The Pacific Northwest

Een rit van 280 mijl in totaal. Eén van de langste ritten van onze trip en meestal over een Interstate (autostrade) omdat secundaire wegen zich niet echt leenden tot het overbruggen van deze afstand. Dit vormde geen probleem omdat deze Interstate bestaat uit een asfalten biljartlaken waar je de cruisecontrol op 65 Mph mocht instellen. Eindeloze stukken mooie weg, geen verkeer, mooi weer en vergezichten om van te dromen. Lichthellend ging het de Cascade Mountains in, een prachtig, groen stuk heuvelige natuur waar onze Ardennen 8 keer in kunnen. Eén van de hoogtepunten was Moses' Lake, een enorm uitgestrekt meer tussen de groene heuvels, waar geen mens te zien is, en waar de weerspiegeling van de heuvels in het water een perfect symmetrisch beeld vormt. Ik denk dat Forrest Gump een gelijkaardig beeld véél beter beschrijft dan ik ooit zal kunnen.

De geplande lunch was voorzien in Ritz' Roadhouse in Ritzville. Een typische roadside diner met idem menu. De bediening is zo gemeend vriendelijk en geïnteresseerd als ze horen vanwaar je komt, dat het je raakt. Eerlijke kost voor een eerlijke prijs. Ik ging voor "Grilled Ham and Cheese Sandwich" en Susy voor de "Fishwich". Oh deary ! Mijn "Grilled" was wat je bij ons een croque noemt, maar was zodanig belegd dat hij rond de 7cm hoog was. Ham and cheese galore ! Susy's gerecht was een gebakken vis, verse kabeljauw met een korstje, verse tartaar en iets wat of frietjes moest gelijken ... Maar vis en saus waren toppie !

Een kort ritje verder kwamen we aan in Spokane. Een middelgrote stad waar we een kamer hadden geboekt in een Quality Inn. Hotelletje zag er OK uit en we checkten in. Daarna de stad verkennen.

Een All Gender Pride Parade was aan de gang en om geen hashtagmetoo-toestanden te veroorzaken, ga ik hier wijselijk over zwijgen. Details zijn op eenvoudige vraag verkrijgbaar !

Eerste bestemming onderweg : Sandpoint, een leuk stadje met een shoppingmall over the Kootenai River. Wandelingetje gedaan met een koffietje op een zonnig terrasje met zicht op de rivier : leuk !

Enfin, eten besteld in de Silver Spur : Loaded Roastbeef Sandwich with mash ! Mmmh ! Laat maar komen ! Totdat ik het bord voor mij had staan, was ik hoopvol. Even later keek ik neer op een bord met gebonden vleessaus, waaronder een toast met roastbeef en een bolletje puree verstopt waren. Had veel weg van een modderpoel in een bord. Het vlees was overduidelijk een geperste versie van wie-weet-wat en de rest is het vernoemen niet waard. Disgusting !!!

Dan verder naar de Kootenai River Swinging Bridge ! Een hangbrug die niet meer dan 5 personen tegelijkertijd kan dragen. Wat bij aanvang niet werd vermeld dat, om de brug te bereiken, een stevige hike van 15 minuten vereist was. Wij dus geklefferd en geklauterd, door het bos tot aan voornoemde brug. Susy ging de brug testen. Daarna volgde ik, waardoor de brug, om welke reden dan ook, op en neer begon te gaan (?). We waren nog wel in staat om enkele mooie fotomomenten vast te leggen waarna we de afdaling aanvatten.

Een korte rit bracht ons bij de Country Inn in Libby. Een klein roadside motel, gerund door een familie en voorzien van een tafeltje voor de ingang, met prachtig zicht op de bergen.

90 mijl. Opgestaan met een gevoel dat mijn hoofd niet het mijne was. Neus opgezwollen, wangen rood en gevoelig. Ik was blij dat het vandaag maar een kort ritje was. Mentaal en fysiek klopte het allemaal niet, maar je moet verder ... Nog gestopt aan het wondermooie McGregor Lake en via Old Historic Downtown belandt bij Bojangle's Diner ! Wat een schitterende zaak ! Volledig ingericht zoals ze vroeger begonnen ... Originele foto's van Rock helden uit de 60's, filmposters, nummerplaten, en noem maar op ... Geweldig ! Het soepje dat ik bestelde voor lunch was lekker, maar ik moest na een lepeltje of 5 opgeven. Mijn toestand verergerde.

Bij het ontwaken, stelden Susy en ikzelf vast dat mijn toestand alleen maar verergerde. Wij hadden twee dagen voordien reeds zelfmedicatie geprobeerd, aangezien je hier in elke supermarkt bijna alles zonder voorschrift kan verkrijgen. Eerst probeerden we sinusmedicatie omdat er op dat gebied reeds eerdere problemen waren. Even later in een andere supermarkt een apotheker aangesproken : deze dacht aan een allergische reactie. Hup nogmaals medicatie gekocht. Niks bleek te helpen. Dus, wij worden wakker in Kalispell op 11/6 en stellen vast dat mijn neus in omvang is verdubbeld (alhoewel ik op dat gebied eigenlijk al voldoende was bedeeld), mijn wangen lijken op die van Louis Armstrong in een trompetsolo en mijn oogleden zijn zo opgezwollen dat ze niet meer zichtbaar zijn. I need a doctor !

Reisverzekering gecontacteerd via app en onmiddellijke reactie en info gekregen. Via Google een walk-in doctor's office gevonden en een halfuurtje later ontmoette ik Dr. Kyle Austin. Zijn nurse had mijn info al gegaard en toen Dr. Kyle binnenkwam, schudde hij Susy en mij de hand en vertelde hij ons dat hij zin had om mij te laten opnemen !!! We vertelden hem onze situatie en toen besloot hij om mij onmiddellijk aan een IV (Baxter) met antibiotica te hangen. Ik had een bacteriële infectie van de gelaatshuid. Blijkbaar iets serieus.

Mijne kop zag er echt nie uit ! Dus ik aan den Baxter, half uurtje. Ondertussen werd mijn voorschrift voor de opvolgmedicatie doorgemaild naar de apotheek van keuze, welke naast de deur was en even later waren we : READY TO GO !!!

Het bevat ondermeer de Gateway to the Sun; de prachtigste rit ter wereld om met auto of moto te doen. Spijtig genoeg waren wij te vroeg om deze route te volgen, simpelweg omdat de hoogste pas nog met sneeuw is bedekt.

En dat ze mooi zijn ... Ik ga niet proberen om de schoonheid te beschrijven van dit natuurlijk fenomeen. Stilte is wat je overvalt, bij het aanschouwen van zulks moois. En dat is voor mij, voor ons, genoeg.

Een kleine lunch in Two Medicine Grill in East Glacier Park, viel mij nog altijd niet goed op het gestel. Een cup of chili ging er niet in, terwijl Susy op haar beurt een mooie Ham and Cheese verorberde !

Na de lunch bracht een korte rit ons bij Glacier Peak Hotel and Casino in Browning. Een hotel op de "RES", het reservaat van de Native Americans, de Indianen. In dit geval de Blackfeet. Mooi en simpel. Ik voelde de invloed van de Baxter en de medicatie op positieve wijze en besloot om er een Dafalgan Codeïne bovenop te gooien. And Beware : na een dutje van een uur was mijn hoofd terug het mijne ! Ik was goed op weg om terug mijzelf te worden ...

125 mijl. Tijdens deze rit was het moeilijk om iets te vinden dat de moeite was om te bezoeken. Toch slaagde Susy erin om het Two Medicine Dinosaur Center in Bynum te vinden. Ik daag jullie uit. Toch werd dit museum door ons gevonden, ergens tussen 100 mijl waar niks is ... Toeval of niet, net voor onze aankomst zijn wij een familie uit het museum komen en zij rijden verder. Wij stappen het gebouw binnen, niet groter dan een doorsnee woning. De dame die de ontvangsten doet, 5 bucks, zegt ons dat we moeten opletten dat we geen beren aanrijden ! De mensen die net vertrokken, hebben een noodstop moeten maken om de overstekende grizzly te vermijden ! Nee, niet bij ons, onze chauffeur krijgt een gelaatsontsteking !!! Museum trok op niks, leerde ons enkel dat er enorm veel vondsten werden gedaan in de regio wat betreft dino's.

Voilà, al een beetje dichter bij vandaag, maar nu wordt het voor mij iets te laat, dus laat ik jullie met de beste groeten en hoop jullie morgen opnieuw te kunnen updaten. De WiFi in dit hotel was ondermaats dus ik hoop dat deze post zijn doel bereikt !