Een paar goeie vrienden maakten wat grapjes over een zekere E__ die, net zoals ik, ook in een scheiding verwikkeld was. Ze stelden af en toe voor om samen eens iets te gaan drinken, of een fietstochtje te ondernemen. Zo konden we elkaar leren kennen. In juli had ik daar nog niet veel oren naar, ik was mijn laatste gevecht nog aan het leveren voor mijn op springen staande huwelijk. In augustus was ik daarmee volledig klaar (zie hieronder), en was dat voor mij ook helemaal van de baan. Ik was niet op zoek naar een nieuwe liefde, daar had ik nu even eigenlijk geen behoefte aan. We hadden ook meestal één van beiden kinderen bij ons (ik heb 3 kinderen, zij had er blijkbaar ook 3).
Maar einde augustus belde een van de vrienden op om te zeggen dat E__ daar bij hen zat. Ze had een verkoopavond kinderkleding achter de rug, en ze waren daar nog wat aan het drinken en napraten. Ik had verder niks om handen, dus ik dacht: ach wat: ik ga er gewoon naar toe. Thuis loop ik toch maar de muren op. Uiteraard wat onwennig daar tussen dat kransje uitsluitend vrouwen ;). Maar ik zat naast haar, en er hing wel wat chemie tussen beiden in de lucht. Zo veel was duidelijk. Veel in de groep gebabbeld, maar niet echt afzondelijk met haar.
Het werd al flink wat later, en het was een weekavond. Afscheid van iedereen genomen. En naar huis.
Een vriendschapsverzoek via facebook. En dadelijk wel met elkaar aan de praat/chat geraakt. Elkaars verhaal vrij snel aan mekaar toevertrouwd. Over het verloop van de scheidigen, elkaars kinderen, de job, vrienden, .... Urenlang hebben we gechat, en ook gebeld. Ook de dagen daarna. Soms tot een stuk in de nacht. Ik had echt een waauw-effect, en dat was overduidelijk bij haar ook het geval.
We spraken af om iets te gaan eten in een leuk restaurantje in Antwerpen 1/9/2010. Zij was die dag al thuis, ik moest nog van mijn werk komen, dus we spraken een haalbaar uurtje af, zodat ik niet te laat kwam ;). Bij het afspreken werd het duidelijk al een beetje warmer. Ze stelde voor om bij haar te douchen.... Ik verstomde even, en maakte er een grappig ommetje mee. Misschien nadien hé, eerst een gezellig etentje en mekaar beter leren kennen misschien? Het ging dan verder ook over mijne rug wassen en zo.... Man, ik kan niet zeggen dat het me onberoerd liet :) :)
Zo gezegd zo gedaan. Ik pikte haar eerst thuis op, had een bloemetje voor haar mee (mini-roosjes), met als boodschap: "wat je goed verzorgd, kan heel lang mooi meegaan". Daarop volgde een zalige, warme knuffel. (Dat had ik in jaaaaren niet meer gevoeld). Een voorbode voor de rest van de avond, zeer zeker. Een gezellig romantisch dinertje werd het, er werd subtiel aangeraakt, het was in één woord: super. We wandelden arm in arm naar de auto terug. En ik bracht haar naar huis. Ging nog mee binnen, en ja, wat ik mezelf nooit zou zien doen hebben (zo bén ik toch niet?), gebeurde wel. De douche kwam er wel degelijk, en we eindigden in haar bed. Het was een feest, voor mij een bevrijding van jaren, voor haar ook (zo zei ze toch toen, hoewel nadien soms ook wel anders werd gezegd, maar bon,... verliefd, ...).
Het was nu in ieder geval zeker: we waren een heerlijke relatie gestart.
Randbemerkingen: het mini-roosje hield het geen week uit, en ik had in Antwerpen een parkeerboete die avond... Maar ik geloof niet in zo'n voortekens... bedenk ik me...
Mijn verhaal tot 2010 (einde van mijn 17-jarig huwelijk, in de marge):
Na een paar jaren al vechten voor mijn huwelijk (zij had persoonlijke problemen, wou niet meer verder,...) werd het me in augustus 2010 wel pijnlijk duidelijk dat we het huwelijk beter in onderlinge toestemming konden beëindigen. We zouden een afspraak maken bij de notaris om een regeling te maken m.b.t. de kinderen, verdeling van de goederen e.a. Ik had de afgelopen 2008-2010, vanaf ik het wist, de moeite gedaan die ik kon om de problemen bespreekbaar te maken, om ze boven te krijgen, en toen het duidelijk was dat dat niet lukte, vroeg ik ook herhaalde malen aan mijn toenmalige vrouw om samen hulp te gaan zoeken. Die bleef dat halsstarrig weigeren. Waarom? Ik vraag het me nu nog af....
Uiteindelijk gingen we toch naar een "bemiddelaar", maar mijn agenda (inventariseren probleem, bespreken, kijken wat verder kan, en pas dan de optie scheiden bekijken) strookte niet met die van haar (alleen maar scheiden). Het enige wat we daar bereikten was de afspraak om onze 3 kinderen in het huis te laten wonen, en een regeling te maken dat ofwel mama ofwel papa bij hen was, maar niet samen. Van mei 2010 tot september 2010 was het dus om de 2 à 3 dagen valiesje pakken en gaan logeren bij mijn ouders. Het doet je wel wat hoor, als je daar na 17 jaar terug staat met je valiesje, en in je oude kamertje mag gaan slapen. Pas op, ik ben heel blij dat ik mijn ouders heb, en dat ze er voor me stonden! Echt waar. Maar dat ontneemt je niet je gevoel van ontheemding.... Je kan dat niet beschrijven, ik wens het niemand toe, maar je voelt pas hoe dat voelt als je het zelf hebt moeten doorstaan. Er kwamen tranen bij. Strong big bear in tears :(
Einde juli mijn laatste wapenfeit: ik vroeg aan de vrederechter om beide partijen gewoon bij hem op kantoor te roepen voor een informeel gesprek. Niet verplichtend, gewoon uitspreken waar het op aan kwam, en dan samen bekijken wat de beste opties zijn..... Het mocht niet baten: ze antwoordde met een brief van een advocaat... :s Toen was voor mij de veer gebroken.
Ik omschrijf het steeds zo: ik kan lang en trouw voor een goeie relatie vechten, maar het werkt bij mij als bij die grote dikke rekkers die we vroeger rond onze brooddoos murwden: Kan heel veel verdragen, je kan dat heel ver rekken, maar als je het te lang en te ver rekt, dan springt die plots, en is m niks meer waard. Wel: toen knapte mijn rekker. Het was over and out.
We hadden moeilijke gesprekken om de scheiding te regelen, maar deden het uiteindelijk gewoon bij de notaris. Oktober 2010 werd de EOT (Echtscheiding in onderlinge toestemming, voor de niet ingewijden) getekend.
Het verhaal van E__ voor 2010: Het scheidingsverhaal van E__ (enkel haar verhaal, vandaag de dag komen er stilaan andere verhalen boven):
Ze was 7 jaar getrouwd, maar ondervond al jaren dat haar man vreemd ging. Ontkenning van hem was steeds het verhaal (belangrijk, dit gaat nog veel terugkomen). En telkens opnieuw proberen. Tot het in 2010 escaleerde toen E__ aangaf dat ze er wou mee stoppen. De stoppen van haar Ex begonnen duidelijk wat door te slaan. Er is "gevochten" en er zijn "handtastelijkheden" geweest, soms in bijzijn van de kinderen, waarvoor klacht is neergelegd bij de politie (ook onthouden hé). Soit, het is een mottige vechtscheiding geworden, voor de rechter in eerste aanleg, nadien in beroep over hoederecht e.a., maar uiteindelijk 50/50. De scheidingsperikelen zijn nog blijven doorgaan tot einde 2013 alstublieft. Pas dan is de vereffening-verdeling daar uiteindelijk getekend, en is hun gemeenschappelijke woning verkocht.
Over het haar verhaal van voor dit huwelijk werd meestal snel over gegaan. Na verloop van tijd pas, kwam ik van haar te weten dat ze daarvoor ook nog wel eens getrouwd was geweest, en daarvoor ook al wel eens had samen gewoond.....
Soit, dit is het verhaal dat ik van haar te horen kreeg. Je zal zien dat in de loop van de jaren, er meer en meer barsten in haar verhaal zijn gekomen, die me, samen met al wat verder is gebeurd, uiteindelijk hebben doen beslissen om te stoppen om verder te leven met iemand die niet anders kan dan verder leven in leugens...
