Dit waargebeurde verhaal dateert uit 2019. De reden waarom ik het nog niet heb neergeschreven, kan ik niet direct opnoemen. Het feit is nochtans niet in de vergetelheid geraakt. Het gaat over een koe die ik Marguerite heb genoemd, geïnspireerd op de film met Fernandel en zijn koe Marguerite, ook op waargebeurde feiten gebaseerd. Deze zwartwit film uit 1959 staat na vele decennia nog steeds in mijn geheugen gegrifd, temeer omdat een koe de hoofdrol deelde. Ik was nog een kind toen de film op tv werd vertoond. Waarover het verhaal ging, wist ik van geen kanten. Ik was vooral geïntrigeerd door de belevenissen van het op de vlucht zijnde personage dat Fernandel vertolkte en zijn koe, die hij meezeulde in een halster en met een emmer melk in de andere hand. Toen de man zijn koe achterliet om zich te verstoppen in een goederentrein met de bedoeling naar zijn moederland Frankrijk te kunnen terugkeren (hij was immers een krijgsgevangene die gevlucht was uit een Duitse boerderij in WO II) huilde ik tranen met tuiten. Ik was zo verdrietig dat ik na tientallen jaren mij dit beeld nog altijd kan herinneren alsof het gisteren gebeurde, ondanks de pogingen van mijn ouders om mij toen te troosten. En na zovele jaren duikt Marguerite weer op in Leupegem weliswaar langs de Markebeek. Op een dag waren mijn man en ik op wandel in het mooie dorp Leupegem bij Oudenaarde. De wandeling verloopt voor een gedeelte langs de Markebeek die tamelijk droog stond toen. Op een bepaalde plek bemerkte ik plots veel koeienvlaaien in de beek en er was ook een pad bezaaid met deze taarten dat naar een hoger gelegen weide leidde. Het lag voor de hand dat koeien dit pad gebruikten om te gaan drinken in de beek en terzelfdertijd hun behoefte deden. Het water van de beek moet destijds enorm verontreinigd zijn geweest. Over de beek was er een brugje waarover ik naar de weide kon gaan en daarin graasden inderdaad koeien. Spontaan begon ik te roepen en de gesticuleren naar de koeien dat ze het pad moesten afdalen. Eén snuggere koe, die ik terstond Marguerite doopte, terugdenkend aan de beroemde koe van Fernandel, begreep wat ik van ze verlangde en liep richting pad en daalde het af. Ik haaste mij terug naar het brugje om dit wel spectaculaire tafereel goed te kunnen gade slaan. Marguerite waadde de beek in, keek indringend in mijn ogen, hefte haar staart omhoog en begon te plassen. Dat was meer dan een intelligente koe. Ze bezat ook nog een aanzienlijk showgehalte. Ze deed erna zelfs nog kaka, maar dat heb ik niet meer kunnen fotograferen, want ik lag in een deuk van het lachen. Op den duur was het daar vollen bak want de andere koeien vonden het ook leuk om daar nog wat show te verkopen. Ik ben er ten stelligste van overtuigd dat koeien intelligente, gevoelige, zachtaardige en meegaande dieren zijn die met het hoogste respect dienen behandeld te worden wat in de praktijk vaak niet het geval is. Heden beter dan vroeger door de strengere reglementering. Dus de uitdrukking 'domme koe' kan maar beter nooit meer uit iemands mond komen. De koeien van Leupegem zullen wellicht reeds op iemands bord zijn beland in de vorm van gehakt of hamburgers. Alhoewel ze 20 jaar kunnen worden, worden ze na 5 à 6 jaar reeds geslacht. De echte Marguerite was er beter aan toe. Nochtans was Marguerite voorbestemd voor de slacht na de laatste opname van de film. De regisseur Henri Verneuil kon dat echter niet over zijn hart krijgen en hij vond voor haar een plekje op een boerderij in Normandië, waar ze zorgeloos mocht grazen tot het einde van haar leven Eind goed al goed, toch voor de originele Marguerite

20-05-2024, 09:55 geschreven door Mya