De jetlag van het naar hier komen, speelt ons nog steeds parten en dat is ook de simpele reden dat we vanmorgen reeds op het ongoddelijke uur van 5, klaar stonden om onze ontdekking van Chicago te beginnen ... 

Bij het openen van de gordijnen werd het ons echter meteen kristalklaar dat dit niet onze "best day ever" in de VS ging worden.

Een lekker koffietje en een verkwikkend douchke volstond om ons welgemutst naar het naastgelegen restaurant te begeven voor een Amerikaans ontbijt. Gelukkig zijn het restaurant en ons hotel met elkaar verbonden of we hadden na het ontbijt al droge kleren kunnen aantrekken ...

Bijgevolg konden we onze vooropgestelde plannen, om lekker lang te wandelen, veilig opbergen in het valiesje "Nooit meer Chicago in mei".

Een alternatief vonden we in de toeristenbus, die het jaar rond druk gebezigd wordt in alle noemenswaardige steden. Enkele blocks van het hotel konden we aanmonsteren tegen een democratische prijs. Wegens een massaal bijgewoonde charity-run werd ons vertrek echter voor een uurtje uitgesteld, waardoor we besloten om ons, dan toch, wandelend naar een volgende halte te begeven.

Deze halte bevond en bevindt zich nog steeds in de omgeving van het Millennium Park. Een reusachtig grote, groene long langs de stranden van Lake Michigan. 

Eén van de aandachttrekkers in dit park is voorzeker de Cloud Gate of in de Chicagese volksmond "The Bean" genoemd. Een mooi, artistiek projekt, op naam van een Brits kunstenaar. Hij zou bij het concipiëren  van dit kunstwerk geïnspireerd zijn door vloeibaar kwik. 

Een gedachtengang waarmee je het onmiddellijk eens bent, éénmaal je onder het ding staat en omhoog kijkt ! Door de glooiende vorm zie je jezelf meerdere malen staan en krijg je de indruk dat je een appelsientje of een visje met kwik uit een vorig decennium hebt genuttigd !!! Enkele foto's ... Ik ben diegene met de rode jas en een wit oog in de tweede foto

Alle "flitsjes" ben ik ...

Nadat we uitgeduizeld waren, moesten we even opwarmen in een mooie coffeeshop naast Starbuck's, genaamd Peet's Coffeeshop; ambachtelijk gebrande en gerookte koffie in vele variëteiten, geserveerd door mensen die dit echt vanuit hun hart doen, even anders dan een Starbucksrobot ... 

Halte 9 plaatste ons aan het begin van North Michigan Avenue, lokaal en verder ook wereldwijd, bekend als "The Magnificent Mile". 

Letterlijk een mijl lang en aan twee zijden geborduurd met brede voetpaden die op hun beurt weer grenzen aan megamodepaleizen met wereldfaam. Werkelijk iedereen met een beetje naam heeft hier wel een winkeltje ... De klassiekers zoals Armani, Saint Laurent, Boss, Prada, Gucci vind je hier zij aan zij met de nieuwkomers zoals Tom Ford, Marc Jacobs (! geen familie) en ga zo maar door ...

Indrukwekkend.

Op deze Avenue maakten we trouwens kennis met een voor ons onbekend concept wat betreft eten : bij het binnenkomen kan je kiezen uit twee verschillende manieren; bediend worden of niet. Simpel.

Wij kozen om onszelf te voorzien. Wij kregen elk een plastic kaartje met een magneetstrip. Een tafeltje werd ons toegewezen en tegelijkertijd kregen we de werkwijze meegedeeld. 

Er zijn 14 "stations" dewelke elk hun eigen gerechten hebben. Je maakt dus je keuze uit pasta, pizza, grill, BBQ, sushi, grootmoeders keuken, wok, veggie, hamburgers, enzovoort ... Bij ontvangst van je gerecht wordt je kaart geswiped. Je gaat naar je tafeltje en geniet van hetgeen je bestelde. Nog zin ? Gewoon het vorige herhalen en geen geklungel met kleingeld of creditcards. En als je voldaan bent, geef je de kaartjes af aan de kassa en voldoet de rekening. Het hoeft niet gezegd dat deze zaak, Mighty Nice genoemd, redelijk succesvol is ... Oh ja ik nam er de lokale specialiteit, deep dish pizza. Want alle originele Italianen blijken hier te zitten, dus ...

Ik stel vast dat er iets scheelt met de blog online te krijgen dus ik ga het hierbij laten en ga proberen om snel nog enkele foto's te posten, zoniet : 

Tot de volgende !