Maar ook een deel mindere momenten, met discussies over hoe verder gaan, ...

Het was voor mij ook tanden bijten om de volgende reden: het was duidelijk dat wij samen ergens naartoe moesten en konden, want dit was niet niks om te verwerken. Ik was een tweede keer flink gekwetst, het vertrouwen was weg. Ik kreeg het ook nog extra moeilijk, omdat zij zei dat ze me niet meer vertrouwde: omdat ik haar had buiten gezet....  Daar heb ik het inderdaad ook zelf moeilijk mee gehad, maar samenleven onder 1 dag, oh nee, dat ging toen niet meer voor mij.  Of de LAT-relatie, die we dan nadien probeerden te onderhouden zoveel beter was.... dat laat ik nog even in het midden. We wilden het alleszins beiden nog een kans geven, nadat die eerste pijnlijke weken waren verstreken.

Ze ging uit eigen beweging professionele hulp zoeken, en dat was dringend nodige, eigenlijk al rijkelijk laat. Het was inderdaad tanden bijten voor mij, omdat zij eerst wat werk moest verzetten daar, voordat we samen op relatietherapie konden gaan...  Ondertussen deed ik mijn best. Ik zag haar nog graag, dus ik wou nog proberen. Op goeie momenten zei ik ook en liet ik merken dat het goed was. Op momenten dat de twijfels of pijn weer opstaken, dan zei ik het ook.

LAT-relatie: of leven in 2 aparte huizen, had het voordeel dat we elkaar wat konden ontzien, maar had ook nadelen: Je bouwt los van elkaar terug meer eigen gewoontes op, er wordt minder met elkaar gesproken over de dingen die je overkomen, hoort, bespreekt of vastlegt in de week dat we elkaar noodgedwongen niet zagen. Dat leidde soms tot extra discussies, en die konden we toen eigenlijk best missen.

Discussies over de kinderen, over de voortgang van het "werk" dat werd verzet bij de therapie, over familie en over vrienden, over elkaar niet altijd op de hoogte houden van dingen die stonden te gebeuren (living apart), over wat al dan niet samen doen, ....   Er volgen wat voorbeelden om het te schetsen: ....  ze zijn gedocumenteerd, door het feit dat er veel met chatberichtjes werd gewerkt. We woonden tenslotte niet meer samen, dus praten was nogal moeilijk. Bellen kon soms ook, maar over zulke onderwerpen alleen als alle kinderen al gaan slapen waren, en ik had dan al flinke tieners, die liggen ook niet meer om 20 u in hun bed hé.