Vandaag was het echt winterweer. Een ijzige wind sneed door mijn winterjas die ik (gelukkig maar) voor de eerste keer heb gedragen.. De zee was wild en er stonden witte schuimkoppen op de zwarte golven. De bergen in de verte droegen op hun toppen een laagje sneeuw. Overal hingen donkere wolken en zelfs van loslopende honden of katten had ik nu geen last, waarschijnlijk zaten ze ergens weggedoken op hun verborgen schuilplaatsen, beschutting zoekend voor de koude.
Dit moet dus één van de naargeestige dagen zijn waarvan er hier gemiddeld zon 35 per jaar voorkomen. Dit weer maakt depressief, het dorp lijkt uitgestorven en de schaarse voorbijgangers lopen gekleed als eskimos. De bomen die aan het botten zijn en de japanse kerselaars die al een paar weken in bloei staan, laten hun takken neerhangen, alsof ze niet kunnen geloven dat de winter gekomen is.
Het is vreemd. Jaren heb ik hetzelfde weer helaas veel te dikwijls gekend in ons landje. Hier ben ik dat niet gewend. Sevim sakkert en ik durf niet neer te schrijven op hoeveel graden onze airco staat. Binnen is het bijna een oven.
Maar tegelijk heeft het wel iets, een ontketende natuur. Deze nacht luisterde ik naar de wind en keek naar de schaduwen in de tuin. Buiten brandt er altijd licht in de gemeenschappelijke ruimten van de site. Het had iets spookachtigs, mystieks bijna of om het met de woorden van Jaap Kruithof te zeggen religieus. Kruithof die gisteren is overleden..
Ik moest terugdenken aan Jaap Kruithof, hij was een van mijn professoren toen ik in Gent zat. Jaap Kruithof, Leo Apostel, Rudolf Böehm en later in Brussel Marcel Liebman, Leopold Flam en Ernest Mandel, ze hebben allen voor een stuk mijn denken beïnvloed. Naar hun cursussen of oefeningen ging ik, de andere proffen liet ik links liggen.
Als de elementen van de natuur losbarsten, dan trek ik me graag terug in mezelf, dan sta ik stil bij de wereld, de mensen en mezelf. Dan denk ik over mijn verleden, zowel de leuke als trieste dingen, over alles wat me gemaakt heeft tot wat ik nu ben. En zeker in deze omgeving waar de grote natuurfilosofen hun eerste materialistische filosofie uitwerkten, werkt dit nog eens dubbel zo goed.
Dan herinner ik me steeds de woorden van Heraclitos, de duistere filosoof, pantha rei, alles is voortdurend in verandering, alles is maar niets blijft.
Wat vandaag gebeurt in de wereld is daar een bewijs van.
Reinhard Marx (geen familie van), voormalig bisschop van Trier (toevallig de geboorteplaats van Karl Marx), nu aartsbisschop van München en Freising voert met zijn boek over Marx al negen weken de bestsellerlijsten in Duitsland aan. Hoewel hij de revolutionaire oplossingen van Marx niet steunt, stelt hij toch pertinente vragen. Zo vraagt hij zich af of Marx dan toch geen gelijk had met zijn kritiek op het kapitalistische systeem. Hij schrijft:Het kapitalistische systeem overleefde dan wel de negentiende eeuw, maar is het niet mogelijk dat het een episode is in de geschiedenis die op een bepaald moment zal eindigen omdat het kapitalisme tenonder zal gaan aan zijn eigen tegenstellingen?
De financiële markten staan als bedelaars te kloppen bij de vermaledijde staat. De economie ligt op apegapen. Alle fabeltjes en leugens !!! uit het verleden hebben een eind gemaakt aan onze zo geprezen vrije markten. En dit is nog maar het begin hoor !!!
Niemand zelfs de donkerblauwe liberalen spreken nog over deregulering en verdere privatisering. Zelfs republikeinen spreken zich nu openlijk uit over nationalisering van de banken, zelfs de voormalige voorzitter van de nationale bank van de VS.
Professor Paul De Grauwe (ooit met Van Vuchelen) de grootste voorstander in den beginne van privatiseringen zegt nu openlijk dat nationaliseren een goede zaak is. Hij voorspelt zelfs dat onze staatsschuld hoger zal worden dan het historische percentage van 137%.
Wie zal dat betalen?
Gisteren zag ik in Pauw en Witteman mensen pleitten om extra gelden te krijgen voor de voedselbank. Steeds meer mensen komen niet meer rond, ook niet uit de middenklasse. De aanwezige minister, mevrouw Albayrak (van Turkse afkomst en na Wouter Bos de rijzende ster binnen de Nederlandse PVDA) betreurde dit. Maar er was geen geld.
Toch raar miljarden euros komen op enkele dagen op tafel om de banken te redden voor een voedselbank is er geen geld!!!
Begrijpe wie begrijpen kan. Het zegt veel over zowel onze politici als over het kapitalistische systeem.
Volgens het weerbericht is er hier ook winter op komst. Vandaag was het weliswaar overtrokken maar niet echt koud. Zelfs op dagen zoals deze komt de zon erdoor en dan is het goed. We zien wel wat het wordt.
Hierboven een eerste reeks fotootjes van onze living. De grote zetels zijn uittrekbaar tot een één- en tweepersoonsbed. Voor de verwarming hebben we een invertor-airco die in de winter warme en in de zomer koude lucht blaast. Het is een energie-arm toestel zodat het verbruik heel goedkoop is (een halve euro voor 24 uur). Dit geldt eigenlijk voor al onze toestellen.
Dit weekend waren we in Izmir. De eerste avond logeerden we bij Sebahat en we gingen eten in een restaurant van de universiteit, gelegen in Bornova. Het was een gerestaureerd Grieks huis en heel sjiek. Maar wat vooral speciaal was, waren de menus. Ik at een stoofpotje van lamsvlees, Sevim en Sebahat een sla met daarin gegrilde kip met sesam. Maar hoewel dat lekker was, de desserts overtroffen alles wat ik tot nu toe heb gegeten. We bestelden drie desserts. Het eerste was een puree van groene nootjes, niet te zoet maar overheerlijk. Het andere dessert was tiramisu met ijs, op een bedje van geraspte wortels. Een heel aparte smaak, je proeft geen wortels maar een nieuwe smaak. Tenslotte, gebakken ijskreem. De ijskreem zit in een heel fijn omhulsel en wordt maximum vijf seconden in gloeiend hete olie gebakken. Op de laatste twee desserts was een frambozensaus gegoten!!! Alcohol was niet verkrijgbaar dus we dronken ayran en cola. Rekening voor drie personen: 15 euro. Volgende keer want dit vraagt om meer voeg ik fotootjes toe van de desserts.
Zaterdag waren we uitgenodigd om bij Ali en Hayal te komen eten. Ik had vis verwacht maar het was çi köfte. Als mijn dochters dit lezen zullen zij lachen want dat is nu één van de dingen die ik niet graag eet. Çi köfte heeft als hoofdingrediënten bulgur (soort rijst), rauw (!!!) gehakt en knoflook. Het gehakt bevat echter niets van vetten, enkel puur vlees. Dat wordt gemengd, gekneed, telkens opnieuw. Er wordt knoflook aan toegevoegd, salsa en diverse kruiden. Door het kneden verbrandt het gehakt en na een half uur kneden en mixen wordt het op rolletjes gedaan. Je eet çi köfte in slablaadjes en natuurlijk zijn er ook mezzes en diverse groenten. In het begin moest ik eventjes mijn weerzin overwinnen, maar stilaan begon ik het lekker te vinden.Het smaakte zelfs niet meer naar gehakt. In de toekomst zal ik het zeker nog eten.
Tien jaar geleden (15 februari 1999) werd Abdullah Ocalan, de leider van de PKK, gevangengenomen, veroordeeld en overgebracht naar het eiland Imranli waar hij de enige gevangene is.
Voor vele Turken is hij een terroristische kindermoordenaar die best zou opgehangen worden, maar voor vele Koerden is hij een symbool. In verschillende steden met overwegend Koerdische bevolking braken rellen uit. Betogen was verboden, hoewel verschillende Koerdische burgemeesters deelnamen aan deze betogingen. In sommige steden waren de winkels gesloten en werden barricades opgericht.
Eén ding is overduidelijk. Het probleem met de Koerden is verre van opgelost. TRT6 een officiële staatszender die op 1 januari van start ging zendt uit in het Koerdisch maar heeft tegelijk ook voor het eerst censuur toegepast. Een Koerdische zanger (Ozan Yusuf) die drie opnames maakte voor TRT6 kreeg te horen dat liedjes waar het woord Amed (Koerdische naam voor Diyarbakır) en Berfin in voorkwam niet zouden worden uitgezonden. Daarop trok hij zijn medewerking terug en stelde dat TRT6 gebruikt wordt voor assimilatie van de Koerden.
Vandaag verscheen in de krant het bericht dat een zeventigjarige man voor het gerecht moet komen. Zes maanden geleden, bij de begrafenis van een PKK-militant, scandeerden driehonderd aanwezigen het woord Ocalan. De man klapte in zijn handen. Hiervoor kan hij veroordeeld worden tot 5 jaar gevangenis wegens steun aan een terroristische organisatie!!!
Op 15 februari kwamen ook de vakbonden bijeen in Istanbul. Afhankelijk van de berichtgeving waren er 40 tot 50.000 deelnemers. Hoewel Turkije de economische crisis blijft ontkennen, groeit het aantal werklozen met de dag. De vakbonden eisten dat niet de werknemers moeten betalen voor de crisis!!! Uiteindelijk zullen zij, net als wij, de rekening gepresenteerd krijgen.
Tenslotte nog een woordje over de scheepswerven, waarvan de meeste gevestigd zijn in Tuzla (İstanbul). Vorige week viel weer een dode (op 10 jaar tijd 117 doden door arbeidsongevallen). De man in kwestie moest komen werken op een zondag (hoewel zondag niet voorkwam in zijn arbeidsrooster). Waarschijnlijk had hij geen verzekering. Toen de minister van transport hierover geïnterpelleerd werd zei hij (geparafraseerd): ik werk op zondag, U toch ook, het is crisis, laat ons daarover nu niet gaan zeveren.
Een parlementslid van de MHP (fascistische partij) die vroeger zelf een scheepswerf had gaf toe dat de veiligheidsinspectie niet terdege werkte, maar, zo voegde hij eraan toe, die veiligheidsinspecteurs lopen maar rond en verrichten geen productief werk. Trouwens, de scheepsbouw zit in crisis, de regering moet ter hulp schieten.
Mijn repliek (neem het voor wat die waard is): Zolang het leven van een werknemer ondergeschikt is aan het maken van winst, zolang blijft een woord als democratie een huichelachtig gegeven.
