of hoe je vooral zelf veel last hebt als er herhaaldelijk misbruik van je goedheid wordt gemaakt
loyaliteit, overgave en commitment zijn mooie eigenschappen. Maar ze komen je duur te staan als er te veel (mis-)/gebruik van wordt gemaakt, en je die ook niet zelf in voldoende mate mag ontvangen. Niet simpel om die balans te maken, zeker niet als het spel van de liefde niet eerlijk wordt gespeeld.
Mijn mail aan E__, een paar dagen na het rood licht van 16/1/'12
Je zal wel willen verstaan waarom ik mijn lieve aanspreking aan jou even achterwege laat.
Ik denk dat je nog niet half beseft(e) hoezeer je me hebt gekwetst, maar vooral, hoe moeilijk of onmogelijk je nu alles hebt gemaakt.
Het nest waaraan wij bouwden was zo al een moeilijke klus, dit konden we écht wel missen.
Ik kan je niet beloven of er überhaupt nog IETS mogelijk is. Dat is voor mij nu nog even niet aan de orde. Maar als je goed hebt geluisterd, en als je dit goed leest sluit ik het nog niet uit.
Overloop de laatste week nog maar eens even. Dan weet je dat ik alles heb gedaan wat ik kon, omdat ik erom geef. Ik zag je enorm graag, en ik wou dat ik dit nu in de tegenwoordige tijd kon schrijven, maar dat lukt me (nog) niet.
Om niet onmiddellijk de deur dicht te slaan, stelde ik gisteren voor en spraken we af om even een pauze in te lassen.
Nu heb ik eerst even tijd nodig om mijn wonden te likken, en daar kan je me nu even écht niet bij helpen.
Denk dat je trouwens de tijd nu zelf ook even kunt gebruiken om alles op een rijtje te zetten wat er schortte, en wat er is gebeurd. Dit doe je niet zomaar! Zeker jij zou beter moeten weten. Ik kan dit nog altijd niet begrijpen, amper geloven. Tot op het laatste moment ben ik blijven hopen dat ik het zelf fout zag, dat er écht niks was, dat ik overreageerde, me belachelijk zou maken, en mezelf zou moeten gaan ver-excuseren. Ik zat zelfs constant met de schrik dat ik het zelf naar de maan zou helpen door er zo op door te gaan. Ik wou zo de hele tijd dat mijn buikgevoel met in de steek zou hebben gelaten, helaas...
Vanavond zullen we overleggen hoe we vrijdag 20/1 tem zondag 29/1 praktisch gaan overbruggen om elkaar wat ruimte te geven. We moeten de kids zoveel mogelijk ontzien. Zij zijn weeral de dupe.
Ik heb begrepen dat er al een mooie mogelijkheid is voorgesteld door K__, waarbij je ongetwijfeld ook wat klankbord kan vinden. Zal nodig zijn, denk ik.
Denk dat het daar met S___ ook een mooie afleiding kan geven voor N_, S_ en R_. (nvdr: haar 3 kinderen)
Heb haar daarstraks al voor bedankt dat ze dit wil doen, ondanks het feit dat ze het zelf moeilijk heeft.
We kunnen haar straks best ook nog even bellen voor de praktische dingen (evt. matrassen enz brengen, ...)
Ook L__ heb ik nog een dankjewel gestuurd. Je moet het maar doen, zo 's nacht in je auto springen!
M__ heb ik ook heel even gebeld, omdat ze gisteren al vrij snel reageerde naar jou en mij. Jij kent haar goed, wenst ons allebei sterkte, en ze houdt het voor zich. Bel haar misschien ook even op of zo.
Als het voor jou haalbaar is (na de wissel) kunnen we zondagavond 29/1 even praten, anders maandagavond 30/1. Dan hebben we de rest van de week nog om eventueel verder te kijken.
Na een nachtje (af en toe) slapen wil ik je wel zeker al meegeven dat dit voor mij écht minimaal aan bod zal moeten komen:
Welgemeende spijtbetuiging hier zeker op z'n plaats. Niet gewoon zo, maar wel omdat je daar zelf ook van overtuigd bent dat dit moet.
Misschien onnodig te zeggen, maar: Wat er ook was, dient ondubbelzinnig volledig beëindigd en afgebroken te zijn. Dat wil ik zo uitdrukkelijk van jou horen, ook al weet ik nu niet meer wat ik nog kan geloven en wat niet.
En de moeilijkste, de belangrijkste en zeker de pijnlijkste, zowel voor jou om te brengen, als voor mij om te aanhoren: Je vertelt me zelf wat er juist is voorgevallen, hoe en waarom het volgens jou is kunnen ontstaan, en waarom je ermee doorging, ook al wist je dat ik wat vermoedde. Ik wil hierover niet meer het minste leugentje om bestwil meer horen. Ik hoor 1000 x liever een pijnlijke maar oprechte waarheid, dan nog maar eens een leugen. Misschien is het voor jou nuttig/nodig om het voor jezelf even uit te schrijven of zo, zonder dat dat iemand hoeft te lezen, enkel voor jezelf. Maar stop alsjeblief om de waarheid te minimaliseren om de schade te beperken, je maakt die er alleen maar groter mee.
Graag hoor of lees ik van jou wat je hierover denkt. Misschien wil je het aanvullen, wijzigen, of ben je een andere mening toegedaan. Laat het dan even weten.
Het zal binnen een 2-tal weken al moeilijk genoeg zijn zo. Dan kunnen we maar beter met een gezamenlijke leidraad werken.
Je mag van mij niet verwachten dat ik de spons kan vegen als de vorige stappen niet zijn doorlopen. Zonder dat maak je het voor mij onmogelijk om nog iets samen te beginnen. En ik spreek wel degelijk over (her)beginnen, en niet over gewoon verderzetten. Want er zal veel, moeilijk en lastig werk mee gepaard gaan. Mogelijk hebben we daar hulp voor nodig. Voor mij zal het nooit meer zijn als daarvoor. Mijn hart is vertrapt door bedrog, en doorboord met leugen. Vertrouwen is volledig weg, en hoe kan je dat ooit herstellen? Ik weet het niet.
Om mezelf en ook jou op weg te helpen, greep ik even naar de website van Mandala vzw. Dat wou ik met je delen. Het is helder, herkenbaar, en niet te lang.
Ik zal dit alvast verschillende keren doorlezen om te zien wat ik eraan heb. Hopelijk heb je er ook wat aan, wat er ook gebeurd.
Tot dadelijk.
PS: ik stuurde je dit in een bericht om alles rustig te houden, en opdat zowel jij als ik het nog eens zouden kunnen herlezen, zoveel als je wil en wanneer je wil.
Ik heb er lang over gedaan. En opnieuw vloeide de waterlanders :''(
Dit bericht is enkel voor jou en mij bestemd. Ik ga ervan uit dat dit niemand anders leest, zonder dat we er allebei van weten.
16/1/'12 E__ voor het eerst door het rode licht...
Einde 2011 vertrouwde ze me toe dat ze een vroegere buurman was tegen gekomen bij het kerstshoppen. Die had haar gesproken over een job in thuisverpleging, daar waar zij met hart en ziel werkt(e) in een operatiekwartier. Ze sprak over haar twijfel: in haar vertrouwde omgeving blijven verder werken, met een leuk team, en patiënten die (wegens in slaap) nooit moeilijk doen, ofwel meestal alleen de baan op, bij mensen (dus veel contact), maar die wel flink kunnen zagen dikwijls. Ik liet haar honderduit praten, en eigenlijk kwam ze zelf met het antwoord: het zou toch niks voor haar zijn.
Tussenin een leuke tijd met kerst en nieuwjaar, maar de weken daarvoor en daarna gingen af en toe mijn voelsprieten rechtstaan.
Ik weet niet hoe het precies kwam, maar ik geef je een aantal (maar zeker niet alle) voorbeelden van wat ik vaststelde:
Er was plots veel meer afstand. En E__ leek soms echt wat afwezig.
Meer dan anders was ze met haar gsm aan het prutsen, dikwijls achter 't hoekje, of op een moment dat ze dacht dat ik het niet zag
Daar waar we dikwijls samen in de zetel zaten 's avonds laat, naast elkaar, met de laptop op de schoot, vond zij het plots nodig om zich meestal kwartslag te draaien, zodat zij wel mijn scherm kon zien, maar ik niet het hare;
Als ze dan even naar 't toilet moest, of een drankje ging halen of zo, ging de laptop steevast dicht. Daar waar die anders uiteraard gewoon bleef open staan.
Er werd door haar een discussie op de spits gedreven over de slaapkamers van de kinderen, die we nochtans voordien samen hadden besproken: ze vond het plots niet meer OK dat haar tweeling (de 2 jongste meisjes, 3 de kleuterklas) in de kleinste kamer sliepen. Het argument dat de andere kinderen wel met een bureau op hun kamer studeerden, deed er blijkbaar niet toe. Kleuters en eerstejaars kunnen m.i. veel beter hun bureautje in de keuken of living hebben staan, zodat ze 's namiddag s/'s avonds, goed kunnen geholpen worden met hun huiswerk, tijdens het bereiden van de maaltijd of andere huishoudelijke taken op dat moment... tandengeknars..
Ik stelde voor om van die kamer een juweeltje te maken, een prinsessen kamer te maken, met een stapelbed waarvan E__ droomde, zelfs nog meer aangekleed. Na wat getwijfel werd daarvoor toch geopteerd.
Soit, ik sprak haar daar een paar keer over aan, maar er werd telkens gereageerd in termen van: "gij ziet spoken". "Er is echt niks", ....
Bij herhaling zei ik haar ook, dat als er wat scheelt, dat ze dat best op tafel legde. Dat ik liever minder leuke dingen hoor, maar waar misschien kan over worden gesproken, dan dat er dingen achter de rug gebeuren... Daarop werd niet ingegaan, of er volgende ontkenning.
Tegelijk zei ik tegen mezelf: hou daarmee op. Misschien maak je jezelf gewoon wat wijs, en maak je je relatie daarmee net stuk. Ik wou gewoon dat mijn buikgevoel ongelijk had. Ik zag haar graag. Ik wou dus inderdaad dat het niet waar was.
Half januari 2012 ging E__ voor een paar dagen met haar werk naar een congres in Spanje. Voor haar vertrek hadden we nog woorden gehad, onder meer daarover, en ze kwam me nog vlug even opzoeken aan mijn werk, voor haar vertrek naar de luchthaven. We hadden een onhandig gesprek en afscheid in haar auto. Ik voelde aan zowat alles dat er duidelijk wat scheelde, maar ze bracht niks naar buiten. Het was zowat het meest ongemakkelijke moment dat ik tot dan toe met E__ had meegemaakt.
SMS van haar op 12-1-12: "Ik sta om 15.30 h aan je werk. Wil zo niet vertrekken"
Tijdens haar Spaanse uitje (het was uiteraard meer shoppen en plezier dan congres) ben ik het stapelbed gaan halen in Nederland, nam nog wat extra versiering mee die we afspraken, bouwde het op, en maakte er een echt prinsessen bed van. Ondertussen piekerde ik me suf over wat er toch zou schelen.
Zondagavond zou ze terug zijn, en zouden we een gezellig romantische avond houden. En dat deden we ook. We hebben ook nog wat op de laptop zitten surfen, maar er waren evengoed warme knuffels, een wijntje, en diep innige momenten in de zetel. :) Ik hoopte dat het weer ok was, dat het gewoon niet waar was geweest, of dat het een bevlieging was geweest. Soit, de vlucht voorwaarts! Genieten!
De volgende dag (maandag) moest ik gaan werken, E__ die dag niet (er wordt niet alle dagen gewerkt in het operatiekwartier). Omdat het gevoel zondagavond zo goed zat, wou ik haar tussen de middag verrassen met een snelle leuke middag hap samen. Toen ik thuis kwam, stond ze vertrekkensklaar. Ik vroeg of ze niet even kon blijven. Vlug samen gezellig een boterhammetje eten, ik had toch niet zo heel lang tijd, ik moest terug gaan werken. E__ reageerde super zenuwachtig, en maakte nog een paar keer aanstalten om toch te vertrekken, met als uitleg dat ze bij haar hartsvriendin moest gaan kuisen (wat ze wel vaker deed, ze deden wat voor elkaar, en hartsvriendin had daarvoor zelf weinig tijd). De houding, die blik, de zenuwachtigheid,.... Man, alleen al als ik eraan terug denk krijg ik het benauwd. Uiteindelijk kwam ze toch terug mee naar binnen, en hebben we dan maar vlug een boterhammetje gegeten. Helemaal weg was die sfeer van zondagavond... Wat was hier toch aan de hand?
Ik zei dat ik dan maar terug ging werken, en dat ik het jammer vond dat ze mijn verrassing niet kon appreciëren. Ze verontschuldigde zich, een vlugge knuffel, en ik vertrok. Maar ik deed iets wat ik nog nooit eerder had gedaan: dit voelde zo fout aan, en ik reed niet naar het werk, ik keerde na een paar honderd meter gewoon om, en wachtte even. Al vlug reed haar auto vrij snel van de oprit, en stoof met vaart weg. Ik ben haar even achterna gereden, en kreeg het al vlug heel ongemakkelijk in de auto, want ze reed helemaal niet in de richting van die hartsvriendin, maar naar de wijk, ja naar de straat, waar ze vroeger woonde. En ze stapte ergens binnen in een of ander appartement.... Ik wist niet waar ik het had. Wat was hier in hemelsnaam aan de hand? Ik belde haar na een paar minuten bekomen op op haar gsm. Geen antwoord. Ook de tweede keer geen antwoord. De derde keer nam ze wel op, eerst nog met een uitbundige, vrolijke stem. Maar toen ik haar vroeg of het daar plezant was met het kuisen, werd het plots stil aan de andere kant van de lijn. Ik vertelde haar dat ik wist dat ze niet was waar ze zei dat ze naartoe ging. Doodse stilte aan de andere kant van de lijn. Ik zei dat ik dringend moest verder werken, en legde in. Ik reed door naar mijn werk. Mijn armen en benen trilden van de spanning. Een beetje later kreeg ik van haar bericht dat ze inderdaad niet bij haar vriendin was, en dat ze me dat 's avonds ging uitleggen... Ik dacht dat ik gek werd.
SMS: E__: "Ben niet bij K__ (=hartsvriendin) geweest, heb gelogen. Vertel straks waar ik was. IK ZIE JE GRAAG !!!! X"
's Avonds zal ze als een bedeesde kwezel in de zetel te wachten, ... stil, tot ik haar om uitleg vroeg.
En toen begon het liegen pas echt.....
Ze was naar die ex-buurman (kerstshopping) geweest, om te praten over een job in de thuisverpleging.
Ja, deeeuuu!! Ga je daarvoor liegen, en je hartsvriendin als alibi gebruiken? Zie je zelf niet dat grote kruis op je voorhoofd...?
Man, ik werd kwader en kwader, bij het zien van leugens bovenop de leugens. Alsof ze vond dat ze niet meer terug kon... Daar waar heel haar houding, stem, intonatie, alles tegensprak van wat ze eigenlijk met woorden probeerde te zeggen. Verschrikkelijk.
Er was niks achter te zoeken zei ze...., maar haar lichaamstaal sprak haar compleet tegen.
Ik vroeg dan of ze haar berichten dan met die man wou laten zien, als er toch niks te verbergen was....
En wat bleek: die "brave" Dirk bleek wel in haar gsm te staan: maar ... geen enkel bericht!! Niet 1!. Alles gewist.... waarom? Geen antwoord. Hoe hadden ze dan afgesproken?
Ik vroeg haar of ze haar chatberichten op facebook dan wel eens aan me wou tonen. Duidelijk meer dan een lichte aarzeling, maar uiteindelijk startte ze toch haar laptop op, misschien in de veronderstelling dat ik toch niet zou doorzetten, maar ik wachtte tot ze facebook opende en de berichten met die Dirk..... en ik keek mee.... ik denk een seconde of 20. Zeker de langste 20 seconden van mijn leven.
Wat daar stond tartte alle verbeelding. Het was van "schatje" hier en lieve woordjes ginder, en "ik kan niet wachten om je te knuffelen", en wel honderd xxx-jes. Ik kan je verzekeren: ik voelde de grond onder mijn voeten wegzinken. Was dit echt, of was dit een nachtmerrie? Hadden wij eigenlijk een relatie, of was alles een leugen? Wat was dit allemaal?
En toen gebeurde nog wat straffer: Met de snelheid van een dief in de nacht verwijderde ze met enkele klikken de hele berichtenreeks. Ik vroeg haar waarom ze dat deed, maar daarop kwam geen antwoord. Maar het was te laat.... Daar stond ik met mijn fotografisch geheugen (zie je wel dat het nog ging terugkomen) Op zo'n momenten wou ik dat ik het niet had. Wel, ik kan je zeggen: het staat nu, meer dan 2 jaar later, nog op mijn netvlies....
En daar stond ik ook met mijn lichte hoog sensitiviteit. Mezelf verwensend dat ik het had, omdat ik dit liever helemaal niet mee wilde maken, maar tegelijkertijd blij dat ik het had. Anders was ik er misschien nooit achter gekomen; En toch ook weer spijt dat ik het wel bezat, want ik zag haar zo graag, dat ik tot op het laatste moment wou dat mijn gevoel me dit keer in de steek zou hebben gelaten.
Ik was radeloos, kwaad ook, vol onbegrip, ik voelde me mislukt, opnieuw, na mijn scheiding. Daar waar ik nu het gevoel kon hebben dat het nu wel veel beter en dieper kon uitgebouwd worden. En nu, was dit het einde?
Een gemeenschappelijke vriendin is nog tot 3-4 u 's nachts met ons komen praten. Maar dan nog bleef het vooral ontkenning en minimaliseren. Ik dacht op een bepaald moment dat ik stikte.
Ook de dagen erna waren geen pretje. Het circus van minimaliseren, zo weinig mogelijk toegeven en ontkennen bleef doorgaan. Tot ik, tot haar grote verbazing, zei dat we daar samen naar toe gingen rijden, naar haar kerstshopping-Dirk. En dat deden we ook. Ik had mezelf hiertoe nooit in staat geacht, maar ik deed het wel.
Aan de buitenzijde was ik ijzig kalm denk ik, maar vanbinnen was ik aan het sterven. We zijn zijn appartement binnen gestapt, en daar was het ieder zijn eigen hachje redden. Het verhaal hield geen steek, van geen kanten, maar niemand wou gezichtsverlies leiden. Zijn masker viel echter af, toen ik hem vroeg om ofwel alles te nemen, ofwel niks. Of hij vanaf die dag een vrouw met 3 kinderen in huis wilde nemen? Zijn antwoord: "met 10 kinderen ook als het moet"! Ik moest me flink inhouden om niet uit te halen, wat een boer!, maar kon me beheersen, en zeggen dat ik genoeg wist. Ik zei tegen E__ dat ze maar moest kiezen, en ging naar buiten. Ze liep wenend achter me aan, en reed mee naar "huis". Tja, "huis" , "thuis", wat was het nog waard....
Ik wou haar eigenlijk gewoon weg, uit het zicht. De komende week zouden we daar leven met 6 kinderen, en dat kon niet in zo'n sfeer. Ik was boos en zei "zoek maar een oplossing", maar zocht dan nadien zelf mee om een oplossing. Vrienden opgebeld om te zien of we wat konden regelen voor een tijdelijke opvang... En ik weet ook zelf wel goed genoeg dat je niet zo maar direct daarvoor een oplossing vind..... We spaken af dat we allemaal in huis zouden blijven, maar dat we elkaar zo veel als mogelijk zouden ontzien, of er één van beiden even niet zouden zijn. Zo zijn we de week doorgekomen.... Rot week. En uiteraard hebben de kinderen wel wat gemerkt. Kinderen zijn veel slimmer en alerter dan wij soms willen aannemen.... helaas.
SMS 20/1/12:
E__: Dank je wel om mij/ons op weg te helpen, ik vergeet nooit, nooit wat jij voor mij/ons doet want jij hebt het ook moeilijk. Xxx
L__: Heb je gezegd waarom ik dit alles blijkbaar kon. Nu moet jij er snel achter zien te komen waarom ... en er hard aan werken! Komt hier hopelijk iedereen t goede.
E__: Zal ik zeker doen. Laat me weten als je het moeilijk hebt.
L__: We leven nog na gisteren, maar we zijn er nog lang niet! Wonde is diep. Zal nog hele tijd duren om te helen. Kusje is lastig
E__: Ik heb gevoelt dat kusje lastig is maar je deed het wel, dat is een begin. ZJG x
Mijn zware brooddoos rekker, hij was ver uitgerekt, maar nee, hij was niet gesprongen... Nog intact:
Die tekenen waren er toch wel. Maar inderdaad: liefde maakt blind, zeggen ze. Maar ik ben niet helemaal blind hoor. Ik mag van mezelf zeggen dat ik licht hoogsensitief ben. Of het een vloek is of een zegen: dat laat ik even in het midden. Het is een zegen, in zoverre dat je vrij veel opvangt wat de meeste anderen ontgaat. Het gaat over subtiele dingen. Intonatie, gebaren, bewegingen, snelheid van praten, het doen en laten, ... Maar het is ook een vloek: je wil wel eens dat je dat allemaal niet voeld, hoorde, zag, rook, .... Het komt nog wel terug in dit verhaal. Ik moet er ook bij vertellen dat ik niet zwaar hoogsensitief ben. Ik moet dus niet echt "afkicken", me dikwijls afzonderen of zo. Ik moet niet gaan lopen uit een lawaaierige omgeving, een drukke winkel of markt, ... Gelukkig heb ik daar geen last van.
Voorbeelden van tekenen:
Toen we nog maar een goeie maand samen waren (oktober 2010), maar wel in een duidelijke en uitbundige relatie, vertelde ze plots dat ze op een warme nazomerdag, een dag die ze niet moest werken, samen met een vriend een namiddagje in een bubbelbad had gezeten in zijn tuin... Ik dacht dat ik niet goed hoorde, en vroeg haar wat meer uitleg. Ze keek raar op. Ik vroeg of ze zoiets eigenlijk wel normaal vond. Ik zou het ook niet in mijn hoofd halen om te gaan zwemmen met een "vriendin", ook al zou er niks zijn voor de rest... Pikant detail: die "vriend", waarmee ze in het bubbelbad ging zitten, was diezelfde vriend die werd vermeld in haar (v)echtscheidingsprocedure, als zou die met haar toen (tijdens haar huwelijk) een relatie hebben gehad. Tenminste: ze wisselden op zijn zachtst gezegd pikante berichten met elkaar. Wat er voor de rest gebeurde, dat weet ik niet. Was trouwens ook van de periode voor ik E__ leerde kennen. Maar de bubbelbad historie, die bleef bij mij toch wel een beetje hangen.
Toen we elkaar al een tijdje kenden, vroeg ik haar ook naar haar verleden voor haar huwelijk. Ze was 39, en nog maar 7 jaar getrouwd. Toen bleek dat ze daarvoor nog wel eens getrouwd was geweest. En na jaren in vriendschap uit elkaar gegaan, zei ze. Uit elkaar gegroeid. Ik nam er vrede mee, het was ook helemaal ergens in een regio waar ik geen banden mee heb, dus het verhaal kon niet worden bevestigd of ontkend. Nochtans er waren de nodige twijfels over, en die zijn daarover in de loop van de tijd alleen maar toegenomen: Als ze eerst lange tijd tegen me zei dat ze deze warmte nog nooit had meegemaakt, dat dit de eerste keer was dat ze dit voelde en dat ze dat wilde houden voor de rest van haar leven, maar je hoort haar later verklaren dat ze in dat huwelijk voor die 7 jaar eigenlijk ook wel best een warme relatie had, dan begint het bij mij toch wel te borrelen.... Zeker na een paar jaar samen, en een paar van haar uitspattingen, begon ik me vanbinnen toch af te vragen of het gewoon "uit elkaar groeien" is geweest. Maar bon, wat had ik er aan. Het was lang geleden, en het stond los van ons leven dat we hadden. Het kon waar zijn, of ze heeft ook daar een hoop geheimen over. Ik weet het niet, en het maakt me ook niet meer uit. Die uitleg mag ze misschien ooit wel aan iemand anders geven.
En voor dat huwelijk waren er nog verschillende vriendjes geweest, maar daarover werd niet veel gesproken. Het leek wel taboe als ik daar over begon.
De Story. Geen probleem voor mij hoor. Maar na het bubbelbad-verhaal, kon ik het toch af en toe niet laten om me daar even laatdunkend over uit te laten, in de zin van "zolang je je maar realiseert, dat wat daarin vermeld staat, niet de norm is van de modale mens, heb ik er geen probleem mee dat je zoiets elke dag wil lezen". Een weekblad vol roddels, eenzijdige verhalen, gemixt met pikante leugens of verdraaide waarheden.... Maar ja, de mensen lezen het graag zeker. Ze worden graag bij de neus genomen als het ware. Herinner je mijn allereerste bericht in deze blog: mensen worden soms graag belogen, omdat het dikwijls wordt gebracht als leuke sappige verhalen. Ieder zijn meugje, maar mij kan het maar matig boeien. Tenzij voor de sport: om te proberen achterhalen waar de leugens of onwaarheden zouden kunnen zitten ;) Wel... is mijn verhaal hier dan misschien geen Story-verhaal... tja. Ik vindt het alleszins niet zo sappig. Zet mezelf hier ook mee "te kakken", heb het aangevuld met conversaties. Story schrijft wel eens wat zonder bronnen te checken, ik niet. En waar ik niet zeker van ben: dan schrijf ik dat ik niet zeker ben, of ik schrijf "misschien". Lijkt me fair. Noot: "misschien" durf ik ook wel eens sarcastisch neerzetten, maar dat zal in de context wel duidelijk zijn ;)
Over haar familie werd alleen maar gesproken als het nodig was. Logisch: ze had geen warm nest gekend vroeger. Dus er was, wij mijn weten, bijna alleen maar contact op momenten van feestdagen en verjaardagen. Daarbuiten af en toe tot regelmatig eens een telefoontje met haar kinderen. Maar het bleef wel altijd opvallen oppervlakkig. Nochtans.... dat zowel de ene als de andere zijde eigenlijk wel zou willen dat dat beter ging. Wat? Wat zegt dienen Antwerpenaar met zijn frank bakkes nu? Wel ja, je leest het goed. Eigenlijk willen ze allemaal beter en meer contact. Wel, doe het dan gewoon? Wat houdt jullie tegen?...... angst voor de warmte misschien.... (aantrekken en afstoten, tiens, waar ken ik dat van?)
Over mijn familie ging het des te meer. Ik kom wel uit een "warm nest", en er is regelmatiger contact. We wonen ook maar een 10 à 15 minuutjes van elkaar rijden. Nochtans, ik ga daar wel heel bewust mee om. Mijn ouders zijn zowat de liefste mensen die ik ken, en ze menen het ook altijd goed. Ik kan begrijpen dat ze voor iemand wat "verstikkend" kunnen overkomen voor iemand die niet uit een warm nest komt. Nochtans, ik had uit mijn huwelijk met mijn Ex al wel mijn lessen geleerd (toen was dat gelijkaardig, die had ook nooit een warm nest gekend als kind): Mijn ouders zien we regelmatig, en die springen ook regelmatig in voor de opvang of van school halen van de kinderen, maar ik laat hen niet toe om zich te veel in te laten met mijn gezinsleven. Daar trek ik een streep. Ik kies voor mijn gezin, en bespreek liefst alles eerst in mijn gezin, en dan, als het nuttig of nodig is, ook met hen. In die volgorde. Daarmee heb ik mijn ouders in het verleden best wel eens pijn gedaan. Je mag het hen vragen. Begrijpelijk. Maar zij begrijpen ook waarom ik dat deed. Niet om hen te kwetsen, wel om mijn gezin te behoeden en het warm en leefbaar te houden.
Na een half jaartje relatie (en perikelen met haar ex, omdat E__ nog in de woning woonde uit haar echtscheiding, die nog verkocht moest worden), stelde ik voor dat ze met haar 3 kinderen bij mij zou intrekken. Eerst bij wijze van "proef" in de vakantie. We spraken er veel over, en besloten het eens te proberen, en het een kans te geven. Dat lukte van in het begin vrij aardig. Er is hier ook plaats genoeg voor een koppel en 6 kinderen. Het zou niet overal kunnen ;)
Maar, eerlijk is eerlijk, ik kreeg ook vooraf, en tijdens dat samenwonen, regelmatig te horen van E__ dat ze haar hier nooit "thuis" zou kunnen voelen. We hebben daar uren over gesproken, en ja zelfs wel eens een ruzie over gehad. Op één of andere manier had zij het idee dat hier nog te veel aan het huis kleefde van mijn ex-vrouw (haar officiële uitleg was dat toch). Wel, dat kon en kan ik met klem ontkennen. Ik had en heb zelf ook niet liever dan dat er hier nog zo weinig mogelijk van mijn ex te merken was. Andere meubels, andere plaatsen, opnieuw geschilderd, alle herinnering weg, andere decoratie, andere gewoontes en gebruiken met mijn kinderen, nieuwe afspraken gemaakt met hen.... Dat werd blijkbaar door E__ allemaal niet begrepen. Heel jammer. Heb haar dikwijls genoeg gevraagd waarom zij daar zo veel waarde bleef aan kleven, daar wat dat voor mij en mijn kinderen zelf net helemaal niet het geval was. Rare kronkels, echt. Het zal verder nog terugkomen in conversaties. En deze kronkel bleef regelmatig terugkomen. Het leek onoplosbaar.... (later bleek duidelijk dat het alles met haar verleden te maken had, en niets met mijn huis, of mijn verleden)
Ondertussen staken we heel veel tijd in de kinderen. Terecht. Want als het daar ontspoort, dan is ook meestal het NSG (nieuw samengesteld gezin) er aan voor de moeite. Dat weet iedereen. Als er wat kinderen anti-NSG gaan uitspelen, dan zijn de meeste koppels een vogel voor de kat. De inspanningen voor de kinderen waren niet eenvoudig, maar ze lukten voor het grote deel wel. Ondanks dat 4 van de 6 wel een periode gekend hebben met wat bezoeken aan de kinderpsychologe. Normaal ook: ze hadden allemaal een echtscheiding en de gevolgen daarvan te verwerken, en het liep daarin niet altijd van een leien dakje.
Maar het gevaar zat m.i. ergens anders, en dat bracht ik ook regelmatig ter sprake: De nodige aandacht en tijd voor en met elkaar. "Ons" en "Samen" waren wat mij betreft meer een maar aan de orde, maar dat werd bij haar dikwijls heel raar ontvangen. Er was nochtans dringend nood aan, om de voeling met elkaar niet te verliezen. Om niet te "verdrinken" in de zorg om de kinderen. Ik was er bewust mee bezig, en probeerde haar dat ook te laten inzien. Met wisselend succes. Maar dikwijls werd het dus fout begrepen. Als zouden we die tijd voor elkaar altijd moeten "plannen" (dus niet spontaan). Maar er was ook dikwijls nog weinig tijd voor "spontaan", of het kwam er niet van. En in mijn ogen is er weinig mis mee om eens te zeggen: we zoeken een oplossing voor de kids, en we zijn samen even weg... Integendeel: dat moet zeker af en toe eens kunnen.
We gingen hard, wij twee. We praatten urenlang samen, deden leuke dingen samen, waren meer en meer bij elkaar, en sliepen ook meer en meer samen. In de dagen dat we (of één van beiden) kinderen hadden, hadden we zowat elke avond contact met elkaar, chatten en/of bellen. Het werd een vaste gewoonte. En, aangezien het zo goed liep, en ik ook niet hou van heimelijk gedoe, stelde ik na een tijdje voor om ook onze kinderen in te lichten. Niet zonder risico, want in het begin was mijn scheidingsovereenkomst nog niet ondertekend. En met haar ex liep het al helemaal voor geen meter. De ex van E__ (die ze steevast "de voze" of "de klootzak" noemt), ging tijdens hun huwelijk al jaren vreemd, en dat was iets waar ze van walgde. Het trof wel dat ze mij dan tegenkwam, want ik krijg daar ook de weubbes van. Ik mag er niet aan denken hoe zo iemand zijn leven leidt: constant moeten liegen en verzwijgen, opletten wat je tegen wie zegt,... pfff, ik zie niet in wat je daar plezierig kan aan vinden. In wat voor een leven leeft je dan? Nee hoor, geef mij maar een old-fashioned one2one relatie, waar ik me voor de volle 100% kan geven, en 200% als het moet ook. Dat is ook waarom het volgens mij zo echt klikte tussen ons, in het begin. We praatten daar uren over, en het was ook heel duidelijk dat dit dingen waren die voor haar ook niet konden. Uiteraard. Ze onderging het jaren....
We spraken dus veel over onze echtscheidingen, maar uiteraard ook over het werk, over elkaars familie, vrienden, en uiteraard en vooral: over de kinderen. Ik maakte ook aanstalten om echt kennis te maken met elkaars kinderen, en dat gebeurde, en liep eigenlijk wel vrij vlot. Het moet gezegd dat het contact tussen mij en haar kinderen wel vlotter verliep dan tussen E__ en mijn kinderen. En dat was misschien ook wel logisch. Haar kinderen waren kleuters en begin eerste leerjaar. Ik had al 2 tieners, en nog eentje in de lagere school. Bovendien was er tussen E__ en mezelf ook wel een verschil, in zo verre: ik kom uit een warm nest, zoals ze zeggen. Wat ik van haar hoorde uit haar jeugdjaren, was allerminst een warm nest te noemen. Een wat moeilijkere jeugd in de Westhoek, met een paar familiedrama's, vader op jeugdige leeftijd verloren, en het feit dat je over gevoelens gewoon niet kon en mocht praten.... Erg wel. (noot: ik wist er wel wat van, maar veel van deze informatie kwam pas later boven, maar daarover verder meer) Maar dat schepte op zich ook wel een hechte band tussen E__ en mezelf. Zij voelde voor het eerst dat zij ook kon leven in een warm nest, nu eindelijk, bij mij. Samen met de kinderen. "Gij zijt het beste wat me kon overkomen", en "waar heb ik dit verdiend" waren regelmatig zinnen die uit haar mond te horen waren. Ik vond het uiteraard wel vleiend, ik was zelf ook vragende partij voor dat "warm nest". Voor de rust en een gelukkig leven voor mijzelf, voor E__ en voor die 6 kinderen die toch al een scheiding hadden moeten doormaken.
November 2010 ondernamen E__ en ik de trip van ons leven: naar het zalig warme Athene. Smoorverliefd, en zalige dingen gedaan ginder :) Op een heel speciale plek, met een historische betekenis, sprak ik haar aan. Ze wist niet wat er ging komen. Ik vroeg haar of, als we de grote hinderpalen hadden opgeruimd, ze met mij zou willen trouwen... Ik kreeg zonder aarzelen een volmondig ja. Tranen van geluk. We hebben daar lang gekust en de omhelzing leek zelfs nooit te zullen stoppen.
Bemerkingen: ik had het in mijn verklaring in Anthene op de Pnyx over "grote hinderpalen opruimen". Ik moet toegeven dat ik die toen nog niet volledig kon ischatten. Dat er nog wat verleden moest worden verwerkt had ik al we gezien, maar hoe die en hoe ver dat ging...kon ik toen nog niet inschatten.
De Pnyx is een bijzondere historische plaats in het antieke Athene (ca jaar -500). het ziet er uit als een gewone heuvel, met zicht op de akropolis, maar op die plek is de basis voor de democratie gelegd. Het volk mocht er vrij het woord nemen, zijn gedacht zeggen, en daarna werden er beslissingen genomen. Ze kreeg van mij ook die volledige uitleg bij die plaats nadien, om duidelijk te maken waarom ik mijn verklaring daar aflegde. Evenwaardigheid, en alles tegen elkaar kunnen zeggen.... is van het grootste belang.... Zal verder blijken dat ze nooit zo ver is gekomen dat ze dat volledig begreep of wou/kon inzien helaas;
Maar, toch waren er wat aanwijzingen af en toe dat er wat schortte:
Een paar goeie vrienden maakten wat grapjes over een zekere E__ die, net zoals ik, ook in een scheiding verwikkeld was. Ze stelden af en toe voor om samen eens iets te gaan drinken, of een fietstochtje te ondernemen. Zo konden we elkaar leren kennen. In juli had ik daar nog niet veel oren naar, ik was mijn laatste gevecht nog aan het leveren voor mijn op springen staande huwelijk. In augustus was ik daarmee volledig klaar (zie hieronder), en was dat voor mij ook helemaal van de baan. Ik was niet op zoek naar een nieuwe liefde, daar had ik nu even eigenlijk geen behoefte aan. We hadden ook meestal één van beiden kinderen bij ons (ik heb 3 kinderen, zij had er blijkbaar ook 3).
Maar einde augustus belde een van de vrienden op om te zeggen dat E__ daar bij hen zat. Ze had een verkoopavond kinderkleding achter de rug, en ze waren daar nog wat aan het drinken en napraten. Ik had verder niks om handen, dus ik dacht: ach wat: ik ga er gewoon naar toe. Thuis loop ik toch maar de muren op. Uiteraard wat onwennig daar tussen dat kransje uitsluitend vrouwen ;). Maar ik zat naast haar, en er hing wel wat chemie tussen beiden in de lucht. Zo veel was duidelijk. Veel in de groep gebabbeld, maar niet echt afzondelijk met haar.
Het werd al flink wat later, en het was een weekavond. Afscheid van iedereen genomen. En naar huis.
Een vriendschapsverzoek via facebook. En dadelijk wel met elkaar aan de praat/chat geraakt. Elkaars verhaal vrij snel aan mekaar toevertrouwd. Over het verloop van de scheidigen, elkaars kinderen, de job, vrienden, .... Urenlang hebben we gechat, en ook gebeld. Ook de dagen daarna. Soms tot een stuk in de nacht. Ik had echt een waauw-effect, en dat was overduidelijk bij haar ook het geval.
We spraken af om iets te gaan eten in een leuk restaurantje in Antwerpen 1/9/2010. Zij was die dag al thuis, ik moest nog van mijn werk komen, dus we spraken een haalbaar uurtje af, zodat ik niet te laat kwam ;). Bij het afspreken werd het duidelijk al een beetje warmer. Ze stelde voor om bij haar te douchen.... Ik verstomde even, en maakte er een grappig ommetje mee. Misschien nadien hé, eerst een gezellig etentje en mekaar beter leren kennen misschien? Het ging dan verder ook over mijne rug wassen en zo.... Man, ik kan niet zeggen dat het me onberoerd liet :) :)
Zo gezegd zo gedaan. Ik pikte haar eerst thuis op, had een bloemetje voor haar mee (mini-roosjes), met als boodschap: "wat je goed verzorgd, kan heel lang mooi meegaan". Daarop volgde een zalige, warme knuffel. (Dat had ik in jaaaaren niet meer gevoeld). Een voorbode voor de rest van de avond, zeer zeker. Een gezellig romantisch dinertje werd het, er werd subtiel aangeraakt, het was in één woord: super. We wandelden arm in arm naar de auto terug. En ik bracht haar naar huis. Ging nog mee binnen, en ja, wat ik mezelf nooit zou zien doen hebben (zo bén ik toch niet?), gebeurde wel. De douche kwam er wel degelijk, en we eindigden in haar bed. Het was een feest, voor mij een bevrijding van jaren, voor haar ook (zo zei ze toch toen, hoewel nadien soms ook wel anders werd gezegd, maar bon,... verliefd, ...).
Het was nu in ieder geval zeker: we waren een heerlijke relatie gestart.
Randbemerkingen: het mini-roosje hield het geen week uit, en ik had in Antwerpen een parkeerboete die avond... Maar ik geloof niet in zo'n voortekens... bedenk ik me...
Mijn verhaal tot 2010 (einde van mijn 17-jarig huwelijk, in de marge):
Na een paar jaren al vechten voor mijn huwelijk (zij had persoonlijke problemen, wou niet meer verder,...) werd het me in augustus 2010 wel pijnlijk duidelijk dat we het huwelijk beter in onderlinge toestemming konden beëindigen. We zouden een afspraak maken bij de notaris om een regeling te maken m.b.t. de kinderen, verdeling van de goederen e.a. Ik had de afgelopen 2008-2010, vanaf ik het wist, de moeite gedaan die ik kon om de problemen bespreekbaar te maken, om ze boven te krijgen, en toen het duidelijk was dat dat niet lukte, vroeg ik ook herhaalde malen aan mijn toenmalige vrouw om samen hulp te gaan zoeken. Die bleef dat halsstarrig weigeren. Waarom? Ik vraag het me nu nog af....
Uiteindelijk gingen we toch naar een "bemiddelaar", maar mijn agenda (inventariseren probleem, bespreken, kijken wat verder kan, en pas dan de optie scheiden bekijken) strookte niet met die van haar (alleen maar scheiden). Het enige wat we daar bereikten was de afspraak om onze 3 kinderen in het huis te laten wonen, en een regeling te maken dat ofwel mama ofwel papa bij hen was, maar niet samen. Van mei 2010 tot september 2010 was het dus om de 2 à 3 dagen valiesje pakken en gaan logeren bij mijn ouders. Het doet je wel wat hoor, als je daar na 17 jaar terug staat met je valiesje, en in je oude kamertje mag gaan slapen. Pas op, ik ben heel blij dat ik mijn ouders heb, en dat ze er voor me stonden! Echt waar. Maar dat ontneemt je niet je gevoel van ontheemding.... Je kan dat niet beschrijven, ik wens het niemand toe, maar je voelt pas hoe dat voelt als je het zelf hebt moeten doorstaan. Er kwamen tranen bij. Strong big bear in tears :(
Einde juli mijn laatste wapenfeit: ik vroeg aan de vrederechter om beide partijen gewoon bij hem op kantoor te roepen voor een informeel gesprek. Niet verplichtend, gewoon uitspreken waar het op aan kwam, en dan samen bekijken wat de beste opties zijn..... Het mocht niet baten: ze antwoordde met een brief van een advocaat... :s Toen was voor mij de veer gebroken.
Ik omschrijf het steeds zo: ik kan lang en trouw voor een goeie relatie vechten, maar het werkt bij mij als bij die grote dikke rekkers die we vroeger rond onze brooddoos murwden: Kan heel veel verdragen, je kan dat heel ver rekken, maar als je het te lang en te ver rekt, dan springt die plots, en is m niks meer waard. Wel: toen knapte mijn rekker. Het was over and out.
We hadden moeilijke gesprekken om de scheiding te regelen, maar deden het uiteindelijk gewoon bij de notaris. Oktober 2010 werd de EOT (Echtscheiding in onderlinge toestemming, voor de niet ingewijden) getekend.
Het verhaal van E__ voor 2010: Het scheidingsverhaal van E__ (enkel haar verhaal, vandaag de dag komen er stilaan andere verhalen boven):
Ze was 7 jaar getrouwd, maar ondervond al jaren dat haar man vreemd ging. Ontkenning van hem was steeds het verhaal (belangrijk, dit gaat nog veel terugkomen). En telkens opnieuw proberen. Tot het in 2010 escaleerde toen E__ aangaf dat ze er wou mee stoppen. De stoppen van haar Ex begonnen duidelijk wat door te slaan. Er is "gevochten" en er zijn "handtastelijkheden" geweest, soms in bijzijn van de kinderen, waarvoor klacht is neergelegd bij de politie (ook onthouden hé). Soit, het is een mottige vechtscheiding geworden, voor de rechter in eerste aanleg, nadien in beroep over hoederecht e.a., maar uiteindelijk 50/50. De scheidingsperikelen zijn nog blijven doorgaan tot einde 2013 alstublieft. Pas dan is de vereffening-verdeling daar uiteindelijk getekend, en is hun gemeenschappelijke woning verkocht.
Over het haar verhaal van voor dit huwelijk werd meestal snel over gegaan. Na verloop van tijd pas, kwam ik van haar te weten dat ze daarvoor ook nog wel eens getrouwd was geweest, en daarvoor ook al wel eens had samen gewoond.....
Soit, dit is het verhaal dat ik van haar te horen kreeg. Je zal zien dat in de loop van de jaren, er meer en meer barsten in haar verhaal zijn gekomen, die me, samen met al wat verder is gebeurd, uiteindelijk hebben doen beslissen om te stoppen om verder te leven met iemand die niet anders kan dan verder leven in leugens...
