of hoe je vooral zelf veel last hebt als er herhaaldelijk misbruik van je goedheid wordt gemaakt
loyaliteit, overgave en commitment zijn mooie eigenschappen. Maar ze komen je duur te staan als er te veel (mis-)/gebruik van wordt gemaakt, en je die ook niet zelf in voldoende mate mag ontvangen. Niet simpel om die balans te maken, zeker niet als het spel van de liefde niet eerlijk wordt gespeeld.
Nadat ik in oktober te kennen had gegeven dat we de relatie beter konden stoppen als we samen geen stappen vooruit konden zetten, geraakten we in een heel stille periode. Ik liet wel degelijk weten dat, als ze klaar was om wel vooruit te gaan, mijn deur nog altijd op een kier stond, maar dat ik ondertussen wel op mezelf was, en ik iemand zou tegenkomen op termijn, waarmee ik wat leuks zou willen gaan doen, dat ik daar dan wel zou over gaan nadenken om dat ook effectief te doen. Het duurde tot einde december voor ze eindelijk door had wat ik daarmee bedoelde: de relatie neerleggen met de boodschap: zorg dat je jezelf nu eindelijk helemaal op de rails krijgt, dan kunnen we zien wat er nog kan, maar als dat lang duurt... wie weet wie kom ik misschien tegen. Tot einde december hoopte ik dat het voor haar als "drive" zou kunnen werken om voor haarzelf aan te pakken wat al de hele tijd nodig was.... Zij begreep het duidelijk anders: dat het definitief gedaan was, en dat misschien alleen een soort vriendschap nog zou kunnen....
Op 2 januari hadden we samen een uitstapje gepland, na een paar maanden mekaar eigenlijk vrij weinig te hebben gesproken, laat staan gezien. Ten minste, de communicatie was sinds december toch wel terug wat verbeterd, en ik merkte dat er eindelijk tekenen waren dat E__ nu wel stilaan wat rust kon hebben gevonden, en misschien klaar was om echt stappen voorwaarts te zetten...
We chatten heel veel met elkaar terug, en er was meestal een vrij goed gevoel bij. We konden elkaar vrij rustig uitleggen wat er speelde, zonder dat de ene of de andere echt boos hoefde te worden. En er was ook, veel beter dan de jaren ervoor, meer begrip in de ene en de andere richten. Ja, inderdaad, ook ik boeide me niet mee zo op als ik iets voor de derde keer moest uitleggen, of als ik het wat beter moest kaderen om het begrepen te krijgen. Dat was het jaar voor die periode een pak minder geweest (na die aanvaring van najaar 2012).
Bon, we spraken dus af om samen een leuke dag door te brengen. Het werd een dagje zee en Brugge. Het weer zat mee, er werd veel gepraat, we discuteerden niet over de invulling van de dag (dat gebeurde daarvoor wel dikwijls), en de dag werd ook nog een lekkere avond in Brugge. Wat we voordien al tegen elkaar voorzichtig hadden durven zeggen, bleek ook in het verder verloop van de avond: ondanks alles wat er gebeurd was, zochten we toch elkaar terug op. En de avond werd wel heel gezellig, na al dat praten en samen tijd doorbrengen. We waren voorzichtig, en letten goed op allebei, vandaar dat het waarschijnlijk ook zo lukte. Het dinertje was romantisch, en van het één kwam het ander.... Met aarzelingen af en toe wel, en die spraken we ook tegen elkaar uit, maar het werd toch een feest die avond.
Na deze tweede crisis volgde een moeilijke periode, met goeie momenten van toenadering, van begrip, van spijt, van uiteindelijke actie om er nu toch eindelijk wat aan te doen aan dat onverwerkte verleden, ...
Maar ook een deel mindere momenten, met discussies over hoe verder gaan, ...
Het was voor mij ook tanden bijten om de volgende reden: het was duidelijk dat wij samen ergens naartoe moesten en konden, want dit was niet niks om te verwerken. Ik was een tweede keer flink gekwetst, het vertrouwen was weg. Ik kreeg het ook nog extra moeilijk, omdat zij zei dat ze me niet meer vertrouwde: omdat ik haar had buiten gezet.... Daar heb ik het inderdaad ook zelf moeilijk mee gehad, maar samenleven onder 1 dag, oh nee, dat ging toen niet meer voor mij. Of de LAT-relatie, die we dan nadien probeerden te onderhouden zoveel beter was.... dat laat ik nog even in het midden. We wilden het alleszins beiden nog een kans geven, nadat die eerste pijnlijke weken waren verstreken.
Ze ging uit eigen beweging professionele hulp zoeken, en dat was dringend nodige, eigenlijk al rijkelijk laat. Het was inderdaad tanden bijten voor mij, omdat zij eerst wat werk moest verzetten daar, voordat we samen op relatietherapie konden gaan... Ondertussen deed ik mijn best. Ik zag haar nog graag, dus ik wou nog proberen. Op goeie momenten zei ik ook en liet ik merken dat het goed was. Op momenten dat de twijfels of pijn weer opstaken, dan zei ik het ook.
LAT-relatie: of leven in 2 aparte huizen, had het voordeel dat we elkaar wat konden ontzien, maar had ook nadelen: Je bouwt los van elkaar terug meer eigen gewoontes op, er wordt minder met elkaar gesproken over de dingen die je overkomen, hoort, bespreekt of vastlegt in de week dat we elkaar noodgedwongen niet zagen. Dat leidde soms tot extra discussies, en die konden we toen eigenlijk best missen.
Discussies over de kinderen, over de voortgang van het "werk" dat werd verzet bij de therapie, over familie en over vrienden, over elkaar niet altijd op de hoogte houden van dingen die stonden te gebeuren (living apart), over wat al dan niet samen doen, .... Er volgen wat voorbeelden om het te schetsen: .... ze zijn gedocumenteerd, door het feit dat er veel met chatberichtjes werd gewerkt. We woonden tenslotte niet meer samen, dus praten was nogal moeilijk. Bellen kon soms ook, maar over zulke onderwerpen alleen als alle kinderen al gaan slapen waren, en ik had dan al flinke tieners, die liggen ook niet meer om 20 u in hun bed hé.
L: En ik besef
ook goed dat jij misschien ook nog wat "allergieën" uit je vorige
situaties hebt meegenomen.
E: Je voelt dat heel hard, dei klampen hun daar aan
vast
L: Je hebt er wel al iets van verteld, maar mss moet
je dat nadien nog eens wat meer doen. Zo
kan ik ook beter aanvoelen waaraan jij daarin mss gevoeliger bent
E: ik had een heel goeie schoonmoeder ,die was er
altijd als je haar vroeg.
L: Als je
begrijpt wat ik bedoel
E: Dat was op dat vlak een heel goeie. dat ze de kant van haar zoon kiest, tja. dat kun je niet vermijden
L: "mijn
kind, schoon kind"
E: dus dat is geen frustratie ofzo. maar ik voelde direct bij jou dat dat anders
was, toen mijn schoonmoeder hier kwam als het nodig was, dan kookte die ook of
kuiste al eens maar ze vroeg steeds of het mocht en van zodra ik thuis was,
moesten de kids nr mij luisteren.
bij jou voelde ik het van dag helemaal anders aan, en toen zag ik het nog
als 'buitenstaander'. het voelde te
opdringerig aan, zonder slechte bedoelingen maar wel als gevolg van het
verleden. die willen nu bewijzen tegenover die 'heks' van zie wij zijn hier nu
wel aanwezig en regelen wel, met alle gevolgen vandien, en het is voor jou
zeker gemakkelijk als je thuis komt en kids zijn thuis, eten staat klaar, meer
tijd met kids. Maar pas toch op dat het niet teveel wordt. Ik heb daar lang over gezwegen, maar het
voelde niet goed
L: Met "aanwezig" en soms wat TE aanwezig
ben ik akkoord. Ruimte voor verbetering, maar met "regelen" ben in
niet akkoord. Er gebeurd hier niet zo veel zonder mijn toestemming, en als ik
thuis kom moeten de kinderen naar mij luisteren, niet naar hen. Het valt ook dikwijls voor dat ze vragen of
ze dit of dat moeten of mogen doen, en dat ik neen zeg.
E: als ik 'thuis' kwam dan voelde ik me als een
vreemde. Zij regelden alles, kids aan tafel, eten opscheppen, afruimen terwijl
er een beurtrol was,...
L: Ook al zou dat makkelijker zijn. Dat deel kon inderdaad beter, en daar ga ik
het nu met hen ook nog over hebben
E: het is vaak voorgevallen dat jij zei, tegen een
van je kids, doe dit of dat qua afruimen en dat zij recht stonden en het in hun plaats deden
L: want op vrijdag moet dat ook terug beter!
E: en dat is goed bedoeld maar niet wat jij bepaald
aan taken voor kids. snap je?
L: Dat versta ik
E: jij bepaald wat er in jou huis gebeurd en daar
moeten zei hun aanpassen
L: En dat probeer ik nu ook te veranderen. Maar je moet ook zien dat dat dan ook dikwijls
was om moment dat jij hier al was en ik nog niet? Dat kwam ook dikwijls voor
E: het was als jij er was en als ik er was
L: En dan gaat het meer over "niet voor elkaar
willen onderdoen"?
E: dat snap ik niet
L: Als ik er eerst was, of allebei, dan heb je
volledig gelijk
E: snap het nog steeds niet
L: Ik ben daar mee bezig, om vooral op vrijdag, wel
degelijk te eisen dat het wat loopt zoals ik het wil. Het kan niet zijn dat er
teveel blijft slingeren, of dat zij het alleen maar willen bepalen wat en hoe
hier wat gebeurd, maar langs de andere kant is dat ook niet het moment voor mij
om daar onenigheid over te gaan maken, het is eigenlijk voor Mxxx en Hxxx toch
het moment dat ze mij na een week terug zien. En dat is op dat moment voor hen
en voor mij veel belangrijker. Klote vrijdag
Maar ik neem het met $$$$ en $$$$$ (nvdr: mijn
ouders) verder op, dat mag je weten. Er komt ook een nieuw takenlijstje, dat
heb ik je al gezegd. En ik zal er op toezien, dat wie hier ook komt, dat
takenlijstje dat ik met de kinderen samen zal opmaken, wordt gerespecteerd. Zowel in wat moet gebeuren in huis, als wie
wat eigenlijk moet en mag doen
En wat verstond je nu niet?
E: het niet voor elkaar willen onderdoen
L: duidelijk? Daar
hadden wij beter moet op anticiperen. En
nu zal ik dat hier alleen moeten doen
Heb je zo'n 10-tal regels te lezen? , want hier komt
weer zon uitroepteken (nvdr: fout in
facebook chat)
E: neen. maar
toen ik 'erbij' kwam, hadden jullie al een tijd samen zo doorlopen, als
bijkomer is het niet evident om daar direct op in te springen. dat zou niet goed gekomen zijn
L: ik zeg wij
E: ik had het wel veel eerder aan jou moeten zeggen
L: niet JIJ
E: ja dat weet ik, maar lees het nu even helemaal wat
ik schreef. eerder aan jou zeggen en er
zo samen proberen iets te regelen
L: en ik had het eerder zelf moeten zien, zonder dat
jij het moest zeggen
E: maar ik snap dat je dat niet zag
L: waarom?
E: voor ik op de proppen kwam stond je er ineens
alleen voor, de hulp van je ouders was welkom, die zijn erop gesprongen en
hebben niet meer losgelaten. Jij had toen veel te verwerken en gaandeweg is dat
zo gegroeid
L: Vrijdag was zo gegroeid, dat ze na de wissel door
hen werden opgevangen, en zo konden de kinderen toch wat ventileren bij een
iets neutralere grootouder (in de kinderen hun ogen toch) dan bij een
scheidende ouder. Kinderen zijn daarin heel voorzichtig. En wat woensdag betreft, was voor ons ook
heel moeilijk he
Vroeger was hun mama er. Dan was het $$$$ en $$$$$. En
nadien was jij meestal thuis. 3x
volledig anders
voor de kinderen, voor mij, voor $$$$ en $$$$$, en
ook voor jou
E: als ik er was waren je ouders er ook een groot
deel van de namiddag, die brachten Hxxxx weg (nvdr: naar ballet) maar kwamen altijd een uur vroeger
L: Als dat voor jou een probleem was, dat had je dat
idd al vlugger moeten zeggen, dat is er pas laat uit gekomen dat dat soms
wrong, maar langs de andere kant zegt dat ook wel iets goeds over hen? (zolang
ze zich hier niet "moeien")
E: ik weet het, het is lastig, ik was er en die namen
het over
L: DAT mocht niet, maar dat heb ik ook lang niet
geweten
E: neen maar ik weet ook dat je dat niet zomaar
aanneemt van mij ivm je ouders, wa lastig
L: Oh, jawel, dan ken je me mss niet goed genoeg. Lees eens terug wat ik hier zonet allemaal heb
gezegd
E: kweet nie, ja ik weet het en dat is de eerste keer
dat je zo rustig en niet in de verdediging gaat, nu kan ik ook vertellen wat
mij dwarszit. goed van jou!!
L: van jou ook
E: maar ik heb lang niks gezegd in de hoop dat ze het
zelf ook zouden zien dat zij niet de plak moeten zwaaien, maar dat was niet,
integendeel. en ja, je kent mij dan, ik
ruim dan plaats
L: vluchten, naar den toren?
E: want het is het huis van hun zoon en hun
kleinkinderen
L: of was het een burcht
E: ja idd, om geen zever te hebben. maar bij mij stapelde het zich op
L: van dat huis wil ik niet meer horen, je weet
waarom
E: maar ik geef aan hoe zei het als hun huis zien op
de momenten dat zei er zijn, ik voelde mij niet meer thuis. zelfs al was het hier geweest bij wijze van
spreken
L: Samengevat: ze komen graag zoveel mogelijk helpen,
zolang ze kunnen, met de beste bedoelingen, maar het is aan mij en aan ons als
we samen wonen om daar op tijd paal en perk aan te stellen, zowel aan de
frequentie of hoeveelheid, als aan de invulling daarvan (regels en
geplogenheden in huis, taken kinderen, ...) Wij waren daar samen niet sterk
genoeg voor
E: nagel op de kop
L: Zonder dat we daarvoor naar elkaar met de vinger
moeten beginnen wijzen.
L: Bedenking: Een voordeel van het niet samen wonen
nu: Er wordt veel "gesproken"
op chat. En dat geeft de mogelijkheid (vooral voor jou) om even te kunnen
nadenken voor je wat zegt/schrijft, de mogelijkheid om even goed na te denken
voor te reageren. Niet dat ik daarmee wil zeggen de je dat anders niet kan hé! Maar over lastige onderwerpen... is dat mss op
dit moment een voordeel
E: maar wat bedoel je nu, het is wel zo gebeurt he
L: Dat je met te chatten altijd wel even nadenkt
terwijl je aan het typen bent, en meestal ook eventjes ervoor
In een normaal gesprek is dat lastig, zo'n
nadenkt-momentje
E: maar nu frons ik.
wat heeft dat te maken met wat ik zei over mijn gsm? nu lijkt het of je gelooft me niet
L: Had niks met gsm te maken... enkel met chat vs
praten. Er w nu dingen geschreven, die moeilijk mondeling konden. Leerschool in
praten.., kan dan mss nadien life ook beter, nt? Was al wat ik ermee bedoelde!
Niets meer! Nadeel van chat is dam weer net dat t lang duurt, en je ziet gn
emoties, handen, gezicht,... X
E: xxx nog
volop bezig met uitpakken. maar kom af en toe in beeld, allee, in woord
L: ik wou u nochtans volledig in beeld brengen,
bewegend beeld zelfs, alles opzij, niks meer aan het hoofd, verwennen, kusjes,
... zonder traantje hopelijk...
15/11/2012: chatberichtjes: over elkaars diepe dromen delen....
L: We zullen het doen zoals eerder deze week: ieder om
de beurt vertelt een van zijn dromen... jij begint deze keer.
E: ik droom van een rustig (in de zin van geen grote
problemen) gezin, ons gezin, in ons huisje. Gewoon harmonieus samen, gewoon. is dat te eenvoudig? mss maar dat is wat ik echt wil, gelukkig samenzijn. Saai maar echt wat ik wil. en saai is in dit geval niet negatief bedoelt. Geen wilde dingen en zo, uitspattingen. gewoon gelukkig samen.
L: ik zie het volgende: RUSTIG: ik weet wat je bedoelt, maar dat zal ten
eerste nog even heel moeilijk zijn he, dat weet je zelf ook wel. Kijk naar de
afgelopen weken, gene kak zeker (pardon my french)... En nadien, met 6 kids, zul je altijd wel minstens éne
hebben die de nodige problemen binnen gooit. Nog minstens 10 jaar puberale
hormonenstoten die het kot op stelten zullen zetten. En ja, dat zal gebeuren...
en dan moet je echt wel heel sterk zijn om dat het hoofd te bieden. Wil het niet negatiever laten klinken dan nodig, maar we moeten daar ook niet flauw over doen. Er zijn
genoeg mensen met pubers, maar hoeveel zijn er die er 6 doorheen loodsen? Velen worden al half zot als ze er 1 of 2 hebben...
L: Ik zie een gezin, direct hernomen als ons gezin, en
je weet dat dat ook wel mijn droom nog is, al was die een paar keer heeeeel ver
weg.
E: dat weet ik wel maar met rustig bedoel ik rust ts
ons, elkaar aanvoelen. sorry ik laat jou droom vertellen
L: En dan zie ik ons huisje, zeg maar ons huis, anders
kom je weer kamers te kort en zit het
er al direct bovenarms op... Ik dacht er ook al direct bij: het blijft toch nog
altijd echt wel een teer punt he
E: het wordt dus tijd dat het nu voor de rest van mijn
leven is. voila
L: Dat zeiden wel al helemaal in het begin, remember... (nvdr: 2010)
E: ja
L: Nadien smaakte dacht bij mij echt heel wrang steeds
toen ik er aan dacht
E: en toch was het gemeend. alleen toen wist ik nog niet waar ik in zat. ik bedoel in mijn hoofd. dat kon ik toen niet inschatten. en oke, ik weet nog niet wat de toekomst brengt. maar ik weet nu waar de gevaren liggen. en dat ik die niet moet wegduwen maar bespreken. en dat w een uitdaging, maar ene die ik wil aangaan. en dat het niet steeds makkelijk zal zijn dat weet ik
L: Dat maak met lang de ene kant heel blij dat dat
gemeend was, en dat voelde toen ook echt wel goed aan. Anders had ik nooit
gevraagd wat ik je vroeg (en ja, ik ben dat niet vergeten) Maar langs de andere kant maakt het me dat ook wel
bijzonder moeilijk. Nu zal het anders zijn, nu ken je de gevaren,
L: da's grotendeels waar, maar dat roept bij mij op dit
moment toch nog direct zo gemengde gevoelens op... dat weet je Ik zie wat er veranderd is, ik voel dat e.e.a. flink
is omgekeerd, maar ik zit tegelijk toch ook nog zo vol twijfel of dit allemaal
toch en zo knip knip kan omdraaien... ik hoop dat je weet wat ik bedoel
E: het probleem erkennen daar worstel ik al een tijdje
mee, er was al een tijd een erkenning van het probleem dat wist je, dat was het
moeilijkste voor mij denk ik. Het aanpakken is ook moeilijk maar anders. erkennen van een probleem is moeilijk omdat je weet
dat je dat in de problmeen brengt en je jezelf niet verder kunt wegstoppen ik wou ook geen probleem hebben ,dat wil niemand snap je?
L: deels, maar niet helemaal. Je had een probleem, en je
kon ervan af... Ik kende het probleem niet helemaal, had wel vermoedens, maar
wist dat uiteraard niet helemaal of zeker, dus ik besloot om je uit je tent te
lokken. Je kroop toen weg (in je schulp), terwijl ik steeds
meer zag dat het er uit moest. Ik bleef het dan ook telkens opnieuw vragen
E: dat was het worstelen ts probleem erkennen of kop in
het zand steken
L: ja, dat heb er denk ik toen wel ongeveer elke keer
bij gezegd, niet? En dan komt eigenlijk het moeilijkste van al
E: ja maar het is iets dat ik zelf moest doen. ik moest het toch zelf doen, jij hebt het geforceerd
wat uiteindelijk goed was
L: We zijn dan jan/feb door een hoop tranen gegaan, met
eigenlijk ook wel een duidelijk besef dat het niet kon, met spijt, met
verdriet, ook grotendeels al met het inzicht wat je nu hebt, want dat kwam toen
ook al naar boven, niet? En toch stonden we er in september terug. Opnieuw. En dan is de vraag hoe ik daar nu meer verder moet. Vandaar mijn twijfel toch nog altijd ergens
E: dat is zo, het echte worstelen is pas na januari
begonnen
L: het begin van erkenning was er begin februari
E: en dat heeft tijd nodig gehad
L: We hebben daar over gesproken.
E: februari is na januari
L: Je ging er ergens voor naartoe. en nadien spraken we erover. We gingen er ook samen naartoe. Weet je nog wat er toen allemaal is gezegd
E: toen zat ik nog niet zover als dat ik nu zit
L: tja, maar je was al wel een stuk op weg, maar je liet
dan plots de weg voor wat het was, en dat heb ik nooit goed begrepen, nu nog
niet
E: ik denk toch niet dat ik dan al zover was. dat ik het erkende
L: Als ik er dan zelf over begon, kwam er steeds als
reactie dat het "oude wonden" opreten geen zin had. De wonde was nog heel vers
E: wel wat ik had gedaan maar dat ik echt een probleem
had met mijn volledige verleden, nee, dat is pas erna gekomen. allez. toen is alles beginnen bovenkomen, van ons $$$$$$ en
wat ik met den voze meemaekte drong toen mss pas echt door. dat heeft wat tijd gevraagd om alles boven te
krijgen, zeg maar, en te beseffen, ik heb echt teveel meegemaakt om te dragen
en ik moet niet meer vluchten. als ik nog iemand wil zijn dan moet ik nu iets doen. vertel ik het goed? Ik vind het zelf niet zo duidelijk maar krijg het
niet anders verwoord
L: het is duidelijk genoeg, maar het proces dat je
beschrijft is van de eerst weken na de eerste crash in januari. Begin van het
jaar dus. Dat was het besef, en het (begin van) erkennen. Dat was er toen al.
Je stortte begin februari al het verhaal van vroeger bij jullie thuis eruit,
wat je meemaakte, en hoe het je raakte, ook dus duidelijk nu nog. Dat was toen al gekend.Maar wat is daar al die maanden lang daar dan mee
gebeurd? Jij wist dat er wat mee moest gebeuren, het was niet
goed. En ik zag dat het niet meer vooruit ging, ik kaartte het regelmatig terug aan, maar ik stootte
telkens op een block
E: het 'echt beslissen' van aanpakken of kop in het
zand. Daar wostelde ik mee en het afblokken was omdat ik er zelf nog niet uitwas
L: Ik geraakte er zelf grotendeels mee vast in "ons
" verhaal. Veel vooruitgang was er in die periode idd niet meer,
toch?
E: ik wou wel maar de wil om het zware werk te doorstaan
was te zwaar, er is ook zoveel het was heel zwaar wostelen en dat vroeg tijd
L: Da's allemaal knap, maar waar liet mij dat in
tussentijd? En wat heeft dat bij mij aangericht? Heb je daar een idee van?
E: ik weet het en ja ik voel mij daar ook schuldig over, dat komt er ook bij en niet alleen jou maar ons allemaal, ik weet het
L: Aan dat schuldgevoel hebben we geneen van al nu nog
veel. En dat bedoel ik niet in negatieve zien, maar wel als: het is nu eenmaal
gebeurd, maar het blijft voor mij nog wel meespelen in wat ik nu voel en
denk... Dat verklaart dus de "twijfel" Over wat als het straks weer even wat minder gaat. Wat als er een tijd niet meer wordt over gesproken
E: maar straks zal ik niet meer zijn wie ik het laatste
half jaar-jaar was. maar het is ook niet de bedoeling dat we de rest van
ons leven daar over spreken he. we blijven wel de rest van ons leven praten, dat is
de bedoeling maar niet over dit onderwerk tenzij het nodig is. maar met de jaren zou dat toch moeten wegebben
L: Als dat niet het geval is, zou dat een heel slecht
teken zijn, idd. Ondertussen zijn we nog lang niet zo ver Wat bedoel je dan wel? Je zit al verschillende keren te zeggen dat we het
daar niet te lang mogen over blijven hebben... dat klinkt als ontwijken bij mij
E: dat we niet moeten, blijven praten, maar het zal
gaandeweg niet steeds meer daarover moeten gaan . allee lap. nee
L: Ik wil het daar zelf ook niet te veel of te lang over
hebben, maar als je 't mij vraagt, toch liever ietske te lang dan ietske te
kort.
E: wil jij de rest van je leven blijven praten over mijn
misstappen? Mij telkens daarover aanspreken? ik weet heus wel dat ik daar de eerste jaren niet
vrij gesteld van zal zijn. en ik zal heus ook zelf praten als ik het nodig vind. echt wel. Maar als ik het na een tijd ook echt niet meer nodig
acht dan is dat geen ontwijken. En ik bedoel niet na een maand, of 2 maanden of een
half jaar, ...
L: Dat heb je niet helemaal juist. je zal in je voorlaatste zin de "ik" moeten
vervangen door "wij".
E: ik bedoel ook over mezelf, ik kan niet in jou plaats
denken
L: Want het is niet omdat jij dat niet meer nodig acht,
en ik op dat misschien nog wel, dat het er niet meer over hoeft te gaan. Dan
zitten we in een situatie die ik vergelijk met die van de vorige maanden, en
dat wil ik niet meer
Je ziet de evolutie in de berichten en emails van 26/9 tot 4/10/2012. Even overlopen, wat kanttekeningen, conclusies.
Ik was zo kwaad geweest dat ik haar de sleutel afnam, ik wou ze op dat moment niet meer zien. Was dat mijn beste actie? Neen, zeker niet. Ik was buiten mezelf, boos, en ik moest mezelf ook proberen beheersen om dat niet te laten escaleren. Vandaar ook dat ik even naar buiten liep.
The day after (26/9/2012): een werkdag voor mij, zij moest niet werken. Ik probeerde me uit te leven in mijn werk, maar dat lukte niet altijd. Kon me moeilijk concentreren. De berichten tussendoor zijn daar getuige van. Die gingen over praktische zaken, en tegelijk over wanhoop en spijt. Maar die spijt kwam voor mij op dat moment echt te laat. We waren daarover al weken, ja maanden aan het praten. ik vertelde haar wat ik voelde, wat ik merkte, wat ik zag,..en het werd steeds ontkend. En nu, toen het echt uit kwam, is er plots toch spijt?... Waar plaats ik dat?
Ze was naar K__ getrokken, die haar met open armen opving. Nochtans was dat diegene die ze als alibi had gebruikt in januari 2012 (bij Rood licht 1, de eerste scheve schaats). Ik heb K__ nadien bedankt, dat ze E__ opving, ondanks alles.
E__ ondernam actie door haar ex in te lichten om terug haar intrek te kunnen nemen in de woning uit de echtscheiding, die op dat moment leeg stond, en nog steeds niet te koop stond zelfs (groeiende onenigheid tussen die 2 nog over de vereffening-verdeling uit hun scheiding van 2010). Ze wou al langer proberen dat huis over te kopen. Ik had, en heb nog steeds daar een paar bedenkingen bij. In dat huis was WEL één en ander gebeurd. Er was partnergeweld geweest, meer dan eens, zelfs onder de ogen van hun kinderen. En dat dat bij haar kinderen sporen had nagelaten, dat was ook meer dan duidelijk. Toch wou ze daar gaan wonen. Voor haar buren? Ja, dat kan ik begrijpen. Maar daar kleefde wel e.e.a. aan de muren binnen dat huis hoor. Dat kon ik niet rijmen met het feit dat ze ettelijke keren, toen ze bij mij inwoonde, allusie maakte op het feit dat dat in mijn huis het geval was. Ellenlange discussie hadden we daar over. volgens mijn bescheiden mening was haar gevoel daarover louter een projectie van haar eigen situatie op mijn huis. Voor mij hing en hangt er hier niks meer van het verleden, ook niet voor mijn kinderen. En moest dat op de ene of de andere manier zo zijn, dan woonde ik hier al lang niet meer. Dan meen ik echt, dan was ik weg.
E__ nam nu zelf actie om een psychologe op te zoeken. En dat was goed: nu deed ze het omdat ze zelf vond dat het nodig was, niet omdat ik het haar zei dat het nodig was (een wezenlijk verschil, voordien deed ze het omwille van mij, nu deed ze het, hopelijk, helemaal voor haarzelf).
Ze postte op facebook dat ze haar woonplaats wijzigde naar Niel. Dat kwam dus bij iedereen als post op zijn nieuwsberichten, ook bij mijn 2 oudste kinderen. Die wisten voor de rest uiteraard nog van niks (ze waren die week bij hun mama). Daarom maakte ik me zo kwaad over het posten van haar verhuisplannen. De verwijzing die ze maakte naar januari, was in mijn ogen onterecht. Ik maakte toen gewoon mijn status onzichtbaar (daarvoor stond er "in relatie met E__", maar nu was dat gewoon onzichtbaar voor wie op mijn profiel zou gaan kijken). Zo iets wordt ook bij niemand in de nieuwsberichten gepost. En, met uitzondering van 1 iemand, die ook het verhaal van dichtbij had gevolgd, had dat niemand gezien.
27/9: Ik had mijn wonden gelikt, en nam het voortouw om de verhuis en herinrichting van haar huis tot een goed einde te brengen, voor het einde van het weekend, want dan zouden haar kinderen naar daar worden gebracht, en dat liefst in een huis dat wat in orde was. Voor mezelf moest ik zorgen dat het voor vrijdag, als mijn kinderen zouden toekomen, hier geen ravage was. En ook ik moest op dat moment pas mijn kinderen inlichten, want die wisten (voor zover ze facebook niet grondig lazen) van niks. Mijn email van 27/9 spreekt voor zich.
Uit de berichten: Ze vond haar eerste bezoek aan de nieuwe psychologe zwaar... tja. Ze had haar problemen ook al jaren weggewuifd. Niet moeilijk dat het zwaar is als dat naar boven komt. Al die maanden daarvoor ben ik blijven zeggen dat ze verre van klaar was met haar "werk" (nvdr: het verwerken van het verleden, zodat je verder kan), maar daar wou ze toen niet van horen.
"GPS geeft als thuis Kontich", het voelde nu ook echt zo.... Ja lap. Na 2 jaar van haar te horen dat ze zich hier nooit zou kunnen thuis voelen, krijgen we plots dit. Niet te begrijpen.... Was de "kronkel" nu toch plots "opgelost"? Nu het niet meer nodig was? Was dit een opmerking uit wanhoop? Ik kan het nog niet goed plaatsen. Maar het doet er ook niet meer toe.
Haar e-mail van 1/10/2012, en de e-mails naar elkaar op 4/10 spreken boekdelen.... het berouw en de pijn waren duidelijk. Het was nog niet helemaal dood, en dat liet me voorzichtig de opening, ondanks alles, ondanks de afschuw, om het niet zonder meer dood te steken, en toch nog de opening te laten voor wat misschien nog wel kon....
hoe
zou het zijn als ik jou nu nog bij me had hoe
zou het zijn als ik geen stress en pijn meer had hoe
zou het zijn als ik leefde zonder tranen mijn
fouten herstelde, geen fouten meer maakte hoe
zou het zijn als ik mijn hoofd weer op je schouder had hoe
zou het zijn als ik mezelf weer eens zou zien met een lach hoe
zou het zijn als ik de tijd terug kon draaien mijn
fouten herstelde geen fouten meer maakte
hoe
kan ik jou nu nog aankijken laten
blijken dat ik nog steeds van je hou ik
weet ik heb je pijn gedaan terwijl
ik jou had ben ik de fout ingegaan en
ik heb spijt geloof me ik ga kapot van de pijn een
flashback in ons leven om weer te zijn als toen en
het doet pijn als ik loop over wegen waar
we vroeger samen liepen schat
ik ben niet compleet zonder jou aan mijn zij door
al mijn fouten is alles nu voorbij
ik
zie me huilen scheld mezelf uit door de pijn ik
blijf denken aan jou je
bent weg uit het zicht maar in me hart zul je bij me zijn
Email: 27/9/2012
L aan E+vrienden+familie: Moeilijke dagen ondersteuning
kinderen.
Hartelijk dankt voor
jullie berichtjes. Een teken dat het jullie raakt, en dat je erom
geeft.
Het
zijn moeilijke dagen, en er komen er ongetwijfeld nog.
Ik
probeer nu dag en nacht mee te werken om de verhuis tijdig te doen
lukken.
Da's
het minste wat we nu kunnen doen voor de kinderen.
Morgen
zijn Lxxx, Hxxx en Mxxx hier. (nvdr: 3 kinderen van L__) Zondag
komen Rxxx, Sxxx en Nxxx aan in Niel. (nvdr: 3 kinderen van E__)
Voor
hen is het helaas weerom aanpassen, en zoeken....
Misschien
komen er (lastige) vragen, of misschien klapt er één dicht.
Ik
heb er goede hoop op dat iedereen de kalmte kan bewaren, en hen de
nodige steun kan geven,
zonder
te vervallen in verwoordingen die het hen nog moeilijker zouden
maken, of zouden verwarren.
Veel
kinderen krijgen schuldgevoelens, omdat ze denken dat ze (mee)
verantwoordelijke zijn voor wat gebeurt,
ook
al is dit helemaal niet waar. Deze spit is een zuiver
partner-probleem en heeft niets te zien met onze rol als moeder resp.
vader van de kinderen.
Belangrijk
is met hen vooruit te kijken: hoe gaat de dag er uit zien, waar wonen
ze, wat blijft hetzelfde,...
Als
een koppel ruzie heeft en er geen vertrouwen meer is in elkaar,
als
ze elkaar heel erg pijn hebben gedaan, en het valt echt niet zo meer
goed te maken,
dan
is het echt wel best dat ze niet meer samen blijven wonen, als ze
niet echt meer van elkaar kunnen houden.
Dat
geeft enkel nog meer ruzie, en dat is helemaal niet leuk voor
hen, maar vooral ook niet leuk voor hun kinderen.
Maar
zowel de ene als de andere zal de (alle) kinderen toch graag blijven
zien! Dat verandert niet.
Aan
ons en aan jullie wil ik vragen om hier mee werk van te maken, zonder
ook maar in enige vorm denigrerend te zijn over één van ons beiden,
of allebei.
26/9/2012 SMS tss E__ en L__ , na 2de keer door rood licht
26-09-12
woensdag (daags na de escalatie)
E__:
Mag ik vanaf 8.30h in je huis?
L__:
Het was ons huis. Wat heb je nodig?
E__:
Ik hoop nog steeds dat het ons blijft. Ik wil hulp zoeken en gerief
verzamelen voor deze nacht, logement zoeken
L__:
Hoop is wat laat, zowel als hulp. Ons, wat is dat? En met hoeveel
man? Gerief kan straks. Laat mr weten wat je nodig hebt. Er staat al
wat in garage
E__:
Ik wil nog steeds voor ons vechten, ik zie je graag. Ik zoek hulp
voor mezelf
L__:
Rijkelijk laat, niet? Voor bedrog kan hulp mss op termijn nog helpen,
maar voor het liegen???? Denk daar zelf maar eens over na! Hoe kun je
daar nog op bouwen?
E__:
Ik weet dat ik je pijn gedaan heb maar wil vechten voor ons, er is
liefde ts ons. De hulp zoek ik toch. Mag ik $$$$ lijst komen
afprinten voor deze avond
L__:
Heb ik die flm al ns nt gezien? Printen kan straks nog. Normaal ben
ik op tijd.
E__:
En toch wil ik vechten! Wanneer mag ik dan komen?
L__:
Er staat al wat in de garage. Ik laat wel weten wanneer ik vertrek
L__:
Heb je al wat gevonden? Maak n lijst op van wat je allemaal denkt
nodig te hebben.
E__:
Ik heb al nr 3 psychologen gebeld en wacht nu tot 1 terugbelt. Ik ben
nu bij K__ maar voor vanavond nog geen concreet plan. Moet ik
definitief verdwijnen uit jou huis en leven?
E__:
Heb met advocate gebeld en ik mag proberen sleutel van niel te halen,
zij brengt tegenpartij (nvdr: ex) op de hoogte. Morgen afspraak met
bank of ik huis kan kopen. (nvdr: het huis uit de scheiding met ex)
Ik hoop dat niks van dit nodig is
27-09-12
donderdag
L__:
Moest dat nu per se al op Facebook??? Bedankt voor de discretie!!!
Hxxx en Mxxx zitten wel op FB... (nvdr: oudste kinderen van L__)
E__:
Dat deed je toen toch zelf ook (nvdr: verwijzing naar januari 2012)
L__:
Helemaal niet! Ik maakte enkel relatie onzichtbaar! Dat werd bewust
niet gepost! Enkel wie wat wist had het gezien
E__:
Dat had ik trouwens nu ook gedaan. Niemand let daar op. Heb je van
mij n post daarover gezien? K zal het vrijdag wek merken aan de
pubers.
L__:
veel succes morgen bij de bank en bij de notaris. Als je wil, laat
wat weten. Goede raad geef ik altijd aan vrienden. Ik laat de deur op
n kier in dat verband. Aan jou om ze te openen, of dicht te slaan.
E__:
Bank was goed en minder goed. Rij nu nr jou thuis.
L__:
Hoe bedoel je minder goed? Ok als ik vanmiddag heen en weer kom, dan
moet het straks mss nt meer? Lxxx en Sxxx komen straks wss ook
helpen. (nvdr: met verhuizen van alle meubels en spullen van E__ uit
het huis van L__ naar het nog te vereffenen huis uit echtscheiding)
L__:
Onze Jxx komt straks ook helpen. Ik even je moeder gebeld enkel om de
spraakverwarring 'gebeld naar' uit te leggen. Zal nu wel minder boos
zijn.
E__:
Vertel straks maar even, het is zo zwaar maar dat mag ik jou n
zeggen. Ik mis je
L__:
Dat mag je wel zeggen.! Hou vrienden rondom u die je onvoorwaardelijk
steunen maar je ook n klets om de oren durven geven. Werk eraan met
prof hulp en verander echt. Doe het vr een stabiel leven, en je eigen
gemoedsrust. Pas dan ken je de ware betekenis van de bedoeling...
zonder ook mr enige behoefte aan enige vorm van avontuurtje. Dit is
nu ns een sms om te bewaren ipv deleten zie!
L__:
Een stabiel leven voor je kindjes.. moest dat zijn....
E__:
Dank je wel en ik wil je in onze vrije week , raar nu, zeker zien.
Deze week wacht ik even af op reactie kids en of ik het al kan.
L__:
Denk eerst aan vrijdag en zondag. Deadline. En overeenkomen wat we
tegen de kinderen vertellen en hoe. Dan n week quality time met de
kids. Al geweest? (nvdr: vrijdag komen kinderen van L__ terug thuis
na een week bij hun mama, zondag komen de kinderen van E__ thuis na
een week bij hun papa).
E__:
Psychologe heel zwaar, ook al. Ik moet moet moet rust vinden dat is
wat mij parten speelt. Maar ik wil rust met jou! Laat mij maar doen,
gaat even helemaal niet meer.
L__:
Ja manneke! Hoeveel keer heb ik je gezegd dat je hulp moest zoeken...
t was en is echt wel nodig. Maar nu eerst: doorwerken tot zondag.
E__:
Rust is niet fysieke rust, maar soit. Neemt niet weg dat mijn gevoel
leeg en heel pijnlijk is
L__:
Weet ik wel, x 2
28-09-12
vrijdag
L__:
Ironie: een zakdoek onder je kussen uiteraard...
E__:
Al klinkt het raar, ik hoop dat het je even doet glimlachen.
L__:
Stuur alle dingen oog even in sms, ben t al vergeten....
E__:
kussen, dons, fototoestel, mand in kast fototoestel
L__:
Pfff. Relatieve rust. Traantjes gedroogd. Besef moet nog komen. Mxxx
was t eerst en t meest emotioneel. Toch ben ik blij vr hem dat m t
kon.... kapot
E__:
Geef Mxxx een knuffel, we werden net vrienden. De meisjes een kus.
Het doet hier ook pijn, ik zal ze missen. Ik laat weten als ik thuis
ben en dan kun je nog bellen als je wil
E__:
Ben onderweg
L__:
Was t maar waar...
E__:
Gps geeft als thuis kontich, voelt vreemd dat na al die tijd het ook
zo voelde echt
L__:
Klinkt heel raar! Heb 2 jaar steeds anders
gehoord en gevoeld.
einde september 2012, we zouden het laatste weekend samen, met een vereniging waar ik in het bestuur zat, een leuke groepsreis doen naar Amsterdam. Alles was geregeld. Ik had normaal mijn kinderen dat weekend, maar zorgde voor opvang, zodat we dit toch konden meemaken. Het zou een goed gevuld weekend worden: culinair (kan dat wel in Holland? ;) ), maar ook musea, een boottochtje, fietsen met tandems door de stad, leuke cafeetjes, en ... een gegidste wandeling langs de walletjes stond ook op het programma uiteraard. De ironie wil dat de subtitel van het weekend inhield "koekeloeren bij de hoeren"....
In een onbewaakt moment, ze moest even weg en ze had haar
facebook vergeten sluiten, dus die stond nog open, zag ik een wel heel pikant, zeg maar gerust pornografisch
getint chatgesprek open springen "ping" met een zekere Ba_t. Een zekere? .. Nee hoor, het was geen
onbekende: het was die dekselse jacuzzi-man!! De bubbelbad boy! Ik kon mijn ogen
niet geloven! Dit was toch niet waar zeker! Dit was geen gewone vuile praat, dit was elkaar opgeilen ! Ze spraken blijkbaar een soort code af, om er zeker van te zijn dat het wel veilig was om vrij met elkaar te chatten "....", en ze hadden ook afgesproken ook nog om zeker alles te wissen! Waarom? Ik las verder... over wat ze al of niet van kleding aan hadden..... en het werd erger en erger..... "Ik ben al helemaal nat geworden".... en hij over
"afwisselend zacht erin en eruit en dan weer hard en diep stoten".... Ik
stond perplex. Eigenlijk was ik blij dat ik neerzat toen ik dat zag, of ik had
er gelegen, denk ik. Voor de tweede keer op rij verging mijn wereld. De grond
zakte onder mijn voeten weg.... terwijl ik verder las in dit onvoorstelbare gesprek. Walgelijk.
Wat een situatie! Dit was dus de bange haas die wegdook,
maar daar kon zij toch niks aan doen???? je, deuuu!!!
Dit was dus de man waarmee ze in de nazomer van 2010 rustig
mee in een bubbelbad zat, zonder meer, ze kende hem gewoon van aan de schoolpoort????
Maak dat de ganzen wijs!!!
En hij werd met naam en toenaam genoemd in het vonnis van haar (v)echtscheiding, als zou zij toen zeker iets met hem hebben gehad (er zaten zelfs afdrukken bij van wat ze tegen elkaar zouden geschreven hebben in berichten. Die heb ik niet allemaal gezien, maar dat hoeft nu ook niet meer). Haar argument steeds: Bij hem vond ik troost en begrip... Jaja, zeker wel. Maar nog wat anders ook duidelijk. Maar dat was uiteraard voor ze mij leerde kennen. Geen probleem dus. Maar wat met het liegen daarover dan? Niks aan de hand?
Ik had er even genoeg van. Ben naar buiten een luchtje gaan
scheppen. Mijn maag was gekrompen zodat ik dacht dat ik moest braken. Maar ik
heb mezelf tot kalmte aangemaand.
Gelukkig waren er toen geen kinderen. En ik deed wat ik vond wat ik moest doen:
Nee, ik wreef er haar niet met haar neus in. Maar ik vroeg haar, zoals ik de laatste tijd daarvoor al wel meer deed: waar ben je eigenlijk mee bezig? Want ik had alweer zoveel tekenen dat ze met van alles bezig was dat niet deugde. En u raadt het antwoord al: er was niks hoor. Ik zag spoken. Maar nu wist ik het uiteraard wel helemaal zeker!... En nu liet ik niet meer los. Ik zei dat ik er schoon genoeg van had van al dat naast de pot pissen, maar vooral van al dat liegen, dat steeds maar erger werd. Nadat ze eerst vooral heel stil was, werd ze dan nog zelf kwaad ook. Toen was het voor mij helemaal genoeg. Ik wees haar het gat van de timmerman. " Wij wonen vanaf nu hier niet meer samen!" Eerst daagde het duidelijk nog niet dat ik dat meende, maar toen ze zag dat ik dat wel meende, sloeg het helemaal om. Van "dat meen je niet" , over "ik heb helemaal geen relatie met iemand anders" (dat was ook het onderwerp niet, ik vraag me af waarom ze die opmerking maakte?, misschien was er dan toch nog wel wat meer, maar dat doet er nu niet meer toe), tot uiteindelijk smeken om te mogen blijven, en "maar ik zie je graag", en "ik wil niet weg",.... Maar ik kon dit niet meer houden. Ik vroeg haar om de nodige spullen voor een paar dagen te pakken, en de rest zouden we nadien wel regelen, nu moest ze onder mijn ogen vandaan, en liefst zo snel mogelijk. Ik was te boos om hierover nog verder te debatteren, dit had op dat moment geen zin. Ik nam de sleutel van mijn huis van haar sleutelbos, moest haar nog een paar keer van me af houden omdat ze me aanklampte, maar ik walgde daar op dat moment van. Toen dacht ik alleen maar: "zo snel als mogelijk weg, en stop met liegen". Ik was er kapot van. Ben naar buiten gelopen, de straat uit wou ik. Eerst liep ze achter me aan, nadien met de auto. Ze vroeg om in te stappen. Snapte ze dan niet dat dit geen zin had? Ik wou alleen maar weg, zij weg, ik weg,.... Ben terug naar huis gestapt.
Ze is half boos, half wenend vertrokken. Ik bleef op dezelfde manier achter. Kapot van verdriet, de woede had ik uit mijn benen gestapt...
In die zware weken van januari/begin februari 2012 heeft E__ een afspraak gemaakt bij een psychologe, zoals ik haar aanraadde. Ze had ze zelf opgezocht en zo snel mogelijk een afspraak vastgelegd. Dat was alvast een begin.
Ben mss ook nog vergeten vertellen dat, naar aanleiding van mijn ondubbelzinnige vraag in mijn email aan haar, ze inderdaad de bewuste Dirk uit haar FB contacten schrapte, hem liet weten dat ze geen contact meer wou, en ook zijn nummer wiste in haar telefoon. Jammer dat ze dat pas deed nadat ik daar achter vroeg (bedenk ik me nu terug), maar het belangrijkste was voor mij toen dat ze dat toen wel direct deed.
Situatieschets: er was bij mij uiteraard veel twijfel. Kon dit nog goed komen? Was dit een toeval, een relatietest, ...? Ik zag haar nog graag, en we waren al zo'n eind samen opgeschoten. Het liep vrji aardig met de kinderen (en met 6 kinderen is dat aan zich al een prestatie), we deden ook leuke dingen samen,... OK, het was niet allemaal rozegeur en maneschijn, maar waar is dat wel? Na die moeilijke weken werd er toch meer en meer gesproken, vooral op het moment (kinderloze week) dat ze terug kwam van het 2-wekelijkse bezoek aan de psychologe. Er werd heel veel verteld, en dat was goed. Er kwamen dingen naar voor uit haar verleden, die ze eigenlijk voor een stuk had proberen verdringen, maar dat wreekte zich. Zware dingen kan je niet verdringen, die moet je proberen verwerken en een plaats kunnen geven.
Een paar bedenkingen toch, die ik toen had, en met momenten haar ook uitte:
Waarom moest ik er meestal achter vragen om erover te praten als ze terug was van de psychologe? Kon ze dat niet uit eigen beweging? Antwoord: het was al pijnlijk genoeg voor haar. (mijn bedenking nu, en die komt wss nog terug: is daar wel alles verteld geweest?)
Het ging vooral over de invloed van haar verleden op haar gedrag nu. En dat stak me persoonlijk eigenlijk op den duur wel wat tegen. Wat met het heden? Wat met de hele periode dat we wel samen waren, en er echt iets moois opbloeide? Wat met de warmte waarmee alles werd omringd?... En dan zo maar
Waarom moest ik er achter vragen wanneer we daar samen naartoe konden gaan (of ergens anders)? Tenslotte zat ik daar ook maar op mijn kin te kloppen... Ik begreep best dat zij eerst e.e.a. op een rijtje moest kunnen zetten, maar ondertussen....
Gaandeweg is het wel wat gaan slijten, mede door dat praten. Door meer openheid die er kwam. In het begin was het onmogelijk, nadien lastig, en soms nog wat met gemengde gevoelens als het ging over een x in een berichtje, een kus, of een echt knuffel. Ook met het elkaar "schatje" noemen, omdat datzelfde daar keihard op het scherm heen en weer vloog heeft een tijdje moeilijk geweest voor mij. Maar het is gebeterd. Zeker toen we samen een keer naar haar psychologe zijn geweest. Maar toch, dat laatste was ook geen volledig succes:
Het ging inderdaad vooral over haar verleden. En ik maakte daar ook duidelijk dat dat mij voorkwam als iets waar je niet alles kan achter verschuilen.
De psychologe was eigenlijk spaanstalig, dus, de verstaanbaaheid en begrip was niet altijd optimaal.
Ik was na die voorgaande gesprekken een beetje de vreemde eend in de bijt. Voor mij niet zo lastig, maar als ik er op terugkijk, kom je toch wel met een ander verhaal binnen dat wat daar misschien al neer lag... Het werd in ieder geval niet helemaal begrepen. Of dat vooral door de taal, dan wel door wat er voordien in afzonderlijk gesprek wel of niet gezegd is, dat weet ik niet. Dus ik laat het in het midden
Toch, ... we groeiden wel terug naar elkaar toe, en dat was voor mij het belangrijkste: we vierden valentijn, verjaardagen, we gingen met z'n achten op vakantie (zalige zomers warm, buiten gezwommen met pasen), communnie en vormsel van 2 van onze kinderen samen gevierd in een groot feest bij ons thuis (bij schitterend weer, met veel vrienden,..), E__ geholpen met haar niet afhoudende perikelen nog over de aanslepende vereffening-verdeling van haar scheiding (nog uit voorjaar 2010), op vakantie in het Zuiden van Nederland met vrienden op bezoek, ....
Maar, ... helaas ook waren er mindere momenten, en terugkerende twijfels mettertijd.
Na het schitterende communiefeest, is er toch een flinke discussie ontstaan. E__ liep toen heel krikel over haar familie, waarvan ze vond dat die zich niet zo leuk en vooral afstandelijk hadden gedragen. De discussie 's avonds ging in se over de kinderen als ik me niet vergis. Wat daarop volgde heeft mijn geheugen daarover echter vervaagd. Ze werd op een bepaald moment zo kwaad dat ze met de schuifdeur is beginnen heen en weer slagen als een wilde. Zo geweldig dat de sluiting van het raam deels stuk was gebroken. Een tijdje eerder had ze al eens een drinkglas met zoveel geweld op de tafel neer geplant, dat ik dacht dat het er los door zou zitten, of het glas kapot, of haar had. 't Het was gelukkig Ikea kwaliteit (het glas en de tafel toch al zeker ;) )
Het werd ook duidelijk dat ze af en toe niet meer helemaal bij de zaak was. Ik ga niet alle details weergeven, maar het geleek een beetje op wat ik merkte rond de jaarwisseling (zie eerder relaas). Alleen kon ik nu wel merken dat ze het beter verborgen probeerde te houden.... Ze leerde dus wel bij, maar niet de dingen die we hadden afgesproken duideljk. Het zou niet meer gebeuren, dat was de afspraak. Ze had haar lesje wel geleerd in januari (en dat had ik ook wel een hele tijd geloofd). Maar de twijfel stak dus daardoor terug de kop op.
Begin augustus op het Casa Blanca festival (ja, toen was dat nog in volle glorie) was ik een avondje naar daar (E__ had toen even geen zin) met vrienden van een aantal optredens in het rock-genre gaan genieten. Op een bepaald ogenblik werden die vrienden, van achter mijn rug begroet door een man, die ik na enkele seconden herkende als de bubbelbad-man van nazomer 2010 (zie eerder in het verhaal). Hij had me nog niet herkend omdat hij mijn achterkant passeerde. Sprak mijn vrienden verder aan, maar toen zijn blik de mijne kruiste, stokte zijn gesprek.... Heb je ooit al een haas zien wegrennen voor een vos? Wel, ik alleen in een natuurdocumentaire, en ... ja daar, op de wei van Casa Blanca. Hij maakte zijn zin niet af, en stoof er als een haas vandoor. Zijn vrienden die bij hem waren, waren hem gewoon kwijt. Ik stond er naar te kijken, en dacht daar wel het mijne van. Bij mijn thuiskomst later, sprak ik E__ daarover aan. Eerst zei ze niks, maar toen zei ze: "met het gedrag van iemand anders, heb ik toch niks te maken?". Neen, da's waar. Maar waarom zou hij moeten wegduiken, als hij geen boter op zijn hoofd had?
In september werd het helemaal moeilijk. Het was een periode met bekvechten met haar ex, over de al dan niet noodzaak van kinderpsychologie voor hun oudste dochtertje, maar ook, via hun advocaten, om een poging tot ouderschapsbemiddeling, want de communicatie tussen die 2 exen zat volledig onder nul, waardoor er ook werkelijk niks kon. Ik probeerde haar te steunen waar ik kon.
Lieve schat, Ik wil je nog eens heel duidelijk stellen wat ik denk; Wat ik deed kan en mag niet!!!! Het knaagt zowel aan jou als aan mij. De vraag waarom blijft bij ons beiden rondspoken. Ik wil alles doen om jou vertrouwen terug te winnen ook al zal dat niet gemakkelijk zijn. We gaan veel meer dingen samen doen, bespreken. ik wil je zoveel mogelijk helpen om je hart te genezen. Jij bent altijd zo goed voor mij geweest, nu is het mijn beurt!
Het spijt me van al die dingen die ik verkeerd heb gedaan En van al die keren dat ik mijn tranen laat gaan. Ik maak te veel grote fouten tegenover jou en iedereen Bijna niemand vergeeft het mij dat doe jij alleen. En achteraf krijg ik zo'n spijt dat ik zo stom ben geweest En dan haat ik alles om me heen maar mezelf nog het meest. Wanneer houdt het op en kan ik weer altijd vrolijk zijn Die zelfhaat na een stomme fout doet verschrikkelijk veel pijn. Bij jou ben ik soms vrolijk en voel ik me op z'n best Maar dan maak ik een fout en heb ik het voor ons verpest. Het is gewoon een cirkel en daar wil ik graag doorheen Maar wil je mij daarbij helpen want dat lukt me nooit alleen
Als jij pijn hebt Heb ik pijn. Als je verdrietig bent Zal ik er voor je zijn. Ben je blij Dan lach ik mee. Ben je gelukkig Vind ik het oke. Heb je hartenpijn Ben ik je troost. Wil je feesten Zeg ik je proost. Heb je me nodig Dan ben ik er voor jou. En dit enkel omdat ik van je hou.
Het doet mij zoveel verdriet, heb ik het verkeerd vertelt maandag, JA! Ik heb daar gezegd dat het niet kon. ik wil en het is ook niet 'normaal'. Ik ben fout geweest en wil dit nooit meer. En ik ben zoals je daarnet aan de telefoon zei, onzeker. Maar je kent mij als geen ander (mss wat raar nu...) en weet dat dat idd al beter is maar 7 jaar veeg je blijkbaar niet zomaar weg. Wat nog steeds geen excuus mag zijn. Ik was er mezelf niet van bewust dat het nog zo diep zat van die rotvent. Dat is me maandag ook wel al duidelijk geworden en nu zei jij het mij ook nog eens. Mss wou ik het gewoon verdringen en dacht zo, het waait wel over. Ik heb mij al meer dan anders opengesteld naar jou toe ivm mijn gevoelens in de tijd dat wij samen zijn. Ik heb nog nooit zo over mijn gevoelens gepraat als met jou, en dan gaat het niet alleen over nu. Van thuisuit werd daar niet over gepraat en in vorige relaties was dat ook niet aan de orde. Bij jou ben ik al voor een stuk meer gevoel gaan weergeven, en ik voel dat mij dat goed doet, maar met momenten nog moeilijk is. Dat weet jij ook. Meestal zet jij eerste stap. En ook daar wil ik al een hele tijd voor mezelf en ons verandering in, maar het lukt nog te weinig. ik wil echt voor mezelf er komaf mee maken maar het heeft mij ook wel schrik in de zin van, wat komt mss nog boven. En dan denk ik, het verhaal van ons $$$$, die nacht in $$$$, N__. Ben ik sterk genoeg? Maar ik moe,t ik wil het echt, voor mezelf, voor ons voor de kids.
Ik hoop dat je mijn ongeordende gedachten wat kunt vatten, maar zoals ik al zei, je kent mij het beste xxx
Ik aan E__ (in tegenstelling tot de hare, kwamen mijn woorden en zinnen niet van ergens op 't internet):
Ik droog je tranen, veeg de mijne weg, en dank je voor het delen van je (wel geordende) gedachten, en de weg die wij allebei, ook samen, al hebben afgelegd.
Weet dat ik goed voel dat je oprecht meent wat je zei en wat je hier schreef, en dat je enorm veel spijt hebt van wat er gebeurd is.
En jij weet ook heel goed dat het voor mij heel lastig is om verder te gaan met een dubbele open wonde.
Ben ik sterk genoeg? Ben jij sterk genoeg? Geen idee. En... wat is "genoeg"?
Wat ik wel weet is dat er nog veel liefde is, en liefde kan veel overwinnen.
En er is de wil om elkaar te helpen en te steunen. In deze heel belangrijk.
Heel mooi tekstje, trouwens, heel toepasselijk. En ja zeker, ik heb je beloofd om jou te helpen, dan doe ik dat ook.
Nemen we deze brief best mee donderdag, samen met die van vorige week. Het maakt heel wat duidelijk.
Wat we weten en voelen moeten we naar best vermogen samen gebruiken om te zien hoe we verder kunnen.
Als we er samen echt hard kunnen aan werken, en hulp is hier op dit moment zeker geen luxe, is er zeker kans op iets moois.
Onzekerheid leren wegnemen, vertrouwen terug heropbouwen, waarom-vraag proberen op te lossen, op een goede basis samenwerken, blijven praten over alles wat van belang is, ...zijn zeker dingen waar we voor moeten gaan om te vermijden dat ze de relatie (nog) zouden kunnen bemoeilijken.
Twee gewonde zielen die samen heel wat moeilijke dingen gaan verwerken. Erop of eronder. Maar als het erop zit, zal het zoveel mooier en sterker zijn.
Ik kom, zoals gezegd, op de middag even over huis.
Geef de kinderen even wat leuks om handen, en maak plaats voor een welgemeende dikke knuffel.
19/1/'12: E__ crasht. De weerslag.. haar verleden komt boven
Na een dag of 2 bekoelen ( en neem van me aan: dat was voor mij zeker en vast nodig ) zijn we toch volop in gesprek en discussie gegaan. De mails heen en weer van 25/1/'12 zijn daar een bevestiging van. Toch even zien hoe dit tot stand kwamen, en welke gesprekken daaraan vooraf gingen. Die gingen moeizaam, met nog regelmatig de beweging om te ontkennen en minimaliseren. Maar de realiteit lag daar... Uiteindelijk werd het een flinke huilbui bij het besef van wat er eigenlijk aan de hand was, en wat er op het spel stond. het kwam in grote lijnen hier op neer:
Ze zei dat ze er wilde mee stoppen, met dat flirten en scheve schaats rijden. Maar ze deed het niet, ze deed gewoon verder. Omdat het plezant was? Nou, heeeel plezant. Ge had ons daar moeten zien zitten in de zetel.
Haar verleden met haar ex speelde haar duidelijk nog parten. Maar ik kon me wel boos maken in het feit dat het vreemd gaan alleen maar daarop werd afgewenteld. Akkoord dat je verleden daarin een rol kan spelen. Maar die uitdaging gaan zoeken, dat flirten, en dat blijven doen en niet kunnen stoppen. Dat doe je uiteindelijk wel bewust zelf hé. Voor alles naar het verleden wijzen is me wel net iets te gemakkelijk
Haar verleden tot in haar jeugdjaren speelden ook duidelijk nog een rol. E__ heeft me vertrouwelijke dingen verteld van zaken die ze in haar jeugdjaren heeft gezien en gehoord, die een tienermeisje helemaal niet zou hoeven zien en horen. Ze had er bovendien al die jaren mee rond gelopen, en nooit ergens mee terecht gekund. O ironie, dit kwam er nu bij mij allemaal uit. In horten en stoten, maar het kwam er uit.
Het was duidelijk dat ze professionele psychologische hulp nodig had, en dat ze daar dringend naartoe moest. En nee, dat vind ik op zich helemaal geen schande, wel integendeel, da's een goeie zaak om die stap te zetten. (later zal helaas blijken dat ze die stap zette om de verkeerde reden: omdat ik het haar duidelijk maakte dat ze dat moest doen, maar dus niet omdat ze er helemaal zelf van overtuigd was dat ze dat voor haarzelf moest doen.....)
En het was ook duidelijk dat we samen best hulp zochten om die knoop ook samen te ontwarren, en te zien waar ons dat leidde of kon brengen
Je zal deze tekenen ook allemaal teruggevonden hebben in die mails die we elkaar stuurden in die dagen. Achteraf bekeken, zou ik kunnen denken: ik was er toen beter direct mee gestopt. Maar dat zou wat makkelijk zijn geweest. Het zou ik niet zijn geweest. Ik zag haar graag, ondanks de pijnlijke ervaring, en ik wou er ook verder werk van maken. Ben een vechtertje, volhardend, onderhuidse problemen mee blootleggen en proberen op te lossen, om er nadien samen sterker uit te komen. Wel, ik heb enorm veel geleerd in die dagen, of E__ dat ook heeft gehad, dat weet ik niet zo zeker..; zal verder blijken.
Ik weet alleszins dat ik heel ver kan gaan als ik iemand graag zie. Dat ik er letterlijk en figuurlijk voor door het vuur zou gaan.
Ik zou ik niet zijn, als ik dat niet deed.
Toegegeven: het zou voor mezelf een pak makkelijker geweest zijn om er per direct een punt achter te zetten. neen dus....
Mijn mail aan E__, een paar dagen na het rood licht van 16/1/'12
Je zal wel willen verstaan waarom ik mijn lieve aanspreking aan jou even achterwege laat.
Ik denk dat je nog niet half beseft(e) hoezeer je me hebt gekwetst, maar vooral, hoe moeilijk of onmogelijk je nu alles hebt gemaakt.
Het nest waaraan wij bouwden was zo al een moeilijke klus, dit konden we écht wel missen.
Ik kan je niet beloven of er überhaupt nog IETS mogelijk is. Dat is voor mij nu nog even niet aan de orde. Maar als je goed hebt geluisterd, en als je dit goed leest sluit ik het nog niet uit.
Overloop de laatste week nog maar eens even. Dan weet je dat ik alles heb gedaan wat ik kon, omdat ik erom geef. Ik zag je enorm graag, en ik wou dat ik dit nu in de tegenwoordige tijd kon schrijven, maar dat lukt me (nog) niet.
Om niet onmiddellijk de deur dicht te slaan, stelde ik gisteren voor en spraken we af om even een pauze in te lassen.
Nu heb ik eerst even tijd nodig om mijn wonden te likken, en daar kan je me nu even écht niet bij helpen.
Denk dat je trouwens de tijd nu zelf ook even kunt gebruiken om alles op een rijtje te zetten wat er schortte, en wat er is gebeurd. Dit doe je niet zomaar! Zeker jij zou beter moeten weten. Ik kan dit nog altijd niet begrijpen, amper geloven. Tot op het laatste moment ben ik blijven hopen dat ik het zelf fout zag, dat er écht niks was, dat ik overreageerde, me belachelijk zou maken, en mezelf zou moeten gaan ver-excuseren. Ik zat zelfs constant met de schrik dat ik het zelf naar de maan zou helpen door er zo op door te gaan. Ik wou zo de hele tijd dat mijn buikgevoel met in de steek zou hebben gelaten, helaas...
Vanavond zullen we overleggen hoe we vrijdag 20/1 tem zondag 29/1 praktisch gaan overbruggen om elkaar wat ruimte te geven. We moeten de kids zoveel mogelijk ontzien. Zij zijn weeral de dupe.
Ik heb begrepen dat er al een mooie mogelijkheid is voorgesteld door K__, waarbij je ongetwijfeld ook wat klankbord kan vinden. Zal nodig zijn, denk ik.
Denk dat het daar met S___ ook een mooie afleiding kan geven voor N_, S_ en R_. (nvdr: haar 3 kinderen)
Heb haar daarstraks al voor bedankt dat ze dit wil doen, ondanks het feit dat ze het zelf moeilijk heeft.
We kunnen haar straks best ook nog even bellen voor de praktische dingen (evt. matrassen enz brengen, ...)
Ook L__ heb ik nog een dankjewel gestuurd. Je moet het maar doen, zo 's nacht in je auto springen!
M__ heb ik ook heel even gebeld, omdat ze gisteren al vrij snel reageerde naar jou en mij. Jij kent haar goed, wenst ons allebei sterkte, en ze houdt het voor zich. Bel haar misschien ook even op of zo.
Als het voor jou haalbaar is (na de wissel) kunnen we zondagavond 29/1 even praten, anders maandagavond 30/1. Dan hebben we de rest van de week nog om eventueel verder te kijken.
Na een nachtje (af en toe) slapen wil ik je wel zeker al meegeven dat dit voor mij écht minimaal aan bod zal moeten komen:
Welgemeende spijtbetuiging hier zeker op z'n plaats. Niet gewoon zo, maar wel omdat je daar zelf ook van overtuigd bent dat dit moet.
Misschien onnodig te zeggen, maar: Wat er ook was, dient ondubbelzinnig volledig beëindigd en afgebroken te zijn. Dat wil ik zo uitdrukkelijk van jou horen, ook al weet ik nu niet meer wat ik nog kan geloven en wat niet.
En de moeilijkste, de belangrijkste en zeker de pijnlijkste, zowel voor jou om te brengen, als voor mij om te aanhoren: Je vertelt me zelf wat er juist is voorgevallen, hoe en waarom het volgens jou is kunnen ontstaan, en waarom je ermee doorging, ook al wist je dat ik wat vermoedde. Ik wil hierover niet meer het minste leugentje om bestwil meer horen. Ik hoor 1000 x liever een pijnlijke maar oprechte waarheid, dan nog maar eens een leugen. Misschien is het voor jou nuttig/nodig om het voor jezelf even uit te schrijven of zo, zonder dat dat iemand hoeft te lezen, enkel voor jezelf. Maar stop alsjeblief om de waarheid te minimaliseren om de schade te beperken, je maakt die er alleen maar groter mee.
Graag hoor of lees ik van jou wat je hierover denkt. Misschien wil je het aanvullen, wijzigen, of ben je een andere mening toegedaan. Laat het dan even weten.
Het zal binnen een 2-tal weken al moeilijk genoeg zijn zo. Dan kunnen we maar beter met een gezamenlijke leidraad werken.
Je mag van mij niet verwachten dat ik de spons kan vegen als de vorige stappen niet zijn doorlopen. Zonder dat maak je het voor mij onmogelijk om nog iets samen te beginnen. En ik spreek wel degelijk over (her)beginnen, en niet over gewoon verderzetten. Want er zal veel, moeilijk en lastig werk mee gepaard gaan. Mogelijk hebben we daar hulp voor nodig. Voor mij zal het nooit meer zijn als daarvoor. Mijn hart is vertrapt door bedrog, en doorboord met leugen. Vertrouwen is volledig weg, en hoe kan je dat ooit herstellen? Ik weet het niet.
Om mezelf en ook jou op weg te helpen, greep ik even naar de website van Mandala vzw. Dat wou ik met je delen. Het is helder, herkenbaar, en niet te lang.
Ik zal dit alvast verschillende keren doorlezen om te zien wat ik eraan heb. Hopelijk heb je er ook wat aan, wat er ook gebeurd.
Tot dadelijk.
PS: ik stuurde je dit in een bericht om alles rustig te houden, en opdat zowel jij als ik het nog eens zouden kunnen herlezen, zoveel als je wil en wanneer je wil.
Ik heb er lang over gedaan. En opnieuw vloeide de waterlanders :''(
Dit bericht is enkel voor jou en mij bestemd. Ik ga ervan uit dat dit niemand anders leest, zonder dat we er allebei van weten.
16/1/'12 E__ voor het eerst door het rode licht...
Einde 2011 vertrouwde ze me toe dat ze een vroegere buurman was tegen gekomen bij het kerstshoppen. Die had haar gesproken over een job in thuisverpleging, daar waar zij met hart en ziel werkt(e) in een operatiekwartier. Ze sprak over haar twijfel: in haar vertrouwde omgeving blijven verder werken, met een leuk team, en patiënten die (wegens in slaap) nooit moeilijk doen, ofwel meestal alleen de baan op, bij mensen (dus veel contact), maar die wel flink kunnen zagen dikwijls. Ik liet haar honderduit praten, en eigenlijk kwam ze zelf met het antwoord: het zou toch niks voor haar zijn.
Tussenin een leuke tijd met kerst en nieuwjaar, maar de weken daarvoor en daarna gingen af en toe mijn voelsprieten rechtstaan.
Ik weet niet hoe het precies kwam, maar ik geef je een aantal (maar zeker niet alle) voorbeelden van wat ik vaststelde:
Er was plots veel meer afstand. En E__ leek soms echt wat afwezig.
Meer dan anders was ze met haar gsm aan het prutsen, dikwijls achter 't hoekje, of op een moment dat ze dacht dat ik het niet zag
Daar waar we dikwijls samen in de zetel zaten 's avonds laat, naast elkaar, met de laptop op de schoot, vond zij het plots nodig om zich meestal kwartslag te draaien, zodat zij wel mijn scherm kon zien, maar ik niet het hare;
Als ze dan even naar 't toilet moest, of een drankje ging halen of zo, ging de laptop steevast dicht. Daar waar die anders uiteraard gewoon bleef open staan.
Er werd door haar een discussie op de spits gedreven over de slaapkamers van de kinderen, die we nochtans voordien samen hadden besproken: ze vond het plots niet meer OK dat haar tweeling (de 2 jongste meisjes, 3 de kleuterklas) in de kleinste kamer sliepen. Het argument dat de andere kinderen wel met een bureau op hun kamer studeerden, deed er blijkbaar niet toe. Kleuters en eerstejaars kunnen m.i. veel beter hun bureautje in de keuken of living hebben staan, zodat ze 's namiddag s/'s avonds, goed kunnen geholpen worden met hun huiswerk, tijdens het bereiden van de maaltijd of andere huishoudelijke taken op dat moment... tandengeknars..
Ik stelde voor om van die kamer een juweeltje te maken, een prinsessen kamer te maken, met een stapelbed waarvan E__ droomde, zelfs nog meer aangekleed. Na wat getwijfel werd daarvoor toch geopteerd.
Soit, ik sprak haar daar een paar keer over aan, maar er werd telkens gereageerd in termen van: "gij ziet spoken". "Er is echt niks", ....
Bij herhaling zei ik haar ook, dat als er wat scheelt, dat ze dat best op tafel legde. Dat ik liever minder leuke dingen hoor, maar waar misschien kan over worden gesproken, dan dat er dingen achter de rug gebeuren... Daarop werd niet ingegaan, of er volgende ontkenning.
Tegelijk zei ik tegen mezelf: hou daarmee op. Misschien maak je jezelf gewoon wat wijs, en maak je je relatie daarmee net stuk. Ik wou gewoon dat mijn buikgevoel ongelijk had. Ik zag haar graag. Ik wou dus inderdaad dat het niet waar was.
Half januari 2012 ging E__ voor een paar dagen met haar werk naar een congres in Spanje. Voor haar vertrek hadden we nog woorden gehad, onder meer daarover, en ze kwam me nog vlug even opzoeken aan mijn werk, voor haar vertrek naar de luchthaven. We hadden een onhandig gesprek en afscheid in haar auto. Ik voelde aan zowat alles dat er duidelijk wat scheelde, maar ze bracht niks naar buiten. Het was zowat het meest ongemakkelijke moment dat ik tot dan toe met E__ had meegemaakt.
SMS van haar op 12-1-12: "Ik sta om 15.30 h aan je werk. Wil zo niet vertrekken"
Tijdens haar Spaanse uitje (het was uiteraard meer shoppen en plezier dan congres) ben ik het stapelbed gaan halen in Nederland, nam nog wat extra versiering mee die we afspraken, bouwde het op, en maakte er een echt prinsessen bed van. Ondertussen piekerde ik me suf over wat er toch zou schelen.
Zondagavond zou ze terug zijn, en zouden we een gezellig romantische avond houden. En dat deden we ook. We hebben ook nog wat op de laptop zitten surfen, maar er waren evengoed warme knuffels, een wijntje, en diep innige momenten in de zetel. :) Ik hoopte dat het weer ok was, dat het gewoon niet waar was geweest, of dat het een bevlieging was geweest. Soit, de vlucht voorwaarts! Genieten!
De volgende dag (maandag) moest ik gaan werken, E__ die dag niet (er wordt niet alle dagen gewerkt in het operatiekwartier). Omdat het gevoel zondagavond zo goed zat, wou ik haar tussen de middag verrassen met een snelle leuke middag hap samen. Toen ik thuis kwam, stond ze vertrekkensklaar. Ik vroeg of ze niet even kon blijven. Vlug samen gezellig een boterhammetje eten, ik had toch niet zo heel lang tijd, ik moest terug gaan werken. E__ reageerde super zenuwachtig, en maakte nog een paar keer aanstalten om toch te vertrekken, met als uitleg dat ze bij haar hartsvriendin moest gaan kuisen (wat ze wel vaker deed, ze deden wat voor elkaar, en hartsvriendin had daarvoor zelf weinig tijd). De houding, die blik, de zenuwachtigheid,.... Man, alleen al als ik eraan terug denk krijg ik het benauwd. Uiteindelijk kwam ze toch terug mee naar binnen, en hebben we dan maar vlug een boterhammetje gegeten. Helemaal weg was die sfeer van zondagavond... Wat was hier toch aan de hand?
Ik zei dat ik dan maar terug ging werken, en dat ik het jammer vond dat ze mijn verrassing niet kon appreciëren. Ze verontschuldigde zich, een vlugge knuffel, en ik vertrok. Maar ik deed iets wat ik nog nooit eerder had gedaan: dit voelde zo fout aan, en ik reed niet naar het werk, ik keerde na een paar honderd meter gewoon om, en wachtte even. Al vlug reed haar auto vrij snel van de oprit, en stoof met vaart weg. Ik ben haar even achterna gereden, en kreeg het al vlug heel ongemakkelijk in de auto, want ze reed helemaal niet in de richting van die hartsvriendin, maar naar de wijk, ja naar de straat, waar ze vroeger woonde. En ze stapte ergens binnen in een of ander appartement.... Ik wist niet waar ik het had. Wat was hier in hemelsnaam aan de hand? Ik belde haar na een paar minuten bekomen op op haar gsm. Geen antwoord. Ook de tweede keer geen antwoord. De derde keer nam ze wel op, eerst nog met een uitbundige, vrolijke stem. Maar toen ik haar vroeg of het daar plezant was met het kuisen, werd het plots stil aan de andere kant van de lijn. Ik vertelde haar dat ik wist dat ze niet was waar ze zei dat ze naartoe ging. Doodse stilte aan de andere kant van de lijn. Ik zei dat ik dringend moest verder werken, en legde in. Ik reed door naar mijn werk. Mijn armen en benen trilden van de spanning. Een beetje later kreeg ik van haar bericht dat ze inderdaad niet bij haar vriendin was, en dat ze me dat 's avonds ging uitleggen... Ik dacht dat ik gek werd.
SMS: E__: "Ben niet bij K__ (=hartsvriendin) geweest, heb gelogen. Vertel straks waar ik was. IK ZIE JE GRAAG !!!! X"
's Avonds zal ze als een bedeesde kwezel in de zetel te wachten, ... stil, tot ik haar om uitleg vroeg.
En toen begon het liegen pas echt.....
Ze was naar die ex-buurman (kerstshopping) geweest, om te praten over een job in de thuisverpleging.
Ja, deeeuuu!! Ga je daarvoor liegen, en je hartsvriendin als alibi gebruiken? Zie je zelf niet dat grote kruis op je voorhoofd...?
Man, ik werd kwader en kwader, bij het zien van leugens bovenop de leugens. Alsof ze vond dat ze niet meer terug kon... Daar waar heel haar houding, stem, intonatie, alles tegensprak van wat ze eigenlijk met woorden probeerde te zeggen. Verschrikkelijk.
Er was niks achter te zoeken zei ze...., maar haar lichaamstaal sprak haar compleet tegen.
Ik vroeg dan of ze haar berichten dan met die man wou laten zien, als er toch niks te verbergen was....
En wat bleek: die "brave" Dirk bleek wel in haar gsm te staan: maar ... geen enkel bericht!! Niet 1!. Alles gewist.... waarom? Geen antwoord. Hoe hadden ze dan afgesproken?
Ik vroeg haar of ze haar chatberichten op facebook dan wel eens aan me wou tonen. Duidelijk meer dan een lichte aarzeling, maar uiteindelijk startte ze toch haar laptop op, misschien in de veronderstelling dat ik toch niet zou doorzetten, maar ik wachtte tot ze facebook opende en de berichten met die Dirk..... en ik keek mee.... ik denk een seconde of 20. Zeker de langste 20 seconden van mijn leven.
Wat daar stond tartte alle verbeelding. Het was van "schatje" hier en lieve woordjes ginder, en "ik kan niet wachten om je te knuffelen", en wel honderd xxx-jes. Ik kan je verzekeren: ik voelde de grond onder mijn voeten wegzinken. Was dit echt, of was dit een nachtmerrie? Hadden wij eigenlijk een relatie, of was alles een leugen? Wat was dit allemaal?
En toen gebeurde nog wat straffer: Met de snelheid van een dief in de nacht verwijderde ze met enkele klikken de hele berichtenreeks. Ik vroeg haar waarom ze dat deed, maar daarop kwam geen antwoord. Maar het was te laat.... Daar stond ik met mijn fotografisch geheugen (zie je wel dat het nog ging terugkomen) Op zo'n momenten wou ik dat ik het niet had. Wel, ik kan je zeggen: het staat nu, meer dan 2 jaar later, nog op mijn netvlies....
En daar stond ik ook met mijn lichte hoog sensitiviteit. Mezelf verwensend dat ik het had, omdat ik dit liever helemaal niet mee wilde maken, maar tegelijkertijd blij dat ik het had. Anders was ik er misschien nooit achter gekomen; En toch ook weer spijt dat ik het wel bezat, want ik zag haar zo graag, dat ik tot op het laatste moment wou dat mijn gevoel me dit keer in de steek zou hebben gelaten.
Ik was radeloos, kwaad ook, vol onbegrip, ik voelde me mislukt, opnieuw, na mijn scheiding. Daar waar ik nu het gevoel kon hebben dat het nu wel veel beter en dieper kon uitgebouwd worden. En nu, was dit het einde?
Een gemeenschappelijke vriendin is nog tot 3-4 u 's nachts met ons komen praten. Maar dan nog bleef het vooral ontkenning en minimaliseren. Ik dacht op een bepaald moment dat ik stikte.
Ook de dagen erna waren geen pretje. Het circus van minimaliseren, zo weinig mogelijk toegeven en ontkennen bleef doorgaan. Tot ik, tot haar grote verbazing, zei dat we daar samen naar toe gingen rijden, naar haar kerstshopping-Dirk. En dat deden we ook. Ik had mezelf hiertoe nooit in staat geacht, maar ik deed het wel.
Aan de buitenzijde was ik ijzig kalm denk ik, maar vanbinnen was ik aan het sterven. We zijn zijn appartement binnen gestapt, en daar was het ieder zijn eigen hachje redden. Het verhaal hield geen steek, van geen kanten, maar niemand wou gezichtsverlies leiden. Zijn masker viel echter af, toen ik hem vroeg om ofwel alles te nemen, ofwel niks. Of hij vanaf die dag een vrouw met 3 kinderen in huis wilde nemen? Zijn antwoord: "met 10 kinderen ook als het moet"! Ik moest me flink inhouden om niet uit te halen, wat een boer!, maar kon me beheersen, en zeggen dat ik genoeg wist. Ik zei tegen E__ dat ze maar moest kiezen, en ging naar buiten. Ze liep wenend achter me aan, en reed mee naar "huis". Tja, "huis" , "thuis", wat was het nog waard....
Ik wou haar eigenlijk gewoon weg, uit het zicht. De komende week zouden we daar leven met 6 kinderen, en dat kon niet in zo'n sfeer. Ik was boos en zei "zoek maar een oplossing", maar zocht dan nadien zelf mee om een oplossing. Vrienden opgebeld om te zien of we wat konden regelen voor een tijdelijke opvang... En ik weet ook zelf wel goed genoeg dat je niet zo maar direct daarvoor een oplossing vind..... We spaken af dat we allemaal in huis zouden blijven, maar dat we elkaar zo veel als mogelijk zouden ontzien, of er één van beiden even niet zouden zijn. Zo zijn we de week doorgekomen.... Rot week. En uiteraard hebben de kinderen wel wat gemerkt. Kinderen zijn veel slimmer en alerter dan wij soms willen aannemen.... helaas.
SMS 20/1/12:
E__: Dank je wel om mij/ons op weg te helpen, ik vergeet nooit, nooit wat jij voor mij/ons doet want jij hebt het ook moeilijk. Xxx
L__: Heb je gezegd waarom ik dit alles blijkbaar kon. Nu moet jij er snel achter zien te komen waarom ... en er hard aan werken! Komt hier hopelijk iedereen t goede.
E__: Zal ik zeker doen. Laat me weten als je het moeilijk hebt.
L__: We leven nog na gisteren, maar we zijn er nog lang niet! Wonde is diep. Zal nog hele tijd duren om te helen. Kusje is lastig
E__: Ik heb gevoelt dat kusje lastig is maar je deed het wel, dat is een begin. ZJG x
Mijn zware brooddoos rekker, hij was ver uitgerekt, maar nee, hij was niet gesprongen... Nog intact:
Die tekenen waren er toch wel. Maar inderdaad: liefde maakt blind, zeggen ze. Maar ik ben niet helemaal blind hoor. Ik mag van mezelf zeggen dat ik licht hoogsensitief ben. Of het een vloek is of een zegen: dat laat ik even in het midden. Het is een zegen, in zoverre dat je vrij veel opvangt wat de meeste anderen ontgaat. Het gaat over subtiele dingen. Intonatie, gebaren, bewegingen, snelheid van praten, het doen en laten, ... Maar het is ook een vloek: je wil wel eens dat je dat allemaal niet voeld, hoorde, zag, rook, .... Het komt nog wel terug in dit verhaal. Ik moet er ook bij vertellen dat ik niet zwaar hoogsensitief ben. Ik moet dus niet echt "afkicken", me dikwijls afzonderen of zo. Ik moet niet gaan lopen uit een lawaaierige omgeving, een drukke winkel of markt, ... Gelukkig heb ik daar geen last van.
Voorbeelden van tekenen:
Toen we nog maar een goeie maand samen waren (oktober 2010), maar wel in een duidelijke en uitbundige relatie, vertelde ze plots dat ze op een warme nazomerdag, een dag die ze niet moest werken, samen met een vriend een namiddagje in een bubbelbad had gezeten in zijn tuin... Ik dacht dat ik niet goed hoorde, en vroeg haar wat meer uitleg. Ze keek raar op. Ik vroeg of ze zoiets eigenlijk wel normaal vond. Ik zou het ook niet in mijn hoofd halen om te gaan zwemmen met een "vriendin", ook al zou er niks zijn voor de rest... Pikant detail: die "vriend", waarmee ze in het bubbelbad ging zitten, was diezelfde vriend die werd vermeld in haar (v)echtscheidingsprocedure, als zou die met haar toen (tijdens haar huwelijk) een relatie hebben gehad. Tenminste: ze wisselden op zijn zachtst gezegd pikante berichten met elkaar. Wat er voor de rest gebeurde, dat weet ik niet. Was trouwens ook van de periode voor ik E__ leerde kennen. Maar de bubbelbad historie, die bleef bij mij toch wel een beetje hangen.
Toen we elkaar al een tijdje kenden, vroeg ik haar ook naar haar verleden voor haar huwelijk. Ze was 39, en nog maar 7 jaar getrouwd. Toen bleek dat ze daarvoor nog wel eens getrouwd was geweest. En na jaren in vriendschap uit elkaar gegaan, zei ze. Uit elkaar gegroeid. Ik nam er vrede mee, het was ook helemaal ergens in een regio waar ik geen banden mee heb, dus het verhaal kon niet worden bevestigd of ontkend. Nochtans er waren de nodige twijfels over, en die zijn daarover in de loop van de tijd alleen maar toegenomen: Als ze eerst lange tijd tegen me zei dat ze deze warmte nog nooit had meegemaakt, dat dit de eerste keer was dat ze dit voelde en dat ze dat wilde houden voor de rest van haar leven, maar je hoort haar later verklaren dat ze in dat huwelijk voor die 7 jaar eigenlijk ook wel best een warme relatie had, dan begint het bij mij toch wel te borrelen.... Zeker na een paar jaar samen, en een paar van haar uitspattingen, begon ik me vanbinnen toch af te vragen of het gewoon "uit elkaar groeien" is geweest. Maar bon, wat had ik er aan. Het was lang geleden, en het stond los van ons leven dat we hadden. Het kon waar zijn, of ze heeft ook daar een hoop geheimen over. Ik weet het niet, en het maakt me ook niet meer uit. Die uitleg mag ze misschien ooit wel aan iemand anders geven.
En voor dat huwelijk waren er nog verschillende vriendjes geweest, maar daarover werd niet veel gesproken. Het leek wel taboe als ik daar over begon.
De Story. Geen probleem voor mij hoor. Maar na het bubbelbad-verhaal, kon ik het toch af en toe niet laten om me daar even laatdunkend over uit te laten, in de zin van "zolang je je maar realiseert, dat wat daarin vermeld staat, niet de norm is van de modale mens, heb ik er geen probleem mee dat je zoiets elke dag wil lezen". Een weekblad vol roddels, eenzijdige verhalen, gemixt met pikante leugens of verdraaide waarheden.... Maar ja, de mensen lezen het graag zeker. Ze worden graag bij de neus genomen als het ware. Herinner je mijn allereerste bericht in deze blog: mensen worden soms graag belogen, omdat het dikwijls wordt gebracht als leuke sappige verhalen. Ieder zijn meugje, maar mij kan het maar matig boeien. Tenzij voor de sport: om te proberen achterhalen waar de leugens of onwaarheden zouden kunnen zitten ;) Wel... is mijn verhaal hier dan misschien geen Story-verhaal... tja. Ik vindt het alleszins niet zo sappig. Zet mezelf hier ook mee "te kakken", heb het aangevuld met conversaties. Story schrijft wel eens wat zonder bronnen te checken, ik niet. En waar ik niet zeker van ben: dan schrijf ik dat ik niet zeker ben, of ik schrijf "misschien". Lijkt me fair. Noot: "misschien" durf ik ook wel eens sarcastisch neerzetten, maar dat zal in de context wel duidelijk zijn ;)
Over haar familie werd alleen maar gesproken als het nodig was. Logisch: ze had geen warm nest gekend vroeger. Dus er was, wij mijn weten, bijna alleen maar contact op momenten van feestdagen en verjaardagen. Daarbuiten af en toe tot regelmatig eens een telefoontje met haar kinderen. Maar het bleef wel altijd opvallen oppervlakkig. Nochtans.... dat zowel de ene als de andere zijde eigenlijk wel zou willen dat dat beter ging. Wat? Wat zegt dienen Antwerpenaar met zijn frank bakkes nu? Wel ja, je leest het goed. Eigenlijk willen ze allemaal beter en meer contact. Wel, doe het dan gewoon? Wat houdt jullie tegen?...... angst voor de warmte misschien.... (aantrekken en afstoten, tiens, waar ken ik dat van?)
Over mijn familie ging het des te meer. Ik kom wel uit een "warm nest", en er is regelmatiger contact. We wonen ook maar een 10 à 15 minuutjes van elkaar rijden. Nochtans, ik ga daar wel heel bewust mee om. Mijn ouders zijn zowat de liefste mensen die ik ken, en ze menen het ook altijd goed. Ik kan begrijpen dat ze voor iemand wat "verstikkend" kunnen overkomen voor iemand die niet uit een warm nest komt. Nochtans, ik had uit mijn huwelijk met mijn Ex al wel mijn lessen geleerd (toen was dat gelijkaardig, die had ook nooit een warm nest gekend als kind): Mijn ouders zien we regelmatig, en die springen ook regelmatig in voor de opvang of van school halen van de kinderen, maar ik laat hen niet toe om zich te veel in te laten met mijn gezinsleven. Daar trek ik een streep. Ik kies voor mijn gezin, en bespreek liefst alles eerst in mijn gezin, en dan, als het nuttig of nodig is, ook met hen. In die volgorde. Daarmee heb ik mijn ouders in het verleden best wel eens pijn gedaan. Je mag het hen vragen. Begrijpelijk. Maar zij begrijpen ook waarom ik dat deed. Niet om hen te kwetsen, wel om mijn gezin te behoeden en het warm en leefbaar te houden.
Na een half jaartje relatie (en perikelen met haar ex, omdat E__ nog in de woning woonde uit haar echtscheiding, die nog verkocht moest worden), stelde ik voor dat ze met haar 3 kinderen bij mij zou intrekken. Eerst bij wijze van "proef" in de vakantie. We spraken er veel over, en besloten het eens te proberen, en het een kans te geven. Dat lukte van in het begin vrij aardig. Er is hier ook plaats genoeg voor een koppel en 6 kinderen. Het zou niet overal kunnen ;)
Maar, eerlijk is eerlijk, ik kreeg ook vooraf, en tijdens dat samenwonen, regelmatig te horen van E__ dat ze haar hier nooit "thuis" zou kunnen voelen. We hebben daar uren over gesproken, en ja zelfs wel eens een ruzie over gehad. Op één of andere manier had zij het idee dat hier nog te veel aan het huis kleefde van mijn ex-vrouw (haar officiële uitleg was dat toch). Wel, dat kon en kan ik met klem ontkennen. Ik had en heb zelf ook niet liever dan dat er hier nog zo weinig mogelijk van mijn ex te merken was. Andere meubels, andere plaatsen, opnieuw geschilderd, alle herinnering weg, andere decoratie, andere gewoontes en gebruiken met mijn kinderen, nieuwe afspraken gemaakt met hen.... Dat werd blijkbaar door E__ allemaal niet begrepen. Heel jammer. Heb haar dikwijls genoeg gevraagd waarom zij daar zo veel waarde bleef aan kleven, daar wat dat voor mij en mijn kinderen zelf net helemaal niet het geval was. Rare kronkels, echt. Het zal verder nog terugkomen in conversaties. En deze kronkel bleef regelmatig terugkomen. Het leek onoplosbaar.... (later bleek duidelijk dat het alles met haar verleden te maken had, en niets met mijn huis, of mijn verleden)
Ondertussen staken we heel veel tijd in de kinderen. Terecht. Want als het daar ontspoort, dan is ook meestal het NSG (nieuw samengesteld gezin) er aan voor de moeite. Dat weet iedereen. Als er wat kinderen anti-NSG gaan uitspelen, dan zijn de meeste koppels een vogel voor de kat. De inspanningen voor de kinderen waren niet eenvoudig, maar ze lukten voor het grote deel wel. Ondanks dat 4 van de 6 wel een periode gekend hebben met wat bezoeken aan de kinderpsychologe. Normaal ook: ze hadden allemaal een echtscheiding en de gevolgen daarvan te verwerken, en het liep daarin niet altijd van een leien dakje.
Maar het gevaar zat m.i. ergens anders, en dat bracht ik ook regelmatig ter sprake: De nodige aandacht en tijd voor en met elkaar. "Ons" en "Samen" waren wat mij betreft meer een maar aan de orde, maar dat werd bij haar dikwijls heel raar ontvangen. Er was nochtans dringend nood aan, om de voeling met elkaar niet te verliezen. Om niet te "verdrinken" in de zorg om de kinderen. Ik was er bewust mee bezig, en probeerde haar dat ook te laten inzien. Met wisselend succes. Maar dikwijls werd het dus fout begrepen. Als zouden we die tijd voor elkaar altijd moeten "plannen" (dus niet spontaan). Maar er was ook dikwijls nog weinig tijd voor "spontaan", of het kwam er niet van. En in mijn ogen is er weinig mis mee om eens te zeggen: we zoeken een oplossing voor de kids, en we zijn samen even weg... Integendeel: dat moet zeker af en toe eens kunnen.
We gingen hard, wij twee. We praatten urenlang samen, deden leuke dingen samen, waren meer en meer bij elkaar, en sliepen ook meer en meer samen. In de dagen dat we (of één van beiden) kinderen hadden, hadden we zowat elke avond contact met elkaar, chatten en/of bellen. Het werd een vaste gewoonte. En, aangezien het zo goed liep, en ik ook niet hou van heimelijk gedoe, stelde ik na een tijdje voor om ook onze kinderen in te lichten. Niet zonder risico, want in het begin was mijn scheidingsovereenkomst nog niet ondertekend. En met haar ex liep het al helemaal voor geen meter. De ex van E__ (die ze steevast "de voze" of "de klootzak" noemt), ging tijdens hun huwelijk al jaren vreemd, en dat was iets waar ze van walgde. Het trof wel dat ze mij dan tegenkwam, want ik krijg daar ook de weubbes van. Ik mag er niet aan denken hoe zo iemand zijn leven leidt: constant moeten liegen en verzwijgen, opletten wat je tegen wie zegt,... pfff, ik zie niet in wat je daar plezierig kan aan vinden. In wat voor een leven leeft je dan? Nee hoor, geef mij maar een old-fashioned one2one relatie, waar ik me voor de volle 100% kan geven, en 200% als het moet ook. Dat is ook waarom het volgens mij zo echt klikte tussen ons, in het begin. We praatten daar uren over, en het was ook heel duidelijk dat dit dingen waren die voor haar ook niet konden. Uiteraard. Ze onderging het jaren....
We spraken dus veel over onze echtscheidingen, maar uiteraard ook over het werk, over elkaars familie, vrienden, en uiteraard en vooral: over de kinderen. Ik maakte ook aanstalten om echt kennis te maken met elkaars kinderen, en dat gebeurde, en liep eigenlijk wel vrij vlot. Het moet gezegd dat het contact tussen mij en haar kinderen wel vlotter verliep dan tussen E__ en mijn kinderen. En dat was misschien ook wel logisch. Haar kinderen waren kleuters en begin eerste leerjaar. Ik had al 2 tieners, en nog eentje in de lagere school. Bovendien was er tussen E__ en mezelf ook wel een verschil, in zo verre: ik kom uit een warm nest, zoals ze zeggen. Wat ik van haar hoorde uit haar jeugdjaren, was allerminst een warm nest te noemen. Een wat moeilijkere jeugd in de Westhoek, met een paar familiedrama's, vader op jeugdige leeftijd verloren, en het feit dat je over gevoelens gewoon niet kon en mocht praten.... Erg wel. (noot: ik wist er wel wat van, maar veel van deze informatie kwam pas later boven, maar daarover verder meer) Maar dat schepte op zich ook wel een hechte band tussen E__ en mezelf. Zij voelde voor het eerst dat zij ook kon leven in een warm nest, nu eindelijk, bij mij. Samen met de kinderen. "Gij zijt het beste wat me kon overkomen", en "waar heb ik dit verdiend" waren regelmatig zinnen die uit haar mond te horen waren. Ik vond het uiteraard wel vleiend, ik was zelf ook vragende partij voor dat "warm nest". Voor de rust en een gelukkig leven voor mijzelf, voor E__ en voor die 6 kinderen die toch al een scheiding hadden moeten doormaken.
November 2010 ondernamen E__ en ik de trip van ons leven: naar het zalig warme Athene. Smoorverliefd, en zalige dingen gedaan ginder :) Op een heel speciale plek, met een historische betekenis, sprak ik haar aan. Ze wist niet wat er ging komen. Ik vroeg haar of, als we de grote hinderpalen hadden opgeruimd, ze met mij zou willen trouwen... Ik kreeg zonder aarzelen een volmondig ja. Tranen van geluk. We hebben daar lang gekust en de omhelzing leek zelfs nooit te zullen stoppen.
Bemerkingen: ik had het in mijn verklaring in Anthene op de Pnyx over "grote hinderpalen opruimen". Ik moet toegeven dat ik die toen nog niet volledig kon ischatten. Dat er nog wat verleden moest worden verwerkt had ik al we gezien, maar hoe die en hoe ver dat ging...kon ik toen nog niet inschatten.
De Pnyx is een bijzondere historische plaats in het antieke Athene (ca jaar -500). het ziet er uit als een gewone heuvel, met zicht op de akropolis, maar op die plek is de basis voor de democratie gelegd. Het volk mocht er vrij het woord nemen, zijn gedacht zeggen, en daarna werden er beslissingen genomen. Ze kreeg van mij ook die volledige uitleg bij die plaats nadien, om duidelijk te maken waarom ik mijn verklaring daar aflegde. Evenwaardigheid, en alles tegen elkaar kunnen zeggen.... is van het grootste belang.... Zal verder blijken dat ze nooit zo ver is gekomen dat ze dat volledig begreep of wou/kon inzien helaas;
Maar, toch waren er wat aanwijzingen af en toe dat er wat schortte:
Een paar goeie vrienden maakten wat grapjes over een zekere E__ die, net zoals ik, ook in een scheiding verwikkeld was. Ze stelden af en toe voor om samen eens iets te gaan drinken, of een fietstochtje te ondernemen. Zo konden we elkaar leren kennen. In juli had ik daar nog niet veel oren naar, ik was mijn laatste gevecht nog aan het leveren voor mijn op springen staande huwelijk. In augustus was ik daarmee volledig klaar (zie hieronder), en was dat voor mij ook helemaal van de baan. Ik was niet op zoek naar een nieuwe liefde, daar had ik nu even eigenlijk geen behoefte aan. We hadden ook meestal één van beiden kinderen bij ons (ik heb 3 kinderen, zij had er blijkbaar ook 3).
Maar einde augustus belde een van de vrienden op om te zeggen dat E__ daar bij hen zat. Ze had een verkoopavond kinderkleding achter de rug, en ze waren daar nog wat aan het drinken en napraten. Ik had verder niks om handen, dus ik dacht: ach wat: ik ga er gewoon naar toe. Thuis loop ik toch maar de muren op. Uiteraard wat onwennig daar tussen dat kransje uitsluitend vrouwen ;). Maar ik zat naast haar, en er hing wel wat chemie tussen beiden in de lucht. Zo veel was duidelijk. Veel in de groep gebabbeld, maar niet echt afzondelijk met haar.
Het werd al flink wat later, en het was een weekavond. Afscheid van iedereen genomen. En naar huis.
Een vriendschapsverzoek via facebook. En dadelijk wel met elkaar aan de praat/chat geraakt. Elkaars verhaal vrij snel aan mekaar toevertrouwd. Over het verloop van de scheidigen, elkaars kinderen, de job, vrienden, .... Urenlang hebben we gechat, en ook gebeld. Ook de dagen daarna. Soms tot een stuk in de nacht. Ik had echt een waauw-effect, en dat was overduidelijk bij haar ook het geval.
We spraken af om iets te gaan eten in een leuk restaurantje in Antwerpen 1/9/2010. Zij was die dag al thuis, ik moest nog van mijn werk komen, dus we spraken een haalbaar uurtje af, zodat ik niet te laat kwam ;). Bij het afspreken werd het duidelijk al een beetje warmer. Ze stelde voor om bij haar te douchen.... Ik verstomde even, en maakte er een grappig ommetje mee. Misschien nadien hé, eerst een gezellig etentje en mekaar beter leren kennen misschien? Het ging dan verder ook over mijne rug wassen en zo.... Man, ik kan niet zeggen dat het me onberoerd liet :) :)
Zo gezegd zo gedaan. Ik pikte haar eerst thuis op, had een bloemetje voor haar mee (mini-roosjes), met als boodschap: "wat je goed verzorgd, kan heel lang mooi meegaan". Daarop volgde een zalige, warme knuffel. (Dat had ik in jaaaaren niet meer gevoeld). Een voorbode voor de rest van de avond, zeer zeker. Een gezellig romantisch dinertje werd het, er werd subtiel aangeraakt, het was in één woord: super. We wandelden arm in arm naar de auto terug. En ik bracht haar naar huis. Ging nog mee binnen, en ja, wat ik mezelf nooit zou zien doen hebben (zo bén ik toch niet?), gebeurde wel. De douche kwam er wel degelijk, en we eindigden in haar bed. Het was een feest, voor mij een bevrijding van jaren, voor haar ook (zo zei ze toch toen, hoewel nadien soms ook wel anders werd gezegd, maar bon,... verliefd, ...).
Het was nu in ieder geval zeker: we waren een heerlijke relatie gestart.
Randbemerkingen: het mini-roosje hield het geen week uit, en ik had in Antwerpen een parkeerboete die avond... Maar ik geloof niet in zo'n voortekens... bedenk ik me...
Mijn verhaal tot 2010 (einde van mijn 17-jarig huwelijk, in de marge):
Na een paar jaren al vechten voor mijn huwelijk (zij had persoonlijke problemen, wou niet meer verder,...) werd het me in augustus 2010 wel pijnlijk duidelijk dat we het huwelijk beter in onderlinge toestemming konden beëindigen. We zouden een afspraak maken bij de notaris om een regeling te maken m.b.t. de kinderen, verdeling van de goederen e.a. Ik had de afgelopen 2008-2010, vanaf ik het wist, de moeite gedaan die ik kon om de problemen bespreekbaar te maken, om ze boven te krijgen, en toen het duidelijk was dat dat niet lukte, vroeg ik ook herhaalde malen aan mijn toenmalige vrouw om samen hulp te gaan zoeken. Die bleef dat halsstarrig weigeren. Waarom? Ik vraag het me nu nog af....
Uiteindelijk gingen we toch naar een "bemiddelaar", maar mijn agenda (inventariseren probleem, bespreken, kijken wat verder kan, en pas dan de optie scheiden bekijken) strookte niet met die van haar (alleen maar scheiden). Het enige wat we daar bereikten was de afspraak om onze 3 kinderen in het huis te laten wonen, en een regeling te maken dat ofwel mama ofwel papa bij hen was, maar niet samen. Van mei 2010 tot september 2010 was het dus om de 2 à 3 dagen valiesje pakken en gaan logeren bij mijn ouders. Het doet je wel wat hoor, als je daar na 17 jaar terug staat met je valiesje, en in je oude kamertje mag gaan slapen. Pas op, ik ben heel blij dat ik mijn ouders heb, en dat ze er voor me stonden! Echt waar. Maar dat ontneemt je niet je gevoel van ontheemding.... Je kan dat niet beschrijven, ik wens het niemand toe, maar je voelt pas hoe dat voelt als je het zelf hebt moeten doorstaan. Er kwamen tranen bij. Strong big bear in tears :(
Einde juli mijn laatste wapenfeit: ik vroeg aan de vrederechter om beide partijen gewoon bij hem op kantoor te roepen voor een informeel gesprek. Niet verplichtend, gewoon uitspreken waar het op aan kwam, en dan samen bekijken wat de beste opties zijn..... Het mocht niet baten: ze antwoordde met een brief van een advocaat... :s Toen was voor mij de veer gebroken.
Ik omschrijf het steeds zo: ik kan lang en trouw voor een goeie relatie vechten, maar het werkt bij mij als bij die grote dikke rekkers die we vroeger rond onze brooddoos murwden: Kan heel veel verdragen, je kan dat heel ver rekken, maar als je het te lang en te ver rekt, dan springt die plots, en is m niks meer waard. Wel: toen knapte mijn rekker. Het was over and out.
We hadden moeilijke gesprekken om de scheiding te regelen, maar deden het uiteindelijk gewoon bij de notaris. Oktober 2010 werd de EOT (Echtscheiding in onderlinge toestemming, voor de niet ingewijden) getekend.
Het verhaal van E__ voor 2010: Het scheidingsverhaal van E__ (enkel haar verhaal, vandaag de dag komen er stilaan andere verhalen boven):
Ze was 7 jaar getrouwd, maar ondervond al jaren dat haar man vreemd ging. Ontkenning van hem was steeds het verhaal (belangrijk, dit gaat nog veel terugkomen). En telkens opnieuw proberen. Tot het in 2010 escaleerde toen E__ aangaf dat ze er wou mee stoppen. De stoppen van haar Ex begonnen duidelijk wat door te slaan. Er is "gevochten" en er zijn "handtastelijkheden" geweest, soms in bijzijn van de kinderen, waarvoor klacht is neergelegd bij de politie (ook onthouden hé). Soit, het is een mottige vechtscheiding geworden, voor de rechter in eerste aanleg, nadien in beroep over hoederecht e.a., maar uiteindelijk 50/50. De scheidingsperikelen zijn nog blijven doorgaan tot einde 2013 alstublieft. Pas dan is de vereffening-verdeling daar uiteindelijk getekend, en is hun gemeenschappelijke woning verkocht.
Over het haar verhaal van voor dit huwelijk werd meestal snel over gegaan. Na verloop van tijd pas, kwam ik van haar te weten dat ze daarvoor ook nog wel eens getrouwd was geweest, en daarvoor ook al wel eens had samen gewoond.....
Soit, dit is het verhaal dat ik van haar te horen kreeg. Je zal zien dat in de loop van de jaren, er meer en meer barsten in haar verhaal zijn gekomen, die me, samen met al wat verder is gebeurd, uiteindelijk hebben doen beslissen om te stoppen om verder te leven met iemand die niet anders kan dan verder leven in leugens...
