De laatste tijd worden we met allerlei termen die met gender te maken hebben, rond de oren geslagen. Het gepalaver erover vanuit allerlei instanties zal ik pas ernstig nemen wanneer de loonkloof man-vrouw uiteindelijk gedicht wordt. Want er is op dit moment geen grotere discriminatie wat betreft de verdienste voor hetzelfde werk tussen de mannelijke en de vrouwelijke identiteit. Louter over de genderidenteit daar oordeel ik niet over. Het eenvoudigste is dat je gewoon man of vrouw bent en er ook zo uitziet. Maar de natuur maakt soms een zijsprongetje en het is niet omdat iemand er op het eerste zicht uitziet als een man of vrouw, zich ook als dusdanig voelt. Sommige mensen hebben kenmerken van de twee geslachten en/of voelen zich noch man nog vrouw of voelen zich man en vrouw tegelijkertijd of voelen zich de ene keer man en de andere keer vrouw. Dat zijn dan mensen die non-binair, genderneutraal, gender non-comform, agender, bigender, genderqueer of genderfluïde zijn. Ik vind het een zeer goede zaak dat er tegenwoordig veel aandacht besteed wordt aan deze problematiek en dat mensen met lichaamskenmerken en gevoelens, die niet voldoen aan de gangbare regel ernstig worden genomen. Het grootste geluk in het leven is het zich goed voelen in eigen vel. Dan pas kan men een goed mens zijn en dit overbrengen naar andere mensen toe. Toch betrap ik mezelf op de neiging om naar eigen goeddunken de gender te definiëren. Mensen met gendermoeilijkheden, neem mij deze stoutmoedigheid absoluut niet kwalijk. Mijn generatie en de generaties voor mij zijn nog opgegroeid met stereotypen. In de sociale omgang is voor mij in principe iedereen gelijk ongeacht uitzicht, kleur, nationaliteit, identiteit op voorwaarde dat men zichzelf goed verzorgt, van goede wil is en respect heeft voor de cultuur waarin iemand geboren werd en is opgegroeid of door omstandigheden in terecht is gekomen. Mijn neiging tot genderbepaling beperkt zich gelukkig tot het planten- en dierenrijk. Een schepsel dat er zacht, sensueel, elegant maar ook listig uitziet, beschrijf ik graag met een 'ze' en voor een schepsel dat er stoer, theatraal (macho dus), maar ook een hoge aaibaarheidsfactor bezit, gebruik ik eerder het mannelijk persoonlijk voornaamwoord in mijn schrijfsels en mondelinge vertelsels. Bij de populairste huisdieren is de gender vanzelfsprekend. Een hond is een hij en een kat een ze, behalve als je hun naam kent en dan nog kan er verwarring zijn want de namen die aan deze dieren gegeven worden, stroken niet altijd met het geslacht. Ik heb ooit een kattin gehad die Pallieter heette, gewoon omdat ik het een mooie naam vond. Bij planten wordt het geslacht soms bepaald door de naam. Margriet, hyacint, Iris, Jasmijn, Marjolijn, Roos enz. zijn allemaal meisjes. En sedert Aster Nzeyimana in het sportnieuws op tv verschijnt maar ook opduikt in amusementsprogramma's bestempel ik nu alle asters als mannelijk. Waar ik echter toch niet zo zeker van ben omdat Aster, schitterend als sportjournalist, minder als presentator van amusementsprogramma's (dus ook voor Aster geldt het spreekwoord 'schoenmaker, blijf bij je leest' maar aan de andere kant zou hij zot zijn om niet in te gaan op geldverrijkende aanbiedingen van tv zenders. Het hangt er natuurlijk van af wat hijzelf of misschien zijn lief verkiest: de waardering of het geld) er op het eerste zicht niet meteen als een typische man uitziet. Hoe het nu echt zit met Aster, zal ik eens moeten vragen aan Lize Feryn, als ik dat durf tenminste. Haar ouders wonen niet veraf en haar vader is natuurgids en natuurconsulent, iets dat binnen mijn interessegebied ligt en sociaal contact hierdoor gemakkelijker maakt. En dan is er nog een groep in de fauna en flora die speciale aandacht verdient. Dat zijn diegenen die opgedrongen een je of een tje achteraan bengelen hebben of niet noodzakelijk, onzijdig genoemd in de taalkunde. Moeten door het leven als 'het', te vergelijken met 'ding' of 'dinge', dat ik vaak gebruik om iemand aan te duiden wiens naam ik vergeten ben. Ik schaam me hiervoor en neem het me niet kwalijk. Dit lijkt een veelvoorkomend probleem te zijn bij ouder wordende mensen. Het roodborstje, het lieveheersbeestje, het nonnetje, het lantaarntje, het kandelaartje, het helmkruid en nog zoveel anderen zijn mossel noch vis. Triestig bestaan zo zonder eigenheid. Het 'het' zijn duidt op onderdrukking, het lager in rang zijn, van minder belang zijn. En terwijl ik dit aan het schrijven ben, overvalt me de bedenking dat een meisje ook maar een 'het' is, terwijl een jongen met het stoere 'hij' mag pronken en zich als dusdanig gedragen. En hier word ik nijdig van. Vrouwen, mannen, meisjes en jongens moeten als evenwaardige partners in het leven staan, mekaar aanvullen met ideeën, gevoelens delen, vaardigheden uitwisselen, wat relaties zeker ten goede komt. Als passieve streefster naar gelijkheid, ben ik nu op zoek naar woorden die meisje vervangen en die met een 'ze' bekroond zullen worden. Meid is al zeker geen goed idee. ik moet niet uitleggen waarom en griet doet mij denken aan een vis. Aub, help mij zoeken en wie weet kunnen wij vrouwen een kentering teweeg brengen, in de volgende 'Dikke Van Dale'. Soms ondervind ik wel eens problemen met het toebedelen van het geslacht, bij o.a. de bladluis, de bromvlieg, de mug, de kwal en nog andere, dan laat ik de intuïtie van het moment de keuze man/vrouw maken en dat kan nogal variëren van hoe ik mezelf op het moment voel, emotiefluïde afhankelijk dus. 

Hierbij nog enkele foto's van beestjes waarmee ik goed kan opschieten om het even of het nu een hij, een zij of een het is.

25-06-2023, 00:00 geschreven door Mya  

Graag maak ik een post apart voor deze schitterende orchidee. De plant is van verre, verre van een schoonheid en is qua kleur ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. En eigenlijk is dat maar goed ook voor de eigen veiligheid van deze zeer zeldzame orchidee. Het enige wat opvalt is de grootte die tot 1 m kan oplopen. Van dichtbij is hij of zij daarentegen verrukkelijk. Binnenin de bloem schuilt er onder een koepel precies een godheid die zijn tentakels wonderlijk en verraderlijk sensueel één voor één uitrolt. Opvallend is de zeer lange lip die 3 delig is. Die lip doet mij denken aan de opgerolde tong van een vlinder of aan het feestartikel dat zich ontrolt als je op het pijpje blaast. En verleiden dat kan hij als de beste. Het bereik van zijn verleidingskracht is echter wel beperkt tot het insectenvolk. Wanneer het donker wordt gaat hij zelfs ruiken of moet ik zeggen stinken naar een bok. Logischerwijze is de bokkenorchis voor mij dus een hij (bok=hij). Zijn lange vertakte tong zorgt ervoor dat insecten gemakkelijk kunnen landen. Hij rolt als het ware de rode loper voor hen uit. Deze gentleman lokt bij mij veel bewondering uit. Het is er één die ik niet snel zal vergeten

25-06-2023, 00:00 geschreven door Mya  

Mijn knieën doen pijn en die is niet alleen veroorzaakt doordat ik sedert kort naar de vijftig plussersdansclub ga, het werken in de tuin, maar ook door het afdalen naar de bronbeekjes en het terug omhoog klimmen in de reliëfbossen van de Vlaamse Ardennen op zoek naar planten die nog niet op mijn palmares staan. Het waren er twee die ik dit jaar persé wilde afvinken vooruitziend op het moment dat de beweeglijkheid van de scharnieren in mijn lijf de hunkering naar het bos en de natuur in het algemeen nog heviger zullen gaan dwarsbomen. Zonder hulp of tips zijn de zeldzame planten bijna onmogelijk te vinden. Op welke plaats ga je immers zoeken in de talrijke bossen van bijvoorbeeld de Vlaamse Ardennen? Natuurpunt Waregem heeft mij uit mijn lijden kunnen verlossen en terug rust in mijn gemoed gebracht tijdens een (zoals steeds) deskundig en aangenaam begeleide wandeling. Hartelijk dank daarvoor. Bij deze raad ik iedereen aan om deel te nemen aan de natuurwandelingen van Natuurpunt. Dankzij deze vereniging geraak je in natuurgebieden met een onschatbare waarde die vaak niet toegankelijk zijn voor het grote publiek. Wist je dat je voor slechts 38 euro een jaar lang lid bent en daarmee natuur creëert en beschermt in eigen buurt en op die manier de verdere betonnering van het leefmilieu helpt tegen te gaan. Dat je lidmaatschap ook van belang is om meer druk te kunnen uitoefenen bij nationale en internationale overheden ter bescherming van de natuur en dat je van kortingen kan genieten in tal van winkels, niet onbelangrijk in de hedendaagse peperdure maatschappij. Daarenboven zal je om de 3 maanden het schitterende magazine Natuur.blad ontvangen met leerrijke en interessante artikels geïllustreerd met prachtige natuurfoto's. Dus twijfel niet, word lid, het liefst nog vandaag. Fondsen uit giften en schenkingen stelt Natuurpunt in staat om in de toekomst nog meer kwetsbare natuur te kunnen aankopen. Alles vind je hierover op de website. Uit dank voor de wandelingen en de aangename uren die ik met Natuurpunt heb kunnen spenderen, heb ik de daad reeds bij het woord gevoegd. Natuur is voor de mens noodzakelijk om goed te kunnen functioneren in onze huidige maatschappij waar werkdruk, lawaai, algemene stress, luchtverontreiniging, overprikkeling, toenemende verstedelijking onze lichamelijke en mentale gezondheid in gevaar brengen. Natuur is nodig om te onspannen, te herstellen, te bezinnen, om een echt gevoel van blijdschap en geluk te ervaren. Lastig is het dit gevoel niet meer te kunnen delen met mijn geliefde partner. Niettemin heb ik er voor gekozen om niet in treurnis weg te kwijnen, hoe zwaar ook de pijn van het gemis en het oneerlijke toeslaan van het noodlot, weegt, maar om alle momenten van aangeboden genegenheid en zaligheid te omarmen in de mate van het toegestane. Een herwonnen geluk is de terugkeer naar de alom gekende 'dansschool Beyaert' in Waregem. Begin de jaren 90 brachten mijn man en ik er een groot deel van onze vrije tijd door. Een sierlijke Engelse wals, een snelle quick step, een zinnenprikkelende tango, een pittige cha cha cha, een plezante jive, een sensuele rumba en nog andere dansen tot zelfs een stoere rock'n roll, we leerden de passen onder het vakkundig toeziend oog van de lesgevers en tevens uitbaters die aanstuurden op een correct voetenwerk en houding, hiel-teen, gestrekt lichaam, heup tegen heup. Deze aanpak zorgde er voor dat ik vandaag nog alle basispassen kan uitvoeren. Door omstandigheden zijn wij na enkele jaren gestopt met dansen. Spijtig eigenlijk, maar het leven neemt soms vreemde bochten. De zaakvoerster van wie ik reeds eerder een foto met haar mama, die op mijn fbpagina staat, gemaakt heb en wie ik te samen met haar partner vrienden mag noemen heeft de weg er naar toe weer vrijgemaakt. Met aarzeling van mijn kant weliswaar. Zou ik die lijndansen wel graag doen? Nu ben ik blij dat ik de stap gezet heb. Ik word er de dinsdagnamiddag hartelijk verwelkomd door haar partner en enkele leden van de club. En dat doet deugd in mijn single bestaan waarvoor ik niet zelf gekozen heb. Het voelt aan als terug thuiskomen na lang te zijn weggeweest. Het valt moeilijk om paren samen te zien dansen maar de solo dansen zijn eigenlijk ook echt wel leuk en een boost voor de lichamelijke conditie. Voordien wist ik niet dat lijndansen veel meer in de aanbieding heeft dan enkel country- en westerntoestanden, waaraan ik een grondige hekel heb. Nooit gedacht dat ik ooit nog een slow fox, één van mijn favorieten, zou leren dansen zonder partner. Dank aan de leden die mij, als beginneling, helpen om de vele passen onder de knie te krijgen, voor de aangename sfeer en de mooie muziek. Waar een wil is, is een weg. Soms gaan deuren op slot maar waar deuren wijd voor je openstaan, moet je durven binnengaan. En nu wordt het stillekens aan toch tijd dat ik de namen noem van de 2 magnifique planten die met uitsterven zijn bedreigd. Welke plant heeft er nu slechts één bes? Inderdaad, de eenbes, een raadselachtige naam voor een mysterieuze plant. Ze groeit bijna uitsluitend in donker oud loofbos op vochtige tot natte plaatsen met lemige, humusrijke, neutrale tot licht kalkrijke bodems. Ze eist bewegend zuiver en zuurstofrijk grondwater. En daar zit het probleem. Door het gebruik van meststoffen, pesticiden en herbiciden in aangrenzende akkers is het grondwater vervuild en besmet. En dat zie je aan de buitenranden van de bossen waar sterk woekerende brandnetels en ergerlijk kleefkruid de oorspronkelijke bosvegetaties verstikken, pijnlijk. Aan de zeer bekende Arnoldusbron van Tiegem, zou ik nooit mijn kruik durven vullen. Vroeger als kind, werd ons aangeraden om onze ogen met het bronwater te wassen. Maar in die tijd, dan heb ik het over de jaren zestig, zeventig zal het nochtans zeer klaar uitziende water ook al niet meer zuiver geweest zijn, maar de mensen kenden toen nog niet de desastreuze effecten van het spul dat landbouwers op hun akkers uitkiepen. Aan de lange stengel van de eenbes staan kransvormig vier bladeren, soms één meer of minder. Daaruit groeit de stengel verder waar dan de eigenaardige bloem komt te staan met opvallende meeldraden en één enkele vrucht die uitgroeit tot een blauwzwarte dikke bes waarin de zaden rijpen en die zeer giftig is. De wetenschappelijke naam van de plant luidt Paris quadrifolia. Het tweede deel van de naam vraagt geen uitleg, quadrifolia, vier bladeren. Maar vanwaar Paris komt is twijfelachtig. Waarschijnlijk afkomstig uit de Griekse mythologie (is het geheel van prachtige Oud-Griekse mythen en sagen. Verhalen over goden, halfgoden en het contact tussen goden en mensen). Paris is, volgens het verhaal, een Trojaanse koningszoon, bekend als de schaker van Helena en van het ingang zetten van de Trojaanse oorlog. De rijpe bes zou de twistappel van de legende voorstellen en de vier bladeren erom heen de drie godinnen en Paris zelf. Om dit te begrijpen lees je best eens zelf het verhaal van Paris. Volgens anderen zou Paris echter komen van het Latijnse par (paar), omdat de bladen in gelijke paren staan. Ik hoop dat het de eerste stelling mag zijn, want die oeroude verhalen zijn echt de moeite en vermakend om te lezen. Zo is ook de naam van de plant Narcis afkomstig uit de Griekse mythologie, van de mooie jongeling Narcissus die verliefd werd op zijn eigen spiegelbeeld. De tweede plant is goudveil. Ondertussen nog veel zeldzamer geworden dan eenbes. In Vlaanderen kennen we twee soorten, het paarbladig goudveil en het verspreidbladig goudveil. Het behoort tot de steenbreekfamilie. Een familie waarvan elk lid kleine fijne bloemetjes draagt. Denk maar aan het rotsplantje 'schildersverdriet', zeker gekend door de oudere generatie. Het verspreidbladig goudveil wordt enkel nog gevonden in West-Vlaanderen in Westouter. De eisen van de plant zijn zo hoog qua zuiverheid van het water, de luchtvochtigheid en de grondsoort dat ze nog weinig kansen hebben om te overleven in ons vervuild leefmilieu. Vreselijk moest dit prachtige plantje met goudgele bloemetjes, lief en fijn gemaakt, om vertroeteld te worden, gedwongen, onze wonderbaarlijke, maar heden in erbarmelijke staat verkerende planeet, moeten verlaten. Wie een hart voor de natuur heeft en de noodzakelijkheid ervan inziet, help dan Natuurpunt door lid te worden of door zelfs een gift of schenking te doen in het belang van iedereen en de komende generaties. Dank in naam van de natuur

25-06-2023, 00:00 geschreven door Mya