Een saaie rit voor de boeg, onder een bewolkte hemel en een temperatuurverschil van 20 graden Celsius. Verwarming van de Mustang deed zijn ding en we zeiden bye-bye tegen het mooie Comfort Inn ...

%%%FOTO1%%%

De rit op zich was eigenlijk een meevaller ... Aan 65 Mph cruisen op een tweevaksbaan tussen pas gezaaide of geplante maisvelden (ik ken het verschil niet) . Links en rechts van ons, voor zo vér je kan zien, niets anders dan velden en geen gebouw in zicht. Elke X-aantal kilometers of mijlen verscheen er een afrit waardoor je een dorpje kon binnenrijden om een plasje te doen of een koffie of fris te kopen ...

Nowhereville, USA.

Alweer een ervaring  meegenomen in onze roadbook ... 

Twee uurtjes over een rustige highway en we kwamen aan in Quincy Illinois. We rijden Missouri dus uit en Illinois in, en de grens tussen deze staten ligt in het midden van de Mississippi. 

%%%FOTO2%%%

%%%FOTO3%%%

De Mississippi is en blijft een enorm indrukwekkende rivier ... We hebben ze al bij vorige trips mogen aanschouwen en élke keer wordt je verbaasd door de omvang. Wij kennen de Schelde en de Maas maar in vergelijking kunnen onze twee stromen samen nog niet 1/5 van de lengte van de Mighty Mississippi evenaren ... 

Onze slaapplaats van vannacht is het Budget Host in Quincy. De naam zegt genoeg. Wij kozen dit omdat het goedkoop en goed gelegen was. Vlakbij de rivier en dichtbij downtown. 

Al bij al viel het mee; propere kamer en een verzorgde badkamer ... Wat heb je meer nodig on the road ? De vriendelijke ontvangst maakte ook al iets goed. 

De Indische eigenares maakte ons duidelijk waar we konden parkeren, zo goed als voor onze kamer en vlakbij het zwembad.

%%%FOTO4%%%

%%%FOTO5%%%

Viel wel mee !

We wisten al van een restaurant vlakbij, gelegen óp de Mississippi en besloten om daar ons dinner te gaan gebruiken : The Pier 

Wat een zaak ! Eigenlijk een paalrestaurant dat letterlijk over de rivier uitsteekt. 

De volgende foto is vanuit mijn stoel getrokken ... Toen had ik alleen nog maar drinken ...

%%%FOTO6%%%

Bediening meer dan OK en de kwaliteit van het eten des te meer !

Susy en ik gingen voor een gedeeld voorgerecht : verse crabcake !

%%%FOTO7%%%

Doemme, te laat ...

De bierkaart was ook aantrekkelijk en onze vriendelijke bediener schrok lichtelijk wanneer Susy, als Belgische, een Belgische Stella verkoos boven het Amerikaans gealcoholiseerd water !?!

%%%FOTO8%%%

De seafood linguine voor Susy en de daily special steak voor mij ...

%%%FOTO9%%%

%%%FOTO10%%%

Nog een kinderijsje achteraf ... Met brood ?

%%%FOTO11%%%

Vanmorgen opnieuw kunnen vertrekken onder een heldere hemel en een stralende zon. Iets meer wind dan gisteren maar dat namen we er graag bij.

De rit van vandaag startte op de interstate omdat een alternatieve route teveel tijd in beslag zou nemen. 

Kansas City was ons eerste doel. Om alle misverstanden te vermijden : Kansas City bevindt zich niet in de staat Kansas, zoals de naam doet vermoeden, doch wel in de staat Missouri. Bij het bepalen van de staten van de Unie, zoveel jaren terug, heeft men dit over het hoofd gezien en bewoners van beide staten laten bij gelegenheid nog steeds hun ontevredenheid over dit besluit blijken.

Een vriendelijke mens in het Visitor Centre had ons eerder attent gemaakt op het bestaan van de Country Club Plaza in Kansas City. 15 blocks van prachtige shops en de meest uiteenlopende restaurants en bars. Wij stuurden onze kar hiernaartoe en waren een beetje bevreesd wat betreft parking, aangezien dit het drukstbezochte deel van de stad is. Eénmaal daar was parkeren een fluitje van een cent. Elke straat heeft minstens één parkeergarage en ze zijn allemaal gratis.

Na wat winkel in, winkel uit was het niet zo eenvoudig om een plaatsje te vinden om te lunchen, simpelweg omdat het aanbod zo groot is .

Plots liepen we op een schattig pleintje, met in het midden een mooie fontein. Zonder het te beseffen waren wij binnengesukkeld op het terras van een Cheesecake Factory. En alhoewel wij dachten dat zij enkel de kaascake serveerden, bleek dat de kaart enkele aantrekkelijke lunchpareltjes in petto had. Susy een sweet corn soup met salad on the side en voor mijzelf een spaghetti and meatballs. Wat leuk was aan de spaghetti : na de dienster kwam een collega met rasp en een blok verse Parmezaan mijn bord voorzien van geraspte kaas à volonté. 

Oh ja ... Dit is een zaak die frisdrank en/of water helemaal NIET in rekening brengt ! 

Eindhalte vandaag : Chillicothe Missouri.

Dé plaats waar de machine werd uitgevonden die bij elke bakker in de zaak staat : de broodsnijmachine. Tom Waes passeerde hier enige tijd geleden voor zijn Reizen Waes en het kon hem zéér weinig schelen wat er hier werd uitgevonden. Iedereen zijn mening, maar wij waren van oordeel dat dit stadje het typevoorbeeld is van het Midwesten van de US.

De zijkanten van de gebouwen zijn verfraaid met mooie "murals", muurschilderingen en daar zijn er al enige van gepasseerd. Hieronder vind je een zeer mooie. Geen enkel venster dat de zien is, is echt. Ze zijn één voor één geschilderd ...

Een wandelingetje rond het historische courthouse bracht ons aan een klein tankstationnetje dat tegelijkertijd een garage zonder merk was. Voor de mensen die hem kennen : denk Garage Wittevrongel in Herentals. Wat het echter nog beter maakte, was het feit dat deze garagist in zijn shop ook nog een liquor store openhield. Naast een bus ruitenwisservloeistof of olie, kon je jezelf hier ook voorzien van enkele biertjes of een sterkere geestverruimende vloeistof. Met zijn grote en van olie en smeer voorziene handen stak hij enkele blikjes bier in een bruine zak. Hij grapte nog snel of wij wel de wettelijke leeftijd van 21 hadden (nodig om hier alcohol te kunnen kopen) en nam afscheid met de meest gemeende glimlach ... Een leuke ontmoeting ! Vermoedelijk is Tom Waes niet rond het plein gewandeld ...

Ons hotel van vandaag maakt deel uit van de Comfort Inn-groep. Toevallig eentje dat al meerdere awards in ontvangst mocht nemen en dat blijkt ... De event-manager besloot om de gasten van het hotel gratis iets te eten aan te bieden. Hij kwam ons dit vertellen toen wij buitenzaten op het terras naast het binnenzwembad. Even dachten wij om dit gratis maal af te slaan, maar NOT !!!

Het was niet zo uitgebreid als eerder in het Drury Hotel, maar toch konden de varkenskoteletjes met Buffalo Ranch Creamy Sauce en het verse slaatje ons bekoren. Zij die zich geroepen voelden konden zich ook te goed doen aan gesauteerde appeltjes. Bier, frisdrank en sapjes waren even gratis als het eten ... Leuk meegenomen !

Hopelijk tot morgen !!!

Na Pop's reden we nog even verder tot Stillwater Oklahoma, onze overnachtingsplaats. Een Microtel Inn&Suites by Windham. Hier aangekomen mochten we het wisselvallende van de wolken boven ons ervaren : verschillende lagen zichtbaar die elk hun eigen snelheid hadden. De laagste vlogen werkelijk voorbij, de hogere lagen trager. Wanneer de zon echter een erdoor vond, was het meer dan warm op het terras naast het buitenzwembad. Wij schatten dat er buiten ons nog een andere gast was in het hotel, want ik ben twee keer dezelfde man tegengekomen toen ik ijs ging halen ...

Schuin tegenover het hotel was een Chili's, waar men over een menu beschikt voor elk wat wils. Een korte wandeling bracht ons tot in een gezellig gevulde zaak, waar we twee steaks bestelden, voorafgegaan door een specialiteit : Margarita's.

En wat nog leuker was : onze gedienstige serveuse maakte ons attent op hun promo. Wanneer je twee hoofdgerechten besteld, betaal je slechts $20 op voorwaarde dat je één appetizer (voorgerecht) neemt. Overleg was niet nodig en even later stond er een grote schotel gefrituurde uienringen voor onze neus.

Terwijl we wachtten, viel ons oog op een tablet die staat opgesteld op elke tafel. Bleek dat je hierop je menu kan bekijken of een spelletje spelen. Nadat het touchscreen met onze uienringvingers besmeurd was, én ik een spelletje tegen andere klanten had gewonnen, werden onze respectievelijke steaks geserveerd.

Naar goede gewoonte werd ons gevraagd om in het midden van de steak even te snijden, om ons ervan te vergewissen dat we wel degelijk de gevraagde kwissoong hadden gekregen (ik haat dat woord). Mijn steak was perfect medium-rare. Susy's was eigenlijk een beetje overgekwissoongd maar in haar goedheid nam zij hier genoegen mee ( of van de grote honger ?). Onze dienster heeft dit waarschijnlijk aan de keuken doorgegeven want even later stond Mrs. Manager bij ons om te vragen of zij ons van dienst kon zijn door een nieuwe steak te laten bakken 

Opnieuw primeerde de goedheid van Susy en uiteindelijk heeft het ons beiden gesmaakt.

Bij het afrekenen kwam de tablet weer in beeld : met creditcard betalen kan aan tafel. Je haalt je kaart door de voorziene gleuf aan de zijkant en je afrekening verschijnt in beeld. Een scroll laat je toe om de grootte van je fooi te betalen. Wil je de rekening per SMS, email of geprint ? Maak je keuze op het scherm ! In ons geval was dit moeilijk vanwege de vetvegen van de uienringen, maar toch slaagden we erin om een geprint exemplaar te vragen. We dachten dat onze lieve serveuse onmiddellijk met de factuur ging verschijnen, doch dit was buiten onze tablet gerekend. Hij spuwde aan zijn onderzijde een effectieve en gedetailleerde rekening uit, eenvoudig af te scheuren ! Waar zit dat rolletje printpapier in een tablet ? 

In alle geval : goe gegeten. Toen we Chili's buitenkwamen, was het aan't druppelen. Net niet hard genoeg om ons mestnat te krijgen op een wandeling van 300 meter.

Een uur later. Ik ga buiten een sigaretje roken en wordt door het moment gepakt. Binnen in de kamer hoor je enkel het geluid van de TV. Buiten is er een klank-en lichtspel aan de gang waarmee het vuurwerk op de Schelde een peulschil lijkt. 

Het hotel is voorzien van een betonnen luifel boven de ingang. Ongeveer tien meter op tien. Wanneer de automatische deuren zich openen, zie ik vlagen en vlagen regen onder de luifel doorzwiepen. Van de complete duisternis is niets meer te bemerken. Elke paar seconden wordt de zwarte hemel verlicht door bliksemschichten, ver van het hotel en maar de frequentie van de bliksems zorgt ervoor dat het gedonder voortdurend hoorbaar is ... Onwerkelijk en voor mij nooit gezien of gehoord ...

Toch zijn we aan het echt extreme weer ontsnapt.

In de breakfastroom de dag erna, bakte ik voor mezelf een echte Brusselse wafel met maple siroop en stelde vast dat dit eigenlijk op niks trok. Brusselse wafels moet je in België eten.

De Mustang gestart en we vertrokken naar Wichita Kansas om daarna naar Topeka Kansas te rijden. Meteorologisch zouden wij geen problemen meer mogen hebben en dat bleek ook toen we vanmorgen vertrokken ...

Heldere hemel en volle zon !

Een redelijk lange rit over de snelweg was onvermijdelijk dus de cruisecontrol op 75 Mph en de tolweg was van ons voor ongeveer 150 mijl. Zondag op een Interstate in Oklahoma op dit uur is bijna therapeutisch. Zo goed als geen verkeer, met een huurwagen als de onze, rijdend op een biljartlaken van een weg waar je soms het einde niet van ziet ... 

Wichita (de stad, niet de staat) is een aantrekkelijke stad. Oude architectuur wordt gemengd met hedendaagse gebouwen. Het oude stadscentrum trekt aan maar was tijdens ons vroege bezoek nog te leeg.

Rond lunchtijd kwamen de hongerigen tevoorschijn en schoven wij mee aan in Heroe's Sports Bar. Een typische zaak waarin de talrijke TV-schermen het hoge woord voeren, zowel binnen als buiten. Alle sporten kunnen er bekeken worden : ik zag TV's met Engels voetbal, ijshockey, basketball, golf, autosport en ga maar door ...

Susy ging voor de Salad met Crispy Chicken en ik koos de Grilled Chicken Sandwich. Frisdrank in halfliterse plastic bekers die constant worden bijgevuld en het eten zetten ons $24 terug. En dan werd ons nog gevraagd of we nog frisdrank wilden "to go" ... Om mee te nemen ... 

Een mooie ervaring rijker ging het naar Topeka Kansas waar we de Senate Luxury Suites hadden geboekt.

We hadden hiervan een rechte rit over de Interstate kunnen maken, maar éénmaal gewend aan binnenwegen ...

Susy had een prachtig alternatief gevonden om de snelweg te vermijden. Een tragere maar des te mooiere rit door de Flint Hills. De echte prairie. Het kleine huisje hebben we niet gevonden maar wat is dit mooi !

Een tweevaksbaantje klieft door eindeloze velden van prairiegras met her en der een kudde grazende steaks ... euh ... koeien.

Het dak ging er weerom af (van de auto) en het was genieten geblazen. 

En bij deze ben ik, en jullie weer bijgeblogd ...

Morgen rijden we naar Chillicothe Missouri.

Geniet van jullie dag ... Ik ga nog eentje roken en drinken op ons persoonlijk terrasje ...

Tot morgen ! 

 

Hier volgt ons wedervaren van afgelopen zaterdag : Catoosa naar Stillwater Oklahoma. Dit was de vooraf genoemde gevreesde dag vanwege de afgrijselijke weersvoorspelling. We bevinden ons nu in het hart van wat hier bekend staat als Tornado Alley -- de Tornado Dreef.

Op TV werd een vreselijke heisa gemaakt over twee stormfronten die van zuid naar noord door de staat trokken. Radarbeelden bevestigden alles wat de Amerikaanse Frank en Sabine ons trachtten duidelijk te maken. Maar het toeval wilde dat onze geplande route exact tussen deze twee supercellen in zat. Bijgevolg reden wij onder een een prachtig blauwe hemel en met een zalige zon naar onze eerste stop : Tulsa. Een stad met een muzikale historie in die zin dat de grootste namen uit de rock&roll en de rythm&blues hier destijds kwamen opnemen in studio's die reeds lang geleden hun laatste adem uitbliezen ...

De stad zelf was nog niet tot leven gekomen toen wij als vroege vogels onze intrede maakten. Een kleine wandeling later werd ons Fordje terug gestart om de rest van de Route 66 tot grind te vermalen ...

Even buiten de stad staat, als pronkstuk tentoon, één van de werelds krachtigste locomotieven ooit gebouwd. Voor treinliefhebbers : een klaarkomertje; wielen zo groot als mezelf en even indrukwekkend als Stevie Wonder aan het stuur van een Ford Mustang.

Bristow, Stroud en Chandler zijn nog enkele plaatsjes langs de route maar ook niet meer dan dat. Zeer mooi om door te rijden doch niets de moeite van het vermelden waard.

Arcadia daarentegen is de thuis van Pop's Gas Station and Diner. Beter dan dit kan 66 niet geraken, althans tot zover wíj ze gezien hebben. In de zeer vroege jaren van Route 66 was dit al een prachtig station waar je gewoonweg MOEST stoppen. In het heden heeft het zakeninzicht van de eigenaars geleid tot een multimiljoenenzaak die dagelijks overrompeld wordt. Zowel lokale mensen als toeristen komen van heinde en ver. Hier je benzinetank vullen, een Pop's Ripper Dog eten of enkele frisdranken kiezen uit de 700 verschillende smaken, volstaat om je het gevoel te geven dat je een stukje van een bepaalde geschiedenis hebt geproefd.

Ikzelf ging voor de Ripper Dog : een gefrituurde Wienerworst, in een open sesambroodje, geladen met augurken, zuurkool, cheddar en jalapenopepers. Deze laatsten werden op eenvoudig verzoek niet toegevoegd aan mijn bestelling. 

Het aanbod van soda's (frisdranken) is werkelijk ongelooflijk. Een voorbeeld : originele Fanta Pineapple en Strawberry.

Deze smaken zouden een doorsnee mens nog enigszins kunnen aanspreken maar smaken zoals pindaboterfrisdrank, spreken al minder tot de verbeelding. 

En het zou niet echt Amerikaans zijn zonder soda als deze "Stalinade" en "Seal ya Later"

Moest iemand ooit besluiten om ook eens een bezoekje te brengen aan Pop's; het is uitermate herkenbaar aan de gigantische sodapop-fles die voor het tankstation staat. Spijtig genoeg waren wij hier bij daglicht, want bij duisternis zijn de ringen van de fles spectaculair verlicht en krijgt het station een extra dimensie ... Wij zagen het dus zo 

En zoals je kan zien, was het wolkendek al een beetje aan het aandikken. Uitzwaaiers van de eerder vermelde fronten aan weerszijden van ons ...

Anyway, Arcadia was dus voor ons het einde van Route 66 tot dusver. Vanaf hier maken we, nog steeds via de "scenic byways" onze weg terug richting Chicago. Voor de gekende reden ga ik dit al proberen te posten en ben ik zo meteen terug met de dag van vandaag !

Na een technisch probleem gisteren, proberen we vandaag de achterstallige verhalen online te krijgen ...

We namen afscheid van Judy, de vriendelijke uitbaatster van de B&B en draaiden de neus van het Paardje in de richting van Catoosa. We zouden door dorpjes passeren met namen als Joplin, Miami ( ! in Oklahoma, maar uitgesproken als MiamA ...), Chelsea, Foyil en Claremore. 

Joplin zou dus onze eerste stop langs 66 worden. Automatisch koppelden wij de naam aan Janis Joplin omdat dit voor de hand ligt. Niets is minder waar. Eén van onze disgenoten in de B&B wist ons te vertellen dat bijna 4 jaar geleden, Joplin werd getroffen door één van de hevigste en dodelijkste tornado's die de VS ooit troffen. Ongeveer 170 mensen verloren het leven en het zuidelijke deel van de stad werd letterlijk weggevaagd door de 2-kilometer brede twister met kracht 5 (zowat het ergste). De man vertelde dat zijn zoon, die in Carthage woont, brokstukken in zijn tuin kreeg geslingerd door de orkaan. Deze steden liggen ongeveer 20 km uit elkaar ...

Echt veel pret valt er dus nog altijd niet te beleven in Joplin en we hielden het dan ook snel voor bekeken.

Miami en Chelsea zijn leuk om eens door te rijden omdat ze herinneren aan andere tijden ... Het lijken nu bijna spookstadjes ...

De wegen die deze tijdcapsules met elkaar verbinden zijn echter een zaligheid om over te rijden; volgroen langs de kant van de weg, bijna rollende heuvels en soms zo lang en recht dat het einde van de horizon overgaat in de blauwe lucht ...

Een zijtripje in Foyil bracht ons bij de grootste totempaal ter wereld, gebouwd door een zonderling en in de glorietijd van de Route, een veelbezochte stopplaats. Eén van de originele uitbaatsters stond ons zéér uitgebreid te woord. Een kranige oude dame die amper 1.40m boven het aardoppervlak toornt; haar totempaal is 28.6m groter en zij weet hier werkelijk alles over. Je moet haar bijna aanmanen om te stoppen met haar uitleg, want ze raast werkelijk door in dat zalige accentje !

We kochten wat postkaarten en prulletjes om haar gift-shop te steunen en dat deed haar duidelijk plezier.

Het was ook deze dame die ons de raad gaf om in Claremore het J.M. Davis Arms Museum te bezoeken. Dit museum herbergt de grootste privécollectie vuurwapens ter wereld. Het is gratis toegankelijk voor het publiek en wat het tentoonstelt, tart alle verbeelding ...

Wapens uit alle Amerikaanse oorlogen, wereldoorlogen, kogels en wapens waarmee beruchte gangsters naar de eeuwige jachtvelden werden gestuurd ... Je kan het zo gek niet bedenken of het kan hier bekeken worden ...

Het kleine vrouwtje vertelde verder nog dat zij het museum meer dan gezond is, bezoekt. In haar eigen woorden : I love guns, I carry one myself ! En inderdaad : nadat zij dit vertelde, bekeek ik haar van kop tot teen en toen zij zich naar de kassa begaf om met Susy af te rekenen, zag ik ter hoogte van haar broeksriem, achterop haar rechterheup de vorm van een revolvertje onder haar T-shirt. Ik was blij dat zij haar kassa gebruikte om onze rekening te vereffenen ... 

The Blue Whale liet ons de volgende verplichte stop maken. Nog een iconisch beeld langs de 66. Voorheen een stopplaats waar men een verfrissende duik kon nemen in een natuurlijke "put", voorzien van een walvis met glijbaan en duiktoren. Momenteel enkel nog een blauwe nagemaakte walvis ...

Na de walvis in rechte lijn naar ons hotel de Hampton Inn and Suites by Hilton in Catoosa. Meer dan leuk hotel, met enorm vriendelijk personeel. Minpuntje misschien : ligt midden van een zone die volop in ontwikkeling is, bouwwerven alom. De aanwezigheid van een reusachtig Hard Rock Casino&Resort is hier zeker niet vreemd aan. 

Bovendien kon met buiten, naast de indoor pool, gebruik maken van een terrasje dat volop in de avondzon baadt. Spijtig dat er glaswerk verboden was, maar ons improvisatievermogen stond op scherp dus :

Uit voorzichtigheid, én om weer problemen te vermijden ga ik dit stuk hier al afsluiten en online trachten te krijgen ...

Als het goed is, volgen er vandaag nog 2 dus : tot zo !

De Wagon Wheel achter ons, de Mustang gekeerd richting Carthage, Missouri. Eén van de voormalig rijkste steden van Missouri en daarom nog steeds voorzien van enorm grote en majestueuze stadhuizen, rechtbanken en andere historische bouwwerken. 

Op weg naar onze B&B kwamen we stadjes tegen met namen zoals St-James, Rolla, Lebanon en Springfield (waar de Simpsons wonen).

De grootste attractie langs dit ritje, uitgezonderd Springfield, is deze wereld's grootste schommelstoel :

Verder kregen we het genoegen om te mogen genieten van een glooiend landschap, rustig cruisend  tegen 60-70 Km/U en dit soms zeer lang zonder tegemoetkomers of achtervolgers ... En waar we ook reden, vroeg of laat kwamen we een bewoond "gebouw" tegen, kilometers van de bewoonde wereld. En dan vraag je jezelf af : wat bezielt iemand om hier domicilie te zoeken ? (Ocharme de wijkagent)

Wat nog wel het vernoemen waard is, is Springfield : enkel en alleen omdat de ontwikkelaar van de Hubble-telescoop hiervandaan komt ! En daardoor staat hier een model (op schaal) tentoongesteld ... Volstond voor ons om te stoppen ! 

Anyway, wij genoten van het uitzicht en met de cruise-control op 50 MpH gleden we Carthage binnen tot aan de mooie Grand Avenue Bed&Breakfast. We werden verwelkomd door de lady of the house Judy en voelden ons onmiddellijk thuis. Het in 1893 gebouwde huis straalde niet de grandeur uit van destijds maar maakte nog meer dan een degelijke indruk op ons ! Als surplus was onze vooraf geboekte kamer aan een renovatie toe en kwamen we in aanmerking voor een gratis upgrade, in plaats van een kamer met een Queensize bed, kregen we een kamer met Kingsize bed en een en-suite (big-son-of-a-B****) jacuzzi met badkamer apart !!! 

Een smakelijk, maar véél te rijkelijk ontbijt, (volle yoghurt met banaan en sugarcrunch, quiche met bacon en ajuin vergezeld van drie versgebakken muffins met een niet nader te bepalen soort fruit erin ... Daarnaast lag een tros blauwe druiven en een appelsientje in schijfjes) gaf ons de kracht om onze afstand naar Catoosa, Oklahoma aan te vangen. Wij namen afscheid onder het genot van een tas koffie op de mooie porch ...

Next stop : Joplin, Missouri. Genoemd naar de alom gekende Janis, (dacht ik), bleek dat dit stadje eigenlijk niks te maken had met de voornoemde ster. Een disgenoot in de B&B wist ons te vertellen dat Joplin enkele jaren terug zo goed als weggevaagd werd door een verschrikkelijke tornado ... De verwoesting die werd aangericht is nog steeds zichtbaar : de lijn die de tornado trok, zorgt ervoor dat, in zijn traject, alle huizen weg zijn, dat alles heel veel tijd nodig heeft om terug te groeien en dat dit bij de plaatselijke bevolking sporen heeft nagelaten ... En toch is iedereen in deze omgeving nog zo ontzettend vriendelijk, en gemeend vriendelijk !

Volgende stop Miami, Oklahoma. Niet gestopt. (Miami Oklahoma wordt uitgesproken als MiamA ...)

We hadden ondertussen vernomen dat Claremore, Oklahoma WEL de moeite was om te stoppen. Eerst en vooral omdat dit de stad is van Will Rogers; zingend, acterend, humoristisch cowboy en voorbeeld voor den Bobbejaan ...

 

Oók hier te bekijken in een privé museum, gratis te bezoeken : de grootste collectie vuurwapens. Van alle oorlogen beginnend met de American-Spanish War, Civil War naar WO I, WO II. Naast de wapens van deze oorlogen verzamelde de man nog wapens van beruchte criminelen zoals Jesse James en Bonnie&Clyde. Iets meer luguber zijn de originele hanglussen en kogelhulzen waarmee men destijds deze helden hun overstap lieten maken van het tijdelijke naar het eeuwige ... 

De twee laatste ritten waren om van te genieten. Niet zozeer om de exhibits langs de kant, maar des temeer vanwege de schoonheid van de weg zelf. Soms opnieuw geasfalteerd, kilometers lang, soms hobbeldebobbel, kilometers lang, maar nooit vervelend ...

De goesting om 66 tot het einde te voltooien groeit ...

En wat het weer betreft : morgen rijden we in de gevarenzone ... Tornado's, thunderstorms, maar onze reisweg laat ons toe om op elk moment geweldig snel de voeten te nemen en ons heil elders te zoeken ... The Mustang will do that !!!

Tot de volgende !

We zijn terug. Gisterenavond moe en weinig ambitie om de blog aan te vullen. Redelijk lange rit gehad met de nodige stops en 's avonds redelijk moe en vroeg den dons ondergedoken ...

Maar hier volgt dus het verslag van de laatste 2 dagen.

De volgende stop die we gepland hadden, was Lincoln, zomaar omdat het zich langs de Route bevindt want vermoedelijk is hier al 200 jaar niks noemenswaardig gebeurd ...

Springfield daarentegen is een typisch Amerikaans stadje, geen hoogbouw of met auto's volgestuwde, drukke, brede straten maar echt een aangename plaats om te vertoeven. De grote troef van Springfield is Abraham Lincoln, voor de meeste Amerikanen ongetwijfeld DE president bij uitstek. Hij kwam op voor de minderbedeelden, de achtergestelden en most of all : hij zorgde ervoor dat de huidige president zijn job kan uitoefenen door de slavernij afgeschaft te krijgen.

Het huis waarin hij woonde en werkte tijdens zijn periode als advokaat in dit stadje is sindsdien bewaard gebleven en kan nog steeds bezocht worden.

Men heeft hier rond zijn voormalige woning de straten niet verhard, en verkeersvrij gehouden, om de authentieke sfeer te bewaren en het moet gezegd : het werkt ! Met een klein beetje inlevingsvermogen kan je de man hier zien rondwandelen, de koetsen zien rijden en beseffen wat hij voor deze natie heeft betekend.

Zijn vroegtijdige dood, hij werd vermoord in het Ford Theatre in Washington DC, dompelde de Unie dan ook in algemene rouw. 

De tombe waarin hij ligt begraven, is dan ook qua allure rechtevenredig met zijn reputatie.

Na de stop in Springfield was het gewoon genieten van de oude 66 ... Een oud, gebetonneerd weggetje, soms zeer smal, dat je leidt door Amerikaanse dorpjes waar het bewonersaantal soms oploopt tot 173 inwoners ... Gewoonweg zalig !

Aan een slakkengangetje een dergelijk dorp doorkruisen, geeft je echt wel een ander idee over de US of A. We hadden al heel veel gezien maar dit bevestigt nogmaals hetgeen we eigenlijk al wisten : je mag en kan niet alle Amerikanen over dezelfde (toeristische) kam scheren. Overal waar we stopten, werden we aangesproken; vanwaar komen jullie, wat brengt jullie hier, wow jullie zijn ver van huis ... En iedereen is uitermate behulpzaam ... Gewoon mooi.

Wat nog wel het vernoemen waard is, is Carlinsville. Omdat het beschikt over een prachtig centraal plein en vanwege The Refuge Coffee House. Een gekende stop voor 66-travellers. 

Wij dus ook het plein opgereden op zoek naar deze zaak ...

En gevonden ! Aan de buitenkant leek het of de glazenwasser in de jaren '60 gestopt was met deze zaak te bedienen, maar eenmaal dat je de deur opentrekt, kom je terecht in een wonderlijke wereld van nostalgie aan diezelfde jaren '60. De uitbaatster legde ons ook het volgende uit : heb je een T-shirt waarop op één of andere manier vermeld staat van waar je bent, willen zij dit ruilen tegen een shirt van hun zaak. Spijtig genoeg hadden wij niks bij dat in aanmerking kwam voor dergelijke ruil ... Buiten mijn Bacardi shirt dan, maar dat is niet echt waar ik woon ...dus ...

Anyway, de sfeer zat goed, ambiance alom, dus het dak ging eraf !!! Allez, van onze auto toch ... Het weer was omgeslagen, het werd zonnig en soms zeer warm ... Dus : convertible galore !!!

Richting Collinsville, Drury Inn. Een hotel uit een keten dat door Susy werd geboekt omdat het op onze route lag. Bij het inchecken werden we onmiddellijk aangenaam verrast. Om 1730 uur worden alle gasten van het hotel uitgenodigd voor de Kickback. Elke gast krijgt drie gratis drinks (fris, bier, mixed, ...) en mag gebruik maken van het aangeboden buffet. In ons geval bestond het buffet uit aardappel in de schil, mac and cheese, gepaneerde kip, ceasar salad, maissoep, broccoli en cheddar soep, hotdogs ... 

's Morgens was hetzelfde idee anders uitgevoerd : roerei, biscuits and gravy, sausage, cereal, waffles enz ... dit alles zonder meerprijs.

Wakker worden met de zon in de kamer is altijd beter dan gewekt worden door het geluid van kletterende regen en/of donder en bliksem. Vanmorgen mochten wij het éérste ervaren en na het voornoemde ontbijt waren wij startensklaar om Illinois te verlaten en Missouri binnen te rijden. The Gateway Arch in Saint Louis was ons doel.

Saint Louis is een metropool en we hadden een beetje "verkeersvrees". Mijn copiloot navigeerde mij echter foutloos tot aan ons doel. Geen GPS ... Gewoon afgaand op haar oriëntatieskills en de Route 66 EZ-Guide : Respect !

Lokale werken verplichtten ons om nog even onze voetzolen (en tenen) van de nodige blaren te voorzien, maar even later stonden we aan de Arch, aan de oevers van de Mighty Mississippi River ...

Wij zagen dit reusachtige bouwwerk in de spiegel verdwijnen, en hadden onze zinnen reeds gezet op onze volgende stop : Cuba, Missouri.

Op de weg hiernaartoe passeerden we nog meerdere kleine stadsdorpjes waaronder Saint Clair, waar Lewis' Cafe een ware trekpleister is.

Voor Susy een groentesoep (bevat een bergje stoofvlees waarop de gemiddelde Belgische frituur jaloers kan zijn) en voor mij een daily special : spaghetti and garlic toast. Twee sprites erbij en voor ongeveer $10 stapten wij voldaan buiten ...

En het prijsverschil met Chicago valt op in alle verbruik ... eten op restaurant, tanken, drinken, tabak ... Een voorbeeld : pakje Marlboro Flavor Mix in Chicago : $10.49 ! In Cuba : $4.49. Andere staat ; andere taksen, andere wetten ... Bij aankoop van een flesje Bacardi in Chicago stonden wij verstomd te wachten omdat de winkelbediende ons aankeek alsof we vroegen of we zijn kleine zus mochten verschepen naar Lampedusa !!! Wat bleek : hij was oud genoeg om in de winkel te werken (supermarkt) maar hij was niet oud genoeg om alcohol te mogen hanteren. Hij mocht de fles Bacardi dus letterlijk NIET aanraken. Hij scande ze met zijn "scanpistool", moest dan een collega vragen om het beveiligingskapje te verwijderen en dan aan ons vragen of wij de fles in de door hem opengehouden plastic zak wilden zetten ... De hypocrisie ...

Maar hoe dan ook waren we in blijde verwachting van onze aankomst aan het legendarische Wagon Wheel Motel. In de flower-powerperiode was dit DE plaats om je vrijheid te uiten ... 

Inchecken om 1500 uur lukte niet omdat de bazin wegens onvoorziene omstandigheden werd verhinderd. Zij maakte gebruik van de meest originele Hillbilly die ik ooit heb mogen aanschouwen ... (en dat zijn er ondertussen wel enige ...). Voor wie "Of Mice and Men" heeft gelezen of de film heeft gezien; Lenny.

Kop en nek groter dan ikzelf, tweemaal zo breed in een wit T-shirt dat werd gestreept door bruine bretellen die op hun beurt een jeans trachtten op te houden waarmee Circus Malter misschien kon blijven bestaan ... In het midden van zijn T-shirt waren de overblijfselen zichtbaar van een lunch, vermoedelijk met BBQ-saus ... Wij vertelden hem over onze reservatie. Hij keek ons aan met kleine, glazige oogjes in dat mooie ronde bolletje van hem ... Het licht brandde maar er was niemand thuis. Hij belde zijn mom en een kwartiertje later arriveerde ze en konden we zonder problemen inchecken ... Lenny verdween zonder verhaal .

Cottage-style verblijven met een terras of een porch ... Wij hadden een porch en konden nog lang genieten van de late (en hevige) zon.

En alhoewel de omgeving in overvloed voorziet in het voeden van de medemens, was er weinig bij dat ons aansprak ... Alle zaken zijn gespecialiseerd in American BBQ en onze tong is vermoedelijk al geconditioneerd aan deze zoete hap, dus dat smaakt niet meer !

Daarom even ons licht opgestoken bij de bazin en gevraagd wat er hier geleverd kon worden. Onmiddellijk werden we het eens over een lokale pizza. 

Nu moeten we echter beslissen of we onze rit zoals gepland gaan uitvoeren of gaan we vroeger terugkeren naar Chicago ? Reden hiervoor is het extreme weer dat wordt aangekondigd voor het komende weekend. Kansas en Oklahoma liggen in "Tornada Alley" en als je even de moeite neemt om te kijken op weather.com zal je zien dat wij 100% in de gevarenzone terecht gaan komen. 

Wij houden het weerkanaal in het oog en moest het zo zijn, komen we misschien in een onverwacht avontuur terecht ...

Nog enkele foto's hieronder van The Road ...

Tot gauw !

Tot de volgende !

Voilà ! Car and driver voorgesteld.

Op ons menu vandaag : een grote hap uit de 66 in de staat Illinois. En wat een mooie hap bleek het te zijn, ondanks de regen die we weer mochten ondergaan bij ons vertrek. De weerberichten waren echter een klein beetje positief en inderdaad ... in de namiddag mochten wij eerst een flauw en daarna een sterk zonnetje verwelkomen !

Anyway, we vertrokken dus uit de Windy City via West Adams Street, het historische begin van de Route, met als eerste doel het stadje Joliet. 

Eénmaal de drukte van de stad was vergeten, werd deze rit alsmaar mooier ... Mensen die hier, of ergens anders buiten België, in een uitgestrekt land een lange rit hebben gemaakt, herkennen het gevoel. Het gevoel dat je overvalt wanneer je die lange, rechte weg voor je ziet, de weg waarvan je met het blote oog het einde niet kunt bepalen, waarvan het einde onzichtbaar is omdat het gewoon té ver is ... 

Misschien is dit wel een voorsmaakje van vrijheid ...

Maar genoeg van dat kleffe gedoe ! 

We kwamen aan in Joliet, blijkbaar iets te vroeg want het visitor centre opende pas om 10 uur. Kwartiertje wachten vonden we niet erg, want we stonden tenminste uit de regen. Een vriendelijke medewerkster zag ons staan en liet ons zonder problemen binnen en ontfermde zich over ons bij onze rondgang in het infocenter/museum. 

Een tweede medewerker nam over en stopte onze handen vol met allerhande info over hun stadje, de geschiedenis ervan en hoe we de Route verder moesten aanpakken. Ongevraagd, zeer beleefd en uiterst behulpzaam ... 

Het Rialto Theatre is bijna legendarisch ... Alle wereldsterren traden en treden er nog steeds op ... 

Volgende stop : Gemini Man at the Launching Pad Diner

Een iconische stop uit de beginjaren van de SpaceRace tussen de VS en Rusland. Spijtig genoeg was de diner zelf recent gesloten en staat hij nu te koop. Wegens tijdgebrek geen bod kunnen doen ...

Even later wisten we ons wel gevoed en gelaafd in de Polka Dot Diner ...

Prachtige "Happy Days" zaak, met kleine Wurlitzer juke-boxjes op de tafels en een chicken dinner aan $7.90 ! Winner winner !!!

Pontiac was de volgende noemenswaardige stop vanwege de prachtige verzameling "murals"; echte muurschilderingen die gerelateerd zijn met de stad of met zijn (voormalige) inwoners. Deze schilderingen zijn door de jaren heen echt iconisch geworden en wanneer je er zelf vóór staat, voel je meteen waarom ...

En moest je het nog niet geraden hebben, Pontiac is ook "nen otto" en uiteraard kan een automuseum niet ontbreken ...

In Pontiac brak dan uiteindelijk de zon door waardoor we buiten een lunchke konden doen. Susy een slaatje en ik een broodje "Mighty Vermillion", genoemd naar de vlakbij gelegen rivier ... Bleek lekker soepvlees te zijn, in een plat broodje geploft met frietjes en koolsla opzij. Susy nam "een slaatje" ... Een kropke versnipperde ijsbergsla met gebakken spekjes, rode ui, komkommer en ei, geserveerd in een pastakom waarin het gemiddelde gezin een half kilootje gekookte spaghetti kwakt ...

 

Onder een prachtige zon reden we Bloomington binnen . The Chateau ... 

Morgen : Lincoln, Springfield (waar de Sinpsons wonen), Auburn, Staunton en slapen in Collinsville.

Tot morgen !

De jetlag van het naar hier komen, speelt ons nog steeds parten en dat is ook de simpele reden dat we vanmorgen reeds op het ongoddelijke uur van 5, klaar stonden om onze ontdekking van Chicago te beginnen ... 

Bij het openen van de gordijnen werd het ons echter meteen kristalklaar dat dit niet onze "best day ever" in de VS ging worden.

Een lekker koffietje en een verkwikkend douchke volstond om ons welgemutst naar het naastgelegen restaurant te begeven voor een Amerikaans ontbijt. Gelukkig zijn het restaurant en ons hotel met elkaar verbonden of we hadden na het ontbijt al droge kleren kunnen aantrekken ...

Bijgevolg konden we onze vooropgestelde plannen, om lekker lang te wandelen, veilig opbergen in het valiesje "Nooit meer Chicago in mei".

Een alternatief vonden we in de toeristenbus, die het jaar rond druk gebezigd wordt in alle noemenswaardige steden. Enkele blocks van het hotel konden we aanmonsteren tegen een democratische prijs. Wegens een massaal bijgewoonde charity-run werd ons vertrek echter voor een uurtje uitgesteld, waardoor we besloten om ons, dan toch, wandelend naar een volgende halte te begeven.

Deze halte bevond en bevindt zich nog steeds in de omgeving van het Millennium Park. Een reusachtig grote, groene long langs de stranden van Lake Michigan. 

Eén van de aandachttrekkers in dit park is voorzeker de Cloud Gate of in de Chicagese volksmond "The Bean" genoemd. Een mooi, artistiek projekt, op naam van een Brits kunstenaar. Hij zou bij het concipiëren  van dit kunstwerk geïnspireerd zijn door vloeibaar kwik. 

Een gedachtengang waarmee je het onmiddellijk eens bent, éénmaal je onder het ding staat en omhoog kijkt ! Door de glooiende vorm zie je jezelf meerdere malen staan en krijg je de indruk dat je een appelsientje of een visje met kwik uit een vorig decennium hebt genuttigd !!! Enkele foto's ... Ik ben diegene met de rode jas en een wit oog in de tweede foto

Alle "flitsjes" ben ik ...

Nadat we uitgeduizeld waren, moesten we even opwarmen in een mooie coffeeshop naast Starbuck's, genaamd Peet's Coffeeshop; ambachtelijk gebrande en gerookte koffie in vele variëteiten, geserveerd door mensen die dit echt vanuit hun hart doen, even anders dan een Starbucksrobot ... 

Halte 9 plaatste ons aan het begin van North Michigan Avenue, lokaal en verder ook wereldwijd, bekend als "The Magnificent Mile". 

Letterlijk een mijl lang en aan twee zijden geborduurd met brede voetpaden die op hun beurt weer grenzen aan megamodepaleizen met wereldfaam. Werkelijk iedereen met een beetje naam heeft hier wel een winkeltje ... De klassiekers zoals Armani, Saint Laurent, Boss, Prada, Gucci vind je hier zij aan zij met de nieuwkomers zoals Tom Ford, Marc Jacobs (! geen familie) en ga zo maar door ...

Indrukwekkend.

Op deze Avenue maakten we trouwens kennis met een voor ons onbekend concept wat betreft eten : bij het binnenkomen kan je kiezen uit twee verschillende manieren; bediend worden of niet. Simpel.

Wij kozen om onszelf te voorzien. Wij kregen elk een plastic kaartje met een magneetstrip. Een tafeltje werd ons toegewezen en tegelijkertijd kregen we de werkwijze meegedeeld. 

Er zijn 14 "stations" dewelke elk hun eigen gerechten hebben. Je maakt dus je keuze uit pasta, pizza, grill, BBQ, sushi, grootmoeders keuken, wok, veggie, hamburgers, enzovoort ... Bij ontvangst van je gerecht wordt je kaart geswiped. Je gaat naar je tafeltje en geniet van hetgeen je bestelde. Nog zin ? Gewoon het vorige herhalen en geen geklungel met kleingeld of creditcards. En als je voldaan bent, geef je de kaartjes af aan de kassa en voldoet de rekening. Het hoeft niet gezegd dat deze zaak, Mighty Nice genoemd, redelijk succesvol is ... Oh ja ik nam er de lokale specialiteit, deep dish pizza. Want alle originele Italianen blijken hier te zitten, dus ...

Ik stel vast dat er iets scheelt met de blog online te krijgen dus ik ga het hierbij laten en ga proberen om snel nog enkele foto's te posten, zoniet : 

Tot de volgende ! 

Op zaterdag 9/5/15 fris en monter wakker geworden in de gezellige Best Western Amsterdam Airport, met in het achterhoofd onze 9-uur lange vlucht naar de Windy City. 

Gelukkig hadden we kracht opgedaan met het uitgebreide ontbijt, want bij aankomst op Schiphol werd onze opgewektheid vakkundig de nek omgewrongen door een aankondiging op de vertrekborden ... Onze vlucht had 55 minuten vertraging.

Door het enorm slechte weer in het Midwesten van de VS was ons vliegtuig niet tijdig in Schiphol geraakt, waardoor de vanzelfsprekende vertraging tot stand kwam. Het extreme weer baart ons lichtelijk zorgen want nu reeds hebben wij gezien dat er zeer vele tornadowaarschuwingen van kracht zijn, waarvan enkele tornado's ons pad wel eens zouden kunnen kruisen ...

Maar dat zien we dan wel !

Onze vlucht verliep vlot en omstreeks 1400 uur plaatselijke tijd konden we ons begeven naar de Immigratiedienst. Bijna elke andere keer dat we het land binnenkwamen, ging de procedure bij deze dienst met de snelheid van een zieke slak vooruit ... Wij waren dan ook stomverbaasd dat zo goed als ALLES hier geautomatiseerd verloopt en dat je met het scannen van je paspoort en je vingerafdrukken al een heel eind komt. Het computertje spuwt na de scans een reçuutje uit waarmee je je bij een Immigration-officer meldt. Deze, in ons geval, norse man, bekijkt je even en slaat dan al mompelend de nodige stempels waarmee je ongegeneerd "The Land of the Free" kan bezoeken ...

De shuttle van autoverhuur Alamo bracht ons na een korte rit tot bij hun kantoor alwaar we de keuze kregen tussen een witte of een rode Ford Mustang Cabrio. Ik had een zwarte gevraagd.

Even later met de rode Ford de I-90 op richting Downtown Chicago. De 15-kilometerlange rit nam ons op zaterdagmiddag 40 minuten van onze vakantie weg ... Bijna geen verschil met een werkdag, voor mij ...

Maar omdat we door deze file en de eerdere vertraging véél later aankwamen dan verwacht, moesten we onze voorziene wandeling in het Millennium Park korter houden dan verwacht. Enigszins door honger, anderszins door de tol van de lange dag. 

Honger konden we makkelijk oplossen. Downtown is volgeladen met gelegenheden die aan ieders smaak voldoen.

Vermoeidheid is moeilijker te bestrijden ... Terwijl Susy zich al gegeven heeft om 1930 uur plaatselijke tijd (in België 0230 uur), probeer ik mij nog wat langer wakker te houden door mij met deze blog te amuseren !

Veel foto's heb ik nog niet genomen maar één heel belangrijke al wel : het historische begin van Route 66, hetgene waarvoor we uiteindelijk hier zijn. We zijn ernaartoe gewandeld want het bevindt zich in de drukke Adams Street, waar parkeren bijna zo goed als onmogelijk is.

Morgen gaan we nog een voetexpeditie door de stad doen en maandag begint het dan echt : Route 66 ! 

 

Valiezen gepakt en amper dicht gekregen, na een laatste dag shoppen in de omgeving van Peachtree City.

Gisterenavond nog een laatste keer een pizzaatje laten leveren door Papa John's en dat was het dan ... Bijna

Onze vlucht terug vertrekt om 1750 uur plaatselijke tijd en zal aankomen op donderdagmorgen omstreeks 0830 uur.

Op weg naar de luchthaven gaan we nog even langs het Coca-Cola-museum in Atlanta en wippen we misschien nog even binnen in het naastgelegen hoofdkwartier van CNN. 

Het was leuk jullie op de hoogte te houden van onze belevenissen en wij met z'n vieren kijken alvast uit naar de volgende trip !

Tot gauw !

Zoals eerder gezegd, valt ons verblijf in Memphis samen met de viering van de 36ste verjaardag van Elvis' overlijden. En dat zal je geweten hebben !

Deze stad is werkelijk overspoeld door fans van over de hele wereld. Australiërs, Europeanen van allerlei slag, Chinezen, Arabieren ... Echt van overal en in grote getalen !

Wanneer je de parking van Graceland oprijdt en meteen een tiendollarbiljetje tevoorschijn mag halen, dringt het plots tot je door dat de erfenis die The King achterliet, zo mogelijk nog winstgevender is dan hijzelf bij leven ... 

Een korte wandeling van de parking naar de inkomloketten en daar stonden we dan in een mensenfile van ongeveer 200 deelnemers ... Aanschuiven geblazen, ware het niet voor een vriendelijke man die er ons attent op maakte dat de file één grote groep was ...

Vier ticketjes aan $37/stuk lieten ons toe om in de volgende file plaats te nemen. Hier kreeg je alvast een koptelefoon, verbonden aan een klein toestelletje dat ons voor de duur van de tour van informatie zou voorzien. 

Alvorens plaats te nemen in een bus, welke ons naar de Mansion zou leiden, mochten we poseren voor een foto ... Later kon je beslissen of je hiervoor al dan niet $25 wilde neertellen ...

Een korte rit bracht ons tot aan het voorportaal van de Mansion, het prachtige, grote huis waar Elvis' een groot deel van zijn leven doorbracht. Gewoon al het wachten tot je binnengelaten werd (groep per groep), zette je aan het denken ... Je staat op dezelfde plaats waar Elvis ongetwijfeld heeft gestaan; je staat klaar om binnen te treden in zijn heiligdom, waar hij zich terugtrok om tot rust te komen ... waar zijn geliefde moeder stierf ...

We vernamen dat hij dit huis destijds kocht van de familie Moore voor ongeveer $100.000, wat in 1957 een fortuin was. Het huis staat op een immens domein, hetwelk ondertussen opgenomen is in het Register for Historic Places in de US. 

Binnen kan je je een goed beeld vormen van het "alledaagse" leven dat hier zijn gang vond ... De algemene inrichting van het huis toont overduidelijk dat Elvis dit huis liet inrichten voor zijn ouders ... Een familie van allerlaagste komaf welke nu kon genieten van het succes en de bijhorende rijkdom van hun zoon ... 

En omdat Elvis zo'n sterke band had met zijn ouders (en zeker met zijn moeder), spaarde hij moeite noch geld om het deze mensen naar hun zin te maken. Voor zichzelf had hij echter ook de nodige ruimte voorzien : zo was er een ontspanningsruimte met 3 TV's, bar een een platenverzameling waarvoor menig verzamelaar nu het schuim op de bek zou krijgen ...

Verder was er een biljartruimte met poolbiljart, bar en zitruimte. De naastgelegen plaats betreft de relaxruimte, waarin een 6-meter-lange sofa in wit leder, waar de gasten konden plaatsnemen terwijl hij (soms samen met zijn dochter Lisa Marie), wat tokkelde op de piano ...

Hierna kom je in de raquetball-room, nu omgebouwd tot tentoonstellingsruimte waar onder meer zijn beroemdste pakken te bekijken zijn. En de 6 meter hoge muren zijn van bodem tot plafond behangen met "enkele" van zijn gouden, platinum en welke kleur albums dan ook ! De rest is elders opgeslagen ...

Terug buiten kan je het kantoor van zijn vader Vernon bekijken, gelegen naast Elvis' persoonlijke schietstand. De stallen met zeer uitgestrekte grasvelden zijn nu nog slechts door 4 paarden bevolkt ... doch destijds liepen er een dertigtal paarden die konden beschikken over hectares afgebakend terrein.

Als laatste halte bij het bezoek aan het huis, kom je in de Garden of Meditation ... Hier liggen zowel Elvis als zijn ouders en grootouders begraven. Aanvankelijk lag Elvis' moeder en hijzelf begraven op Forest Hill Cemetery in Memphis, doch na een poging van enkele onverlaten om het stoffelijk overschot van de King te stelen, kreeg Papa Vernon uitzonderlijk de toestemming om beiden te rusten te leggen op Graceland ... 

Mooie graven, de zerken vrij van talrijke kransen en bloemen die dagelijks worden geleverd of neergelegd ... Hier werd opvallend weinig gesproken doch des te meer gefotografeerd ... Speciaal moment.

De bus bracht ons dan terug naar het eerste gedeelte waar de tour kon verdergezet worden. Volgende op de lijst was het Elvis Auto Museum. Hier staan de originele wagens en moto's waarmee hij zowel privé als professioneel zijn verplaatsingen maakte ... Een magnifiek museum dat er voor zorgt dat je verbeelding nog een versnelling hoger schakelt ...

Rolls Royce, Mercedes, Lincoln Continental, ... noem maar op en het staat er, maar meestal in exclusieve uitgaven ...

De foto's ervan (en van ons ganse bezoek) post ik later.

Wanneer je het museum verlaat, kom je zonder dat het zelf wil, in een giftshop terecht waar je ongeveer ALLES kan kopen waar men de kop of de naam van Elvis op kon drukken : T-shirts, shotglaasjes, pyjamas, kussens, fleeces, onderzetters, lucifers, kurketrekkers, koffiekoppen, bierglazen, post-its, oorbellen, ringen, kookboeken, CD's, DVD's, zonnebrillen en ga zo maar door ... Alles aan de prijs van een echte toeristenval ...

Na het automuseum kregen we toegang tot de twee privévliegtuigen van Elvis. Eén privéjet omgebouwd tot luxe-appartement en een grote Boeing (737 denk ik), eveneens omgebouwd voor dezen die willen reizen in stijl ... Bar met lederen zetels en houten tafels, vervolgens de relaxruimte met eveneens lederen sofa's en bureau (mét telefoon). Achteraan kom je in de slaapkamer met 2-persoonsbed ... Dit vliegtuig kreeg de naam "Lisa Marie"

Volgende exhibit betrof de Elvis '68 Comeback wat eigenlijk niet meer was dan wat foto's en nog wat kledij. Uitgang : giftshop.

Laatste van de tour was de Hawaïan Exhibit hetgeen neerkwam op hetzelfde als hierboven. Uitgang : giftshop.

Nog iets gegeten in de Rock'n'Roll Café (burger (2), fried shrimp en mega-garden-salad with grilled chicken) en we besloten om terug naar het hotel te rijden. Temeer omdat de bezoekers begonnen toe te stromen voor het evenement dat die avond zou plaatsvinden : The Elvis Vigil. Een wake welke tienduizenden deelnemers verwelkomt. Alle keiharde fans komen hier bijeen om 's avonds gezamenlijk met een kaars in de hand, de wandeltour van de Mansion te doen, inclusief een passage aan de graven ... Ongelofelijk om zien ... Werd live gestreamd op You Tube. 

Wij besloten om deze drukte stilletjes aan ons te laten voorbijgaan en installeerden ons naast de pool van het hotel met onze gevulde koelbox ! De dames onder ons hadden zich onderweg een verse, grote sushischotel aangeschaft en de mannen kozen voor een geleverde pizza en "stuffed cheesy bread" ... Daar zaten we dus naast de pool en terwijl de sushischotel aan z'n einde kwam, kregen wij gezelschap. Een Canadees koppel, Mike en Nan, hoorden ons praten en vroegen zich af of wij Duitsers waren (de honderdste keer dat men dit aan ons vraagt ...). Ze kwamen bij ons aan tafel zitten en onmiddellijk ontstond er een gezellig samenzijn, vergelijkbaar met een avondje in't Saske ...

Mike bleek een zelfstandige te zijn die een vast contract met de overheid heeft, Nan was tewerkgesteld in een ziekenhuis. Zij wonen in een stadje in Ontario, Canada en waren met de wagen op rondreis door de US. Bijna van noord naar zuid en terug ... Na het verorberen van de sushi kwamen de dames ons vergezellen en werd de gezelligheid nog wat groter. Even later kwam er nog een dame bij ... Een Texaanse welke met haar gezinnetje eveneens van het Elvisgebeuren wilde proeven.  Het kwam erop neer dat er geen pizzabestelling plaats vond, en dat wij ons bacchanaal rustig verder zetten. Onze Texaanse vriendin verliet even de party en presenteerde ons een uurtje later met de restanten van een pepperonipizza die de afmeting had van een gemiddelde salontafel ... Deze gulle gift werd met open armen ontvangen en even later werden we door de manager vriendelijk verzocht om de pool-area te verlaten ...  Pool geopend tot 2130 uur ...

Geen probleem voor Nan : stoelen van de pool werden verplaatst naar de gang vóór onze kamer, alwaar het feestje werd verdergezet ... 

Een uurtje later werden de stoelen teruggeplaatst en ging ieder zijn eigen weg : specifiek : beddenbak ! En zo zijn jullie meteen op de hoogte waarom ik de eerste update miste ... 

The day after ... Iedereen (of toch de meesten) begonnen hun ochtend redelijk bekaterd. De beslissing was dan ook om wat rond te hangen op Beale Street, te lunchen op Beale Street (waarvoor ik paste) en dan nog op zoek te gaan naar shops die Walgreen's, Sigaret Store en Liquor Store heetten ... Ergens tussenin nog een stop bij een erg grote supermarkt met verse saladbar om wat vers voedsel in te slaan ... en uiteindelijk bestelde het mannelijk gezelschap toch nog de uitgestelde pepperonipizza ... Domino's rules !

Resultaat was een easy night in het hotel, met wat TV en een vroege nacht onder de dekens ... (tweede reden van uitgestelde update)

Vroeg op om te vertrekken naar Tupelo, Mississippi, geboorteplaats van Elvis.

Bij het binnenrijden van Tupelo waan je jezelf echt in een uitdovend, zuiders stadje ... Niets is minder waar. Alhoewel Tupelo beperkt is in bevolking, is er geen gebrek aan beweging ... Vanzelfsprekend allemaal gelinkt aan Elvis ... Zijn geboorteplaats, Johnny's Drive In, het park waar hij zijn homecoming concert gaf en ga zo maar door ...

Wij gingen eerst voor het bezoek aan zijn geboorteplaats.

Bij het aanrijden voel je reeds hoe het hier vroeger moet geweest zijn ... De rijkdom druipt niet bepaald van de buurt. Het huisje van geboorte bevindt zich op een relatief grote oppervlakte, nu perfect onderhouden. Destijds was het braakliggend, onvruchtbaar land. Het huisje zelf noemde men hier vroeger een "shotgun" house. Zo genoemd omdat je van door de voordeur met een shotgun tot door de achterdeur kon schieten.

Elvis sliep samen met zijn ouders in één bed in de eerste kamer. De tweede kamer bestaat uit een tafel met drie stoelen. Dan komt de achterdeur, en dat was het. Enkele meters verder kon je naar de "outhouse", de buitengelegen WC. Daarnaast staat de kerk die Elvis met zijn ouders elke zondag bezocht en waar hij leerde zingen. Deze kerk stond oorspronkelijk enkele mijlen verder doch werd na zijn dood door de erfgenamen naast het geboortehuis geplaatst. Dit kleine kerkje vormt momenteel ook een onderdeel van het bezoek en je kan hier een geacteerde heropvoering bekijken van hoe een doorsnee kerkbezoek er destijds uitzag. Het was hier dat hij werd geïnspireerd door de muzikanten in de kerk en even later kocht zijn moeder voor hem zijn eerste gitaar. Hij leerde zijn eerste akkoorden van Brother Frank, de voorganger in hun kerk ...

Elvis' ouders besloten het huisje met grond te koop te stellen en hun geluk te beproeven in Memphis. Ondertussen begon hun zoon hier en daar op te treden, kleinschalig en beperkt ... Hij speelde op kermissen en sliep meestal in een aftandse auto ... tot hij $500 bij elkaar had. Toen stapte hij naar de City Council (gemeenteraad) van Tupelo en vroeg hen of zij waren geïnteresseerd om de eigendom van zijn ouders te kopen. Hij gaf de 500 cash aan de stad met de belofte om zo snel mogelijk de rest af te betalen ... And the rest is history ... De grote doorbraak kwam er en Tupelo teert nog steeds op zijn nalatenschap.

Zo is er in Tupelo Johnny's Drive In ... Zo goed als onveranderd ... Uiteraard moesten wij hier stoppen for lunch. Een parking groot genoeg voor een 15-tal auto's. Stap je niet snel genoeg uit, staat er iemand aan je raam om je bestelling op te nemen. Kies je om binnen te gaan zitten, moet je echt geluk hebben om één van de 6 boxen te kunnen bevolken. Wij waren in het laatste geval ... Geen menu of drankkaart ... Alles wat te verkrijgen is, hangt op twee borden aan de muur. Geen bier of andere alcohol, frisdranken in bekers van halve liters (met gratis refill), en voor de rest BBQ-plates, hamburgers, en sandwiches ... Niet meer, niet minder ... maar American History. En de Elvis-booth ... het plaatsje waar hij steeds met zijn ouders placht te zitten ... Nog even passeren langs het park waar hij zijn Homecoming Concert gaf. Vroeger diende hij onder de omheining te kruipen wanneer er iets gaande was. Toen hij terugkwam naar Tupelo, eind jaren '50, gaf hij voornoemd concert en werden er tickets verkocht aan $2 ... Vijfduizend mensen kwamen en een legende werd geboren ... Elvis schonk de opbrengsten aan de stad, kreeg de symbolische sleutel, en moest sindsdien nooit meer over of onder een hek kruipen. Wij hebben cheques gezien die hij schreef aan personen in nood of aan goede doelen ... Hij kocht letterlijk huizen voor de daklozen in Memphis en Tupelo ... 

En om het hoofdstuk Elvis af te sluiten een citaat van zijn lerares in het 6de leerjaar : "There's something good about everyone, but it's all good about Elvis"

Tupelo, Mississippi ... 

En dan kwamen we aan in onze Best Western. Op eerste zicht slechte ligging ... Inchecken en gevraagd om een laaggelegen kamer (om zo weinig mogelijk met de valiezen te moeten zeulen ...). No problem maar ze waren nog bezig met de rotzooi van de vorige bezoekers uit onze kamer te hossen ... Drie kwartier had men nog nodig dus wij naar de dichtstbijgelegen Mall (bleek vlakbij) ... Megamall, foodcourt, en 3 kilometer om errond te rijden ... Wij dachten de GPS te slim af te zijn ... NOT !!!

De dames (althans de jongste) wilde eens gaan voor een mani-pedi in de States. Dus de dames na het inchecken terug naar de Mall alwaar er eentje een volledige mani en nog eentje een andere mani koos. Details bij de dames te verkrijgen op eenvoudig verzoek ...

Ondertussen de boys bacootjes in de brandende zon naast het indoor zwembad ... zwembad binnen, terras buiten ...

Toen de frisse nageltjes terug waren, konden we de parking van het hotel oversteken om te dineren in Chili's, het naastgelegen restaurant. We waren verbaasd over de drukte want eigenlijk zitten we in de middle of nowhere ... De hostess noteerde ons en gaf ons een beeper waarmee we verwittigd konden worden wanneer er een tafel vrijkwam. Iets meer dan een halfuurtje zou het duren ... Tijd genoeg om aan de bar nog iets te drinken ... Twee baco's (groot), een Classic Margarita en een Bud Light Lime zouden ons wel even zoet houden. En plots ging de beeper af ! Wij dachten dat de rekening van de bar meegenomen zou worden naar onze tafel maar nee ! Afrekenen geblazen ... Geen probleem en uiteindelijk nog een meevaller want het was Happy Hour voor de Margarita-drinkers ! Dus nog één tegoed aan tafel ... Dan het eten : bijna iederen in dubio : wat moet je hier kiezen ? Alles ziet er lekker uit en je zit in Mississippi, waar de steak en de BBQ-ribs even lekker zijn als het seafood of andersom !?! 

Wel, nu zijn jullie opnieuw een beetje mee wat betreft onze belevenissen ... Veel Elvis, ik weet het maar je bent een fan of je bent het niet ... In ieder geval was dit voor de helft van ons een stukje van een legende en het was de moeite !

Morgen rijden we opnieuw een "dry state" in waar op zondag niets maar dan ook NIETS alcoholisch mag worden verkocht, verbruikt of op enige andere manier genuttigd : Alabama ...

We'll keep in touch !

 

Geen probleem voor ons aangezien we een ritje voor de boeg hadden van een goeie 3 uur met Memphis als eindbestemming. We hadden gepland om aan te komen omstreeks 13 uur zodat we onmiddellijk konden overgaan tot een lunch in de Cosy Corner. Dit was één van de zaken welke voorkwamen in het hier o zo populaire "Diners, Drive-ins and Dives" van de TV-kok Guy Fieri. 

Coördinaten ingebracht in de GPS en daar gingen we ...

De Interstate 40 richting Memphis bleek 's ochtends een favoriet van de truckers te zijn ... Hier zijn er geen regels van inhaalverboden voor vrachtwagens of uiterst rechts rijden, zodat je op sommige gedeeltes wel effe achter zo'n 18-wieler kunt hangen ...

Uiteindelijk klaarde dit allemaal op en konden we rustig cruisen tussen de glooiende, groene heuvels van Tennessee.

Cosy Corner staat bekend om zijn BBQ-ribs, hele, geroosterde kip en zelfs voor de familie een hele, geroosterde kalkoen. Onze bovenkledij was al bijna helemaal ondergezeverd toen we op de locatie aankwamen. 

Wat bleek : Cosy Corner is niet meer ... een triestige, sombere werf nam de plaats in ... vermoedelijk voor een 80-verdiepingen-tellende flat.

But hey ... dan maar richting Downtown gereden, parking gezocht en een prospectiewandelingetje gemaakt ... Zaakje binnengestapt, Local genaamd, voor de gebruikelijke Cheeseburger and bacon en voor ons : Macaroni met kreeft, kaas en truffel, verse crabcakes en de Lobster taco's : drie harde tacoschelpen, overvol met kreeftenvlees, getopt met opgelegde groenten en een heerlijke korianderdressing ... 

Deze zaak is gelegen op North Main Street, welke overgaat in South Main Street. Op het einde hiervan kan je linksaf slaan en sta je plots in de legendarische Beale Street (googelen !). 

Geboorteplaats van de blues en dat zal je geweten hebben. BB King opende hier zijn eerste zaak (ondertussen zit hij overal) en zo goed als elke zichzelf respecterende kroeg heeft een mooi buitenterras met (gratis) live-muziek. BBQ en drinks zijn hier evenmin een probleem ... 

Wat ons wel opviel, was het feit dat Beale Street verouderd en onverzorgd is. Weinig mensen, veel lawaai ... Misschien zijn we verwend geraakt op Broadway, Nashville ...

Verder dan maar naar onze Best Western op Millbranch Road. Proper verzorgd, leuk zwembadje. Gisteren had ik echter vooraf gebeld om ons te verzekeren van kamers op het gelijkvloers naast het zwembad. De verantwoordelijke die ik sprak, herinnerde ons gesprek doch kon ons enkel meedelen dat zijn medewerker, buiten zijn weten, deze kamers reeds had toegewezen aan andere gasten ... Wij dus met ons hebben en houden naar de eerste verdieping (tevens de hoogste). Uiteindelijk bleek dit niet zo slecht ... Zeer ruime kamers met een zitplaats (2-persoonszetel, salontafel, bureau met stoel), ijskast met vriezer, microgolf ... 

Gesetteld in onze kamer, zwemgerief aan, koelbox met het nodige vocht naar de poolside verhuisd en relaxen ...

Water bleek OK doch de eerder vernoemde bries maakte het toch wat frisjes bij het verlaten van het bad ... 

En omdat niemand enkele uren later nog de ambitie had om met de wagen te vertrekken, deden we nogmaals beroep op ouwe, getrouwe Domino's om ons "the Best American Pie's" te brengen (large peperoni en large pineapple en een order of stuffed cheesy garlic bread). 

Alles op.

Morgen gaan we dan voor Graceland. Op goed geluk want het is hier Elvis-week ... Op 15/8 wordt hier jaarlijks zijn overlijden herdacht en het zou wel eens drukker dan verwacht kunnen worden ... 

Ik laat het jullie weten ...