Zoals verwacht zorgde onze aankomst en het verloop van onze eerste dag ervoor dat er op die avond niet geblogd kon worden. Na ons bezoek aan deze stad aan de Mississippi hadden wij het onmiddellijk door : hier ben je om te feesten !

Dus : When in Rome ... 

Ons hotel had een uitstekende ligging om de French Quarter (Le Vieux Carré) te voet te verkennen. Met Bourbon Street kan je niet missen ... Vele zaken met live muziek : jazz, blues, metal, klassiek ... Je kiest maar.

Wij gingen voor The Beach, onder andere omdat we wisten dat Happy Hour dáár het principe van 3 voor 1 hanteert ! Je bestelt 4 pintjes en je krijgt er 12, uit het flesje in een grote emmer, gevuld met ijs !

Ook de baco's worden aangepast qua formaat : een 33-er vol ijs en op maat gemaakt ! Dus je kan je voorstellen ...

Uiteindelijk kreeg de honger toch de overhand en gingen we op zoek naar de Creole Cuisine. Het Remoulade restaurant riep goede herinneringen op en we besloten om hier nogmaals binnen te stappen. Onze server was een grote, oude, dikke, gezellige, van 18 kinnen voorziene man, Ross genaamd. Wij herkenden hem van toen we hier waren in 2005. Het restaurant op zich was in geen enkel opzicht veranderd. Iedereen was ouder geworden en zelfs de goeie ouwe Ross kon niet toelaten dat er gerookt werd. "New Orleans is going downhill" was zijn gedacht hierover ... 

Het eten dat ze serveren is nog steeds van hoge kwaliteit, als je van de Creole Cuisine houdt ... Onze tafel bestond uit een Crawfishpie, Blackened Catfish, Hot Roast Beef Po-Boy en een Remoulade Burger.

Er waren geen doosjes nodig om eventuele restjes mee te nemen ...

Een klein wandelingetje terug naar The Beach deed ons dinner wat zakken, zodat we nog wat konden genieten van Happy Hour. Tijdens onze afwezigheid werd er een groot podium opgezet voor een live-optreden. In onze omstreken zijn deze artiesten onbekend, doch in Party-Town genieten zij wel enig aanzien.

Het betrof hier een gemengde coverband die het hele New Orleansrepertoire langsliep : jazz, blues, funk, rock ... Alles passeerde de revue onder een open hemel (het publiek althans) en een mooie ambiance.

The morning after was iets minder wat betreft onze fysieke gesteldheid doch, dachten we, we versterken ons met een krachtig ontbijt en beginnen aan deze nieuwe, zonnige dag ! 

Het moment dat we de ontbijtzaal binnenstapten, beseften we dat onze dag even futloos zou beginnen als dat we hem gestart hadden. Het vooropgestelde ontbijt op de website kwam zelfs niet in de buurt van hetgeen er stond opgesteld. Enkele muffins, een toaster, en twee potten koffie waarnaast enkele versneden tomaten in een kommetje lagen tentoongesteld.

Doch niet getreurd ! We hadden een begeleide toer geboekt op het St-Louis Kerkhof. Een wereldberoemde begraafplaats waar onder meer Nicolas Cage al een plaats en tombe heeft gereserveerd. 

Omdat de toer pas om 11 uur startte, wandelden we tot aan de Mississippi en French Market. En omdat het ontbijt zo schraal was, gingen we even proeven van de beroemde New Orleans Beignets. Een overblijfsel van de Franse overheersing, zoveel jaren geleden. Deze vette hap gleed als vanzelf binnen en we slenterden, onder een ondertussen dreigende hemel, naar de startplaats van onze begeleide wandeling.

En zowaar, op één blok van onze start, rommelde de hele straat onder een enorme donderslag. Het was alsof de hemel een extra oceaan wilde maken want de hoeveelheid water dat viel, hadden we nog niet dikwijls gezien.

Anyway, toen de wandeling begon, hadden we ons nog snel voorzien van een paar regenschermen en Robert, de gids stelde zich voor.

Je had onmiddellijk door dat deze man, gegradureerd historicus, een geboren verteller was. We begonnen te wandelen voor onze 1-uur-durende toer in de uitzwaaier van de storm die we even voordien beleefden. Enkele honderden meters verder hield het regenen op en deed de zon zelfs een poging om ons door de wolken heen van een kleurtje te voorzien.

Uiteindelijk bereikten we het kerkhof, droog, en kon Robert zijn kunde tentoonspreiden. Hij vertelde ons honderduit over de duizenden mensen die op dit beperkte kerkhof zijn begraven. De meest beruchte en/of beroemde is Marie Leveau, voodoopriesteres par excellence en in New Orleans zeer geliefd en/of gevreesd.

Het kerkhof is ongeveer 100x100m en bevat duizenden stoffelijke resten enkel en alleen omdat ze hier de mensen in graven leggen die voorzien zijn van verdiepingen. En na een bepaalde tijd komen de verzorgers van de graven, de overblijfselen opruimen, kappen ze deze resten in de kelder van het graf, zodat er weer plaats is voor een ander familielid. Zo gaat het al sinds de 17de eeuw ... 

Iets na de middag was onze wandeling gedaan en gingen we op zoek naar een hoognodige lunch. Ondertussen was de zon er volledig doorgekomen en werd de 90% vochtigheid ondersteund door een temperatuur van 33 graden. Je wist niet of je nat was van het zweet of van de vochtigheid.

Wij vonden ons een plaatsje op de binnenkoer van Pat O'Brien's op Bourbon Street.

Zoals de meeste plaatsen in deze stad pakken de restaurants uit met hun Cajun achtergrond. Zelfs in deze, van oorsprong, Irish Pub konden wij ons volledig vinden in het culinaire aanbod. Cajun Pasta met Andouille Sausage and Shrimp, Crawfish and Steak Linguine voorafgegaan door Alligator Bites volstond om ons opnieuw op weg te zetten naar de Beach, in de hoop dat men ondertussen een podium opgesteld had voor het volgende optreden ... 

Spijtig ... Videoclips en enkele Margarita's waren ons deel toen we besloten om ons stillekesaan terug naar het hotel te begeven.

We installeerden ons naast het zwembad met onze benodigdheden onder een parasol. Wanneer er iemand honger kreeg, werd er naast het hotel in een soort mini-market met vers eten, iets uitgehaald et voilà ! Tot er zich opnieuw een kleine wolkbreuk voordeed waardoor we moesten vluchten naar onze kamers, gelukkig gelegen op het eerste verdiep en voorzien van een balkonnetje. Doordat het weer niet meer wilde opklaren, werd het een korte avond. Maar dankzij onze eerdere aktiviteiten was het niet echt moeilijk om de pit aan te vatten ...

Iedereen wakker en bijna niemand nam iets van het onbestaande ontbijtbuffet.

GPS kreeg als eindbestemming Scott, een onooglijk dorpje in Louisiana, maar uitstekend dienstdoende als tussenstop voor onze rit naar Houston. Ons hotel was dit keer een Howard Johnson. Ook een degelijke keten, we hadden al eerder in eentje gelogeerd. We trokken de deur van de lobby open en zagen een berg van kartonnen dozen, vloerbekleding en noem maar op. Het hotel was slachtoffer geworden van een overstroming die het ganse gelijkvloers vernielde. Alle plaaster, elektriciteit, toestellen en badkamers moesten eruit. Wij hadden gelukkig vooraf geboekt zodat onze kamers op de eerste verdieping redelijk OK waren. Uiteindelijk was het maar om te slapen en te douchen. Omdat we niet veel zin hadden om terug de auto in te stappen, en omdat het echt kwakkelweer was, bestelden we Chinees eten dat in het hotel werd geleverd. We zochten ons een plekje uit onder de pergola naast het zwembad en iedereen kon zijn bestelling intikken op de laptop in de kamer. We hadden tijdens onze eerdere bezoeken al meermaals chinees besteld en maakten onszelf nogmaals wijs dat iedereen maar een hoofdgerecht moest bestellen ... Het geraakt wel op !

Not ! Alweer hebben wij een hoeveelheid eten moeten laten staan waarmee je de miniemenploeg van eender welke stad een feestje kan laten bouwen ...

We verlieten Scott richting Houston en het weerbericht dat we bij het ontbijt te zien kregen voorspelde redelijk weer. 

We kozen om te rijden langs de "scenic" route zodat we de saaiheid van de Interstates (autosnelwegen) niet hoefden te vermalen.

Het werd een prachtige rit door de verschillende Bayou's : het beste woord dat ik kan bedenken om dit te omschrijven is : waterland.

Werkelijk, voor het zicht oneindige gebieden waarin slechts weinigen kunnen overleven. Alligators, slangen, mosquito's, coyote's e.d. hebben hier het voordeel. Dit enorm gebied is niet voor menselijk verblijf bedoeld. Moest men hier een mens zonder meer achterlaten ... Hij overleeft geen 24 uur. 

Maar omdát we deze route namen, kwamen we lichtelijk in de problemen met onze lunch. Hier kan je dus in de verste verten echt NIKS vinden. We waren al blij dat we genoeg water hadden om af en toe eens een slokje te nemen. Eénmaal de Bayou's uit, stelden we de GPS opnieuw in om autosnelwegen te nemen, om zo snel mogelijk iets te eten te vinden.

Na enkele mijlen zagen we een bord waarop de Crawfish Place stond vermeld. 

Een kilometer of drie van de autosnelweg verwijderd, vonden we in het midden van nergens een grote, raamloze hut met de geadverteerde naam op die we eerder hadden gezien. Buiten zat er een man crayfish of crawfish te koken. We waagden ons naar binnen en kwamen terecht in een zaak waarvan je bij ons enkel maar kan dromen ... 

De geur die je tegemoetkwam deed het niet alleen, het was ook het instant goed gevoel dat je onmiddellijk omhelsde ... We mochten onze tafel kiezen en hadden door de schotels bij andere gasten al in de gaten dat het hier inderdaad om crawfish ging. Dorien en Susy gingen voor een kilootje van deze gekookte lekkernij. Een Texaan van redelijk model keek even onze kant op, waarschijnlijk vanwege ons taaltje. Ik vroeg hem of twee pond teveel was voor 1 persoon. Moest lukken volgens hem : hij had zonet 5 pond van deze jongens gekliefd ... 

Ik ging voor een klein steakje met frietjes en Jasper ging voor "The Oinker" : een dubbele hamburger (samen 1/2 kg) belegd met kaas, bacon, onion rings (3), gebakken mozarellasticks, een aardappelschijf, augurk, tomaat ... Uiteindelijk goed voor ongeveer een 25cm hoge hartaanval ! Hij versloeg dit gedrocht zo goed als volledig en moest slechts één knopje van zijn short openzetten !

Zelfs de serveuse was trots op hem !!!

Doordat we onze lunch zo laat moesten nemen, werd de weg naar het hotel in recht lijn aangevat. 

Toen we de Interstate opreden zagen we kilometers vóór ons al bliksemschichten en hoorden we donderslagen. Onvermijdelijk moesten we die richtng uit en geen 10km verder kwamen we terecht in een onaardse storm. Wij rijden op een drievaksbaan en bliksems slaan her en der naast ons in, vergezeld van donderslagen waarvan de auto beweegt ... Nog nooit meegemaakt. Je mag hier 65 mijl per uur rijden en niemand rijdt sneller dan 10 ... Gewoonweg omdat je helemaal niks ziet ! Dus op een gegeven moment staat iedereen stil omdat het gewoon te gevaarlijk is om verder te rijden. Wanneer de storm wat afnam, begonnen we terug wat te bollen en werd het zelfs lichter aan de hemel. Uiteindelijk arriveerden we aan onze Best Western Plus Downtown Houston. Een prachtig hotel met een uitstekende ligging, zoals de naam al verraadde : Downtown.

Omwille van het druilerige weer moesten we ons beperken tot enkele cocktails, chickenwings, onionrings en nacho's met guacamole in een gezellige bar schuin tegenover het hotel.

Morgen verkennen we Houston zo goed we kunnen want het weerbericht geeft ons maar zon tot 14 uur ... Maar met het tijdverschil is dat uitstekend want dat is voor ons het moment om ons voor een TV te zetten om de Belgen in aktie te zien !

Ik hoop dat jullie met deze verslagen ons een beetje hebben kunnen volgen en dat jullie het enigszins amusant vonden ...

Tot de volgende !