Dat ik graag wandelen ga in de Vlaamse Ardennen is allang geen nieuws meer. Wie in een vlakke streek woont, gaat graag eens naar een meer heuvel- of bergachtige streek en wie in de hoogte woont, zoekt graag het vlakke land of de zee op. Ik ga ook graag naar de kust, maar niet naar de gepromote steden wegens te druk en te volgebouwen. Daarom zochten mijn man en ik graag de grenzen op van onze kustlijn, Knokke met Het Zwin en De Panne met o.a. het Westhoekreservaat, waar ik eertijds mij in de woestijn waande tijdens een studieuitstap met de school en later toen ik er met mijn man, eerst als vriend en vervolgens als echtgenoot ging wandelen. Enkel lucht, zand en duinen hielden ons toen gezelschap. Maar evengoed vertoefden wij graag, jong zijnde, op het mooie brede strand van De Panne. Vandaag kan De Panne mij niet meer zo charmeren als vroeger. Wellicht heeft het met evolutie te maken waardoor ik er onze heerlijke vakantieherinneringen niet meer terug vind. Om een woestijn- of desolaat gevoel te ervaren, is het Westhoekreservaat ook niet meer de uitgelezen plek in West-Vlaanderen want alweer flatgebouwen, waarmee met het oprichten ervan, projectontwikkelaars en vastgoedmakelaars zich stinkend rijk hebben geboerd, bepalen voor een deel de skyline. Maar overal gebeuren dezelfde ondoordachte, ergerlijke praktijken. Als ik op plaatsen kom waar ik al jaren niet meer geweest ben, schrik ik mij soms een aap. De sfeer van o.a. leuke pleintjes met bomen is veranderd in een koud klimaat bestaande uit beton met hier en daar een kunstmatig fonteintje, dat meer op mijn zenuwen werkt dan dat ik er rust van ondervind. Hetzelfde gebeurt met authentieke gebouwen en hotels. Charme en emotie moeten wijken voor karakterloosheid en eentonigheid. Gelukkig zijn in Knokke-Het Zoute de Zwinbosjes beschermd als landschap want het heeft niet veel gescheeld of Compagnie du Zoute had er ook zijn stempel op gedrukt waardoor zeldzame waardevolle flora en fauna verloren zouden zijn gegaan. Enkel aan de rand op de gronden van het voormalige openluchtzwembad en het restaurant Mermaid, waar mijn man en ik vroeger na een wandeling in het Zwin in de nazomer graag vertoefden om er onze dorst en honger te stillen, zelfs toen er al lang geen water meer in het zwembad stond, met de rug naar de zee voor een glazen wand en onze blik gericht op de Zwinbosjes, heeft de Compagnie luxueuze appartementen, aankoopwaarde rond de drie miljoen euro per optrekje, kunnen bouwen. Ook in de Vlaamse Ardennen vraag ik mij soms af, hoeveel er op tafel gelegd is moeten worden om een bouwvergunning te kunnen verkrijgen. Onlangs in Everbeek zei ik tegen een schilder die van zijn ladder naar beneden kwam: wie hier kan wonen met zo'n weids uitzicht middenin de natuur, is een gelukzak. Het is het buitenverblijf van een zakenman, antwoordde hij, prijskaartje: 1,5 miljoen euro. En zo weet je nu dat ik in Everbeek, deelgemeente van Brakel, tegen de grens met Henegouwen, ben geweest. Het heuvelachtige Everbeek is rijk aan waardevolle natuur en oeroude bossen, die verspreid liggen over het Everbeekse grondgebied en overgaan in de bossen van Flobecq. Ik herinner mij dat er in mijn kindertijd en jeugd veel volk uit mijn streek naar Flobecq trok om er te wandelen en de vele horecazaken op te zoeken. Wandelen in Everbeek is een belevenis van stilte en rust. De bossen liggen op getuigenheuvels in een typisch Vlaams Ardens kader met glooiende valleien en diep ingesneden dalen. Die getuigenheuvels ontstonden zo'n 10 miljoen jaren geleden toen de zeespiegel steeg en heel Vlaanderen onder water kwam te staan. Toen de zee zich uiteindelijk terugtrok door geologische veranderingen bleef er een typisch heuvellandschap achter ontstaan door de afzetting van ijzerhoudend zand. Ook de Hotondberg is zo'n getuigenheuvel. Ik rijd er graag naar toe, naar het hoogste punt van Oost-Vlaanderen, 150 m boven de zeespiegel, voor het schitterend weids panorama en de beboste flanken. Bij helder weer zijn er 107 kerktorens waar te nemen. Na het binnengaan van het Hotondbos op het hoogste punt, krijg ik het gevoel dat ik in een amfitheater ben terechtgekomen, aan de rand van een diep dal met bomen in een cirkel errond. Het bos kent ook 3 verschillende bronniveau's. De hoogte waarop de bron ontspringt is bepalend voor de samenstelling van het water. De kabbelende bronbeekjes met kraakhelder water zijn een genot voor de oren in een stilte die overigens alleen verbroken wordt door het ruisen van de bladeren en het geluid van een dier. Net voor het verlaten van het bos staat er een vervallen bronnenhuisje. Het water van deze bron werd in het begin van de 20ste eeuw gebotteld in de bronwaterfabriek 'L'Hermitage' in de volksmond ''t waterkot' genoemd en geproduceerd onder de naam 'Pax'. In het lager gelegen gedeelte van het bos zijn er nog restanten te vinden van loopgraven uit de eerste wereldoorlog. Door de manier waarop ze zijn aangelegd zijn, denkt men dat deze site diende als oefenterrein. Doordat de bossen in de Vlaamse Ardennen heel oud zijn, stralen ze veel grandeur en mysterie uit. Als de bomen konden vertellen, ben ik er zeker van dat deze bossen de meest publiekstrekkende openluchttheaters zouden zijn, Verder ben ik ook tweemaal naar het bos 't Ename dat een uitzonderlijk waardevol historisch-ecologisch gebied is, geweest. Deze keren om te wandelen en te ontdekken in groepsverband onder deskundige begeleiding van de werkgroep bos 't Ename. Het voordeel van zo'n begeleide wandeling is dat je op plaatsen komt die normaal gezien verboden terrein zijn en dat er halt wordt gehouden op plekken die je anders achteloos voorbij zou lopen. Deze avondtochten waren dus zeer boeiend en leerrijk. Het was ook heel interessant om te vernemen wat het streefdoel is van de werkgroep, het herstel van de biodiversiteit in een natuurlijk (akker)landschap en in een niet verstoord bosbiotoop. Een aardigheidje bij een avondwandeling is dat er met wat geluk een ondergaande zon te fotograferen valt. Heel recent heb ik een avondwandeling meegepikt met Natuurpunt Oudenaarde plus in domein De Ghellinck in Elsegem deelgemeente van Wortegem-Petegem, onder leiding van de voorzitter. Een natuurpraatje dat werd afgewisseld met allerlei weetjes van de medewandelaars en een historische inbreng van de voorzitter van de Heemkundige Kring Bouveloo maakten deze avond ook zeer interessant. Bij ervaring weet ik dat ik veel beter luister tijdens een wandeling dan dat ik ergens op een stoel in een zaal moet gaan zitten. Voorts was er in juni ook de inwandeling van de nieuw aangekochte percelen door Natuurpunt Waregem in de Gaverbeekse meersen (7,5ha) in Zulte onder leiding van een trotse en glunderende voorzitter en ook nog het bezoek aan het, door de geplande verruiming van de Leie bedreigde, Oude Leiereservaat in Kuurne beheerd door natuurpunt De Vlasbek. Voilà, dat waren zowat de natuuruitjes van de maand juni tot halverwege juli. Het zijn natuurlijk niet de enige geweest. Ik laat mijn geliefde oude Leiearmen dicht bij huis niet in de steek. Als mijn spieren en gewrichten, die niet meer van de jongsten zijn alhoewel ik dit dikwijls denk, het toelieten zou ik nog veel meer en grotere tochten willen doen in de natuur. Maar vanaf een bepaalde leeftijd moet men leren tevreden zijn met hetgeen nog mogelijk is.