Na een technisch probleem gisteren, proberen we vandaag de achterstallige verhalen online te krijgen ...

We namen afscheid van Judy, de vriendelijke uitbaatster van de B&B en draaiden de neus van het Paardje in de richting van Catoosa. We zouden door dorpjes passeren met namen als Joplin, Miami ( ! in Oklahoma, maar uitgesproken als MiamA ...), Chelsea, Foyil en Claremore. 

Joplin zou dus onze eerste stop langs 66 worden. Automatisch koppelden wij de naam aan Janis Joplin omdat dit voor de hand ligt. Niets is minder waar. Eén van onze disgenoten in de B&B wist ons te vertellen dat bijna 4 jaar geleden, Joplin werd getroffen door één van de hevigste en dodelijkste tornado's die de VS ooit troffen. Ongeveer 170 mensen verloren het leven en het zuidelijke deel van de stad werd letterlijk weggevaagd door de 2-kilometer brede twister met kracht 5 (zowat het ergste). De man vertelde dat zijn zoon, die in Carthage woont, brokstukken in zijn tuin kreeg geslingerd door de orkaan. Deze steden liggen ongeveer 20 km uit elkaar ...

Echt veel pret valt er dus nog altijd niet te beleven in Joplin en we hielden het dan ook snel voor bekeken.

Miami en Chelsea zijn leuk om eens door te rijden omdat ze herinneren aan andere tijden ... Het lijken nu bijna spookstadjes ...

De wegen die deze tijdcapsules met elkaar verbinden zijn echter een zaligheid om over te rijden; volgroen langs de kant van de weg, bijna rollende heuvels en soms zo lang en recht dat het einde van de horizon overgaat in de blauwe lucht ...

Een zijtripje in Foyil bracht ons bij de grootste totempaal ter wereld, gebouwd door een zonderling en in de glorietijd van de Route, een veelbezochte stopplaats. Eén van de originele uitbaatsters stond ons zéér uitgebreid te woord. Een kranige oude dame die amper 1.40m boven het aardoppervlak toornt; haar totempaal is 28.6m groter en zij weet hier werkelijk alles over. Je moet haar bijna aanmanen om te stoppen met haar uitleg, want ze raast werkelijk door in dat zalige accentje !

We kochten wat postkaarten en prulletjes om haar gift-shop te steunen en dat deed haar duidelijk plezier.

Het was ook deze dame die ons de raad gaf om in Claremore het J.M. Davis Arms Museum te bezoeken. Dit museum herbergt de grootste privécollectie vuurwapens ter wereld. Het is gratis toegankelijk voor het publiek en wat het tentoonstelt, tart alle verbeelding ...

Wapens uit alle Amerikaanse oorlogen, wereldoorlogen, kogels en wapens waarmee beruchte gangsters naar de eeuwige jachtvelden werden gestuurd ... Je kan het zo gek niet bedenken of het kan hier bekeken worden ...

Het kleine vrouwtje vertelde verder nog dat zij het museum meer dan gezond is, bezoekt. In haar eigen woorden : I love guns, I carry one myself ! En inderdaad : nadat zij dit vertelde, bekeek ik haar van kop tot teen en toen zij zich naar de kassa begaf om met Susy af te rekenen, zag ik ter hoogte van haar broeksriem, achterop haar rechterheup de vorm van een revolvertje onder haar T-shirt. Ik was blij dat zij haar kassa gebruikte om onze rekening te vereffenen ... 

The Blue Whale liet ons de volgende verplichte stop maken. Nog een iconisch beeld langs de 66. Voorheen een stopplaats waar men een verfrissende duik kon nemen in een natuurlijke "put", voorzien van een walvis met glijbaan en duiktoren. Momenteel enkel nog een blauwe nagemaakte walvis ...

Na de walvis in rechte lijn naar ons hotel de Hampton Inn and Suites by Hilton in Catoosa. Meer dan leuk hotel, met enorm vriendelijk personeel. Minpuntje misschien : ligt midden van een zone die volop in ontwikkeling is, bouwwerven alom. De aanwezigheid van een reusachtig Hard Rock Casino&Resort is hier zeker niet vreemd aan. 

Bovendien kon met buiten, naast de indoor pool, gebruik maken van een terrasje dat volop in de avondzon baadt. Spijtig dat er glaswerk verboden was, maar ons improvisatievermogen stond op scherp dus :

Uit voorzichtigheid, én om weer problemen te vermijden ga ik dit stuk hier al afsluiten en online trachten te krijgen ...

Als het goed is, volgen er vandaag nog 2 dus : tot zo !