Daarnet in het journaal van 13u werd het bericht bekend dat de woordvoerder van Mgr Leonard, Jurgen Mettepenningen, ontslag neemt en wel met directe ingang. Proficiat voor de moed en de duidelijke houding, meneer Mettepenningen! U heeft de laatste weken blijk gegeven van grote professionaliteit zonder zich als slaafse volgeling op te stellen. Een man met dergelijke positie die een overtuiging heeft en de moed opbrengt om daar ook de gevolgen uit te trekken, die kunnen we vandaag meer dan ooit gebruiken in de Kerk.
De Kerk van Mgr Leonard is niet mijn Kerk. Ik vind bij hem geen "God die van de mensen houdt". Hij mag, zeker privé, zeggen wat hij wil. Maar wanneer hij zich -onterecht!- opstelt als "de baas van de Kerk in Vlaanderen" en zeker wanneer er dan nog mensen gevonden worden om hem te gaan toejuichen, dan word ik bang. Blijkbaar weet de aartsbisschop, een man die wij hier niet gewild hebben, heel goed wat "machtsmisbruik" is. Maar er is in Vlaanderen ook een Kerk van een liefdevolle God, een Kerk waar mensen met mededogen met elkaar omgaan. Gelukkig!
Ik hoop dat nog vele anderen het voorbeeld van deze moedige woordvoerder zullen volgen. We hebben in Vlaanderen echt geen nood aan een strijd of een polarisatie. Maar mensen die de vrijheid van denken kennen en oprecht voor hun mening durven uitkomen daar hebben we wel behoefte aan.
Vrijheid van denken: voor mij de verplichting om de talenten mij gegeven te gebruiken in respect voor het leven, voor het leven van anderen, voor het eigen leven.
Zou hij het kunnen opbrengen, Leonard, om tot Kerstmis niet meer met de pers te praten? Laat ons hopen! Wij moeten die man niet! Hij heeft niets te maken met het beeld van een God die van ons mensen houdt.
Hij verschijnt ten tonele en enkele weken later "pakt" hij al Mgr Vangheluwe. Leonard presenteert zich als de baas van de Belgische Kerk. Een straffende baas op zoek naar verklikkers. Een baas van zonde en straf. Zorg voor slachtoffers het zoethoudertje voor zijn heksenjacht terwijl hij zelf rustig nieuwe, andersoortige slachtoffers maakt. Zonde ook bij de holebi's, bij de mensen die via IVF een kindje krijgen, bij mensen met aids.
Dat Leonard schandalige onzin uitkraamt vind ik niet het ergste. Maar dat Vlaanderen, de bisschoppen voorop, zich niet massaal en radikaal tegen deze man verzetten en gewoon hun "Kerk in crisis" boven water trachten te houden, dat maakt me bang. Hun zwijgen geeft Leonard macht. Gelukkig hoorden we vandaag Rik Torfs: "Er zou misschien een petitie moeten uitgaan van het Interdiocesaans Pastoraal Beraad of een andere vertegenwoordigende instantie die zegt: dit kan niet meer, de kerk van Léonard is niet de enige kerk"
Het is niet omdat gebeurtenissen in een bepaalde volgorde gebeuren dat ze ook een oorzakelijk verband hebben. Maar ik krijg het rijtje maar niet uit mijn gedachten: de commissie bestaat al jaren zonder dat we iets horen; Leonard duikt op en pakt R.Vangheluwe, gevolgd door zoveel anderen; het gerecht pakt op een dubieuze manier de dossiers van de commissie (ook het dossier Vangheluwe!); de commissie stapt op. Opdracht volbracht misschien?
Leonard en zijn "getrouwen" maken me bang. Dit gaat in se niet over seksueel misbruik van kinderen. Evenmin als de Jodenvervolging in se over hun Joods geloof ging. En weer zwijgt het volk. Want "wat kan ik daaraan doen?"
Maar de concentratiekampen werden ook niet op 10 mei 1940 gebouwd.
Recht op leven, een mensenrecht Recht op leven, mijn plicht om je de hand te reiken tot leven
Recht op sterven...??? Ik voel de pijn die jouw dood mij zou doen en wil je niet kwijt Ik kijk naar jouw lijden en je gedoemd zijn tot verder leven Mijn woorden, mijn hulp zo ontoereikend om jou gelukkig te maken
Een vriend, de diepste gevoelens delend ten einde toe Mijn vriend, ik zal een stuk sterven, samen met jou
In De Standaard van vandaag doet ene Guinevere Claeys haar best om weer maar eens geniepig naar Mgr Vangheluwe uit te halen. "Zoek de bisschop!" brengt geen nieuwsfeiten en is slechts een aanloop om de wens een mensenleven uit te gommen in stand te houden: "welke zinnige epiloog kan de banneling nog schrijven aan zijn leven? Vierenzeventig wordt hij straks. Dat wordt nog reppen met die rozenkransen. Als hij het zelf al een witwaspoging waard zou vinden. De winter wordt koud voor de monseigneur. Die van zijn leven ook."
Zit schrijfster van dit artikel misschien te wachten op de dood van Roger Vangheluwe? En hoor ik in die woorden niet de mogelijkheid dat de man misschien wel op een dag over de streep getrokken wordt, het leed niet meer aankan en tot zelfdoding zal overgaan? Bekommernis om het lot van Mgr kan ik er zeker niet in vinden.
We zijn nu bijna 6 maanden na het ontslag van Roger Vangheluwe als 25ste bisschop van Brugge. Hij werd volkomen ten onrechte voor de commissie Adriaenssens gebracht. Het ging immers niet om een pastorale, maar om een familiale relatie. Zowel voor het kerkelijk als voor het burgerlijk recht waren de feiten verjaard en kon hij vrijuit gaan. Hij werd niet ontslagen, maar bood zelf zijn ontslag aan. In een onnodige(?) persconferentie trad Mgr Leonard naar voor als de baas over zijn collega-bisschop. Ten onrechte. En weer eens onterecht, want zonder gezag, wil de aartsbisschop Mgr Vangheluwe bannen uit elke publieke liturgische viering.
Aangeklaagd voor verjaarde feiten, publiek vernederd en tot verpersoonlijking gemaakt van alle misbruik in de Kerk... Maar Roger Vangheluwe kreeg geen enkele verdediging. Gelukkig was er de abt van Westvleteren die het zijn "evangelische plicht" vond om "een mens in nood" onderdak te verlenen. Voor zo lang Vlaanderen het toestond. Want de jacht op een mens was geopend.
Het Vlaanderen dat ik de voorbije maanden gehoord en gelezen heb is om bang van te zijn en de kerk die dit toegelaten heeft is om me voor te schamen. Ik heb weer de vertrokken gezichten gezien van de krijsende massa toen Dutroux de trappen opgeleid werd en de inquisitie zie ik elke dag dichter voor de deur staan. Velen in Vlaanderen veroordelen Mgr Vangheluwe echter niet maar suggereren toch dat hij pas in het buitenland tot rust zal kunnen komen. Ik hoor ze spreken over het risico dat de bisschop herkend zal worden door een op wraak beluste tegenstander en gevaar zal lopen. Die mogelijkheid bestaat natuurlijk. Maar daar komt jouw en mijn verantwoordelijkheid kijken. Wij, de mensen die goede herinneringen hebben aan en geïnspireerd werden door de bisschop, moeten hem en elkaar steunen en beschermen. Hem naar het buitenland laten vertrekken betekent niet de moed hebben om je nek uit te steken voor een medemens. Het betekent een mens aan zijn lot overlaten om jezelf uit de wind te houden. Is de Barmhartige Samaritaan vandaag van parabel tot illusie verworden misschien?
Als historica heb ik geleerd verder te kijken dan de feiten; naar verbanden te zoeken en naar het waarom te vragen.
Hoe kan ik aan misbruik/machtsmisbruik denken in een periode van de pas verworven seksuele vrijheid? Hoe kan het dat een kind een benadering dat het niet zelf wenst toelaat in een periode waar gezag totaal in vraag gesteld werd? Hoe zoekt een priester zijn genot bij een kind in een periode dat de celibaatsverplichting het hot item binnen de kerk was en een vriendin/vriend hebben helemaal geen uitzondering? Al deze vragen zijn niet te beantwoorden door naar een individueel falen te verwijzen. Een mens is geen eiland!
Waarom wordt Mgr Vangheluwe aangeklaagd in de lente van 2010; nadat de fouten een generatie terug gestopt waren; nadat het betalen van het geld al van vorig jaar gestopt was? Waarom nu en niet veel vroeger of pas na zijn emeritaat? Waarom krijgt de commissie Adriaenssens plots in 2010 zoveel klachten binnen terwijl de commissie al jaren voordien bestond? Ik weet het niet. En ik durf het niet aan te vermoeden dat de inquisitie niet meer aan de deur maar binnen in huis zou staan.
Maar ik weet wel dat ik mezelf mede-schuldig acht dat hier of daar iets van dit alles kon gebeuren; schuldig door te zwijgen. In 1970 leverde ik een licentiaatsverhandeling in over de veralgemening van het verplicht priestercelibaat in de Middeleeuwen. In de rand van dit onderzoek vond ik heel wat materiaal dat sprak over de moeilijkheid dat kerk en samenleving heeft om verantwoord met seksualiteit om te gaan. Materiaal dat verder ging dan de Middeleeuwen en ook op de laatste decennia van de 20ste eeuw van toepassing was. Ik had de Middeleeuwen kunnen verlaten en mijn onderzoek verder zetten. Ik had ten laatste in 1972 met een document kunnen komen dat via seminarie of bisdom priesters had kunnen bereiken en misschien kunnen behoeden voor falen.
Ik heb geen idee of mijn studie echt verschil zou gemaakt hebben. En "indien" is geen werkmethode voor een historica. Maar het is een feit dat ik heb gezwegen. Het verleden is onveranderbaar. De echte zin van geschiedschrijving is elke dag opnieuw kiezen voor morgen.
Eerst moest Mgr Vangheluwe tot zwijgen gebracht worden; Daarna was de zo rechtschapen aartsbisschop tegen IVF Tegen homoseksualiteit En nu is aids een soort rechtvaardigheid...
Mgr Leonard, iedereen heeft recht op vrije meningsuiting; ook u. Maar u schijnt geen weet te hebben van een God van liefde, Van een God voor wie een mensenleven uniek en onvervangbaar is. Jammer voor u. Want ik gunde zelfs u die God. Maar indien er een mens in Vlaanderen is die dit jaar de kerk al schade toegebracht heeft dan is u dat wel.
Ik ken geen wraakgevoelens; ook niet tegenover u. Ik gun u het leven en hoop dat u nog in de spiegel kan kijken. Maar dankbaar, neen, dat ben ik u niet!
Alles opgeven voor een vriend Me zelf laten beschimpen en laten doodzwijgen Het is niet voldoende Zijn leven en gelukkig-zijn durven toevertrouwen Aan Gods dragende handen En ook mijn leven over te geven Slechts dan kan ik zeggen "verbonden in de Heer"!
Ondanks alles wat je ontnomen werd gaf je me deze woorden mee. Alles uit handen geven en vertrouwen ten einde toe.
Ik kan je pijn niet wegnemen; moet aanvaarden dat dit je overkomt. Maar ik blijf geloven in een God die jouw leven niet verloren zal laten gaan. Ik blijf hopen dat je voor Hem uniek en onvervangbaar bent.
Dat kruis aan die kale muur wordt nu wel heel absoluut en puur existentieel. Vraag je niet af of ik de uitdaging aanneem. Je kent het antwoord. Jij zal nooit weg zijn!
"In Hem is ons leven; Hij is ons leven" Deze woorden hoorde ik vader abt zeggen in de KRO kloosterserie over Westvleteren.
Deze woorden schokten mij.
Zijn deze woorden een belofte? Spreken ze van een vertrouwvol geloof in Gods dragende hand? Ik hoor ze zeker als een oproep om het aan te durven niet alles door mijn hand ook naar mijn hand te willen zetten. Er is een nieuw referentiepunt, een nieuwe basis.
Gisteren was ik in de abdijkerk van Westvleteren. Aan die kale muur het kruisbeeld. "In Hem is ons leven" : ook het lijden tot we niets meer over hebben dan het naakte "ik" tegenover Christus zelf? Is jouw en mijn leed van vandaag dan ook met Christus verbonden? En hoeven we het echt niet alleen te dragen?
"Richt uw ogen op Jezus" is de bisschopsleuze van Mgr Vangheluwe. Maar Jezus hangt aan het kruis! Met Hem meegaan betekent een dag niets anders meer in handen hebben dan dat kruis.
Lieve Moeder Maria, blijf ook vandaag onder ons kruis staan en richt onze ogen op Uw Zoon en op de belofte van de verrijzenis die zin zal geven waar we vandaag duisternis zien.
Er worden ons zoveel verhalen verteld over de gruwel van de folterwerktuigen van de Middeleeuwen. Maar waren het slechts die maar die vandaag gehanteerd werden! Vandaag hebben we anonieme berichten, verdachtmakingen zonder aanklacht en suggestieve vragen waarop elk verweer afketst. Woorden om iemands leven te verwoesten. Ik vraag me af wie en waarom vandaag iemand telkens opnieuw bezig is om door al die berichten het leven van Mgr Vangheluwe tot een hel te maken. Een gewond dier dat op de straatstenen ligt kan je in Vlaanderen niet ongestraft nog een trap na geven. Met een mens mag je dat blijkbaar wel doen.
Ik weet niet wat er in het verleden van Mgr Vangheluwe gebeurd is. Maar om het even welke fouten hij begaan heeft, hij heeft ook zoveel goed gedaan. Hij heeft mensen opgebeurd, blij gemaakt, inspiratie en zingeving gebracht. Ik weiger om al dat goede te vergeten en zal er over blijven getuigen. Hij is een goed bisschop geweest. Misschien is hij zelfs juist doordat hij besef had dat mensen fouten maken zo goed geweest! Zijn berouw en bekering beginnen immers niet op 23 april. Hij kan mensen uit zijn omgeving schade gedaan hebben. Maar de Kerk had er geen last van; ze wist het gewoon niet. De schade voor de Kerk komt niet van hem. Hij heeft de kranten niet volgeschreven! Of het nu paus, aartsbisschop of het volk is die hem uit publieke liturgische vieringen wil weghouden, zijn roeping komt van God zelf. "Sacerdos in aeternum": die waarheid zal overeind blijven. Waar hij in vrede is met zijn Schepper zal hij altijd de stille bries van God bij de mensen brengen.
Eind april noemde de abt van Westvleteren het zijn "evangelische plicht om een mens in nood onderdak te verlenen". Ik zelf zie het gewoon al als een teken van eerlijke medemenselijkheid om een medemens de kans tot "leven" te bieden. Want elk van ons kan, door omstandigheden of door eigen schuld, in een situatie terecht komen dat er alleen nog duisternis en wanhoop rest. Een mens in zijn duisternis nabij blijven - is het geen kans, geen uitdaging? Het is zeker een kwestie van dankbaarheid en erkenning, van de wil tot dieper leven. Dus: zet open jullie deuren!
Twee weken is het nu geleden dat Mgr Vangheluwe de abdij van Westvleteren heeft verlaten. Hij die in februari bij zijn jubileum nog zei dat hij nooit zou kunnen een abdij binnen gaan, dat hij de mensen zou blijven nodig hebben en onder het volk zou moeten blijven, hem werd zelfs de gedragenheid van de abdij niet gegund door Vlaanderen.
Ik kan me niet indenken hoe eenzaam deze man zich vandaag moet voelen. Alles waar je je leven aan gewijd hebt wordt je afgenomen en je eigen mensen proberen dat leven uit te gommen. Ik bewonder hem om elke dag dat hij de moed heeft om verder te leven.
Ik vraag me af of hij zelf de tekst geschreven heeft die voorgelezen is bij zijn vertrek uit Westvleteren. "In het verborgene"! Het klinkt als het janken van een gekwetst dier dat zich terugtrekt in zijn hol. En hopelijk is het hier niet om er te sterven.
Monseigneur, u zult nooit weg zijn voor wie verder kijkt dan een kerkelijk ambt. Niemand van ons kan uw verdriet wegnemen. Maar sommigen zijn wel bereid om u in de ogen te kijken en u menselijk nabij te blijven ondanks dat verdriet. Soms kan "een groet van" heel oprecht zijn en ook uit Roeselare komen. Soms staat een deur niet toevallig open, maar juist uit dankbaarheid en ter uwer verwelkoming.
Ik vond net nog een tekstje wat ik een tijdje terug schreef over "bouwen" Bouwen kan een huis bouwen zijn; een ruine tot een thuis maken. Bouwen kan ook bouwen aan een leven zijn; op een dag gelukkig zijn ondanks alles wat je werd afgenomen. Bouw aan je leven, mijn vriend! Mijn grote wens is dat jij die dag van gelukkig zijn mag kennen!
Bouwen is vertrouwen Geloven dat de afbraak niet het einde zal zijn Bouwen is mensen ont-moeten Samen geloven in een droom Bouwen reikt over de dood heen Vertrouwend op de dragende hand van de Heer
Ik schrok me een ongeluk toen ik hoorde dat Mgr De Kesel begon over de mogelijkheid niet-celibataire priesters een kans te geven. Zelf hoorde ik reeds van voor 1965 "celibaatsverplichting is een wet, maar geen evangelische wet, "slechts" een kerkelijke". Nadien kreeg ik meer en meer met deze problematiek te maken. Uiteindelijk maakte ik aan de KU Leuven een thesis "De vrouw en het huwelijk in de celibaatspolemieken uit de Gregoriaanse hervormingsperiode". De vraagstelling hieromtrent was dus dan toch niet over en uit!
Indien de kerkleiding hier verder op doorgaat zal het zeker mijn aandacht krijgen. Voorlopig geef ik enkel een bedenking mee die bij mij slechts met het ouder worden gegroeid is: Misschien waren wij in onze twintiger jaren toch niet zomaar de tegendraadse relschoppers. Wij, de eerste generatie tieners die over de mogelijkheid van contraceptie beschikten, zijn juist wij niet gedwongen geweest om nieuwe maar daarom niet minder verantwoordelijke normen en waarden te ontwikkelen voor onze omgang met seksualiteit? En had ons zoeken ook iets te maken met onze vragen omtrent de celibaatsverplichting?
Hopelijk zullen we in alle commentaren ook duidelijk horen dat hierbij niet de waarde van het celibaat zelf in twijfel getrokken wordt, maar dat het gaat over de absolute verplichting ervan en ook dat dit enkel geldt voor de seculiere geestelijken en niet voor de kloosterlingen die bewust voor het celibaat en het leven in een gemeenschap kiezen.
Wat jammer dat ik gisteren geen camera bij me had om de scene te filmen die zich aan mijn bureau afspeelde. Ik had ze wel graag aan Mgr Vangheluwe laten zien en horen. Mijn vrienden, "mijn jongens" waren op bezoek voor de Druivenfeesten van Hoeilaart. Mama, papa en de drie kindjes; een meisje van 7, een van 4 en een jongetje van bijna 1 jaar. Ze zijn mijn lieve knuffelpoesjes; mijn lieve adoptief-kleinkinderen; de waardige nakomelingen van een man die me, nu vier jaar geleden, niet alleen een huis kwam bouwen, maar die me ook zoveel vriendschap en menselijkheid leerde. Telkens wanneer ze op bezoek komen ontdekken de kindjes wel nieuwe foto's waar elk van hen op staat, als herinnering aan een prettige dag samen. Ook gisteren was mijn fotomuur weer aangepast voor hun herinneringsontdekkingstocht. Papa keek met ons mee. En toen vond hij een foto die hij niet herkende: "wie is die man met de bril?". Het was een foto van Mgr Vangheluwe die ik bij die van zijn familie gehangen had. Ik zei: "de bisschop van Brugge". Papa vroeg: "de bisschop die...?". Maar er kwam geen oordeel of zelfs geen twijfelende of afgewende blik bij hem op toen ik zijn vraag bevestigend beantwoordde. Het was best ok voor hem. Ik geef eerlijk toe dat het een soort test was. Hoe zouden deze mensen reageren? Deze mensen voor wie een vriend onvoorwaardelijk is en altijd welgekomen; in goede en kwade dagen? Deze mensen die verantwoordelijk in het leven staan. Deze papa die ik bij de doop van zijn jongste dochter zo persoonlijk de doopbeloften spontaan hoorde verwoorden. Deze man die ik als geen ander leven-na-de-dood heb hoorde beleven bij de geboorte van zijn zoontje. Deze kleine scene had ik graag aan Mgr Vangheluwe getoond om hem te zeggen: zoveel kan in orde komen waar mensen elkaar nabij zijn, waar mensen oprecht en open met elkaar omgaan. Zij hebben geen rechtspraak nodig. Neen, zij weten wat graag zien is. En het was toch dat, Mgr, wat u de mensen wou zeggen "dat God van hen houdt". Mensen als "mijn jongens" zouden hem wel laten voelen dat er hoop is op de dag dat hij zich gelukkig kan voelen in het gezelschap van vrienden. Het is ook omdat ik deze mensen tot mijn vrienden mag rekenen dat ik zelf durf blijven hopen dat die gelukkige dag er komt. Soms zal iemand (teveel kranten gelezen) wel zeggen dat ik naief ben met mijn hoop. Maar ik moet wel. Want wat zou ik aanmoeten met een God die een man het leven laat en tegelijk zou toelaten dat dat leven door Vlaanderen en de Kerk zou uitgegomd worden? En neen, ik heb die God niet zelf bedacht. Ik geloof in Hem en blijf op Hem hopen. Ik moet dit wel doen want Hij heeft zich aan mij vertoond in de eerlijke en diepe vriendschap van deze mensen. Vriendschap heeft niets te maken met status, kennis of geld. Vriendschap is absoluut en gratuit. Vriendschap maakt ook een plaats voor u. Dat mocht ik gisteren ervaren.
Eind jaren 60, mijn studententijd, was het in om Rabindranath Tagore te citeren:
"Geef me de kracht om te veranderen wat kan veranderd worden. Geef me het geduld om te aanvaarden wat niet veranderd kan worden. En geef me de wijsheid om het onderscheid te maken tussen beide."
Maar hoe romantisch was onze Tagore toen! Met een vorming door een combinatie van Annunciaten, Jezuieten , Militaire School en Europese school waren we enorm bevoorrechtte kinderen. Eigenlijk lazen we niet verder dan het willen veranderen. De wereld lag voor ons open. We spraken met M.L. King: "I have a dream" en waren bereid om met Che Guevara alles in te zetten om die droom voor de wereld waar te maken. Wie van ons had toen kunnen denken aan een dag dat dingen niet veranderd kunnen worden? Dat "met de rug tegen de muur staan" zwak uitgedrukt kan zijn; dat er misschien zelfs geen muur over blijft om tegen aan te leunen?
En toch lees ik vandaag diezelfde Tagore opnieuw. Ik ben nu aan de tweede regel toe. Ik moet aanvaarden dat ik dingen niet in de hand heb en dat mijn vechten tegen de kwaadheid, zelfs in ons eigen Vlaanderen, misschien alleen een nieuw gevecht ontwikkelt, nieuwe slachtoffers maakt en de gevallene niet redt. Ik moet de feitelijkheden aanvaarden, maar ik weiger het met geduld te doen! Ik zal het aanvaarden omdat ik niet wil leven met haat en wraak, in een wereld waarin een mensenleven "een zaak" geworden is. Mijn aanvaarding is slechts de trouw aan wat mij tot mezelf maakt, die droom van menselijkheid en vriendschap, de grootste rijkdom die ik me kan indenken. Mijn aanvaarding zegt slechts dat ik ook voor jou durf te blijven dromen van een leven met warme vriendschap om je heen.
Vandaag heeft mijn droom alle romantiek verloren en toch grijpt hij meer dan ooit mijn leven aan. Soms zie ik aan die kale muur dat kruisbeeld hangen en al die mensen verstild maar zo betrokken er om heen. In die gemeenschap voel ik de belofte dat het allemaal niet zinloos is en dat "in Hem is ons leven" mij laat leven. Soms krijg ik een mail van een andere overlevende of kijk in de ogen van een mens met wie ik voor dezelfde rijkdom kies. Momenten die me overeind houden.
Vergeet jouw droom niet! Ik kan je niet beloven hoe onze weg zal verlopen. Ik kan je zeker niet zeggen wanneer wij zullen aankomen op de plek waar we het bevrijdend contract zullen tekenen. Maar ik vraag je: luister naar ons fluisteren, kijk naar onze stappen en probeer te geloven in die handen die ook jou, verder zullen meedragen...
Roger Vangheluwe is priester en zal dat altijd blijven ook al heeft hij geen enkel ambt, geen titel, geen wijding nodig om hoop te zijn en Gods liefde bij de mensen tastbaar te maken. Deze man is een heel grote meneer. Deze mens een toekomst te mogen geven en hem tot steun te mogen zijn moest een eer zijn. Waar zijn zijn vrienden van vroeger? Welke kerk was het ook weer die over vergeving spreekt?
Ik schaam me over Vlaanderen. Ik schaam me over de kerk. Een mens een leven geven, graag zien en vergeven!
Prof. J.M. De Smet, u liet me in de periode 1968-1970 een eindverhandeling maken over de invoering van het verplicht priestercelibaat en dit op gepubliceerde teksten.
Ik werkte met polemieken waarin voor- en tegenstanders elkaar met dezelfde Bijbelteksten om de oren sloegen. Maar voor u was een idee even relevant voor de geschiedenis als een acte over feiten.
De polemieken waarmee ik mijn diploma haalde waren voor u waardevol onderzoek.
Maar vandaag hoorde ik van een man die ik al zoveel jaren ken met rede, motivatie en menselijk gevoel, dat ik nu geen gepubliceerde documenten mag onderzoeken op hun inhoud, op de evolutie in het denken. Vandaag hoorde ik dat ik daarmee een leugen jaren lang zou onderhouden; dat dit geschiedenisvervalsing zou zijn en dat de waarheid toch aan het licht zou komen.
Hij noemde me een academicus en stelde me tegenover het volk.
Maar eigenlijk beschouw ik het als een eretitel, een verworvenheid die ik aan u te danken heb.
Vergeving is voor mij: de spiegel waarin een mens de glimlach ziet die ik weer op zijn gelaat gewekt heb. Vergeving is de zachte bries van God doorheen mijn woorden en in mijn koesterende armen. Vergeving is jouw vertrouwen op God om je armen te openen, je kwetsbaar te maken
