Wat mij bezielde om op zondagmorgen, na de storm Eunice, te gaan wandelen in het Provinciaal domein Bergelen in Wevelgem (Gullegem) is moeilijk te verklaren. Mogelijks op zoek naar wat avontuur in een saai solitair bestaan tijdens een eentonig sombere winter. Nochtans ben ik altijd bij de eersten, om te opperen dat iemand niet goed bij z'n hoofd is wanneer hij te voet of met de fiets de baan opgaat tijdens niets of niemand ontziende rukwinden. Wat nog veel lastiger te verklaren is, is wat iemand bezielt om een deel van de wereld geweten- en genadeloos naar de kloten te helpen, voor een stuk grond. Machtswellust wellicht, maar de ervaring heeft mij geleerd dat de oorzaak van een conflict nooit van één enkele kant alleen komt. Alleen kan de ene kant zwaarder doorwegen dan de andere kant. Ooit ben ik eens gaan wandelen in het Kluisbos tijdens een storm. Onverantwoord eigenlijk, maar het geluid van de wind beukend tegen de bomen en het gekraak van takken vind ik opwindend en sensationeel. Het is ook bij die keer gebleven, veel te gevaarlijk realiseer ik mij. In Bergelen stonden er slechts een drietal voertuigen op de parking en dat is zéér weinig op een zondagmorgen en verontrustend. Ik besloot het wandelpad rond het bos te nemen. Daar wandel ik het liefst, langs de Heulebeek. Ik hou van water. Voor mij hoeft het niet persé de zee te zijn, een plas of een waterloop onderweg maken mij al gelukkig. Ik vraag mij telkens af in eerste instantie, op welke plek de bron of bronnen van de beek zich situeren, op welk punt zij in een grotere beek of rechtstreeks in een rivier vloeit om vervolgens meegenomen te worden door een stroom recht de zee in. De zee maakt deel uit van een oceaan. Oceanen staan in verbinding met mekaar en op die manier zijn de moleculen van het water dat voor mijn ogen voorbij kabbelt binnen afzienbare tijd een toer rond de wereld aan het maken. Gaaf toch. In het begin verliep de wandeltocht vrij rustig. Er stond wel nog veel wind. Stilaan werd na iedere meter stappen duidelijk wat voor een ravage de storm had aangericht. Overal lagen takken verspreid en de toestand werd nog erger. Zowel jonge als oude bomen zijn niet kunnen ontsnappen aan de verwoestende kracht van de wind. Het leek een oorlogsslagveld waarop ik wandelde, passend als metafoor voor hetgeen zich momenteel afspeelt in Oekraïne. Een schokkend beeld. Het pad werd echter minder en minder begaanbaar. Op den duur was er zelfs geen pad meer. Stappen ging niet meer. Ik moest ploeteren door de modder en oppassen om niet te vallen. Op bepaalde plaatsen moest ik kruipen over omgevallen bomen die het pad afsloten. De tocht leek eigenlijk meer op een survival dan op een wandelingske in een goed onderhouden domein. Het vechten tegen de vijand deed me deugd. Zouden de OekraIners het ook zo aanvoelen, het zich niet, zomaar zonder tegenwerk, gewonnen willen geven? Uiteindelijk kwam ik weer op drogere grond terecht en kwam ik een andere wandelaar met een hond tegen. Wat een ravage, zei ik. Kijk eens, de modder kleeft tot aan mijn knieën. In de winter is dit pad niet geschikt voor wandelaars, antwoordde hij. De Heulebeek treedt wel eens uit haar oevers. Daarenboven gebruiken mountainbikers en ruiters ook dit pad, vandaar al die modder. We wandelden samen terug naar de parking. De man liet mij honderduit vertellen over mijn man, zijn ziekte en zijn overlijden zonder mij geen enkele keer onderbroken te hebben. Ik werd er wat ongemakkelijk van dat een totaal onbekend persoon zoveel begrip toonde. Uit zijn verhaal leidde ik af dat het vertoeven in de natuur, ook op hem, een heilzame werking uitoefent om tegenslagen het hoofd te kunnen bieden. Ondertussen had de wind al een serieuze tand bijgestoken, storm Francis kwam er aan, en ik verkoos om terug naar huis te rijden. Je hebt mooie ogen zei de man nog. Er zal zeker iemand de leegte in je hart kunnen opvullen. Waarop ik antwoordde dat ik niet zoekende ben. Ik heb een goeie echtgenoot gehad, precies zoals mijn moeder zei nadat mijn vader op 58 jarige leeftijd overleden was.