Na De Panne had ik begrepen dat ik beter wat harder en specifieker zou moeten trainen, indien ik wenste podiumplaatsen te halen… Zo gedacht, zo gedaan! De maandag al direct begonnen en in totaal trainde ik 14uren off road in het veld in zware tot héél zware omstandigheden. De zaterdag dan nog eerst een TT in Haaltert om dan ongewassen direct aan de start te verschijnen van de VWF in Morelgem. Tja, wat geeft dat dan??? Awel, mijn benen draaiden vierkant en ik had niets van kracht, maar het was trainen en dus beet ik door. Genieten?? Zeker niet!! Het was afzien van de eerste minuut en ook is het nooit positief voor de moraal om zo uit het wiel gereden te worden. Ik ben nl in de start mooi gevolgd, maar toen gaf Kurt er een snok aan en ik had alle moeite om maar te volgen! Ik hoopte dat hij wel zou stilvallen, maar neen hoor, versnelling na versnelling en na de 2^de ronde mocht ik al passen. Frustrerend, maar begrijpelijk… In de daarop volgende ronde voelde ik mijn benen exploderen en gaf ik teken aan Tom om ook maar te passeren. Ook hij vloog er vandoor, niets aan te doen… Dan had ik een heel moeilijke periode om mijn ritme te vinden en ik viel bijna compleet stil! Ik dacht verschillende keren aan opgeven, maar dit was een noodzakelijk onderdeel van de training en dus beet ik door en probeerde ik om te genieten (ahum). Mijn tempo bleef zakken, waardoor ook Erwin me nog inhaalde. Daarna begon ik mijn ritme te vinden en in de laatste 2 ronden ging het eindelijk beter… Natuurlijk was het kalf al lang verdronken en werd ik dus 4^e… Ergens teleurstellend, maar gezien de zware trainingen dik ok!

Tot in De Haan, waar ik hoop potten te breken!!

13-12-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

12-12-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Zonder veel vertrouwen vertrok ik naar het eind van de belgische kust, De Panne.

Na de ziekte van Elise voelde ik me de laatste weken enorm vermoeid en echt doorgaan in training was me niet gelukt. Maar, ondertussen weet ik wel al dat er een bepaalde knop in je hoofd zit en op het moment dat je het startschot hoort, wordt die omgedraaid! Eens omgedraaid kun je toch in hoge toeren gaan… Nu rest de vraag natuurlijk hoe lang ik dat kan volhouden. Hopelijk de volledige koers!

De start is heel breed en gevaarlijk. Doordat er geen echte wind staat, blijft de groep hel groot en dus ook de kans op valpartijen… Er is maar 1 remedie en dat is op de eerste rij rijden… Bij het keerpunt kom ik mooi bij de eersten door en hier vertrekken we voor de eerste keer met een groepje van een man of 10. De wegen liggen spiegelglad en regelmatig moet ik serieus tegen sturen. Het tempo is ok. Bij het opdraaien van de 2^de ronde hebben we een kleine voorsprong, maar de samenwerking is niet optimaal en we worden weer ingelopen… Opnieuw een grote groep en dus veel gevaar. Zoals steeds wil iedereen net voor de mulle zandstroken vooraan zitten en hier gaat het bijna fout: de persoon voor me komt in de problemen, slaat scheef en springt van zijn fiets recht in mijn wiel… Ik heb nog serieus wat snelheid en het wordt een hard contact. Ik hoor mijn wiel kraken, maar gelukkig blijft alles heel. Dan kijk ik voor me: tuurlijk, de eerste 7 zijn gevlogen. Ik zit plots in een achtervolgende groep en het tempo valt stil. Dan zit er maar 1 ding op: keihard doorstampen en dat gat zo snel mogelijk dichtrijden. Na de volgende mulle zandstrook kan ik aansluiten, net op het moment van een versnelling. Gelukkig beschik ik over goede benen en komt alles goed. In de laatste ronde regent het aanvallen en steeds twijfel ik. Bij het oprijden van de dijk ter  hoogte van de camping versnelt Kevin en rijdt hij de volledige strook. Alle anderen moeten van de fiets, behalve ik. Ik moest op dat moment meespringen, maar maak de cruciale fout om te wachten… Bij de allerlaatste dijk”beklimming” gaat het weer fout wanneer Maarten Himpens voor me dwars gaat. Ik moet van de fiets en de eerste 3 zijn gaan vliegen… Ik probeer nog tempo te maken met Nicolas, maar het beste is er bij ons af en dus wordt het strijden voor de 4e plek. In de finishzone kan ik het verste door het zand rijden en loop dan zij aan zij met Rondelez. Die springt heel vroeg weer op de fiets en geraakt niet echt vooruit.. Lopen is even snel, maar dan wijkt hij af naar mijn kant en moet ik inhouden en hup, 4e plek gaan vliegen… Ok, 5e is verre van slecht natuurlijk… Ik merk dat ik bijleer, nu nog eens de durf tonen en er kan nog wat moois komen….

09-12-2008 om 13:57 geschreven door Teamlid

02-12-2008 om 17:19 geschreven door Teamlid

Hoe zot? 1 graadje “warm”, regen en sneeuw, modder tot over je enkels,… Ga je dan nog gaan fietsen?? Tuurlijk!! Zo zot dus…. En neen, we stonden niet alleen aan de start…J

Het parcours? Vreselijk! Een super eenvoudig toertje rond 2 voetbalvelden en met een paar lussen op een hellende wei. Daarbij komt dan nog dat lopen sneller was dan fietsen en dus werd het een veldloopkoers… Mijn zwakke punt: lopen natuurlijk! Maar ja, je moet steeds trainen waar je niet goed in bent en dat is zeker gelukt. Mario hoopte dat het lopen in zijn voordeel zou werken, maar aangezien het hier over ploeteren ging en je nooit kon zien waar je voeten neer kwamen, had hij toch nog de schrik met zijn gebroken enkel en deed hij het heel voorzichtig. Meer zelfs, hij weigerde af te stappen en ploegde op zijn fiets de gedeeltes die iedereen liep. Sneller was het niet, maar een echte krachttraining was het zeker!!

In de 2^de ronde nam ik de koppositie en ondanks al het lopen kon ik uiteindelijk toch weer een gat van 1.5 min nemen. Mijn benen brandden door de rare bewegingen, maar ik ben er van overtuigd dat we hier alletwee een super training aan gehad hebben. (weliswaar zo een die je beter niet te dikwijls doet…)

Resultaat: Wouter 1e en Mario 6^de positie.

Zondag nog TT in evergem in de sneeuw gereden en nu zitten de batterijen weer vol (ahuum).Tot volgend weekend.

Ciao!!

24-11-2008 om 11:05 geschreven door Teamlid

Wat moet je nu ook weer doen met zo’n mooie witte trui?? Ah ja, vuil maken!!!

Gelukkig lag er hier en daar wat modder –ahuum- en was dat geen probleem. Het parcours bestond nu uit een glad kronkelstukje, een paar vettige dreven en dijkje op en af *2 , wat asfalt en een tegelpadje. Meer snelheid dus en iets minder fun. Opnieuw werd er snel gestart en ik volgde op 5^e à 6^e plek. Maar dan, na ¾ ronde viel het ineens stil en reed ik makkelijk naar het wiel van de eerste. In het begin van de 2^de ronde kwam dan het gladde kronkelstukje en hier was ik in het voordeel , dus niet getwijfeld en de kop genomen… Dan opnieuw mooi strak tempo gereden en ik was vertrokken. Lekker doorgevlamd en goed genoten om zo net voor donker te finishen met een mooie voorsprong. Natuurlijk weer het podium gemist, maar ja, dat zal nooit meer gebeuren hé J….

Zo mogelijk de weekend er altijd uitzien !!

Tot volgend weekend!

Wouter

16-11-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Een paar jaar geleden heb ik al eens een VWF koersje meegedaan nadat ik ’s morgens 75km in het veld was gaan trainen en ik herinner me vooral dat het er snel aan toe ging!

Nu vind ik het opnieuw tijd om de winter al “wedstrijd rijdend” door te brengen en dan zijn de korte intensieve VWF-koersjes een logische keuze… Tot vorig weekend waren er nog steeds beachraces en andere langere koersen, maar nu is het seizoen gedaan en begint mijn VWF-seizoen met het WK in Niel… Waarom dit nu WK heet is me een raadsel, want veel buitenlanders heb ik niet gezien. De omloop is dat waar de prof cyclocrossers dinsdag hebben overgevlogen en dat betekent een modderparcours dat ondertussen helemaal in frut gereden is… Verkennen doe ik niet, want na een rondje zou de fiets volledig onder de modder zitten. Dus maken dat ik meeschuif in de start en kijken hoe de anderen het doen…( Gelukkig had Jean-Luc (broer van Dirk Rossi) me enkele gouden tips gegeven over de ideale lijnen…) Ik zit in derde positie en het gaat hard, heel hard. Na een kwart ronde komen we op een technisch klimmetje en de persoon voor me valt stil. Te voet dus en de eerste neemt al een mooie voorsprong. Vlug opschuiven en het gaatje dichtrijden. Wanneer ik nog maar een paar seconden in zijn wiel zit komen we aan een beek waar ze paletten over gelegd hebben. Die liggen natuurlijk spekglad en zwiep, daar sta ik geparkeerd. De eerste is weer gaan vliegen en de inhaalrace kan weer beginnen. Op die manier kan het nog lastig worden! Maar na de eerste ronde heb ik het parcours door en net voor de gevaarlijke afdaling neem ik de leiding. Ik vlieg naar beneden op kunnen én op geluk en neem 20m. Ik besluit het tempo aan te houden en op die manier kan ik een mooi gaatje slaan. Ik vertraag niet en loop een minuut uit, maar er moet nooit veel verkeerd gaan om alles te verliezen, dus koppie erbij houden! Maar ja hoor, in de voorlaatste ronde wil een gedubbelde vriendelijk aan de kant gaan, maar hij raakt een paaltje en slaat onderuit , recht onder mijn voorwiel. Ik kan net vermijden dat ik over zijn hoofd rijd en onze fietsen zitten wat vast. Uiteindelijk kan ik verder, maar zonder bidon…No worries, dat gaat lukken! De laatste ronde maak ik toch wat stuurfouten, maar zonder in de problemen te komen finish ik 1^e en ben ik dus wereldkampioen met zo’n mooie witte trui J.

Morgen een 2^e VWF in Baardegem.

Tot dan,

Wouter

15-11-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Aangezien het in oostende vrij goed ging, heb ik besloten om het kustcriterium te doen dit jaar. Nadeel van een klassement is dan natuurlijk weer dat je alle wedstrijden moet meedoen (slechtste resultaat wordt dan weggelaten..) En ja hoor, 2^de wedstrijd en het is al van dat: buikgriepje…. Niets aan te doen en gewoon zien waar ik geraak. Tijdens het opwarmen voel ik een tekort aan power, maar het is nu veel te laat om me zorgen te maken en de grotere problemen bevinden zich ter hoogte van maag en darmen  L . Geen tijd meer voor een santaire pitstop en op naar de start. Daar is het weer mooi: de mens met zijn pistool moet vlug schieten vooraleer heel het pak vertrokken is… Dan schieten de eersten zich door de mensenmuur om zo zo snel mogelijk op het hardste gedeelte te komen, gevaarlijk dus!! Maar goed, ik ben mee maar kan niet sneller dan dat, ik zit volledig geblokkeerd! Gelukkig is het voldoende om de aansluiting met de koplopers te houden. Het stuk in de duinen ligt vol putten en dat zorgt ervoor dat ik net wel/ net niet in mijn broek doe… Krampen! In de volgende korte klimmetjes moet ik steeds terugschakelen , want op kracht geraak ik zelfs niet boven… Maar ok, een goede piloot moet zich kunnen aanpassen aan de omstandigheden en ik kan nog steeds volgen. Naargelang de wedstrijd vordert, betert het gevoel (of heb ik me al goed aangepast?) en begin ik er weer in te geloven. Oorspronkelijk waren we met 8, dan 7 en bij het oprijden van het laatste stukje strand moet ook Rondelez lossen. Met 6 vliegen we naar de finish. Het gaat er heel zenuwachtig aan toe en veel verder dan 2 wiellengtes kijk ik nooit vooruit. Dat had ik beter wel gedaan, want ineens blijkt de finish voor mijn neus te liggen! Ik heb nooit gespurt , maar kan in een laatste stuiptrekking nog Massaer voorbij rijden. 5^e plek dus, maar opnieuw met een wrang gevoel! Wat indien ik wel gespurt had???

Maar goed, op naar de volgende!

Onze Mario had geen chance, want die reed op mijn splinternieuwe strandbanden lek na 7 km: over and out…..

Tot binnenkort,

Wouter

12-11-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Mmm , regen, wind, nog meer regen en nog meer wind…. Héél lang getwijfeld om aan te zetten, maar aangezien het de laatste van het jaar was, op de limiet vertokken. Limiet indien je niet verkeerd rijdt.  Indien je dan 2 keer een extra lus maakt, dan kom je ruim een half uur te laat toe L. Aangezien ik hier de laatste 2 jaar gewonnen had, kende de organisatie me en mocht ik toch nog aanzetten. Al die signalen van het weer en het verkeerd rijden zouden duidelijk genoeg moeten geweest zijn om niet te rijden, maar ja, een beetje doof en blind vrees ik en dat zal ik gevoeld hebben!!! Van in de eerste km was het glibberen, schuiven en ongelofelijk stoempen om vooruit te geraken… Na 5km stond ik al te voet! Er viel gewoon niet te rijden! Toch dapper verder geploegd en het werd beter… Aangezien ik geen polar mee had , wist ik niet hoe ver ik al was, maar ik gokte op 2.5u rijden… Mis dus! Na 2.5u zie ik een bordje hangen en denk ik “oef, nog een paar km en gedaan”, maar neen hoor, het zei “bevoorrading over 500m” Miljaar, ’t is niet waar hé!!?? Combien de kilomètres encore?? Nog 13!!!! En wat voor 13km!!! Hier kon niemand rijden! Lopen was zelfs onmogelijk, het was van boom naar boom glibberen! En dan stelde ik nog vast dat op alle moeilijke stroken er ineens maar een spoor of 4 stond! Alle anderen hadden the chickenway gekozen, nl het fietspad dat steeds evenwijdig liep. Hier kon je makkelijk 15 à 20min goed mee maken… Dat beloofde voor de uitslag. Uiteindelijk deed ik er 2u53 over om terug ‘thuis’ te geraken en bleef ik de volle seconde voor op de 2^de man!!! Nipt, maar genoeg hé  :).

Na dit bagger ritje heb ik er weer even genoeg van !!!

Tot volgend weekend in Bredene!

Wouter

11-11-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Tja, 3^e keer, goede keer zeker? In 2006 me laten pakken op de laatste 500m door niet verkend hebben van de finish L, 2007 alleen op kop en dan verkeerd gereden op 2km van de streep L L, en nu dus 2008: gewonnen!!!

Aangezien deze koers op het eind van het jaar valt, zijn modder en nattigheid  vaste waarden op het programma van de wedstrijd. Maar goed, we love mud en aangezien er hier niet veel hoogtemeters te rapen vallen, moet er toch iets voor selectie zorgen. In de start wordt de pees er direct serieus opgelegd en ik kan enkel volgen. Maar hierdoor zijn we ook direct weer vertrokken met 4 man, Gaudy, Flinois, Mineur en ik. Op elke modderstrook wordt er goed doorgereden , maar niemand wil zich opofferen op de open stukken tegen wind. Ik maak wat van mijn oren en vraag de anderen om dan op zijn minst op een toertochttempo te rijden ;) . Maar gelukkig komt dan het enige selectieve stuk op de flank van de Sambre aan Thuin en hier kan ik met Gaudy wegrijden. Patrick neemt niet echt over en dus blijf ik gewoon vol gas doortrekken. Er komt een gaatje, maar ik wacht. Een paar km verder zie ik de sterke Fransman Flinois terugkomen en dus besluit ik om nog eens door te gaan. Ik kijk achter me en ik zie  dat Pat moet passen… Ok, dan moet het deze keer goed gaan hé! Tempo terugschroeven en ogen open. Ik stop zelfs 20sec op de bewuste plaats waar ik vorig jaar verkeerd reed en pas wanneer ik 200% zeker ben, ga ik opnieuw door. Met een goede minuut voorsprong win ik. Mario rijd ook een goede wedstrijd en eindigt 24^e.

Tot het volgende modderfeest!

Wouter

09-11-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Tja, beachracen…. Het is alweer een aantal jaar geleden en ik weet niet echt wat ik moet verwachten… Vroeger, 5j terug, ging dat best goed, maar alles is geëvolueerd en professioneler geworden, dus… Ook die techniek ben ik weer volledig vergeten.. Golfbrekers, diep zand, het zenuwachtig gewriemel in de groepjes, allemaal zaken die je in de echte MTB niet tegenkomt… Maar goed, ik heb nu een reservefiets die ik kan gebruiken, dus geen uitvluchten meer! Mijn Cape epic compagnon Dirk Rossi is voor de gelegenheid ook afgezakt naar de kust om te supporteren en gelukkig maakt hij er me op attent dat het startuur nadert. Vlug fiets van de auto en opwarmen! Dan de eeuwige discussies om voraan te mogen starten en pang, we zijn vertrokken… Eens door het losse zand vormt zich een heel grote groepe en het tempo valt goed mee, ik vind het zelfs aan de trage kant. Maar ik heb bijna geen tijd om dit te denken, want dan zie ik een aantal man versnellen met daarbij Kevin. Ik weet uit de uitslagen van voorgaande jaren dat hij steeds bij de eersten zit en twijfel geen seconde. Op die manier vormt er zich een groepje van 8 man. Na wat heen en weer gediscussieer komt de samenwerking op gang en nemen we een geruststellende voorsprong. Tempo is ok en alles gaat goed. Toch is er weer de eeuwige rotzak Massaer die het nodig acht om zonder reden me ineens een serieuze duw te geven. Ik vlieg een paar meter naar links maar gelukkig is het strand breed genoeg ;). Tja,…   Na het keren bij het afrijden van het strand (los zand lichtjes bergop) rijdt Jelle Hanseeuw gewoon door terwijl wij allemaal moeten lopen en op die manier gaat hij er alleen vandoor. We hebben nu wind mee en het is onmogelijk om het gat te dichten. Ondertussen begint de groep ook serieus uit te dunnen en we blijven nog met 4 samen: Brentjens, Van Hoovels, Vermoote en ik. Vooraan is Jelle ondertussen plat gereden en we passeren hem op een paar km voor de finish… Nu probeert Kevin weg te rijden, maar het gat blijft constant en gecontroleerd. Wanneer de finish nadert,  hergroeperen we en het wordt een loopkoers in de laatste zandbak. Onder de indruk van het niveau rond me, laat ik de anderen zomaar voor me en word ik 4^e en vlaams kampioen marathon amateurs…

Toch heb ik weer iets bijgeleerd: onafhankelijk van met wie ik meerijd, gewoon je kansen wagen! Er zat meer in!

07-11-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

01-11-2008 om 18:47 geschreven door Teamlid

16-10-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

11-10-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Elk jaar moet ik toch 1 keer stressen voor mijn hobby en dat is wanneer het BK marathon nadert.. Na 2 jaar 2^de geweest te zijn, stond ik er nu echt op gebrand om te winnen, maar dat gaat meestal niet zomaar... Ook nu dus weer niet!  Het parcours was niet echt een mtb-parcours en dus was ik al op voorhand in het nadeel... Maar goed, alles kan natuurlijk.  Maar een 2^de vereiste is dan toch wel een goed paar benen. Ja tarara!  Tijdens de startklim wist ik het al direct: hartslag niet echt vlot naar het rood en pijn in mijn benen. Miljaar, ´t zal toch weer niet waar zijn hé? Toch wel! Daarbij komt dan nog dat de jonge garde met Tom en Bert er der serieus de pees opleggen! Ik kan nauwelijks volgen, maar 1 voordeel heb ik dan toch: ik heb de laatste jaren leren afzien en heb ook de ervaring om te weten hoe ik moet overleven... Dus, dan maar rustig blijven en proberen te volgen. In de weinige technische stukken voel ik dat ik sterker ben en dus neem ik na 30km, vlak voor een afdaling, de kop. In de daarop volgende beklimming heb ik een kleine voorsprong en dus besluit ik om tempo verder te rijden. Tot mijn grote verbazing loop ik weg en lig ik dan toch aan de leiding.. Maar, mooie liedjes duren niet lang en niets is frustrerender dan mannen die langs achteren weer komen aansluiten... Tom is er terug en dan komt er nog een jonge gast, Steven Nijs aansluiten. Ik voel me nu al 30km belabberd en hoop gewoon op een opflakkering van mijn energiepeil. Langzaam komen we in de finale en het tempo wordt (gelukkig) omhoog geschroefd. Volgen lukt voor mij nog steeds, maar mijn concurrenten zijn achter gebleven... Wanneer we dan op 10km van de streep genaderd zijn, besluit ik er toch nog alles uit te persen en ga ik er vandoor. Ik laat de hartslag niet meer zakken en haal nog enkele mensen van de andere klasses in. Zwaar in het rood kom ik over de streep. Katherine roept dat ik gewonnen heb! Inderdaad, maar vandaag overwon ik vooral mezelf, amai...

Maar goed, het resultaat telt en dat betekent dat ik nu een volledig seizoen in mooi gekleurde kleren mag rondrijden, joepie!!!!!

Nog eens een dikke merci aan Katherine voor de perfecte bevoorradingen!!!!

Mario daarentegen had een mooie dag waarbij alles goed ging. Hij kon zowaar genieten en vlamde naar een 15^e plek bij de fun B. Mooie dag voor Moving Marathon team dus!

Tot binnenkort,

Wouter

30-09-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Tja, indien iemand nog geïnteresseerd is in een lesje marathon organiseren, ga dan maar eens kijken in St Wendel waar ze er in geslaagd zijn om nog maar eens de perfectie te benaderen! Sfeervolle serieus volle sportzaal op zaterdagavond met gratis pasta à volonté, njam njam, lekkerrrrr. Dan een gratis overnachting in een school met douches en alle luxe! Mogelijkheid tot superontbijt voor 3 euro, een perfect afgepijld parcours met overal hulpdiensten indien het noodlot toch zou toeslaan, gratis bidons onderweg + extra bevoorrading aan de finish voor de eerste recup, uitgebreide catering en ambiance, heel uitgebreid podium met mooie prijzen, .... Tja, kun je hier nog iets aan toevoegen????

Jaaaaa, goede benen, maar die moesten we zelf meebrengen  ;)   Aangezien het BK marathon voor de deur staat, had ik mezelf voorgenomen om mijn verstand te gebruiken en te doseren in de mate van het mogelijke. Hierdoor was ik na een 10-tal km weg met een groepje van 5 man. Volgen was niet echt moeilijk, maar je weet natuurlijk nooit of er nog van die comedianten meerijden hé... Na 20 km een probleem: ik had te veel gedronken voor de start en moest heel dringend plassen, maar hoe doe je dat zonder de eersten kwijt te spelen?? Tja, ontspannen terwijl je aan het klimmen bent gaat niet echt en in de afdalingen was ik dan weer bang dat ik “hem” zou verliezen door al dat geschud en geklop... Tja, uiteindelijk moest ik dan maar stoppen na 50km, want op die manier was er niet echt veel lol aan. Hallo, ik denk dat ik 1.5l had opgeslaan, 2 min passeerden.... Maar gelukkig volgde nu een lange klim en voor de eerste keer vandaag schakelde ik echt door en vloog ik terug naar de eerste 2. Nu ik op temperatuur gekomen was, maakte ik er gebruik van om de gas open te laten staan en de anderen het heel lastig te maken. 2 km verder kon ik een gaatje slaan en ging ik in overdrive....  gedurende 50min..... Tja, je kunt nooit genoeg afstand creeren om een veilige voorsprong te hebben zeker? Natuurlijk ging ik hierdoor over mijn toeren en ineens zag ik de bomen zweven... Ik had nog genoeg besef om te weten dat dit niet echt normaal was en dat ik snel moest snelheid minderen en  veel eten en drinken. Ik had nog een 30km te gaan en dit werd zowaar nog een lijdensweg L . Maar goed, na 4u30 vond ik toch de eindstreep. Vlug naar de bevoorrading om wat vitamientjes op te doen! En wat hoor ik de speaker zeggen??? Wouter Cleppe wint met zijn 1^e plek een Stevens fiets.... Als dat geen mooie prijs is!!!!

Ook voor Mario liep het super op een korte dip na. Gelukkig kon hij die snel bestrijden met de High 5 produkten en op die manier kon hij er snel weer de gas op zetten. Dit resulteerde in een 26^e plek!!

Nog een gezellige maar veel te korte apres met het Reevax kamp en de andere Belgen en dan weer lekker naar huis gevlamd. Heerlijk, die duitse marathons .

25-09-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Normaal gezien had ik deze links laten liggen, maar doordat ik de hele week ziek was geweest en in mijn bed had gelegen, was de goesting nu veel te groot en kon ik deze onmogelijk laten schieten, ondanks nog geen 100% hersteld...

Ook kende ik de streek rond Braine le chateaux totaal niet en was dit de ideale kans voor een ontdekkingsrit. En dat werd het ook!!!

Rond 8u30 toegekomen en direct weer die vele bekende gezichten: temmaatje Mario, Zuid Africaantjes Dirk en Ronny, Ken, Johan,.... Direct weer een gezellige bedoening dus... Ik had niet veel zin om echt te koersen, maar Ken maakte duidelijk dat hij ging voor een mooi resultaat. Al van bij de start viel het op dat er vandaag het een en ander scheef zou lopen. Er werd nl uitgelegd dat we bepaalde pijlen niet moesten volgen om dan dus blind andere richtingen te nemen en de begeleidende motard had 10min voor de start nog een accident en kon er niet bij zijn... Fingers crossed en rond 9u15 Goooo.... Ik nam me voor om gewoon te proberen volgen en niet te forceren. Ook sneed de koude lucht (8gr) door mijn keel en werd ik verplicht om te doseren.. Na een 10-tal km waren we met een 4-tal voorop en hier begon de miserie: pijltjes die achter de hoek hingen, enkel leesbaar voor diegenen die al gepasseerd waren en uiteindelijk geen pijltjes meer... Waar hebben we dit nog gezien??? Hierdoor kwamen we met zijn allen weer samen. Er werden groepjes op verkenning gestuurd in alle richtingen , maar nergens nog iets te bekennen. Gelukkig kwam een 15min later een lokale biker die ons verzekerde dat het in een bepaalde richting was. Zo gezegd, zo gedaan. Een paar km verder effectief weer pijltjes en zelfs een 1^e bevoorrading. Hierna weeral algemene verwarring, want opnieuw niets meer. Dan maar besloten om met het hele peleton terug naar de bevoorrading te brengen en hier een kaart te vragen. Ken en ik  bestudeerden de kaart en riepen de groep samen om nog eens te starten. Na 2km weet ik dat het links is, maar ik zie Ken twijfelen en de rest tegenhouden. Afgaande op wat ik gezien had op de kaart rij ik verder en kom ik inderdaad weer op een afgepijld gedeelte. Ik ben helemaal alleen en rij rustig tempo verder. Ondertussen sta ik ook op helderziende ingesteld en kan ik steeds vrij snel de juiste richting vinden. Na 30km breekt er een spaak in mijn crossmax: no problemo, spaak rond de andere gevlecht, achterrem open, aangezien het wiel serieus paraplu staat en weer verder.   No stress, want ik ga ervanuit dat er niemand de juiste weg heeft gevonden. Na 40km komen er ineens veel bikers uit de tegegestelde richting gevlogen... Blijkbaar komt de 60km hier ook ergens op het baantje, maar opnieuw algemene verwarring, want nog maar eens geen pijltjes. Ondertussen zijn we echte spoorzoekers geworden en na 10min zoeken kunnen we weer op pad (ondertussen is Mario ook weer van de partij) . Gezellig om weer met het volledige team op oorlogspad te zijn... Om de 5km komen we een t-splitsing tegen en is het gokken geblazen. Dan is het 10min trial and error en weer verder. Van een wedstrijd is er al lang geen sprake meer, maar een marathon zal het zeker worden, aangezien de km’s voorbijvliegen. Maar goed, het is een mooie streek en samen genieten we van de mooie uitzichten in het zonnetje dat er ondertussen ook weer bij is. Wanneer we na 65km nóg maar eens rechtsomkeerd maken, komt er uit de andere richting een briesend bendeke met daarin oa Ken en Luc. Zij hebben er blijkbaar nog steeds zin in en proberen nog wedstrijd te maken. Bijkomend voordeel : de 2 walen en Ken kennen de omloop nog van vorig jaar en kunnen dus wat anticiperen bij ontbrekende pijlen. Tempo weer omhoog geschroefd en 1 voor 1 vallen er mensen uit de groep tot we nog met 5 overblijven. Nu vindt Ken het nodig om nog eens te versnellen en toen waren ze nog met 4. In de daaropvolgende klim breek de derailleurpad van Alexis en dus nog 3... In de laatste km’s volgen de klimmen elkaar razendsnel op en in een supersteile trek ik door. Ik kan een gaatje slaan en besluit nu gewoon op 100% door te gaan en te hopen dat alle pijltjes er nu wel staan. Op die manier kan ik nog een mooie voorsprong uitbouwen op Luc en Ken. Mario komt op een 15^de plek binnen en is ook tevreden.

’ T Was een avontuur, maar een mooi avontuur.

Tot volgende week,

Wouter

17-09-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

5u30 ´s morgens , geeeeuuwww: Vertrekkenstijd bij Jan. Donkere wolken boven ons hoofd, maar (nog) geen regen en dus houden we er de moed in. Na een vlotte autorit  arriveren we in het koude Bastogne, 8 graden, veel wind en ja hoor, daar komt de regen.  Vlug zo veel mogelijk kleren aandoen en vertrekken. De eerste km´s lopen goed en het moddergehalte valt goed mee. Maar dan gaat het van kwaad naar erger en na 40km is het gewoon baggeren tot de finish. Ook is de regen feller geworden en dus is het de opdracht om het lichaam op temperatuur te houden. Hopen op geen pech dus, want dat zou zeker leiden tot een game over... Ook krijg ik onderweg meer en meer last van mijn maag, maar door te blijven eten kan ik het probleem uitstellen. De km´s kruipen vooruit, maar aangezien de conditie goed zit, kan ik blijven gaan. Het parcours is heel mooi, maar door de overvloedige regen is het beste er toch af... Als een alien afkomstig van een bruine planeet kom ik over de finish geglibberd na 5u rijden. Dit is op de snelste tijd so far, maar ik hoor dat Hertsens, Vermeulen en Henderieckx samen gestart zijn en die zullen dus wel een supertijd neerzetten. Afwachten dus. Uiteindelijk zie ik een schim toekomen die van ver op Nicolas lijkt... Ja hoor, 10min sneller... Goed ,dat is geen afgang aangezien die gewoon veel beter is... Dan, een 10-tal minuten later nog een blauw ventje, den Hertsens... Wat blijkt? 20seconden is hij sneller en dus word ik teruggewezen naar de derde stek... Tja, dat komt ervan als je 2 lange ritten op een weekend combineert!! Toch heb ik me geamuseerd en ook de organisatie was af! Goede afspuitplaats, warme douches, podium, goede bepijling en super ambiance.

Tot binnenkort,

Wouter

16-09-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Geen regen. Geen regen???? Jeeehaaaaa!!!! Dat betekent biken!! Wat biedt de kalender? Hmmm, een marathon naast de deur met een klimtijdrit op de Kluisberg??? Ok!

Amai, wat een organisatie. Wanneer ik in Wevelgem toekom, overal duidelijke pijltjes naar de start, stewards op de uitgebreide parking, een bike-wash die me al toelacht,.... Dan naar de inschrijvingen waar ik vriendelijk ontvangen word in een reusachtige zaal met bar, dia-projectie met de sponsors,...

Ik denk dat deze mensen hun uiterste best hebben gedaan om de perfectie te benaderen! Dat doet het beste hopen over de tocht...

Inderdaad, ook hier een sublieme bepijling + alle mogelijkheden die de streek biedt worden aangedaan. Aangezien ik nog van plan ben om morgen in Bastogne de gashendel open te draaien, probeer ik nu een gematigd tempo te rijden. Na een km zie ik voor me een Lingier-Versluys truitje opduiken. Het is Kevin Debaets. Aangezien het met twee altijd gezelliger is, rijden we al babbelend verder. De km´s vliegen voorbij en al snel staat de kluisberg voor onze neus. Ondertussen ben ik al 50km aan het sukkelen met mijn nieuwe ketting die mijn oudere cassette niet zo graag ziet met een constant doorslaande ketting  als gevolg... Dat belooft voor de getimede klim... Goed, ik besluit om er het beste van te maken en stuif vol gas er vandoor. Tijdens de klim moet ik nog een 10-tal mensen voorbij steken, terwijl er niet zoveel plaats is... Eenmaal boven zie ik een pijltje naar rechts. Maar verder zie ik niets meer?? Wanneer ik dan achter me kijk, zie ik dat er eigenlijk een 180gradenbocht was met een mooie afdaling. Terug dus en gas er weer op. Nog even de combi van de flikken ontwijken  en op naar het 2^de gedeelte van de klim. Het is lastig, vooral doordat je de hele tijd rustig rijdt en dan ineens dat ritme moet breken om de rode zone op te zoeken. Boven op de kluisberg staat dan de 2^de klok en ik tik af na 10min08, wat op dat moment 3 min sneller is dan de 2^de. Er is dus nog wat marge voor de snelle mannen die mogelijks nog volgen... Bij de bevoorradingen nog wat lekkere eierkoeken binnenstampen en mijn ketting smeren (ja, zelfs olie was voorzien) en weer op weg. Ondertussen is de stevige wind nog straffer geworden en het wordt afzien... Beuken tegen de wind in. Net op tijd arriveren we aan de derde bevoorrading waar we onze reserves nog eens goed kunnen opvullen voor een laatste 20 km genieten. De lachende afspuitplaats is super en binnen de kortste keren staat ons machien weer te blinken. Dan nog een super douche en daarna zowaar zelfs nog prijzen voor de eerste 20 van de klimtijdrit!!! Ik ben 1^e en krijg een mooie MP3 speler.

Ongelofelijk wat deze mensen kunnen regelen voor 4 euro! Chapeau!!

Greetz,
Wouter

15-09-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

05-09-2008 om 08:31 geschreven door Teamlid