Vandaag een eerste poging om vanuit Texas de blog up-to-date te houden, want vanuit Canada wilde het niet al te best lukken. Dus, fingers crossed en hier gaan we ...

Om half vijf in de ochtend op Zaventem aangekomen. Het inchecken verliep nog een beetje chaotisch na de heropening van de originele vertrekhal, maar was niet van dien aard om te zeggen dat je hier uren verliest.

Wat me wél wat zorgen baarde, was de dikke, verhullende mist die zich om Zaventem had gehuld. Je kon geen 50 m ver zien en wij zagen ook geen vliegtuigen landen of vertrekken.

Toen het daglicht doorbrak, kreeg je toch stilaan meer en meer zicht over de luchthaven. Een Ryanairtoestel werd naar de taxi geduwd ... 

Dat was voor ons de bevestiging dat iedereen dan vliegt !

Op de afgesproken tijd de lucht in richting Londen. Maar in plaats van onze aangekondigde vliegtijd van 75 minuten, deed onze piloot er simpelweg een half uur af, waardoor wij bijna 3 uur hadden om onze verbindingsvlucht naar Houston te halen.

Wandelen en wachten in Heathrow, dat volgens ons ook aan een opknapbeurt toe is. Oh ja en de horecamensen lijken mij verplicht tewerkgesteld want het duurt daar allemaal enorm lang en voor een glimlach rekenen ze een pond of twee bij ... 

Wij zetten ons op onze plaatsen in de Boeing 777 (rij35) om de Atlantische Oceaan nogmaals over te steken (16de keer). 

Weer goed nieuws vanuit de cockpit : in plaats van in 10.25 uur ging deze knappe vliegbaas ons in 0945 uur ter plaatse brengen.

En de mens hield woord ! 

Omstreeks half drie plaatselijke tijd streken wij neer. Immigratiecontrole passeren (deels geautomatiseerd), bagage en huurauto ophalen (weer gratis upgrade van onze bestelde Jeep Grand Cherokee naar een hele grote, nieuwe Ford Explorer) en dan de rit aangevangen naar Austin, onze eerste verblijfplaats.

Het weerbericht had voorspeld dat er een regenachtige periode zou zijn rond de tijd dat wij aankwamen in Houston. Perfect voorspeld !

Hetzelfde weerbericht vertelde ons dat Austin beter weer had dan Houston ... Met goede moed de Explorer gestart ...Explorer heeft iets weg van een kleine vrachtwagen maar herbergt een enorm vermogen ... Maar dit tussen haakjes.

Voor één keer zaten we onmiddellijk op de juiste route en een kleine 300km dienden vermaald te worden.

Dit, voor Amerikaanse normen kort ritje, werd afgewisseld door wolkbreuken, droog wegdek, en opnieuw wolkbreuken die je zin geven om langs de kant te gaan staan omdat je letterlijk NIETS meer ziet ... Gelukkig had ik steeds een voorganger waarop ik mij kon focussen.

.

Aankomst in Austin : makkie : hoek van Guadalupe Street en 6th Street. Onze GPS loodste ons zonder problemen ter plaatse. Sober verblijf, maar wel allemaal studio's. Elektrisch vuur, microgolf, koelkast en diepvries aanwezig ...

Enkel de check-in ... Tien minuutjes staan wachten vooraleer er een donkergekleurde medemens ons kortaf komt inchecken. Het leek erop alsof hij een acute verkoudheid had ... Het zeer diep inademen door zijn neus leek mij verdacht ... En dat wit rond zijn neus paste eigenlijk niet bij zijn natuurlijke kleur ...

Wij wistten dadelijk genoeg : hier moet je niet teveel vragen stellen. 

No problem. De kamers waren ruim en proper. Twee dubbele bedden, nette badkamer en een keukentje ...

Jullie moeten wel onthouden dat wij ondertussen al zéér lang wakker zijn. Het tijdsverschil met Texas is -7. Terwijl ik dit zit te typen is de lokale tijd nu ongeveer 2330 uur op 4/6. 

Maar om de jetlag een beetje op te vangen, proberen wij elkaar wat wakker te houden ... 

En is er een betere manier om dat te doen dan bij Little Woodrow's op 6th St ?

Een prachtige zaak, Downtown Austin, enorm terras (zonder bediening, want er mag gerookt worden). Om even te vergelijken wat de grootte van het terras betreft : 4 Café 't Saskes en 3 Barbierkes passen hier vanzelf in ... Het overdekte gedeelte gaan wij morgen eens verkennen ...

Morgen stappen we de toeristenbus op om Austin te leren kennen en bij als alles goed is horen jullie dat later !

Tot morgen !