Het natuurgebied waar ik vaak vertoef om natuurfoto's te maken zijn De Gaverbeekse meersen Zulte-Waregem. Vooral de zonsopgang kan er verbluffend mooi zijn en zeker in periodes van veel regen. Dan ontstaan er veel poelen. De meersen zijn voor het grootste deel niet toegankelijk, maar toch vind ik plekjes waar ik de natuur niet stoor en van waaruit ik mooie foto's kan maken. Het mooist zijn de meersen wanneer ze volledig blank komen te staan en dat gebeurt wanneer de Gaverbeek door overvloedige regen uit haar bedding treedt. De weerspiegelende zonsopgang in het wateroppervlak is fenomenaal mooi en zeker tijdens vorstperiodes en/of mist. Ik denk dat ik nog maar één of twee keer de meersen heb zien veranderen in één groot meer. Wanneer het veel en langdurig regent is voor mij het moment dus aangebroken om iedere dag of meerdere keren per dag te gaan kijken hoe hoog het water zich in de Gaverbeek bevindt. En op een ochtend, zag ik dat de beek uit haar oevers aan het treden was. Ik was van plan slechts een paar foto's te nemen en dan weer weg te rijden omdat ik geen tijd had om mij bezig te houden. Ik parkeerde mijn auto op een plek waar het eigenlijk niet mag. Maar omdat het toch maar voor eventjes was, zag ik geen graten in deze overtreding. Mijn handtas en mijn telefoon liet ik achter. Mijn autosleutel stak ik in mijn vestzak. Ik waadde, met mijn laarzen aan, door zompig gebied tot aan de rand van de beek. Maar zoals het vaker gebeurt, ging ik toch steeds verder en verder omdat ik in de verte, bij iedere stap, een betere plek meende te zien om de overstromende beek te fotograferen. Op zeker ogenblik zei ik tegen mezelf dat het nu wel welletjes was geweest en ik keerde op mijn stappen terug. Toen ik bijna terug aan mijn auto aangekomen was, wilde ik mijn autosleutel uit mijn vestzak halen, maar hij stak er er niet meer in. Op dat moment werd het zwart voor mijn ogen. Mijn man is ernstig ziek en we hebben afgesproken dat ik regelmatig een berichtje zal verzenden wanneer ik alleen op de baan ben. Als het gebeurt dat ik toch de tijd wat uit het oog aan het verliezen ben, stuurt hij mij zelf een bericht, maar als ik dan niet zou antwoorden, zou hij zich vreselijk ongerust maken en waartoe dit kan leiden, daar wil ik liever niet aan denken. Te voet naar huis, was geen optie. Het is te ver. Dus had ik maar één kans en dat was het traject langs de beek terug aflopen. Maar een donkere sleutel terugvinden in lang zompig gras is niet evident. Het traject heb ik een paar keer al huilend en met een hartslag die ik voelde bonken tot in mijn hoofd heen en weer afgestapt. En uiteindelijk zag ik hem liggen, aan de rand van de beek, gereed om mee gesleurd te worden door de sterke stroming. Ik weet dat ik toen heel hard en lang geschreeuwd heb van opluchting. Merkwaardig hoe een mens in nood dierlijke instincten vertoont en ik geneerde mij er niet voor. Bizar is deze expressie in feite niet want het verschil tussen mens en dier is enkel het vermogen tot denken dat bij de mens aanwezig is. Echter kom ik maar al te vaak tot de vaststelling dat een groot aantal mensen deze gift door evolutie verkregen, niet integer en ethisch aanwenden en bijgevolg het eerder verdienen om, beroofd van vrijheid en beweeglijkheid, opgesloten te worden in een kooi met een bord vooraan, waarop geschreven staat: "gevaarlijke mens". Wat bezielt trouwens bepaalde mensen om een dier in een enge kooi te houden? Beseffen zij echt niet hoezeer een opgesloten dier lijdt. Waarschijnlijk wel, maar een dier gevangen houden, heeft hen een gevoel van macht. 'Macht', nog zo'n begrip waar het mens'dom' niet mee kan omgaan. Geen wonder dus dat ik hoe langer hoe meer het dierenrijk verkies. Thuis heb ik het gebeuren niet meteen verteld. Maar later wel, omdat ik niets voor mijn man kan verzwijgen. Sedertdien heb ik mijn handtas nooit meer in mijn auto achtergelaten. Ik draag ze steeds mee met de schouderriem dwars over mijn lichaam, zodat ik ze ook nergens hoef neer te plaatsen.

24-05-2021, 00:00 geschreven door Mya