|
Einde 2011 vertrouwde ze me toe dat ze een vroegere buurman was tegen gekomen bij het kerstshoppen. Die had haar gesproken over een job in thuisverpleging, daar waar zij met hart en ziel werkt(e) in een operatiekwartier. Ze sprak over haar twijfel: in haar vertrouwde omgeving blijven verder werken, met een leuk team, en patiënten die (wegens in slaap) nooit moeilijk doen, ofwel meestal alleen de baan op, bij mensen (dus veel contact), maar die wel flink kunnen zagen dikwijls. Ik liet haar honderduit praten, en eigenlijk kwam ze zelf met het antwoord: het zou toch niks voor haar zijn.
Tussenin een leuke tijd met kerst en nieuwjaar, maar de weken daarvoor en daarna gingen af en toe mijn voelsprieten rechtstaan.
Ik weet niet hoe het precies kwam, maar ik geef je een aantal (maar zeker niet alle) voorbeelden van wat ik vaststelde:
- Er was plots veel meer afstand. En E__ leek soms echt wat afwezig.
- Meer dan anders was ze met haar gsm aan het prutsen, dikwijls achter 't hoekje, of op een moment dat ze dacht dat ik het niet zag
- Daar waar we dikwijls samen in de zetel zaten 's avonds laat, naast elkaar, met de laptop op de schoot, vond zij het plots nodig om zich meestal kwartslag te draaien, zodat zij wel mijn scherm kon zien, maar ik niet het hare;
- Als ze dan even naar 't toilet moest, of een drankje ging halen of zo, ging de laptop steevast dicht. Daar waar die anders uiteraard gewoon bleef open staan.
- Er werd door haar een discussie op de spits gedreven over de slaapkamers van de kinderen, die we nochtans voordien samen hadden besproken: ze vond het plots niet meer OK dat haar tweeling (de 2 jongste meisjes, 3 de kleuterklas) in de kleinste kamer sliepen. Het argument dat de andere kinderen wel met een bureau op hun kamer studeerden, deed er blijkbaar niet toe. Kleuters en eerstejaars kunnen m.i. veel beter hun bureautje in de keuken of living hebben staan, zodat ze 's namiddag s/'s avonds, goed kunnen geholpen worden met hun huiswerk, tijdens het bereiden van de maaltijd of andere huishoudelijke taken op dat moment... tandengeknars..
- Ik stelde voor om van die kamer een juweeltje te maken, een prinsessen kamer te maken, met een stapelbed waarvan E__ droomde, zelfs nog meer aangekleed. Na wat getwijfel werd daarvoor toch geopteerd.
Soit, ik sprak haar daar een paar keer over aan, maar er werd telkens gereageerd in termen van: "gij ziet spoken". "Er is echt niks", ....
Bij herhaling zei ik haar ook, dat als er wat scheelt, dat ze dat best op tafel legde. Dat ik liever minder leuke dingen hoor, maar waar misschien kan over worden gesproken, dan dat er dingen achter de rug gebeuren... Daarop werd niet ingegaan, of er volgende ontkenning.
Tegelijk zei ik tegen mezelf: hou daarmee op. Misschien maak je jezelf gewoon wat wijs, en maak je je relatie daarmee net stuk. Ik wou gewoon dat mijn buikgevoel ongelijk had. Ik zag haar graag. Ik wou dus inderdaad dat het niet waar was.
Half januari 2012 ging E__ voor een paar dagen met haar werk naar een congres in Spanje. Voor haar vertrek hadden we nog woorden gehad, onder meer daarover, en ze kwam me nog vlug even opzoeken aan mijn werk, voor haar vertrek naar de luchthaven. We hadden een onhandig gesprek en afscheid in haar auto. Ik voelde aan zowat alles dat er duidelijk wat scheelde, maar ze bracht niks naar buiten. Het was zowat het meest ongemakkelijke moment dat ik tot dan toe met E__ had meegemaakt.
SMS van haar op 12-1-12: "Ik sta om 15.30 h aan je werk. Wil zo niet vertrekken"
Tijdens haar Spaanse uitje (het was uiteraard meer shoppen en plezier dan congres) ben ik het stapelbed gaan halen in Nederland, nam nog wat extra versiering mee die we afspraken, bouwde het op, en maakte er een echt prinsessen bed van. Ondertussen piekerde ik me suf over wat er toch zou schelen.
Zondagavond zou ze terug zijn, en zouden we een gezellig romantische avond houden. En dat deden we ook. We hebben ook nog wat op de laptop zitten surfen, maar er waren evengoed warme knuffels, een wijntje, en diep innige momenten in de zetel. :) Ik hoopte dat het weer ok was, dat het gewoon niet waar was geweest, of dat het een bevlieging was geweest. Soit, de vlucht voorwaarts! Genieten!
De volgende dag (maandag) moest ik gaan werken, E__ die dag niet (er wordt niet alle dagen gewerkt in het operatiekwartier). Omdat het gevoel zondagavond zo goed zat, wou ik haar tussen de middag verrassen met een snelle leuke middag hap samen. Toen ik thuis kwam, stond ze vertrekkensklaar. Ik vroeg of ze niet even kon blijven. Vlug samen gezellig een boterhammetje eten, ik had toch niet zo heel lang tijd, ik moest terug gaan werken. E__ reageerde super zenuwachtig, en maakte nog een paar keer aanstalten om toch te vertrekken, met als uitleg dat ze bij haar hartsvriendin moest gaan kuisen (wat ze wel vaker deed, ze deden wat voor elkaar, en hartsvriendin had daarvoor zelf weinig tijd). De houding, die blik, de zenuwachtigheid,.... Man, alleen al als ik eraan terug denk krijg ik het benauwd. Uiteindelijk kwam ze toch terug mee naar binnen, en hebben we dan maar vlug een boterhammetje gegeten. Helemaal weg was die sfeer van zondagavond... Wat was hier toch aan de hand?
Ik zei dat ik dan maar terug ging werken, en dat ik het jammer vond dat ze mijn verrassing niet kon appreciëren. Ze verontschuldigde zich, een vlugge knuffel, en ik vertrok. Maar ik deed iets wat ik nog nooit eerder had gedaan: dit voelde zo fout aan, en ik reed niet naar het werk, ik keerde na een paar honderd meter gewoon om, en wachtte even. Al vlug reed haar auto vrij snel van de oprit, en stoof met vaart weg. Ik ben haar even achterna gereden, en kreeg het al vlug heel ongemakkelijk in de auto, want ze reed helemaal niet in de richting van die hartsvriendin, maar naar de wijk, ja naar de straat, waar ze vroeger woonde. En ze stapte ergens binnen in een of ander appartement.... Ik wist niet waar ik het had. Wat was hier in hemelsnaam aan de hand? Ik belde haar na een paar minuten bekomen op op haar gsm. Geen antwoord. Ook de tweede keer geen antwoord. De derde keer nam ze wel op, eerst nog met een uitbundige, vrolijke stem. Maar toen ik haar vroeg of het daar plezant was met het kuisen, werd het plots stil aan de andere kant van de lijn. Ik vertelde haar dat ik wist dat ze niet was waar ze zei dat ze naartoe ging. Doodse stilte aan de andere kant van de lijn. Ik zei dat ik dringend moest verder werken, en legde in. Ik reed door naar mijn werk. Mijn armen en benen trilden van de spanning. Een beetje later kreeg ik van haar bericht dat ze inderdaad niet bij haar vriendin was, en dat ze me dat 's avonds ging uitleggen... Ik dacht dat ik gek werd.
SMS: E__: "Ben niet bij K__ (=hartsvriendin) geweest, heb gelogen. Vertel straks waar ik was. IK ZIE JE GRAAG !!!! X"
's Avonds zal ze als een bedeesde kwezel in de zetel te wachten, ... stil, tot ik haar om uitleg vroeg.
En toen begon het liegen pas echt.....
Ze was naar die ex-buurman (kerstshopping) geweest, om te praten over een job in de thuisverpleging.
Ja, deeeuuu!! Ga je daarvoor liegen, en je hartsvriendin als alibi gebruiken? Zie je zelf niet dat grote kruis op je voorhoofd...?
Man, ik werd kwader en kwader, bij het zien van leugens bovenop de leugens. Alsof ze vond dat ze niet meer terug kon... Daar waar heel haar houding, stem, intonatie, alles tegensprak van wat ze eigenlijk met woorden probeerde te zeggen. Verschrikkelijk.
Er was niks achter te zoeken zei ze...., maar haar lichaamstaal sprak haar compleet tegen.
Ik vroeg dan of ze haar berichten dan met die man wou laten zien, als er toch niks te verbergen was....
En wat bleek: die "brave" Dirk bleek wel in haar gsm te staan: maar ... geen enkel bericht!! Niet 1!. Alles gewist.... waarom? Geen antwoord. Hoe hadden ze dan afgesproken?
Ik vroeg haar of ze haar chatberichten op facebook dan wel eens aan me wou tonen. Duidelijk meer dan een lichte aarzeling, maar uiteindelijk startte ze toch haar laptop op, misschien in de veronderstelling dat ik toch niet zou doorzetten, maar ik wachtte tot ze facebook opende en de berichten met die Dirk..... en ik keek mee.... ik denk een seconde of 20. Zeker de langste 20 seconden van mijn leven.
Wat daar stond tartte alle verbeelding. Het was van "schatje" hier en lieve woordjes ginder, en "ik kan niet wachten om je te knuffelen", en wel honderd xxx-jes. Ik kan je verzekeren: ik voelde de grond onder mijn voeten wegzinken. Was dit echt, of was dit een nachtmerrie? Hadden wij eigenlijk een relatie, of was alles een leugen? Wat was dit allemaal?
En toen gebeurde nog wat straffer: Met de snelheid van een dief in de nacht verwijderde ze met enkele klikken de hele berichtenreeks. Ik vroeg haar waarom ze dat deed, maar daarop kwam geen antwoord. Maar het was te laat.... Daar stond ik met mijn fotografisch geheugen (zie je wel dat het nog ging terugkomen) Op zo'n momenten wou ik dat ik het niet had. Wel, ik kan je zeggen: het staat nu, meer dan 2 jaar later, nog op mijn netvlies....
En daar stond ik ook met mijn lichte hoog sensitiviteit. Mezelf verwensend dat ik het had, omdat ik dit liever helemaal niet mee wilde maken, maar tegelijkertijd blij dat ik het had. Anders was ik er misschien nooit achter gekomen; En toch ook weer spijt dat ik het wel bezat, want ik zag haar zo graag, dat ik tot op het laatste moment wou dat mijn gevoel me dit keer in de steek zou hebben gelaten.
Ik was radeloos, kwaad ook, vol onbegrip, ik voelde me mislukt, opnieuw, na mijn scheiding. Daar waar ik nu het gevoel kon hebben dat het nu wel veel beter en dieper kon uitgebouwd worden. En nu, was dit het einde?
Een gemeenschappelijke vriendin is nog tot 3-4 u 's nachts met ons komen praten. Maar dan nog bleef het vooral ontkenning en minimaliseren. Ik dacht op een bepaald moment dat ik stikte.
Ook de dagen erna waren geen pretje. Het circus van minimaliseren, zo weinig mogelijk toegeven en ontkennen bleef doorgaan. Tot ik, tot haar grote verbazing, zei dat we daar samen naar toe gingen rijden, naar haar kerstshopping-Dirk. En dat deden we ook. Ik had mezelf hiertoe nooit in staat geacht, maar ik deed het wel.
Aan de buitenzijde was ik ijzig kalm denk ik, maar vanbinnen was ik aan het sterven. We zijn zijn appartement binnen gestapt, en daar was het ieder zijn eigen hachje redden. Het verhaal hield geen steek, van geen kanten, maar niemand wou gezichtsverlies leiden. Zijn masker viel echter af, toen ik hem vroeg om ofwel alles te nemen, ofwel niks. Of hij vanaf die dag een vrouw met 3 kinderen in huis wilde nemen? Zijn antwoord: "met 10 kinderen ook als het moet"! Ik moest me flink inhouden om niet uit te halen, wat een boer!, maar kon me beheersen, en zeggen dat ik genoeg wist. Ik zei tegen E__ dat ze maar moest kiezen, en ging naar buiten. Ze liep wenend achter me aan, en reed mee naar "huis". Tja, "huis" , "thuis", wat was het nog waard....
Ik wou haar eigenlijk gewoon weg, uit het zicht. De komende week zouden we daar leven met 6 kinderen, en dat kon niet in zo'n sfeer. Ik was boos en zei "zoek maar een oplossing", maar zocht dan nadien zelf mee om een oplossing. Vrienden opgebeld om te zien of we wat konden regelen voor een tijdelijke opvang... En ik weet ook zelf wel goed genoeg dat je niet zo maar direct daarvoor een oplossing vind..... We spaken af dat we allemaal in huis zouden blijven, maar dat we elkaar zo veel als mogelijk zouden ontzien, of er één van beiden even niet zouden zijn. Zo zijn we de week doorgekomen.... Rot week. En uiteraard hebben de kinderen wel wat gemerkt. Kinderen zijn veel slimmer en alerter dan wij soms willen aannemen.... helaas.
E__: Dank je wel om mij/ons op weg te helpen, ik vergeet nooit, nooit wat jij voor mij/ons doet want jij hebt het ook moeilijk. Xxx
L__: Heb je gezegd waarom ik dit alles blijkbaar kon. Nu moet jij er snel achter zien te komen waarom ... en er hard aan werken! Komt hier hopelijk iedereen t goede.
E__: Zal ik zeker doen. Laat me weten als je het moeilijk hebt.
L__: We leven nog na gisteren, maar we zijn er nog lang niet! Wonde is diep. Zal nog hele tijd duren om te helen. Kusje is lastig
E__: Ik heb gevoelt dat kusje lastig is maar je deed het wel, dat is een begin. ZJG x
Mijn zware brooddoos rekker, hij was ver uitgerekt, maar nee, hij was niet gesprongen... Nog intact:
|
