Ik kan natuurlijk mij baserend op diverse bronnen een afschuwelijk artikel schrijven over de 'dodenvelden' van de Koerden. Tienduizenden Koerden verdwenen in de negentiger jaren. Maar dit keer baseer ik mij op een artikel van Mustafa Akiyol, iemand die in zijn colums meestal de AK-partij verdedigt.
Hij geeft toe dat er minstens 17.500 Koerden zijn vermoord door de JITEM, een geheime inlichtingendienst van de gendarmerie. Maar hoewel alle pers openlijk schrijft over de JITEM ontkent men (leger, gendarmerie en regering) dat deze dienst bestond.
Stukken van de gebeentes worden nu teruggevonden in de 'putten van de petroleummaatschappij Botas'. De rest ligt elders.De verantwoordelijke generaal weigerde toendertijd te verschijnen voor de parlementaire onderzoekscommissie en het dossier werd begraven. Vandaag zit hij in de gevangenis in het kader van het Ergenekon dossier, iets waarover ik bij mijn achtergronden website wil schrijven.
Iedere week in Istanbul zijn er de moeders van de hoofdzakelijk Koerden - wiens zoon, vader of dochter werd vermoord en zij betogen om duidelijkheid te verschaffen over hun broers, zusters of vaders. Nog steeds worden zij beschouwd als terroristen!!!
Maar wat is er gebeurd met de Koerden? Is dit staatsterrorisme. Voor mij heel duidelijk. Als oud gewetensbezwaarde kan ik er nog inkomen dat men de PKK beschouwt als een terroristische organisatie. Maar wordt het niet de hoogste tijd dat onze journalisten en ze doen hun werk goed ook eens praten over staatsterrorisme???
Als dat niet gebeurt, en ik verwacht het niet, doen onze journalisten hetzelfde als met de economische crisis, de waarheid verdoezelen.
Het is niet zo makkelijk om de economische crisis uit te leggen. Je kan je ervan afmaken zoals een Geert Wilders (weglopen uit het parlement) of je kan de populistische toer opgaan.
Maar het is belangrijk naar de kern te gaan. De fundamentele vraag ligt dan natuurlijk of het kapitalisme als systeem niet het beste van de systemen is.
Eerst en vooral, een socialistische staat bestaat niet!!! Zowel de Sowjet-Unie als vele van de satelietstaten waren staten waar de overheid voor het grootste deel de economie controleerde, maar op een bureaucratische en weinig democratische manier. Dat was ook hun interne zwakte en daarom zijn ze ook tenonder gegaan. Nochtans was de Sowjetunie niet getroffen door de crisis van 1929 (de grote depressie) omwille van dit systeem.
Vandaag ligt het anders. Het 'speelgebied' van het kapitalisme is uitgebreid. Noch de vroegere Sowjet-Unie, noch de vroegere satelietstaten betaan niet meer, zij zijn autonome staten geworden. De Chinese volksrepubliek heeft zich voor een groot deel geïntegreerd in de kapitalistische wereldeconomie en de meeste 'vazalstaten' staan onder controle van Europa of de VS.
De oorzaken van de crisis
Hoe komt het dat een kapitalistisch systeem in crisis raakt? Eigenlijk is dit het makkelijkste punt van de marxistische crisistheorie. Een kapitalist produceert los van de andere kapitalist. Op dat vlak is er niet de minste regulering. En het kapitaal gaat telkens in de richting van die sectoren of landen waar het meeste te verdienen valt.
Laat ons veronderstellen dat in land x of sector y de meeste winst te rapen valt. Kapitaal is mobiel en je zal zien dat in land x of sector y enorm veel kapitaal toestroomt. Maar dit heeft een globaal effect op de winstvoet (de verhouding tussen geïnvesteerd kapitaal en de meerwaarde <winst> die hieruit voortkomt). Door de concurrentie zal de winst dalen. En omdat kapitaal telkens toestroomt naar die sectoren of landen waar de hoogste winstvoet te halen valt, grijpt een proces plaats dat marxisten beschrijven als 'de tendentiële daling van de gemiddelde winstvoet'. Dit is inherent aan de competitie of concurrentie.
Maar men beschouwt zelfs in een totale liberale maatschappij de staat als instrumentvan het kapitaal. Ondanks het feit dat wij verkiezingen kennen, is en blijft de staat een instrument in handen van het kapitaal iets wat maar al te dikwijls vergeten wordt.
De verhouding tussen investering en lonen van enorm belang voor de winstvoet van de kapitalisten wordt niet op de vrije markt geregeld want hier speelt de staat dikwijls een heel belangrijke rol.
In de hooggeïndustrialisteerde samenleving die wij kennen, is het loon immers een gesocialiseerd loon. Het vormt de basis van ons sociaal systeem. Net zoals de werknemer betaalt ook de werkgever een deel van het bruto-loon dat bestemd is voor de sociale zekerheid. Een bruto loon voor de werknemer is niet hetzelfde als het bruto loon voor de werkgever. En net zoals de werknemer stelt dat hij/zij teweinig netto in de pocket krijgt, reclameert de werkgever over het sociaal loon (dat is het bruto loon vermeerdert met de werkgeverslasten).
De werkgever betaalt deze 'lasten' niet zomaar. Zij maakten deel uit van historische beslissingen om een systeem van sociale zekerheid op te stellen. Daarom is die patronale bijdrage dikwijls een deel van onze inlevering, een typisch voorbeeld daarvan zijn de verloren indexsprongen na de devaluatie van de Belgische Frank. Zij zitten in het deel van de patronale bijdrage, hoewel het louter de werknemers zijn die hiervan de (koopkracht)gevolgen dragen!!!
Dus als gesproken wordt over de vermindering van de loonkost gaat het de patroons vooral over het aanvullend stuk dat zij op de bruto-lonen moeten betalen.
De staat heeft hier gevolg gegeven aan de vraag van de werkgevers. De werkelijke bruto loonkost is met ettelijke miljarden euros (!!!) gekrompen voor het patronaat. Niet voor de werknemers!!!
Maar doordat de staat min-ontvangsten heeft op het vlak van sociale zekerheid (want die worden immers verdeeld over werkgevers en werknemers en de staat zelf) komen er gaten in ons sociale zekerheidsnet.
Maar hierdoor vermindert de werkelijke loonkost voor het patronaat. En dit is één van de (op het eerste zicht weinig belangrijke) maatregelen die de winstvoet opkrikken, want de patroons krijgen hierdoor een hogere winstvoet. Voor de maatregelen op het vlak van sociale zekerheid laat men natuurlijk de werknemers en sociaal gerechtigden opdraaien!!!
Tegelijk heeft de staat massaal geprivatiseerd. Gouden eieren werden overgelaten aan de private sector. Maar ook in lokale besturen werden diensten afgeschaft (de stad Gent had vroeger een eigen energiebedrijf voor elektriciteit, gas en water), in andere openbare besturen besteedde men steeds meer diensten uit (kookdiensten, onderhoudsdiensten, ...). Door ook deze markten in te palmen steeg weerom de winstvoet. Want vóór iedere privatisering was er een sanering. De 'sociale kosten' voor deze saneringen werden telkens door de overheid (lees de gewone burger) gedragen en het afgeslankte bedrijf kwam in handen van de private sector. Weerom verhoging van de winstvoet!!!
Combinatie van stijging van de winstvoet en groei van het kapitalisme
Marx had dus geen gelijk op het eerste zicht. Want de winstvoet steeg en alle marxistische economen voorspelden een geleidelijke daling van deze winstvoet. Maar wat gebeurde met deze winsten. In zoverre deze winsten terug geïnvesteerd worden in de reële economie grijpt een accumaulatie van kapitaal plaats. Maar om bedrijven over te nemen is er geld nodig. Dit geld kwam van de aandeelhouders die eigenlijk maar één zaak wilden, dat hun geld zoveel mogelijk nieuw geld opbracht.
De macht van de aandeelhouders in de reële economie is groot. Winsten volstonden niet meer, het moesten superwinsten zijn. En door de vrijmaking van de financiële markten vloeide het geld naar de sectoren met superwinsten.
Het grote probleem was echter dat aandelen dan wel in prijs stegen, maar niet overeenkwamen met de reële winsten. Er werd dus een 'fictieve' economie opgebouwd. Zolang het aandeel in de winst niet wordt opgenomen bestaat het (fictief) en kan het zelfs stijgen en verhandeld worden. Want in dit geval komt het voort uit de reële economie zonder die reële economie te belasten.
Financiële crisis
Wat gebeurt er echter als die 'financiële economie' een eigen leven gaat leiden. Sinds de tachtiger jaren zijn alle controlemechanismen afgeschaft en blijft het geld stromen naar die sectoren die het meeste winst opbrengen.
Een voorbeeld maakt dit duidelijk: Vandaag kost 1 kg maïs 20 cent maar ik verwacht dat volgend jaar door een slechte oogst de prijs gaat groeien naar 50 cent. Ik neem een optie op 1,000 ton mais voor 30 cent en verkoop die opties door voor meer geld (bv 40 cent). Die opties worden verder doorverkocht maar ... er is nog geen kilo maïs geproduceerd. Is er een goede oogst dan verlies ik natuurlijk maar in het andere geval rijf ik mijn winst binnen.
Een tweede voorbeeld maakt dit duidelijk. Door de verlaging van de lonen maar de stijging van de huurprijzen en de woningen, leenden maatschappijen tot 125% van de waarde van een woning in de VS. De prijzen zouden immers stijgen dus er waren veel leners die aan lage tarieven van start gingen, daarna zou het stijgen maar de prijs van hun woningen zou ook stijgen, dus geen probleem. Maar vele van deze kopers hadden gewoon niet de middelen om die woning aan te kopen. Het werd zelfs niet gecontroleerd, zo'n geloof had men in de markt. Die kredieten werden dan weer doorverkocht aan andere maatschappijen die (om aandeelhouders te zoeken) aan de activa-kant de woningen inschreven tegen hun waarde (zodat het leek op een betrouwbare maatschappij) maar die dat blijkt nu nooit konden afbetaald worden.
En dan komen we terug op de reële economie. De aandeelhouders wilden natuurlijk maximale winsten (wat ze nog steeds willen) en die kregen ze ook. Zolang het kapitaal fictief bleef (enkel de intresten werden opgestreken) lukte het nog, maar eens men dat kapitaal wou verwerkelijken bleek het om een niet realistische optie te gaan. Want voor de reële economie waren er geen kopers genoeg om de producten van het bedrijf te kopen!!!
Overproductiecrisis
Men zit in een klassieke overproductiecrisis van het kapitalisme. Dat blijkt overduidelijk want overal schroeft men de productiecapaciteit terug !!! Dit leidt natuurlijk tot werkloosheid en afgenomen koopkracht waardoor de recessie nog sterker wordt.
Het probleem is tegengesteld tot wat Marx zei geen tendentiële daling van de gemiddelde winstvoet want die nam toe de voorbije jaren maar een effectieve ineenstorting van de economie. De accumulatie van kapitaal greep plaats op de financiële gokmarkten zonder dat de werkelijke waarde van producten en diensten nog werd geaccumuleerd. Maar dit is eigen aan het kapitalisme. Zolang het kapitalisme bestaat zal dit blijven gebeuren:
Is deze crisis erg?
Het antwoord is JA. Het speculatieve kapitaal is enorm en vertegenwoordigt vandaag geen werkelijke waarde meer. Geen enkele overheid weet om hoeveel geld het gaat en daarom dempt men de financiële putten zonder te weten hoelang het dempen nog duurt. Maar tegelijk gaat men ervan uit dat deze crisis kan opgelost worden door het 'financieel probleem' op te lossen en tegelijk de financiële markten terug geloofwaardig te maken door de slechte kredieten over te nemen. Natuurlijk is dit een slechte politiek want al die investeringen komen op de staatsbegrotingen die overal in het rood gaan. Eigenlijk doet men niet min of meer dan de grote aandeelhouders (tendele) schadeloos te stellen, terwijl men de bevolking de kosten van deze operatie laat betalen.
Verschillende (zowel burgerlijke als socialische economen) voorspellen dat de slechte kredieten nog veel verder gaan. Maar net zoals in het verleden luistert men niet!!!
Raken wij nog uit de crisis ?
De oplossing van deze crisis bestaat erin de reële economie terug in overeenstemming te brengen met de huidige economie. Het grote probleem is dat hiervoor geen geld is. Dit zit bij de grote speculanten en zij wensen niet over de brug te komen. De liberale visie is heel eenvoudig, een impuls in de economie en daarna weer business as usual. Het is de politiek die momenteel door de meeste landen van de EU wordt gevoerd. Maar tegelijk is het de meest nefaste economische politiek die men kan voeren, want deze gaat ervan uit dat het probleem wel uitgezweet en betaald wordt door de loon- en weddetrekkenden en sociale gerechtigden. Maar door de toekenning van massale kredieten om de financiële crisis op te lossen, vergeten zij dat zij weer een nieuwe boom aan het scheppen zijn van financieel krediet, die op termijn weer zal openbarsten.
Echte sociaal-democraten zien het enigzins anders. Zij wensen via massale investeringen in de economie de crisis op te lossen. Maar ook al krijgt een patroon goedkoop krediet, als hij niet verwacht zijn zakencijfer op te drijven, dan zal hij dat niet doen. Bovendien is het bedrag dat sociaal democraten vandaag wensen te investeren heel beperkt tegenover de Keynesiaanse politiek die én een perspectief wou geven om uit de crisis te raken maar er tegelijk voor zorgde dat de kosten niet alleen door de werknemers moesten gedragen worden. Zelfs de investeringen van Obama in de VS economie zijn maar een schijntje vergeleken bij de vooroorlogse politiek van Roosevelt. En de investeringen hier zijn maar een schijntje vergeleken bij de VS-politiek.
De Groenen willen een new deal maar ook hun suggesties en voorstellen die (terecht) mede iets moeten doen aan de klimaatcrisis kaderen volledig binnen het systeem. Deze politiek zal hun misschien dichter brengen bij sommige sociaal democraten maar biedt evenmin een antwoord op de huidige crisis. Om iets te doen aan de klimaatcrisis zijn immers immense budgetten nodig en die wil geen regering verschaffen. Bovendien stellen de Groenen niet openlijk dat deze budgetten door en onder controle van de nationale overheid moeten gebeuren. Dat is immers de enige garantie dat er werkelijk een andere politiek wordt gevoerd.
Het meest absurde zijn nog de voorstellen van extreem-rechts. Zij durven eigenlijk niet naar buiten komen met hun voorstellen en scharen zich gelijk achter Wilders die het parlement uitliep.
Hoe reageren onze werknemers en sociaal gerechtigden
De doorsnee burger gelooft allang niet meer aan de geloofwaarigheid van ons parlement en onze regering. Dat ligt in eerste instantie aan onze regering en onze parlementairen. Door hun spel versterken zij de tendens om op extreem rechts te stemmen. Niet akkoord, dus we lopen weg. De doorsnee burger ziet dit liever dan een compromis dat niets inhoudt.
Het is bewezen dat de leden van de vakbonden sociaal economisch progressief zijn, maar conservatief inzake morele problemen (bv. homoproblematiek). Dat is een belangrijke reden dat zij zich niet aangesproken voelen door klein links.
In tegenstelling tot Frankrijk waar de NPA (Nieuwe anti-kapitalistische Partij) erin is geslaagd om én links revolutionaire werknemers én een deel van de brede anti-opportunistische linkerzijde te verenigen (enkel lutte ouvriere de andere trotskistische partij goed voor 2 tot 3 procent van de stemmen haakte af), zit klein links hier nog te navelstaren. Heel erg triest. En een ramp voor onze arbeidersbeweging.
Wat willen onze werknemers ?
Als oud en uitgesloten syndicalist bij de stad Sint-Niklaas weet ik heel goed wat onze werknemers willen. Neen, ze staan niet te trappelen voor de socialische revolutie, maar ze willen hun rechten behouden. Zij zijn heel erg bezorgd over hun pensioenrechten. Zij willen respect voor hun job én zij willen een vaste benoeming. Zij willen terug delegees die voor hen opkomen, zij willen heel terecht syndicale verkiezingen.
En zo zal het wel overal zijn. Werknemers willen dat in plaats van voor de banken eindelijk eens geld voor hen wordt vrijgemaakt.
Welke oplossing komt er ?
Ik verwacht geen positief resultaat voor de werknemers, teveel patroons en politici geloven in de vrije markt. Ik verwacht dat wij deze crisis zullen moeten uitzweten. Het kapitalisme zal zich (tijdelijk) herstellen en daarna is het gedaan. Nu al toont het kapitalisme zijn verval. Maar het dringt nog te weinig door!!!
De toekomst
Dit betekent niet bij de pakken blijven zitten. Ik herinner me nog steeds de slogan van een coöperative in Portugal in 1975: 'custa mois, sempre foi'. Dit betekent 'ook al gaat het moeilijk we hebben hoop.'
Dikwijls spreekt men over de psychologie van werknemers om een eind te maken aan de crisis door meer uit te geven. De dag dat werknemers zullen beseffen dat zij hun lot in eigen hand kunnen nemen, zal een dag van opstand en revolte worden en die dag wordt onze dag.
Misschien is het een droom, maar dan is het toch een mooie. Een droom die wij met jullie willen delen !!!!
Na het weekend gaat de temperatuur klimmen. Officieel gaan we voor het eerst een stuk over de twintig graden. De maand maart was nat en winderig. Er waren wel zonnige dagen, maar in tegenstelling tot de voorbije maanden, de slechtste maand tot nu toe.
Gisterenavond brak een stormachtig onweer uit. Bliksem en donder, elektriciteit weg en daarna een zak stroompje, juist voldoende om de ijskast gaande te houden. Deze morgen bleek alles weer te werken behalve de telefoon.
Zondag gemeenteraadsverkiezingen. Volgens Konda, een heel betrouwbaar peilingsbureau dat in 2007 bijna dezelfde cijfers hadden voorspeld als de officiële verkiezingsuitslag, zal de AK-partij weer de grote winnaar worden. Reden is het gebrek aan alternatief door de oppositiepartijen. Enfin, we zullen zien.
Door het slechte weer ben ik een beetje verkouden. Geen koorts maar eetlust weg en snotteren. Hoop dat ik er snel door ben.
Intussen gezien dat Nederland de pensioenleeftijd gaat optrekken tot 67 jaar. Ook voor België worden zware besparingen in het vooruitzicht gesteld. Je zou denken dat politici uiteindelijk eens beginnen begrijpen dat het kapitalisme steeds leidt tot crisissen, maar neen hoor, weer van hetzelfde.
Cadeaus aan de financiële markten, socialisatie van de verliezen die dan weerom moeten betaald worden door de werknemers en sociaal gerechtigden met nog meer liberalisering en nog verdere afbouw van wat nog rest van onze sociale zekerheid.
En zij die de crisis veroorzaakt hebben, de grote aandeelhouders, de ceo's van bedrijven, ofwel blijven ze aan met een riant salaris waar wij enkel van kunnen dromen, ofwel krijgen zij een 'gouden handdruk' voor bewezen diensten.
De omgekeerde wereld. Normaal worden misdadigers gestraft. Hier krijgen ze een beloning. En de slachtoffers moeten de rekening betalen!!!
Soms moet je gewoon je impulsen volgen. Niets plannen maar doen waar je zin in hebt. Je eens laten gaan.
Nadat we onze inkopen hadden gedaan besloten we een terrasje te pakken. En vrijdagmiddag is en blijft voor mij (en dus ook voor ons) terrasjesdag. We hadden twee soorten vis gekocht, tavuk-balık (letterlijk kip-vis maar o zo lekker) en istavrit (een soort grote sardines) en die moesten nog schoongemaakt worden.
Sevim en Sebahat (die op bezoek is) gingen eerst nog een schoteltje met çi köfte kopen en ik genoot van de lentezon. Onze plaatselijke verkoper kan maar niet begrijpen dat ik zijn çi köfte maar met mondjesmaat lust en heeft beloofd voor mij een 'special' te maken. Iedereen dronk een Efes en intussen vroegen we ons af wat we nog konden doen. Sevim stelde voor om eens naar Çesme te rijden, binnenkort komt de familie op bezoek en vanuit Çesme kan je met de boot naar Chios, een Grieks eiland. Waarom niet, een uitstapje is altijd leuk.
Çesme ligt op zo'n tachtig km van Mordogan, voor Turkije een peulschil (Klik op de map om een groot beeld te krijgen van de weg). Nog even om het foto-apparaat gereden, de vis in de ijskast gelegd en dan op weg naar Çesme. We stoppen regelmatig. Alles staat in bloei, de zijkanten van de weg zijn afgeboord met wilde madeliefjes die mooi contrasteren met het groen en bovendien, het was zalig lenteweer.
Çesme is natuurlijk toeristisch. Maar toch heel gezellig. De grote Venetiaanse burcht, de mooie oude Griekse gevels, de winkeltjes. Onderweg zien we veel kahavaltı-salons. Hier kan je ontbijten. Als we met de familie naar Çesme trekken dan kunnen we onderweg ons ontbijt nemen in een van deze gelegenheden.
Langs de boorden van de weg stroomt het water uit de bergen over de bruine rotsen in de langsgrachten. Maar binnenkort zal dat verleden tijd zijn, want als de zon het eiland verovert dan wordt het water schaars.
Een tocht naar Chios zal niet mogelijk zijn, enkel op zaterdag is er een dagtocht. En om enkel 's avonds te gaan en 's morgens terug te keren, dat is ook niet je van het. Dus we verkennen Çesme en na enkele aankopen (boeken en schoenen, ik begrijp echt niet wat vrouwen in schoenen zien, maar ja, het is een uitstap voor iets) keren we terug. Sevim besluit een binnenweg te nemen, over Ildır waar de site van Erythrea ligt. Helaas heeft ze niet de 'hoofdweg' in de buurt van Alacati genomen, maar een stuk verderop in Ilıca, een echte Turkse binnenweg. De weg is verschrikkelijk maar de omgeving prachtig. Kleuren van de ondergaande zon vermengen zich met schaarse wolken en het paarse licht, ja dat vind je enkel hier.
Het is donker als we thuiskomen. Twee vers gemaakte salades (eentje met geraspte wortelen die de kleur hebben van rode kool en Turkse kool, de andere piyaz, gekookte bonen met uien, alles vermengd met citroen en onze olijfolie). We eten er dorpsbrood bij (niet opgepoft, lijkt een beetje op zuurdesem). De vis is gebakken, een perfecte mengeling van luxe-vis en volksvis, ik lik nog aan mijn lippen als ik eraan denk. Dan als dessert verse tiramisu met aardbeienijs en Turkse koffie. Je begrijpt dat het wel eventjes heeft geduurd voor ik dit artikeltje kon schrijven. Ik ben ook maar een mens.
En misschien gaan wij dit weekend een nieuwe auto kopen. In het kader van de crisis zijn deze maand alle taksen afgeschaft en het lijkt een buitenkans. Maar dat is voor een volgende keer.
O ja, en als je op de link hieronder klikt kom je terecht op de website van mediafire en kan je de beelden van de uitstap downloaden (çesme.mpg), het duurt wel even maar dan maak je maar een koffietje. Speel het af in Quick time (gratis te downloaden)op het kleine formaat.
Leven als God in Frankrijk ... of als Allah in Turkije. Mijn keuze is gemaakt.
Galatasaray zal voor voetbalfans wellicht een begrip zijn. Maar dit keer haalt de topploeg het sociale nieuws. Er wordt een nieuw stadium gebouwd door driehonderd bouwvakkers. De topspelers van de club mogen dan al zeer riante salarissen krijgen, hetzelfde geldt niet voor de bouwvakkers. Gedurende drie maanden werden ze niet betaald.
Op drie maart waren de bouwvakkers het beu, ze stopten het werk, hingen de vlag van de club halfstok en dreigden er zelfs mee deze te vervangen door de vlag van Fenerbahce.
De aannemer is razend en zegt dat hij de bouwvakkers zal uitbetalen maar ze daarna allemaal de straat opgooit. Dit is volgens de Turkse arbeidswet illegaal. Toch zijn de bouwvakkers afgedankt.
De advocate van de bouwvakkers, zelf een supporter van de club, stelt dat het meestal de gewone mensen zijn die hun club komen aanmoedigen, en de tickets zijn niet goedkoop. Het minste wat een topclub kan doen, is respect tonen voor de bouwvakkers, maar blijkbaar is voetbal belangrijker dan het loon van een bouwvakker.
De lente is begonnen en blijkbaar is de zon terug van de partij. Geen wolkje aan de lucht dus het belooft een mooie dag te worden.
De start van de lente is voor de Koerden het begin van het jaar newroz noemen zij het. Gedurende vier dagen is het feest, hoewel, de voorbije jaren had het in sommige steden meer weg van oorlog dan van feest. De Turkse overheid erkent dit feest maar ze noemen het nevruz. De letter W behoort niet tot het Turkse alfabet en is nog steeds verboden.
Verwacht wordt dat de DTP zal pogen om tijdens de feestdagen haar aanhang te mobiliseren met het oog op de nakende verkiezingen volgende week zondag.
Laat ons hopen dat er geen rellen zijn en dat het feest vreedzaam kan verlopen. Voor de Koerden alvast prettige nieuwjaarsfeesten toegewenst, voor alle anderen, een mooie lentedag met veel zon.
Naar aanleiding van de gemeenteraadsverkizingen van 29 maart 2009 heb ik een lezersbrief geschreven naar de Links Socialistische Partij en de Socialistische Arbeiders Partij. Via onderstaande link kan je hem lezen.
Buiten, op het terras, zie ik hoe onze bekçi (bewaker van de site) volop bezig is de binnentuin in orde te maken. Niets verstoort de rust, behalve de kamionetjes die af toe voorbijrijden met luidsprekers die oproepen om voor hún kandida-ten te stemmen.
In het dorpscentrum hangen overwegend vlaggetjes van de CHP (republikeinse partij) die tot nu toe de meerderheid heeft in ons dorp en op de meeste plaatsen op het eiland. Izmir en omgeving staat historisch gezien - bekend voor openheid en moderniteit.
Het overgrote deel van onze familie en kennissen zal op de CHP stemmen, maar om verschillende redenen. Er is echter één ding dat hen bindt, de afkeer van een islamitische staat, hoewel ze allemaal moslims zijn. Geloven in God, dat is één ding, maar de staat moet daar buiten blijven. Terecht. Godsdienstbeleving is voor elk van hen verschillend. Mijn schoonmoeder bidt veel, soms zelfs veel meer dan vijf keer per dag, maar zij zal nooit op een partij stemmen die de scheiding tussen godsdienst en staat zou kunnen opheffen! Mijn schoonvader gaat iedere vrijdag naar de moskee, maar hij drinkt af en toe raki of alcohol. Met zijn 82-jaar maakt hij regelmatig grapjes over godsdienst (iets wat weinig voorkomt in Turkije). Hij weigert om de tocht naar Mekka te maken, hoewel hij het kan betalen. Voor hem is de Saoedische versie van de islam 'achterlijk'.
Verschillende leden van de familie gaan daar heel ver in. Voor hen is de AK-partij een partij die gebaseerd is op godsdienst en zij vinden dat dit moet verboden worden. Daarom zijn ze boos dat het grondwettelijk hof de AK-partij niet heeft verboden.
Fundamentalisme en islam. In het Westen zo dikwijls over dezelfde kam geschoren. Maar het zijn terecht twee verschillende zaken.
De 'linkervleugel' van de familie stemt op de CHP. Niet omdat het een sociaal-democratische partij zou zijn, maar ... bij gebrek aan beter en om een dam op te werpen tegen het toenemende fundamentalisme. Kleine partijen vallen sowiezo uit de boot, dus is het meer een stem uit onmacht.
Eens het centrum van ons dorp verlaten, zie je meer propaganda voor de AK-partij. De kandidaten hier zijn echter geen doorgewinterde fundamentalisten, integendeel. Ze staan voor openheid, meer investeringen in de streek. En iedereen weet dat de dorpen en steden die niet door de AK-partij worden geregeerd, ook weinig of geen financiële steun krijgen van de centrale overheid. De kandidaten van de AK-partij kunnen dus veel beloven.
Het blijft een spannende strijd. Zeker hier is de uitslag onzeker. In Izmir daarentegen zal de CHP wel aan de macht blijven, zo blijkt uit de peilingen.
Een jaar geleden kwamen we toe in Izmir, ja zolang is het al geleden. Een jaar vliegt voorbij zeker als je ouder bent. Het is alsof ik hier altijd gewoond heb.
Nochtans denk ik regelmatig aan België.
Telkens als het weer overtrokken en regenachtig is, wat niet zo dikwijls voorkomt, maak ik de associatie met België. Het klimaat beïnvloedt mensen. Zonnig weer geeft energie, slecht weer maakt je dikwijls depressief. Ook al zie ik op tegen de hitte van augustus, toch zou ik niet meer willen ruilen.
Terrasjes. Als ik in ons dorp op ons vast terrasje zit dan maak ik de associatie met vrienden uit België. In eerste instantie met Noël. Bijna iedere vrijdag gingen we op de middag samen iets eten en drinken. Het gaf ons enorm veel energie. De tijd vloog voorbij en dikwijls haalden we pas op het nippertje de prikklok die ons terug het sein tot werken gaf.
Het doet me ook denken aan de collega's van het stadhuis. Buiten, onder de schaduw van het stadhuis keek de gouden Maria welwillend neer op ons als we een terrasje deden. Sociaal contact is toch o zo belangrijk. Het waren mooie momenten.
Als ik de postbode of onze gemeentewerkers zie, dan maak ik de link met de vakbond. Het zal wel 'beroepsmisvorming' zijn. Vakbonden zijn en blijven nodig, maar ze hebben een ruggengraat nodig, doorleefde militanten die écht het personeel kunnen vertegenwoordigen. Iets wat helaas niet steeds het geval is.
Tijdens de talrijke bezoekjes van vrienden of familie, droom ik dikwijls weg om te denken aan mijn vrienden en mijn familie in België. Door hier te leven besef je pas hoe belangrijk vrienden en familie zijn. Dat zijn waarden die hier nog pal overeind staan, waar we nog heel veel van kunnen leren. Het maakt deel uit van deze cultuur en dat deel is het voorbije jaar steeds meer een deel geworden van mezelf.
Ook al moet ik dringend iets doen om mijn kennis van de Turkse taal bij te spijkeren, ik besef dat ik deel ben gaan uitmaken van dit land, deze mensen, deze cultuur. Het zou me zwaar vallen om terug in België te leven. Ik heb me zo makkelijk geïntegreerd in dit land, dat het me heel moeilijk zou vallen om me terug in België te integreren.
Ik zal natuurlijk altijd vrienden, kennissen en familie blijven missen, maar ik voel me gelukkig hier. En dat is iets dat we toch allemaal willen zijn.
Ons adres is gewijzigd. Niet dat we verhuisd zijn, maar alle straatbenamingen zijn aangepast. We zijn hier bij toeval op gevallen. Eerst kwam er geen post toe, dat is intussen geregeld. Maar Sevim kan nergens gaan stemmen.
De inschrijving hier gebeurt bij de muhtar (dorpsoverste) die tegelijk ook kleermaker is. In zijn atelier tegelijk zijn bureau staan mappen tegen de muur met de bewoners van Mordogan. Alles klopte, alleen ons adres niet. Op welk adres we dan wel wonen, kon hij ons niet vertellen, daarvoor moesten we naar de gemeente.
Het gemeentehuis van Mordogan ligt op een heuvel. Beneden zitten heel gezellig een zestal mensen te praten, de bodenkamer zeg maar. We worden naar het tweede verdiep gestuurd. Blijkbaar is de ondergrondse garage het gelijkvloers want we zitten een verdiep te hoog.
Er is werkoverleg aan de gang maar onmiddellijk worden we verder geholpen. Op kadastrale papieren staan de nieuwe nummers van de huizen. Het is een beetje zoeken alvorens we gevonden hebben waar ons huis staat. De bediende van dienst krabbelt op een papiertje ons nieuw adres. Daarmee moeten we naar de 'nufus' van Karaburun, zo'n twintig kilometer verder en die zullen dan de juiste papieren geven waarmee we terug naar de muhtar moeten. We mogen dat papiertje niet verliezen want in Karaburun heeft men deze plannen nog niet.
Buiten staan dozen gevuld met de nieuwe straatnaamborden blauw met witte letters. Het begin van al die bordjes is hetzelfde, of bijna steeds hetzelfde, sokak en een nummer van 4 cijfers. Voor de verkiezingen zullen we maar zorgen dat dit in orde is. Wie weet misschien mag Sevim dan toch nog stemmen en iedere stem is hier belangrijk want het belooft een nek aan nek race te worden tussen de AKP die in Izmir wil winnen en de CHP die hier nog steeds de meerderheid heeft.
Voor mij zal het een dagje Izmir worden want mijn identiteitskaart voor vreemdeling moet in Konak, zo'n tachtig kilometer verder, gewijzigd worden.
Op weg naar huis zien we één van onze buren. Ook zij weet niets van de straatnaamwijziging. Als we ons nieuw adres hebben ik laat het weten intussen houden wij het oude want eindelijk bezorgt de postbode ons post en ... zij hebben die kadastrale plans natuurlijk nog niet. Maar het wordt wellicht sokak met een viernummerig cijfer.
Vandaag zag ik beelden op de Turkse TV van een meeting van de AKP in Manisa, ook deel van de provincie Izmir. De foto's waren met photoshop geretoucheerd. Lege plaatsen waren opgevuld met mensen. Zo verschenen dezelfde groepen mensen een tiental keer op verschillende plaatsen. Deze foto's kwamen van de voorlichtingsdienst van de AKP en werden aan de media toegezonden.
Nu begin ik te begrijpen waarom er op één jaar tijd plots vijf miljoen kiezers zijn bijgekomen.
