Na enkele dagen stilte, wegens uiteenlopende redenen, volgt hier uiteindelijk de volgende update.
Zoals eerder gezegd, valt ons verblijf in Memphis samen met de viering van de 36ste verjaardag van Elvis' overlijden. En dat zal je geweten hebben !
Deze stad is werkelijk overspoeld door fans van over de hele wereld. Australiërs, Europeanen van allerlei slag, Chinezen, Arabieren ... Echt van overal en in grote getalen !
Wanneer je de parking van Graceland oprijdt en meteen een tiendollarbiljetje tevoorschijn mag halen, dringt het plots tot je door dat de erfenis die The King achterliet, zo mogelijk nog winstgevender is dan hijzelf bij leven ...
Een korte wandeling van de parking naar de inkomloketten en daar stonden we dan in een mensenfile van ongeveer 200 deelnemers ... Aanschuiven geblazen, ware het niet voor een vriendelijke man die er ons attent op maakte dat de file één grote groep was ...
Vier ticketjes aan $37/stuk lieten ons toe om in de volgende file plaats te nemen. Hier kreeg je alvast een koptelefoon, verbonden aan een klein toestelletje dat ons voor de duur van de tour van informatie zou voorzien.
Alvorens plaats te nemen in een bus, welke ons naar de Mansion zou leiden, mochten we poseren voor een foto ... Later kon je beslissen of je hiervoor al dan niet $25 wilde neertellen ...
Een korte rit bracht ons tot aan het voorportaal van de Mansion, het prachtige, grote huis waar Elvis' een groot deel van zijn leven doorbracht. Gewoon al het wachten tot je binnengelaten werd (groep per groep), zette je aan het denken ... Je staat op dezelfde plaats waar Elvis ongetwijfeld heeft gestaan; je staat klaar om binnen te treden in zijn heiligdom, waar hij zich terugtrok om tot rust te komen ... waar zijn geliefde moeder stierf ...
We vernamen dat hij dit huis destijds kocht van de familie Moore voor ongeveer $100.000, wat in 1957 een fortuin was. Het huis staat op een immens domein, hetwelk ondertussen opgenomen is in het Register for Historic Places in de US.
Binnen kan je je een goed beeld vormen van het "alledaagse" leven dat hier zijn gang vond ... De algemene inrichting van het huis toont overduidelijk dat Elvis dit huis liet inrichten voor zijn ouders ... Een familie van allerlaagste komaf welke nu kon genieten van het succes en de bijhorende rijkdom van hun zoon ...
En omdat Elvis zo'n sterke band had met zijn ouders (en zeker met zijn moeder), spaarde hij moeite noch geld om het deze mensen naar hun zin te maken. Voor zichzelf had hij echter ook de nodige ruimte voorzien : zo was er een ontspanningsruimte met 3 TV's, bar een een platenverzameling waarvoor menig verzamelaar nu het schuim op de bek zou krijgen ...
Verder was er een biljartruimte met poolbiljart, bar en zitruimte. De naastgelegen plaats betreft de relaxruimte, waarin een 6-meter-lange sofa in wit leder, waar de gasten konden plaatsnemen terwijl hij (soms samen met zijn dochter Lisa Marie), wat tokkelde op de piano ...
Hierna kom je in de raquetball-room, nu omgebouwd tot tentoonstellingsruimte waar onder meer zijn beroemdste pakken te bekijken zijn. En de 6 meter hoge muren zijn van bodem tot plafond behangen met "enkele" van zijn gouden, platinum en welke kleur albums dan ook ! De rest is elders opgeslagen ...
Terug buiten kan je het kantoor van zijn vader Vernon bekijken, gelegen naast Elvis' persoonlijke schietstand. De stallen met zeer uitgestrekte grasvelden zijn nu nog slechts door 4 paarden bevolkt ... doch destijds liepen er een dertigtal paarden die konden beschikken over hectares afgebakend terrein.
Als laatste halte bij het bezoek aan het huis, kom je in de Garden of Meditation ... Hier liggen zowel Elvis als zijn ouders en grootouders begraven. Aanvankelijk lag Elvis' moeder en hijzelf begraven op Forest Hill Cemetery in Memphis, doch na een poging van enkele onverlaten om het stoffelijk overschot van de King te stelen, kreeg Papa Vernon uitzonderlijk de toestemming om beiden te rusten te leggen op Graceland ...
Mooie graven, de zerken vrij van talrijke kransen en bloemen die dagelijks worden geleverd of neergelegd ... Hier werd opvallend weinig gesproken doch des te meer gefotografeerd ... Speciaal moment.
De bus bracht ons dan terug naar het eerste gedeelte waar de tour kon verdergezet worden. Volgende op de lijst was het Elvis Auto Museum. Hier staan de originele wagens en moto's waarmee hij zowel privé als professioneel zijn verplaatsingen maakte ... Een magnifiek museum dat er voor zorgt dat je verbeelding nog een versnelling hoger schakelt ...
Rolls Royce, Mercedes, Lincoln Continental, ... noem maar op en het staat er, maar meestal in exclusieve uitgaven ...
De foto's ervan (en van ons ganse bezoek) post ik later.
Wanneer je het museum verlaat, kom je zonder dat het zelf wil, in een giftshop terecht waar je ongeveer ALLES kan kopen waar men de kop of de naam van Elvis op kon drukken : T-shirts, shotglaasjes, pyjamas, kussens, fleeces, onderzetters, lucifers, kurketrekkers, koffiekoppen, bierglazen, post-its, oorbellen, ringen, kookboeken, CD's, DVD's, zonnebrillen en ga zo maar door ... Alles aan de prijs van een echte toeristenval ...
Na het automuseum kregen we toegang tot de twee privévliegtuigen van Elvis. Eén privéjet omgebouwd tot luxe-appartement en een grote Boeing (737 denk ik), eveneens omgebouwd voor dezen die willen reizen in stijl ... Bar met lederen zetels en houten tafels, vervolgens de relaxruimte met eveneens lederen sofa's en bureau (mét telefoon). Achteraan kom je in de slaapkamer met 2-persoonsbed ... Dit vliegtuig kreeg de naam "Lisa Marie"
Volgende exhibit betrof de Elvis '68 Comeback wat eigenlijk niet meer was dan wat foto's en nog wat kledij. Uitgang : giftshop.
Laatste van de tour was de Hawaïan Exhibit hetgeen neerkwam op hetzelfde als hierboven. Uitgang : giftshop.
Nog iets gegeten in de Rock'n'Roll Café (burger (2), fried shrimp en mega-garden-salad with grilled chicken) en we besloten om terug naar het hotel te rijden. Temeer omdat de bezoekers begonnen toe te stromen voor het evenement dat die avond zou plaatsvinden : The Elvis Vigil. Een wake welke tienduizenden deelnemers verwelkomt. Alle keiharde fans komen hier bijeen om 's avonds gezamenlijk met een kaars in de hand, de wandeltour van de Mansion te doen, inclusief een passage aan de graven ... Ongelofelijk om zien ... Werd live gestreamd op You Tube.
Wij besloten om deze drukte stilletjes aan ons te laten voorbijgaan en installeerden ons naast de pool van het hotel met onze gevulde koelbox ! De dames onder ons hadden zich onderweg een verse, grote sushischotel aangeschaft en de mannen kozen voor een geleverde pizza en "stuffed cheesy bread" ... Daar zaten we dus naast de pool en terwijl de sushischotel aan z'n einde kwam, kregen wij gezelschap. Een Canadees koppel, Mike en Nan, hoorden ons praten en vroegen zich af of wij Duitsers waren (de honderdste keer dat men dit aan ons vraagt ...). Ze kwamen bij ons aan tafel zitten en onmiddellijk ontstond er een gezellig samenzijn, vergelijkbaar met een avondje in't Saske ...
Mike bleek een zelfstandige te zijn die een vast contract met de overheid heeft, Nan was tewerkgesteld in een ziekenhuis. Zij wonen in een stadje in Ontario, Canada en waren met de wagen op rondreis door de US. Bijna van noord naar zuid en terug ... Na het verorberen van de sushi kwamen de dames ons vergezellen en werd de gezelligheid nog wat groter. Even later kwam er nog een dame bij ... Een Texaanse welke met haar gezinnetje eveneens van het Elvisgebeuren wilde proeven. Het kwam erop neer dat er geen pizzabestelling plaats vond, en dat wij ons bacchanaal rustig verder zetten. Onze Texaanse vriendin verliet even de party en presenteerde ons een uurtje later met de restanten van een pepperonipizza die de afmeting had van een gemiddelde salontafel ... Deze gulle gift werd met open armen ontvangen en even later werden we door de manager vriendelijk verzocht om de pool-area te verlaten ... Pool geopend tot 2130 uur ...
Geen probleem voor Nan : stoelen van de pool werden verplaatst naar de gang vóór onze kamer, alwaar het feestje werd verdergezet ...
Een uurtje later werden de stoelen teruggeplaatst en ging ieder zijn eigen weg : specifiek : beddenbak ! En zo zijn jullie meteen op de hoogte waarom ik de eerste update miste ...
The day after ... Iedereen (of toch de meesten) begonnen hun ochtend redelijk bekaterd. De beslissing was dan ook om wat rond te hangen op Beale Street, te lunchen op Beale Street (waarvoor ik paste) en dan nog op zoek te gaan naar shops die Walgreen's, Sigaret Store en Liquor Store heetten ... Ergens tussenin nog een stop bij een erg grote supermarkt met verse saladbar om wat vers voedsel in te slaan ... en uiteindelijk bestelde het mannelijk gezelschap toch nog de uitgestelde pepperonipizza ... Domino's rules !
Resultaat was een easy night in het hotel, met wat TV en een vroege nacht onder de dekens ... (tweede reden van uitgestelde update)
Vroeg op om te vertrekken naar Tupelo, Mississippi, geboorteplaats van Elvis.
Bij het binnenrijden van Tupelo waan je jezelf echt in een uitdovend, zuiders stadje ... Niets is minder waar. Alhoewel Tupelo beperkt is in bevolking, is er geen gebrek aan beweging ... Vanzelfsprekend allemaal gelinkt aan Elvis ... Zijn geboorteplaats, Johnny's Drive In, het park waar hij zijn homecoming concert gaf en ga zo maar door ...
Wij gingen eerst voor het bezoek aan zijn geboorteplaats.
Bij het aanrijden voel je reeds hoe het hier vroeger moet geweest zijn ... De rijkdom druipt niet bepaald van de buurt. Het huisje van geboorte bevindt zich op een relatief grote oppervlakte, nu perfect onderhouden. Destijds was het braakliggend, onvruchtbaar land. Het huisje zelf noemde men hier vroeger een "shotgun" house. Zo genoemd omdat je van door de voordeur met een shotgun tot door de achterdeur kon schieten.
Elvis sliep samen met zijn ouders in één bed in de eerste kamer. De tweede kamer bestaat uit een tafel met drie stoelen. Dan komt de achterdeur, en dat was het. Enkele meters verder kon je naar de "outhouse", de buitengelegen WC. Daarnaast staat de kerk die Elvis met zijn ouders elke zondag bezocht en waar hij leerde zingen. Deze kerk stond oorspronkelijk enkele mijlen verder doch werd na zijn dood door de erfgenamen naast het geboortehuis geplaatst. Dit kleine kerkje vormt momenteel ook een onderdeel van het bezoek en je kan hier een geacteerde heropvoering bekijken van hoe een doorsnee kerkbezoek er destijds uitzag. Het was hier dat hij werd geïnspireerd door de muzikanten in de kerk en even later kocht zijn moeder voor hem zijn eerste gitaar. Hij leerde zijn eerste akkoorden van Brother Frank, de voorganger in hun kerk ...
Elvis' ouders besloten het huisje met grond te koop te stellen en hun geluk te beproeven in Memphis. Ondertussen begon hun zoon hier en daar op te treden, kleinschalig en beperkt ... Hij speelde op kermissen en sliep meestal in een aftandse auto ... tot hij $500 bij elkaar had. Toen stapte hij naar de City Council (gemeenteraad) van Tupelo en vroeg hen of zij waren geïnteresseerd om de eigendom van zijn ouders te kopen. Hij gaf de 500 cash aan de stad met de belofte om zo snel mogelijk de rest af te betalen ... And the rest is history ... De grote doorbraak kwam er en Tupelo teert nog steeds op zijn nalatenschap.
Zo is er in Tupelo Johnny's Drive In ... Zo goed als onveranderd ... Uiteraard moesten wij hier stoppen for lunch. Een parking groot genoeg voor een 15-tal auto's. Stap je niet snel genoeg uit, staat er iemand aan je raam om je bestelling op te nemen. Kies je om binnen te gaan zitten, moet je echt geluk hebben om één van de 6 boxen te kunnen bevolken. Wij waren in het laatste geval ... Geen menu of drankkaart ... Alles wat te verkrijgen is, hangt op twee borden aan de muur. Geen bier of andere alcohol, frisdranken in bekers van halve liters (met gratis refill), en voor de rest BBQ-plates, hamburgers, en sandwiches ... Niet meer, niet minder ... maar American History. En de Elvis-booth ... het plaatsje waar hij steeds met zijn ouders placht te zitten ... Nog even passeren langs het park waar hij zijn Homecoming Concert gaf. Vroeger diende hij onder de omheining te kruipen wanneer er iets gaande was. Toen hij terugkwam naar Tupelo, eind jaren '50, gaf hij voornoemd concert en werden er tickets verkocht aan $2 ... Vijfduizend mensen kwamen en een legende werd geboren ... Elvis schonk de opbrengsten aan de stad, kreeg de symbolische sleutel, en moest sindsdien nooit meer over of onder een hek kruipen. Wij hebben cheques gezien die hij schreef aan personen in nood of aan goede doelen ... Hij kocht letterlijk huizen voor de daklozen in Memphis en Tupelo ...
En om het hoofdstuk Elvis af te sluiten een citaat van zijn lerares in het 6de leerjaar : "There's something good about everyone, but it's all good about Elvis"
Tupelo, Mississippi ...
En dan kwamen we aan in onze Best Western. Op eerste zicht slechte ligging ... Inchecken en gevraagd om een laaggelegen kamer (om zo weinig mogelijk met de valiezen te moeten zeulen ...). No problem maar ze waren nog bezig met de rotzooi van de vorige bezoekers uit onze kamer te hossen ... Drie kwartier had men nog nodig dus wij naar de dichtstbijgelegen Mall (bleek vlakbij) ... Megamall, foodcourt, en 3 kilometer om errond te rijden ... Wij dachten de GPS te slim af te zijn ... NOT !!!
De dames (althans de jongste) wilde eens gaan voor een mani-pedi in de States. Dus de dames na het inchecken terug naar de Mall alwaar er eentje een volledige mani en nog eentje een andere mani koos. Details bij de dames te verkrijgen op eenvoudig verzoek ...
Ondertussen de boys bacootjes in de brandende zon naast het indoor zwembad ... zwembad binnen, terras buiten ...
Toen de frisse nageltjes terug waren, konden we de parking van het hotel oversteken om te dineren in Chili's, het naastgelegen restaurant. We waren verbaasd over de drukte want eigenlijk zitten we in de middle of nowhere ... De hostess noteerde ons en gaf ons een beeper waarmee we verwittigd konden worden wanneer er een tafel vrijkwam. Iets meer dan een halfuurtje zou het duren ... Tijd genoeg om aan de bar nog iets te drinken ... Twee baco's (groot), een Classic Margarita en een Bud Light Lime zouden ons wel even zoet houden. En plots ging de beeper af ! Wij dachten dat de rekening van de bar meegenomen zou worden naar onze tafel maar nee ! Afrekenen geblazen ... Geen probleem en uiteindelijk nog een meevaller want het was Happy Hour voor de Margarita-drinkers ! Dus nog één tegoed aan tafel ... Dan het eten : bijna iederen in dubio : wat moet je hier kiezen ? Alles ziet er lekker uit en je zit in Mississippi, waar de steak en de BBQ-ribs even lekker zijn als het seafood of andersom !?!
Wel, nu zijn jullie opnieuw een beetje mee wat betreft onze belevenissen ... Veel Elvis, ik weet het maar je bent een fan of je bent het niet ... In ieder geval was dit voor de helft van ons een stukje van een legende en het was de moeite !
Morgen rijden we opnieuw een "dry state" in waar op zondag niets maar dan ook NIETS alcoholisch mag worden verkocht, verbruikt of op enige andere manier genuttigd : Alabama ...
Redelijk vroeg wakker en bij het opentrekken van de gordijnen werkte de zon al op full power. Het lokale weerbericht leerde ons echter dat er een noordelijke bries stond die de dag zeer aangenaam zou maken ... Met andere woorden je zou licht gebakken worden zonder dat je er iets van merkte.
Geen probleem voor ons aangezien we een ritje voor de boeg hadden van een goeie 3 uur met Memphis als eindbestemming. We hadden gepland om aan te komen omstreeks 13 uur zodat we onmiddellijk konden overgaan tot een lunch in de Cosy Corner. Dit was één van de zaken welke voorkwamen in het hier o zo populaire "Diners, Drive-ins and Dives" van de TV-kok Guy Fieri.
Coördinaten ingebracht in de GPS en daar gingen we ...
De Interstate 40 richting Memphis bleek 's ochtends een favoriet van de truckers te zijn ... Hier zijn er geen regels van inhaalverboden voor vrachtwagens of uiterst rechts rijden, zodat je op sommige gedeeltes wel effe achter zo'n 18-wieler kunt hangen ...
Uiteindelijk klaarde dit allemaal op en konden we rustig cruisen tussen de glooiende, groene heuvels van Tennessee.
Cosy Corner staat bekend om zijn BBQ-ribs, hele, geroosterde kip en zelfs voor de familie een hele, geroosterde kalkoen. Onze bovenkledij was al bijna helemaal ondergezeverd toen we op de locatie aankwamen.
Wat bleek : Cosy Corner is niet meer ... een triestige, sombere werf nam de plaats in ... vermoedelijk voor een 80-verdiepingen-tellende flat.
But hey ... dan maar richting Downtown gereden, parking gezocht en een prospectiewandelingetje gemaakt ... Zaakje binnengestapt, Local genaamd, voor de gebruikelijke Cheeseburger and bacon en voor ons : Macaroni met kreeft, kaas en truffel, verse crabcakes en de Lobster taco's : drie harde tacoschelpen, overvol met kreeftenvlees, getopt met opgelegde groenten en een heerlijke korianderdressing ...
Deze zaak is gelegen op North Main Street, welke overgaat in South Main Street. Op het einde hiervan kan je linksaf slaan en sta je plots in de legendarische Beale Street (googelen !).
Geboorteplaats van de blues en dat zal je geweten hebben. BB King opende hier zijn eerste zaak (ondertussen zit hij overal) en zo goed als elke zichzelf respecterende kroeg heeft een mooi buitenterras met (gratis) live-muziek. BBQ en drinks zijn hier evenmin een probleem ...
Wat ons wel opviel, was het feit dat Beale Street verouderd en onverzorgd is. Weinig mensen, veel lawaai ... Misschien zijn we verwend geraakt op Broadway, Nashville ...
Verder dan maar naar onze Best Western op Millbranch Road. Proper verzorgd, leuk zwembadje. Gisteren had ik echter vooraf gebeld om ons te verzekeren van kamers op het gelijkvloers naast het zwembad. De verantwoordelijke die ik sprak, herinnerde ons gesprek doch kon ons enkel meedelen dat zijn medewerker, buiten zijn weten, deze kamers reeds had toegewezen aan andere gasten ... Wij dus met ons hebben en houden naar de eerste verdieping (tevens de hoogste). Uiteindelijk bleek dit niet zo slecht ... Zeer ruime kamers met een zitplaats (2-persoonszetel, salontafel, bureau met stoel), ijskast met vriezer, microgolf ...
Gesetteld in onze kamer, zwemgerief aan, koelbox met het nodige vocht naar de poolside verhuisd en relaxen ...
Water bleek OK doch de eerder vernoemde bries maakte het toch wat frisjes bij het verlaten van het bad ...
En omdat niemand enkele uren later nog de ambitie had om met de wagen te vertrekken, deden we nogmaals beroep op ouwe, getrouwe Domino's om ons "the Best American Pie's" te brengen (large peperoni en large pineapple en een order of stuffed cheesy garlic bread).
Alles op.
Morgen gaan we dan voor Graceland. Op goed geluk want het is hier Elvis-week ... Op 15/8 wordt hier jaarlijks zijn overlijden herdacht en het zou wel eens drukker dan verwacht kunnen worden ...
Na het bezoek aan Johnny was het zo goed als lunchtime ... Thuis hadden
we al een leuk plaatsje gegoogeld dat op weg naar Nashville lag. Het bleek
uiteindelijk slechts een kleine kilometer van de begraafplaats te zijn.
Barefoots Charlie's bleek een leuke diner te zijn waar ze trots zijn op hun
"catch of the day", met andere woorden, wat ze ook uit de rivier
halen. Deze rivier loopt achter de zaak door en indien je tegen de hitte bent
opgewassen, kan je zelf buiten eten. In ons geval was dit niet haalbaar
(asbesten pakjes niet meer toegelaten) en wegens gewoon TE heet ... Eénmaal binnen kreeg je meteen het gevoel van : wát ze hier ook serveren
... Fine by me !!! Zoals al gemeld, was de focus van het menu gericht op verse vis of
crab(cakes), een hamburger of pattymelt kon ook besteld worden. Fish Sandwich (2), Bacon Burger en Pattymelt gaven ons de nodige energie
om de laatste 25 kilometer af te leggen naar ons hotel voor drie nachten : Best
Western Music Row. Omdat we iets te vroeg aankwamen, was er één van de twee kamers nog niet
klaar, waardoor we besloten om al eens een kleine "prospectie" te
doen, Downtown ... Een ritje van 5 minuten bracht ons vlakbij Broadway and 4th Av. Toen we
uit de parkeergarage kwamen, werden we verrast door een plensbui van jewelste.
Schuilen en snel ... 35° en een ware wolkbreuk die gelukkig genoeg slechts een
tiental minuten aanhield. Op Broadway aangekomen, word je meteen gegrepen door de overweldigende
neonreclames, de geur van de Southern Cuisine en de sfeer in het algemeen. En
omdat we toch nog een uurtje of twee te spenderen hadden, wachtend op onze
kamers, doken we meteen in het Country-gebeuren ! Dorst én de nood aan een toilet noopten ons om in een open kroeg binnen
te stappen met 72 (tweeënzeventig) bieren "on tap", van 't vat dus.
Stella, Hoegaarden uiteraard en op fles uit België blauwe en rode Chimay. Een
Stellaatje van't vat kost je wel 4 euro en trekt op zeik van boeremie ...
Volgens onze zoon. Maar het leukste voor tenminste 3 personen in ons gezelschap : roken
toegelaten. Van een welwillende serveerster kwamen de jongsten onder ons te
weten dat men hier in de staat Tennessee een simpele regel hanteert wat betreft
roken of niet roken. Als je een ratio hebt van 20/80 eten/drinken, mag er
gerookt worden. Simpel. En deze staat beslist autonoom. Zij hebben hier geen overheersend orgaan
nodig dat zijn stempel drukt op mensen die toch geen inspraak hebben ... Anyway, na de nodige proeverijen dan toch maar naar onze Best Western
gereden. Tegenoverliggende kamers naast de lift en trap op de eerste
verdieping. Buitenzwembad gecheckt : zwembad OK, parasols niet OK, temperatuur
: over kookpunt. Een bacootje in de zon drinken, moest op 2 minuten gebeuren of
je ijs was weg ... Als avondmaal een lokale pizzeria allerlei lekkers laten brengen : XL
pizza, chicken wings, spagetti & meatballs, lasagne, garlic bread ... Supersize bedden met een overload aan kussens doch een zeer lawaaierige
airco ... Niettegenstaande toch een aangename rust ... Ontbijt was meer dan voldoende in een prachtige ruimte ... De eerste volledige dag hier in Nashville besloten we om de auto te
laten voor wat hij was en we begaven ons te voet richting Downtown. Slechts 20
minuten later stonden we op Broadway en jawel ... Schuilen voor alweer een
megaplensbui . Daags van tevoren hadden we tickets gekocht om de hop-on-hop-off tour te
doen. Door het slechte weer konden we een bus vroeger nemen dan gepland. Deze
tour beslaat de voornaamste bezienswaardigheden van Nashville en neemt (als je
niet afstapt) iets meer dan een uurtje van je klok weg. Wij besloten om één hop-off te doen aan de Farmer's Market. Een
dagelijkse markt waar de lokale boeren hun produkten komen slijten. De moeite
omdat je hier echt groenten ziet die bij ons nooit zouden kunnen gedijen.
Tomaten, komkommers, bonen en de "scuppernongs" een druivensoort die
enkel groeit in de Zuiderse Staten van de US. Een handvol gekocht om te proeven
en de smaak blijkt een combinatie te zijn tussen een witte druif en een
"stekelbees" ... Niet slecht ... Het foodcourt dat aan deze markt hangt, is internationaal. Indisch,
Japans, Grieks, enz. ... Een sushi sample platter (met een sushichef achter de
toog) volstond om onze hop-on te doen zodat we terug op Broadway belandden.
Het enige Johnny Cash museum bevindt zich in een zijstraatje tussen 2nd en 3rd Av on Broadway. Uiteraard een must . De verantwoordelijke dame ter plaatse hoorde ons onder elkaar praten en vroeg uiteraard vanwaar we kwamen. Verrast doch niet geschokt vertelde zij dat er een anonieme, gulle gever uit België een donatie aan het museum had gedaan in de vorm van een trainingspak dat wijlen Johnny ooit gedragen had. Dit jumpsuit stond nu in de huidige tentoonstelling. Spijtig genoeg achter glas en fel belicht zodat ik met mijn telefoontje niet in staat was dit te digitaliseren.
Verder bestaat de tentoonstelling uit pure emotie, nostalgie, en vooral veel spijt ... (vooral voor de fans) omdat deze man niet meer is ...
Er wordt een video gespeeld van zijn voordracht van het prachtige, zij het patriottische gedicht "Ragged Old Flag" (You Tube voor de geïnteresseerden) en dat deed me daar toch even de (weinige) haren ten berge rijzen ! Nog even een detail : Johnny Cash was een hele grote vent. Begin jaren zeventig had hij een contract met ACME. Hij zou wat commercials maken en hun boots dragen. Eén paar van deze boots stonden tentoon in het museum. Ik had enkele dagen voordien gevraagd in een schoenwinkel wat mijn 45 in Amerikaanse maat was. Het zou een 11A betreffen. De Johnny zijn bottinnen stonden daar in dat glazen kastje met als maat 13D. Kniehoge laarzen met veters ... Zacht uitgedrukt : indrukwekkend.
Tot zover het museum ...
Om de eerste dorst te lessen begaven wij ons naar Tootsie's. Een
oeruide, bruine kroeg waar legendarische artiesten als Kris Kristofferson,
Willie Nelson en in mindere mate Kid Rock, hun oorsprong vonden. Dit is voor
ons de enige plaats in Amerika waar je niet geforceerd wordt om te verteren.
Wij zagen hier mensen binnenkomen die gewoon kwamen om de live-muziek te
beluisteren, zonder iets te drinken, en dit kan hier zonder probleem ! De twee artiesten op het podium waren van een niveau dat voor onze
waarden zéér hoog ligt (voor zover ik iets van muziek ken). Maar als de
gitarist-zanger zich voorstelde, kwamen we te weten dat hij al samen speelde
met Kid Rock en Keith Urban (US Country Superstar). Jaarlijks wordt ook de
straat voor Tootsie's afgesloten omdat Kid Rock samen met enkele gasten een
gratis openluchtoptreden geeft voor een goed doel ... Na het optreden van deze jongens verkastten we naar de eerste beste
gelegenheid met livemuziek. Onze kids besloten om Coyote Ugly te doen, terwijl
de ouders zich vestigden in Honky Tonk Central ... Prachtige lokatie met een
knappe band. Akoestische gitaar, leadgitaar, basgitaar en drums ... Zanger had
ook zijn 12-jarige dochter bij ... een schattig, roodharig dikkerdje met een
stem om U tegen te zeggen !!! Kippenvel !!! Deze jongens speelden ook verzoekjes, zolang het maar country was ...
Wat toen gebeurde was weer iets nieuws voor ons : mensen kwamen naar het podium
en zwaaiden met dollarbiljetten. Ieder op hun beurt ... de ene met 10, de
andere met 20 dollar. En de band speelde verder ... Plots iemand met 50 dollar
... en ja hoor : volgende nummer een verzoekje voor 100 dollar ... En de band
speelde verder ... Rendez-vous met de kids om 18 uur. Snelle hap en na wat onderhandelen
besloten wij om onze dag te beëindigen in Coyote Ugly Nashville ... Ambiance alom en enkel dames toegelaten op de toog ... De rest ga ik
jullie besparen ... Uiteindelijk een taxi besteld en iedereen zo goed als onmiddellijk in
het beddenbakje ... Vandaag dan eventjes over en weer naar Jack Daniel ... De uitvinder en
producent ván ... De brouwerij (distillery) bevindt zich in Moore County. Deze plaats
houdt zich nog steeds aan de wetten van de "Prohibition", de
drooglegging uit de jaren '30. Dit betekent dat er in gans dit gebied geen
druppel alcohol wettelijk mag verkocht worden. De wetgeving van Tennessee heeft
echter één uitzondering gemaakt ... Al geraden ? Ja hoor ... voor Jack ! Zij mogen alcohol verkopen, doch het verbruik ter plaatse is niet
toegelaten. De tour van de distillerie was gewoonweg de moeite waard. Het unieke
brouwproces van Jack werd van naaldje tot draadje uitgelegd door Bettie. Een
kranig vrouwtje van vooraan in de zeventig die rad van tong doch traag van
stappen was ... Niettegenstaande dit, bleef het uiterst interessant ... We kwamen te
weten dat men hier zijn eigen houtskool maakt. Houtskool voor Jack Daniel's ? Een speciaal soort hout wordt hier constant verwerkt tot houtskool in
immens grote vuren ... Ik vermoed dat hiervoor dagelijks enkele bossen hun
geest geven. Deze houtskool wordt gebruikt om Jack zijn unieke smaak te geven.
Verdere ingrediënten zijn enkel maïs, gerst en graan. Deze drie worden gekookt
en in grote potten tot gisten gebracht. Het resultaat van dit proces wordt druppel
per druppel door de eerder genoemde houtskool ... euh ... gedruppeld. Deze fase
van de productie neemt 6 tot 7 dagen in beslag. Het resultaat noemt men
"Single Barrel Jack Daniel's". Men gaat hier echter nog een stapje
verder ... De Single Barrel wordt in beperkte mate nogmaals door de houtskool
gejast en het resultaat daarvan noemt men de "Gentlemen's".
Een gezapig ritje richting hotel bracht ons uiteindelijk wederom Downtown ... Dames nog wat shoppen, jongens nog wat genieten van de lokale saloons ...
Op tijd terug in het hotel, wat opfrissen en lekker dineren in een nabijgelegen Irish Pub, Dan McGuinness ... Irish Stew, Sheperd's Pie en Guinness Beef passeerden de revue samen met het nodige vocht ... (smoking allowed and no one cares ...)
Wandelingetje naar de slaapplaats en hoppa ! 2300 uur plaatselijke tijd en we maken ons op om onze volgende afspraak met de geschiedenis na te komen : Elvis !!!
Vooraleer over te gaan tot de orde van de dag hebben jullie nog wat feedback te goed omtrent Red Lobster.
Omdat wij deze restaurantketen reeds meerdere malen bezocht hadden, wisten wij wat ons te wachten stond en hadden wij ons per taxi laten voeren.
(Bedankt, Taximan)
Aangekomen bleek deze concessie zeer succesvol te zijn aangezien er een 15-tal wachtenden vóór ons waren. Het wachten nam echter slechts 5 minuten in beslag en voor we het beseften, zaten we in een gezellige box met het Red Lobstermenu voor onze neus.
Tijdens het maken van onze keuze gingen we alvast voor de door ons gekende Reuzemargarita, de "Lobsterita" in dit geval ... een klassieke Margarita met José Cuervo, Triple Sec, limoen en nog wat lekkere dingen ... Het formaat van deze vloeibare intro is geserveerd in een glas met inhoud van een halve liter en als je het rietje erin steekt, loopt ie over ...
Tot zover het aperitief.
Ikzelf ging voor een combinatie van Snowcrab Legs en Sirloin Steak, vergezeld van een smeuïge puree. De rest van de familie ging voor een volledig Snowcrab Legs menu, een Center Cut New York Strip Steak of de Megaschotel : the Ultimate Feast, bestaande uit kreeft, snowcrab, scampi in look en gefrituurde scampi ... Zonder dessert doch volledig voldaan, stapten wij terug de taxi in en arriveerden veilig in het hotel.
Tien uur in de avond en een zacht geronk weerklonk uit de kamers van de familie Jacobs ... (de veroorzakers blijven tot op heden op te sporen ...)
Opgewekt en met een stevig ontbijt in het uitgeruste lijf tikten we "Memory Gardens, Hendersonville" in de GPS. De plaats waar The Man in Black ligt te rusten ...
De rit ernaartoe was werkelijk rustgevend. Interstate 40 West is op zondag een plezier om op te rijden. Hier komt de cruisecontrol echt tot zijn recht ... Een betonnetje dat bijwijlen kan tippen aan een biljartlaken, kronkelt zich tussen het overvloedige groen dat Tennessee rijk is.
En plots bevind je jezelf dan op de begraafplaats van legendes ...
De verwachting was dat dit de allure van een attractie zou hebben, maar het tegendeel is waar. Net voor ons vertrok er een ouder echtpaar, de enige aanwezigen op dit zeer uitgestrekte kerkhof. De dame vroeg ons onmiddellijk naar wie we op zoek waren ... Haar vermoeden werd door ons bevestigd en zij gidste ons rechtstreeks naar de rustplaats van Johnny Cash en June Carter.
Wat opvalt zijn de liggende grafstenen. Geen opstaande kopstenen op enkele uitzonderingen na ... Waarschijnlijk mensen die hun status na hun dood bevestigd willen zien door een monumentaal kunstwerk.
En dan sta je plots voor de sobere, zwartmarmeren graven van deze twee legendes. De goudkleurige gravure vermeld namen, geboorte- en sterfdatums en een mooie vers uit de Bijbel op ieders steen. Een metertje voor hun graf staat een simpel zitbankje, eveneens in het glimmende, zwarte marmer; met het opschrift : "I Walk The Line" en "Wildwood Flower", de woorden die hen wereldberoemd maakten.
Het heeft het uitzicht van een bankje doch ik ben geneigd te geloven dat niemand het lef had om er zomaar op te gaan zitten ...
Wat ook een instant indruk maakt, is het besef dat hun overlijden slechts een kleine 4 maanden uit elkaar ligt.
June moest haar aardse bestaan opgeven in mei 2003, waardoor het nog steeds verliefde hart van Johnny brak, en hij het huidige met het eeuwige moest ruilen slechts een kleine 4 maanden na het heengaan van zijn "true love" ...
Mooie, rustige rit via de "scenic route" naar Knoxville. Gloeiend heet maar wat een bruisende stad !
Bij aankomst dienden wij een omleiding te volgen omdat er een charity-run bezig was : The Color Run.
Deelnemers dienden 5 kilometer te lopen en hun inschrijvingsgeld ging naar het lokale kinderkankerfonds. Wat dit loopevenemt superleuk maakte, was het feit dat toeschouwers, gewapend met gekleurd krijtstof, dit stof naar believen op de voorbijlopende renners mochten gooien.
Gevolg was dat de lopers na de streep het uitzicht hadden van een wandelende, levende regenboog ... Prachtig om zien !
In het centrum van de stad was tevens een markt aan de gang met lokaal geproduceerde groenten, kazen, broden ...
Tomaten zijn hier blijkbaar de specialiteit want wij zagen een 20-tal variëteiten die ik in Europa nog nooit heb gezien.
Een wandeling door het World Fair Park draaide uiteindelijk iets te warm uit, zodat we besloten om snel de airco van onze wagen op "high" te zetten en de snuit richting hotel te draaien.
Het food-court van een leuke shoppingmall stond in voor onze lunch ... New Orleans Chicken, Bourbon Chicken, Teryaki Chicken en een Philly Cheese Steak voldeed.
Het hotel zelf valt wat tegen ... gelogeerd op de eerste verdieping, geen terras en een onweer om U tegen te zeggen.
Daarom het besluit om zo meteen een taxi te nemen naar het Red Lobster restaurant ... Reuze Margarita's en een zeevruchtenschotel met een volledige kreeft, halve kilo snowcrab-poten, 12 scampi in look en 12 gepaneerde scampi voor omgerekend 17 euro ... Een extra kreeft krijg je erbij voor een extra 8 euro ... Eters moeten van goeden huize komen om dit bord tot een goed einde te brengen.
Tot zover ... zo meteen nog enkele fotootjes en straks foto's van Red Lobster
Vanmorgen alweer een mooi ontbijt met roerei, sausages, biscuits en gravy ... Zwaarlijvigheid komt je echt niet zomaar aanwaaien ! Only in 'Meurica !!!
Anyway, kort ritje vandaag richting Sevierville. Middelgrote stad met een prachtige mainstreet, in dit geval Parkway genaamd. Minstens 5 rijvakken in beide richtingen met een snelheidsbeperking van 35 mijl/uur. Deze snelheid geeft je een overvloed aan tijd om te genieten van de reclameborden die opgesteld staan aan beide zijden van de rijbaan. Sommigen zo spectaculair dat je als chauffeur bij de pinken moet blijven om nergens tegenaan te cruisen ... Bijvoorbeeld een levensgrote King Kong die tegen een torengebouw aanhangt, of een replica van de Titanic waarin elke avond een show wordt opgevoerd, en ga zo maar door ...
Weinig gepland vandaag zodat we in de Tourist Office binnenstapten om enige info te verkrijgen. We werden hier te woord gestaan door een (zacht uitgedrukt) ongemotiveerde, oudere man. Wij waren op zoek naar een shoppingcenter en deze brave, verouderde ziel stuurde ons naar een Mall welke voorheen ongetwijfeld DE attractie van de stad was doch door toedoen van de crisis nu nog bestond uit een bende ter ziele gegane shops. Een parking die Wijnegem Shopping in het niets zou doen verdwijnen, was nu slechts bezaaid met een tiental auto's en een tentje met de uitverkoop van het volgende faillissement.
Groot geluk dat wij rijden met Alabama-nummerplaten want wij werden aangesproken door een "pastor" met zijn eega, welke beiden ook uit Alabama kwamen. Deze vriendelijke meneer was zo vrij ons door te verwijzen naar de openluchtmall Tanger.
Enkele minuten later kwamen wij de parking van dit megagebeuren opgedraaid en wat bleek ? Tanger is een echt shoppingvillage !
Verschillende straten met aaneengeschakelde shops voor elk wat wils ... van kledij over schoenen en parfum tot keukengerei ...
Onze dochter was meer dan in haar nopjes en gaf zich volledig over aan een beperkte shoppinguitbarsting ... Er komen in Memphis en Nashville namelijk nog iets reusachtiger malls aan.
Voor de mannelijke reizigers in ons gezelschap was het eigenlijk zoeken naar een bar, café, pub of het-maakt-niet-uit-wat-als het maar bier verkoopt ... In het ganse dorp slechts 1 plaats : The Chop House : restaurant, bar met full service (alle alcohol verkrijgbaar).
Dan maar lunch gedaan ... nu we daar toch waren ...
Hapjes : Colossal Onion Rings : voor de niet-engelstaligen : enorme knoerten van gefrituurde ui-ringen met een hemelse tartaarsaus. De jongen die ons deze schotel aan tafel bracht, grapte nog over het feit waarom ze deze ringen "kolossaal" noemden ... Wel, elke ring zou makkelijk kunnen dienen als een armband van een stevige dokwerker ... Echt kolossaal en 9 stuks. Daarnaast hadden we ook de Sweet Corn Tamales besteld ... 4 lekkere, cakejes getopt met verschillende ingrediënten zoals avocado, tomaat, scampi ...
Eigenlijk hadden we toen al de inhoud van onze maag overschreden maar het hoofdgerecht was al besteld en onderweg ... Steak voor mij en verschillende, enorme hamburgers voor de rest van de familie ...
Overvol en met m'n wagen volgeladen, vlam in de pijp op naar de Greenbrier Inn. Gelegen naast de Parkway valt deze Best Western eigenlijk nog mee ... Leuk zwembadje, kamers OK en op gelijkvloers, naast de ijsmachine (heel belangrijk)
Installatie naast het zwembad onder een parasol vond plaats, met een gevulde koelbox, literatuur en muziek ... Te warm voor mij (tegen de 40 Celsius) maar de dames genoten van een dip in de pool en een BBQ voor hun velletje in de ligzetel ...
Omdat de hamburgers en steak nog niet voldoende gezakt waren, kozen we voor een late pizza ... aan de deur van de hotelkamer gebracht door de prachtige mensen van Domino's America ! Voor ongeveer 15 omgerekende euro's waren wij 2 schitterende pizza's en 8 magnifieke chickenwings rijker ...
Eigenlijk dagje nietsdoen ... But still great fun, food and drinks !!!
Te snel op enter gedrukt en daardoor volgt hier ... euh ... het vervolg
Met onze Jeep de Interstate op richting East Ellijay, Georgia. Gelegen aan de foothills van de Smoky Mountains. Voor de engelstalige puristen onder U : Smoky en niet Smokey (adjectief en eigennaam, heb het ook moeten vragen)
In normale omstandigheden een ritje vanuit Herentals naar zee. Hier moesten wij door een wolkbreuk, gecombineerd met invallende duisternis. 's Morgens zagen wij het lokale nieuws en vernamen dat er 8 mensen het leven verloren (landverschuiving) en dat honderden huizen waren ondergelopen.
Gelijkaardig nieuws hadden wij nog nooit vernomen bij onze aankomst in Blankenberge ...
Hier dus wel en blijkbaar is dit een terugkerend fenomeen in augustus. Meer daarover iets verder ...
(Even een intermezzo ... ik ga even buiten om een sigaretje te roken ... Zicht op de nachtelijke bergen, krekeltjes en een zwoele, avondlijke temperatuur. Bacootje in de hand, sigaretje in de andere. Een SUV stopt op de parking tegenover onze kamer. En dit zeg ik met alle respekt : vooraan rechts stapt een wezen uit dat alle verbeelding overtreft : dit is iemand die je ooit op Vitaya gaat zien.
Achteraan rechts stapt een gelijkaardig persoon uit, en achteraan links hetzelfde. Ruw geschat : 700 kilo gezamenlijk.
Nadat ik mijn verslikking (nieuw woord) verwerkt had, kwam de apotheose : de chauffeur.
Een 80-jarige man, vermoedelijk de vader van de drie, wiens verjaardag men hier kwam vieren. Eerst gingen de drie dames in discussie over wie deze man ging helpen. Deze knar moest zich behelpen met krukken en was desondanks nog in staat om dit zwaar vervoer tot een goed einde te brengen ...
Maar dit tussendoor.)
Wij kwamen aan in de Best Western Mountain View Inn, gelegen in East Ellijay in Georgia.
Mooi en proper. No more, no less.
Door het tijdsverschil was iedereen "bek af" om 1900 uur plaatselijke tijd (0200 uur in de vroege morgen in België)
De zeer vriendelijke dame die ons onze kamer toewees, zag ik even later buiten terug, tijdens het roken.
Zij beklaagde zich over het feit dat zij, geboren in 1964, wettelijk moest werken tot op haar 72ste om haar kleine pensioentje te kunnen claimen.
Ben ik toch maar gaan slapen. Want hierover wil ik geen gezeur op mijn vakantie.
Onderweg naar het hotel nog even zeker maken van een gevulde maag want door het uurverschil was het ondertussen meer dan 10 uur geleden dat we nog iets fatsoenlijks door onze maag hadden gekregen.
Op goed geluk een stadje binnengereden en de eerste de beste was goed genoeg : Ruby Tuesday's
Seafood Gumbo, Coconut Shrimp, Onion Rings, Bacon'n'Cheese Burger, Classic Ruby's Burger, Garlic Biscuits, en een echt groot dessert voor ons Dorien : a bar with : Peanut Butter Chocolate Fudge with Caramel Drippings and Pecans dripped in warm Chocolate ...
Vanzelfsprekend bedje in en uiteraard om 0500 uur wakker. Koffietje en sigaretje beneden, zonnetje zien opgaan, zo stil mogelijk een douche nemen maar ondertussen toch hopen dat de rest ook wakker wordt ...
Gelukt !
Niet iedereen even gelukkig, but hey ... this is America !!!
Vroeg ontbijt in onze Best Western : Biscuits and Gravy : Best Ever !!! Voor de niet engelstaligen : betreft een cakeje overgoten met witte vleessaus met gehakt. Verder een pannekoekenmachine : zet je bord rechts van de machine, druk op de knop en een minuut later heb je twee perfekt gebakken American pancakes ...
Dus we konden ertegen !!!
Richting North Carolina ... Mooie rit door de Smoky's ... Bochtig met snelheidsbeperkingen tot 20 km/u omgerekend.
Het zicht wisselde van adembenemend tot dikke mist (1700m hoog).
Nadat we de staatsgrens van North Carolina naar Tennessee waren overschreden, kwamen we terecht in Gatlinburg. Een toeristenval, maar zo levend, vriendelijk EN met lekker eten bij : Dick's ...
Aan de deur hangt de verwittging al : hier binnen moet je kunnen leven met sarcasme, cynisme, ironie, en ga zo maar door : but all in good fun !
Wij konden het ervaren : onderleggers en bestek worden gewoonweg op tafel gegooid, iedereen krijgt een koksmuts op met een inscriptie zoals :
Fake Blond, Real Dumb, of I got drunk I blew Chunks, en dan de gebuur : I'm Chunks.
Moest er dergelijke zaak in België bestaan ...
Anyway ... ik ga stillekesaan afsluiten en hou jullie verder wel op de hoogte ...
Foto's volgen wel want we zitten hier nog volop in redneckcountry en hier is de WIFI ondergeschikt aan de moonshine ...
Voor de eerste keer dit jaar ben ik in staat om jullie via deze blog op de hoogte te houden van onze huidige trip. Het is hier net 2100 uur gepasseerd en sindsdien hebben we al heel wat te verwerken gekregen. Niks dramatisch, maar toch ...
Here we go !
Ons vertrek verliep normaal. Taxi een uurtje vroeger besteld wegens de dreiging op Amerikaanse instellingen. Tijdig Zaventem bereikt en de nodige procedures vlot doorlopen. Geen bliepje te horen bij de security-check.
Boarding liep al een half uur uit. Was voorzien om 1000 uur, opstijgen om 1105.
Het wegduwen van de gate duurde iets te lang om de gezelligheid van de aanstaande reis te onderhouden. Hetgeen even later bevestigd werd door de cockpit.
Twee veiligheidsmeldingen in het computersysteem zorgden ervoor dat een team van onderhoudsmensen moest opgetrommeld worden om dit euvel te herstellen. En daar zit je dan ... een ijskoude vliegtuigcabine en aanhoudende meldingen dat alles in orde komt en dat men er alles aan doet om ons zo snel mogelijk in de lucht te krijgen ... Je zou beginnen denken dat dit vliegtuig één van de doelwitten was !
Enfin, een half uur werd een uur en uiteindelijk kon men ons wegduwen van de gate.
Prachtig nieuw vliegtuig de lucht in en onze vlucht van 9 uur en 10 minuten rechtstreeks naar Atlanta was onderweg. Over de problemen van de mensen met aansluitende vluchten in Atlanta wil ik het zelfs niet hebben. Wij waren dolgelukkig dat dit onze eindbestemming was.
In-flight entertainment was gewoonweg SUPER !!! Nieuwste films, klassiekers, docu's, TV-series, CD's, games ... Voor elk wat wils in zijn of haar persoonlijke in-seat-monitor. (O ja, er was ook gratis bier en wijn ...)
De maaltijden op deze vlucht waren echt erbarmelijk slecht. We hadden keuze uit een stukje kartonnen kipfilet met extra zoute paprikasaus of vegetarische pasta met extra zoute groenten (paprika) of een superzoute chickensalad met brood. De namiddagsnack was zo mogelijk nog meer weerzinwekkend : een wrap met tomatenpasta en kikkererwten vergezeld van een Dame-Blanche die nooit in een fatsoenlijke crèmerie familie heeft gehad ...
De landing was OK. Het weer bij aankomst eveneens.
Eénmaal uit het vliegtuig stond ons de passage door "Immigration" nog te wachten. De wandeling tevoet naar de betrokken terminal duurde ongeveer 20 minuten. Geen probleem : onze bagage zou zo goed als klaarliggen wanneer we door deze controle waren.
Dit had voor ons de realiteit kunnen zijn, moesten wij niet buiten onze oude Afro-Amerikaanse waard gerekend hebben; dit keer in de vorm van een oude Afro-American waarvan ik denk dat het zijn laatste shift was vooraleer op zijn welverdiende pensioen te gaan.
Wij zijn al vele malen door de administratieve molen van de immigratiecontrole gehaald, maar dit tartte alle verbeelding. Mensen werden van de ene lijn naar de andere verschoven. Controleurs gingen plots hun break nemen, sloten gewoon hun loket of deden er 20 minuten over om een Chinees door te laten ... Wij hadden natuurlijk 4 Chinezen voor ons in de rij ...
Dit ging ook voorbij en we konden eindelijk onze eenzame bagage van de transportband halen.
De shuttle naar de Alamoterminal voor ons huurwagentje (Jeep Grand Cherokee met 5000km op de teller) en weg waren wij !!!
De laatste toevoeging van onze blog zal weinig te vertellen hebben. Vandaag onze lastminuteshopping gedaan in één van de mooiste Malls van Florida. De Florida Mall is op 19 minuten van onze villa gelegen en staat borg voor maar liefst 270 winkels !
Een korte doch krachtige shopping liet ons toe om nog een laatste keer te genieten van onze pool, de lokale zon en onze BBQ ...
Traditioneel moet op de laatste dag de ijskast leeggegeten en leeggedronken worden ... Op dit eigenste moment zijn we daar volop mee bezig ...
Lokale tijd is nu 2240 uur en het is nog steeds 30 graden Celsius ... We hebben wel een plaatselijk klank- en lichtspel mogen meemaken met de nodige regen, doch afkoelen doet het niet ...
Morgen kunnen we op ons gemak de huisreis aanvatten. Vlucht naar JFK vertrekt om 1325 uur lokale tijd en zou ons tot 1610 uur moeten bezighouden. Daarna dienen wij ons te amuseren tot 1925 uur alvorens de oversteek van de grote plas aan te vangen. We zijn voorzien om te landen in Brussel om 0925 uur.
Wij gaan ons nu concentreren op het leegkrijgen van alles wat we hadden ingekocht en proberen nog de laatste restjes uit de ijskast te eten ...
Nog enkele fotootjes en dan zien we jullie één van de dagen terug !!!
Wij hebben het nieuws van het drama in Pukkelpop op de voet kunnen volgen en wij hopen van harte dat niemand van jullie, familie of vrienden onder de slachtoffers heeft ...
Wijzelf hebben vanmorgen onze geplande airboatride op East Lake Tohopekaliga afgewerkt. Voor onszelf reeds de derde keer, voor onze nieuwe reisgezellen, een primeur.
Een airboatride moet zo vroeg mogelijk worden gedaan, gewoon omwille van het feit dat de temperatuur nog niet zo hoog is. Vanaf dat de temperatuur hoger oploopt, trekken de alligators zich terug in het koelere gewas en is de kans dat je er eentje te zien krijgt, kleiner. We slaagden erin om de boot van 0955 uur te pakken te krijgen. Eigenlijk een beetje te laat zo bleek, want we kregen slechts één alligatormoeder te zien op haar nest met haar jongen. Verder krijg je de kans om enkele vogels in aktie te zien, dewelke je anders enkel in de zoo kan aantreffen ... Kleine tegenslag voor ons was wel dat onze kapitein van vandaag een relatief rustige piloot was. Terwijl we andere jaren een spectaculaire rit over open water maakten tegen hoge snelheid, beperkte onze huidige kapitein zich tot een rustige "360" in het begroeide gebied van Lake Tohopekaliga. Na een ritje van een halfuur, kregen de liefhebbers nog de kans om een echte en levende alligator vast te houden. Dit creatuurtje was gelukkiglijk de bek dichtgeplakt, zodat de hechtingen overbodig bleven. Zelfs zo'n kleine rakker (zie foto) hapt zonder problemen en enige vorm van spijt twee of drie van onze vingers weg in een oogwenk ... We vernamen ook nog dat een alligator blijft groeien tot aan zijn dood en met gemak 70 jaar oud kan worden. Tegen die tijd is hij zo'n kleine 6 meter lang en weegt hij ongeveer 500 kg ... Tandartsen of tandverzorging zijn voor een alligator totaal overbodig. Zijn tanden breken voortdurend af tijdens het eten, doch de natuur heeft erin voorzien dat elke tand binnen de kortste keren wordt vervangen. In een volledig leven zal een alligator ongeveer een 2000 (!) tanden hebben versleten !
Na dit luchtige intermezzo voelden we de temperatuur met gestage stappen de hoogte ingaan en we besloten dan maar wijselijk om de koelte van ons zwembad te gaan opzoeken ...
Een typische Amerikaanse lunch met homegrilled Angus Beef Franks en 100% pure Beef patties (ofwel hotdogs en hamburgers), zorgde ervoor dat we, voorzien van de nodige kracht, aan de namiddag konden beginnen.
Het was een namiddag van afwisselen tussen zon, zwembad, patio en zelfs de verkoeling van de airco binnenshuis !
De laatste foto bij deze blog toont hoe wij hier hebben afgezien : 47 graden Celsius in de zon ! Dit is voor ons ongezien en nooit meegemaakt !
Zo meteen nog een klein 1,5 kg wegend stukje Top Sirloin op de grill gooien en dan zijn we weer gesterkt voor onze avondsessie.
Morgen een ongepland bezoek aan de Florida Mall om nog wat lastminute shopping te doen ...
Vanmorgen ontwaakt onder een bewolkte hemel met weinig zonnige vooruitzichten, althans volgens de lokale De Boosere. Hoge temperaturen tot daaraantoe maar de kans op regen was te hoog. Dus kwam het ons zeer goed uit dat wij ons tripje naar Cocoa Beach gepland hadden. Een goed uurtje karren en je staat aan de kust van de Atlantische Oceaan ... Windstil bij aankomst en een temperatuur die omstreeks 1100 uur de pan reeds uitrees ... Even snel pootjebaden en schaduw opzoeken wegens te heet ... Wij hadden wederom geluk dat de grootste strandbar van Cocoa Beach op 50m van ons lag ... Wij werden er verwelkomd met open armen en konden ons dadelijk laven aan een niet ophoudende stroom van goedgevulde pitchers met bier naar keuze ... 4 grote pitchers later, samen met een portie Mild Chicken Wings, Coconut Crusted Fried Shrimp en een portie Pot Stickers, waren we klaar om ons uurtje retour aan te vangen ...
Terug richting Kissimmee, door afwisselend heldere hemels en donkere, alles uitstortende wolken ... En éénmaal thuis was het droog, warm, en toch nog steeds overtrokken ...
De temperatuur weigerde hardnekkig om onder de 30° graden Celsius te duiken, wat ons in staat stelde om van de temperatuur te genieten zonder kans op zonnebrand.
Voor sommigen was een powernap naast de pool een mooie oplossing, voor anderen de kans om zich vroegtijdig in te pilsen ...
Een uitgebreide bestelling bij de lokale Domino's vormde het avondmaal dat wij genoten.
Momenteel nog wat nakaarten met het nodige sap op tafel ...
Morgenvroeg de airboat op met hopelijk een zicht op veel alligators ... Maar daarover morgen meer !
