Die tekenen waren er toch wel. Maar inderdaad: liefde maakt blind, zeggen ze. Maar ik ben niet helemaal blind hoor. Ik mag van mezelf zeggen dat ik licht hoogsensitief ben. Of het een vloek is of een zegen: dat laat ik even in het midden. Het is een zegen, in zoverre dat je vrij veel opvangt wat de meeste anderen ontgaat. Het gaat over subtiele dingen. Intonatie, gebaren, bewegingen, snelheid van praten, het doen en laten, ... Maar het is ook een vloek: je wil wel eens dat je dat allemaal niet voeld, hoorde, zag, rook, .... Het komt nog wel terug in dit verhaal. Ik moet er ook bij vertellen dat ik niet zwaar hoogsensitief ben. Ik moet dus niet echt "afkicken", me dikwijls afzonderen of zo. Ik moet niet gaan lopen uit een lawaaierige omgeving, een drukke winkel of markt, ... Gelukkig heb ik daar geen last van.
Voorbeelden van tekenen:
- Toen we nog maar een goeie maand samen waren (oktober 2010), maar wel in een duidelijke en uitbundige relatie, vertelde ze plots dat ze op een warme nazomerdag, een dag die ze niet moest werken, samen met een vriend een namiddagje in een bubbelbad had gezeten in zijn tuin... Ik dacht dat ik niet goed hoorde, en vroeg haar wat meer uitleg. Ze keek raar op. Ik vroeg of ze zoiets eigenlijk wel normaal vond. Ik zou het ook niet in mijn hoofd halen om te gaan zwemmen met een "vriendin", ook al zou er niks zijn voor de rest... Pikant detail: die "vriend", waarmee ze in het bubbelbad ging zitten, was diezelfde vriend die werd vermeld in haar (v)echtscheidingsprocedure, als zou die met haar toen (tijdens haar huwelijk) een relatie hebben gehad. Tenminste: ze wisselden op zijn zachtst gezegd pikante berichten met elkaar. Wat er voor de rest gebeurde, dat weet ik niet. Was trouwens ook van de periode voor ik E__ leerde kennen. Maar de bubbelbad historie, die bleef bij mij toch wel een beetje hangen.
- Toen we elkaar al een tijdje kenden, vroeg ik haar ook naar haar verleden voor haar huwelijk. Ze was 39, en nog maar 7 jaar getrouwd. Toen bleek dat ze daarvoor nog wel eens getrouwd was geweest. En na jaren in vriendschap uit elkaar gegaan, zei ze. Uit elkaar gegroeid. Ik nam er vrede mee, het was ook helemaal ergens in een regio waar ik geen banden mee heb, dus het verhaal kon niet worden bevestigd of ontkend. Nochtans er waren de nodige twijfels over, en die zijn daarover in de loop van de tijd alleen maar toegenomen: Als ze eerst lange tijd tegen me zei dat ze deze warmte nog nooit had meegemaakt, dat dit de eerste keer was dat ze dit voelde en dat ze dat wilde houden voor de rest van haar leven, maar je hoort haar later verklaren dat ze in dat huwelijk voor die 7 jaar eigenlijk ook wel best een warme relatie had, dan begint het bij mij toch wel te borrelen.... Zeker na een paar jaar samen, en een paar van haar uitspattingen, begon ik me vanbinnen toch af te vragen of het gewoon "uit elkaar groeien" is geweest. Maar bon, wat had ik er aan. Het was lang geleden, en het stond los van ons leven dat we hadden. Het kon waar zijn, of ze heeft ook daar een hoop geheimen over. Ik weet het niet, en het maakt me ook niet meer uit. Die uitleg mag ze misschien ooit wel aan iemand anders geven.
- En voor dat huwelijk waren er nog verschillende vriendjes geweest, maar daarover werd niet veel gesproken. Het leek wel taboe als ik daar over begon.
- De Story. Geen probleem voor mij hoor. Maar na het bubbelbad-verhaal, kon ik het toch af en toe niet laten om me daar even laatdunkend over uit te laten, in de zin van "zolang je je maar realiseert, dat wat daarin vermeld staat, niet de norm is van de modale mens, heb ik er geen probleem mee dat je zoiets elke dag wil lezen". Een weekblad vol roddels, eenzijdige verhalen, gemixt met pikante leugens of verdraaide waarheden.... Maar ja, de mensen lezen het graag zeker. Ze worden graag bij de neus genomen als het ware. Herinner je mijn allereerste bericht in deze blog: mensen worden soms graag belogen, omdat het dikwijls wordt gebracht als leuke sappige verhalen. Ieder zijn meugje, maar mij kan het maar matig boeien. Tenzij voor de sport: om te proberen achterhalen waar de leugens of onwaarheden zouden kunnen zitten ;) Wel... is mijn verhaal hier dan misschien geen Story-verhaal... tja. Ik vindt het alleszins niet zo sappig. Zet mezelf hier ook mee "te kakken", heb het aangevuld met conversaties. Story schrijft wel eens wat zonder bronnen te checken, ik niet. En waar ik niet zeker van ben: dan schrijf ik dat ik niet zeker ben, of ik schrijf "misschien". Lijkt me fair. Noot: "misschien" durf ik ook wel eens sarcastisch neerzetten, maar dat zal in de context wel duidelijk zijn ;)
- Over haar familie werd alleen maar gesproken als het nodig was. Logisch: ze had geen warm nest gekend vroeger. Dus er was, wij mijn weten, bijna alleen maar contact op momenten van feestdagen en verjaardagen. Daarbuiten af en toe tot regelmatig eens een telefoontje met haar kinderen. Maar het bleef wel altijd opvallen oppervlakkig. Nochtans.... dat zowel de ene als de andere zijde eigenlijk wel zou willen dat dat beter ging. Wat? Wat zegt dienen Antwerpenaar met zijn frank bakkes nu? Wel ja, je leest het goed. Eigenlijk willen ze allemaal beter en meer contact. Wel, doe het dan gewoon? Wat houdt jullie tegen?...... angst voor de warmte misschien.... (aantrekken en afstoten, tiens, waar ken ik dat van?)
- Over mijn familie ging het des te meer. Ik kom wel uit een "warm nest", en er is regelmatiger contact. We wonen ook maar een 10 à 15 minuutjes van elkaar rijden. Nochtans, ik ga daar wel heel bewust mee om. Mijn ouders zijn zowat de liefste mensen die ik ken, en ze menen het ook altijd goed. Ik kan begrijpen dat ze voor iemand wat "verstikkend" kunnen overkomen voor iemand die niet uit een warm nest komt. Nochtans, ik had uit mijn huwelijk met mijn Ex al wel mijn lessen geleerd (toen was dat gelijkaardig, die had ook nooit een warm nest gekend als kind): Mijn ouders zien we regelmatig, en die springen ook regelmatig in voor de opvang of van school halen van de kinderen, maar ik laat hen niet toe om zich te veel in te laten met mijn gezinsleven. Daar trek ik een streep. Ik kies voor mijn gezin, en bespreek liefst alles eerst in mijn gezin, en dan, als het nuttig of nodig is, ook met hen. In die volgorde. Daarmee heb ik mijn ouders in het verleden best wel eens pijn gedaan. Je mag het hen vragen. Begrijpelijk. Maar zij begrijpen ook waarom ik dat deed. Niet om hen te kwetsen, wel om mijn gezin te behoeden en het warm en leefbaar te houden.
- Na een half jaartje relatie (en perikelen met haar ex, omdat E__ nog in de woning woonde uit haar echtscheiding, die nog verkocht moest worden), stelde ik voor dat ze met haar 3 kinderen bij mij zou intrekken. Eerst bij wijze van "proef" in de vakantie. We spraken er veel over, en besloten het eens te proberen, en het een kans te geven. Dat lukte van in het begin vrij aardig. Er is hier ook plaats genoeg voor een koppel en 6 kinderen. Het zou niet overal kunnen ;)
- Maar, eerlijk is eerlijk, ik kreeg ook vooraf, en tijdens dat samenwonen, regelmatig te horen van E__ dat ze haar hier nooit "thuis" zou kunnen voelen. We hebben daar uren over gesproken, en ja zelfs wel eens een ruzie over gehad. Op één of andere manier had zij het idee dat hier nog te veel aan het huis kleefde van mijn ex-vrouw (haar officiële uitleg was dat toch). Wel, dat kon en kan ik met klem ontkennen. Ik had en heb zelf ook niet liever dan dat er hier nog zo weinig mogelijk van mijn ex te merken was. Andere meubels, andere plaatsen, opnieuw geschilderd, alle herinnering weg, andere decoratie, andere gewoontes en gebruiken met mijn kinderen, nieuwe afspraken gemaakt met hen.... Dat werd blijkbaar door E__ allemaal niet begrepen. Heel jammer. Heb haar dikwijls genoeg gevraagd waarom zij daar zo veel waarde bleef aan kleven, daar wat dat voor mij en mijn kinderen zelf net helemaal niet het geval was. Rare kronkels, echt. Het zal verder nog terugkomen in conversaties. En deze kronkel bleef regelmatig terugkomen. Het leek onoplosbaar.... (later bleek duidelijk dat het alles met haar verleden te maken had, en niets met mijn huis, of mijn verleden)
- Ondertussen staken we heel veel tijd in de kinderen. Terecht. Want als het daar ontspoort, dan is ook meestal het NSG (nieuw samengesteld gezin) er aan voor de moeite. Dat weet iedereen. Als er wat kinderen anti-NSG gaan uitspelen, dan zijn de meeste koppels een vogel voor de kat. De inspanningen voor de kinderen waren niet eenvoudig, maar ze lukten voor het grote deel wel. Ondanks dat 4 van de 6 wel een periode gekend hebben met wat bezoeken aan de kinderpsychologe. Normaal ook: ze hadden allemaal een echtscheiding en de gevolgen daarvan te verwerken, en het liep daarin niet altijd van een leien dakje.
- Maar het gevaar zat m.i. ergens anders, en dat bracht ik ook regelmatig ter sprake: De nodige aandacht en tijd voor en met elkaar. "Ons" en "Samen" waren wat mij betreft meer een maar aan de orde, maar dat werd bij haar dikwijls heel raar ontvangen. Er was nochtans dringend nood aan, om de voeling met elkaar niet te verliezen. Om niet te "verdrinken" in de zorg om de kinderen. Ik was er bewust mee bezig, en probeerde haar dat ook te laten inzien. Met wisselend succes. Maar dikwijls werd het dus fout begrepen. Als zouden we die tijd voor elkaar altijd moeten "plannen" (dus niet spontaan). Maar er was ook dikwijls nog weinig tijd voor "spontaan", of het kwam er niet van. En in mijn ogen is er weinig mis mee om eens te zeggen: we zoeken een oplossing voor de kids, en we zijn samen even weg... Integendeel: dat moet zeker af en toe eens kunnen.
|