Ik heb een brein dat van nature zelden rust kent. Sommige gedachten blijven voortdurend rondspoken of sommige gedachten gaan hun eigen gang zodat het moeilijk is de stroom tegen te houden. Meestal zijn het de negatieve belevenissen die lang kunnen nazinderen en die mijn nachtrust negatief durven beïnvloeden. En wie niet uitgeslapen is, is minder weerbaar waardoor men in een vicieuze cirkel terecht kan komen. Waar gij nu nog je kop over breekt, zei mijn man dikwijls. Op dat gebied was hij eigenlijk mijn tegenpool, het ene oor in, het andere weer uit. Onlangs las ik in de krant een artikel waarin Evy Gruyaert praat over haar angstgevoelens, piekergedrag en haar hoogsensitiviteit. Ook Leen Dendievel spreekt openlijk en schrijft boeken over haar angsten en emoties, een geweldige madam trouwens. Ik heb de eer gekregen haar te ontmoeten toevallig tijdens het winkelen in de Carrefour. En het is goed dat er over deze problematiek kan gepraat worden. Meerdere mensen zullen zichzelf herkennen. Zintuigelijke waarnemingen komen diep binnen bij mij. Vaak heb ik als eerste iets gezien, geroken, gehoord en gevoeld. Ik heb ook heel snel bepaalde situaties of personen door. Mede door een aantal ontgoochelingen neem ik altijd eerst een afwachtende houding aan vooraleer iemand te vriend te nemen. Ik kan uitzinnig van geluk zijn, maar hiertegenover ook heel verdrietig. Ik heb een hoog inlevingsvermogen en draag een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Het gevolg is dat ik eerder een luisteraar ben dan een prater. Mijn angsten komen voort uit een drang naar perfectionisme, een drang om te presteren en het willen pleasen van anderen. Schrik hebben om te falen of om iets niet aan te kunnen, schrik hebben om vrijuit te spreken om anderen niet te kwetsen, bang zijn om afgewezen te worden. Die gevoelens werken verlammend en leiden tot concentratieverlies, frustratie, belemmering, verkeerde keuzes en zelfs tot een negatief zelfbeeld. Met de karaktereigenschap hoogsensitiviteit word je geboren. Het heeft te maken met de wijze waarop het brein werkt en uit studies blijkt dat een aantal delen van de hersenen van hoogsensitieve personen sterk actief zijn tijdens het verwerken van bepaalde situaties. Evy is in therapie gegaan om haar angsten en dwangmatig gedrag binnen de perken te leren houden en om negatieve ervaringen gemakkelijker te kunnen loslaten. Om controle te houden over mijn geest vind ik veel baat bij het wandelen in de natuur, de fotografie, het samenzijn met mijn familie en enkele vrienden (innen) waar ik mezelf kan zijn en met liefde omringd ben. Ook schrijven helpt mij om bepaalde gevoelens te kanaliseren. De angsten zijn er met ouder worden wat uitgegaan omdat ik de druk van buitenaf beter kan ventileren. Maar de grote kentering is gekomen door de ziekte en het overlijden van mijn man, door het wegvallen van mijn rots in de branding. De drang om iemand te behagen, om geliefd te willen zijn of tof bevonden te worden is afgezwakt. Ik trek mij in mindere mate aan wat anderen over mij denken. Ik leef in het nu, hou mij bezig met waar ik goed in ben en met wie ik op dezelfde golflengte kan balanceren. Ik omarm het goede, het hartverwarmende dat mij aangeboden wordt en vermijd zoveel mogelijk energievretende toestanden of personen die mij naar beneden halen. Ik moet niet perfect zijn. Ik mag gerust fouten maken. Ik mag de confrontatie aangaan, zonder schuldgevoelens te hebben achteraf. Dat ik de knop heb kunnen omdraaien komt door de wil om te overleven na het overlijden van mijn echtgenoot en dat vergt al de energie die ik in mijn lijf heb. Het is geen taboe meer om professionele hulp of begeleiding te zoeken. En dat zegt Evy ook, je merkt dat je niet de enige bent, de schroom valt snel weg. Ik heb lang getwijfeld of ik deze tekst wel zou publiceren, of ik zo diep in mijn ziel wil laten kijken. Ik heb het nu uiteindelijk toch gedaan omdat eerlijkheid, openheid een grote stap vooruit is naar geluk en respect in een tijd waar alles bespreekbaar wordt. Om op zaterdagavond deze zware kost gemakkelijker door te slikken, bied ik nog een digestief aan in de vorm van een aantal foto's die een beetje over van alles gaan. Er was de laatste tijd veel mist, maar ook waren er zonnige dagen met verrassende zonsondergangen. Ook blijft het voortdurend zeer nat om in de natuur te gaan wandelen. Leuke snoetjes zorgen voor een opgeruimd gemoed en het goede nieuws uit de natuur is dat er al hier en daar wat in bloei staat.

13-02-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Overmorgen op 25 december om 20uur zal mijn man reeds 6 maanden overleden zijn. Ieder moment van de dag razen nog allerlei vragen waarop nooit een antwoord zal komen door mijn hoofd. Voor mijn ogen speelt de film vanaf het moment van de diagnose tot zijn overlijden zich nog voortdurend af. Ik denk dat wat ons is overkomen, niet echt is gebeurd, en dat ik plots uit een kwade nachtmerrie zal ontwaken waarna de scherpe pijn, het intense gemis en verdriet voorbij zullen zijn. In de periode dat mijn ziek was, ging ik vaak wandelen in de natuur, het liefst relatief ver weg van huis. Uit die wandelingen putte ik kracht, energie en moed (en nog steeds) om de kwade krachten die mijn levenspad saboteren, het hoofd te kunnen bieden. Ik wou ook  nog zoveel mogelijk gaan wandelen terwijl mijn man nog in leven was zodat ik bij thuiskomt honderduit zou kunnen vertellen over wat ik gezien, gehoord en meegemaakt had. Immers eens zal het moment komen dat ik in een leeg huis zal thuiskomen waar niemand nog benieuwd is naar mijn wel en wee. Zo reed ik op een dag naar Geraardsbergen, ik wou het magische Raspaillebos verkennen. Het dichte woud bood tijdens de middeleeuwen onderdak aan gespuis dat er ging schuilen na plundertochten. Ook rovershoofdman Jan De Lichte zou er een hol gehad hebben. Zoals bij vertrek afgesproken met mijn man zou ik geregeld berichtjes versturen zodat hij zich niet ongerust hoefde te maken. Het zoeken naar parking rond het bos nam enige tijd in beslag zodat ik nog vlug een berichtje wou sturen vooraleer het bos in te gaan. Maar mijn telefoon schakelde zichzelf plots uit en tot overmaat van ramp kende ik mijn pin code toen nog niet uit het hoofd. Paniek overviel mij en dat was niet de eerste keer tijdens een vooraf te weinig voorbereide wandeltocht. Gelukkig zag ik twee vrouwelijke leerkrachten die aan een tafeltje hun leerlingen aan het opwachten waren. Over mijn toeren deed ik mijn verhaal. De ene leerkracht deelde mijn verdriet. Zij had twee jaar geleden ook haar man op een veel te vroege leeftijd aan kanker verloren en wist dus heel goed wat ik meemaakte. Op mijn vraag heeft zij mijn man opgebeld. Er waren verscheidene pogingen en smsjes nodig vooraleer mijn man een onbekend nummer wou beantwoorden. Vervolgens ben ik terug naar huis gereden, want in wandelen had ik geen zin meer. Korte tijd erna ben ik teruggegaan naar het bos boven op de Bosberg in Galmaarden. Het is er vaak druk door de wielertoeristen die de berg willen oprijden. Aan kapel 't Iffraken, een mystieke plek, van Keltische oorsprong, ben ik uit het dak gegaan. De sterke knoflookachtige geur van het in grote tapijten aanwezige bloeiende daslook beroerde mijn emoties. Ik heb er gehuild, getierd, ongegeneerd de longen uit mijn lijf geschreeuwd. Waarom worden wij, een liefdevol, rechtschapen en gezond levend koppel dat zich preventief laat onderzoeken uit mekaar gescheurd? Waarom krijgt mijn man, de beste man van de wereld, geen kans? De natuur gaf mij geen antwoord maar bood en biedt nog steeds de gelegenheid om mijn gewaarwordingen en ervaringen, soms de meest ongelooflijke, gratis te ventileren.

23-12-2021, 00:00 geschreven door Mya  

De diagnose 'kanker' smakte als een donderslag bij heldere hemel op ons neer. Gevoelens van ontsteltenis en verontwaardiging verlamden ons terstond. Geen enkel teken voordien had in die richting gewezen. 2 maanden voor de vaststelling waren de uitslagen van de jaarlijkse controles bij de huisarts nog uitstekend. Nadat we vernamen welke gesofistikeerde operatie gericht op genezing ging uitgevoerd worden in Az Groeninge, konden we onze moed weer bijeenrapen. Helaas kon de chirurg de operatie die hij voor ogen had, door een onvoorziene toestand, niet uitvoeren. Een zware en langdurige chemobehandeling werd nog de enige kans op overleven . Na 3 maanden therapie verscheen een lichtpunt in een periode van onzekerheid en lastige bijwerkingen. De euforie was echter van korte duur. Kort erna stelde ik vast dat het niet verder de goede kant uitging met Rik. De pijn om zijn krachten dag na dag te zien afnemen, reet mijn lichaam van binnen uiteen. Anderzijds bewonderde ik hem om zijn doorzettingsmogen, zijn sterke wil om te genezen, zijn niet afzwakkende optimisme en om de rust waarmee hij met de ziekte omging. Mijn moedige en kranige Rik heeft nooit geklaagd. Zoals hij zijn er geen twee en daarom zie ik hem zo graag en hij mij. Het liedje 'Alles komt goed' van Jaap Reesema zongen wij mee als het op de radio gespeeld werd en die overtuiging hield ons staande. Vaak heb ik het liedje alleen beluisterd telkens als ik de behoefte voelde aan een sterke troostende arm om mij heen, wat in realiteit onmogelijk gemaakt werd door de coronapandemie. Bedankt papatje dat je mij 45 jaar geluk, onvoorwaardelijke liefde en zekerheid hebt geschonken. Bedankt dat je mij de nodige vrijheid gaf, dat ik mijn frustraties bij jou mocht uiten. Ook tijdens je ziekte, dan nog troostte je mij als het verdriet om jou mij in tranen deed uitbarsten. Bedankt dat ik ook boos op je mocht zijn, dat ik je mocht plagen en ergeren, dat ik zot mocht doen en waar je heel graag in mee ging. Bedankt papatje dat je mijn grootste fan was in wat ik deed en dat je trots op me was. Nu ik door het noodlot getroffen, gebroken en verslagen alleen achterblijf in het leven, blijven wij evenwel voor altijd door een volmaakte liefde spiritueel met mekaar verbonden en deze verbintenis kan door niets of niemand verstoord worden: "Voor altijd wij". een welgemeende dankuwel aan familieleden, vrienden en kennissen voor hun blijken van medeleven, betrokkenheid en voor het aanbieden van hulp aan Dr. D'hondt en het verpleegteam van Az Groeninge Kortrijk aan Dr. Haverbeke, Dr. Buyse en het oncologisch team aan het zorgteam van OLV ziekenhuis Waregem

07-07-2021, 20:25 geschreven door Mya  

01-07-2021, 00:00 geschreven door Mya  

Het natuurgebied waar ik vaak vertoef om natuurfoto's te maken zijn De Gaverbeekse meersen Zulte-Waregem. Vooral de zonsopgang kan er verbluffend mooi zijn en zeker in periodes van veel regen. Dan ontstaan er veel poelen. De meersen zijn voor het grootste deel niet toegankelijk, maar toch vind ik plekjes waar ik de natuur niet stoor en van waaruit ik mooie foto's kan maken. Het mooist zijn de meersen wanneer ze volledig blank komen te staan en dat gebeurt wanneer de Gaverbeek door overvloedige regen uit haar bedding treedt. De weerspiegelende zonsopgang in het wateroppervlak is fenomenaal mooi en zeker tijdens vorstperiodes en/of mist. Ik denk dat ik nog maar één of twee keer de meersen heb zien veranderen in één groot meer. Wanneer het veel en langdurig regent is voor mij het moment dus aangebroken om iedere dag of meerdere keren per dag te gaan kijken hoe hoog het water zich in de Gaverbeek bevindt. En op een ochtend, zag ik dat de beek uit haar oevers aan het treden was. Ik was van plan slechts een paar foto's te nemen en dan weer weg te rijden omdat ik geen tijd had om mij bezig te houden. Ik parkeerde mijn auto op een plek waar het eigenlijk niet mag. Maar omdat het toch maar voor eventjes was, zag ik geen graten in deze overtreding. Mijn handtas en mijn telefoon liet ik achter. Mijn autosleutel stak ik in mijn vestzak. Ik waadde, met mijn laarzen aan, door zompig gebied tot aan de rand van de beek. Maar zoals het vaker gebeurt, ging ik toch steeds verder en verder omdat ik in de verte, bij iedere stap, een betere plek meende te zien om de overstromende beek te fotograferen. Op zeker ogenblik zei ik tegen mezelf dat het nu wel welletjes was geweest en ik keerde op mijn stappen terug. Toen ik bijna terug aan mijn auto aangekomen was, wilde ik mijn autosleutel uit mijn vestzak halen, maar hij stak er er niet meer in. Op dat moment werd het zwart voor mijn ogen. Mijn man is ernstig ziek en we hebben afgesproken dat ik regelmatig een berichtje zal verzenden wanneer ik alleen op de baan ben. Als het gebeurt dat ik toch de tijd wat uit het oog aan het verliezen ben, stuurt hij mij zelf een bericht, maar als ik dan niet zou antwoorden, zou hij zich vreselijk ongerust maken en waartoe dit kan leiden, daar wil ik liever niet aan denken. Te voet naar huis, was geen optie. Het is te ver. Dus had ik maar één kans en dat was het traject langs de beek terug aflopen. Maar een donkere sleutel terugvinden in lang zompig gras is niet evident. Het traject heb ik een paar keer al huilend en met een hartslag die ik voelde bonken tot in mijn hoofd heen en weer afgestapt. En uiteindelijk zag ik hem liggen, aan de rand van de beek, gereed om mee gesleurd te worden door de sterke stroming. Ik weet dat ik toen heel hard en lang geschreeuwd heb van opluchting. Merkwaardig hoe een mens in nood dierlijke instincten vertoont en ik geneerde mij er niet voor. Bizar is deze expressie in feite niet want het verschil tussen mens en dier is enkel het vermogen tot denken dat bij de mens aanwezig is. Echter kom ik maar al te vaak tot de vaststelling dat een groot aantal mensen deze gift door evolutie verkregen, niet integer en ethisch aanwenden en bijgevolg het eerder verdienen om, beroofd van vrijheid en beweeglijkheid, opgesloten te worden in een kooi met een bord vooraan, waarop geschreven staat: "gevaarlijke mens". Wat bezielt trouwens bepaalde mensen om een dier in een enge kooi te houden? Beseffen zij echt niet hoezeer een opgesloten dier lijdt. Waarschijnlijk wel, maar een dier gevangen houden, heeft hen een gevoel van macht. 'Macht', nog zo'n begrip waar het mens'dom' niet mee kan omgaan. Geen wonder dus dat ik hoe langer hoe meer het dierenrijk verkies. Thuis heb ik het gebeuren niet meteen verteld. Maar later wel, omdat ik niets voor mijn man kan verzwijgen. Sedertdien heb ik mijn handtas nooit meer in mijn auto achtergelaten. Ik draag ze steeds mee met de schouderriem dwars over mijn lichaam, zodat ik ze ook nergens hoef neer te plaatsen.

24-05-2021, 00:00 geschreven door Mya  

Dadizele is nu niet meteen een plaatsnaam die als een bel in de oren klinkt. Maar toch zal het lezen van de naam van deze ondertussen geworden fusiegemeente van Moorslede bij velen van mijn leeftijdsgenoten pretlichtjes in de ogen toveren. Geestelijken hebben altijd al geweten hoe en naar waar ze kinderen moeten lokken en in mijn geval was dat naar Dadizele via het uitdelen van stempels op een spaarkaart. Als al de vakjes gestempeld waren, mocht je mee met de bus naar Dadizele. Het kwam erop neer dat je dus als leerling van een katholieke lagere school alle weekdagen voor schooltijd naar de mis moest gaan, waarna je een stempel kreeg. Naar de mis gaan was voor mij toen geen enkel probleem. Het behoorde tot de dagelijkse routine. Ik denk dat veel kinderen van mijn leeftijd toen de gave van vroomheid in zich hadden. Ik herinner mij dat ik thuis in mijn spel vaak een misdienst opvoerde waarin ik alle rollen voor mijn rekening nam. Ik verkleedde mij ook graag in de Heilige Maagd Maria, maar dat was vooral om de sjaal rond mijn hoofd te doen, waarmee Maria steeds beeldschoon afgebeeld wordt. Mijn broers speelden ook graag 'pastoor en misdienaar', waarbij mijn oudste broer de godvruchtige pastoor nadeed en mijn tweede broer de weerspannige misdienaar met veel irritaties als gevolg. Maar wat was er nu zo aantrekkelijk in Dadizele, meen ik jullie te horen repliceren. Wel, in Dadizele was er het Dadipark, het eerste pretpark in België, avant la lettre dat gesloten werd in 2002 na een aantal ongevallen en in 2012 gesloopt. Het Dadipark werd opgericht in 1949 onder invloed van pastoor Gaston Deweer. De man was niet van de domste en wist van het dorp Dadizele een toeristische trekpleister te maken. Immers sedert de 14de eeuw is Dadizele een bedevaartsoord. Terwijl de volwassenen Onze-Lieve-Vrouw met kind komen vereren in de basiliek, kunnen de kinderen zich vermaken in het park in de schaduw van de basiliek , redeneerde de pastoor. En woar ne Vloamink komt, wordt er veel tirre gedoan. De eerste steenlegging van de basiliek, die een 15de eeuwse bedevaartskerk verving, vond plaats in 1857. Die bedevaartskerk werd gebouwd na de afkondiging van het dogma (de stelling) van de onbevlekte ontvangenis. Tot voor kort was ik van mening dat met 'onbevlekte ontvangenis' bedoeld werd dat Maria zwanger geworden was zonder geslachtsgemeenschap te hebben gehad. Maar kijk in de quiz 'één jaar gratis' die nog steeds op donderdagavond op de VRT loopt, werd de pure definitie gegeven; 'onbevlekt ontvangen' wil zeggen dat de ziel van Maria niet bevlekt was met de erfzonde bij haar geboorte met andere woorden: Maria is als enige mens zonder zonden ter wereld gekomen. Het is de schuld van Adam en Eva, die ongehoorzaam waren in het aards paradijs en daardoor Gods morele gezag afwezen dat wij, hun nakomelingen vanaf onze geboorte reeds zondaars zijn. Dit terzijde, maar ik vond het interessant om dit item even aan te kaarten. Vervolgens kende Paus Leo XIII op 31/01/1882 de kerk het statuut van basiliek toe. Samen met de Bloedkapel in Brugge zijn dit de enige basilieken in het bisdom Brugge. Het Dadipark bevatte heel wat attracties die de kinderen zelf moesten bedienen en die niet zonder gevaar waren. Er was de 800m lange (de langste van Europa) wiebelende houten loopbrug die alleen de onbevreesden, vooral jongens, durfden oplopen. Er waren ook hoge glijbanen, een nautic jet, kabelbanen enz. De schrikkepuiten als ik waagden zich enkel op de gewone speeltuigen, zoals daar zijn een schommel, een wipplank en een draaimolentje. Nu het speelpark er niet meer is, is Dadizele nog steeds een bezoek waard. Er bevindt zich tegenwoordig een prachtig wandelpark achter de Basiliek en Mariënstede, een voormalig retraitehuis voor priesters van het bisdom Brugge. Mariënstede biedt vandaag onderdak aan volwassenen met een handicap die er wonen met begeleiding. En dan is er nog de prachtige basiliek waarvan het intieme interieur met kaarsjes, lichtjes en zachte religieuze muziek een weldadige rustgevende sfeer uitstraalt. Die sfeer beroerde mij en leidde tot een traantje. Er is altijd iemand voor wie je een kaarsje wil laten branden.

27-03-2021, 00:00 geschreven door Mya  

Zijn ze niet schattig, de ijverige bijen en de dons zachte hommels? Onder meer dankzij deze beestjes, kunnen we in de herfst genieten van lekkere vruchten. Ze zien er een beetje wreedaardig uit als je recht in hun smoeltje kijkt, maar voor de rest zijn het knuffelbeertjes. Druk echter niet te hard, want zo'n beestje durft wel eens steken als het zich bedreigd voelt. O wee, de mensen die allergisch reageren op het gif. Wanneer de dagen langer worden en de temperatuur boven de 10° graden stijgt, verlaten de honingbijen de tros in de kast, waarin ze overwinterd hebben en gaan op zoek naar voedsel voor hun koningin opdat die het leggen van eitjes weer zou aanvatten. De hommels die nu reeds te zien zijn, zijn koninginnen. Ze hebben hun ondergrondse winterverblijfplaats verlaten om op zoek te gaan naar een geschikte plaats om een kolonie te stichten. Ze zijn een stuk groter dan de werksters en de mannelijke hommels. Aangezien er deze tijd van het jaar nog zeer weinig voedsel te vinden is, zijn de bloesems van wilgen, de bloemen van winterheide, dovenetel en boerenkrokussen van levensbelang voor deze beestjes in het vroege voorjaar. Als ik een hommelkoningin in mijn tuin zie laveren van het ene tengere boerenkrokusje naar het andere, waaronder deze laatste bijna bezwijken, kan ik het nooit laten om haar even te plagen door over haar rug te strijken of door haar een duwtje in het achterwerk te geven. Hierop reageert ze door wild met haar poten te slaan en met een intimiderend gezoem dat niet uit haar mond komt want ze heeft geen stembanden maar veroorzaakt wordt door het snel op en neer slaan van haar vleugels. Maar al vlug kiest ze het hazenpad, onder een luid gezoem. Nog een goede eigenschap van dit schepseltje is, dat ze zeer snel vergeet en vergevingsgezind is, want even later zie ik ze alweer knoeien op de krokussen want ze heeft veel energie nodig voor haar nabije werkzaamheden. Als goed opgevoede burger ga ik mij bij haar toch even excuseren voor de veroorzaakte verstoring. Een goede verstandhouding moet steeds van 2 kanten komen.

23-02-2021, 00:00 geschreven door Mya  

Deze groene gaasvlieg kwam in december uit onze brievenbus gevlogen. Ze had er waarschijnlijk een overwinteringsplaats gezocht, maar door de zachte temperaturen misschien niet in slaap geraakt. Hopelijk heeft ze heden een nieuw onderkomen gevonden, want ondertussen is de temperatuur onder het vriespunt gezakt. De groene gaasvlieg is een frêle insect met doorschijnende vleugels en een lang lijfje. Ze meet zo'n 2,5 cm. Ze lijkt een beetje op een mug, maar heeft de drang naar mensenbloed helemaal niet. Ze voedt zich met bladluizen, maar ook met nectar en stuifmeel uit bloemen. Ook honingdauw, de stroperige uitscheiding van bladluizen staat op het menu. De larven van de gaasvlieg zijn rovers, eerste klas. Ze eten vrijwel alle insecten zolang de prooien maar een zacht lichaam hebben en ze met hun holle kaken de inhoud er uit kunnen zuigen. Ze verorberen bladluizen, bladvlooien, schildluizen, mijten, eieren van vlinders en jonge rupsen, met toch een grote voorkeur voor bladluizen, waarvan ze er in twee à drie weken zo'n 500 kunnen van oppeuzelen. In de winter overwintert de volwassen gaasvlieg vaak in gebouwen. Tijdens deze rustperiode kleurt ze bruin, maar in de lente krijgt ze weer haar groene kleur. Het is niet uitzonderlijk dat je er ééntje of meer aantreft op de muren of het plafond. Laat ze daar maar gerust zitten, want opvallen doen ze niet. Volgende lente, na lang te hebben geslapen, zullen ze grote honger hebben. De groene gaasvlieg wordt ook goudoogje genoemd en dat is niet verwonderlijk als je naar de oogjes kijkt.

10-01-2021, 17:41 geschreven door Mya  

Op een voormiddag in april had ik nog een uurtje de tijd om de zomerklokjes te gaan fotograferen. Je moet weten, deze plantjes zijn eeuwenoud. Het zijn de authentieke inheemse exemplaren die slechts nog op een 3 tal plaatsen in België te vinden zijn. Het aanschouwen van deze relicten beroert mij evenzeer als wat een historicus of kunstliefhebber ervaart bij het bekijken van een historisch kunst- of bouwwerk. De zomerklokjes staan in een moerassig bosje, in een uniek en waardevol natuurgebied dat zich helaas op privé grond bevindt, en moeilijk te betreden is vanwege de drassige grond. Er staat echter nergens aangeduid dat het een privaat domein betreft. Nergens is een draad gespannen of een hek geplaatst. Aan het begin van de wandeling staat één huis waarvan de bewoner mij ondertussen goed kent. Ik meld dan ook altijd mijn komst die slechts éénmaal per jaar plaatsvindt, in de periode dat de klokjes bloeien. Wat ik niet wist is dat de eigenaar, een kranige tachtiger zeer actief is in de voormiddag en zijn domein goed in de gaten houdt, wat ik wellicht ook zou doen, in zijn ̀schoenen staande, maar dan wel om een andere reden. Door de heersende droogte, sedert twee jaar, was ik rap bij de zomerklokjes en ik dacht nog de tijd te zullen hebben om op zoek te gaan naar andere moerasplanten. Wat in gedachten verzonken, had ik niet opgemerkt dat een terreinwagen genaderd was. Zoals gewoonlijk ben ik de vriendelijkheid zelve bij een ontmoeting, maar de norse grijsaard, achter het stuur en tevens de grondbezitter die ik dus meteen leerde kennen op een niet hartelijke manier, gebood mij om onmiddellijk terug te keren en te vertrekken. Ik heb nog tevergeefs geprobeerd uit te leggen wie ik was en wat mijn bedoeling was en wat die zeker niet was. Om zijn vermanende woorden nog krachtiger te laten klinken, verweet hij me nog dat ik een gans uit haar nest had laten opschrikken, wat niet waar was want die gans wandelde gewoon voorbij en tevens ganzen hebben op dit moment nog geen eieren. Niet onder de indruk van zijn machtsvertoon, maar wel ontgoocheld, droop ik af en de oude rijkaard (sorry, maar voor hem kan ik momenteel geen respectvolle termen of woorden verzinnen), stoof weg over het weiland. Een haas kon nog net de moordende wielen ontwijken. Ik trok grote ogen van verontwaardiging en toen hij mij nog eens voorbij reed, zag ik mijn kans om weerwerk te bieden en derhalve had ik hem graag aangesproken over het voorval met de langoor, maar hij weigerde het autoraam nog te openen. Terug bij mijn startpunt aangekomen, stond de bewoner van het huis, over wie ik het eerder had, samen met de jachtopzichter mij op te wachten. In dit gebied wordt gejaagd en dat verwondert mij niet aangezien het een privaat gebied betreft en de voedersilo's die ik heb zien staan. De jachtopzichter was meegekomen met de eigenaar, maar was uitgestapt aan de woning. Ze lieten mij mijn relaas doen over mijn wedervaren en waren niet verrast. Uiteindelijk werd het mij duidelijk dat ze zich ook te plooien hadden naar de wil van 'Het geld'. Vervolgens wisselden de jachtopzichter en ik onze visies over de jacht, een debat dat vreedzaam verlopen is en waarbij geen schoten werden gelost. Maar van die eigenaar daar zou ik wel schrik van hebben. Volgend jaar vraag ik hoeveel entreegeld er te betalen valt. Misschien maak ik dan meer kans.

04-01-2021, 17:59 geschreven door Mya  

Er was geen coup de foudre op deze first date. Integendeel, terwijl hij, tussen de soep en de patatten, mij omschreef als een monsterlijk wezen, spotte ik met zijn petieterig, smal, groen voorkomen van nog geen 10mm groot. Bij het afscheid mocht ik wel nog een foto nemen als souvenir, met de bedoeling er later, heimelijk met mijn vriendinnen, als schoolmeisjes, mee te kunnen lachen. Daarna zijn we elk ons eigen pad weer opgegaan met de vaststelling dat er aan weerskanten geen enkele klik gevoeld werd. 
Alhoewel, van zijn kant zag het er naar uit dat hij twijfelde daar hij nog vlug bij het verlaten van het restaurant zijn naamkaartje in mijn handen stopte. Megaloceraea recticornus stond erop. Wat een dikdoenerij voor een  onooglijk kleine langsprietgraswants.
Insectenexpert, de Nederlandse meneer De Koning bij wie ik direct te rade ben gegaan, raadde mij toch zeker enige voorzichtigheid aan want dit creatuur zou een bedrieger kunnen zijn en Stenoderma laevigatum kunnen heten of in nederige Nederlandse termen: gewone smallijf. "Maak je maar niet ongerust", zei ik tegen mr. De Koning. "Zo'n blaaskaak heeft bij mij stante pede afgedaan. Eenvoud siert, daar ben ik stellig van overtuigd." 
Gelukkig heb ik verder niets meer gehoord van deze engerd, de wants natuurlijk, niet mis te verstaan. 

Met wie ze mij, in first dates, ook niet moeten matchen is met de boomsikkelwants (Himacerus apterus).

Het lijkt me een verschrikking om te moeten plaatsnemen recht tegenover een wezen dat nog restanten van spinnetjes en andere kleine insecten tussen de tanden heeft steken. Deze wants is een rover en jaagt op spinnetjes en kleine insecten. Bij gebrek eraan zuigt hij ook plantensappen op. Hij meet 8 tot 11mm. De nimfen lijken als 2 druppels water op hun ouders, maar zijn kleiner.

Bij nader inzien ben ik uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat dating programma's niet aan mij besteed zijn. 

Toch heb ik iets positiefs geleerd uit dit datingavontuur: ervaringen maken een mens wijzer.

 

19-11-2020, 00:00 geschreven door Mya  

Ooit, eens aan het einde van een fietstocht bemerkten mijn, op bijzondere natuurelementen getrainde ogen plots een kanjer van een geschubde inktzwam in de berm langs de weg. Wauw! Voor deze trok ik terstond mijn freins toe. Vervolgens haalde ik mijn camera uit de fietszak om daarna een buiklanding uit te voeren, die helaas een pijnlijk gevoel achterliet daar ik niet had gezien dat bramen daar ook hun habitat hadden. De volgende kreet die ik sloeg, was er geen van verrukking maar eerder een uiting van tegenslag. Verdoeme toch! Batterij plat! Terug recht krabbelen, terug naar de fiets strompelen, reservebatterij zoeken, in de camera steken om daarna nogmaals een voorwaartse sliding op de buik uit te voeren, deze keer voorspoedig gelukt; zoveel moeite voor die reus in het gras. Ondertussen waren er al een aantal andere fietsers gepasseerd die verbaasde blikken op mij richtten. In het verleden is het al vaker gebeurd dat mensen die mij in dergelijke houdingen aantroffen, kwamen vragen of ik wel ok was. Beschamend is het wanneer ik mensen laat schrikken door midden op de weg te gaan liggen om een onderwerp, dat voor een niet gepassioneerd natuurfotograaf niet meer is dan een onnozel klein beestje of plantje, te fotograferen. Verdoeme toch! Het is niet mogelijk! De reservebatterij bleek ook niet opgeladen te zijn. Man man man! Miserie, miserie, miserie! Er zat niets anders op dan naar huis te fietsen, 3 km ver, met de tong op de grond, want een krachtige wind zat serieus op kop. Thuis heb ik één batterij laten opladen en erna terug gereden in sneltreinvaart nu, want de wind zat heerlijk in mijn rug te duwen, naar de paraplu, die geduldig op dezelfde plek stond te wachten op mijn terugkeer. Uiteindelijk is de geschubde inktzwam tegen valavond toch op de plaat geraakt. "Ben je nu gerust?", zei mijn echtgenoot, hoofdschuddend tegen mij, bij thuiskomst. Ongelooflijk maar waar, de volgende dag ben ik terug gereden naar de paddenstoel alsof ik bezorgd was dat haar iets zou overkomen zijn. En wat bleek; er was inderdaad iets aan haar veranderd. De lange stijlvolle lange rok met split had ze omgewisseld voor een sexy korte minirok, waaruit halloweengewijs een zwarte vloeistof droop. En dat schijnt normaal te zijn bij vele zwammen, heb ik achteraf gelezen. De meeste zwammen veranderen van vorm en kleur tijdens hun, voor velen, kort bestaan. Bij de geschubde inktzwam is het zo dat een zelf-verteringsproces in werking komt bij het ouder worden. Dit proces begint onderaan de rok en trekt omhoog. De paddenstoel wordt zwart en een zelfde kleurige vloeistof, die vroeger als inkt gebruikt werd, komt vrij. De hele paddenstoel lost als het ware in een dag of twee gewoon op. Op die manier worden de zaadjes (sporen) verspreidt. De geschubde inktzwam is een zwam die goed herkenbaar is en haast het hele jaar door kan aangetroffen worden als de winters zacht zijn. De jonge zwam is eetbaar, voedzaam en bevat veel vitamines en mineralen. Ze is heilzaam bij verscheidene gezondheidsklachten mits correct gebruik. De ouder wordende zwam ziet er minder aantrekkelijk uit tenzij je van een inktsmaakske en een zwarte tong en tanden houdt. Op de laatste foto zie je de 3stadia van de geschubde inktzwam: jong, ouder en bejaard. 

16-11-2020, 18:04 geschreven door Mya  

Mycena is een grote paddenstoelenfamilie die bestaat uit piepkleine paddenstoelen tot middelgrote exemplaren. Deze familie behoort tot het geslacht van de plaatjeszwammen. Het zijn mooie sierlijke vruchtlichamen, meestal heel fragiel. Soms staan ze solitair, maar veelal staan ze in groepjes bij mekaar. De hoed is klokvormig en heeft soms een kantje onderaan of een blekere rand. De kleur verschilt van spierwit tot bloedrood. Mycena vind je overal, op dood hout, in het gras, op takjes, tussen mos, op strooisel, op rottend hout, op bladeren, op bomen en zelfs op rieten daken. De exemplaren op de eerste foto zijn grote bloedsteelmycena's (Mycena haematopus). Dat denk ik toch. Voor zekerheid zou ik ze onder de microscoop moet leggen. Ze hebben lange slanke stelen. De hoed is kegelvormig en heeft een bultje. De kleur van de hoed is variabel van vleeskleurig over roodachtig tot purperbruin. De rand van de hoed heeft een lichtere kleur en is gekarteld. Bij beschadiging scheidt de paddenstoel een donkerroodbruine vloeistof af. Deze vrolijke parasolletjes zijn vooral te vinden op dood eiken- of beukenhout dat ze langzaam maar zeker doen composteren. De mooiste mycena die ik ooit gezien heb is de zeer zeldzame prachtmycena (Mycena crocata) (foto2 en3). Dat ik hem gevonden heb, is een wonder. Hij stond verdoken onder de netels bij een heel oude beuk. Wat ik tussen die netels deed, dat weet ik niet meer. Het is er nochtans geen plek om neer te hurken. Toen ik het tere vruchtlichaam aanraakte, heb ik het lichtjes beschadigd en een bloedrode vloeistof kwam daardoor langs zijn steeltje naar beneden gelopen. De volgende jaren ben ik terug gaan kijken naar de plek, maar ik heb hem helaas nooit teruggezien. Als ik naar de foto's terug kijk, die ik toen gemaakt heb met een simpel compact cameraatje, zie ik nog steeds een toonbeeld van finesse en fijngevoeligheid. 

22-10-2020, 18:19 geschreven door Mya  

De groene anijstrechterzwam (Clitocybe odora) is ook een aangename verschijning in het bos. De onregelmatig afgevlakte hoed wordt 3 tot 7 cm breed. Het jonge exemplaar heeft een grijsgroene tot blauwgroene kleur, die bij het ouder worden, verandert in bruingrijs met een groene schijn. Deze paddenstoel ruikt sterk naar anijs en behoort ook tot de opruimers van dood en rottend organisch materiaal. Hij is perfect eetbaar voor de liefhebbers van anijssmaak. Te proberen waard. Het is eens iets anders dan een glaasje pastis. Alhoewel Ik kies toch voor het glaasje pastis want experimenteren met een paddenstoel die gemakkelijk verward kan worden met giftige soorten laat ik liever onaangeroerd ter plekke staan. Nochtans deze paddenstoel zou zelfs perfect kunnen dienen als drinkbeker voor het drankje dat hij in zijn naam koestert. En er mag gerust nog een gekonfijte kers bij.

19-10-2020, 17:47 geschreven door Mya  

Als ik plooirokje ingeef op Google, zie ik al rap staan: plooirokjes bij Zalando, fris, tijdloos en comfortabel. Inderdaad op een plooirokje staat geen tijd geplakt. Met de plooitjes en uitwaaiend naar onder is het een heerlijk, loszittend hebbeding en leuk om mee te dansen. 

Zie de boerinnekes hun rokjes zwaaien 't Is kant en broderie Tot boven aan hun knie Zie de boerinnekes hun rokjes draaien Naar achter en naar voor Zo gaat 't steeds maar door. 

Een minpunt aan dit plooirokje is de stof die van slechte kwaliteit is. Zelfs zonder wassen ziet het rokje er na een dag of twee reeds uit als een vod met loshangende draden en flodders. Niets om zich zorgen over te maken. Op Zalando bestel je ze online in een paar klikken en de volgende dag worden ze aan de voordeur besteld. En wat is er nu heerlijker dan pakjes krijgen. Joepie, het wagentje van de besteldienst stopt voor ons deur. 

De paddenstoel die de naam plooirokje (Parasola plicatilis) mag dragen, omdat hij op het betreffende kledingstuk lijkt, behoort tot de familie van de inktzwammen. Na een regenperiode verschijnen de vruchtlichamen dikwijls in groepjes in vochtig grasland, gazons en grazige wegbermen. De hoed heeft een diameter van 2 tot 3 centimeter. In het begin is deze ei- of eikelvormig, maar later spreidt hij zich vlak uit, en krult zelfs om in het laatste stadium van zijn bestaan. De ondergrondse schimmeldraden van het plooirokje leven van dood plantaardig materiaal. Plooirokjes worden al waargenomen van begin april tot eind november, behalve tijdens warme en droge zomermaanden. Dan is het veel te lastig om te jiven en te swingen

18-10-2020, 17:22 geschreven door Mya  

Nee, ik ben geen webshop begonnen in seks speeltjes. maar moesten er dames zijn die interesse hebben in dit aardig, zacht glijdend modelletje dat aanvoelt als een kaars en gratis en voor niets in de natuur te vinden is, ik waarschuw u, de top stinkt als de pest. Een ranzige lijkengeur waar vliegen en aaskevers dol op zijn. Ik heb eraan geroken en inderdaad mijn goesting was vlug over. Het kan nochtans niet ontkend worden dat de grote stinkzwam, zoals dit bio exemplaar genoemd wordt, heel goed zijn best gedaan heeft om de fallus na te bootsen, met gaatje en al bovenaan de top. Jammer van de stank eigenlijk.

 
Een opvallende zwam dus, de grote stinkzwam (Phallus impudicus), die Jan De Wilde vernoemt in zijn 'Een vrolijk lentelied':"Daar is de lente, daar is de zon bijna - maar ik denk dat ze weldra zal komen-, de fallus impudicus staat al in bloei en de blaadjes krijgen bomen !".

De grote stinkzwam wordt geboren in de vorm van een ei, duivelsei of heksenei genoemd. Wanneer de zwam begint te groeien, breekt het ei open en ontstaat er een steel met aan de top een olijfgroene of grauwbruine kleverige massa met sporen (zaadjes). Het is dit goedje dat een kwalijke geur verspreidt, zelfs vanop enige afstand merkbaar. Vliegen en aaskevers likken de hoed schoon en verspreiden de sporen die aan hun snuiten en poten blijven kleven. Wanneer de hoed volledig schoongelikt is, blijft er nog een wit honinggraatachtig patroon (zoals op de foto) achter dat een beetje aan de hoed van morieljes doet denken en dat de zwam toch een iets appetijtelijker uitzicht geeft. De steel van een jonge grote stinkzwam is eetbaar en het ei is zelfs gepeld, rauw eetbaar, dat de smaak en de textuur evenaart van een knapperig radijsje uit de tuin. Maar wie krijgt het nu in godsnaam in zijn hoofd om aan een op een fallus gelijkende zwam, waarvan de top naar de dood ruikt, te kluiven? 
De liefhebbers van stinkkaas misschien?

16-10-2020, 18:35 geschreven door Mya  

De Paarse Schijnridderzwam (Lepista nuda) is ook een mooie paddenstoel met zijn blauwachtig lila tot bruine hoed die wel 12 cm breed kan worden. De steel is lila, wordt 5 tot 9 centimeter hoog en is bedekt met fijne vlokken of vezels. De voet is soms knotsvormig en sterk verbreed. Hij is niet zo opvallend als de vliegenzwam, maar is wel eetbaar. Deze paddenstoelen vindt men vooral op allerlei soorten organisch afval zoals op rottende bladeren en naalden, rottende stro- en hooiresten en zelfs op composthopen, waaruit de ondergrondse schimmeldraden hun voeding halen. Ze behoren dus tot de schoonmakers van de natuur, een job die nog steeds ondergewaardeerd wordt, maar ontegensprekelijk onmisbaar is in een hygiënische samenleving. Deze schimmeldraden zijn echte woekeraars zodat hun vruchtlichamen vaak heksenkringen, die steeds groter worden bij ongestoorde groei, op de bodem vormen. Paarse schijnridderzwammen verspreiden een sterke zoete geur en vooral jonge exemplaren schijnen zeer lekker te zijn. En zoals ik kan zien op mijn foto's is er toch wel weer een individu geweest die het niet heeft kunnen laten om zijn tanden erin te zetten. Ik hoop voor hem of haar dat er zich geen allergische reactie heeft voorgedaan, die mogelijk is bij het consumeren van rauwe paddenstoelen.

15-10-2020, 19:22 geschreven door Mya  

Icarusblauwtje (Polyommatus icarus)

Kijk hoe perfect de piemel van het mannetje in de opening van het achterlijf van het vrouwtje past bij deze icarusblauwtjes tijdens het liefdesspel. De meeste mannetjesvlinders beschikken eveneens over twee klepjes aan hun lijfje. Met die klepjes houden ze het vrouwtje vast tijdens de paring. Bijzonder is de stilte, de sereniteit, de roerloosheid, de verbondenheid in en met de natuur - blowing in the wind- waarmee de ceremonie gepaard gaat, om als toeschouwer stil en nederig van te worden. Jammer dat de vlindertjes mekaar niet in de ogen kunnen kijken. De intimiteit zou op die manier perfect zijn geweest. De natuur, alhoewel het zo lijkt, is echter niet in haar geheel foutloos. Wat voor sommigen het ideaal is, is voor anderen flagrant verkeerd. "Des goûts et des couleurs, on ne discute pas, zeggen de Fransen. 

14-10-2020, 00:00 geschreven door Mya  

Iedereen kent ze en bijna iedereen heeft ze ooit wel ergens gezien, de vliegenzwam (Amanita muscaria). Je kunt er ook niet naast kijken met hun rode hoeden met witte stippen. Deze zwammen zijn het absolute model van hoe een paddenstoel er hoort uit te zien. Vraag iemand om een paddenstoel te tekenen en negen kansen op tien zal het de vliegenzwam zijn. Het is ook de meest tot de verbeelding sprekende paddenstoel. Vreemd is wel dat deze paddenstoel juist aan kinderen en in sprookjes opgevoerd wordt. Hij ziet er wel vriendelijk en vrolijk uit, maar is toch wel giftig en zelfs hallucinogeen. 
Voor de paddenstoel geboren wordt, is hij nog omhuld door een wit vlies. Eénmaal boven de grond zet de hoed uit waardoor het vlies breekt in vele kleine stukjes. De witte stippen zijn dus de restanten van het vlies. Vliegenzwammen kennen verschillende stadia. Ze beginnen als een bolletje dat omhuld door een vlies uit de grond komt, later strekt de hoed zich uit en wordt platter. Hoe ouder de zwam, hoe doffer of bleker de hoed wordt en er komen ook vaak scheuren in. Ook de regen doet de paddenstoel geen deugd. De kleur verbleekt en de witte stippen spoelen weg. Op de witte steel zit meestal een duidelijke ring en aan de onderkant een (vlokkige) beurs. De grootste vliegenzwam die ooit werd gevonden, had een steel van 30cm en een hoed van meer dan 20 cm breed. 
Vliegenzwammen leven in symbiose met beuken, berken, eiken, tamme kastanjebomen en ook wel met dennen en sparren. De ondergrondse schimmeldraden (zwamvlok) van de vliegenzwammen dringen het hout van de bomen niet binnen, maar onderhouden een uitwisselingscontract met de wortels van de bomen. De schimmeldraden van de zwam vlechten zich om de worteltoppen van de bomen en leveren hen essentiële voedingstoffen en geneesmiddelen, die zij uit organisch materiaal hebben opgenomen. In ruil leveren de wortels suikers aan de vliegenzwammen, die zij op hun beurt nodig hebben om te groeien. Deze samenwerking wordt symbiose genoemd en verloopt via chemische processen. 
De giftigheid van de vliegenzwammen valt nogal mee. Ze bevatten vooral bedwelmende en hallucinogene stoffen en werden door oude natuurvolkeren vooral gebruikt tijdens rituelen. Kinderen en dieren zijn gevoeliger aan deze stoffen, die voor hen fataal kunnen zijn, dan volwassenen die na het nuttigen zullen opgescheept zitten met zware diarree, misselijkheid en een gevoel van dronken zijn, naargelang de hoeveelheid die ze naar binnen hebben gewerkt. Maar vanwaar komt nu de benaming 'vliegenzwam'? Wat hebben zij met vliegen te maken? De rode hoed bevat stoffen zoals muscarine die als een zenuwgif werken. Om vliegen te bestrijden, vaak in stallen waar het vee stond, werden vroeger schoteltjes met stukjes vliegenzwam met melk vermengd, geplaatst. Dit mengsel oefende een onweerstaanbare drang uit op vliegen om hiervan te drinken. De vliegen werden stoned en verdronken in de melk. Dit zou een mogelijke verklaring kunnen zijn voor de benaming. 
Gevaar wordt altijd aangeduid met een rode kleur. Ook in het bos lijken de vliegenzwammen te schreeuwen, let op: vertrappel mij niet! En dat is ook gericht aan de honden, blijf aub aan de leiband!

12-10-2020, 18:26 geschreven door Mya  

Veel mensen vinden de porseleinzwam (Oudemansiella mucida) de mooiste van alle zwammen. Waarschijnlijk omdat de lichtinval het mogelijk maakt lichtjes te laten branden in deze bijna doorschijnende paddenstoel. Ik vind ze vooral moeilijk om te fotograferen. Door de slijmerige hoed lijkt het alsof de foto onvoldoende scherpte heeft. Daarom is het een goed idee om ze van onderen te knippen. Bij droog weer is de hoed minder slijmerig maar dan glanst hij meer wat het fotograferen ook lastig maakt. Bij jonge exemplaren is de hoed rimpelig, lichtjes gewelfd en grijsbruin. Later wordt de hoed porseleinwit en breed uitgespreid. Porseleinzwammen groeien op beuken van begin juli tot eind december, niet alleen op dode takken maar ook op levende stammen. Een enkele keer kunnen ze ook op eiken waargenomen worden. Porseleinzwammen zijn een gevaar voor beuken die al iets mankeren, zoals een wondje. Ze zijn in staat om beuken te doden omdat ze hen voedingsstoffen onttrekken via een netwerk van schimmeldraden in het hout. De schimmeldraden bevatten het antibioticum mucidine, dat wordt toegepast bij de genezing van bepaalde huidziekten. Porseleinzwammen zijn eetbaar. Maar het is voor de liefhebbers. Mijn mond houdt alvast niet van slijmerige toestanden.

11-10-2020, 13:27 geschreven door Mya  

Paddenstoelen zoeken en fotograferen is een arbeidsintensieve bezigheid. Op de ene plek weet je niet waar eerst te kijken en op een andere is het zoeken naar een speld in een hooiberg. Nog lastiger is het kleven van een benaming op de gevonden specimen. Determinatie van zwammen en paddenstoelen vergt veel kennis en onderzoek. Vaak is een microscopisch klein verschil al voldoende om met een andere soort te maken hebben. Maar dat geldt ook voor insecten en planten. Gelukkig is er nu de Obsidentify app die je in één klik vertelt wat je voor je lens hebt of het tenminste probeert. Vooraleer ik enkele van mijn gefotografeerde vondsten toon en dat zijn er, sedert ik fotografeer, ondertussen al een grote mand vol, wil ik eerst vertellen wat paddenstoelen zijn.  
Een paddenstoel is niets anders dan het vruchtlichaam van een, doorgaans onder de oppervlakte levende, zwam of schimmel. Die vruchtlichamen kunnen nogal verschillen qua vorm, omvang en kleur. Ze dienen vooral voor het herbergen van sporen (zaden), die wanneer ze rijp zijn verspreid worden door de wind, de regen en door mens en dier. Ze dienen ook als voedselbron voor mens en dier. Dieren weten instinctief welke paddenstoelen eetbaar zijn. Maar als mens blijf ik er liever af. Sommige soorten lijken uiterlijk zeer goed op mekaar, maar het ene exemplaar kan eetbaar zijn en het andere dodelijk giftig, zoals de eetbare weidechampignon en de uiterst giftige groene knolamaniet. Schimmels of zwammen spelen een belangrijke rol in de natuur. Ze zijn opruimers bij uitstek. Samen met bacteriën zijn zijn de belangrijkste recyclers in de natuur. Ze breken organisch materiaal af waardoor essentiële stoffen vrijkomen die door planten en bomen worden gebruikt. Onder de grond bestaan de schimmels uit een netwerk van draden (de zwamvlok) die voedingsstoffen opnemen uit dood of levend organisch materiaal. Vaak hebben zij hiervoor op hun beurt de hulp nodig van bomen en planten. Schimmels spelen ook een belangrijke rol in de geneeskunde, bvb voor de productie van antibiotica. De wetenschappelijke naam van alle schimmels, zwammen, paddenstoelen en gisten is Fungi. Ze vormen een aparte groep in de natuur. Het zijn noch planten, noch dieren. Bij elk exemplaar dat ik zal tonen, zal ik trachten dieper in te gaan in de specifieke functie in de natuur. Maar vooraleer ik mijn foto's toon, wil ik ook nog eerst nog dit verhaal vertellen.

  
Enkele jaren geleden was ik eens paddenstoelen aan het zoeken in een bosje langs de Leie. Na een tijdje rondkijken, bemerkte ik eindelijk een piepklein zwammetje op een eikenblad. Het kleinood leek me wel de moeite waard om ervoor door de knieën te gaan. Om het te kunnen bekijken van dichtbij, deed ik mijn bril af en legde hem neer in de bladeren errond. De meeste mensen moeten een leesbril opzetten terwijl ik mijn bril moet afleggen om iets van dichtbij te bekijken. Zo kan ik zonder bril de allerkleinste letters lezen, maar voor alles dat ongeveer een meter ver is verwijderd, heb ik een bril nodig. Ik wou een paar foto's maken om thuis verder naar de benaming te zoeken met hulp van 't internet. Maar de batterij van mijn camera was plat en bijgevolg moest ik ze gaan omwisselen met een volle die in mijn fietszak stak. Mijn fiets stond gesloten aan de rand van het bosje. Veiligheidshalve was ik het bosje niet diep ingetrokken opdat ik mijn fiets nog zou kunnen zien staan. Dat mijn bril die de kleur van herfstbladeren heeft nog in de bladeren lag, was volledig uit mijn aandacht ontsnapt. Toen ik na de wissel terug het bosje inging, realiseerde ik mij, dan pas, dat ik mijn bril niet meer droeg. Ik wist van geen kanten meer waar ik hem had neergelegd. Mijn hart sloeg tilt. Er was maar één manier om hem terug te vinden en dat was op handen en voeten rondkruipen en -scharrelen in de bladeren. Maar hoe vind je zo'n bril die ongeveer dezelfde kleuren als afgevallen bladeren heeft, als slechtziende terug? Niet dus. Na een tiental minuten sukkelen, verzuchten, vloeken en zweten als een rund zonk mijn moed onder het vriespunt. De vrees dat ik 10 km, visueel gehandicapt, terug naar huis zou moeten fietsen, werd stilaan werkelijkheid. Ik was de wanhoop nabij, maar toen voltrok zich een wonder. Mijn engelbewaarder, hoog in de lucht, kon mijn lijden waarschijnlijk niet meer aanzien en daalde neer in de gedaante van een jonge sterke bos- en natuurmedewerker die in een waas kwam aangereden op een maaimachine op het jaagpad. Gelukkig was mijn zicht nog net goed genoeg om een persoon te kunnen ontwaren. Met aarzeling liep ik naar hem toe en beschaamd vroeg ik of hij mij wilde helpen bij het zoeken naar mijn bril. Met een bedenkelijke blik trok hij met mij het bosje in en na enkele seconden griste hij de bril uit de bladeren. Op dat moment voelde ik de goesting om hem om de hals te vliegen en hem te bedanken met een klapzoen. Maar mijn verstandelijke vermogens hebben mij wijselijk hiervan kunnen weerhouden. Ondertussen heb ik nog niets bijgeleerd en heb ik op verschillende locaties respectievelijk een lensfilter, een snoeischaar en een tas achtergelaten. Dit schijnt eigen te zijn aan natuurfotografen die zodanig opgaan in hun hobby dat ze noch zon, noch maan, noch uur, noch tijd zien. 

 
Dat paddenstoelen fotograferen een lastig karwei is, bewijzen de bijgevoegde foto's. Sommige paddenstoelen groeien op bomen, maar een groot aantal steekt slechts enkele cm boven de grond uit. Er zit dus bijgevolg niets anders op dan languit op de veelal natte grond te gaan liggen of jezelf helemaal dubbel te plooien om de paddenstoelen, die vaak op moeilijk bereikbare plaatsen groeien correct in beeld te krijgen. Gelukkig ben ik dikwijls vergezeld van mijn echtgenoot die figuurlijk en vooral ook letterlijk een steun voor me betekent.

10-10-2020, 00:00 geschreven door Mya