Hartelijk dank aan iedereen die mijn blog leest en eventueel leuke reacties wil achterlaten. Mvg, Mya
Een zestal jaren geleden, heb ik een andere wereld leren kennen, de wereld van de insecten. Door mij te verdiepen in hun manier van leven heb ik geleerd ze te begrijpen, te respecteren en hun noodzakelijke rol in de natuur te erkennen.�
In de wereld zijn er miljoenen verschillende soorten aanwezig. Hun kort bestaan als volwassen insect is vooral gericht op de voortplanting om het voortbestaan van de soort te verzekeren. Ondertussen verrichten zij noodzakelijk werk in de natuur, zoals het bestuiven van bloemen, het opruimen van dood en rottend materiaal in de natuur. Sommigen slachtofferen zich als voedsel voor andere insecten of voor andere dieren zoals vogels.
Het is een harde wereld. In hun samenleving geldt de uitspraak "de ene zijn dood is de andere zijn brood" bijna letterlijk. Roofinsecten, insecten die andere insecten doden om zich te voeden en parasito�de insecten, die andere levende insecten, larven en rupsen gebruiken als voedsel voor hun eigen larven of rupsen houden het evenwicht tussen de soorten zo goed als mogelijk in stand.
Gruwelijke taferelen zijn schering en inslag in het milieu van de insecten maar met dien verstande dat zij instinctief handelen om hun plaats in de natuur te behouden en niet uit geldzucht of machtswellust die bij sommige wezens uit het mensdom de enige drijfveer is.�
Tijdens het observeren heb ik ook vastgesteld dat hun gemeenschap niet veel verschilt van de onze. Sommige bezitten een zachtaardig karakter zoals de zweefvliegen. Maar er zijn o.a. ook wreedaards, opportunisten en profiteurs. Velen hebben komisch talent en dat maakt het dan weer vermakelijk om ze gade te slaan. De slechtste karakters zijn de parasito�de specimen die hun slachtoffers de marteldood laten sterven.�
Ik heb ook een wereld van schoonheid ontdekt. Veel insecten zijn gezegend met schitterende kleuren. Andere zijn dan weer getooid met o.a. prachtige vleugels, kleurrijke ogen of met een lijf met een mooi patroon alsof het geschilderd of getekend is.
Met grote ongerustheid stel ik echter vast dat de diversiteit onder de insecten sterk is afgenomen. Exemplaren die ik vorige jaren nog kon fotograferen, zie ik de laatste tijd niet meer terug.�
Daarom doe ik een oproep aan iedereen om de gifspuit voor goed te verbannen en de tuinen insectenvriendelijk in te richten. Dat levert alleen maar voordelen op, minder onderhoud en afval en een tuin die krioelt van het leven, waar het heerlijk vertoeven is.
Ik kan het weten
15-10-2022
Het bloed kruipt
Dit jaar had ik mij nochtans voorgenomen geen paddenstoelen te fotograferen, wegens te moeilijk en te lastig aangezien ik mijnen assistent moet missen die vorige jaren altijd geholpen heeft om met lichtjes en spiegeltjes de paddenstoelen te belichten in het donkere bos en die ook hielp om de omgeving schoon te maken en putjes graven om het model ook van onderen te kunnen fotograferen. Toen het eenmaal herfst werd, was de lokroep van de stille bossen, waar je tijdens de week haast geen levende ziel tegenkomt tenzij de bewoners van het bos zelf, zoals 2 koningfazanten in Heuvelland, te groot. Wat zijn die machtig mooi, met een zeer lange staart en een goudkleurig verenkleed, hun adellijke titel waardig. Als je net zoals ik in de stad woont, is de stilte meer dan welkom. Een stilte die in oktober verbroken wordt door vallende noten die met een plof de grond raken en door krakende takken, heen en weer zwiepend door de wind. Zonnestralen die door het bladerdek heen schijnen, zorgen voor magische beelden. De betovering maakt emoties los. Door zoveel schoonheid ween ik dan ook iedere keer weer. Ik praat tegen mijn geliefde, alsof hij naast mij zou lopen, meegenietend van het wonderbaarlijke bos in de herfst. Ik zing ter plekke zelfgemaakte liedjes over mijn liefde voor hem en het onwezenlijke gemis. Ik roep ook naar hem om een teken van zijn nabijheid of hij zich nog even zou willen tonen met zijn kaki kleurige parka aan en bruine pet waarmee ik hem zo aantrekkelijk vond in de natuur, zodat ik hem kan beminnen, intenser dat ooit te voren. In mijn binnenste weet ik dat dit niet zal gebeuren. Er is nog niemand teruggekeerd uit het ongekende. Toch sluit ik niet volledig uit dat het mogelijk zou kunnen zijn om te communiceren met overleden dierbaren. Er is al veel geweten over de aarde, maar de hemel waarmee ik de kosmos bedoel is voor het grootste deel nog onontgonnen gebied. In de situatie waarin ik mij nu al meer dan een jaar bevind prijs ik mij gelukkig dat de natuur mij de gelegenheid schenkt om mijn emoties uit te schreeuwen om erna weer gesterkt verder te kunnen gaan.
Tot mijn verbazing zijn er dit jaar niettegenstaande een veel te droge zomer toch nog een aanzienlijk aantal paddenstoelen te voorschijn gekomen. Ik heb mijn best gedaan om enkele mooie beelden te maken en met het verlangen dat mijn blik zou geleid worden naar zeldzame exemplaren, waarvoor ik ook de hulp van mijn overleden man inriep maar daar vertel ik een andere keer meer over. Na veel oude bossen te hebben bezocht, waagde ik mijn kans in een jong beukenbos waar het eigenlijk niet plezant is. Het struikgewas en het kruipen onder en tussen laaghangende takken doet geen deugd aan de rug. Op een natte plaats waar veel dood beukenhout aanwezig was, zag ik plots kleine hoedjes met een doorsnede van niet meer dan 2 cm op lange dunne rode steeltjes pronken, de hoogte in totaal een tiental cm. Het was de zeldzame prachtmycena, klein en tenger gebouwd, een beetje zoals ik. Maar ook dapper, ook zo'n beetje als ik. Als je echter de steel of de hoed beschadigt komen er druppeltjes fel oranjerood sap tevoorschijn. Vaak zie je zo′n druppeltje al ergens op de hoed of steel zonder dat je zelf iets stuk hebt gemaakt. Precies of het paddenstoeltje wil zeggen 'Blijf van me af'. Dat is wel schrikken, een paddenstoel die begint te bloeden. En dat deed ik ook toen ik voor de eerste keer een prachtmycena zag in 2015 in het stadspark van Waregem, totaal onverwacht, tijdens het zoeken naar een geschikte plek om van een ongemak verlost te geraken. Het exemplaar dat ik toen zag, was een heel stuk groter dan degene die ik deze week ontdekt heb. Het was groter dan een mycena, die over het algemeen klein zijn. Voor mij is het de mooiste paddenstoel die ik tot nu toe heb gezien. Ieder jaar ga ik terug naar die plek. Tevergeefs, het opruimen van het park doet soms geen goed aan de natuur.
De prachtmycena was tot mijn groot genoegen niet de enige zeldzaamheid die ik dit jaar te zien kreeg. Er was nog een soort, veel groter, eveneens beeldschoon. Dat is voor de volgende aflevering. See you then,
Een mooi vruchtlichaam, maar één van de giftigste ter wereld, vanaf de geboorte tot het levenseinde, van een ondergrondse schimmel. Nee, hij groeit niet ergens diep in het amazonewoud, maar gewoon in het loofbos naast de deur. Hij is te vinden in de nabijheid van een aantal boomsoorten, waarmee hij in symbiose leeft, d.w.z. dat het uitgebreide netwerk van schimmeldraden onder de grond contact heeft met de fijne worteldelen van de boom. De schimmeldraden omwikkelen de fijne worteldelen en dringen zo door tot in de weefselcellen van de wortelbast. De schimmel levert mineralen aan de boom en zorgt ervoor dat de boom beter water kan opnemen. De boom schenkt op zijn beurt suikers terug aan de schimmel, die hij nodig heeft in zijn bestaan. Door deze samenwerking worden bomen tevens beschermd tegen het binnendringen van schadelijke organismen. De schimmels hebben veel water (regen) nodig om vruchtlichamen omhoog te kunnen duwen. Daarom zijn er dit jaar na een veel te droge zomer en een tamelijk droge herfst veel bijzondere vruchtlichamen niet tot ontwikkeling kunnen komen.
Op de eerste foto's zie je de geboorte van een groene knolamaniet. Het ukje komt te voorschijn uit een knol, of is het een ei? Op de derde foto is een stukje uit de olijfgroene hoed gegeten. Wie dit gedaan heeft, ligt momenteel op intensieve zorgen te vechten om te overleven, want er bestaat geen tegengif. De giftige stoffen aanwezig in de paddenstoel leiden uiteindelijk tot lever- en nierfalen. Hoogstwaarschijnlijk werd deze groene knolamaniet accidenteel beschadigd. Op de volgende foto zie je een volwassen exemplaar, met uitgestrekte olijfgroene hoed, donkerder in het midden dan aan de randen en een slanke witte tot lichtgroene steel, met een kraag (ook manchet of ring genoemd) errond, dat een restant is van het membraan dat de lamellen met sporen onder de hoed beschermde vóór de geboorte. Die groene kleur is geen indicator, want sommige exemplaren hebben een wittere hoed waardoor ze verward kunnen worden met de wel eetbare champignon. Vandaar dat er ongelukken kunnen gebeuren door wildpluk. En op de laatste foto vertoont de hoed scheuren door droogte. Hij is ook omhoog gekruld. Het einde is nabij. Weldra zal hij van zijn stokje vallen en wegrotten door toedoen van een andere soort schimmel.
Moet men nu bang zijn in het bos? Welnee, laat de paddenstoelen gewoon met rust of neem er hoogstens een foto van zoals ik en laat ze het werk doen waarvoor hun moeder, De Natuur hen heeft geschapen.
