Na Pop's reden we nog even verder tot Stillwater Oklahoma, onze overnachtingsplaats. Een Microtel Inn&Suites by Windham. Hier aangekomen mochten we het wisselvallende van de wolken boven ons ervaren : verschillende lagen zichtbaar die elk hun eigen snelheid hadden. De laagste vlogen werkelijk voorbij, de hogere lagen trager. Wanneer de zon echter een erdoor vond, was het meer dan warm op het terras naast het buitenzwembad. Wij schatten dat er buiten ons nog een andere gast was in het hotel, want ik ben twee keer dezelfde man tegengekomen toen ik ijs ging halen ...

Schuin tegenover het hotel was een Chili's, waar men over een menu beschikt voor elk wat wils. Een korte wandeling bracht ons tot in een gezellig gevulde zaak, waar we twee steaks bestelden, voorafgegaan door een specialiteit : Margarita's.

En wat nog leuker was : onze gedienstige serveuse maakte ons attent op hun promo. Wanneer je twee hoofdgerechten besteld, betaal je slechts $20 op voorwaarde dat je één appetizer (voorgerecht) neemt. Overleg was niet nodig en even later stond er een grote schotel gefrituurde uienringen voor onze neus.

Terwijl we wachtten, viel ons oog op een tablet die staat opgesteld op elke tafel. Bleek dat je hierop je menu kan bekijken of een spelletje spelen. Nadat het touchscreen met onze uienringvingers besmeurd was, én ik een spelletje tegen andere klanten had gewonnen, werden onze respectievelijke steaks geserveerd.

Naar goede gewoonte werd ons gevraagd om in het midden van de steak even te snijden, om ons ervan te vergewissen dat we wel degelijk de gevraagde kwissoong hadden gekregen (ik haat dat woord). Mijn steak was perfect medium-rare. Susy's was eigenlijk een beetje overgekwissoongd maar in haar goedheid nam zij hier genoegen mee ( of van de grote honger ?). Onze dienster heeft dit waarschijnlijk aan de keuken doorgegeven want even later stond Mrs. Manager bij ons om te vragen of zij ons van dienst kon zijn door een nieuwe steak te laten bakken 

Opnieuw primeerde de goedheid van Susy en uiteindelijk heeft het ons beiden gesmaakt.

Bij het afrekenen kwam de tablet weer in beeld : met creditcard betalen kan aan tafel. Je haalt je kaart door de voorziene gleuf aan de zijkant en je afrekening verschijnt in beeld. Een scroll laat je toe om de grootte van je fooi te betalen. Wil je de rekening per SMS, email of geprint ? Maak je keuze op het scherm ! In ons geval was dit moeilijk vanwege de vetvegen van de uienringen, maar toch slaagden we erin om een geprint exemplaar te vragen. We dachten dat onze lieve serveuse onmiddellijk met de factuur ging verschijnen, doch dit was buiten onze tablet gerekend. Hij spuwde aan zijn onderzijde een effectieve en gedetailleerde rekening uit, eenvoudig af te scheuren ! Waar zit dat rolletje printpapier in een tablet ? 

In alle geval : goe gegeten. Toen we Chili's buitenkwamen, was het aan't druppelen. Net niet hard genoeg om ons mestnat te krijgen op een wandeling van 300 meter.

Een uur later. Ik ga buiten een sigaretje roken en wordt door het moment gepakt. Binnen in de kamer hoor je enkel het geluid van de TV. Buiten is er een klank-en lichtspel aan de gang waarmee het vuurwerk op de Schelde een peulschil lijkt. 

Het hotel is voorzien van een betonnen luifel boven de ingang. Ongeveer tien meter op tien. Wanneer de automatische deuren zich openen, zie ik vlagen en vlagen regen onder de luifel doorzwiepen. Van de complete duisternis is niets meer te bemerken. Elke paar seconden wordt de zwarte hemel verlicht door bliksemschichten, ver van het hotel en maar de frequentie van de bliksems zorgt ervoor dat het gedonder voortdurend hoorbaar is ... Onwerkelijk en voor mij nooit gezien of gehoord ...

Toch zijn we aan het echt extreme weer ontsnapt.

In de breakfastroom de dag erna, bakte ik voor mezelf een echte Brusselse wafel met maple siroop en stelde vast dat dit eigenlijk op niks trok. Brusselse wafels moet je in België eten.

De Mustang gestart en we vertrokken naar Wichita Kansas om daarna naar Topeka Kansas te rijden. Meteorologisch zouden wij geen problemen meer mogen hebben en dat bleek ook toen we vanmorgen vertrokken ...

Heldere hemel en volle zon !

Een redelijk lange rit over de snelweg was onvermijdelijk dus de cruisecontrol op 75 Mph en de tolweg was van ons voor ongeveer 150 mijl. Zondag op een Interstate in Oklahoma op dit uur is bijna therapeutisch. Zo goed als geen verkeer, met een huurwagen als de onze, rijdend op een biljartlaken van een weg waar je soms het einde niet van ziet ... 

Wichita (de stad, niet de staat) is een aantrekkelijke stad. Oude architectuur wordt gemengd met hedendaagse gebouwen. Het oude stadscentrum trekt aan maar was tijdens ons vroege bezoek nog te leeg.

Rond lunchtijd kwamen de hongerigen tevoorschijn en schoven wij mee aan in Heroe's Sports Bar. Een typische zaak waarin de talrijke TV-schermen het hoge woord voeren, zowel binnen als buiten. Alle sporten kunnen er bekeken worden : ik zag TV's met Engels voetbal, ijshockey, basketball, golf, autosport en ga maar door ...

Susy ging voor de Salad met Crispy Chicken en ik koos de Grilled Chicken Sandwich. Frisdrank in halfliterse plastic bekers die constant worden bijgevuld en het eten zetten ons $24 terug. En dan werd ons nog gevraagd of we nog frisdrank wilden "to go" ... Om mee te nemen ... 

Een mooie ervaring rijker ging het naar Topeka Kansas waar we de Senate Luxury Suites hadden geboekt.

We hadden hiervan een rechte rit over de Interstate kunnen maken, maar éénmaal gewend aan binnenwegen ...

Susy had een prachtig alternatief gevonden om de snelweg te vermijden. Een tragere maar des te mooiere rit door de Flint Hills. De echte prairie. Het kleine huisje hebben we niet gevonden maar wat is dit mooi !

Een tweevaksbaantje klieft door eindeloze velden van prairiegras met her en der een kudde grazende steaks ... euh ... koeien.

Het dak ging er weerom af (van de auto) en het was genieten geblazen. 

En bij deze ben ik, en jullie weer bijgeblogd ...

Morgen rijden we naar Chillicothe Missouri.

Geniet van jullie dag ... Ik ga nog eentje roken en drinken op ons persoonlijk terrasje ...

Tot morgen ! 

 

Hier volgt ons wedervaren van afgelopen zaterdag : Catoosa naar Stillwater Oklahoma. Dit was de vooraf genoemde gevreesde dag vanwege de afgrijselijke weersvoorspelling. We bevinden ons nu in het hart van wat hier bekend staat als Tornado Alley -- de Tornado Dreef.

Op TV werd een vreselijke heisa gemaakt over twee stormfronten die van zuid naar noord door de staat trokken. Radarbeelden bevestigden alles wat de Amerikaanse Frank en Sabine ons trachtten duidelijk te maken. Maar het toeval wilde dat onze geplande route exact tussen deze twee supercellen in zat. Bijgevolg reden wij onder een een prachtig blauwe hemel en met een zalige zon naar onze eerste stop : Tulsa. Een stad met een muzikale historie in die zin dat de grootste namen uit de rock&roll en de rythm&blues hier destijds kwamen opnemen in studio's die reeds lang geleden hun laatste adem uitbliezen ...

De stad zelf was nog niet tot leven gekomen toen wij als vroege vogels onze intrede maakten. Een kleine wandeling later werd ons Fordje terug gestart om de rest van de Route 66 tot grind te vermalen ...

Even buiten de stad staat, als pronkstuk tentoon, één van de werelds krachtigste locomotieven ooit gebouwd. Voor treinliefhebbers : een klaarkomertje; wielen zo groot als mezelf en even indrukwekkend als Stevie Wonder aan het stuur van een Ford Mustang.

Bristow, Stroud en Chandler zijn nog enkele plaatsjes langs de route maar ook niet meer dan dat. Zeer mooi om door te rijden doch niets de moeite van het vermelden waard.

Arcadia daarentegen is de thuis van Pop's Gas Station and Diner. Beter dan dit kan 66 niet geraken, althans tot zover wíj ze gezien hebben. In de zeer vroege jaren van Route 66 was dit al een prachtig station waar je gewoonweg MOEST stoppen. In het heden heeft het zakeninzicht van de eigenaars geleid tot een multimiljoenenzaak die dagelijks overrompeld wordt. Zowel lokale mensen als toeristen komen van heinde en ver. Hier je benzinetank vullen, een Pop's Ripper Dog eten of enkele frisdranken kiezen uit de 700 verschillende smaken, volstaat om je het gevoel te geven dat je een stukje van een bepaalde geschiedenis hebt geproefd.

Ikzelf ging voor de Ripper Dog : een gefrituurde Wienerworst, in een open sesambroodje, geladen met augurken, zuurkool, cheddar en jalapenopepers. Deze laatsten werden op eenvoudig verzoek niet toegevoegd aan mijn bestelling. 

Het aanbod van soda's (frisdranken) is werkelijk ongelooflijk. Een voorbeeld : originele Fanta Pineapple en Strawberry.

Deze smaken zouden een doorsnee mens nog enigszins kunnen aanspreken maar smaken zoals pindaboterfrisdrank, spreken al minder tot de verbeelding. 

En het zou niet echt Amerikaans zijn zonder soda als deze "Stalinade" en "Seal ya Later"

Moest iemand ooit besluiten om ook eens een bezoekje te brengen aan Pop's; het is uitermate herkenbaar aan de gigantische sodapop-fles die voor het tankstation staat. Spijtig genoeg waren wij hier bij daglicht, want bij duisternis zijn de ringen van de fles spectaculair verlicht en krijgt het station een extra dimensie ... Wij zagen het dus zo 

En zoals je kan zien, was het wolkendek al een beetje aan het aandikken. Uitzwaaiers van de eerder vermelde fronten aan weerszijden van ons ...

Anyway, Arcadia was dus voor ons het einde van Route 66 tot dusver. Vanaf hier maken we, nog steeds via de "scenic byways" onze weg terug richting Chicago. Voor de gekende reden ga ik dit al proberen te posten en ben ik zo meteen terug met de dag van vandaag !

Na een technisch probleem gisteren, proberen we vandaag de achterstallige verhalen online te krijgen ...

We namen afscheid van Judy, de vriendelijke uitbaatster van de B&B en draaiden de neus van het Paardje in de richting van Catoosa. We zouden door dorpjes passeren met namen als Joplin, Miami ( ! in Oklahoma, maar uitgesproken als MiamA ...), Chelsea, Foyil en Claremore. 

Joplin zou dus onze eerste stop langs 66 worden. Automatisch koppelden wij de naam aan Janis Joplin omdat dit voor de hand ligt. Niets is minder waar. Eén van onze disgenoten in de B&B wist ons te vertellen dat bijna 4 jaar geleden, Joplin werd getroffen door één van de hevigste en dodelijkste tornado's die de VS ooit troffen. Ongeveer 170 mensen verloren het leven en het zuidelijke deel van de stad werd letterlijk weggevaagd door de 2-kilometer brede twister met kracht 5 (zowat het ergste). De man vertelde dat zijn zoon, die in Carthage woont, brokstukken in zijn tuin kreeg geslingerd door de orkaan. Deze steden liggen ongeveer 20 km uit elkaar ...

Echt veel pret valt er dus nog altijd niet te beleven in Joplin en we hielden het dan ook snel voor bekeken.

Miami en Chelsea zijn leuk om eens door te rijden omdat ze herinneren aan andere tijden ... Het lijken nu bijna spookstadjes ...

De wegen die deze tijdcapsules met elkaar verbinden zijn echter een zaligheid om over te rijden; volgroen langs de kant van de weg, bijna rollende heuvels en soms zo lang en recht dat het einde van de horizon overgaat in de blauwe lucht ...

Een zijtripje in Foyil bracht ons bij de grootste totempaal ter wereld, gebouwd door een zonderling en in de glorietijd van de Route, een veelbezochte stopplaats. Eén van de originele uitbaatsters stond ons zéér uitgebreid te woord. Een kranige oude dame die amper 1.40m boven het aardoppervlak toornt; haar totempaal is 28.6m groter en zij weet hier werkelijk alles over. Je moet haar bijna aanmanen om te stoppen met haar uitleg, want ze raast werkelijk door in dat zalige accentje !

We kochten wat postkaarten en prulletjes om haar gift-shop te steunen en dat deed haar duidelijk plezier.

Het was ook deze dame die ons de raad gaf om in Claremore het J.M. Davis Arms Museum te bezoeken. Dit museum herbergt de grootste privécollectie vuurwapens ter wereld. Het is gratis toegankelijk voor het publiek en wat het tentoonstelt, tart alle verbeelding ...

Wapens uit alle Amerikaanse oorlogen, wereldoorlogen, kogels en wapens waarmee beruchte gangsters naar de eeuwige jachtvelden werden gestuurd ... Je kan het zo gek niet bedenken of het kan hier bekeken worden ...

Het kleine vrouwtje vertelde verder nog dat zij het museum meer dan gezond is, bezoekt. In haar eigen woorden : I love guns, I carry one myself ! En inderdaad : nadat zij dit vertelde, bekeek ik haar van kop tot teen en toen zij zich naar de kassa begaf om met Susy af te rekenen, zag ik ter hoogte van haar broeksriem, achterop haar rechterheup de vorm van een revolvertje onder haar T-shirt. Ik was blij dat zij haar kassa gebruikte om onze rekening te vereffenen ... 

The Blue Whale liet ons de volgende verplichte stop maken. Nog een iconisch beeld langs de 66. Voorheen een stopplaats waar men een verfrissende duik kon nemen in een natuurlijke "put", voorzien van een walvis met glijbaan en duiktoren. Momenteel enkel nog een blauwe nagemaakte walvis ...

Na de walvis in rechte lijn naar ons hotel de Hampton Inn and Suites by Hilton in Catoosa. Meer dan leuk hotel, met enorm vriendelijk personeel. Minpuntje misschien : ligt midden van een zone die volop in ontwikkeling is, bouwwerven alom. De aanwezigheid van een reusachtig Hard Rock Casino&Resort is hier zeker niet vreemd aan. 

Bovendien kon met buiten, naast de indoor pool, gebruik maken van een terrasje dat volop in de avondzon baadt. Spijtig dat er glaswerk verboden was, maar ons improvisatievermogen stond op scherp dus :

Uit voorzichtigheid, én om weer problemen te vermijden ga ik dit stuk hier al afsluiten en online trachten te krijgen ...

Als het goed is, volgen er vandaag nog 2 dus : tot zo !