Nu het volop paddenstoelentijd is en vooral op sociale media foto's regent, wil ik eerst en vooral kort uitleggen wat een paddenstoel is want hoeveel mensen weten dat eigenlijk. Een paddenstoel is noch een plant noch een dier. Paddenstoelen behoren tot een apart rijk, nl het rijk van de schimmels of Fungi als wetenschappelijke benaming. Schimmels kunnen overal aanwezig zijn: in de lucht, in de grond en in ons lichaam. Er zijn ongeveer honderdduizend soorten gekend en dat is naar schatting slechts enkele procenten van het totaal. Schimmels kunnen mensen en dieren ziek maken, planten, insecten en andere schimmels aantasten en zelfs gebouwen vernielen. Maar sommige zijn nu juist nuttig zoals de schimmels die wij, paddenstoelen of zwammen noemen en, als leken in de materie, in de herfst bewonderen (maar er zijn er ook die het ganse jaar door of enkel in de lente zichtbaar zijn). Het zijn de bovengrondse delen (vruchtlichamen) van een groot ondergronds netwerk van dunne, kleurloze schimmeldraden. Ook paddenstoelen en zwammen die op bomen groeien hebben zo’n netwerk van schimmeldraden dat zich in het hout vertakt. Dit grote en wijdvertakte netwerk heet de zwamvlok of mycelium. Het doel van het vruchtlichaam is zaden, sporen genoemd produceren en verspreiden, zodat op een andere plek een nieuwe schimmel zich kan ontwikkelen als de omstandigheden gunstig zijn. Dat schimmels zo verrassend van vorm, kleur, geur en textuur kunnen zijn, maakt ze fascinerend, opwindend om te ontdekken, te bekijken, te ruiken of even te proeven. Dat laatste laat men best over aan experten. Er bestaan immers zeer giftige soorten die tot de dood leiden bij inname. Wat de geur betreft, vind ik de paddenstoelen vooral naar natte bosgrond ruiken. Toch zijn er die een heel herkenbare geur, of beter stank verspreiden. Ik ken 2 soorten die een dergelijke penetrante geur loslaten en die ik zelfs kan ruiken gewoon door ze voor de geest te halen. Zo één is de roze stinkzwam. De naam verraadt meteen dat deze een kwalijk geurtje verspreidt, te vergelijken met dat van kattenuitwerpselen. Een geur waarvan ik niet meer achterover val, want ik heb vele jaren katten in huis gehad en bijgevolg kattenbakken moeten schoonmaken. De tweede is de grote stinkwam en diens geur is van een weerzinwekkend kaliber. Er wordt gezegd dat deze een lijkgeur in de atmosfeer verspreidt. Toen hij zich voor de eerste keer voor mijn gezichts- en reukorgaan etaleerde, had ik reeds vanop enige afstand tijdens het wandelen een kwalijke misselijkmakende geur opgesnoven met bijgevolg een imaginair vermoeden. Dat kan maar de grote stinkzwam zijn oftewel ligt er hier ergens een kadaver te rotten, zei ik tegen mezelf. Het was niet moeilijk om het reukspoor te volgen, dat bij iedere stap walgelijker werd. Toen de geur haast ondraaglijk werd, verscheen zonder schroom en met veel eigendunk nochtans, de maar obscene stinkerd, fier rechtop met een groenachtige vieze slijmlaag rond de hoed, vol vliegen die mekaar verdrongen voor een plaatsje op de naar lijken in ontbinding riekende smurrie. Naar horen zeggen, want ik werd gelukkig eerder nog nooit geconfronteerd met een dergelijk lichaam, maar ik kan er mij nu wel iets van voorstellen qua geur, maar niettemin verdient deze eigenaardigheid zijn plaats in het ecosysteem als afbreker van dood biologisch materiaal . De paddenstoelen waarvan ik van elk een foto toon, hebben een vorm of uitzicht dat tot mijn verbeelding spreekt. De grote stinkzwam doet dat ook, de geur en de slijmlaag verloochenend. Ooit heb ik de correcte Latijnse benaming, waaraan deze paddenstoel mij en velen doet denken, neergeschreven bij een foto op instagram. Het resultaat was een blokkade, waardoor ik genoodzaakt werd een nieuw account aan te maken. Zo bestaan er nu twee accounts op instagram, een passieve en een actieve: natuurfotoMya en natuurbeeldenMya. Op de eerste account kun je dus nog de foto zien die ik toen postte. De eerste foto is een foto van de gewone zwavelkop, een zeer algemeen voorkomende soort. Voor de in mode geïnteresseerden is het mooie sierstiksel evenwijdig met de rand van de hoed een eyecatcher. Tientallen jaren geleden heb ik gedurende 3 jaar avondschool 'kleding' gevolgd. Sedertdien heb ik een zeer groot respect ontwikkeld voor al wie zijn dagen achter een naaimachine doorbrengt. In die tijd droeg ik prachtige zelfgemaakte pakjes in kwaliteitsstoffen, gekocht via via voor slechts een prikje, vooral geïnspireerd op het modemerk Chanel. Ik kreeg toen veel complimentjes over mijn mooie kledij en was trots te kunnen zeggen dat het eigen creaties waren. Nu heb ik een andere hobby, (natuur)fotografie waarvoor ik ook veel waardering krijg en dat komt omdat ik er telkens 100% voor ga, als ik aan iets begin met veel goesting. Het moet toch allemaal zo perfect niet zijn, zei mijn man zaliger vaak, niemand zal het merken als je werk enkele foutjes bevat. Maar zo ben ik nu eenmaal perfectionistisch, voor mezelf steeds streng geweest, milder voor mijn medemens. Van deze karaktereigenschap zijn de scherpe puntjes ondertussen wel een stuk afgevlakt, een verademing voor mezelf. Complimenten verrijken ieders zelfbeeld en begaafdheid. Vandaar dat ik er zelf ook graag uitdeel . De tweede foto, een foto van de wollige bundelzwam is speciaal gericht aan de liefhebbers van het andere naaiwerk dat meer beoefend wordt in de intieme sfeer. Het voorbeeld is een tarzanmodelleke, een woord onverbloemd overgenomen uit het vakjargon, overtrokken met een zachte wollen stof, ideaal voor gebruik in onverwarmde ruimtes. Een must have voor al wie bewust energie bespaart. Prijs overeen te komen met Moeder Natuur, maar haar kennende zal zo'n exemplaar wel gratis te verkrijgen zijn.