Na het bezoek aan Johnny was het zo goed als lunchtime ... Thuis hadden
we al een leuk plaatsje gegoogeld dat op weg naar Nashville lag. Het bleek
uiteindelijk slechts een kleine kilometer van de begraafplaats te zijn.
Barefoots Charlie's bleek een leuke diner te zijn waar ze trots zijn op hun
"catch of the day", met andere woorden, wat ze ook uit de rivier
halen. Deze rivier loopt achter de zaak door en indien je tegen de hitte bent
opgewassen, kan je zelf buiten eten. In ons geval was dit niet haalbaar
(asbesten pakjes niet meer toegelaten) en wegens gewoon TE heet ... Eénmaal binnen kreeg je meteen het gevoel van : wát ze hier ook serveren
... Fine by me !!! Zoals al gemeld, was de focus van het menu gericht op verse vis of
crab(cakes), een hamburger of pattymelt kon ook besteld worden. Fish Sandwich (2), Bacon Burger en Pattymelt gaven ons de nodige energie
om de laatste 25 kilometer af te leggen naar ons hotel voor drie nachten : Best
Western Music Row. Omdat we iets te vroeg aankwamen, was er één van de twee kamers nog niet
klaar, waardoor we besloten om al eens een kleine "prospectie" te
doen, Downtown ... Een ritje van 5 minuten bracht ons vlakbij Broadway and 4th Av. Toen we
uit de parkeergarage kwamen, werden we verrast door een plensbui van jewelste.
Schuilen en snel ... 35° en een ware wolkbreuk die gelukkig genoeg slechts een
tiental minuten aanhield. Op Broadway aangekomen, word je meteen gegrepen door de overweldigende
neonreclames, de geur van de Southern Cuisine en de sfeer in het algemeen. En
omdat we toch nog een uurtje of twee te spenderen hadden, wachtend op onze
kamers, doken we meteen in het Country-gebeuren ! Dorst én de nood aan een toilet noopten ons om in een open kroeg binnen
te stappen met 72 (tweeënzeventig) bieren "on tap", van 't vat dus.
Stella, Hoegaarden uiteraard en op fles uit België blauwe en rode Chimay. Een
Stellaatje van't vat kost je wel 4 euro en trekt op zeik van boeremie ...
Volgens onze zoon. Maar het leukste voor tenminste 3 personen in ons gezelschap : roken
toegelaten. Van een welwillende serveerster kwamen de jongsten onder ons te
weten dat men hier in de staat Tennessee een simpele regel hanteert wat betreft
roken of niet roken. Als je een ratio hebt van 20/80 eten/drinken, mag er
gerookt worden. Simpel. En deze staat beslist autonoom. Zij hebben hier geen overheersend orgaan
nodig dat zijn stempel drukt op mensen die toch geen inspraak hebben ... Anyway, na de nodige proeverijen dan toch maar naar onze Best Western
gereden. Tegenoverliggende kamers naast de lift en trap op de eerste
verdieping. Buitenzwembad gecheckt : zwembad OK, parasols niet OK, temperatuur
: over kookpunt. Een bacootje in de zon drinken, moest op 2 minuten gebeuren of
je ijs was weg ... Als avondmaal een lokale pizzeria allerlei lekkers laten brengen : XL
pizza, chicken wings, spagetti & meatballs, lasagne, garlic bread ... Supersize bedden met een overload aan kussens doch een zeer lawaaierige
airco ... Niettegenstaande toch een aangename rust ... Ontbijt was meer dan voldoende in een prachtige ruimte ... De eerste volledige dag hier in Nashville besloten we om de auto te
laten voor wat hij was en we begaven ons te voet richting Downtown. Slechts 20
minuten later stonden we op Broadway en jawel ... Schuilen voor alweer een
megaplensbui . Daags van tevoren hadden we tickets gekocht om de hop-on-hop-off tour te
doen. Door het slechte weer konden we een bus vroeger nemen dan gepland. Deze
tour beslaat de voornaamste bezienswaardigheden van Nashville en neemt (als je
niet afstapt) iets meer dan een uurtje van je klok weg. Wij besloten om één hop-off te doen aan de Farmer's Market. Een
dagelijkse markt waar de lokale boeren hun produkten komen slijten. De moeite
omdat je hier echt groenten ziet die bij ons nooit zouden kunnen gedijen.
Tomaten, komkommers, bonen en de "scuppernongs" een druivensoort die
enkel groeit in de Zuiderse Staten van de US. Een handvol gekocht om te proeven
en de smaak blijkt een combinatie te zijn tussen een witte druif en een
"stekelbees" ... Niet slecht ... Het foodcourt dat aan deze markt hangt, is internationaal. Indisch,
Japans, Grieks, enz. ... Een sushi sample platter (met een sushichef achter de
toog) volstond om onze hop-on te doen zodat we terug op Broadway belandden.
Het enige Johnny Cash museum bevindt zich in een zijstraatje tussen 2nd en 3rd Av on Broadway. Uiteraard een must . De verantwoordelijke dame ter plaatse hoorde ons onder elkaar praten en vroeg uiteraard vanwaar we kwamen. Verrast doch niet geschokt vertelde zij dat er een anonieme, gulle gever uit België een donatie aan het museum had gedaan in de vorm van een trainingspak dat wijlen Johnny ooit gedragen had. Dit jumpsuit stond nu in de huidige tentoonstelling. Spijtig genoeg achter glas en fel belicht zodat ik met mijn telefoontje niet in staat was dit te digitaliseren.
Verder bestaat de tentoonstelling uit pure emotie, nostalgie, en vooral veel spijt ... (vooral voor de fans) omdat deze man niet meer is ...
Er wordt een video gespeeld van zijn voordracht van het prachtige, zij het patriottische gedicht "Ragged Old Flag" (You Tube voor de geïnteresseerden) en dat deed me daar toch even de (weinige) haren ten berge rijzen ! Nog even een detail : Johnny Cash was een hele grote vent. Begin jaren zeventig had hij een contract met ACME. Hij zou wat commercials maken en hun boots dragen. Eén paar van deze boots stonden tentoon in het museum. Ik had enkele dagen voordien gevraagd in een schoenwinkel wat mijn 45 in Amerikaanse maat was. Het zou een 11A betreffen. De Johnny zijn bottinnen stonden daar in dat glazen kastje met als maat 13D. Kniehoge laarzen met veters ... Zacht uitgedrukt : indrukwekkend.
Tot zover het museum ...
Om de eerste dorst te lessen begaven wij ons naar Tootsie's. Een
oeruide, bruine kroeg waar legendarische artiesten als Kris Kristofferson,
Willie Nelson en in mindere mate Kid Rock, hun oorsprong vonden. Dit is voor
ons de enige plaats in Amerika waar je niet geforceerd wordt om te verteren.
Wij zagen hier mensen binnenkomen die gewoon kwamen om de live-muziek te
beluisteren, zonder iets te drinken, en dit kan hier zonder probleem ! De twee artiesten op het podium waren van een niveau dat voor onze
waarden zéér hoog ligt (voor zover ik iets van muziek ken). Maar als de
gitarist-zanger zich voorstelde, kwamen we te weten dat hij al samen speelde
met Kid Rock en Keith Urban (US Country Superstar). Jaarlijks wordt ook de
straat voor Tootsie's afgesloten omdat Kid Rock samen met enkele gasten een
gratis openluchtoptreden geeft voor een goed doel ... Na het optreden van deze jongens verkastten we naar de eerste beste
gelegenheid met livemuziek. Onze kids besloten om Coyote Ugly te doen, terwijl
de ouders zich vestigden in Honky Tonk Central ... Prachtige lokatie met een
knappe band. Akoestische gitaar, leadgitaar, basgitaar en drums ... Zanger had
ook zijn 12-jarige dochter bij ... een schattig, roodharig dikkerdje met een
stem om U tegen te zeggen !!! Kippenvel !!! Deze jongens speelden ook verzoekjes, zolang het maar country was ...
Wat toen gebeurde was weer iets nieuws voor ons : mensen kwamen naar het podium
en zwaaiden met dollarbiljetten. Ieder op hun beurt ... de ene met 10, de
andere met 20 dollar. En de band speelde verder ... Plots iemand met 50 dollar
... en ja hoor : volgende nummer een verzoekje voor 100 dollar ... En de band
speelde verder ... Rendez-vous met de kids om 18 uur. Snelle hap en na wat onderhandelen
besloten wij om onze dag te beëindigen in Coyote Ugly Nashville ... Ambiance alom en enkel dames toegelaten op de toog ... De rest ga ik
jullie besparen ... Uiteindelijk een taxi besteld en iedereen zo goed als onmiddellijk in
het beddenbakje ... Vandaag dan eventjes over en weer naar Jack Daniel ... De uitvinder en
producent ván ... De brouwerij (distillery) bevindt zich in Moore County. Deze plaats
houdt zich nog steeds aan de wetten van de "Prohibition", de
drooglegging uit de jaren '30. Dit betekent dat er in gans dit gebied geen
druppel alcohol wettelijk mag verkocht worden. De wetgeving van Tennessee heeft
echter één uitzondering gemaakt ... Al geraden ? Ja hoor ... voor Jack ! Zij mogen alcohol verkopen, doch het verbruik ter plaatse is niet
toegelaten. De tour van de distillerie was gewoonweg de moeite waard. Het unieke
brouwproces van Jack werd van naaldje tot draadje uitgelegd door Bettie. Een
kranig vrouwtje van vooraan in de zeventig die rad van tong doch traag van
stappen was ... Niettegenstaande dit, bleef het uiterst interessant ... We kwamen te
weten dat men hier zijn eigen houtskool maakt. Houtskool voor Jack Daniel's ? Een speciaal soort hout wordt hier constant verwerkt tot houtskool in
immens grote vuren ... Ik vermoed dat hiervoor dagelijks enkele bossen hun
geest geven. Deze houtskool wordt gebruikt om Jack zijn unieke smaak te geven.
Verdere ingrediënten zijn enkel maïs, gerst en graan. Deze drie worden gekookt
en in grote potten tot gisten gebracht. Het resultaat van dit proces wordt druppel
per druppel door de eerder genoemde houtskool ... euh ... gedruppeld. Deze fase
van de productie neemt 6 tot 7 dagen in beslag. Het resultaat noemt men
"Single Barrel Jack Daniel's". Men gaat hier echter nog een stapje
verder ... De Single Barrel wordt in beperkte mate nogmaals door de houtskool
gejast en het resultaat daarvan noemt men de "Gentlemen's".
Een gezapig ritje richting hotel bracht ons uiteindelijk wederom Downtown ... Dames nog wat shoppen, jongens nog wat genieten van de lokale saloons ...
Op tijd terug in het hotel, wat opfrissen en lekker dineren in een nabijgelegen Irish Pub, Dan McGuinness ... Irish Stew, Sheperd's Pie en Guinness Beef passeerden de revue samen met het nodige vocht ... (smoking allowed and no one cares ...)
Wandelingetje naar de slaapplaats en hoppa ! 2300 uur plaatselijke tijd en we maken ons op om onze volgende afspraak met de geschiedenis na te komen : Elvis !!!
Vooraleer over te gaan tot de orde van de dag hebben jullie nog wat feedback te goed omtrent Red Lobster.
Omdat wij deze restaurantketen reeds meerdere malen bezocht hadden, wisten wij wat ons te wachten stond en hadden wij ons per taxi laten voeren.
(Bedankt, Taximan)
Aangekomen bleek deze concessie zeer succesvol te zijn aangezien er een 15-tal wachtenden vóór ons waren. Het wachten nam echter slechts 5 minuten in beslag en voor we het beseften, zaten we in een gezellige box met het Red Lobstermenu voor onze neus.
Tijdens het maken van onze keuze gingen we alvast voor de door ons gekende Reuzemargarita, de "Lobsterita" in dit geval ... een klassieke Margarita met José Cuervo, Triple Sec, limoen en nog wat lekkere dingen ... Het formaat van deze vloeibare intro is geserveerd in een glas met inhoud van een halve liter en als je het rietje erin steekt, loopt ie over ...
Tot zover het aperitief.
Ikzelf ging voor een combinatie van Snowcrab Legs en Sirloin Steak, vergezeld van een smeuïge puree. De rest van de familie ging voor een volledig Snowcrab Legs menu, een Center Cut New York Strip Steak of de Megaschotel : the Ultimate Feast, bestaande uit kreeft, snowcrab, scampi in look en gefrituurde scampi ... Zonder dessert doch volledig voldaan, stapten wij terug de taxi in en arriveerden veilig in het hotel.
Tien uur in de avond en een zacht geronk weerklonk uit de kamers van de familie Jacobs ... (de veroorzakers blijven tot op heden op te sporen ...)
Opgewekt en met een stevig ontbijt in het uitgeruste lijf tikten we "Memory Gardens, Hendersonville" in de GPS. De plaats waar The Man in Black ligt te rusten ...
De rit ernaartoe was werkelijk rustgevend. Interstate 40 West is op zondag een plezier om op te rijden. Hier komt de cruisecontrol echt tot zijn recht ... Een betonnetje dat bijwijlen kan tippen aan een biljartlaken, kronkelt zich tussen het overvloedige groen dat Tennessee rijk is.
En plots bevind je jezelf dan op de begraafplaats van legendes ...
De verwachting was dat dit de allure van een attractie zou hebben, maar het tegendeel is waar. Net voor ons vertrok er een ouder echtpaar, de enige aanwezigen op dit zeer uitgestrekte kerkhof. De dame vroeg ons onmiddellijk naar wie we op zoek waren ... Haar vermoeden werd door ons bevestigd en zij gidste ons rechtstreeks naar de rustplaats van Johnny Cash en June Carter.
Wat opvalt zijn de liggende grafstenen. Geen opstaande kopstenen op enkele uitzonderingen na ... Waarschijnlijk mensen die hun status na hun dood bevestigd willen zien door een monumentaal kunstwerk.
En dan sta je plots voor de sobere, zwartmarmeren graven van deze twee legendes. De goudkleurige gravure vermeld namen, geboorte- en sterfdatums en een mooie vers uit de Bijbel op ieders steen. Een metertje voor hun graf staat een simpel zitbankje, eveneens in het glimmende, zwarte marmer; met het opschrift : "I Walk The Line" en "Wildwood Flower", de woorden die hen wereldberoemd maakten.
Het heeft het uitzicht van een bankje doch ik ben geneigd te geloven dat niemand het lef had om er zomaar op te gaan zitten ...
Wat ook een instant indruk maakt, is het besef dat hun overlijden slechts een kleine 4 maanden uit elkaar ligt.
June moest haar aardse bestaan opgeven in mei 2003, waardoor het nog steeds verliefde hart van Johnny brak, en hij het huidige met het eeuwige moest ruilen slechts een kleine 4 maanden na het heengaan van zijn "true love" ...
Mooie, rustige rit via de "scenic route" naar Knoxville. Gloeiend heet maar wat een bruisende stad !
Bij aankomst dienden wij een omleiding te volgen omdat er een charity-run bezig was : The Color Run.
Deelnemers dienden 5 kilometer te lopen en hun inschrijvingsgeld ging naar het lokale kinderkankerfonds. Wat dit loopevenemt superleuk maakte, was het feit dat toeschouwers, gewapend met gekleurd krijtstof, dit stof naar believen op de voorbijlopende renners mochten gooien.
Gevolg was dat de lopers na de streep het uitzicht hadden van een wandelende, levende regenboog ... Prachtig om zien !
In het centrum van de stad was tevens een markt aan de gang met lokaal geproduceerde groenten, kazen, broden ...
Tomaten zijn hier blijkbaar de specialiteit want wij zagen een 20-tal variëteiten die ik in Europa nog nooit heb gezien.
Een wandeling door het World Fair Park draaide uiteindelijk iets te warm uit, zodat we besloten om snel de airco van onze wagen op "high" te zetten en de snuit richting hotel te draaien.
Het food-court van een leuke shoppingmall stond in voor onze lunch ... New Orleans Chicken, Bourbon Chicken, Teryaki Chicken en een Philly Cheese Steak voldeed.
Het hotel zelf valt wat tegen ... gelogeerd op de eerste verdieping, geen terras en een onweer om U tegen te zeggen.
Daarom het besluit om zo meteen een taxi te nemen naar het Red Lobster restaurant ... Reuze Margarita's en een zeevruchtenschotel met een volledige kreeft, halve kilo snowcrab-poten, 12 scampi in look en 12 gepaneerde scampi voor omgerekend 17 euro ... Een extra kreeft krijg je erbij voor een extra 8 euro ... Eters moeten van goeden huize komen om dit bord tot een goed einde te brengen.
Tot zover ... zo meteen nog enkele fotootjes en straks foto's van Red Lobster
Vanmorgen alweer een mooi ontbijt met roerei, sausages, biscuits en gravy ... Zwaarlijvigheid komt je echt niet zomaar aanwaaien ! Only in 'Meurica !!!
Anyway, kort ritje vandaag richting Sevierville. Middelgrote stad met een prachtige mainstreet, in dit geval Parkway genaamd. Minstens 5 rijvakken in beide richtingen met een snelheidsbeperking van 35 mijl/uur. Deze snelheid geeft je een overvloed aan tijd om te genieten van de reclameborden die opgesteld staan aan beide zijden van de rijbaan. Sommigen zo spectaculair dat je als chauffeur bij de pinken moet blijven om nergens tegenaan te cruisen ... Bijvoorbeeld een levensgrote King Kong die tegen een torengebouw aanhangt, of een replica van de Titanic waarin elke avond een show wordt opgevoerd, en ga zo maar door ...
Weinig gepland vandaag zodat we in de Tourist Office binnenstapten om enige info te verkrijgen. We werden hier te woord gestaan door een (zacht uitgedrukt) ongemotiveerde, oudere man. Wij waren op zoek naar een shoppingcenter en deze brave, verouderde ziel stuurde ons naar een Mall welke voorheen ongetwijfeld DE attractie van de stad was doch door toedoen van de crisis nu nog bestond uit een bende ter ziele gegane shops. Een parking die Wijnegem Shopping in het niets zou doen verdwijnen, was nu slechts bezaaid met een tiental auto's en een tentje met de uitverkoop van het volgende faillissement.
Groot geluk dat wij rijden met Alabama-nummerplaten want wij werden aangesproken door een "pastor" met zijn eega, welke beiden ook uit Alabama kwamen. Deze vriendelijke meneer was zo vrij ons door te verwijzen naar de openluchtmall Tanger.
Enkele minuten later kwamen wij de parking van dit megagebeuren opgedraaid en wat bleek ? Tanger is een echt shoppingvillage !
Verschillende straten met aaneengeschakelde shops voor elk wat wils ... van kledij over schoenen en parfum tot keukengerei ...
Onze dochter was meer dan in haar nopjes en gaf zich volledig over aan een beperkte shoppinguitbarsting ... Er komen in Memphis en Nashville namelijk nog iets reusachtiger malls aan.
Voor de mannelijke reizigers in ons gezelschap was het eigenlijk zoeken naar een bar, café, pub of het-maakt-niet-uit-wat-als het maar bier verkoopt ... In het ganse dorp slechts 1 plaats : The Chop House : restaurant, bar met full service (alle alcohol verkrijgbaar).
Dan maar lunch gedaan ... nu we daar toch waren ...
Hapjes : Colossal Onion Rings : voor de niet-engelstaligen : enorme knoerten van gefrituurde ui-ringen met een hemelse tartaarsaus. De jongen die ons deze schotel aan tafel bracht, grapte nog over het feit waarom ze deze ringen "kolossaal" noemden ... Wel, elke ring zou makkelijk kunnen dienen als een armband van een stevige dokwerker ... Echt kolossaal en 9 stuks. Daarnaast hadden we ook de Sweet Corn Tamales besteld ... 4 lekkere, cakejes getopt met verschillende ingrediënten zoals avocado, tomaat, scampi ...
Eigenlijk hadden we toen al de inhoud van onze maag overschreden maar het hoofdgerecht was al besteld en onderweg ... Steak voor mij en verschillende, enorme hamburgers voor de rest van de familie ...
Overvol en met m'n wagen volgeladen, vlam in de pijp op naar de Greenbrier Inn. Gelegen naast de Parkway valt deze Best Western eigenlijk nog mee ... Leuk zwembadje, kamers OK en op gelijkvloers, naast de ijsmachine (heel belangrijk)
Installatie naast het zwembad onder een parasol vond plaats, met een gevulde koelbox, literatuur en muziek ... Te warm voor mij (tegen de 40 Celsius) maar de dames genoten van een dip in de pool en een BBQ voor hun velletje in de ligzetel ...
Omdat de hamburgers en steak nog niet voldoende gezakt waren, kozen we voor een late pizza ... aan de deur van de hotelkamer gebracht door de prachtige mensen van Domino's America ! Voor ongeveer 15 omgerekende euro's waren wij 2 schitterende pizza's en 8 magnifieke chickenwings rijker ...
Eigenlijk dagje nietsdoen ... But still great fun, food and drinks !!!
Te snel op enter gedrukt en daardoor volgt hier ... euh ... het vervolg
Met onze Jeep de Interstate op richting East Ellijay, Georgia. Gelegen aan de foothills van de Smoky Mountains. Voor de engelstalige puristen onder U : Smoky en niet Smokey (adjectief en eigennaam, heb het ook moeten vragen)
In normale omstandigheden een ritje vanuit Herentals naar zee. Hier moesten wij door een wolkbreuk, gecombineerd met invallende duisternis. 's Morgens zagen wij het lokale nieuws en vernamen dat er 8 mensen het leven verloren (landverschuiving) en dat honderden huizen waren ondergelopen.
Gelijkaardig nieuws hadden wij nog nooit vernomen bij onze aankomst in Blankenberge ...
Hier dus wel en blijkbaar is dit een terugkerend fenomeen in augustus. Meer daarover iets verder ...
(Even een intermezzo ... ik ga even buiten om een sigaretje te roken ... Zicht op de nachtelijke bergen, krekeltjes en een zwoele, avondlijke temperatuur. Bacootje in de hand, sigaretje in de andere. Een SUV stopt op de parking tegenover onze kamer. En dit zeg ik met alle respekt : vooraan rechts stapt een wezen uit dat alle verbeelding overtreft : dit is iemand die je ooit op Vitaya gaat zien.
Achteraan rechts stapt een gelijkaardig persoon uit, en achteraan links hetzelfde. Ruw geschat : 700 kilo gezamenlijk.
Nadat ik mijn verslikking (nieuw woord) verwerkt had, kwam de apotheose : de chauffeur.
Een 80-jarige man, vermoedelijk de vader van de drie, wiens verjaardag men hier kwam vieren. Eerst gingen de drie dames in discussie over wie deze man ging helpen. Deze knar moest zich behelpen met krukken en was desondanks nog in staat om dit zwaar vervoer tot een goed einde te brengen ...
Maar dit tussendoor.)
Wij kwamen aan in de Best Western Mountain View Inn, gelegen in East Ellijay in Georgia.
Mooi en proper. No more, no less.
Door het tijdsverschil was iedereen "bek af" om 1900 uur plaatselijke tijd (0200 uur in de vroege morgen in België)
De zeer vriendelijke dame die ons onze kamer toewees, zag ik even later buiten terug, tijdens het roken.
Zij beklaagde zich over het feit dat zij, geboren in 1964, wettelijk moest werken tot op haar 72ste om haar kleine pensioentje te kunnen claimen.
Ben ik toch maar gaan slapen. Want hierover wil ik geen gezeur op mijn vakantie.
Onderweg naar het hotel nog even zeker maken van een gevulde maag want door het uurverschil was het ondertussen meer dan 10 uur geleden dat we nog iets fatsoenlijks door onze maag hadden gekregen.
Op goed geluk een stadje binnengereden en de eerste de beste was goed genoeg : Ruby Tuesday's
Seafood Gumbo, Coconut Shrimp, Onion Rings, Bacon'n'Cheese Burger, Classic Ruby's Burger, Garlic Biscuits, en een echt groot dessert voor ons Dorien : a bar with : Peanut Butter Chocolate Fudge with Caramel Drippings and Pecans dripped in warm Chocolate ...
Vanzelfsprekend bedje in en uiteraard om 0500 uur wakker. Koffietje en sigaretje beneden, zonnetje zien opgaan, zo stil mogelijk een douche nemen maar ondertussen toch hopen dat de rest ook wakker wordt ...
Gelukt !
Niet iedereen even gelukkig, but hey ... this is America !!!
Vroeg ontbijt in onze Best Western : Biscuits and Gravy : Best Ever !!! Voor de niet engelstaligen : betreft een cakeje overgoten met witte vleessaus met gehakt. Verder een pannekoekenmachine : zet je bord rechts van de machine, druk op de knop en een minuut later heb je twee perfekt gebakken American pancakes ...
Dus we konden ertegen !!!
Richting North Carolina ... Mooie rit door de Smoky's ... Bochtig met snelheidsbeperkingen tot 20 km/u omgerekend.
Het zicht wisselde van adembenemend tot dikke mist (1700m hoog).
Nadat we de staatsgrens van North Carolina naar Tennessee waren overschreden, kwamen we terecht in Gatlinburg. Een toeristenval, maar zo levend, vriendelijk EN met lekker eten bij : Dick's ...
Aan de deur hangt de verwittging al : hier binnen moet je kunnen leven met sarcasme, cynisme, ironie, en ga zo maar door : but all in good fun !
Wij konden het ervaren : onderleggers en bestek worden gewoonweg op tafel gegooid, iedereen krijgt een koksmuts op met een inscriptie zoals :
Fake Blond, Real Dumb, of I got drunk I blew Chunks, en dan de gebuur : I'm Chunks.
Moest er dergelijke zaak in België bestaan ...
Anyway ... ik ga stillekesaan afsluiten en hou jullie verder wel op de hoogte ...
Foto's volgen wel want we zitten hier nog volop in redneckcountry en hier is de WIFI ondergeschikt aan de moonshine ...
Voor de eerste keer dit jaar ben ik in staat om jullie via deze blog op de hoogte te houden van onze huidige trip. Het is hier net 2100 uur gepasseerd en sindsdien hebben we al heel wat te verwerken gekregen. Niks dramatisch, maar toch ...
Here we go !
Ons vertrek verliep normaal. Taxi een uurtje vroeger besteld wegens de dreiging op Amerikaanse instellingen. Tijdig Zaventem bereikt en de nodige procedures vlot doorlopen. Geen bliepje te horen bij de security-check.
Boarding liep al een half uur uit. Was voorzien om 1000 uur, opstijgen om 1105.
Het wegduwen van de gate duurde iets te lang om de gezelligheid van de aanstaande reis te onderhouden. Hetgeen even later bevestigd werd door de cockpit.
Twee veiligheidsmeldingen in het computersysteem zorgden ervoor dat een team van onderhoudsmensen moest opgetrommeld worden om dit euvel te herstellen. En daar zit je dan ... een ijskoude vliegtuigcabine en aanhoudende meldingen dat alles in orde komt en dat men er alles aan doet om ons zo snel mogelijk in de lucht te krijgen ... Je zou beginnen denken dat dit vliegtuig één van de doelwitten was !
Enfin, een half uur werd een uur en uiteindelijk kon men ons wegduwen van de gate.
Prachtig nieuw vliegtuig de lucht in en onze vlucht van 9 uur en 10 minuten rechtstreeks naar Atlanta was onderweg. Over de problemen van de mensen met aansluitende vluchten in Atlanta wil ik het zelfs niet hebben. Wij waren dolgelukkig dat dit onze eindbestemming was.
In-flight entertainment was gewoonweg SUPER !!! Nieuwste films, klassiekers, docu's, TV-series, CD's, games ... Voor elk wat wils in zijn of haar persoonlijke in-seat-monitor. (O ja, er was ook gratis bier en wijn ...)
De maaltijden op deze vlucht waren echt erbarmelijk slecht. We hadden keuze uit een stukje kartonnen kipfilet met extra zoute paprikasaus of vegetarische pasta met extra zoute groenten (paprika) of een superzoute chickensalad met brood. De namiddagsnack was zo mogelijk nog meer weerzinwekkend : een wrap met tomatenpasta en kikkererwten vergezeld van een Dame-Blanche die nooit in een fatsoenlijke crèmerie familie heeft gehad ...
De landing was OK. Het weer bij aankomst eveneens.
Eénmaal uit het vliegtuig stond ons de passage door "Immigration" nog te wachten. De wandeling tevoet naar de betrokken terminal duurde ongeveer 20 minuten. Geen probleem : onze bagage zou zo goed als klaarliggen wanneer we door deze controle waren.
Dit had voor ons de realiteit kunnen zijn, moesten wij niet buiten onze oude Afro-Amerikaanse waard gerekend hebben; dit keer in de vorm van een oude Afro-American waarvan ik denk dat het zijn laatste shift was vooraleer op zijn welverdiende pensioen te gaan.
Wij zijn al vele malen door de administratieve molen van de immigratiecontrole gehaald, maar dit tartte alle verbeelding. Mensen werden van de ene lijn naar de andere verschoven. Controleurs gingen plots hun break nemen, sloten gewoon hun loket of deden er 20 minuten over om een Chinees door te laten ... Wij hadden natuurlijk 4 Chinezen voor ons in de rij ...
Dit ging ook voorbij en we konden eindelijk onze eenzame bagage van de transportband halen.
De shuttle naar de Alamoterminal voor ons huurwagentje (Jeep Grand Cherokee met 5000km op de teller) en weg waren wij !!!
De laatste toevoeging van onze blog zal weinig te vertellen hebben. Vandaag onze lastminuteshopping gedaan in één van de mooiste Malls van Florida. De Florida Mall is op 19 minuten van onze villa gelegen en staat borg voor maar liefst 270 winkels !
Een korte doch krachtige shopping liet ons toe om nog een laatste keer te genieten van onze pool, de lokale zon en onze BBQ ...
Traditioneel moet op de laatste dag de ijskast leeggegeten en leeggedronken worden ... Op dit eigenste moment zijn we daar volop mee bezig ...
Lokale tijd is nu 2240 uur en het is nog steeds 30 graden Celsius ... We hebben wel een plaatselijk klank- en lichtspel mogen meemaken met de nodige regen, doch afkoelen doet het niet ...
Morgen kunnen we op ons gemak de huisreis aanvatten. Vlucht naar JFK vertrekt om 1325 uur lokale tijd en zou ons tot 1610 uur moeten bezighouden. Daarna dienen wij ons te amuseren tot 1925 uur alvorens de oversteek van de grote plas aan te vangen. We zijn voorzien om te landen in Brussel om 0925 uur.
Wij gaan ons nu concentreren op het leegkrijgen van alles wat we hadden ingekocht en proberen nog de laatste restjes uit de ijskast te eten ...
Nog enkele fotootjes en dan zien we jullie één van de dagen terug !!!
Wij hebben het nieuws van het drama in Pukkelpop op de voet kunnen volgen en wij hopen van harte dat niemand van jullie, familie of vrienden onder de slachtoffers heeft ...
Wijzelf hebben vanmorgen onze geplande airboatride op East Lake Tohopekaliga afgewerkt. Voor onszelf reeds de derde keer, voor onze nieuwe reisgezellen, een primeur.
Een airboatride moet zo vroeg mogelijk worden gedaan, gewoon omwille van het feit dat de temperatuur nog niet zo hoog is. Vanaf dat de temperatuur hoger oploopt, trekken de alligators zich terug in het koelere gewas en is de kans dat je er eentje te zien krijgt, kleiner. We slaagden erin om de boot van 0955 uur te pakken te krijgen. Eigenlijk een beetje te laat zo bleek, want we kregen slechts één alligatormoeder te zien op haar nest met haar jongen. Verder krijg je de kans om enkele vogels in aktie te zien, dewelke je anders enkel in de zoo kan aantreffen ... Kleine tegenslag voor ons was wel dat onze kapitein van vandaag een relatief rustige piloot was. Terwijl we andere jaren een spectaculaire rit over open water maakten tegen hoge snelheid, beperkte onze huidige kapitein zich tot een rustige "360" in het begroeide gebied van Lake Tohopekaliga. Na een ritje van een halfuur, kregen de liefhebbers nog de kans om een echte en levende alligator vast te houden. Dit creatuurtje was gelukkiglijk de bek dichtgeplakt, zodat de hechtingen overbodig bleven. Zelfs zo'n kleine rakker (zie foto) hapt zonder problemen en enige vorm van spijt twee of drie van onze vingers weg in een oogwenk ... We vernamen ook nog dat een alligator blijft groeien tot aan zijn dood en met gemak 70 jaar oud kan worden. Tegen die tijd is hij zo'n kleine 6 meter lang en weegt hij ongeveer 500 kg ... Tandartsen of tandverzorging zijn voor een alligator totaal overbodig. Zijn tanden breken voortdurend af tijdens het eten, doch de natuur heeft erin voorzien dat elke tand binnen de kortste keren wordt vervangen. In een volledig leven zal een alligator ongeveer een 2000 (!) tanden hebben versleten !
Na dit luchtige intermezzo voelden we de temperatuur met gestage stappen de hoogte ingaan en we besloten dan maar wijselijk om de koelte van ons zwembad te gaan opzoeken ...
Een typische Amerikaanse lunch met homegrilled Angus Beef Franks en 100% pure Beef patties (ofwel hotdogs en hamburgers), zorgde ervoor dat we, voorzien van de nodige kracht, aan de namiddag konden beginnen.
Het was een namiddag van afwisselen tussen zon, zwembad, patio en zelfs de verkoeling van de airco binnenshuis !
De laatste foto bij deze blog toont hoe wij hier hebben afgezien : 47 graden Celsius in de zon ! Dit is voor ons ongezien en nooit meegemaakt !
Zo meteen nog een klein 1,5 kg wegend stukje Top Sirloin op de grill gooien en dan zijn we weer gesterkt voor onze avondsessie.
Morgen een ongepland bezoek aan de Florida Mall om nog wat lastminute shopping te doen ...
Vanmorgen ontwaakt onder een bewolkte hemel met weinig zonnige vooruitzichten, althans volgens de lokale De Boosere. Hoge temperaturen tot daaraantoe maar de kans op regen was te hoog. Dus kwam het ons zeer goed uit dat wij ons tripje naar Cocoa Beach gepland hadden. Een goed uurtje karren en je staat aan de kust van de Atlantische Oceaan ... Windstil bij aankomst en een temperatuur die omstreeks 1100 uur de pan reeds uitrees ... Even snel pootjebaden en schaduw opzoeken wegens te heet ... Wij hadden wederom geluk dat de grootste strandbar van Cocoa Beach op 50m van ons lag ... Wij werden er verwelkomd met open armen en konden ons dadelijk laven aan een niet ophoudende stroom van goedgevulde pitchers met bier naar keuze ... 4 grote pitchers later, samen met een portie Mild Chicken Wings, Coconut Crusted Fried Shrimp en een portie Pot Stickers, waren we klaar om ons uurtje retour aan te vangen ...
Terug richting Kissimmee, door afwisselend heldere hemels en donkere, alles uitstortende wolken ... En éénmaal thuis was het droog, warm, en toch nog steeds overtrokken ...
De temperatuur weigerde hardnekkig om onder de 30° graden Celsius te duiken, wat ons in staat stelde om van de temperatuur te genieten zonder kans op zonnebrand.
Voor sommigen was een powernap naast de pool een mooie oplossing, voor anderen de kans om zich vroegtijdig in te pilsen ...
Een uitgebreide bestelling bij de lokale Domino's vormde het avondmaal dat wij genoten.
Momenteel nog wat nakaarten met het nodige sap op tafel ...
Morgenvroeg de airboat op met hopelijk een zicht op veel alligators ... Maar daarover morgen meer !
Gisteren werd het bloggen uitgesteld tot "right now" vanwege het shoppen en de noodzakelijke recreatieve activiteiten achteraf ...
We wisten dat het tijdens onze shopping enorm warm ging worden (ongeveer 40 graden Celsius), dus hadden we ervoor gezorgd dat we relatief vroeg aan onze Mall waren ... We kozen dit jaar voor de Premium Outlet Orlando op International Drive. Hier zijn 180 topmerken gevestigd welke elk hun uiterste best doen om de kopers naar hun winkel te lokken ... Kortingen tot 70% zijn hier geen uitzondering.
Gelukkig voor ons zijn de wandelstraten van dit openluchtcenter voorzien van een soort overkoepeling waardoor je zowel van de zon, als van een eventuele bui beschut blijft. Hierdoor konden we meestal toch een verplaatsing tussen twee shops in de schaduw maken ... Airco in de winkels zorgt voor een constante afwisseling tussen koel en heet ... Soms werd het zelfs zo erg dat het mannelijk gedeelte van ons gezelschap het vrouwelijk gedeelte naar binnen vergezelde in plaats van buiten te wachten ... Of de naam Victoria's Secret hier iets mee te maken had, laat ik buiten beschouwing ...
Door de grote kortingen én de voor ons gunstige dollarkoers, was het een "shoppingspree" die kon tellen ...
Ik geef enkele prijsvoorbeelden :
Een Levi's 501 wisselt hier van eigenaar voor omgerekend 18 euro Calvin Klein jeans 25 euro Hugo Boss jeans 30 euro Harley Davidson jeans 18 euro Timberland jeans 30 euro ... Zo kan ik nog even doorgaan ...
Uiteindelijk vond iedereen bijna alles wat op het respectievelijke lijstje stond ...
En ook al hadden we gepland om terug in ons zwembad te hangen rond een uur of drie, werd het uiteindelijk toch 5 uur in de namiddag alvorens we opnieuw van het koele nat konden genieten ...
Onverwacht werd het een late night naast de pool waarbij het koele nat, maar van een andere soort, rijkelijk en rijkelijk laat werd geserveerd ...
Hierdoor werd onze dinsdag een enorm luie dag, eigenlijk zoals gepland. Het enige wat deze dinsdag op onze agenda stond, was een dinner in de Red Lobster, hier bekend en geroemd om hun krab- en kreeftgerechten. Onze dienster, een zeer vriendelijke dame, stelde ons voor om de "Ultimate Seafood Feast" te proberen. Dit gerecht bestaat uit een vers gebakken kreeft, een pond Snow Crabpoten (onwerkelijk lekker en bij ons zo goed als onbetaalbaar !), 12 scampi's in een formidabele lookboter, 6 grote scampi in een heerlijk krokant korstje en een keuze uit verse groenten vergezeld met een aardappelbereiding naar keuze. Vooraf kan je ook nog kiezen uit een huisbereide salade, een Cesarsalad of een verse soep. Dit totale feest kostte ons 18 euro ! En onze dienster vond het geen moeite om ons een demonstratie te geven hoe je gemakkelijk en snel een Snow Crabpoot van zijn harde pantser kan ontdoen. Zij fileerde een volledig pond poten, met blote hand, voor één onder ons in een mum van tijd ! Verbazingwekkend !
Vergezeld van een Lobsterita, (supergrote Margarita voor 6 euro !) was dit inderdaad een feest en zo komt het dus dat ik, op dit moment nog steeds nagenietend, aan deze blog zit te werken naast het zwembadje op een zwoele Floridiaanse avond ... Nog steeds 30 graden Celsius om 2240 uur.
Morgen staat er een tripje naar de Atlantische kust op het programma. Cocoa Beach is een prachtig, klein schiereilandje dat we jaren terug eigenlijk bij toeval ontdekten en dat we zeker nog eens willen bezoeken.
Op donderdag gaan we dan in de voormiddag een airboatride maken op een groot meer tussen de alligators en vanaf donderdagmiddag gaan we niets anders doen dan relaxen ...
Een kleine update sinds ons vertrek in Washington DC. Gisteren gingen we aan boord van een binnenlandse vlucht van Ronald Reagan National Airport naar Orlando International Airport. Na een korte (1.45 uur) en zeer comfortabele vlucht, kwamen we dus aan in Orlando. Auto oppikken en op naar Kissimmee. Full Size SUV stond er op onze voucher en zie daar : een GMC Yucon met Texas-plates ! Echte geen wagentje om in België mee rond te karren. Motor 5.3L V8 met bijhorend geluid ... Als bestuurder van deze bijna-monster-truck kan je zo goed als boven alle andere "wagentjes" uitkijken ... Best grappig, want de nummerplaten uit Texas krijgen in Florida wel een blik extra van de lokale bevolking.
Enfin, ons villaatje is gelegen op een 15-tal minuten van de luchthaven dus we waren snel op onze plaats. Spijtig genoeg te vroeg want check-in was pas vanaf 1600 uur en de poetsploeg was nog steeds aan het werk. Onze bagage konden we gelukkig al achterlaten.
Dus eerst maar naar de dichtstbijzijnde supermarkt om onze ijskast gevuld te krijgen met de lokale lekkernijen ...
De lokale Publix-supermarkt is slechts 2 minuten met de auto verwijderd van onze lokatie en heeft werkelijk alles wat een mens nodig heeft én nog wat meer ...
Wagen volgeladen en met de vlam in de pijp terug naar ons villaatje !
Net op tijd om de poetsploeg af te lossen : zij eruit en wij erin ! Vier slaapkamers, twee badkamers, volledig ingerichte keuken, zitplaats, eetkamer, overdekte patio en zwembad lagen of stonden ons op te wachten.
Temperatuur bij aankomst was zo'n 30 graden en de luchtvochtigheid bedroeg 95%. Eénmaal in onze villa, koffers in ieders respectievelijke kamer gegooid en met z'n allen de pool in om even te verfrissen.
Snel nog wat hamburgers en franks op de grill gegooid, wat potatosalad en coleslaw op het bord en onze eerste avondmaal was een feit.
Iedereen trok redelijk vroeg naar de bedstede, vermoedelijk vanwege het vroege opstaan eerder die dag ... Die dingen gaan meestal samen.
Vandaag dan kon iedereen slapen zo lang men wilde, en verbazend genoeg was iedereen al om 0930 uur paraat !
Nog een snel bezoek aan Publix voor vers brood en nog wat spullen die we gisteren vergaten. Op zondag is Publix "slechts" open van 7 tot 22 uur. Meteen de kans gegrepen om een prachtig stukje steak mee te snappen : een Top Sirloin (zoals onze entrecote) van ongeveer 1 kg voor de luttele prijs van omgerekend 6 euro ! Deze jongen gaat binnen een uurtje of zo zijn einde kennen op onze BBQ !
Voilà, tot zover deze update ... onze dag zit er nog niet op ... Nog steeds volop zon, en nog maar 1 buitje van 5 minuten gehad.
Morgen zou het kunnen dat we aan onze traditionele shoppingdag beginnen, maar niets staat vast in deze week ... Iedereen moet hier zijn zin doen !
Jullie hadden nog wat foto's tegoed van DC ... Bij deze ...
Ja, we zijn nu in Florida en hier gaat alles wat trager door de hitte en de vochtigheid. Je kan hier uit de zon en onder de patio gerust een uurtje zitten zonder even in de pool te dippen ... In de zon is een andere zaak ... Vandaag verwacht men een gevoelstemperatuur van 106°F=ongeveer 40°C ...
Straks volgt een meer gedetailleerd verloop van onze eerste volledige dag hier !
Deze blog wordt dit eigenste moment getypt naast het zwembad, in de nu al wat getemperde zon (nog steeds 30°), van de Best Western Falls Church. Ikzelf zit aan een tafeltje met een bacootje en een sigaretje, de rest ligt bijna allemaal languit op een strandstoel na een ietwat vermoeiende dag ...
Het relaas volgt ...
Vandaag begon als een redelijk luie dag ... geslapen tot 0900 uur en ontbeten in het hotel. Ontbijt vond plaats in het restaurant dat 's avonds gekend is als Miguel's American Mexican Restaurant. Voor een Best Western was dit één van de betere plaatsen om te ontbijten. Vers fruit, zelf te bakken wafels, allerhande cereals, roerei, spekjes, toast ... noem maar op.
Broekske een beetje opengezet om onze Dodge Grand Caravan te starten en ons te begeven naar de eerste opstapplaats van de dag, tevens het begin van een rondrit langs Amerika's meest tot de verbeeldingsprekende, historische landmarks.
Een korte rit bracht ons tot in Georgetown, buitenwijk van DC. Onze gids bracht ons meteen op de hoogte van de vastgoedprijzen in deze buurt. Hou je vast ! Het kleinste huisje (staat niet op de prairie) maar in Georgetown en is aan de straatkant 7 Feet (ongeveer 2.10m breed), het heeft 2 verdiepingen en pakt uit met op elke verdieping één kamer. Het stond te koop voor zeer begoede mensen aan $725.000 !!! De andere gebouwen, allemaal relatief klein, gingen in de meerdere miljoenen ... Zeer gezellig maar voor die prijs kan ik mij een andere gezelligheid kopen, moest ik de middelen hebben uiteraard ...
Verder met onze trolley, een gezellig oud tramstel, omgebouwd om op de openbare weg te kunnen rijden.
Ook deze trolley had verschillende "loops" zodat we van onze groene loop moesten overstappen op de oranje, omdat deze laatste alle wereldbefaamde gebouwen aandeed.
Eigenlijk te veel om op te noemen dus ik haal er de belangrijkste uit ... Niet in een bepaalde volgorde trouwens, wegens echt te veel.
De "Needle" of het Washington Memorial ... De hoge piek die de filmliefhebbers onder jullie gaan kennen uit Forrest Gump. De scène waarin zijn vriendin door het water naar hem toe komt gelopen terwijl hij aan een pro-Vietnamspeech wil beginnen. Dit monument is echt indrukwekkend en is bijna zichtbaar van overal in DC.
Het Witte Huis is zondermeer indrukwekkend. De gids had ons verteld om te zoeken naar de scherpschutters op het dak van The White House. En inderdaad, de zeer goedzienden onder ons konden minsten 1 van deze marksmen ontdekken. Dag en nacht liggen er minsten 5 van 's werelds bestgetrainde scherpschutters op het dak !!!
Elke President heeft tevens het recht om verbouwingen aan het Witte Huis te laten uitvoeren ... Zo liet F. D. Roosevelt het balkon achteraan bijbouwen. Ook Bill Clinton droeg zijn steentje bij ... Omdat er in de nabijheid van het Huis geen McDonalds was, liet hij zijn administratie contact opnemen met de directie van Mickey D's. Deze jongens waren maar al te gelukkig om een pand in de nabijheid te kopen om vandaar hun vuiligheid aan de Pres te slijten ...
Een persoonlijk hoogtepunt voor mijzelf was het Lincoln Memorial. Je weet wel, het torenhoge standbeeld van Lincoln gezeten op een stoel tussen de megahoge zuilen van het monument ... Effenaf verbazingwekkend mooi ... En op het einde van The Planet of the Apes (2001) is Lincoln vervangen door een aap ... Conservatief Amerika was hier niet echt mee gediend.
We kwamen ook langs het gebouw waar de National Printing en Engraving is gevestigd. Elke cent evenals elk biljet komt van hier. We kwamen nog te weten dat de dollarbiljetten zijn samengesteld van 75% katoen en 25% linnen, waardoor ze een langere levensduur zouden hebben.
Grand Central Station is eigenlijk met geen woorden te beschrijven ... En daarom ga ik ook geen poging wagen !
Een late lunch in het Hard Rock Café Washington en we konden opnieuw overstappen op de groene loop om terug bij onze wagen te geraken.
De groene loop is meer politiek geïnspireerd want het enige wat je in dit tweede gedeelte eigenlijk te zien krijgt, zijn de ambassades van 170 verschillende landen in de wereld ... terwijl er volgens onze gids ongeveer 195 landen zijn. Een geheugenstunt mochten we nog aanhoren ... Zonder spieken en al rijdend met de trolley somde ons gids probleemloos EN foutloos alle ambassades op waar we langs kwamen ! Impressive !
Een korte rit naar het hotel, een dipje in de pool en zo meteen wat echte Amerikaanse afhaalchinees zal ons vermoedelijk dwingen tot een vroege nacht. Morgen om 1015 uur plaatselijke tijd een korte vlucht naar Orlando om eindelijk van onze rust, BBQ, drinken, pizza, shopping ... te kunnen genieten !!!
Eindelijk opnieuw een fatsoenlijke verbinding (gratis) terwijl we in NYC $20 dienden te betalen voor een verbinding van 48 uur ... Een verbinding die het dan nog af en toe liet afweten. Vandaar geen aanpassing aan de blog ...
Vandaag zal ik trachten dit goed te maken met een overzicht van onze twee volledige dagen in NYC.
Dankzij het internet waren we thuis al in het bezit gekomen van een tweedaagse pas om de NY City Sights bustour te boeken waardoor we hier en daar wat wachttijden konden vermijden. Deze bustour komt werkelijk langs elke bezienswaardigheid die de stad te bieden heeft. Passagiers hebben de mogelijk om op en af te stappen bij elke geplande stop en aan deze stops passeert ongeveer elk kwartier wel een bus.
De eerste dag besloten we om de Uptown Manhattan-tour te nemen. De chique Upper West en -East Side wordt hierbij doorkruist. Maar eerst kom je langs Dr. Martin Luther King Jr. Boulevard en Malcolm X Boulevard. Twee activisten welke hun activiteiten beiden met hun leven moesten bekopen ... Iets verderop kan je het Guggenheimmuseum niet missen, vooral dankzij zijn opvallende architectuur. Het Guggenheim zou zeker een bezoek waard zijn, doch als wij tijdens onze trip alle musea moesten bezoeken die de moeite waard waren, zouden we ons verblijf met een kleine twee weken moeten verlengen ...
Als we verder Uptown rijden, komen we langs het prestigeuze West Central Park. Makelaars in immobiëlen zien hun rekening hier met elke verhandeling een astronomische omvang nemen want vastgoed is hier enkel weggelegd voor namen als Madonna, Bono en andere Steven Spielbergen ... De ganse boulevard werd volgebouwd met statische herenhuizen die soms een klassieke soms een iets modernere uitstraling hebben ... Op Columbus Circle is tevens één van de vele ingangen naar Central Park. Van hieruit vertrekt ondermeer de toer met paard en koets ... In de zomertijd kan je in het park ondermeer joggen, zwemmen, roeien, zeilen, vissen en in de winter is het mogelijk om te schaatsen, te langlaufen en zelfs Alpijns te skiën. Wat ook nog naast het grote park ligt is het legendarische Dakotagebouw, waar ene illustere Mark Chapman het leven beëindigde van John Lennon. Slechts twee eeuwigbrandende vlammen zullen getuige blijven ... In het park zelf werd een prachtige mozaïek in elkaar geknutseld met het woord "Imagine" ...
Columbus Circle : Om de grote navigator te herinneren werd hier een enorm rondpunt gebouwd met in het midden een hoge kolom met ouwe Chris op de top ...
Langs de Upper Eastside ging het opnieuw richting 42nd and 7th, onze opstapplaats.
In onze tickets was eveneens een 90-minuten durende Harborcruise op de Hudsonrivier begrepen. Tot ons ongenoegen moesten wij ondervinden dat de weersvoorspellers in NYC een onvoorstelbaar accuraat weerbericht in petto hebben ... Zij hadden voorspeld dat het na de middag wel eens tot een heuse wolkbreuk kon komen, en zie daar : wolkbreuk !!! Nat tot op het bot konden we aan boord van de boot. Spijtig genoeg moesten we ons neerzetten op het overdekte, gelijkvloerse gedeelte van het vaartuig, waardoor het haast onmogelijk werd om een mooie foto te nemen. Een shuttlebus bracht ons opnieuw naar de startplaats, waar we nog steeds gedwongen waren om een droog plekje op te zoeken. Bakken en bakken tegelijkertijd werden er uitgestort op het Newyorkse asfalt. Zo erg dat er zelfs een rat besloot om naar droge oorden te trekken. Zij kroop gewoon uit de riolering en begaf zich tussen tientallen mensen rustig de plaatselijke McDonalds binnen, tot vreugde van de ene, tot verschrikking van de andere ...
Toen het hemelvocht éénmaal ophield, konden we in ons natte kloffie richting hotel. Droge kledij aan en dinner in een lokale diner.
Daarna nog wat verbroederen in de hotelbar en veel te laat het bedje in ...
Niettegenstaande dat slaagden we er toch in op tijd wakker te geraken om in dezelfde diner ons ontbijt te nemen. Gesterkt door een spiegeleitje, twee strips spek, een hoopje gebakken petatjes en 2 toasts met een kop koffie (4 euro) stapten we opnieuw de bus op. De tweede dag op de bus zou ons leiden naar Downtown Manhattan. Eerste stop was de Empire State Building. Momenteel het hoogste gebouw van NYC. Een bezoek zet je ongeveer een 40 euro achteruit en neemt ongeveer 2 uur in beslag (waarvan 1 uur aanschuiven). Doch eenmaal boven op het observatory deck vergeet je al die ellende en wordt je simpelweg gepakt door het panorama. Gelukkig was het helder weer, zelfs zeer warm, en konden we mijlenver kijken in alle windrichtingen. Eén statistiekje over de Empire State Building : ongeveer 380m hoog en gebouwd op 1 jaar en 45 dagen met start in 1930 ... Naar verluidt tot op heden nog steeds een record. Maar zoals eerder gezegd, in ons tijdsbestek heeft dit bezoek te lang geduurd, waardoor we een inkorting in ons programma moesten maken. We hadden graag de Staten Island Ferry genomen om Ellis Island te bezoeken met zijn immigratiemuseum. Doch om voornoemde reden : geschrapt. Onze enige stop die we op deze tour nog maakten was het verplichte Ground Zero, uit eerbied door de New Yorkers herdoopt tot de Freedom Tower Viewing Site. De Freedom Tower staat al heel hoog boven de grond (geschat op een 100m) maar hij moet nog veel veel hoger (een kleine 600m in totaal). Alvorens de toren de bereiken kan je door Saint Paul's Church wandelen. Dit kleine kerkje staat nog steeds op een 100m van waar de torens stonden. Alle gebouwen die de torens omringden werden bijna meegesleurd in hun val. En of je nu gelovig bent of niet : dit is een feit : dit kerkje leed geen schade. Foto's bewijzen het : de instortende torens met in het midden het kleine torentje van de kerk. Binnen in de kerk word je willens nillens bij de keel gegrepen door de emoties die hier hangen. De kerk deed de eerste opvang van gekwetsten, zowel burgers als politie- en brandweerpersoneel. Brandweerlui en politiemensen van over heel de wereld bezochten de kerk en lieten er hun respectievelijke badges achter ... een indrukwekkend display ... De plannen om het voormalige 1 World Trade Plaza terug op te bouwen omvatten, buiten Freedom Tower, tevens nog de bouw van 6 andere gebouwen die genummerd zullen worden van 1,2,3,4,5, ... 7. Het nummer 6 heeft men opzettelijk weggelaten omdat die plaats de originele standplaats van de voormalige torens betreft. Op de oppervlakte hiervan gaat men een gigantisch vierkant bouwen (zou opengaan op 11 september a.s.) waarvan de zijkanten voor eeuwig zullen worden bevloeid met water, waarbij deze constante stroom staat voor eeuwigdurende hoop ... Opnieuw op de bus om terug richting hotel te rijden, waarbij we nog tal van leuke dingen zagen zoals Little Italy, Chinatown en Greenwich Village. Tot onze spijt moesten we deze plaatsen allemaal onbezocht laten wegens tijdgebrek. De bussen rijden maar tot 1700 uur en een wandeling behoorde echt niet tot de mogelijkheden. We stapten opnieuw af op 42nd and 7th zodat we maar een paar blocks omhoog moesten wandelen om in 47th te geraken, waar ons hotel zich gelukkiglijk nog bevond. Vanwege de grote dorst eerst nog even in een Irish Pub een biertje genuttigd. In een gangetje naar de toiletten zagen we dat dit niet de eerste de beste pub was. Foto's van Bono, Johnny Depp, de hoofdrolspelers van de Lord of the Rings en vele Ierse celebrities blijken de zaak hier te frequenteren ... Uiteraard niet tegelijkertijd met ons !!!
Even opfrissen op de kamer om dan een onvoorstelbare maaltijd te nemen in de Dallas BBQ op 42nd Street tegenover Madame Tussaud's. Aan de straatkant leek dit een gewone BBQ-tent doch eenmaal binnen werden we geleid naar de eerste verdieping om er in een enorm grote verbruikzaal terecht te komen ! Als ik schat op 300 zitplaatsen, zit ik er misschien nog 50 onder ... Een leger personeel bedient je daar in ijltempo. Cola wordt geserveerd in halveliterglazen die je amper met één hand kunt heffen. Bier in pitchers, zelfs voor onze 19-jarige gezellen ... Steak, burgers en ander lekkers was van Amerikaans formaat en voor New York zeer goedkoop. Een kleine verteringswandeling over Times Square en dan maar een vroeg nachtje gemaakt en het bedje ingedoken.
Vandaag moesten we dan onze tweede wagen ophalen op Newark Airport in New Jersey. Hiervoor regelden we een shuttle vanuit het hotel. Een "echte" New Yorker (spaanse roots en minstens 60 jaar oud) nam ons op een rodeorit door de binnenstad om via de Lincolntunnel onder de Hudson te geraken. Met alle spieren en gewrichten losgewerkt door de dolle rit, konden we onze trip richting Washington DC aanvangen. Het lijkt wel of dit deel van het land één grote wegenbouwwerf is, want opnieuw begonnen we met een kleine file ... Ik bespaar jullie de details ... Uiteindelijk kwamen we aan in Falls Church, op een boogscheut van DC. Een zeer rustige Best Western, gelegen naast Arlington Boulevard. Arlington bekend van het National Cemetery waar veel van de gevallen Amerikaanse oorlogsveteranen liggen begraven.
Morgen staat dan het bezoek aan DC op het programma ... Maar daarover morgen meer !
