The Pacific Northwest

Na de regen van gisteren, konden we vandaag onder een blakende zon vertrekken. Nog iets te koud om de Mustang in zijn blootje te leggen maar we hadden goede vooruizichten.

Een stukje Interstate bracht ons in Rock Island, gelegen tegen de Mississippi. Wat leuk is, is dat de staatsgrens tussen Illinois en Iowa, gelegen is in het midden van de rivier. Vanop Rock Island staken we het water over naar Union Station in Iowa. In het Visitor Center vonden we een chique folder van "The Friends of Belgium". Hoe mooi kan dit zijn ? Het lag op onze route dus we besloten om onze vrienden een bezoekje te brengen.

Onze GPS bracht ons tot op de meter precies waar onze landgenoten hun organisatie in leven hielden ... Echter : alle leven was reeds lang verdwenen. "For sale"-borden waren het enige dat ons te wachten stond in deze voor de rest achtergestelde buurt, Kleine, versleten huisjes ... Het maakte zoveel indruk op ons dat we zelfs geen foto namen, en maakten dat we wegwaren !

Die beslissing bracht ons tot bij onze geïmmigreerde Noorderburen die in Fulton Illinois een ware gemeenschap hebben opgebouwd. Een historische molen tegen de Mississippi is hier een veelbezocht momument. De Nederlanders destijds arriveerden hier op het einde van de 19de eeuw om te werken voor de spoorwegen die in aanleg waren. Ondertussen introduceerden zij ook manieren om graan te verwerken .

Enkele foto's later, reden we het dorpje terug in om te gaan lunchen in het Sunrise Family Restaurant.

Een typisch Amerikaans zaakje, voor elk wat wils, ontbijt wordt geserveerd de ganse dag ... Susy ging voor een Club sandwich met hesp en kaas, frietjes waren er sowieso bij ...

Ik koos voor een simpele burger en frietjes. Om te drinken water en Sierra Mist, de Pepsi tegenhanger van Sprite, uiteraard opnieuw à volonté. De foto hierboven is de club : drie sneden brood belegd met een centimeter dikke plak ham tussen elke snee, american cheese, sla, tomaat, pickle en een saus naar keuze. Deze grote boterham werd diagonaal in 4 gesneden en de twee helften werden gescheiden door een portie frietjes. Oh ja ... Inbegrepen was nog een kommetje soep naar keuze : verse Chicken Dumpling of French Onion.

Beiden voor de kippensoem .... Eén refill voor mijn Sierra later vroegen we om te betalen en alles voornoemd kostte ons $16 !

Wat is het toch leuk in deze kleine stadjes !

Na onze lunch was ons ritje tot aan het hotel nog rustig bollen op kleine wegen. Dus het dak kon eraf !

Dak eraf OK ! Er deed zich echter een afgrijselijk verkeersongeval voor op één van de wegen die wij dienden te nemen. Onverwachts werden wij teruggestuurd om een omweg te volgen. Geen probleem ... want uiteindelijk kwamen we terecht op een toeristische route die ons kon bekoren omwille van het uitzicht en de hoogte. Wij passeerden enkele ski-resorts die in de winter blijkbaar zeer gegeerd zijn. Momenteel staat hier niks anders dan pas geplante maïs ... Honderden hectaren zijn we gepasseerd en foto's van pas geplante velden nemen wij niet zo veel ...

Dus schakelen we over naar Galena .

Foto hierboven is het begin van South Main Street ... Loopt door tot North Main Street, uiteraard en onderweg vind je allerlei shops, bars, restaurants ... Aan te raden, moest je ooit in de geburen zijn.

Wij kozen voor een biertje in de Paradise Bar&Grill

Daarna inchecken in Galena Stoney Creek.

Een aanrader voor diegenen die ooit in deze regio willen verblijven !

Deze overnachting liet ons toe nogmaals onze koffers in de pony te laden en hem aan te sporen om naar Sleepy Hollow te rijden.

De "Headless Horseman" hebben we niet gezien, maar de straatjes door zijn buurt, geven je onmiddellijk de indruk dat hij elk moment uit de dichtbegroeide kant kan springen ...

Van toen af eindigde onze leuke ritten : file op de Interstate, file op de Highway, wegenwerken op de Countyway maar we geraakten uiteindelijk toch in de Homestead Hotel op Hilman in Evanston. In midden van de Northwestern University ligt dit 8-verdiepingen hoog hotel. Een uitstraling die dateert van 1928, wat hier doorgaat voor historisch. (velen onder ons hebben grootouders die ouder zijn ...) Toch vonden wij dit een aangename buurt. Volgende foto is ons zicht rechttegenover en de de foto daarna ben ik op de patio van het hotel ...

Even informeren bij de mensen van het hotel en binnen wandelafstand vonden wij, meer dán ... The World of Beer.

Barfood en enorm veel bieren van 't vat.

Een promotor van één van de biertjes (Revolution) liet ons een kleintje proeven en vertrok toen hij vernam dat wij van "The Land of Beers" kwamen ... Niet echt, maar zijn verkoopspraatje dimde aanzienlijk. Laat het ons daarbij houden ... ;-) Verse crabcakes en softspiced breaded shrimp met gedeelde frietjes zetten ons op de terugweg naar het hotel waar ze ons parkeerticket nog even valideerden en met een emmertje ijs stapten wij de trapjes op ...

Buiten, alhoewel nog niet echt laat, voel je de invloed van Lake Michigan en die zorgt voor kou ...

De wekker is gezet, deze trip is ten einde maar onze trip is nooit gedaan ...

In oktober zijn we terug : Miami-Key West : iedereen is uitgenodigd ...

Tot gauw !

Susy en Luc

Nog even het volgende over de Budget Host in Quincy : ijsmachines, zoals deze standaard zijn voorzien in de meeste hotels in Amerika, ontbraken. Bijgevolg kon je een zakje ijs gaan halen aan het onthaal. Tijdens één van mijn ijsophalingen, moest ik aan het onthaal even wachten omdat met bezig was met een bejaard koppel in te checken.

Terwijl de dame de formaliteiten vervulde sprak de bejaarde heer mij vriendelijk aan en een aangenaam gesprek ontwikkelde zich.

Het koppel bleek te wonen in Texas en waren in een naburige staat op familiebezoek geweest. De man, Bob, is een WOII-veteraan die gevochten heeft in de Stille Oceaan (Pearl Harbor, Iwo Jima ...) en nog steeds zijn land doorkruist met zijn Chrysler 300 van witte (!) kleur. Vandaar misschien onze onderlinge connectie ...

Wij hebben tot hiertoe heel veel verschillende mensen ontmoet tijdens onze trips door de States, maar geen enkele maakte zoveel indruk op mij zoals Bob deed. Zijn gevoel voor humor en zijn uiting ervan overklast vele would-be comedians, ondanks de gruwelen die hij in de oorlog zag. Hij praat er trouwens met tegenzin over en we zijn er dan ook niet over doorgegaan. Hij vertelde ons wel dat hij dolgraag de wereld had willen zien in zijn jongere leven, maar dat hij de grenzen van zijn eigen land niet meer kan overschrijden. De reden hiervoor ligt in zijn oorlogsverleden. Toen hij werd uitgezonden om te gaan vechten in de Pacific, dacht hij dat hij nooit meer thuis zou komen en dat gevoel wilde hij zichzelf nooit meer geven ...

Bij het ontbijt de volgende morgen, stelde hij voor om met z'n vieren aan tafel te gaan en opnieuw was het raak. Gewoon gezellig praten alsof we bij onze grootouders aan tafel zaten ... en dat rijmt nog ook !

Bob en zijn vrouw vertrokken naar hun thuis in Texas en wij namen de weg richting Galesburg Illinois.

Gietende regen en ongeveer 5° Celsius bij de aanvang van onze rit, zorgden ervoor dat we de verwarming van de Mustang konden testen. Zoals verwacht werkte deze perfect en was de bediening verstopt in het touchscreen van de kleine TV in het dashboard.

Het was niet leuk rijden in dit weer alhoewel we soms konden genieten van prachtige zichten over de soms zeer brede Mississippi. Het was echter zelfs niet te doen om even uit te stappen voor een snapshot, want binnen enkele seconden werd je dóórnat !

Het dorpje Nauvoo is de ontstaanplaats van de Mormonen. Hun opperhoofd Joseph Smith is hier blijkbaar geboren en daarom krijgt dit nietszeggende stadje een historisch label opgeplakt.

Voor één keer was ik echt blij dat het kleine geitjes regende zodat we écht niet tot een wandeling kwamen ...

Verder is er over vandaag niet veel meer te vertellen, buiten de ontdekking van een nieuwe supermarkt ! Reeds eerder maakten wij kennis met Walmart, K-mart, Walgreens en Publix; winkels die meestal 24/7 open zijn. Nu kwamen we per toeval terecht in een HyVee. Een megasupergroot warenhuis (denk Ikea Wilrijk). Eén wand van hun winkel bevat niets anders dan vers en onmiddellijk te nuttigen voedsel. Je kan hier een volledig Chinees buffet à volonté eten aan $7 ! Saladbar voor een extra 5 cent ! Verse kip, sushi, ontbijtgerechten of belegde broodjes ... Voor ieders smaak wat ...

Wij kozen voor een belegd broodje als lunch ...

Verse pastrami, roast beef, kalkoen, kip, soorten salami ... Noem maar op ! Ik ging voor de roastbeef panini, belegd met kaas, tomaat, sla en een lookdressing. Susy opteerde voor de verse kipsla op een gemarmerd (!) granenbrood met sla en tomaat. Ik had ongeveer 15 sneetjes verse roastbeef, Susy ongeveer 300 gr kipsla. De kassa gepasseerd kreeg ik nog $2 terug op $10 !!!

Dat maakt eten leuk ...

Wij checkten even later in en wegens het weer gingen we voor de TV zitten en bestelden enkele uren later pizza en chicken wings !!!

Tot morgen in Galena !

Een saaie rit voor de boeg, onder een bewolkte hemel en een temperatuurverschil van 20 graden Celsius. Verwarming van de Mustang deed zijn ding en we zeiden bye-bye tegen het mooie Comfort Inn ...

De rit op zich was eigenlijk een meevaller ... Aan 65 Mph cruisen op een tweevaksbaan tussen pas gezaaide of geplante maisvelden (ik ken het verschil niet) . Links en rechts van ons, voor zo vér je kan zien, niets anders dan velden en geen gebouw in zicht. Elke X-aantal kilometers of mijlen verscheen er een afrit waardoor je een dorpje kon binnenrijden om een plasje te doen of een koffie of fris te kopen ...

Alweer een ervaring meegenomen in onze roadbook ...

Twee uurtjes over een rustige highway en we kwamen aan in Quincy Illinois. We rijden Missouri dus uit en Illinois in, en de grens tussen deze staten ligt in het midden van de Mississippi.

De Mississippi is en blijft een enorm indrukwekkende rivier ... We hebben ze al bij vorige trips mogen aanschouwen en élke keer wordt je verbaasd door de omvang. Wij kennen de Schelde en de Maas maar in vergelijking kunnen onze twee stromen samen nog niet 1/5 van de lengte van de Mighty Mississippi evenaren ...

Onze slaapplaats van vannacht is het Budget Host in Quincy. De naam zegt genoeg. Wij kozen dit omdat het goedkoop en goed gelegen was. Vlakbij de rivier en dichtbij downtown.

Al bij al viel het mee; propere kamer en een verzorgde badkamer ... Wat heb je meer nodig on the road ? De vriendelijke ontvangst maakte ook al iets goed.

De Indische eigenares maakte ons duidelijk waar we konden parkeren, zo goed als voor onze kamer en vlakbij het zwembad.

We wisten al van een restaurant vlakbij, gelegen óp de Mississippi en besloten om daar ons dinner te gaan gebruiken : The Pier

Wat een zaak ! Eigenlijk een paalrestaurant dat letterlijk over de rivier uitsteekt.

De volgende foto is vanuit mijn stoel getrokken ... Toen had ik alleen nog maar drinken ...

Bediening meer dan OK en de kwaliteit van het eten des te meer !

Susy en ik gingen voor een gedeeld voorgerecht : verse crabcake !

De bierkaart was ook aantrekkelijk en onze vriendelijke bediener schrok lichtelijk wanneer Susy, als Belgische, een Belgische Stella verkoos boven het Amerikaans gealcoholiseerd water !?!

De seafood linguine voor Susy en de daily special steak voor mij ...

Nog een kinderijsje achteraf ... Met brood ?

Vanmorgen opnieuw kunnen vertrekken onder een heldere hemel en een stralende zon. Iets meer wind dan gisteren maar dat namen we er graag bij.

De rit van vandaag startte op de interstate omdat een alternatieve route teveel tijd in beslag zou nemen.

Kansas City was ons eerste doel. Om alle misverstanden te vermijden : Kansas City bevindt zich niet in de staat Kansas, zoals de naam doet vermoeden, doch wel in de staat Missouri. Bij het bepalen van de staten van de Unie, zoveel jaren terug, heeft men dit over het hoofd gezien en bewoners van beide staten laten bij gelegenheid nog steeds hun ontevredenheid over dit besluit blijken.

Een vriendelijke mens in het Visitor Centre had ons eerder attent gemaakt op het bestaan van de Country Club Plaza in Kansas City. 15 blocks van prachtige shops en de meest uiteenlopende restaurants en bars. Wij stuurden onze kar hiernaartoe en waren een beetje bevreesd wat betreft parking, aangezien dit het drukstbezochte deel van de stad is. Eénmaal daar was parkeren een fluitje van een cent. Elke straat heeft minstens één parkeergarage en ze zijn allemaal gratis.

Na wat winkel in, winkel uit was het niet zo eenvoudig om een plaatsje te vinden om te lunchen, simpelweg omdat het aanbod zo groot is .

Plots liepen we op een schattig pleintje, met in het midden een mooie fontein. Zonder het te beseffen waren wij binnengesukkeld op het terras van een Cheesecake Factory. En alhoewel wij dachten dat zij enkel de kaascake serveerden, bleek dat de kaart enkele aantrekkelijke lunchpareltjes in petto had. Susy een sweet corn soup met salad on the side en voor mijzelf een spaghetti and meatballs. Wat leuk was aan de spaghetti : na de dienster kwam een collega met rasp en een blok verse Parmezaan mijn bord voorzien van geraspte kaas à volonté.

Oh ja ... Dit is een zaak die frisdrank en/of water helemaal NIET in rekening brengt !

Eindhalte vandaag : Chillicothe Missouri.

Dé plaats waar de machine werd uitgevonden die bij elke bakker in de zaak staat : de broodsnijmachine. Tom Waes passeerde hier enige tijd geleden voor zijn Reizen Waes en het kon hem zéér weinig schelen wat er hier werd uitgevonden. Iedereen zijn mening, maar wij waren van oordeel dat dit stadje het typevoorbeeld is van het Midwesten van de US.

De zijkanten van de gebouwen zijn verfraaid met mooie "murals", muurschilderingen en daar zijn er al enige van gepasseerd. Hieronder vind je een zeer mooie. Geen enkel venster dat de zien is, is echt. Ze zijn één voor één geschilderd ...

Een wandelingetje rond het historische courthouse bracht ons aan een klein tankstationnetje dat tegelijkertijd een garage zonder merk was. Voor de mensen die hem kennen : denk Garage Wittevrongel in Herentals. Wat het echter nog beter maakte, was het feit dat deze garagist in zijn shop ook nog een liquor store openhield. Naast een bus ruitenwisservloeistof of olie, kon je jezelf hier ook voorzien van enkele biertjes of een sterkere geestverruimende vloeistof. Met zijn grote en van olie en smeer voorziene handen stak hij enkele blikjes bier in een bruine zak. Hij grapte nog snel of wij wel de wettelijke leeftijd van 21 hadden (nodig om hier alcohol te kunnen kopen) en nam afscheid met de meest gemeende glimlach ... Een leuke ontmoeting ! Vermoedelijk is Tom Waes niet rond het plein gewandeld ...

Ons hotel van vandaag maakt deel uit van de Comfort Inn-groep. Toevallig eentje dat al meerdere awards in ontvangst mocht nemen en dat blijkt ... De event-manager besloot om de gasten van het hotel gratis iets te eten aan te bieden. Hij kwam ons dit vertellen toen wij buitenzaten op het terras naast het binnenzwembad. Even dachten wij om dit gratis maal af te slaan, maar NOT !!!

Het was niet zo uitgebreid als eerder in het Drury Hotel, maar toch konden de varkenskoteletjes met Buffalo Ranch Creamy Sauce en het verse slaatje ons bekoren. Zij die zich geroepen voelden konden zich ook te goed doen aan gesauteerde appeltjes. Bier, frisdrank en sapjes waren even gratis als het eten ... Leuk meegenomen !

Hopelijk tot morgen !!!

Na Pop's reden we nog even verder tot Stillwater Oklahoma, onze overnachtingsplaats. Een Microtel Inn&Suites by Windham. Hier aangekomen mochten we het wisselvallende van de wolken boven ons ervaren : verschillende lagen zichtbaar die elk hun eigen snelheid hadden. De laagste vlogen werkelijk voorbij, de hogere lagen trager. Wanneer de zon echter een erdoor vond, was het meer dan warm op het terras naast het buitenzwembad. Wij schatten dat er buiten ons nog een andere gast was in het hotel, want ik ben twee keer dezelfde man tegengekomen toen ik ijs ging halen ...

Schuin tegenover het hotel was een Chili's, waar men over een menu beschikt voor elk wat wils. Een korte wandeling bracht ons tot in een gezellig gevulde zaak, waar we twee steaks bestelden, voorafgegaan door een specialiteit : Margarita's.

En wat nog leuker was : onze gedienstige serveuse maakte ons attent op hun promo. Wanneer je twee hoofdgerechten besteld, betaal je slechts $20 op voorwaarde dat je één appetizer (voorgerecht) neemt. Overleg was niet nodig en even later stond er een grote schotel gefrituurde uienringen voor onze neus.

Terwijl we wachtten, viel ons oog op een tablet die staat opgesteld op elke tafel. Bleek dat je hierop je menu kan bekijken of een spelletje spelen. Nadat het touchscreen met onze uienringvingers besmeurd was, én ik een spelletje tegen andere klanten had gewonnen, werden onze respectievelijke steaks geserveerd.

Naar goede gewoonte werd ons gevraagd om in het midden van de steak even te snijden, om ons ervan te vergewissen dat we wel degelijk de gevraagde kwissoong hadden gekregen (ik haat dat woord). Mijn steak was perfect medium-rare. Susy's was eigenlijk een beetje overgekwissoongd maar in haar goedheid nam zij hier genoegen mee ( of van de grote honger ?). Onze dienster heeft dit waarschijnlijk aan de keuken doorgegeven want even later stond Mrs. Manager bij ons om te vragen of zij ons van dienst kon zijn door een nieuwe steak te laten bakken

Opnieuw primeerde de goedheid van Susy en uiteindelijk heeft het ons beiden gesmaakt.

Bij het afrekenen kwam de tablet weer in beeld : met creditcard betalen kan aan tafel. Je haalt je kaart door de voorziene gleuf aan de zijkant en je afrekening verschijnt in beeld. Een scroll laat je toe om de grootte van je fooi te betalen. Wil je de rekening per SMS, email of geprint ? Maak je keuze op het scherm ! In ons geval was dit moeilijk vanwege de vetvegen van de uienringen, maar toch slaagden we erin om een geprint exemplaar te vragen. We dachten dat onze lieve serveuse onmiddellijk met de factuur ging verschijnen, doch dit was buiten onze tablet gerekend. Hij spuwde aan zijn onderzijde een effectieve en gedetailleerde rekening uit, eenvoudig af te scheuren ! Waar zit dat rolletje printpapier in een tablet ?

In alle geval : goe gegeten. Toen we Chili's buitenkwamen, was het aan't druppelen. Net niet hard genoeg om ons mestnat te krijgen op een wandeling van 300 meter.

Een uur later. Ik ga buiten een sigaretje roken en wordt door het moment gepakt. Binnen in de kamer hoor je enkel het geluid van de TV. Buiten is er een klank-en lichtspel aan de gang waarmee het vuurwerk op de Schelde een peulschil lijkt.

Het hotel is voorzien van een betonnen luifel boven de ingang. Ongeveer tien meter op tien. Wanneer de automatische deuren zich openen, zie ik vlagen en vlagen regen onder de luifel doorzwiepen. Van de complete duisternis is niets meer te bemerken. Elke paar seconden wordt de zwarte hemel verlicht door bliksemschichten, ver van het hotel en maar de frequentie van de bliksems zorgt ervoor dat het gedonder voortdurend hoorbaar is ... Onwerkelijk en voor mij nooit gezien of gehoord ...

Toch zijn we aan het echt extreme weer ontsnapt.

In de breakfastroom de dag erna, bakte ik voor mezelf een echte Brusselse wafel met maple siroop en stelde vast dat dit eigenlijk op niks trok. Brusselse wafels moet je in België eten.

De Mustang gestart en we vertrokken naar Wichita Kansas om daarna naar Topeka Kansas te rijden. Meteorologisch zouden wij geen problemen meer mogen hebben en dat bleek ook toen we vanmorgen vertrokken ...

Heldere hemel en volle zon !

Een redelijk lange rit over de snelweg was onvermijdelijk dus de cruisecontrol op 75 Mph en de tolweg was van ons voor ongeveer 150 mijl. Zondag op een Interstate in Oklahoma op dit uur is bijna therapeutisch. Zo goed als geen verkeer, met een huurwagen als de onze, rijdend op een biljartlaken van een weg waar je soms het einde niet van ziet ...

Wichita (de stad, niet de staat) is een aantrekkelijke stad. Oude architectuur wordt gemengd met hedendaagse gebouwen. Het oude stadscentrum trekt aan maar was tijdens ons vroege bezoek nog te leeg.

Rond lunchtijd kwamen de hongerigen tevoorschijn en schoven wij mee aan in Heroe's Sports Bar. Een typische zaak waarin de talrijke TV-schermen het hoge woord voeren, zowel binnen als buiten. Alle sporten kunnen er bekeken worden : ik zag TV's met Engels voetbal, ijshockey, basketball, golf, autosport en ga maar door ...

Susy ging voor de Salad met Crispy Chicken en ik koos de Grilled Chicken Sandwich. Frisdrank in halfliterse plastic bekers die constant worden bijgevuld en het eten zetten ons $24 terug. En dan werd ons nog gevraagd of we nog frisdrank wilden "to go" ... Om mee te nemen ...

Een mooie ervaring rijker ging het naar Topeka Kansas waar we de Senate Luxury Suites hadden geboekt.

We hadden hiervan een rechte rit over de Interstate kunnen maken, maar éénmaal gewend aan binnenwegen ...

Susy had een prachtig alternatief gevonden om de snelweg te vermijden. Een tragere maar des te mooiere rit door de Flint Hills. De echte prairie. Het kleine huisje hebben we niet gevonden maar wat is dit mooi !

Een tweevaksbaantje klieft door eindeloze velden van prairiegras met her en der een kudde grazende steaks ... euh ... koeien.

Het dak ging er weerom af (van de auto) en het was genieten geblazen.

En bij deze ben ik, en jullie weer bijgeblogd ...

Morgen rijden we naar Chillicothe Missouri.

Geniet van jullie dag ... Ik ga nog eentje roken en drinken op ons persoonlijk terrasje ...

Tot morgen !

Hier volgt ons wedervaren van afgelopen zaterdag : Catoosa naar Stillwater Oklahoma. Dit was de vooraf genoemde gevreesde dag vanwege de afgrijselijke weersvoorspelling. We bevinden ons nu in het hart van wat hier bekend staat als Tornado Alley -- de Tornado Dreef.

Op TV werd een vreselijke heisa gemaakt over twee stormfronten die van zuid naar noord door de staat trokken. Radarbeelden bevestigden alles wat de Amerikaanse Frank en Sabine ons trachtten duidelijk te maken. Maar het toeval wilde dat onze geplande route exact tussen deze twee supercellen in zat. Bijgevolg reden wij onder een een prachtig blauwe hemel en met een zalige zon naar onze eerste stop : Tulsa. Een stad met een muzikale historie in die zin dat de grootste namen uit de rock&roll en de rythm&blues hier destijds kwamen opnemen in studio's die reeds lang geleden hun laatste adem uitbliezen ...

De stad zelf was nog niet tot leven gekomen toen wij als vroege vogels onze intrede maakten. Een kleine wandeling later werd ons Fordje terug gestart om de rest van de Route 66 tot grind te vermalen ...

Even buiten de stad staat, als pronkstuk tentoon, één van de werelds krachtigste locomotieven ooit gebouwd. Voor treinliefhebbers : een klaarkomertje; wielen zo groot als mezelf en even indrukwekkend als Stevie Wonder aan het stuur van een Ford Mustang.

Bristow, Stroud en Chandler zijn nog enkele plaatsjes langs de route maar ook niet meer dan dat. Zeer mooi om door te rijden doch niets de moeite van het vermelden waard.

Arcadia daarentegen is de thuis van Pop's Gas Station and Diner. Beter dan dit kan 66 niet geraken, althans tot zover wíj ze gezien hebben. In de zeer vroege jaren van Route 66 was dit al een prachtig station waar je gewoonweg MOEST stoppen. In het heden heeft het zakeninzicht van de eigenaars geleid tot een multimiljoenenzaak die dagelijks overrompeld wordt. Zowel lokale mensen als toeristen komen van heinde en ver. Hier je benzinetank vullen, een Pop's Ripper Dog eten of enkele frisdranken kiezen uit de 700 verschillende smaken, volstaat om je het gevoel te geven dat je een stukje van een bepaalde geschiedenis hebt geproefd.

Ikzelf ging voor de Ripper Dog : een gefrituurde Wienerworst, in een open sesambroodje, geladen met augurken, zuurkool, cheddar en jalapenopepers. Deze laatsten werden op eenvoudig verzoek niet toegevoegd aan mijn bestelling.

Het aanbod van soda's (frisdranken) is werkelijk ongelooflijk. Een voorbeeld : originele Fanta Pineapple en Strawberry.

Deze smaken zouden een doorsnee mens nog enigszins kunnen aanspreken maar smaken zoals pindaboterfrisdrank, spreken al minder tot de verbeelding.

En het zou niet echt Amerikaans zijn zonder soda als deze "Stalinade" en "Seal ya Later"

Moest iemand ooit besluiten om ook eens een bezoekje te brengen aan Pop's; het is uitermate herkenbaar aan de gigantische sodapop-fles die voor het tankstation staat. Spijtig genoeg waren wij hier bij daglicht, want bij duisternis zijn de ringen van de fles spectaculair verlicht en krijgt het station een extra dimensie ... Wij zagen het dus zo

En zoals je kan zien, was het wolkendek al een beetje aan het aandikken. Uitzwaaiers van de eerder vermelde fronten aan weerszijden van ons ...

Anyway, Arcadia was dus voor ons het einde van Route 66 tot dusver. Vanaf hier maken we, nog steeds via de "scenic byways" onze weg terug richting Chicago. Voor de gekende reden ga ik dit al proberen te posten en ben ik zo meteen terug met de dag van vandaag !

Na een technisch probleem gisteren, proberen we vandaag de achterstallige verhalen online te krijgen ...

We namen afscheid van Judy, de vriendelijke uitbaatster van de B&B en draaiden de neus van het Paardje in de richting van Catoosa. We zouden door dorpjes passeren met namen als Joplin, Miami ( ! in Oklahoma, maar uitgesproken als MiamA ...), Chelsea, Foyil en Claremore.

Joplin zou dus onze eerste stop langs 66 worden. Automatisch koppelden wij de naam aan Janis Joplin omdat dit voor de hand ligt. Niets is minder waar. Eén van onze disgenoten in de B&B wist ons te vertellen dat bijna 4 jaar geleden, Joplin werd getroffen door één van de hevigste en dodelijkste tornado's die de VS ooit troffen. Ongeveer 170 mensen verloren het leven en het zuidelijke deel van de stad werd letterlijk weggevaagd door de 2-kilometer brede twister met kracht 5 (zowat het ergste). De man vertelde dat zijn zoon, die in Carthage woont, brokstukken in zijn tuin kreeg geslingerd door de orkaan. Deze steden liggen ongeveer 20 km uit elkaar ...

Echt veel pret valt er dus nog altijd niet te beleven in Joplin en we hielden het dan ook snel voor bekeken.

Miami en Chelsea zijn leuk om eens door te rijden omdat ze herinneren aan andere tijden ... Het lijken nu bijna spookstadjes ...

De wegen die deze tijdcapsules met elkaar verbinden zijn echter een zaligheid om over te rijden; volgroen langs de kant van de weg, bijna rollende heuvels en soms zo lang en recht dat het einde van de horizon overgaat in de blauwe lucht ...

Een zijtripje in Foyil bracht ons bij de grootste totempaal ter wereld, gebouwd door een zonderling en in de glorietijd van de Route, een veelbezochte stopplaats. Eén van de originele uitbaatsters stond ons zéér uitgebreid te woord. Een kranige oude dame die amper 1.40m boven het aardoppervlak toornt; haar totempaal is 28.6m groter en zij weet hier werkelijk alles over. Je moet haar bijna aanmanen om te stoppen met haar uitleg, want ze raast werkelijk door in dat zalige accentje !

We kochten wat postkaarten en prulletjes om haar gift-shop te steunen en dat deed haar duidelijk plezier.

Het was ook deze dame die ons de raad gaf om in Claremore het J.M. Davis Arms Museum te bezoeken. Dit museum herbergt de grootste privécollectie vuurwapens ter wereld. Het is gratis toegankelijk voor het publiek en wat het tentoonstelt, tart alle verbeelding ...

Wapens uit alle Amerikaanse oorlogen, wereldoorlogen, kogels en wapens waarmee beruchte gangsters naar de eeuwige jachtvelden werden gestuurd ... Je kan het zo gek niet bedenken of het kan hier bekeken worden ...

Het kleine vrouwtje vertelde verder nog dat zij het museum meer dan gezond is, bezoekt. In haar eigen woorden : I love guns, I carry one myself ! En inderdaad : nadat zij dit vertelde, bekeek ik haar van kop tot teen en toen zij zich naar de kassa begaf om met Susy af te rekenen, zag ik ter hoogte van haar broeksriem, achterop haar rechterheup de vorm van een revolvertje onder haar T-shirt. Ik was blij dat zij haar kassa gebruikte om onze rekening te vereffenen ...

The Blue Whale liet ons de volgende verplichte stop maken. Nog een iconisch beeld langs de 66. Voorheen een stopplaats waar men een verfrissende duik kon nemen in een natuurlijke "put", voorzien van een walvis met glijbaan en duiktoren. Momenteel enkel nog een blauwe nagemaakte walvis ...

Na de walvis in rechte lijn naar ons hotel de Hampton Inn and Suites by Hilton in Catoosa. Meer dan leuk hotel, met enorm vriendelijk personeel. Minpuntje misschien : ligt midden van een zone die volop in ontwikkeling is, bouwwerven alom. De aanwezigheid van een reusachtig Hard Rock Casino&Resort is hier zeker niet vreemd aan.

Bovendien kon met buiten, naast de indoor pool, gebruik maken van een terrasje dat volop in de avondzon baadt. Spijtig dat er glaswerk verboden was, maar ons improvisatievermogen stond op scherp dus :

Uit voorzichtigheid, én om weer problemen te vermijden ga ik dit stuk hier al afsluiten en online trachten te krijgen ...

Als het goed is, volgen er vandaag nog 2 dus : tot zo !

De Wagon Wheel achter ons, de Mustang gekeerd richting Carthage, Missouri. Eén van de voormalig rijkste steden van Missouri en daarom nog steeds voorzien van enorm grote en majestueuze stadhuizen, rechtbanken en andere historische bouwwerken.

Op weg naar onze B&B kwamen we stadjes tegen met namen zoals St-James, Rolla, Lebanon en Springfield (waar de Simpsons wonen).

De grootste attractie langs dit ritje, uitgezonderd Springfield, is deze wereld's grootste schommelstoel :

Verder kregen we het genoegen om te mogen genieten van een glooiend landschap, rustig cruisend tegen 60-70 Km/U en dit soms zeer lang zonder tegemoetkomers of achtervolgers ... En waar we ook reden, vroeg of laat kwamen we een bewoond "gebouw" tegen, kilometers van de bewoonde wereld. En dan vraag je jezelf af : wat bezielt iemand om hier domicilie te zoeken ? (Ocharme de wijkagent)

Wat nog wel het vernoemen waard is, is Springfield : enkel en alleen omdat de ontwikkelaar van de Hubble-telescoop hiervandaan komt ! En daardoor staat hier een model (op schaal) tentoongesteld ... Volstond voor ons om te stoppen !

Anyway, wij genoten van het uitzicht en met de cruise-control op 50 MpH gleden we Carthage binnen tot aan de mooie Grand Avenue Bed&Breakfast. We werden verwelkomd door de lady of the house Judy en voelden ons onmiddellijk thuis. Het in 1893 gebouwde huis straalde niet de grandeur uit van destijds maar maakte nog meer dan een degelijke indruk op ons ! Als surplus was onze vooraf geboekte kamer aan een renovatie toe en kwamen we in aanmerking voor een gratis upgrade, in plaats van een kamer met een Queensize bed, kregen we een kamer met Kingsize bed en een en-suite (big-son-of-a-B****) jacuzzi met badkamer apart !!!

Een smakelijk, maar véél te rijkelijk ontbijt, (volle yoghurt met banaan en sugarcrunch, quiche met bacon en ajuin vergezeld van drie versgebakken muffins met een niet nader te bepalen soort fruit erin ... Daarnaast lag een tros blauwe druiven en een appelsientje in schijfjes) gaf ons de kracht om onze afstand naar Catoosa, Oklahoma aan te vangen. Wij namen afscheid onder het genot van een tas koffie op de mooie porch ...

Next stop : Joplin, Missouri. Genoemd naar de alom gekende Janis, (dacht ik), bleek dat dit stadje eigenlijk niks te maken had met de voornoemde ster. Een disgenoot in de B&B wist ons te vertellen dat Joplin enkele jaren terug zo goed als weggevaagd werd door een verschrikkelijke tornado ... De verwoesting die werd aangericht is nog steeds zichtbaar : de lijn die de tornado trok, zorgt ervoor dat, in zijn traject, alle huizen weg zijn, dat alles heel veel tijd nodig heeft om terug te groeien en dat dit bij de plaatselijke bevolking sporen heeft nagelaten ... En toch is iedereen in deze omgeving nog zo ontzettend vriendelijk, en gemeend vriendelijk !

Volgende stop Miami, Oklahoma. Niet gestopt. (Miami Oklahoma wordt uitgesproken als MiamA ...)

We hadden ondertussen vernomen dat Claremore, Oklahoma WEL de moeite was om te stoppen. Eerst en vooral omdat dit de stad is van Will Rogers; zingend, acterend, humoristisch cowboy en voorbeeld voor den Bobbejaan ...

Oók hier te bekijken in een privé museum, gratis te bezoeken : de grootste collectie vuurwapens. Van alle oorlogen beginnend met de American-Spanish War, Civil War naar WO I, WO II. Naast de wapens van deze oorlogen verzamelde de man nog wapens van beruchte criminelen zoals Jesse James en Bonnie&Clyde. Iets meer luguber zijn de originele hanglussen en kogelhulzen waarmee men destijds deze helden hun overstap lieten maken van het tijdelijke naar het eeuwige ...

De twee laatste ritten waren om van te genieten. Niet zozeer om de exhibits langs de kant, maar des temeer vanwege de schoonheid van de weg zelf. Soms opnieuw geasfalteerd, kilometers lang, soms hobbeldebobbel, kilometers lang, maar nooit vervelend ...

De goesting om 66 tot het einde te voltooien groeit ...

En wat het weer betreft : morgen rijden we in de gevarenzone ... Tornado's, thunderstorms, maar onze reisweg laat ons toe om op elk moment geweldig snel de voeten te nemen en ons heil elders te zoeken ... The Mustang will do that !!!

Tot de volgende !

We zijn terug. Gisterenavond moe en weinig ambitie om de blog aan te vullen. Redelijk lange rit gehad met de nodige stops en 's avonds redelijk moe en vroeg den dons ondergedoken ...

Maar hier volgt dus het verslag van de laatste 2 dagen.

De volgende stop die we gepland hadden, was Lincoln, zomaar omdat het zich langs de Route bevindt want vermoedelijk is hier al 200 jaar niks noemenswaardig gebeurd ...

Springfield daarentegen is een typisch Amerikaans stadje, geen hoogbouw of met auto's volgestuwde, drukke, brede straten maar echt een aangename plaats om te vertoeven. De grote troef van Springfield is Abraham Lincoln, voor de meeste Amerikanen ongetwijfeld DE president bij uitstek. Hij kwam op voor de minderbedeelden, de achtergestelden en most of all : hij zorgde ervoor dat de huidige president zijn job kan uitoefenen door de slavernij afgeschaft te krijgen.

Het huis waarin hij woonde en werkte tijdens zijn periode als advokaat in dit stadje is sindsdien bewaard gebleven en kan nog steeds bezocht worden.

Men heeft hier rond zijn voormalige woning de straten niet verhard, en verkeersvrij gehouden, om de authentieke sfeer te bewaren en het moet gezegd : het werkt ! Met een klein beetje inlevingsvermogen kan je de man hier zien rondwandelen, de koetsen zien rijden en beseffen wat hij voor deze natie heeft betekend.

Zijn vroegtijdige dood, hij werd vermoord in het Ford Theatre in Washington DC, dompelde de Unie dan ook in algemene rouw.

De tombe waarin hij ligt begraven, is dan ook qua allure rechtevenredig met zijn reputatie.

Na de stop in Springfield was het gewoon genieten van de oude 66 ... Een oud, gebetonneerd weggetje, soms zeer smal, dat je leidt door Amerikaanse dorpjes waar het bewonersaantal soms oploopt tot 173 inwoners ... Gewoonweg zalig !

Aan een slakkengangetje een dergelijk dorp doorkruisen, geeft je echt wel een ander idee over de US of A. We hadden al heel veel gezien maar dit bevestigt nogmaals hetgeen we eigenlijk al wisten : je mag en kan niet alle Amerikanen over dezelfde (toeristische) kam scheren. Overal waar we stopten, werden we aangesproken; vanwaar komen jullie, wat brengt jullie hier, wow jullie zijn ver van huis ... En iedereen is uitermate behulpzaam ... Gewoon mooi.

Wat nog wel het vernoemen waard is, is Carlinsville. Omdat het beschikt over een prachtig centraal plein en vanwege The Refuge Coffee House. Een gekende stop voor 66-travellers.

Wij dus ook het plein opgereden op zoek naar deze zaak ...

En gevonden ! Aan de buitenkant leek het of de glazenwasser in de jaren '60 gestopt was met deze zaak te bedienen, maar eenmaal dat je de deur opentrekt, kom je terecht in een wonderlijke wereld van nostalgie aan diezelfde jaren '60. De uitbaatster legde ons ook het volgende uit : heb je een T-shirt waarop op één of andere manier vermeld staat van waar je bent, willen zij dit ruilen tegen een shirt van hun zaak. Spijtig genoeg hadden wij niks bij dat in aanmerking kwam voor dergelijke ruil ... Buiten mijn Bacardi shirt dan, maar dat is niet echt waar ik woon ...dus ...

Anyway, de sfeer zat goed, ambiance alom, dus het dak ging eraf !!! Allez, van onze auto toch ... Het weer was omgeslagen, het werd zonnig en soms zeer warm ... Dus : convertible galore !!!

Richting Collinsville, Drury Inn. Een hotel uit een keten dat door Susy werd geboekt omdat het op onze route lag. Bij het inchecken werden we onmiddellijk aangenaam verrast. Om 1730 uur worden alle gasten van het hotel uitgenodigd voor de Kickback. Elke gast krijgt drie gratis drinks (fris, bier, mixed, ...) en mag gebruik maken van het aangeboden buffet. In ons geval bestond het buffet uit aardappel in de schil, mac and cheese, gepaneerde kip, ceasar salad, maissoep, broccoli en cheddar soep, hotdogs ...

's Morgens was hetzelfde idee anders uitgevoerd : roerei, biscuits and gravy, sausage, cereal, waffles enz ... dit alles zonder meerprijs.

Wakker worden met de zon in de kamer is altijd beter dan gewekt worden door het geluid van kletterende regen en/of donder en bliksem. Vanmorgen mochten wij het éérste ervaren en na het voornoemde ontbijt waren wij startensklaar om Illinois te verlaten en Missouri binnen te rijden. The Gateway Arch in Saint Louis was ons doel.

Saint Louis is een metropool en we hadden een beetje "verkeersvrees". Mijn copiloot navigeerde mij echter foutloos tot aan ons doel. Geen GPS ... Gewoon afgaand op haar oriëntatieskills en de Route 66 EZ-Guide : Respect !

Lokale werken verplichtten ons om nog even onze voetzolen (en tenen) van de nodige blaren te voorzien, maar even later stonden we aan de Arch, aan de oevers van de Mighty Mississippi River ...

Wij zagen dit reusachtige bouwwerk in de spiegel verdwijnen, en hadden onze zinnen reeds gezet op onze volgende stop : Cuba, Missouri.

Op de weg hiernaartoe passeerden we nog meerdere kleine stadsdorpjes waaronder Saint Clair, waar Lewis' Cafe een ware trekpleister is.

Voor Susy een groentesoep (bevat een bergje stoofvlees waarop de gemiddelde Belgische frituur jaloers kan zijn) en voor mij een daily special : spaghetti and garlic toast. Twee sprites erbij en voor ongeveer $10 stapten wij voldaan buiten ...

En het prijsverschil met Chicago valt op in alle verbruik ... eten op restaurant, tanken, drinken, tabak ... Een voorbeeld : pakje Marlboro Flavor Mix in Chicago : $10.49 ! In Cuba : $4.49. Andere staat ; andere taksen, andere wetten ... Bij aankoop van een flesje Bacardi in Chicago stonden wij verstomd te wachten omdat de winkelbediende ons aankeek alsof we vroegen of we zijn kleine zus mochten verschepen naar Lampedusa !!! Wat bleek : hij was oud genoeg om in de winkel te werken (supermarkt) maar hij was niet oud genoeg om alcohol te mogen hanteren. Hij mocht de fles Bacardi dus letterlijk NIET aanraken. Hij scande ze met zijn "scanpistool", moest dan een collega vragen om het beveiligingskapje te verwijderen en dan aan ons vragen of wij de fles in de door hem opengehouden plastic zak wilden zetten ... De hypocrisie ...

Maar hoe dan ook waren we in blijde verwachting van onze aankomst aan het legendarische Wagon Wheel Motel. In de flower-powerperiode was dit DE plaats om je vrijheid te uiten ...

Inchecken om 1500 uur lukte niet omdat de bazin wegens onvoorziene omstandigheden werd verhinderd. Zij maakte gebruik van de meest originele Hillbilly die ik ooit heb mogen aanschouwen ... (en dat zijn er ondertussen wel enige ...). Voor wie "Of Mice and Men" heeft gelezen of de film heeft gezien; Lenny.

Kop en nek groter dan ikzelf, tweemaal zo breed in een wit T-shirt dat werd gestreept door bruine bretellen die op hun beurt een jeans trachtten op te houden waarmee Circus Malter misschien kon blijven bestaan ... In het midden van zijn T-shirt waren de overblijfselen zichtbaar van een lunch, vermoedelijk met BBQ-saus ... Wij vertelden hem over onze reservatie. Hij keek ons aan met kleine, glazige oogjes in dat mooie ronde bolletje van hem ... Het licht brandde maar er was niemand thuis. Hij belde zijn mom en een kwartiertje later arriveerde ze en konden we zonder problemen inchecken ... Lenny verdween zonder verhaal .

Cottage-style verblijven met een terras of een porch ... Wij hadden een porch en konden nog lang genieten van de late (en hevige) zon.

En alhoewel de omgeving in overvloed voorziet in het voeden van de medemens, was er weinig bij dat ons aansprak ... Alle zaken zijn gespecialiseerd in American BBQ en onze tong is vermoedelijk al geconditioneerd aan deze zoete hap, dus dat smaakt niet meer !

Daarom even ons licht opgestoken bij de bazin en gevraagd wat er hier geleverd kon worden. Onmiddellijk werden we het eens over een lokale pizza.

Nu moeten we echter beslissen of we onze rit zoals gepland gaan uitvoeren of gaan we vroeger terugkeren naar Chicago ? Reden hiervoor is het extreme weer dat wordt aangekondigd voor het komende weekend. Kansas en Oklahoma liggen in "Tornada Alley" en als je even de moeite neemt om te kijken op weather.com zal je zien dat wij 100% in de gevarenzone terecht gaan komen.

Wij houden het weerkanaal in het oog en moest het zo zijn, komen we misschien in een onverwacht avontuur terecht ...

Nog enkele foto's hieronder van The Road ...

Voilà ! Car and driver voorgesteld.

Op ons menu vandaag : een grote hap uit de 66 in de staat Illinois. En wat een mooie hap bleek het te zijn, ondanks de regen die we weer mochten ondergaan bij ons vertrek. De weerberichten waren echter een klein beetje positief en inderdaad ... in de namiddag mochten wij eerst een flauw en daarna een sterk zonnetje verwelkomen !

Anyway, we vertrokken dus uit de Windy City via West Adams Street, het historische begin van de Route, met als eerste doel het stadje Joliet.

Eénmaal de drukte van de stad was vergeten, werd deze rit alsmaar mooier ... Mensen die hier, of ergens anders buiten België, in een uitgestrekt land een lange rit hebben gemaakt, herkennen het gevoel. Het gevoel dat je overvalt wanneer je die lange, rechte weg voor je ziet, de weg waarvan je met het blote oog het einde niet kunt bepalen, waarvan het einde onzichtbaar is omdat het gewoon té ver is ...

Misschien is dit wel een voorsmaakje van vrijheid ...

Maar genoeg van dat kleffe gedoe !

We kwamen aan in Joliet, blijkbaar iets te vroeg want het visitor centre opende pas om 10 uur. Kwartiertje wachten vonden we niet erg, want we stonden tenminste uit de regen. Een vriendelijke medewerkster zag ons staan en liet ons zonder problemen binnen en ontfermde zich over ons bij onze rondgang in het infocenter/museum.

Een tweede medewerker nam over en stopte onze handen vol met allerhande info over hun stadje, de geschiedenis ervan en hoe we de Route verder moesten aanpakken. Ongevraagd, zeer beleefd en uiterst behulpzaam ...

Het Rialto Theatre is bijna legendarisch ... Alle wereldsterren traden en treden er nog steeds op ...

Volgende stop : Gemini Man at the Launching Pad Diner

Een iconische stop uit de beginjaren van de SpaceRace tussen de VS en Rusland. Spijtig genoeg was de diner zelf recent gesloten en staat hij nu te koop. Wegens tijdgebrek geen bod kunnen doen ...

Even later wisten we ons wel gevoed en gelaafd in de Polka Dot Diner ...

Prachtige "Happy Days" zaak, met kleine Wurlitzer juke-boxjes op de tafels en een chicken dinner aan $7.90 ! Winner winner !!!

Pontiac was de volgende noemenswaardige stop vanwege de prachtige verzameling "murals"; echte muurschilderingen die gerelateerd zijn met de stad of met zijn (voormalige) inwoners. Deze schilderingen zijn door de jaren heen echt iconisch geworden en wanneer je er zelf vóór staat, voel je meteen waarom ...

En moest je het nog niet geraden hebben, Pontiac is ook "nen otto" en uiteraard kan een automuseum niet ontbreken ...

In Pontiac brak dan uiteindelijk de zon door waardoor we buiten een lunchke konden doen. Susy een slaatje en ik een broodje "Mighty Vermillion", genoemd naar de vlakbij gelegen rivier ... Bleek lekker soepvlees te zijn, in een plat broodje geploft met frietjes en koolsla opzij. Susy nam "een slaatje" ... Een kropke versnipperde ijsbergsla met gebakken spekjes, rode ui, komkommer en ei, geserveerd in een pastakom waarin het gemiddelde gezin een half kilootje gekookte spaghetti kwakt ...

Onder een prachtige zon reden we Bloomington binnen . The Chateau ...

Morgen : Lincoln, Springfield (waar de Sinpsons wonen), Auburn, Staunton en slapen in Collinsville.

De jetlag van het naar hier komen, speelt ons nog steeds parten en dat is ook de simpele reden dat we vanmorgen reeds op het ongoddelijke uur van 5, klaar stonden om onze ontdekking van Chicago te beginnen ...

Bij het openen van de gordijnen werd het ons echter meteen kristalklaar dat dit niet onze "best day ever" in de VS ging worden.

Een lekker koffietje en een verkwikkend douchke volstond om ons welgemutst naar het naastgelegen restaurant te begeven voor een Amerikaans ontbijt. Gelukkig zijn het restaurant en ons hotel met elkaar verbonden of we hadden na het ontbijt al droge kleren kunnen aantrekken ...

Bijgevolg konden we onze vooropgestelde plannen, om lekker lang te wandelen, veilig opbergen in het valiesje "Nooit meer Chicago in mei".

Een alternatief vonden we in de toeristenbus, die het jaar rond druk gebezigd wordt in alle noemenswaardige steden. Enkele blocks van het hotel konden we aanmonsteren tegen een democratische prijs. Wegens een massaal bijgewoonde charity-run werd ons vertrek echter voor een uurtje uitgesteld, waardoor we besloten om ons, dan toch, wandelend naar een volgende halte te begeven.

Deze halte bevond en bevindt zich nog steeds in de omgeving van het Millennium Park. Een reusachtig grote, groene long langs de stranden van Lake Michigan.

Eén van de aandachttrekkers in dit park is voorzeker de Cloud Gate of in de Chicagese volksmond "The Bean" genoemd. Een mooi, artistiek projekt, op naam van een Brits kunstenaar. Hij zou bij het concipiëren van dit kunstwerk geïnspireerd zijn door vloeibaar kwik.

Een gedachtengang waarmee je het onmiddellijk eens bent, éénmaal je onder het ding staat en omhoog kijkt ! Door de glooiende vorm zie je jezelf meerdere malen staan en krijg je de indruk dat je een appelsientje of een visje met kwik uit een vorig decennium hebt genuttigd !!! Enkele foto's ... Ik ben diegene met de rode jas en een wit oog in de tweede foto

Alle "flitsjes" ben ik ...

Nadat we uitgeduizeld waren, moesten we even opwarmen in een mooie coffeeshop naast Starbuck's, genaamd Peet's Coffeeshop; ambachtelijk gebrande en gerookte koffie in vele variëteiten, geserveerd door mensen die dit echt vanuit hun hart doen, even anders dan een Starbucksrobot ...

Halte 9 plaatste ons aan het begin van North Michigan Avenue, lokaal en verder ook wereldwijd, bekend als "The Magnificent Mile".

Letterlijk een mijl lang en aan twee zijden geborduurd met brede voetpaden die op hun beurt weer grenzen aan megamodepaleizen met wereldfaam. Werkelijk iedereen met een beetje naam heeft hier wel een winkeltje ... De klassiekers zoals Armani, Saint Laurent, Boss, Prada, Gucci vind je hier zij aan zij met de nieuwkomers zoals Tom Ford, Marc Jacobs (! geen familie) en ga zo maar door ...

Op deze Avenue maakten we trouwens kennis met een voor ons onbekend concept wat betreft eten : bij het binnenkomen kan je kiezen uit twee verschillende manieren; bediend worden of niet. Simpel.

Wij kozen om onszelf te voorzien. Wij kregen elk een plastic kaartje met een magneetstrip. Een tafeltje werd ons toegewezen en tegelijkertijd kregen we de werkwijze meegedeeld.

Er zijn 14 "stations" dewelke elk hun eigen gerechten hebben. Je maakt dus je keuze uit pasta, pizza, grill, BBQ, sushi, grootmoeders keuken, wok, veggie, hamburgers, enzovoort ... Bij ontvangst van je gerecht wordt je kaart geswiped. Je gaat naar je tafeltje en geniet van hetgeen je bestelde. Nog zin ? Gewoon het vorige herhalen en geen geklungel met kleingeld of creditcards. En als je voldaan bent, geef je de kaartjes af aan de kassa en voldoet de rekening. Het hoeft niet gezegd dat deze zaak, Mighty Nice genoemd, redelijk succesvol is ... Oh ja ik nam er de lokale specialiteit, deep dish pizza. Want alle originele Italianen blijken hier te zitten, dus ...

Ik stel vast dat er iets scheelt met de blog online te krijgen dus ik ga het hierbij laten en ga proberen om snel nog enkele foto's te posten, zoniet :

Tot de volgende !

Op zaterdag 9/5/15 fris en monter wakker geworden in de gezellige Best Western Amsterdam Airport, met in het achterhoofd onze 9-uur lange vlucht naar de Windy City.

Gelukkig hadden we kracht opgedaan met het uitgebreide ontbijt, want bij aankomst op Schiphol werd onze opgewektheid vakkundig de nek omgewrongen door een aankondiging op de vertrekborden ... Onze vlucht had 55 minuten vertraging.

Door het enorm slechte weer in het Midwesten van de VS was ons vliegtuig niet tijdig in Schiphol geraakt, waardoor de vanzelfsprekende vertraging tot stand kwam. Het extreme weer baart ons lichtelijk zorgen want nu reeds hebben wij gezien dat er zeer vele tornadowaarschuwingen van kracht zijn, waarvan enkele tornado's ons pad wel eens zouden kunnen kruisen ...

Maar dat zien we dan wel !

Onze vlucht verliep vlot en omstreeks 1400 uur plaatselijke tijd konden we ons begeven naar de Immigratiedienst. Bijna elke andere keer dat we het land binnenkwamen, ging de procedure bij deze dienst met de snelheid van een zieke slak vooruit ... Wij waren dan ook stomverbaasd dat zo goed als ALLES hier geautomatiseerd verloopt en dat je met het scannen van je paspoort en je vingerafdrukken al een heel eind komt. Het computertje spuwt na de scans een reçuutje uit waarmee je je bij een Immigration-officer meldt. Deze, in ons geval, norse man, bekijkt je even en slaat dan al mompelend de nodige stempels waarmee je ongegeneerd "The Land of the Free" kan bezoeken ...

De shuttle van autoverhuur Alamo bracht ons na een korte rit tot bij hun kantoor alwaar we de keuze kregen tussen een witte of een rode Ford Mustang Cabrio. Ik had een zwarte gevraagd.

Even later met de rode Ford de I-90 op richting Downtown Chicago. De 15-kilometerlange rit nam ons op zaterdagmiddag 40 minuten van onze vakantie weg ... Bijna geen verschil met een werkdag, voor mij ...

Maar omdat we door deze file en de eerdere vertraging véél later aankwamen dan verwacht, moesten we onze voorziene wandeling in het Millennium Park korter houden dan verwacht. Enigszins door honger, anderszins door de tol van de lange dag.

Honger konden we makkelijk oplossen. Downtown is volgeladen met gelegenheden die aan ieders smaak voldoen.

Vermoeidheid is moeilijker te bestrijden ... Terwijl Susy zich al gegeven heeft om 1930 uur plaatselijke tijd (in België 0230 uur), probeer ik mij nog wat langer wakker te houden door mij met deze blog te amuseren !

Veel foto's heb ik nog niet genomen maar één heel belangrijke al wel : het historische begin van Route 66, hetgene waarvoor we uiteindelijk hier zijn. We zijn ernaartoe gewandeld want het bevindt zich in de drukke Adams Street, waar parkeren bijna zo goed als onmogelijk is.

Morgen gaan we nog een voetexpeditie door de stad doen en maandag begint het dan echt : Route 66 !

Valiezen gepakt en amper dicht gekregen, na een laatste dag shoppen in de omgeving van Peachtree City.

Gisterenavond nog een laatste keer een pizzaatje laten leveren door Papa John's en dat was het dan ... Bijna

Onze vlucht terug vertrekt om 1750 uur plaatselijke tijd en zal aankomen op donderdagmorgen omstreeks 0830 uur.

Op weg naar de luchthaven gaan we nog even langs het Coca-Cola-museum in Atlanta en wippen we misschien nog even binnen in het naastgelegen hoofdkwartier van CNN.

Het was leuk jullie op de hoogte te houden van onze belevenissen en wij met z'n vieren kijken alvast uit naar de volgende trip !