Het jaar 2010 is nog niet ten einde of er wordt al weer een "grote" aangeklaagd wegens seksueel misbruik van een neef: Kanunnik François Houtart, prof. em. van de UCL en nog zoveel meer.
Natuurlijk weet ik niet wat er in het leven van deze man 40 jaar geleden (!) gebeurd is. Maar of het nu 25 jaar of 40 jaar geleden is, of het nu om erge of zachte feiten gaat: spreek direct of zwijg voor immer! En vergeet niet dat ieder die de naam van iemand besmeurt zichzelf en de maatschappij ook al het goede wat een man gedaan heeft ontneemt. Wraak hoort niet thuis in een christelijk denken. Wel mededogen, wel vergiffenis.
Hierbij wil ik mijn medeleven en steun betuigen aan Kanunnik Houtaert. Ik hoop dat hem geen heksenjacht te wachten staat. Ik hoop dat hij nooit de belofte zal vergeten: Sacerdos in aeternum!
Een favoriete uitspraak van mij, een uitspraak waarnaar ik ook tracht te leven is:
Je hebt de vrijheid om te doen waartoe je geroepen wordt
Vrijheid is een eeuwenoude menselijke betrachting.
Vrijheid is het verlangen van de jeugd.
Maar vrijheid is geen cadeau; het is een opdracht!
Geen kuddedier zijn heb ik familiaal meegekregen. Mijn grootouders hadden in 1917 de moed om een familiefoto te laten maken in hun druivenserre waarbij ook hun toekomstige schoonzoon, een Elzasser, in Duits militair uniform opstaat. Zij keken over het uniform heen naar de mens die, evenals zij zelf, slachtoffer was van de Duitse bezetter.
Later, opgevoed in een Jezuïetenmentaliteit, werd zelfstandig denken een evidentie. De grenzen verkennen, de grenzen van geloof en maatschappelijk denken. Eerst het geweten, daarna het gezag!
Vrijheid is gevaarlijk! Wie niet in het spoortje loopt en blijft zeggen wat hij denkt te moeten zeggen, die krijgt op zijn kop. Zo verging het al Jezus 2000 jaar geleden; zo vergaat het ook zoveel prachtige mensen vandaag; in Kerk en maatschappij.
Maar vrijheid is voor mij de trouw aan die droom diep in mijn hart dat er altijd hoop is, dat ik niet aan het negatieve zal ten onder gaan. Noem je dit geloof? Het is zeker geen verdienste. Laat me maar de gedachte dat het God zelf is die de droom in mij gelegd heeft, mij gezocht heeft.
De opdracht van de vrijheid elke dag opnieuw aanvaarden heeft voor mij veel te maken met trouw en vriendschap.
Ik kijk in de grijze ogen van een stervende vriend en zie er enkel de uitnodiging tot leven.
Ik herinner me jouw donkere ogen, mijn verre vriend. Nu eens schitterend van warme menselijkheid, dan weer heel diep en oproepend; of dof, met zoveel vragen en niet-weten.
Jullie waren het die mij terug brachten naar die droom in mijn hart.
Vandaag kunnen jullie niet meer zeggen wat moet gezegd worden.
Maar ik heb jullie in de ogen gekeken en aanvaard met dankbaarheid en trouw aan jullie de opdracht van de vrijheid ondanks de rouw.
Voor jullie mijn dagelijkse kerstboodschap: Ik draag je mee!
Vandaag kwam aartsbisschop Mgr Leonard getuigen in de parlementaire commissie pedofilie. En ik houd daar een raar gevoel aan over. De man met die dwaze uitspraken over holebi's en IVF, die "spookrijder" die door zijn woordvoerder tot mediastilte moest overhaald worden, was die hier bezig de commissieleden eens op hun plaats te zetten? Hij had zijn antwoord op de vraag naar financiele vergoedingen tot het laatste bewaard. Voor hem is het aan het gerecht om te bepalen of een instituut, welk instituut dan ook, moet betalen voor fouten die door haar leden zijn begaan. Hij stelde een solidariteitsfonds voor waarin o.a. (!) de Kerk zou kunnen bijdragen aan vergoedingen voor slachtoffers die niet door hun daders kunnen vergoed worden. Niet alleen de Kerk laten betalen; niet alleen voor slachtoffers van misbruik binnen de Kerk. Vrijwillige bijdragen.... Met zijn typische blik van "et allors?" liet hij zich niet van de wijs brengen door de commissieleden en voegde er nog aan toe dat de Kerk niet het monopolie heeft op misbruik. Voor Leonard is het duidelijk dat men niet moet proberen om de Kerk tot synoniem van pedofilie te maken. Hij is bovendien welbespraakt genoeg om niet toe te geven aan onkundige vragen over binnenkerkelijke aangelegenheden. Respect voor het gerecht en voor de burgerlijke overheid heeft hij "évidamment!". Maar dat gerecht moet ook de spelregels respecteren. En scheiding van kerk en staat stond achter elke zin te lezen. En hield hij het belangrijkste voor het laatste? Het laatste = wat blijft hangen?
Mijn interpretatie van de tussenkomst van Leonard is: "Jullie willen geld; jullie willen de Kerk pluimen. Jullie doen dat onder het mom van zorg voor slachtoffers. Ik ontken niet dat er ook (!) in de Kerk fouten begaan zijn. Maar jullie horen op jullie terrein te blijven en in jullie vraag om geld met eerlijke spelregels te spelen."
Ben benieuwd hoe hier verder op zal gereageerd worden. Ook al ben ik geen fan van de ideeën van Leonard op het pastorale vlak, ik heb vandaag een goede advokaat gehoord. De gladde aal!
Vandaag kwam kardinaal Danneels getuigen voor de parlementaire commissie pedofilie.
Ik had medelijden met de man. Want, even als bij de andere bisschoppen, waren de commissieleden heel hard. En achter een titel zit nog altijd een mens die na zoveel jaren dienst aan de Kerk rust verdiende, maar nu al maanden veel leed te verduren kreeg.
Wie een ernstige mening over de werking van de commissie wil kennen raad ik aan de tekst te lezen van Mark van de Voorde: Alsof de Kerk terechtstaat in een showproces (www.rorate.com ).
Persoonlijk blijf ik me afvragen waartoe deze nu al 8 maanden durende heksenjacht moet dienen. Wie wordt hier beter van? Gaat dit om geld? Is het een middel om iemand die recht voor zijn mening uitkomt buiten spel te zetten? En vooral: waarom hoor ik geen enkele bisschop zich verzetten tegen deze heksenjacht om zich uit te spreken voor vergeving en toekomst voor alle partijen?
De laatste keer dat vergeving uitgesproken werd zou wel eens door de kardinaal kunnen geweest zijn, bij het gesprek met de familie Vangheluwe
De voorbije maanden is Vlaanderen en de Kerk zwart-wit gaan denken: daders of slachtoffers.
Nog nooit met pedofilie te maken gehad hebben maakt je al verdacht.
Daarbij wordt wel vergeten dat pedofilie moet gezien worden binnen een tijd- en plaatsgebonden cultuur. Wat we vandaag niet dulden was ooit gewoon of werd zelfs gepropageerd. En fout handelen tegenover een minderjarige kan op zoveel andere manieren dan via de weg van de seksualiteit.
Daarbij wordt ook vergeten dat pedofilie zoveel ladingen dekt. Naast het optreden met geweld (natuurlijk nooit goed te keuren) heb je immers ook de homoverliefdheid die tot handelen evolueert en waarbij het slachtoffer eerder een uitverkozen jonge god is tot die zich bewust wordt van wat er gebeurt, de volwassene afdankt en hem met chantage in de greep houdt.
De commissie legt er de nadruk op dat ze begin april klaar wil zijn met haar werk en rapport wil uitbrengen voor de verjaardag (23 april) van het ontslag van Mgr Vangheluwe.
Ik geef ze het voordeel van de twijfel. Misschien betekent het voor hen niet meer dan zo maar een datum. Maar voor wie al het goede van Mgr Vangheluwe niet vergeten is zou het wel klinken alsof ze de man nog maar eens willen afmaken, nu eens niet in de media, maar in een volksgerecht.
Straks is het Kerstmis.
De Kerk zal over vrede spreken. En ik vraag de bisschoppen waar hun vrede was deze zomer. Ik hoop geen verhaal te horen over asielzoekers en geen plaats in de herberg. Want net zij hadden geen plaats voor een van de hunnen: Roger Vangheluwe.
Maar lees hier geen bitterheid in en herinner u met mij de woorden van de kardinaal: Je moet de zondaar niet met zijn zonden vereenzelvigen want hij is nog altijd meer dan dat.
Ik nodig Vlaanderen en de Kerk uit om zich ook de woorden van Mgr Roger Vangheluwe te herinneren in zijn paashomilie van 2006: Leef! Kies voor het leven!.
Leef! Kies voor het leven!.
Maak die keuze in je hart; schenk die keuze aan wie je dierbaar is en aan wie je vreemd is.
Dan zal het volksgerecht veranderd zijn in een volk dat recht spreekt.
Het verborgene: die zo vreemde woorden in de verklaring die werd voorgelezen op 11 september, uren nadat (!) Mgr Vangheluwe uit Westvleteren vertrokken was.
Verborgen, maar geen woord over geborgenheid en leven.
Zo vele vragen en gissingen bij de zoektocht naar een plek.
Maar waar bleven de vragen naar het hart van een mens?
Wie Mgr Vangheluwe dierbaar is en van hem houdt gaat niet op zoek naar een plek.
Voor hen is hij altijd aanwezig; in hun hart en in hun gebed.
Geen herinnering aan een episcopaat, maar zijn leven ook nu nog steeds een teken van hoop.
Hoe vaak heb ik de voorbije maanden al gedacht aan de uitzending van Phara op 4 februari van dit jaar. Mgr Vangheluwe was er n.a.v. zijn jubileum. Misschien het laatste tv-optreden uit zijn episcopaat. Tegenover hem zat Steven Laureys (een dorpsgenoot van me), de neuroloog met zijn spectaculaire resultaten in de behandeling van comapatiënten. Twee mannen die elk op hun terrein het leven van een medemens in de hand houden.
Veronderstel nu eens dat op een dag aan het licht komt dat diezelfde Steven in zijn verleden strafbare (nu verjaarde) feiten begaan heeft en misschien een leven geschaad heeft terwijl hij anderzijds bezig was voor zo velen het leven weer zinvol te maken
Hoe velen zouden een behandeling door Steven Laureys daarom weigeren wetend dat de man al zo lang een nieuwe weg is ingeslagen???
Juist: ik wil ze te eten geven!
Maar bij Roger Vangheluwe was zelfs een ontslag niet genoeg en hem werd zelfs de geborgenheid van de abdij niet gegund!
En neen, ik heb geen antwoord op je waarom.
Het verborgene, woorden die in mijn hart een eigen leven gingen leiden en waarmee ik mezelf in vraag ging stellen.
Verborgen zou voor mij het contact met mijn dierbaren kwijt zijn; ervaren dat de wereld me niet meer ziet als een vrouw, een kerkhistorica, een bibliothecaris, de adoptief-oma van de kindjes.
Verborgen zou voor mij geen plaats zijn, maar een fundamentele eenzaamheid; mijn verleden me afgenomen door de wereld; mijn toekomst een vraagteken; alleen het naakte ik nog over.
Die eenzaamheid zullen we allemaal kennen op het uur van onze dood. Maar wat doe ik met dat gevoel in het leven van elke dag?
Elke dag word ik uitgedaagd tot leven en tot geluk. En elk ogenblik kan ook het laatste zijn.
Hoe kom ik toe aan het vertrouwen dat mijn leven de moeite waard blijft voor God en dat mijn toekomst goed ligt in Gods handen???
Zal ik maar beginnen met me getroost te voelen door de herinnering aan de ogen van jou, mijn vriend, die de mijnen zochten en aan de glimlach op je gezicht?
Welke verjaardag zal hij kennen? Zullen er mensen bij hem zijn die hem graag zien en die blij zijn om zijn leven?
Misschien vraag jij je wel af waar hij nu is. Doe dat niet ook al mis je hem nog zo erg. Voor wie echt om hem geeft zal hij nooit ver weg zijn.
Roger Vangheluwe heeft al zoveel gegeven. Er zijn die mooie herinneringen aan de voorbije jaren. Er zijn zijn teksten en de filmfragmenten van zijn optreden. En er is vooral die boodschap van zingeving aan het leven, zijn mooiste cadeau...
Laat ons nu hem mee dragen Voor hem biddend en dankbaar over hem getuigend. Mijn grootste wens is: hem op een dag als een gelukkig man terug te zien.
Enkele dagen terug vroeg een vriend, niet-kerkganger, me om een definitie van Opus Dei. Mijn antwoord was: aan het kruis dat zij voeren zitten geen haken, maar ze zijn even dodelijk als zij die eens het hakenkruis voerden. Ik weet heel goed dat dit antwoord grof en ongenuanceerd was. Maar het was een heel duidelijk antwoord voor wie hier nooit van gehoord heeft.
Een groep die vertrekt van dezelde overtuiging als ikzelf; een groep die zelfs pauselijke goedkeuring heeft. Waarom kan ik me daartegen zo hard uitspreken? Omdat ze niet van het gewone kerkvolk te onderscheiden zijn voor het te laat is. Geen kentekens, bijna ondergronds. Omdat ze zich richten op kapitaal, kennis, sociale status, machtsfuncties. Een universiteit hun groot wervingsterrein. Vooral omdat ik de mij zo nodige vrijheid van denken bij hen niet terug kan vinden . De laatste jaren verdween Opus Dei zo wat uit de publieke belangstelling. Maar daarom zijn ze nog niet weg. Laat mij hopen dat Vlaanderen nooit meer blindelings het bevel van een "leider" zal volgen en altijd de moed zal opbrengen om zich een eigen mening te vormen.
Geloven is voor mij net de tegenstelling van een bevel gehoorzamen. Ik heb de vrijheid om gegrepen te worden door de persoon van Jezus; om wat Hem bezielde toe te passen in het eigen leven. Eens gegrepen, nog enkel de dankbaarheid voor die diepe zingeving en het respect voor het gegeven leven, het respect voor elke medemens. "Graag zien" de grote leidraad...
Daarnet in het journaal van 13u werd het bericht bekend dat de woordvoerder van Mgr Leonard, Jurgen Mettepenningen, ontslag neemt en wel met directe ingang. Proficiat voor de moed en de duidelijke houding, meneer Mettepenningen! U heeft de laatste weken blijk gegeven van grote professionaliteit zonder zich als slaafse volgeling op te stellen. Een man met dergelijke positie die een overtuiging heeft en de moed opbrengt om daar ook de gevolgen uit te trekken, die kunnen we vandaag meer dan ooit gebruiken in de Kerk.
De Kerk van Mgr Leonard is niet mijn Kerk. Ik vind bij hem geen "God die van de mensen houdt". Hij mag, zeker privé, zeggen wat hij wil. Maar wanneer hij zich -onterecht!- opstelt als "de baas van de Kerk in Vlaanderen" en zeker wanneer er dan nog mensen gevonden worden om hem te gaan toejuichen, dan word ik bang. Blijkbaar weet de aartsbisschop, een man die wij hier niet gewild hebben, heel goed wat "machtsmisbruik" is. Maar er is in Vlaanderen ook een Kerk van een liefdevolle God, een Kerk waar mensen met mededogen met elkaar omgaan. Gelukkig!
Ik hoop dat nog vele anderen het voorbeeld van deze moedige woordvoerder zullen volgen. We hebben in Vlaanderen echt geen nood aan een strijd of een polarisatie. Maar mensen die de vrijheid van denken kennen en oprecht voor hun mening durven uitkomen daar hebben we wel behoefte aan.
Vrijheid van denken: voor mij de verplichting om de talenten mij gegeven te gebruiken in respect voor het leven, voor het leven van anderen, voor het eigen leven.
Zou hij het kunnen opbrengen, Leonard, om tot Kerstmis niet meer met de pers te praten? Laat ons hopen! Wij moeten die man niet! Hij heeft niets te maken met het beeld van een God die van ons mensen houdt.
Hij verschijnt ten tonele en enkele weken later "pakt" hij al Mgr Vangheluwe. Leonard presenteert zich als de baas van de Belgische Kerk. Een straffende baas op zoek naar verklikkers. Een baas van zonde en straf. Zorg voor slachtoffers het zoethoudertje voor zijn heksenjacht terwijl hij zelf rustig nieuwe, andersoortige slachtoffers maakt. Zonde ook bij de holebi's, bij de mensen die via IVF een kindje krijgen, bij mensen met aids.
Dat Leonard schandalige onzin uitkraamt vind ik niet het ergste. Maar dat Vlaanderen, de bisschoppen voorop, zich niet massaal en radikaal tegen deze man verzetten en gewoon hun "Kerk in crisis" boven water trachten te houden, dat maakt me bang. Hun zwijgen geeft Leonard macht. Gelukkig hoorden we vandaag Rik Torfs: "Er zou misschien een petitie moeten uitgaan van het Interdiocesaans Pastoraal Beraad of een andere vertegenwoordigende instantie die zegt: dit kan niet meer, de kerk van Léonard is niet de enige kerk"
Het is niet omdat gebeurtenissen in een bepaalde volgorde gebeuren dat ze ook een oorzakelijk verband hebben. Maar ik krijg het rijtje maar niet uit mijn gedachten: de commissie bestaat al jaren zonder dat we iets horen; Leonard duikt op en pakt R.Vangheluwe, gevolgd door zoveel anderen; het gerecht pakt op een dubieuze manier de dossiers van de commissie (ook het dossier Vangheluwe!); de commissie stapt op. Opdracht volbracht misschien?
Leonard en zijn "getrouwen" maken me bang. Dit gaat in se niet over seksueel misbruik van kinderen. Evenmin als de Jodenvervolging in se over hun Joods geloof ging. En weer zwijgt het volk. Want "wat kan ik daaraan doen?"
Maar de concentratiekampen werden ook niet op 10 mei 1940 gebouwd.
Recht op leven, een mensenrecht Recht op leven, mijn plicht om je de hand te reiken tot leven
Recht op sterven...??? Ik voel de pijn die jouw dood mij zou doen en wil je niet kwijt Ik kijk naar jouw lijden en je gedoemd zijn tot verder leven Mijn woorden, mijn hulp zo ontoereikend om jou gelukkig te maken
Een vriend, de diepste gevoelens delend ten einde toe Mijn vriend, ik zal een stuk sterven, samen met jou
In De Standaard van vandaag doet ene Guinevere Claeys haar best om weer maar eens geniepig naar Mgr Vangheluwe uit te halen. "Zoek de bisschop!" brengt geen nieuwsfeiten en is slechts een aanloop om de wens een mensenleven uit te gommen in stand te houden: "welke zinnige epiloog kan de banneling nog schrijven aan zijn leven? Vierenzeventig wordt hij straks. Dat wordt nog reppen met die rozenkransen. Als hij het zelf al een witwaspoging waard zou vinden. De winter wordt koud voor de monseigneur. Die van zijn leven ook."
Zit schrijfster van dit artikel misschien te wachten op de dood van Roger Vangheluwe? En hoor ik in die woorden niet de mogelijkheid dat de man misschien wel op een dag over de streep getrokken wordt, het leed niet meer aankan en tot zelfdoding zal overgaan? Bekommernis om het lot van Mgr kan ik er zeker niet in vinden.
We zijn nu bijna 6 maanden na het ontslag van Roger Vangheluwe als 25ste bisschop van Brugge. Hij werd volkomen ten onrechte voor de commissie Adriaenssens gebracht. Het ging immers niet om een pastorale, maar om een familiale relatie. Zowel voor het kerkelijk als voor het burgerlijk recht waren de feiten verjaard en kon hij vrijuit gaan. Hij werd niet ontslagen, maar bood zelf zijn ontslag aan. In een onnodige(?) persconferentie trad Mgr Leonard naar voor als de baas over zijn collega-bisschop. Ten onrechte. En weer eens onterecht, want zonder gezag, wil de aartsbisschop Mgr Vangheluwe bannen uit elke publieke liturgische viering.
Aangeklaagd voor verjaarde feiten, publiek vernederd en tot verpersoonlijking gemaakt van alle misbruik in de Kerk... Maar Roger Vangheluwe kreeg geen enkele verdediging. Gelukkig was er de abt van Westvleteren die het zijn "evangelische plicht" vond om "een mens in nood" onderdak te verlenen. Voor zo lang Vlaanderen het toestond. Want de jacht op een mens was geopend.
Het Vlaanderen dat ik de voorbije maanden gehoord en gelezen heb is om bang van te zijn en de kerk die dit toegelaten heeft is om me voor te schamen. Ik heb weer de vertrokken gezichten gezien van de krijsende massa toen Dutroux de trappen opgeleid werd en de inquisitie zie ik elke dag dichter voor de deur staan. Velen in Vlaanderen veroordelen Mgr Vangheluwe echter niet maar suggereren toch dat hij pas in het buitenland tot rust zal kunnen komen. Ik hoor ze spreken over het risico dat de bisschop herkend zal worden door een op wraak beluste tegenstander en gevaar zal lopen. Die mogelijkheid bestaat natuurlijk. Maar daar komt jouw en mijn verantwoordelijkheid kijken. Wij, de mensen die goede herinneringen hebben aan en geïnspireerd werden door de bisschop, moeten hem en elkaar steunen en beschermen. Hem naar het buitenland laten vertrekken betekent niet de moed hebben om je nek uit te steken voor een medemens. Het betekent een mens aan zijn lot overlaten om jezelf uit de wind te houden. Is de Barmhartige Samaritaan vandaag van parabel tot illusie verworden misschien?
Als historica heb ik geleerd verder te kijken dan de feiten; naar verbanden te zoeken en naar het waarom te vragen.
Hoe kan ik aan misbruik/machtsmisbruik denken in een periode van de pas verworven seksuele vrijheid? Hoe kan het dat een kind een benadering dat het niet zelf wenst toelaat in een periode waar gezag totaal in vraag gesteld werd? Hoe zoekt een priester zijn genot bij een kind in een periode dat de celibaatsverplichting het hot item binnen de kerk was en een vriendin/vriend hebben helemaal geen uitzondering? Al deze vragen zijn niet te beantwoorden door naar een individueel falen te verwijzen. Een mens is geen eiland!
Waarom wordt Mgr Vangheluwe aangeklaagd in de lente van 2010; nadat de fouten een generatie terug gestopt waren; nadat het betalen van het geld al van vorig jaar gestopt was? Waarom nu en niet veel vroeger of pas na zijn emeritaat? Waarom krijgt de commissie Adriaenssens plots in 2010 zoveel klachten binnen terwijl de commissie al jaren voordien bestond? Ik weet het niet. En ik durf het niet aan te vermoeden dat de inquisitie niet meer aan de deur maar binnen in huis zou staan.
Maar ik weet wel dat ik mezelf mede-schuldig acht dat hier of daar iets van dit alles kon gebeuren; schuldig door te zwijgen. In 1970 leverde ik een licentiaatsverhandeling in over de veralgemening van het verplicht priestercelibaat in de Middeleeuwen. In de rand van dit onderzoek vond ik heel wat materiaal dat sprak over de moeilijkheid dat kerk en samenleving heeft om verantwoord met seksualiteit om te gaan. Materiaal dat verder ging dan de Middeleeuwen en ook op de laatste decennia van de 20ste eeuw van toepassing was. Ik had de Middeleeuwen kunnen verlaten en mijn onderzoek verder zetten. Ik had ten laatste in 1972 met een document kunnen komen dat via seminarie of bisdom priesters had kunnen bereiken en misschien kunnen behoeden voor falen.
Ik heb geen idee of mijn studie echt verschil zou gemaakt hebben. En "indien" is geen werkmethode voor een historica. Maar het is een feit dat ik heb gezwegen. Het verleden is onveranderbaar. De echte zin van geschiedschrijving is elke dag opnieuw kiezen voor morgen.
Eerst moest Mgr Vangheluwe tot zwijgen gebracht worden; Daarna was de zo rechtschapen aartsbisschop tegen IVF Tegen homoseksualiteit En nu is aids een soort rechtvaardigheid...
Mgr Leonard, iedereen heeft recht op vrije meningsuiting; ook u. Maar u schijnt geen weet te hebben van een God van liefde, Van een God voor wie een mensenleven uniek en onvervangbaar is. Jammer voor u. Want ik gunde zelfs u die God. Maar indien er een mens in Vlaanderen is die dit jaar de kerk al schade toegebracht heeft dan is u dat wel.
Ik ken geen wraakgevoelens; ook niet tegenover u. Ik gun u het leven en hoop dat u nog in de spiegel kan kijken. Maar dankbaar, neen, dat ben ik u niet!
Alles opgeven voor een vriend Me zelf laten beschimpen en laten doodzwijgen Het is niet voldoende Zijn leven en gelukkig-zijn durven toevertrouwen Aan Gods dragende handen En ook mijn leven over te geven Slechts dan kan ik zeggen "verbonden in de Heer"!
Ondanks alles wat je ontnomen werd gaf je me deze woorden mee. Alles uit handen geven en vertrouwen ten einde toe.
Ik kan je pijn niet wegnemen; moet aanvaarden dat dit je overkomt. Maar ik blijf geloven in een God die jouw leven niet verloren zal laten gaan. Ik blijf hopen dat je voor Hem uniek en onvervangbaar bent.
Dat kruis aan die kale muur wordt nu wel heel absoluut en puur existentieel. Vraag je niet af of ik de uitdaging aanneem. Je kent het antwoord. Jij zal nooit weg zijn!
"In Hem is ons leven; Hij is ons leven" Deze woorden hoorde ik vader abt zeggen in de KRO kloosterserie over Westvleteren.
Deze woorden schokten mij.
Zijn deze woorden een belofte? Spreken ze van een vertrouwvol geloof in Gods dragende hand? Ik hoor ze zeker als een oproep om het aan te durven niet alles door mijn hand ook naar mijn hand te willen zetten. Er is een nieuw referentiepunt, een nieuwe basis.
Gisteren was ik in de abdijkerk van Westvleteren. Aan die kale muur het kruisbeeld. "In Hem is ons leven" : ook het lijden tot we niets meer over hebben dan het naakte "ik" tegenover Christus zelf? Is jouw en mijn leed van vandaag dan ook met Christus verbonden? En hoeven we het echt niet alleen te dragen?
"Richt uw ogen op Jezus" is de bisschopsleuze van Mgr Vangheluwe. Maar Jezus hangt aan het kruis! Met Hem meegaan betekent een dag niets anders meer in handen hebben dan dat kruis.
Lieve Moeder Maria, blijf ook vandaag onder ons kruis staan en richt onze ogen op Uw Zoon en op de belofte van de verrijzenis die zin zal geven waar we vandaag duisternis zien.
Er worden ons zoveel verhalen verteld over de gruwel van de folterwerktuigen van de Middeleeuwen. Maar waren het slechts die maar die vandaag gehanteerd werden! Vandaag hebben we anonieme berichten, verdachtmakingen zonder aanklacht en suggestieve vragen waarop elk verweer afketst. Woorden om iemands leven te verwoesten. Ik vraag me af wie en waarom vandaag iemand telkens opnieuw bezig is om door al die berichten het leven van Mgr Vangheluwe tot een hel te maken. Een gewond dier dat op de straatstenen ligt kan je in Vlaanderen niet ongestraft nog een trap na geven. Met een mens mag je dat blijkbaar wel doen.
Ik weet niet wat er in het verleden van Mgr Vangheluwe gebeurd is. Maar om het even welke fouten hij begaan heeft, hij heeft ook zoveel goed gedaan. Hij heeft mensen opgebeurd, blij gemaakt, inspiratie en zingeving gebracht. Ik weiger om al dat goede te vergeten en zal er over blijven getuigen. Hij is een goed bisschop geweest. Misschien is hij zelfs juist doordat hij besef had dat mensen fouten maken zo goed geweest! Zijn berouw en bekering beginnen immers niet op 23 april. Hij kan mensen uit zijn omgeving schade gedaan hebben. Maar de Kerk had er geen last van; ze wist het gewoon niet. De schade voor de Kerk komt niet van hem. Hij heeft de kranten niet volgeschreven! Of het nu paus, aartsbisschop of het volk is die hem uit publieke liturgische vieringen wil weghouden, zijn roeping komt van God zelf. "Sacerdos in aeternum": die waarheid zal overeind blijven. Waar hij in vrede is met zijn Schepper zal hij altijd de stille bries van God bij de mensen brengen.
Eind april noemde de abt van Westvleteren het zijn "evangelische plicht om een mens in nood onderdak te verlenen". Ik zelf zie het gewoon al als een teken van eerlijke medemenselijkheid om een medemens de kans tot "leven" te bieden. Want elk van ons kan, door omstandigheden of door eigen schuld, in een situatie terecht komen dat er alleen nog duisternis en wanhoop rest. Een mens in zijn duisternis nabij blijven - is het geen kans, geen uitdaging? Het is zeker een kwestie van dankbaarheid en erkenning, van de wil tot dieper leven. Dus: zet open jullie deuren!
Twee weken is het nu geleden dat Mgr Vangheluwe de abdij van Westvleteren heeft verlaten. Hij die in februari bij zijn jubileum nog zei dat hij nooit zou kunnen een abdij binnen gaan, dat hij de mensen zou blijven nodig hebben en onder het volk zou moeten blijven, hem werd zelfs de gedragenheid van de abdij niet gegund door Vlaanderen.
Ik kan me niet indenken hoe eenzaam deze man zich vandaag moet voelen. Alles waar je je leven aan gewijd hebt wordt je afgenomen en je eigen mensen proberen dat leven uit te gommen. Ik bewonder hem om elke dag dat hij de moed heeft om verder te leven.
Ik vraag me af of hij zelf de tekst geschreven heeft die voorgelezen is bij zijn vertrek uit Westvleteren. "In het verborgene"! Het klinkt als het janken van een gekwetst dier dat zich terugtrekt in zijn hol. En hopelijk is het hier niet om er te sterven.
Monseigneur, u zult nooit weg zijn voor wie verder kijkt dan een kerkelijk ambt. Niemand van ons kan uw verdriet wegnemen. Maar sommigen zijn wel bereid om u in de ogen te kijken en u menselijk nabij te blijven ondanks dat verdriet. Soms kan "een groet van" heel oprecht zijn en ook uit Roeselare komen. Soms staat een deur niet toevallig open, maar juist uit dankbaarheid en ter uwer verwelkoming.
Ik vond net nog een tekstje wat ik een tijdje terug schreef over "bouwen" Bouwen kan een huis bouwen zijn; een ruine tot een thuis maken. Bouwen kan ook bouwen aan een leven zijn; op een dag gelukkig zijn ondanks alles wat je werd afgenomen. Bouw aan je leven, mijn vriend! Mijn grote wens is dat jij die dag van gelukkig zijn mag kennen!
Bouwen is vertrouwen Geloven dat de afbraak niet het einde zal zijn Bouwen is mensen ont-moeten Samen geloven in een droom Bouwen reikt over de dood heen Vertrouwend op de dragende hand van de Heer
Ik schrok me een ongeluk toen ik hoorde dat Mgr De Kesel begon over de mogelijkheid niet-celibataire priesters een kans te geven. Zelf hoorde ik reeds van voor 1965 "celibaatsverplichting is een wet, maar geen evangelische wet, "slechts" een kerkelijke". Nadien kreeg ik meer en meer met deze problematiek te maken. Uiteindelijk maakte ik aan de KU Leuven een thesis "De vrouw en het huwelijk in de celibaatspolemieken uit de Gregoriaanse hervormingsperiode". De vraagstelling hieromtrent was dus dan toch niet over en uit!
Indien de kerkleiding hier verder op doorgaat zal het zeker mijn aandacht krijgen. Voorlopig geef ik enkel een bedenking mee die bij mij slechts met het ouder worden gegroeid is: Misschien waren wij in onze twintiger jaren toch niet zomaar de tegendraadse relschoppers. Wij, de eerste generatie tieners die over de mogelijkheid van contraceptie beschikten, zijn juist wij niet gedwongen geweest om nieuwe maar daarom niet minder verantwoordelijke normen en waarden te ontwikkelen voor onze omgang met seksualiteit? En had ons zoeken ook iets te maken met onze vragen omtrent de celibaatsverplichting?
Hopelijk zullen we in alle commentaren ook duidelijk horen dat hierbij niet de waarde van het celibaat zelf in twijfel getrokken wordt, maar dat het gaat over de absolute verplichting ervan en ook dat dit enkel geldt voor de seculiere geestelijken en niet voor de kloosterlingen die bewust voor het celibaat en het leven in een gemeenschap kiezen.
