De jetlag van het naar hier komen, speelt ons nog steeds parten en dat is ook de simpele reden dat we vanmorgen reeds op het ongoddelijke uur van 5, klaar stonden om onze ontdekking van Chicago te beginnen ... 

Bij het openen van de gordijnen werd het ons echter meteen kristalklaar dat dit niet onze "best day ever" in de VS ging worden.

Een lekker koffietje en een verkwikkend douchke volstond om ons welgemutst naar het naastgelegen restaurant te begeven voor een Amerikaans ontbijt. Gelukkig zijn het restaurant en ons hotel met elkaar verbonden of we hadden na het ontbijt al droge kleren kunnen aantrekken ...

Bijgevolg konden we onze vooropgestelde plannen, om lekker lang te wandelen, veilig opbergen in het valiesje "Nooit meer Chicago in mei".

Een alternatief vonden we in de toeristenbus, die het jaar rond druk gebezigd wordt in alle noemenswaardige steden. Enkele blocks van het hotel konden we aanmonsteren tegen een democratische prijs. Wegens een massaal bijgewoonde charity-run werd ons vertrek echter voor een uurtje uitgesteld, waardoor we besloten om ons, dan toch, wandelend naar een volgende halte te begeven.

Deze halte bevond en bevindt zich nog steeds in de omgeving van het Millennium Park. Een reusachtig grote, groene long langs de stranden van Lake Michigan. 

Eén van de aandachttrekkers in dit park is voorzeker de Cloud Gate of in de Chicagese volksmond "The Bean" genoemd. Een mooi, artistiek projekt, op naam van een Brits kunstenaar. Hij zou bij het concipiëren  van dit kunstwerk geïnspireerd zijn door vloeibaar kwik. 

Een gedachtengang waarmee je het onmiddellijk eens bent, éénmaal je onder het ding staat en omhoog kijkt ! Door de glooiende vorm zie je jezelf meerdere malen staan en krijg je de indruk dat je een appelsientje of een visje met kwik uit een vorig decennium hebt genuttigd !!! Enkele foto's ... Ik ben diegene met de rode jas en een wit oog in de tweede foto

Alle "flitsjes" ben ik ...

Nadat we uitgeduizeld waren, moesten we even opwarmen in een mooie coffeeshop naast Starbuck's, genaamd Peet's Coffeeshop; ambachtelijk gebrande en gerookte koffie in vele variëteiten, geserveerd door mensen die dit echt vanuit hun hart doen, even anders dan een Starbucksrobot ... 

Halte 9 plaatste ons aan het begin van North Michigan Avenue, lokaal en verder ook wereldwijd, bekend als "The Magnificent Mile". 

Letterlijk een mijl lang en aan twee zijden geborduurd met brede voetpaden die op hun beurt weer grenzen aan megamodepaleizen met wereldfaam. Werkelijk iedereen met een beetje naam heeft hier wel een winkeltje ... De klassiekers zoals Armani, Saint Laurent, Boss, Prada, Gucci vind je hier zij aan zij met de nieuwkomers zoals Tom Ford, Marc Jacobs (! geen familie) en ga zo maar door ...

Indrukwekkend.

Op deze Avenue maakten we trouwens kennis met een voor ons onbekend concept wat betreft eten : bij het binnenkomen kan je kiezen uit twee verschillende manieren; bediend worden of niet. Simpel.

Wij kozen om onszelf te voorzien. Wij kregen elk een plastic kaartje met een magneetstrip. Een tafeltje werd ons toegewezen en tegelijkertijd kregen we de werkwijze meegedeeld. 

Er zijn 14 "stations" dewelke elk hun eigen gerechten hebben. Je maakt dus je keuze uit pasta, pizza, grill, BBQ, sushi, grootmoeders keuken, wok, veggie, hamburgers, enzovoort ... Bij ontvangst van je gerecht wordt je kaart geswiped. Je gaat naar je tafeltje en geniet van hetgeen je bestelde. Nog zin ? Gewoon het vorige herhalen en geen geklungel met kleingeld of creditcards. En als je voldaan bent, geef je de kaartjes af aan de kassa en voldoet de rekening. Het hoeft niet gezegd dat deze zaak, Mighty Nice genoemd, redelijk succesvol is ... Oh ja ik nam er de lokale specialiteit, deep dish pizza. Want alle originele Italianen blijken hier te zitten, dus ...

Ik stel vast dat er iets scheelt met de blog online te krijgen dus ik ga het hierbij laten en ga proberen om snel nog enkele foto's te posten, zoniet : 

Tot de volgende ! 

Op zaterdag 9/5/15 fris en monter wakker geworden in de gezellige Best Western Amsterdam Airport, met in het achterhoofd onze 9-uur lange vlucht naar de Windy City. 

Gelukkig hadden we kracht opgedaan met het uitgebreide ontbijt, want bij aankomst op Schiphol werd onze opgewektheid vakkundig de nek omgewrongen door een aankondiging op de vertrekborden ... Onze vlucht had 55 minuten vertraging.

Door het enorm slechte weer in het Midwesten van de VS was ons vliegtuig niet tijdig in Schiphol geraakt, waardoor de vanzelfsprekende vertraging tot stand kwam. Het extreme weer baart ons lichtelijk zorgen want nu reeds hebben wij gezien dat er zeer vele tornadowaarschuwingen van kracht zijn, waarvan enkele tornado's ons pad wel eens zouden kunnen kruisen ...

Maar dat zien we dan wel !

Onze vlucht verliep vlot en omstreeks 1400 uur plaatselijke tijd konden we ons begeven naar de Immigratiedienst. Bijna elke andere keer dat we het land binnenkwamen, ging de procedure bij deze dienst met de snelheid van een zieke slak vooruit ... Wij waren dan ook stomverbaasd dat zo goed als ALLES hier geautomatiseerd verloopt en dat je met het scannen van je paspoort en je vingerafdrukken al een heel eind komt. Het computertje spuwt na de scans een reçuutje uit waarmee je je bij een Immigration-officer meldt. Deze, in ons geval, norse man, bekijkt je even en slaat dan al mompelend de nodige stempels waarmee je ongegeneerd "The Land of the Free" kan bezoeken ...

De shuttle van autoverhuur Alamo bracht ons na een korte rit tot bij hun kantoor alwaar we de keuze kregen tussen een witte of een rode Ford Mustang Cabrio. Ik had een zwarte gevraagd.

Even later met de rode Ford de I-90 op richting Downtown Chicago. De 15-kilometerlange rit nam ons op zaterdagmiddag 40 minuten van onze vakantie weg ... Bijna geen verschil met een werkdag, voor mij ...

Maar omdat we door deze file en de eerdere vertraging véél later aankwamen dan verwacht, moesten we onze voorziene wandeling in het Millennium Park korter houden dan verwacht. Enigszins door honger, anderszins door de tol van de lange dag. 

Honger konden we makkelijk oplossen. Downtown is volgeladen met gelegenheden die aan ieders smaak voldoen.

Vermoeidheid is moeilijker te bestrijden ... Terwijl Susy zich al gegeven heeft om 1930 uur plaatselijke tijd (in België 0230 uur), probeer ik mij nog wat langer wakker te houden door mij met deze blog te amuseren !

Veel foto's heb ik nog niet genomen maar één heel belangrijke al wel : het historische begin van Route 66, hetgene waarvoor we uiteindelijk hier zijn. We zijn ernaartoe gewandeld want het bevindt zich in de drukke Adams Street, waar parkeren bijna zo goed als onmogelijk is.

Morgen gaan we nog een voetexpeditie door de stad doen en maandag begint het dan echt : Route 66 ! 

 

Valiezen gepakt en amper dicht gekregen, na een laatste dag shoppen in de omgeving van Peachtree City.

Gisterenavond nog een laatste keer een pizzaatje laten leveren door Papa John's en dat was het dan ... Bijna

Onze vlucht terug vertrekt om 1750 uur plaatselijke tijd en zal aankomen op donderdagmorgen omstreeks 0830 uur.

Op weg naar de luchthaven gaan we nog even langs het Coca-Cola-museum in Atlanta en wippen we misschien nog even binnen in het naastgelegen hoofdkwartier van CNN. 

Het was leuk jullie op de hoogte te houden van onze belevenissen en wij met z'n vieren kijken alvast uit naar de volgende trip !

Tot gauw !

Zoals eerder gezegd, valt ons verblijf in Memphis samen met de viering van de 36ste verjaardag van Elvis' overlijden. En dat zal je geweten hebben !

Deze stad is werkelijk overspoeld door fans van over de hele wereld. Australiërs, Europeanen van allerlei slag, Chinezen, Arabieren ... Echt van overal en in grote getalen !

Wanneer je de parking van Graceland oprijdt en meteen een tiendollarbiljetje tevoorschijn mag halen, dringt het plots tot je door dat de erfenis die The King achterliet, zo mogelijk nog winstgevender is dan hijzelf bij leven ... 

Een korte wandeling van de parking naar de inkomloketten en daar stonden we dan in een mensenfile van ongeveer 200 deelnemers ... Aanschuiven geblazen, ware het niet voor een vriendelijke man die er ons attent op maakte dat de file één grote groep was ...

Vier ticketjes aan $37/stuk lieten ons toe om in de volgende file plaats te nemen. Hier kreeg je alvast een koptelefoon, verbonden aan een klein toestelletje dat ons voor de duur van de tour van informatie zou voorzien. 

Alvorens plaats te nemen in een bus, welke ons naar de Mansion zou leiden, mochten we poseren voor een foto ... Later kon je beslissen of je hiervoor al dan niet $25 wilde neertellen ...

Een korte rit bracht ons tot aan het voorportaal van de Mansion, het prachtige, grote huis waar Elvis' een groot deel van zijn leven doorbracht. Gewoon al het wachten tot je binnengelaten werd (groep per groep), zette je aan het denken ... Je staat op dezelfde plaats waar Elvis ongetwijfeld heeft gestaan; je staat klaar om binnen te treden in zijn heiligdom, waar hij zich terugtrok om tot rust te komen ... waar zijn geliefde moeder stierf ...

We vernamen dat hij dit huis destijds kocht van de familie Moore voor ongeveer $100.000, wat in 1957 een fortuin was. Het huis staat op een immens domein, hetwelk ondertussen opgenomen is in het Register for Historic Places in de US. 

Binnen kan je je een goed beeld vormen van het "alledaagse" leven dat hier zijn gang vond ... De algemene inrichting van het huis toont overduidelijk dat Elvis dit huis liet inrichten voor zijn ouders ... Een familie van allerlaagste komaf welke nu kon genieten van het succes en de bijhorende rijkdom van hun zoon ... 

En omdat Elvis zo'n sterke band had met zijn ouders (en zeker met zijn moeder), spaarde hij moeite noch geld om het deze mensen naar hun zin te maken. Voor zichzelf had hij echter ook de nodige ruimte voorzien : zo was er een ontspanningsruimte met 3 TV's, bar een een platenverzameling waarvoor menig verzamelaar nu het schuim op de bek zou krijgen ...

Verder was er een biljartruimte met poolbiljart, bar en zitruimte. De naastgelegen plaats betreft de relaxruimte, waarin een 6-meter-lange sofa in wit leder, waar de gasten konden plaatsnemen terwijl hij (soms samen met zijn dochter Lisa Marie), wat tokkelde op de piano ...

Hierna kom je in de raquetball-room, nu omgebouwd tot tentoonstellingsruimte waar onder meer zijn beroemdste pakken te bekijken zijn. En de 6 meter hoge muren zijn van bodem tot plafond behangen met "enkele" van zijn gouden, platinum en welke kleur albums dan ook ! De rest is elders opgeslagen ...

Terug buiten kan je het kantoor van zijn vader Vernon bekijken, gelegen naast Elvis' persoonlijke schietstand. De stallen met zeer uitgestrekte grasvelden zijn nu nog slechts door 4 paarden bevolkt ... doch destijds liepen er een dertigtal paarden die konden beschikken over hectares afgebakend terrein.

Als laatste halte bij het bezoek aan het huis, kom je in de Garden of Meditation ... Hier liggen zowel Elvis als zijn ouders en grootouders begraven. Aanvankelijk lag Elvis' moeder en hijzelf begraven op Forest Hill Cemetery in Memphis, doch na een poging van enkele onverlaten om het stoffelijk overschot van de King te stelen, kreeg Papa Vernon uitzonderlijk de toestemming om beiden te rusten te leggen op Graceland ... 

Mooie graven, de zerken vrij van talrijke kransen en bloemen die dagelijks worden geleverd of neergelegd ... Hier werd opvallend weinig gesproken doch des te meer gefotografeerd ... Speciaal moment.

De bus bracht ons dan terug naar het eerste gedeelte waar de tour kon verdergezet worden. Volgende op de lijst was het Elvis Auto Museum. Hier staan de originele wagens en moto's waarmee hij zowel privé als professioneel zijn verplaatsingen maakte ... Een magnifiek museum dat er voor zorgt dat je verbeelding nog een versnelling hoger schakelt ...

Rolls Royce, Mercedes, Lincoln Continental, ... noem maar op en het staat er, maar meestal in exclusieve uitgaven ...

De foto's ervan (en van ons ganse bezoek) post ik later.

Wanneer je het museum verlaat, kom je zonder dat het zelf wil, in een giftshop terecht waar je ongeveer ALLES kan kopen waar men de kop of de naam van Elvis op kon drukken : T-shirts, shotglaasjes, pyjamas, kussens, fleeces, onderzetters, lucifers, kurketrekkers, koffiekoppen, bierglazen, post-its, oorbellen, ringen, kookboeken, CD's, DVD's, zonnebrillen en ga zo maar door ... Alles aan de prijs van een echte toeristenval ...

Na het automuseum kregen we toegang tot de twee privévliegtuigen van Elvis. Eén privéjet omgebouwd tot luxe-appartement en een grote Boeing (737 denk ik), eveneens omgebouwd voor dezen die willen reizen in stijl ... Bar met lederen zetels en houten tafels, vervolgens de relaxruimte met eveneens lederen sofa's en bureau (mét telefoon). Achteraan kom je in de slaapkamer met 2-persoonsbed ... Dit vliegtuig kreeg de naam "Lisa Marie"

Volgende exhibit betrof de Elvis '68 Comeback wat eigenlijk niet meer was dan wat foto's en nog wat kledij. Uitgang : giftshop.

Laatste van de tour was de Hawaïan Exhibit hetgeen neerkwam op hetzelfde als hierboven. Uitgang : giftshop.

Nog iets gegeten in de Rock'n'Roll Café (burger (2), fried shrimp en mega-garden-salad with grilled chicken) en we besloten om terug naar het hotel te rijden. Temeer omdat de bezoekers begonnen toe te stromen voor het evenement dat die avond zou plaatsvinden : The Elvis Vigil. Een wake welke tienduizenden deelnemers verwelkomt. Alle keiharde fans komen hier bijeen om 's avonds gezamenlijk met een kaars in de hand, de wandeltour van de Mansion te doen, inclusief een passage aan de graven ... Ongelofelijk om zien ... Werd live gestreamd op You Tube. 

Wij besloten om deze drukte stilletjes aan ons te laten voorbijgaan en installeerden ons naast de pool van het hotel met onze gevulde koelbox ! De dames onder ons hadden zich onderweg een verse, grote sushischotel aangeschaft en de mannen kozen voor een geleverde pizza en "stuffed cheesy bread" ... Daar zaten we dus naast de pool en terwijl de sushischotel aan z'n einde kwam, kregen wij gezelschap. Een Canadees koppel, Mike en Nan, hoorden ons praten en vroegen zich af of wij Duitsers waren (de honderdste keer dat men dit aan ons vraagt ...). Ze kwamen bij ons aan tafel zitten en onmiddellijk ontstond er een gezellig samenzijn, vergelijkbaar met een avondje in't Saske ...

Mike bleek een zelfstandige te zijn die een vast contract met de overheid heeft, Nan was tewerkgesteld in een ziekenhuis. Zij wonen in een stadje in Ontario, Canada en waren met de wagen op rondreis door de US. Bijna van noord naar zuid en terug ... Na het verorberen van de sushi kwamen de dames ons vergezellen en werd de gezelligheid nog wat groter. Even later kwam er nog een dame bij ... Een Texaanse welke met haar gezinnetje eveneens van het Elvisgebeuren wilde proeven.  Het kwam erop neer dat er geen pizzabestelling plaats vond, en dat wij ons bacchanaal rustig verder zetten. Onze Texaanse vriendin verliet even de party en presenteerde ons een uurtje later met de restanten van een pepperonipizza die de afmeting had van een gemiddelde salontafel ... Deze gulle gift werd met open armen ontvangen en even later werden we door de manager vriendelijk verzocht om de pool-area te verlaten ...  Pool geopend tot 2130 uur ...

Geen probleem voor Nan : stoelen van de pool werden verplaatst naar de gang vóór onze kamer, alwaar het feestje werd verdergezet ... 

Een uurtje later werden de stoelen teruggeplaatst en ging ieder zijn eigen weg : specifiek : beddenbak ! En zo zijn jullie meteen op de hoogte waarom ik de eerste update miste ... 

The day after ... Iedereen (of toch de meesten) begonnen hun ochtend redelijk bekaterd. De beslissing was dan ook om wat rond te hangen op Beale Street, te lunchen op Beale Street (waarvoor ik paste) en dan nog op zoek te gaan naar shops die Walgreen's, Sigaret Store en Liquor Store heetten ... Ergens tussenin nog een stop bij een erg grote supermarkt met verse saladbar om wat vers voedsel in te slaan ... en uiteindelijk bestelde het mannelijk gezelschap toch nog de uitgestelde pepperonipizza ... Domino's rules !

Resultaat was een easy night in het hotel, met wat TV en een vroege nacht onder de dekens ... (tweede reden van uitgestelde update)

Vroeg op om te vertrekken naar Tupelo, Mississippi, geboorteplaats van Elvis.

Bij het binnenrijden van Tupelo waan je jezelf echt in een uitdovend, zuiders stadje ... Niets is minder waar. Alhoewel Tupelo beperkt is in bevolking, is er geen gebrek aan beweging ... Vanzelfsprekend allemaal gelinkt aan Elvis ... Zijn geboorteplaats, Johnny's Drive In, het park waar hij zijn homecoming concert gaf en ga zo maar door ...

Wij gingen eerst voor het bezoek aan zijn geboorteplaats.

Bij het aanrijden voel je reeds hoe het hier vroeger moet geweest zijn ... De rijkdom druipt niet bepaald van de buurt. Het huisje van geboorte bevindt zich op een relatief grote oppervlakte, nu perfect onderhouden. Destijds was het braakliggend, onvruchtbaar land. Het huisje zelf noemde men hier vroeger een "shotgun" house. Zo genoemd omdat je van door de voordeur met een shotgun tot door de achterdeur kon schieten.

Elvis sliep samen met zijn ouders in één bed in de eerste kamer. De tweede kamer bestaat uit een tafel met drie stoelen. Dan komt de achterdeur, en dat was het. Enkele meters verder kon je naar de "outhouse", de buitengelegen WC. Daarnaast staat de kerk die Elvis met zijn ouders elke zondag bezocht en waar hij leerde zingen. Deze kerk stond oorspronkelijk enkele mijlen verder doch werd na zijn dood door de erfgenamen naast het geboortehuis geplaatst. Dit kleine kerkje vormt momenteel ook een onderdeel van het bezoek en je kan hier een geacteerde heropvoering bekijken van hoe een doorsnee kerkbezoek er destijds uitzag. Het was hier dat hij werd geïnspireerd door de muzikanten in de kerk en even later kocht zijn moeder voor hem zijn eerste gitaar. Hij leerde zijn eerste akkoorden van Brother Frank, de voorganger in hun kerk ...

Elvis' ouders besloten het huisje met grond te koop te stellen en hun geluk te beproeven in Memphis. Ondertussen begon hun zoon hier en daar op te treden, kleinschalig en beperkt ... Hij speelde op kermissen en sliep meestal in een aftandse auto ... tot hij $500 bij elkaar had. Toen stapte hij naar de City Council (gemeenteraad) van Tupelo en vroeg hen of zij waren geïnteresseerd om de eigendom van zijn ouders te kopen. Hij gaf de 500 cash aan de stad met de belofte om zo snel mogelijk de rest af te betalen ... And the rest is history ... De grote doorbraak kwam er en Tupelo teert nog steeds op zijn nalatenschap.

Zo is er in Tupelo Johnny's Drive In ... Zo goed als onveranderd ... Uiteraard moesten wij hier stoppen for lunch. Een parking groot genoeg voor een 15-tal auto's. Stap je niet snel genoeg uit, staat er iemand aan je raam om je bestelling op te nemen. Kies je om binnen te gaan zitten, moet je echt geluk hebben om één van de 6 boxen te kunnen bevolken. Wij waren in het laatste geval ... Geen menu of drankkaart ... Alles wat te verkrijgen is, hangt op twee borden aan de muur. Geen bier of andere alcohol, frisdranken in bekers van halve liters (met gratis refill), en voor de rest BBQ-plates, hamburgers, en sandwiches ... Niet meer, niet minder ... maar American History. En de Elvis-booth ... het plaatsje waar hij steeds met zijn ouders placht te zitten ... Nog even passeren langs het park waar hij zijn Homecoming Concert gaf. Vroeger diende hij onder de omheining te kruipen wanneer er iets gaande was. Toen hij terugkwam naar Tupelo, eind jaren '50, gaf hij voornoemd concert en werden er tickets verkocht aan $2 ... Vijfduizend mensen kwamen en een legende werd geboren ... Elvis schonk de opbrengsten aan de stad, kreeg de symbolische sleutel, en moest sindsdien nooit meer over of onder een hek kruipen. Wij hebben cheques gezien die hij schreef aan personen in nood of aan goede doelen ... Hij kocht letterlijk huizen voor de daklozen in Memphis en Tupelo ... 

En om het hoofdstuk Elvis af te sluiten een citaat van zijn lerares in het 6de leerjaar : "There's something good about everyone, but it's all good about Elvis"

Tupelo, Mississippi ... 

En dan kwamen we aan in onze Best Western. Op eerste zicht slechte ligging ... Inchecken en gevraagd om een laaggelegen kamer (om zo weinig mogelijk met de valiezen te moeten zeulen ...). No problem maar ze waren nog bezig met de rotzooi van de vorige bezoekers uit onze kamer te hossen ... Drie kwartier had men nog nodig dus wij naar de dichtstbijgelegen Mall (bleek vlakbij) ... Megamall, foodcourt, en 3 kilometer om errond te rijden ... Wij dachten de GPS te slim af te zijn ... NOT !!!

De dames (althans de jongste) wilde eens gaan voor een mani-pedi in de States. Dus de dames na het inchecken terug naar de Mall alwaar er eentje een volledige mani en nog eentje een andere mani koos. Details bij de dames te verkrijgen op eenvoudig verzoek ...

Ondertussen de boys bacootjes in de brandende zon naast het indoor zwembad ... zwembad binnen, terras buiten ...

Toen de frisse nageltjes terug waren, konden we de parking van het hotel oversteken om te dineren in Chili's, het naastgelegen restaurant. We waren verbaasd over de drukte want eigenlijk zitten we in de middle of nowhere ... De hostess noteerde ons en gaf ons een beeper waarmee we verwittigd konden worden wanneer er een tafel vrijkwam. Iets meer dan een halfuurtje zou het duren ... Tijd genoeg om aan de bar nog iets te drinken ... Twee baco's (groot), een Classic Margarita en een Bud Light Lime zouden ons wel even zoet houden. En plots ging de beeper af ! Wij dachten dat de rekening van de bar meegenomen zou worden naar onze tafel maar nee ! Afrekenen geblazen ... Geen probleem en uiteindelijk nog een meevaller want het was Happy Hour voor de Margarita-drinkers ! Dus nog één tegoed aan tafel ... Dan het eten : bijna iederen in dubio : wat moet je hier kiezen ? Alles ziet er lekker uit en je zit in Mississippi, waar de steak en de BBQ-ribs even lekker zijn als het seafood of andersom !?! 

Wel, nu zijn jullie opnieuw een beetje mee wat betreft onze belevenissen ... Veel Elvis, ik weet het maar je bent een fan of je bent het niet ... In ieder geval was dit voor de helft van ons een stukje van een legende en het was de moeite !

Morgen rijden we opnieuw een "dry state" in waar op zondag niets maar dan ook NIETS alcoholisch mag worden verkocht, verbruikt of op enige andere manier genuttigd : Alabama ...

We'll keep in touch !

 

Geen probleem voor ons aangezien we een ritje voor de boeg hadden van een goeie 3 uur met Memphis als eindbestemming. We hadden gepland om aan te komen omstreeks 13 uur zodat we onmiddellijk konden overgaan tot een lunch in de Cosy Corner. Dit was één van de zaken welke voorkwamen in het hier o zo populaire "Diners, Drive-ins and Dives" van de TV-kok Guy Fieri. 

Coördinaten ingebracht in de GPS en daar gingen we ...

De Interstate 40 richting Memphis bleek 's ochtends een favoriet van de truckers te zijn ... Hier zijn er geen regels van inhaalverboden voor vrachtwagens of uiterst rechts rijden, zodat je op sommige gedeeltes wel effe achter zo'n 18-wieler kunt hangen ...

Uiteindelijk klaarde dit allemaal op en konden we rustig cruisen tussen de glooiende, groene heuvels van Tennessee.

Cosy Corner staat bekend om zijn BBQ-ribs, hele, geroosterde kip en zelfs voor de familie een hele, geroosterde kalkoen. Onze bovenkledij was al bijna helemaal ondergezeverd toen we op de locatie aankwamen. 

Wat bleek : Cosy Corner is niet meer ... een triestige, sombere werf nam de plaats in ... vermoedelijk voor een 80-verdiepingen-tellende flat.

But hey ... dan maar richting Downtown gereden, parking gezocht en een prospectiewandelingetje gemaakt ... Zaakje binnengestapt, Local genaamd, voor de gebruikelijke Cheeseburger and bacon en voor ons : Macaroni met kreeft, kaas en truffel, verse crabcakes en de Lobster taco's : drie harde tacoschelpen, overvol met kreeftenvlees, getopt met opgelegde groenten en een heerlijke korianderdressing ... 

Deze zaak is gelegen op North Main Street, welke overgaat in South Main Street. Op het einde hiervan kan je linksaf slaan en sta je plots in de legendarische Beale Street (googelen !). 

Geboorteplaats van de blues en dat zal je geweten hebben. BB King opende hier zijn eerste zaak (ondertussen zit hij overal) en zo goed als elke zichzelf respecterende kroeg heeft een mooi buitenterras met (gratis) live-muziek. BBQ en drinks zijn hier evenmin een probleem ... 

Wat ons wel opviel, was het feit dat Beale Street verouderd en onverzorgd is. Weinig mensen, veel lawaai ... Misschien zijn we verwend geraakt op Broadway, Nashville ...

Verder dan maar naar onze Best Western op Millbranch Road. Proper verzorgd, leuk zwembadje. Gisteren had ik echter vooraf gebeld om ons te verzekeren van kamers op het gelijkvloers naast het zwembad. De verantwoordelijke die ik sprak, herinnerde ons gesprek doch kon ons enkel meedelen dat zijn medewerker, buiten zijn weten, deze kamers reeds had toegewezen aan andere gasten ... Wij dus met ons hebben en houden naar de eerste verdieping (tevens de hoogste). Uiteindelijk bleek dit niet zo slecht ... Zeer ruime kamers met een zitplaats (2-persoonszetel, salontafel, bureau met stoel), ijskast met vriezer, microgolf ... 

Gesetteld in onze kamer, zwemgerief aan, koelbox met het nodige vocht naar de poolside verhuisd en relaxen ...

Water bleek OK doch de eerder vernoemde bries maakte het toch wat frisjes bij het verlaten van het bad ... 

En omdat niemand enkele uren later nog de ambitie had om met de wagen te vertrekken, deden we nogmaals beroep op ouwe, getrouwe Domino's om ons "the Best American Pie's" te brengen (large peperoni en large pineapple en een order of stuffed cheesy garlic bread). 

Alles op.

Morgen gaan we dan voor Graceland. Op goed geluk want het is hier Elvis-week ... Op 15/8 wordt hier jaarlijks zijn overlijden herdacht en het zou wel eens drukker dan verwacht kunnen worden ... 

Ik laat het jullie weten ...

Omdat wij deze restaurantketen reeds meerdere malen bezocht hadden, wisten wij wat ons te wachten stond en hadden wij ons per taxi laten voeren.

(Bedankt, Taximan)

Aangekomen bleek deze concessie zeer succesvol te zijn aangezien er een 15-tal wachtenden vóór ons waren. Het wachten nam echter slechts 5 minuten in beslag en voor we het beseften, zaten we in een gezellige box met het Red Lobstermenu voor onze neus. 

Tijdens het maken van onze keuze gingen we alvast voor de door ons gekende Reuzemargarita, de "Lobsterita" in dit geval ... een klassieke Margarita met José Cuervo, Triple Sec, limoen en nog wat lekkere dingen ... Het formaat van deze vloeibare intro is geserveerd in een glas met inhoud van een halve liter en als je het rietje erin steekt, loopt ie over ...

Tot zover het aperitief.

Ikzelf ging voor een combinatie van Snowcrab Legs en Sirloin Steak, vergezeld van een smeuïge puree. De rest van de familie ging voor een volledig Snowcrab Legs menu, een Center Cut New York Strip Steak of de Megaschotel : the Ultimate Feast, bestaande uit kreeft, snowcrab, scampi in look en gefrituurde scampi ... Zonder dessert doch volledig voldaan, stapten wij terug de taxi in en arriveerden veilig in het hotel.

Tien uur in de avond en een zacht geronk weerklonk uit de kamers van de familie Jacobs ... (de veroorzakers blijven tot op heden op te sporen ...)

Opgewekt en met een stevig ontbijt in het uitgeruste lijf tikten we "Memory Gardens, Hendersonville" in de GPS. De plaats waar The Man in Black ligt te rusten ...

De rit ernaartoe was werkelijk rustgevend. Interstate 40 West is op zondag een plezier om op te rijden. Hier komt de cruisecontrol echt tot zijn recht ... Een betonnetje dat bijwijlen kan tippen aan een biljartlaken, kronkelt zich tussen het overvloedige groen dat Tennessee rijk is.

En plots bevind je jezelf dan op de begraafplaats van legendes ...

De verwachting was dat dit de allure van een attractie zou hebben, maar het tegendeel is waar. Net voor ons vertrok er een ouder echtpaar, de enige aanwezigen op dit zeer uitgestrekte kerkhof. De dame vroeg ons onmiddellijk naar wie we op zoek waren ... Haar vermoeden werd door ons bevestigd en zij gidste ons rechtstreeks naar de rustplaats van Johnny Cash en June Carter.

Wat opvalt zijn de liggende grafstenen. Geen opstaande kopstenen op enkele uitzonderingen na ... Waarschijnlijk mensen die hun status na hun dood bevestigd willen zien door een monumentaal kunstwerk.

En dan sta je plots voor de sobere, zwartmarmeren graven van deze twee legendes. De goudkleurige gravure vermeld namen, geboorte- en sterfdatums en een mooie vers uit de Bijbel op ieders steen. Een metertje voor hun graf staat een simpel zitbankje, eveneens in het glimmende, zwarte marmer; met het opschrift : "I Walk The Line" en "Wildwood Flower", de woorden die hen wereldberoemd maakten. 

Het heeft het uitzicht van een bankje doch ik ben geneigd te geloven dat niemand het lef had om er zomaar op te gaan zitten ... 

Wat ook een instant indruk maakt, is het besef dat hun overlijden slechts een kleine 4 maanden uit elkaar ligt. 

June moest haar aardse bestaan opgeven in mei 2003, waardoor het nog steeds verliefde hart van Johnny brak, en hij het huidige met het eeuwige moest ruilen slechts een kleine 4 maanden na het heengaan van zijn "true love" ...

Bij aankomst dienden wij een omleiding te volgen omdat er een charity-run bezig was : The Color Run.

Deelnemers dienden 5 kilometer te lopen en hun inschrijvingsgeld ging naar het lokale kinderkankerfonds. Wat dit loopevenemt superleuk maakte, was het feit dat toeschouwers, gewapend met gekleurd krijtstof, dit stof naar believen op de voorbijlopende renners mochten gooien.

Gevolg was dat de lopers na de streep het uitzicht hadden van een wandelende, levende regenboog ... Prachtig om zien !

In het centrum van de stad was tevens een markt aan de gang met lokaal geproduceerde groenten, kazen, broden ... 

Tomaten zijn hier blijkbaar de specialiteit want wij zagen een 20-tal variëteiten die ik in Europa nog nooit heb gezien.

Een wandeling door het World Fair Park draaide uiteindelijk iets te warm uit, zodat we besloten om snel de airco van onze wagen op "high" te zetten en de snuit richting hotel te draaien.

Het food-court van een leuke shoppingmall stond in voor onze lunch ... New Orleans Chicken, Bourbon Chicken, Teryaki Chicken en een Philly Cheese Steak voldeed.

Het hotel zelf valt wat tegen ... gelogeerd op de eerste verdieping, geen terras en een onweer om U tegen te zeggen.

Daarom het besluit om zo meteen een taxi te nemen naar het Red Lobster restaurant ... Reuze Margarita's en een zeevruchtenschotel met een volledige kreeft, halve kilo snowcrab-poten, 12 scampi in look en 12 gepaneerde scampi voor omgerekend 17 euro ... Een extra kreeft krijg je erbij voor een extra 8 euro ... Eters moeten van goeden huize komen om dit bord tot een goed einde te brengen.

Tot zover ... zo meteen nog enkele fotootjes en straks foto's van Red Lobster

Doei !

Anyway, kort ritje vandaag richting Sevierville. Middelgrote stad met een prachtige mainstreet, in dit geval Parkway genaamd. Minstens 5 rijvakken in beide richtingen met een snelheidsbeperking van 35 mijl/uur. Deze snelheid geeft je een overvloed aan tijd om te genieten van de reclameborden die opgesteld staan aan beide zijden van de rijbaan. Sommigen zo spectaculair dat je als chauffeur bij de pinken moet blijven om nergens tegenaan te cruisen ... Bijvoorbeeld een levensgrote King Kong die tegen een torengebouw aanhangt, of een replica van de Titanic waarin elke avond een show wordt opgevoerd, en ga zo maar door ...

Weinig gepland vandaag zodat we in de Tourist Office binnenstapten om enige info te verkrijgen. We werden hier te woord gestaan door een (zacht uitgedrukt) ongemotiveerde, oudere man. Wij waren op zoek naar een shoppingcenter en deze brave, verouderde ziel stuurde ons naar een Mall welke voorheen ongetwijfeld DE attractie van de stad was doch door toedoen van de crisis nu nog bestond uit een bende ter ziele gegane shops. Een parking die Wijnegem Shopping in het niets zou doen verdwijnen, was nu slechts bezaaid met een tiental auto's en een tentje met de uitverkoop van het volgende faillissement.

Groot geluk dat wij rijden met Alabama-nummerplaten want wij werden aangesproken door een "pastor" met zijn eega, welke beiden ook uit Alabama kwamen. Deze vriendelijke meneer was zo vrij ons door te verwijzen naar de openluchtmall Tanger. 

Enkele minuten later kwamen wij de parking van dit megagebeuren opgedraaid en wat bleek ? Tanger is een echt shoppingvillage !

Verschillende straten met aaneengeschakelde shops voor elk wat wils ... van kledij over schoenen en parfum tot keukengerei ...

Onze dochter was meer dan in haar nopjes en gaf zich volledig over aan een beperkte shoppinguitbarsting ... Er komen in Memphis en Nashville namelijk nog iets reusachtiger malls aan.

Voor de mannelijke reizigers in ons gezelschap was het eigenlijk zoeken naar een bar, café, pub of het-maakt-niet-uit-wat-als het maar bier verkoopt ... In het ganse dorp slechts 1 plaats : The Chop House : restaurant, bar met full service (alle alcohol verkrijgbaar).

Dan maar lunch gedaan ... nu we daar toch waren ... 

Hapjes : Colossal Onion Rings : voor de niet-engelstaligen : enorme knoerten van gefrituurde ui-ringen met een hemelse tartaarsaus. De jongen die ons deze schotel aan tafel bracht, grapte nog over het feit waarom ze deze ringen "kolossaal" noemden ... Wel, elke ring zou makkelijk kunnen dienen als een armband van een stevige dokwerker ... Echt kolossaal en 9 stuks. Daarnaast hadden we ook de Sweet Corn Tamales besteld ... 4 lekkere, cakejes getopt met verschillende ingrediënten zoals avocado, tomaat, scampi ...

Eigenlijk hadden we toen al de inhoud van onze maag overschreden maar het hoofdgerecht was al besteld en onderweg ... Steak voor mij en verschillende, enorme hamburgers voor de rest van de familie ... 

Overvol en met m'n wagen volgeladen, vlam in de pijp op naar de Greenbrier Inn. Gelegen naast de Parkway valt deze Best Western eigenlijk nog mee ... Leuk zwembadje, kamers OK en op gelijkvloers, naast de ijsmachine (heel belangrijk)

Installatie naast het zwembad onder een parasol vond plaats, met een gevulde koelbox, literatuur en muziek ... Te warm voor mij (tegen de 40 Celsius) maar de dames genoten van een dip in de pool en een BBQ voor hun velletje in de ligzetel ...

Omdat de hamburgers en steak nog niet voldoende gezakt waren, kozen we voor een late pizza ... aan de deur van de hotelkamer gebracht door de prachtige mensen van Domino's America ! Voor ongeveer 15 omgerekende euro's waren wij 2 schitterende pizza's en 8 magnifieke chickenwings rijker ... 

Eigenlijk dagje nietsdoen ... But still great fun, food and drinks !!!

 

Tot morgen !