Vandaag was het echt winterweer. Een ijzige wind sneed door mijn winterjas die ik (gelukkig maar) voor de eerste keer heb gedragen.. De zee was wild en er stonden witte schuimkoppen op de zwarte golven. De bergen in de verte droegen op hun toppen een laagje sneeuw. Overal hingen donkere wolken en zelfs van loslopende honden of katten had ik nu geen last, waarschijnlijk zaten ze ergens weggedoken op hun verborgen schuilplaatsen, beschutting zoekend voor de koude.

Dit moet dus één van de naargeestige dagen zijn waarvan er hier gemiddeld zo’n 35 per jaar voorkomen. Dit weer maakt depressief, het dorp lijkt uitgestorven en de schaarse voorbijgangers lopen gekleed als eskimo’s. De bomen die aan het botten zijn en de japanse kerselaars die al een paar weken in bloei staan, laten hun takken neerhangen, alsof ze niet kunnen geloven dat de winter gekomen is.

Het is vreemd. Jaren heb ik hetzelfde weer – helaas veel te dikwijls – gekend in ons landje. Hier ben ik dat niet gewend. Sevim sakkert en ik durf niet neer te schrijven op hoeveel graden onze airco staat. Binnen is het bijna een oven.

Maar tegelijk heeft het wel iets, een ontketende natuur. Deze nacht luisterde ik naar de wind en keek naar de schaduwen in de tuin. Buiten brandt er altijd licht in de gemeenschappelijke ruimten van de site. Het had iets spookachtigs, mystieks bijna – of om het met de woorden van Jaap Kruithof te zeggen – religieus. Kruithof die gisteren is overleden..

Ik moest terugdenken aan Jaap Kruithof, hij was een van mijn professoren toen ik in Gent zat. Jaap Kruithof, Leo Apostel, Rudolf Böehm en later in Brussel Marcel Liebman, Leopold Flam en Ernest Mandel, ze hebben allen voor een stuk mijn denken beïnvloed. Naar hun cursussen of oefeningen ging ik, de andere proffen liet ik – links liggen.

Als de elementen van de natuur losbarsten, dan trek ik me graag terug in mezelf, dan sta ik stil bij de wereld, de mensen en mezelf. Dan denk ik over mijn verleden, zowel de leuke als trieste dingen, over alles wat me gemaakt heeft tot wat ik nu ben. En zeker in deze omgeving waar de grote natuurfilosofen hun eerste materialistische filosofie uitwerkten, werkt dit nog eens dubbel zo goed.

Dan herinner ik me steeds de woorden van Heraclitos, de duistere filosoof, pantha rei, alles is voortdurend in verandering, alles is maar niets blijft.

Wat vandaag gebeurt in de wereld is daar een bewijs van.

Reinhard Marx (geen familie van), voormalig bisschop van Trier (toevallig de geboorteplaats van Karl Marx), nu aartsbisschop van München en Freising voert met zijn boek over Marx al negen weken de bestsellerlijsten in Duitsland aan. Hoewel hij de revolutionaire oplossingen van Marx niet steunt, stelt hij toch pertinente vragen. Zo vraagt hij zich af of Marx dan toch geen gelijk had met zijn kritiek op het kapitalistische systeem. Hij schrijft:’Het kapitalistische systeem overleefde dan wel de negentiende eeuw, maar is het niet mogelijk dat het een episode is in de geschiedenis die op een bepaald moment zal eindigen omdat het kapitalisme tenonder zal gaan aan zijn eigen tegenstellingen?’

De financiële markten staan als bedelaars te kloppen bij de vermaledijde staat. De economie ligt op apegapen. Alle – fabeltjes en leugens !!! – uit het verleden hebben een eind gemaakt aan onze zo geprezen vrije markten. En dit is nog maar het begin hoor !!!

Niemand – zelfs de donkerblauwe liberalen – spreken nog over deregulering en verdere privatisering. Zelfs republikeinen spreken zich nu openlijk uit over nationalisering van de banken, zelfs de voormalige voorzitter van de nationale bank van de VS.

Professor Paul De Grauwe (ooit met Van Vuchelen) de grootste voorstander in den beginne van privatiseringen zegt nu openlijk dat nationaliseren een goede zaak is. Hij voorspelt zelfs dat onze staatsschuld hoger zal worden dan het historische percentage van 137%.

Wie zal dat betalen?

Gisteren zag ik in Pauw en Witteman mensen pleitten om extra gelden te krijgen voor de voedselbank. Steeds meer mensen komen niet meer rond, ook niet uit de middenklasse. De aanwezige minister, mevrouw Albayrak (van Turkse afkomst en na Wouter Bos de rijzende ster binnen de Nederlandse PVDA) betreurde dit. Maar er was geen geld.

Toch raar – miljarden euro’s komen op enkele dagen op tafel om de banken te redden – voor een voedselbank is er geen geld!!!

Begrijpe wie begrijpen kan. Het zegt veel over zowel onze politici als over het kapitalistische systeem.

26-02-2009 om 18:29 geschreven door marc