Omdat wij deze restaurantketen reeds meerdere malen bezocht hadden, wisten wij wat ons te wachten stond en hadden wij ons per taxi laten voeren.

(Bedankt, Taximan)

Aangekomen bleek deze concessie zeer succesvol te zijn aangezien er een 15-tal wachtenden vóór ons waren. Het wachten nam echter slechts 5 minuten in beslag en voor we het beseften, zaten we in een gezellige box met het Red Lobstermenu voor onze neus. 

Tijdens het maken van onze keuze gingen we alvast voor de door ons gekende Reuzemargarita, de "Lobsterita" in dit geval ... een klassieke Margarita met José Cuervo, Triple Sec, limoen en nog wat lekkere dingen ... Het formaat van deze vloeibare intro is geserveerd in een glas met inhoud van een halve liter en als je het rietje erin steekt, loopt ie over ...

Tot zover het aperitief.

Ikzelf ging voor een combinatie van Snowcrab Legs en Sirloin Steak, vergezeld van een smeuïge puree. De rest van de familie ging voor een volledig Snowcrab Legs menu, een Center Cut New York Strip Steak of de Megaschotel : the Ultimate Feast, bestaande uit kreeft, snowcrab, scampi in look en gefrituurde scampi ... Zonder dessert doch volledig voldaan, stapten wij terug de taxi in en arriveerden veilig in het hotel.

Tien uur in de avond en een zacht geronk weerklonk uit de kamers van de familie Jacobs ... (de veroorzakers blijven tot op heden op te sporen ...)

Opgewekt en met een stevig ontbijt in het uitgeruste lijf tikten we "Memory Gardens, Hendersonville" in de GPS. De plaats waar The Man in Black ligt te rusten ...

De rit ernaartoe was werkelijk rustgevend. Interstate 40 West is op zondag een plezier om op te rijden. Hier komt de cruisecontrol echt tot zijn recht ... Een betonnetje dat bijwijlen kan tippen aan een biljartlaken, kronkelt zich tussen het overvloedige groen dat Tennessee rijk is.

En plots bevind je jezelf dan op de begraafplaats van legendes ...

De verwachting was dat dit de allure van een attractie zou hebben, maar het tegendeel is waar. Net voor ons vertrok er een ouder echtpaar, de enige aanwezigen op dit zeer uitgestrekte kerkhof. De dame vroeg ons onmiddellijk naar wie we op zoek waren ... Haar vermoeden werd door ons bevestigd en zij gidste ons rechtstreeks naar de rustplaats van Johnny Cash en June Carter.

Wat opvalt zijn de liggende grafstenen. Geen opstaande kopstenen op enkele uitzonderingen na ... Waarschijnlijk mensen die hun status na hun dood bevestigd willen zien door een monumentaal kunstwerk.

En dan sta je plots voor de sobere, zwartmarmeren graven van deze twee legendes. De goudkleurige gravure vermeld namen, geboorte- en sterfdatums en een mooie vers uit de Bijbel op ieders steen. Een metertje voor hun graf staat een simpel zitbankje, eveneens in het glimmende, zwarte marmer; met het opschrift : "I Walk The Line" en "Wildwood Flower", de woorden die hen wereldberoemd maakten. 

Het heeft het uitzicht van een bankje doch ik ben geneigd te geloven dat niemand het lef had om er zomaar op te gaan zitten ... 

Wat ook een instant indruk maakt, is het besef dat hun overlijden slechts een kleine 4 maanden uit elkaar ligt. 

June moest haar aardse bestaan opgeven in mei 2003, waardoor het nog steeds verliefde hart van Johnny brak, en hij het huidige met het eeuwige moest ruilen slechts een kleine 4 maanden na het heengaan van zijn "true love" ...