We zijn terug. Gisterenavond moe en weinig ambitie om de blog aan te vullen. Redelijk lange rit gehad met de nodige stops en 's avonds redelijk moe en vroeg den dons ondergedoken ...

Maar hier volgt dus het verslag van de laatste 2 dagen.

De volgende stop die we gepland hadden, was Lincoln, zomaar omdat het zich langs de Route bevindt want vermoedelijk is hier al 200 jaar niks noemenswaardig gebeurd ...

Springfield daarentegen is een typisch Amerikaans stadje, geen hoogbouw of met auto's volgestuwde, drukke, brede straten maar echt een aangename plaats om te vertoeven. De grote troef van Springfield is Abraham Lincoln, voor de meeste Amerikanen ongetwijfeld DE president bij uitstek. Hij kwam op voor de minderbedeelden, de achtergestelden en most of all : hij zorgde ervoor dat de huidige president zijn job kan uitoefenen door de slavernij afgeschaft te krijgen.

Het huis waarin hij woonde en werkte tijdens zijn periode als advokaat in dit stadje is sindsdien bewaard gebleven en kan nog steeds bezocht worden.

Men heeft hier rond zijn voormalige woning de straten niet verhard, en verkeersvrij gehouden, om de authentieke sfeer te bewaren en het moet gezegd : het werkt ! Met een klein beetje inlevingsvermogen kan je de man hier zien rondwandelen, de koetsen zien rijden en beseffen wat hij voor deze natie heeft betekend.

Zijn vroegtijdige dood, hij werd vermoord in het Ford Theatre in Washington DC, dompelde de Unie dan ook in algemene rouw. 

De tombe waarin hij ligt begraven, is dan ook qua allure rechtevenredig met zijn reputatie.

Na de stop in Springfield was het gewoon genieten van de oude 66 ... Een oud, gebetonneerd weggetje, soms zeer smal, dat je leidt door Amerikaanse dorpjes waar het bewonersaantal soms oploopt tot 173 inwoners ... Gewoonweg zalig !

Aan een slakkengangetje een dergelijk dorp doorkruisen, geeft je echt wel een ander idee over de US of A. We hadden al heel veel gezien maar dit bevestigt nogmaals hetgeen we eigenlijk al wisten : je mag en kan niet alle Amerikanen over dezelfde (toeristische) kam scheren. Overal waar we stopten, werden we aangesproken; vanwaar komen jullie, wat brengt jullie hier, wow jullie zijn ver van huis ... En iedereen is uitermate behulpzaam ... Gewoon mooi.

Wat nog wel het vernoemen waard is, is Carlinsville. Omdat het beschikt over een prachtig centraal plein en vanwege The Refuge Coffee House. Een gekende stop voor 66-travellers. 

Wij dus ook het plein opgereden op zoek naar deze zaak ...

En gevonden ! Aan de buitenkant leek het of de glazenwasser in de jaren '60 gestopt was met deze zaak te bedienen, maar eenmaal dat je de deur opentrekt, kom je terecht in een wonderlijke wereld van nostalgie aan diezelfde jaren '60. De uitbaatster legde ons ook het volgende uit : heb je een T-shirt waarop op één of andere manier vermeld staat van waar je bent, willen zij dit ruilen tegen een shirt van hun zaak. Spijtig genoeg hadden wij niks bij dat in aanmerking kwam voor dergelijke ruil ... Buiten mijn Bacardi shirt dan, maar dat is niet echt waar ik woon ...dus ...

Anyway, de sfeer zat goed, ambiance alom, dus het dak ging eraf !!! Allez, van onze auto toch ... Het weer was omgeslagen, het werd zonnig en soms zeer warm ... Dus : convertible galore !!!

Richting Collinsville, Drury Inn. Een hotel uit een keten dat door Susy werd geboekt omdat het op onze route lag. Bij het inchecken werden we onmiddellijk aangenaam verrast. Om 1730 uur worden alle gasten van het hotel uitgenodigd voor de Kickback. Elke gast krijgt drie gratis drinks (fris, bier, mixed, ...) en mag gebruik maken van het aangeboden buffet. In ons geval bestond het buffet uit aardappel in de schil, mac and cheese, gepaneerde kip, ceasar salad, maissoep, broccoli en cheddar soep, hotdogs ... 

's Morgens was hetzelfde idee anders uitgevoerd : roerei, biscuits and gravy, sausage, cereal, waffles enz ... dit alles zonder meerprijs.

Wakker worden met de zon in de kamer is altijd beter dan gewekt worden door het geluid van kletterende regen en/of donder en bliksem. Vanmorgen mochten wij het éérste ervaren en na het voornoemde ontbijt waren wij startensklaar om Illinois te verlaten en Missouri binnen te rijden. The Gateway Arch in Saint Louis was ons doel.

Saint Louis is een metropool en we hadden een beetje "verkeersvrees". Mijn copiloot navigeerde mij echter foutloos tot aan ons doel. Geen GPS ... Gewoon afgaand op haar oriëntatieskills en de Route 66 EZ-Guide : Respect !

Lokale werken verplichtten ons om nog even onze voetzolen (en tenen) van de nodige blaren te voorzien, maar even later stonden we aan de Arch, aan de oevers van de Mighty Mississippi River ...

Wij zagen dit reusachtige bouwwerk in de spiegel verdwijnen, en hadden onze zinnen reeds gezet op onze volgende stop : Cuba, Missouri.

Op de weg hiernaartoe passeerden we nog meerdere kleine stadsdorpjes waaronder Saint Clair, waar Lewis' Cafe een ware trekpleister is.

Voor Susy een groentesoep (bevat een bergje stoofvlees waarop de gemiddelde Belgische frituur jaloers kan zijn) en voor mij een daily special : spaghetti and garlic toast. Twee sprites erbij en voor ongeveer $10 stapten wij voldaan buiten ...

En het prijsverschil met Chicago valt op in alle verbruik ... eten op restaurant, tanken, drinken, tabak ... Een voorbeeld : pakje Marlboro Flavor Mix in Chicago : $10.49 ! In Cuba : $4.49. Andere staat ; andere taksen, andere wetten ... Bij aankoop van een flesje Bacardi in Chicago stonden wij verstomd te wachten omdat de winkelbediende ons aankeek alsof we vroegen of we zijn kleine zus mochten verschepen naar Lampedusa !!! Wat bleek : hij was oud genoeg om in de winkel te werken (supermarkt) maar hij was niet oud genoeg om alcohol te mogen hanteren. Hij mocht de fles Bacardi dus letterlijk NIET aanraken. Hij scande ze met zijn "scanpistool", moest dan een collega vragen om het beveiligingskapje te verwijderen en dan aan ons vragen of wij de fles in de door hem opengehouden plastic zak wilden zetten ... De hypocrisie ...

Maar hoe dan ook waren we in blijde verwachting van onze aankomst aan het legendarische Wagon Wheel Motel. In de flower-powerperiode was dit DE plaats om je vrijheid te uiten ... 

Inchecken om 1500 uur lukte niet omdat de bazin wegens onvoorziene omstandigheden werd verhinderd. Zij maakte gebruik van de meest originele Hillbilly die ik ooit heb mogen aanschouwen ... (en dat zijn er ondertussen wel enige ...). Voor wie "Of Mice and Men" heeft gelezen of de film heeft gezien; Lenny.

Kop en nek groter dan ikzelf, tweemaal zo breed in een wit T-shirt dat werd gestreept door bruine bretellen die op hun beurt een jeans trachtten op te houden waarmee Circus Malter misschien kon blijven bestaan ... In het midden van zijn T-shirt waren de overblijfselen zichtbaar van een lunch, vermoedelijk met BBQ-saus ... Wij vertelden hem over onze reservatie. Hij keek ons aan met kleine, glazige oogjes in dat mooie ronde bolletje van hem ... Het licht brandde maar er was niemand thuis. Hij belde zijn mom en een kwartiertje later arriveerde ze en konden we zonder problemen inchecken ... Lenny verdween zonder verhaal .

Cottage-style verblijven met een terras of een porch ... Wij hadden een porch en konden nog lang genieten van de late (en hevige) zon.

En alhoewel de omgeving in overvloed voorziet in het voeden van de medemens, was er weinig bij dat ons aansprak ... Alle zaken zijn gespecialiseerd in American BBQ en onze tong is vermoedelijk al geconditioneerd aan deze zoete hap, dus dat smaakt niet meer !

Daarom even ons licht opgestoken bij de bazin en gevraagd wat er hier geleverd kon worden. Onmiddellijk werden we het eens over een lokale pizza. 

Nu moeten we echter beslissen of we onze rit zoals gepland gaan uitvoeren of gaan we vroeger terugkeren naar Chicago ? Reden hiervoor is het extreme weer dat wordt aangekondigd voor het komende weekend. Kansas en Oklahoma liggen in "Tornada Alley" en als je even de moeite neemt om te kijken op weather.com zal je zien dat wij 100% in de gevarenzone terecht gaan komen. 

Wij houden het weerkanaal in het oog en moest het zo zijn, komen we misschien in een onverwacht avontuur terecht ...

Nog enkele foto's hieronder van The Road ...

Tot gauw !

Tot de volgende !