Voilà ! Car and driver voorgesteld.

Op ons menu vandaag : een grote hap uit de 66 in de staat Illinois. En wat een mooie hap bleek het te zijn, ondanks de regen die we weer mochten ondergaan bij ons vertrek. De weerberichten waren echter een klein beetje positief en inderdaad ... in de namiddag mochten wij eerst een flauw en daarna een sterk zonnetje verwelkomen !

Anyway, we vertrokken dus uit de Windy City via West Adams Street, het historische begin van de Route, met als eerste doel het stadje Joliet. 

Eénmaal de drukte van de stad was vergeten, werd deze rit alsmaar mooier ... Mensen die hier, of ergens anders buiten België, in een uitgestrekt land een lange rit hebben gemaakt, herkennen het gevoel. Het gevoel dat je overvalt wanneer je die lange, rechte weg voor je ziet, de weg waarvan je met het blote oog het einde niet kunt bepalen, waarvan het einde onzichtbaar is omdat het gewoon té ver is ... 

Misschien is dit wel een voorsmaakje van vrijheid ...

Maar genoeg van dat kleffe gedoe ! 

We kwamen aan in Joliet, blijkbaar iets te vroeg want het visitor centre opende pas om 10 uur. Kwartiertje wachten vonden we niet erg, want we stonden tenminste uit de regen. Een vriendelijke medewerkster zag ons staan en liet ons zonder problemen binnen en ontfermde zich over ons bij onze rondgang in het infocenter/museum. 

Een tweede medewerker nam over en stopte onze handen vol met allerhande info over hun stadje, de geschiedenis ervan en hoe we de Route verder moesten aanpakken. Ongevraagd, zeer beleefd en uiterst behulpzaam ... 

Het Rialto Theatre is bijna legendarisch ... Alle wereldsterren traden en treden er nog steeds op ... 

Volgende stop : Gemini Man at the Launching Pad Diner

Een iconische stop uit de beginjaren van de SpaceRace tussen de VS en Rusland. Spijtig genoeg was de diner zelf recent gesloten en staat hij nu te koop. Wegens tijdgebrek geen bod kunnen doen ...

Even later wisten we ons wel gevoed en gelaafd in de Polka Dot Diner ...

Prachtige "Happy Days" zaak, met kleine Wurlitzer juke-boxjes op de tafels en een chicken dinner aan $7.90 ! Winner winner !!!

Pontiac was de volgende noemenswaardige stop vanwege de prachtige verzameling "murals"; echte muurschilderingen die gerelateerd zijn met de stad of met zijn (voormalige) inwoners. Deze schilderingen zijn door de jaren heen echt iconisch geworden en wanneer je er zelf vóór staat, voel je meteen waarom ...

En moest je het nog niet geraden hebben, Pontiac is ook "nen otto" en uiteraard kan een automuseum niet ontbreken ...

In Pontiac brak dan uiteindelijk de zon door waardoor we buiten een lunchke konden doen. Susy een slaatje en ik een broodje "Mighty Vermillion", genoemd naar de vlakbij gelegen rivier ... Bleek lekker soepvlees te zijn, in een plat broodje geploft met frietjes en koolsla opzij. Susy nam "een slaatje" ... Een kropke versnipperde ijsbergsla met gebakken spekjes, rode ui, komkommer en ei, geserveerd in een pastakom waarin het gemiddelde gezin een half kilootje gekookte spaghetti kwakt ...

 

Onder een prachtige zon reden we Bloomington binnen . The Chateau ... 

Morgen : Lincoln, Springfield (waar de Sinpsons wonen), Auburn, Staunton en slapen in Collinsville.

Tot morgen !