Lotgenoot: "".... een goeie sessie gehad bij de therapeute. Goed maar eigenlijk ook beangstigend. Om te beginnen ben ik niet zot aan het worden  .
Het blijft me bezig houden waarom ik het zo moeilijk heb om het te verwerken en begin de reden bij mezelf te zoeken maar dat is blijkbaar niet nodig.
Volgens haar (nvdr: de therapeute) is het heel normaal omdat ik nog steeds op mijn hoede moet zijn. Mijn vrouw kan niet overweg met gevoelens. wat ze voelt kan ze niet verklaren laat staan erover praten. Dit is net wat ik nodig heb. Er kunnen over praten. Dit gebeurd heel weinig en als er iets over gezegd word zit het vol tegenstrijdigheden en klopt niet met zaken die ik ontdekt heb. Dit maakt het voor mij moeilijk omdat ik me niet kan inbeelden dat je niet kan zeggen wat je voelt. Zelf ben ik blijkbaar heel goed instaat om te voelen en te vertellen wat ik voel waardoor ik me niet kan voorstellen dat er mensen zijn die dat niet kunnen.
Het grootste probleem in dit verhaal is wanneer ze niet leert voelen, leert plaatsen van die gevoelens en er leert over spreken dat ik me aan nog bedrog mag verwachten. Dit zijn de woorden van de therapeute niet die van mij.
Toen ze vroeg of ik kon genieten van mijn vrouw heb ik in alle eerlijkheid geantwoord van wel maar dat ik toch een zekere afstand bewaar. Dat ik me niet meer durf geven zoals vroeger. Volgens haar was dat een heel normale en gezonde reactie. Vooral omdat ik ergens weet dat deze hel me nog eens te wachten staat alleen wil ik er niet aan toegeven, kan ik het niet geloven en hoop ik elke dag dat het zo niet is. De therapeute vergeleek het een beetje met borstkanker. Je kan genezen verklaard worden maar dan heb je een periode van 5 jaar waarin je makkelijker kan hervallen.
Volgens haar is dit bij mijn vrouw iets gelijkaardig. Er is een grotere kans dat ze het nog zal doen. Gaat ze het nog doen dat weten we niet zeker maar de kans is groter dan bij iemand die wel beter overweg kan met haar gevoelens.
Stof tot nadenken dus. Wacht ik af tot ik nog eens bedrogen word? Neem ik het risico of kies ik resoluut voor mijn eigen geluk en begin ik nu aan een nieuw leven met hopelijk op termijn een nieuwe vrouw die me graag ziet en me niet bedriegt.""
Tot daar de ervaring van een lotgenoot die stilaan aan het grote kruispunt aankomt...
Ik geef hem voorzichtig advies voor overleg met zijn vrouw, voor voorzichtigheid, niet te snel handelen, af en toe eens volledig ontspannen, zo ver gaan als hij zelf aankan, maar niet zover dat hij zichzelf helemaal opbrandt.... Ondertussen even terugkoppelen naar mezelf ook, die ervaring van de lotgenoot. Want op den duur vraag je je inderdaad soms bij jezelf af of het aan jezelf ligt... NOT !
L: "" Zo herkenbaar. Je wil het niet weten. Voer om mee te nemen naar de gezamelijke sessies. Ze mag en zal het weten.
Of ze het al dan niet zal kunnen, zal ze toch niet kunnen faken, of toch niet lang volhouden alleszins. Hou je ogen en oren goed open. Watch and learn. Maar je bent gefocust, en dat is goed.
Zorg tegelijkertijd dat je wat tijd inbouwt om te onspannen, om alles even te lossen, anders geraak je nog overspannen...
Ik maakte ooit de keuze om het toch nog eens te proberen, tegen beter weten in, maar het heeft niet lang geduurd voor het me absoluut duidelijk werd.
Het is allemaal heel dubbel hoor: lang genoeg ervoor vechten, en alles willen geven, maar tegelijk ook beseffen dat, als je echt tot helemaal op het einde volhoudt, er dan zoveel pijn en emoties zullen zijn als het toch niet lukt, dat het samen om een verstandige en rustige manier afspraken maken, helemaal niet meer lukt.
De extra pijn in mijn beleving bestond er dan nog in dat vooral zij dit niet aan kon. Ontkenning, niks toegeven, vastklampen aan die andere strohalm, niks meer kunnen bespreken of regelen samen, niks praktiche afspraken, geen rekening houden met hoe en wat met de kinderen (we hadden gelukkig geen gemeenschappelijke kinderen), .... Dat maakte mij even flink boos, maar dat ging nogal snel over in een gelaten desillusie.... die werd hier ook net beschreven: Hoe is het in godsnaam mogelijk dat iemand zo kan bestaan..... tja. Het kan dus. Het is ziek, maar het bestaat.
Veel sterkte ! Je weet wat er van haar kant moet gebeuren. Geef het nog zolang het draagbaar voor je is, maar laat je niet volledig opbranden omdat dat bij haar niet lukt. Daar heb je straks dan alleen maar de last van. Extra levenswijsheid ga je er niet echt meer uit putten. Eingelijk weet je al wat je moet weten. ""
|
