Het Kluisbos is gelegen op de flank van de 141m hoge Kluisberg, tot voor enkele jaren een pronkstuk in de Vlaamse Ardennen. Het bos, dat 300 ha groot is ligt in een reliëfrijk gebied met steile hellingen en diepe dalen. Het ligt pal op de taalgrens Vlaanderen-Wallonië en ligt voor 2/3 op het grondgebied Kluisbergen (Oost-Vlaanderen). Het was een waardevolle natuurparel met vooral beuken, essen en kastanjebomen. De prachtige vergezichten aan de rand van het bos, bezienswaardigheden en recreatiemogelijkheden maakten van deze plek een trekpleister voor jong en oud. Ik schrijf in de verleden tijd omdat deze parel de laatste jaren veel glans verloren heeft. Veel gezonde grote bomen, vooral prachtige beuken werden de laatste 2 jaar massaal gekapt. De gevelde bomen heb ik zieltogend zien liggen, op mekaar gestapeld en voorzien van een nummer. Het gruwelijke beeld van een 'holocaust' verscheen voor mijn ogen. Het is duidelijk dat hier meer aan de hand was dan louter 'natuurbeheer'. Nochtans blijven de medewerkers van het agentschap staalhard ontkennen dat de boomkap hen vooral om het geldgewin te doen is. Door het plaatsen van omheiningen, palen met draden en het gieten van kiezelstenen op de paden heeft het bos een zeer onnatuurlijke aanblik gekregen. In alle geval in zo'n bos wil ik niet meer op ontdekkingstocht gaan. Ik voel mij er niet meer met de natuur verbonden. De toekomst ziet er niet goed uit voor dit eens mysterieuze bos. Een groot deel en tevens het mooiste deel van het bos blijkt bouwgrond te zijn. Hierbij denk ik onmiddellijk aan Bellegembos in het Kortrijkse waar rijkelui het nog steeds gedaan krijgen om bomen te laten kappen om er hun statige villa neer te kunnen poten. Enkele jaren geleden heb ik in en rond het Kluisbos een avontuur beleefd dat mij altijd zal bijblijven. Een avontuur waarover ik graag vertel en dat voor mij een mooie herinnering betekent aan het bos waarin eigenlijk toen alreeds op bepaalde delen veel woningen stonden, maar in een toestand die ik nog kon aanvaarden. Voor een vrije dag had ik een wandeling uitgestippeld in en rond het Kluisbos. Het zou een tochtje worden van 4,6 km, niet lang maar toch serieus lastig door de soms steile hellingen. De wandeling, flirtend met de provinciegrens en taalgrens Oost-Vlaanderen-Henegouwen, was bewegwijzerd met oranje markeringen volgens de folder die ik bij mij had. Eerst moet ik een recht stuk wandelen door het bos. Het stuk lijkt langer dan het is omdat het steil naar het hoogste punt van het bos leidt (De Toren, 141 m boven de zeespiegel) en verder tot aan de Vierschaar, een plaats waar verschillende bospaden samenkomen en waar in de Middeleeuwen, rechtszittingen werden gehouden. Hier aangekomen moest ik rechtsaf, nog een stuk door het bos wandelen om dan op een smalle door het landschap slingerende weg uit te komen, waar ik terug naar rechts moest. Vanaf hier onthulden zich aan mijn linkerzijde de meest adembenemende vergezichten, met uitzicht, bij heldere lucht, op de Mont St. Aubert, de torens van Doornik, Kortrijk en Rijsel. Op een bepaald moment begon ik toch wat ongerust te worden want ik had nog geen enkel oranje merkteken gezien. Een vriendelijke meneer die in zijn voortuin stond, kon me geruststellen door een paadje aan te wijzen dat mij terug in het bos zou leiden. Maar dit paadje liep uit op een gesloten poort. Dus besloot ik terug te keren en de weg te vervolgen met de hoop iets verder terug in het bos te geraken. Dit bleek geen goede beslissing te zijn want ik realiseerde mij dat ik dieper Wallonië binnen aan het wandelen was. Dus er was maar één oplossing en dat was terugkeren naar de vriendelijke man. Ik wandelde wat heen en weer voor het huis van de man, maar durfde niet aanbellen. Gelukkig had hij mij gezien en riep hij mij naar binnen, waar het tot een aangename babbel kwam samen met zijn echtgenote. Binnenshuis werden enkele feiten opgehelderd. De oranje markeringen waren een tijdje geleden weggehaald en het zeer smalle paadje dat ik niet opgemerkt had als een wandelpad, lag naast de poort. Blijkbaar was ik niet de enige persoon die op deze plaats in moeilijkheden geraakt was, want zelfs in het pikdonker zijn er mensen die aanbellen, compleet in paniek, volledig het noorden kwijt, vertelde de meneer mij. Na het drinken van een glaasje water bood de meneer mij aan om mij met zijn auto terug naar de parking te brengen en dat bleek nog een heel eind rijden te zijn. Nadat ik de meneer uitvoerig bedankt had op de parking, bemerkte ik dat ik mijn tasje waarin al mijn spullen, zoals telefoon, sleutels, paspoort e.a. steken, niet meer rond mijn schouder droeg. Enkel mijn camera en cameratas had ik nog bij. Nu sloeg de schrik mij serieus om het hart. Daar stond ik dan alleen, compleet hulpeloos zonder papieren, telefoon en sleutels. Met lood in mijn schoenen begon ik dan maar aan de terugtocht en besloot ik onderweg te liften. Het hele stuk terug doen te voet kon ik niet meer aan en het paadje dat mij dichter bij het huis van de meneer zou brengen, vond ik uit paniek niet meer terug. Gelukkig werd ik opgepikt door een andere vriendelijke meneer die eerst doorgereden was, maar toch terugkeerde omdat hij aanvoelde dat dat madammeke, die daar aan de kant van de weg stond, compleet uit haar lood geslagen stond, met de duim omhoog, duidelijk hulp nodig had, zoals hij zelf zei. Na de nodige uitleg was meneer 2 onmiddellijk bereid om mij terug naar meneer 1 te rijden. Om de heren gemakkelijk uit mekaar te houden, heb ik ze een nummer gegeven. Iets kalmer maar toch nog niet volledig gerustgesteld, want in de auto van een vreemde stappen, is nu ook niet echt mijn ding, keek ik naar het mooie landschap . Spontaan ontstond er tussen de man en mij een mooie conversatie waarin de man vertelde over zijn overleden vrouw en de nieuwe liefde in zijn leven. 'Ik ken u nog maar enkele minuten en ik ben u al mijn leven aan het vertellen", zei hij. Weer aangekomen bij de verbouwereerde meneer 1, trok ik spierwit weg en begon mijn hart te bonzen tot in mijn keel, wanneer hij zei dat ik geen tasje bij mij had. Ik was er nochtans zeker van. Ik heb mijn tasje toch niet verloren op de parking bij het uitstappen, vreesde ik. Maar na nog een grondige inspectie van zijn auto, toverde hij het kleine zwarte sacocheke te voorschijn. Ik had het gewoon aan mijn voeten laten liggen, vergeten door de opwinding. Op dit moment kwamen de tranen in mijn ogen van blijdschap. Na uitbundig handgewuif van en naar de bewoners, heeft de geduldige wachtende meneer 2 mij terug naar mijn auto gebracht en gewacht tot ik mijn autodeur opende en veilig kon instappen. Met een stevig getoeter en gezwaai hebben we dan afscheid van mekaar genomen. Intens gelukkig ben ik tenslotte terug huiswaarts gekeerd en had ik mijn echtgenoot heel wat te vertellen.

01-02-2016, 00:00 geschreven door Mya