|
Arco 16/6
Eindelijk nog eens de kans gevonden om een update te plaatsen ... De WiFi-verbindingen in de holen van Pluto zijn soms echt erbarmelijk.
Op het ogenblik dat ik dit schrijf, zijn we ingecheckt in het University Place Hotel. Een prachtig hotel, gelegen in de universiteitsbuurt van Portland.
Maar eerst onze trip naar Arco, Idaho.Vanuit Dillon namen we Highway 20, een secundaire weg, die je toelaat om volop te genieten van het wondermooie landschap dat naast je doorglijdt. Locals noemen deze weg de Nez Perce, naar de oorspronkelijke Indianenstam die het gebied bevolkte. Momenteel is het een officieel reservaat met nog ongeveer 3500 Native Americans.
Deze route voerde ons tevens langs het Craters of the Moon National Park. Een vulkanisch stuk land dat héél lang geleden werd gevormd door de uitbarstingen van 3 aktieve vulkanen in lijn. Alweer wordt hier ons gevoel van afstand getest, want zover we kunnen zien, bestaat het landschap uit grillige rotsformaties, gevormd door gestold lava. Zo is er bijvoorbeeld de "Snowcone", een kleine lavakrater, gevuld met eeuwige sneeuw. Even verder kan je, mits getrainde kuiten, een lavarots beklimmen van 7m hoog, waarbij het hoogste stijgingspercentage 94% bedraagt ... Mijn kuiten werden hier op eigen beslissing van gevrijwaard. Susie's daarentegen ...
Met het park achter ons, ging het richting DK Motel, onze hokplaats voor de nacht. Het weer verslechterde en we konden met wat geluk nog net iets eten in een plaatselijke deli. Een verse grote pizza, half peperoni, half hawaï en een Sprite maakte ons $14 lichter. We verlieten de zaak met twee dozen overschot, gevuld met elk een kwart pizza ... Een grote pizza hier is geen grote pizza bij ons.
Net het hoekje om bevond zich onze slaapplaats, zoals gezegd het DK Motel.
Een roadside motel zoals je ze enkel in de films ziet. Een rijtje huisjes, gebouwd in U-vorm, met parking voor de deur en twee stoelen op de porch.
We werden hartelijk ontvangen door nieuwe uitbaatster die ons vertelde dat ze haar uiterste best deed om deze zaak terug iets van een naam te geven, aangezien de vorige eigenaars geen interesse meer hadden. Onze kamer, double queen, was met al het nodige uitgerust : ijskast, microgolf, HD-TV en een propere badkamer. Het weer was ons minder goed gezind, aangezien we een storm over ons heenkregen ... Klank- en lichtspel van jewelste, en toch mooi om zien.
Boise, Idaho 17-18/6
Een lange rit over secundaire wegen voor de boeg om onze eindbestemming van de dag te bereiken : Boise, Idaho. Ongetwijfeld zijn er mensen die al gehoord hebben over deze stad. Meestal omdat er in films nogal neerbuigend wordt gedaan over Boise. Het zal mij een raadsel blijven waaróm, want het is een wondermooie grootstad.
De weg ernaartoe sneed door eindeloze prairies, onbewoond en niet te vatten op film of foto. Je kan er mijlenver zien en wanneer de weg op de hoogste heuvel komt, wordt het zicht op de horizon te wazig omdat de horizon simpelweg té ver weg is ...
Borden vragen je om op te passen voor loslopend vee, eigendom van grote veeboeren met open ranges : Weilanden zonder hekwerk. We moesten dan ook van tijd tot tijd onze snelheid aanpassen omdat deze grazers naast de weg stonden.
Ons hotel in Boise was de Safari Inn Downtown. Centraal gelegen en een goede uitvalsbasis. Omdat we te vroeg waren voor de check-in van 15u, kregen we toch een parkingpas, zodat we al van onze Koreaanse huifkar afwaren.
We gingen lunchen in één van de talrijke zaken die vlakbij het hotel gelegen waren. Wat ons onmiddellijk opviel was het feit dat de meeste zaken hier beschikken over een terras. Dit is iets wat we voordien, in deze mate, nog nooit hadden gezien.
De keuze was dus : terrasje in de zon of in de schaduw ? We gingen voor half/half.
Een lekkere steak en een half kipje later, wandelden we terug naar het hotel. Het was toen 1410u.
De kenau van dienst zei ons bruutweg dat check-in pas vanaf 15u was en dat we maar moesten wachten. Verdere info over onze kamer werd niet gegeven. Nu hebben wij al in tientallen hotels, motels en andere plaatsen geslapen over de ganse Verenigde Staten, maar nog nooit werden wij zo ontvangen. We hoeven niet als royalty te worden behandeld, maar zulke ingesteldheid is voor hotelmedewerkers hier zeker geen norm !
Dan nog maar een ander terrasje vlakbij gezocht, waar we met een fijne selectie van de lokale bevolking een biertje dronken.
Uiteindelijk konden we toch op onze kamer, ingecheckt door een iets vriendelijker exemplaar van het personeel. Onze kamer echter, maakte veel goed. Een eiland, voorzien van alles wat we wilden.
Het hoogstnodige uitgepakt (de ijskast gevuld dus), zwempak aan, de nodige vloeistoffen en ijs in de koeltas, lectuur mee en hop ! Naar het zwembad ! Enkele ligstoelen, een tafeltje met parasol en een klein zwembadje dat perfect voor wat afkoeling kon zorgen.
Het ondergaan van de zon deed de temperatuur snel dalen waardoor we ons dienden terug te trekken naar ons verblijf.
Het pitten nam een vroege start.
Dag 2 in Boise begon met een ondermaats ontbijt in de Safari Inn Downtown. Geen verdere uitleg waard.
In de stad bestaat er een Historic Trolley Tour, een rondrit met een oud tramwagentje dat je langs alle bezienswaardigheden brengt. Zoals vele van onze geplande activiteiten, hadden we dit vanuit België proberen te boeken, doch tevergeefs. Ons inziens geen probleem, we wandelen simpelweg naar de startplaats en kopen een ticketje ! Nope ! De website nogmaals gecheckt vooraleer ons blindelings in een wandeling van 20 minuten te storten en wat bleek ? Treintje volzet !
Geen alternatief ... Ik werd dus lichtelijk verplicht om mijn wandelsandalen aan te trekken en de stad met de voetenkar te ontdekken.
Uiteindelijk was dit niet zo erg als gedacht. Onze rondgang begon in het Julia Davispark, een groene oase langs de Boise-river, die grenst aan de Boise Zoo en enkele musea. De voortzetting van onze stapsessie ging richting Downtown, waar we verschillende stadsgedeelten ontdekten. Eén ervan was het Baskische gedeelte, met eigen marktjes en restaurants. Het was in één van deze zaken waar we stopten voor onze lunch. Net zoals in bv. San Sebastian, neem je hier plaats op een zonnig terras en kies je verschillende pintxo's ... En eerlijk gezegd, de gerechtjes die wij proefden zouden op een Baskische patio niet uit de toon vallen !
Verder viel ons nog op dat Boise houdt van kunstenaars die verroest ijzer in een abstracte vorm weten te plooien, vormen, lassen of gewoon neerzetten op een straathoek, en dit tóch als kunst weten te verpatsen. Geef mij dan maar Freak Alley Gallery, een pissteegje waarin graffiti-freaks hun gangen mogen gaan ! Soms heel mooi, soms terecht een openbaar urinoir !
Pendleton Oregon19/6
Een rit, zo goed als volledig op I-84 West, een Interstate, simpelweg omdat dezelfde rit over secundaire wegen onze trip met een aantal dagen zou verlengen ...
Maar niks van treurnis was ons deel ! Elke "rest-area" werd bezocht voor een plasje, drankje en een pafje, totdat we Baker City bereikten. Een mooi, gezapig westernstadje op de Oregon-Trail. Waar de "emigranten" uit ongeveer 1850 passeerden, op weg naar groenere velden en blinkend goud ! Uit Missouri vertrokken er ongeveer 50.000 mensen met alles wat ze hadden voor een 3000km lange reis met huifkar, ossen en paarden. De gemiddelde afstand die deze pioniers per dag konden overbruggen was ongeveer 18km.
Wij doorkruisten een vallei waar één pionier op een gedenksteen werd geciteerd : vrij vertaald : "De wielen van onze huifkarren begeven het in dit ruige terrein. Onze watervoorraad geraakt uitgeput en de kinderen hebben honger. Pas achteraf kwamen we te weten dat de duizenden bewegende vlekken op de glooiende hellingen van deze immense vallei, Indiaanse ponies waren ... Hun eigenaars ontmoetten we spijtig genoeg een tijd later ... " Harde tijden, mij dunkt ...
Baker City beschikt over een majestueuze kathedraal, waar nog elke morgen de dagelijkse mis wordt opgedragen. Dit feit is een Susy echter niet besteedt, wanneer zij haar zinnen heeft gezet op het bezoek van voornoemde kathedraal. Zij vond de ingang, trapje op en hopla : recht de mis binnen ! Zij stond redelijk snel terug buiten, waar ik geduldig wachtte.
Dan maar eerst een wandeling over Main Street, vestingsplaats van het Grand Geiser Hotel, vergane glorie van een mijnstad doch in ere gehouden en nu één van de duurdere plaatsen om je vermoeide lijf te rusten te leggen. Wij kozen er echter voor om ons terug naar de kathedraal te begeven, na de dagelijkse eucharistie, die trouwens voor een weekdag druk bezocht was.
Opvallend : elke oversteekplaats voor voetgangers op Main Street, wordt aan beide zijden opgesmukt met een bronzen beeld van elke man of vrouw die iets in de geschiedenispap van de stad te brokken had.
Nog een klein uurtje karren, bracht ons bij het Rooster Restaurant, een zaak voor breakfast, lunch en dinner met een full bar. Alles home-made en dat proefde je ! Chicken-noodle soep and salad combo voor Susy, grilled chicken breast with mash and gravy voor mij. Bordje leeg en klaar voor de laatste mijlen. De laatste tussenstop was de historische Woolen Mill, een oude wolmolen, omgebouwd tot museum en bijhorende shop met 100% wollen en linnen kledij. Twee hemden en een short later was ons hotel voor vannacht niet meer veraf.
America's Best Value Inn. What's in a name ? Nog zo'n roadside motel dat nostalgie uitstraalt. Een Mexican Mama ontving ons zeer hartelijk en checkte ons in. Leuke kamer op het gelijkvloers met mogelijkheid tot het vormen van eigen terrasje, mits het buitenzetten van je kamermeubilair. We konden nog enkele uurtjes naast het zwembadje in de zon zitten, alvorens het weer omsloeg. Mama zei dat er een "windstorm" op komst was ... "She could feel it !". En de Mama kreeg gelijk.
De Chinese combo-maaltijd die we lieten leveren werd vlotjes verorberd en de "windstorm" was, onder onze dekens, een zorg voor anderen ...
Ik ga het hierbij houden voor vandaag ... Wat Portland ons zal bieden, laat ik jullie nog wel weten !
Tot gauw !
|
