Ben mss ook nog vergeten vertellen dat, naar aanleiding van mijn ondubbelzinnige vraag in mijn email aan haar, ze inderdaad de bewuste Dirk uit haar FB contacten schrapte, hem liet weten dat ze geen contact meer wou, en ook zijn nummer wiste in haar telefoon. Jammer dat ze dat pas deed nadat ik daar achter vroeg (bedenk ik me nu terug), maar het belangrijkste was voor mij toen dat ze dat toen wel direct deed.

Situatieschets: er was bij mij uiteraard veel twijfel. Kon dit nog goed komen? Was dit een toeval, een relatietest, ...? Ik zag haar nog graag, en we waren al zo'n eind samen opgeschoten. Het liep vrji aardig met de kinderen (en met 6 kinderen is dat aan zich al een prestatie), we deden ook leuke dingen samen,...  OK, het was niet allemaal rozegeur en maneschijn, maar waar is dat wel? Na die moeilijke weken werd er toch meer en meer gesproken, vooral op het moment (kinderloze week) dat ze terug kwam van het 2-wekelijkse bezoek aan de psychologe. Er werd heel veel verteld, en dat was goed. Er kwamen dingen naar voor uit haar verleden, die ze eigenlijk voor een stuk had proberen verdringen, maar dat wreekte zich. Zware dingen kan je niet verdringen, die moet je proberen verwerken en een plaats kunnen geven.

Een paar bedenkingen toch, die ik toen had, en met momenten haar ook uitte:

• Waarom moest ik er meestal achter vragen om erover te praten als ze terug was van de psychologe? Kon ze dat niet uit eigen beweging? Antwoord: het was al pijnlijk genoeg voor haar.  (mijn bedenking nu, en die komt wss nog terug: is daar wel alles verteld geweest?)
• Het ging vooral over de invloed van haar verleden op haar gedrag nu. En dat stak me persoonlijk eigenlijk op den duur wel wat tegen. Wat met het heden? Wat met de hele periode dat we wel samen waren, en er echt iets moois opbloeide? Wat met de warmte waarmee alles werd omringd?...  En dan zo maar
• Waarom moest ik er achter vragen wanneer we daar samen naartoe konden gaan (of ergens anders)? Tenslotte zat ik daar ook maar op mijn kin te kloppen...  Ik begreep best dat zij eerst e.e.a. op een rijtje moest kunnen zetten, maar ondertussen....

• Het ging inderdaad vooral over haar verleden. En ik maakte daar ook duidelijk dat dat mij voorkwam als iets waar je niet alles kan achter verschuilen.
• De psychologe was eigenlijk spaanstalig, dus, de verstaanbaaheid en begrip was niet altijd optimaal.
• Ik was na die voorgaande gesprekken een beetje de vreemde eend in de bijt. Voor mij niet zo lastig, maar als ik er op terugkijk, kom je toch wel met een ander verhaal binnen dat wat daar misschien al neer lag...  Het werd in ieder geval niet helemaal begrepen. Of dat vooral door de taal, dan wel door wat er voordien in afzonderlijk gesprek wel of niet gezegd is, dat weet ik niet. Dus ik laat het in het midden

Maar, ... helaas ook waren er mindere momenten, en terugkerende twijfels mettertijd.

Na het schitterende communiefeest, is er toch een flinke discussie ontstaan. E__ liep toen heel krikel over haar familie, waarvan ze vond dat die zich niet zo leuk en vooral afstandelijk hadden gedragen. De discussie 's avonds ging in se over de kinderen als ik me niet vergis. Wat daarop volgde heeft mijn geheugen daarover echter vervaagd. Ze werd op een bepaald moment zo kwaad dat ze met de schuifdeur is beginnen heen en weer slagen als een wilde. Zo geweldig dat de sluiting van het raam deels stuk was gebroken. Een tijdje eerder had ze al eens een drinkglas met zoveel geweld op de tafel neer geplant, dat ik dacht dat het er los door zou zitten, of het glas kapot, of haar had. 't Het was gelukkig Ikea kwaliteit (het glas en de tafel toch al zeker ;) ) 

Het werd ook duidelijk dat ze af en toe niet meer helemaal bij de zaak was. Ik ga niet alle details weergeven, maar het geleek een beetje op wat ik merkte rond de jaarwisseling (zie eerder relaas). Alleen kon ik nu wel merken dat ze het beter verborgen probeerde te houden....  Ze leerde dus wel bij, maar niet de dingen die we hadden afgesproken duideljk. Het zou niet meer gebeuren, dat was de afspraak. Ze had haar lesje wel geleerd in januari (en dat had ik ook wel een hele tijd geloofd).  Maar de twijfel stak dus daardoor terug de kop op.

Begin augustus op het Casa Blanca festival (ja, toen was dat nog in volle glorie) was ik een avondje naar daar (E__ had toen even geen zin) met vrienden van een aantal optredens in het rock-genre gaan genieten. Op een bepaald ogenblik werden die vrienden, van achter mijn rug begroet door een man, die ik na enkele seconden herkende als de bubbelbad-man van nazomer 2010 (zie eerder in het verhaal). Hij had me nog niet herkend omdat hij mijn achterkant passeerde. Sprak mijn vrienden verder aan, maar toen zijn blik de mijne kruiste, stokte zijn gesprek....   Heb je ooit al een haas zien wegrennen voor een vos? Wel, ik alleen in een natuurdocumentaire, en ... ja daar, op de wei van Casa Blanca. Hij maakte zijn zin niet af, en stoof er als een haas vandoor. Zijn vrienden die bij hem waren, waren hem gewoon kwijt. Ik stond er naar te kijken, en dacht daar wel het mijne van. Bij mijn thuiskomst later, sprak ik E__ daarover aan. Eerst zei ze niks, maar toen zei ze: "met het gedrag van iemand anders, heb ik toch niks te maken?". Neen, da's waar. Maar waarom zou hij moeten wegduiken, als hij geen boter op zijn hoofd had? 

In september werd het helemaal moeilijk. Het was een periode met bekvechten met haar ex, over de al dan niet noodzaak van kinderpsychologie voor hun oudste dochtertje, maar ook, via hun advocaten, om een poging tot ouderschapsbemiddeling, want de communicatie tussen die 2 exen zat volledig onder nul, waardoor er ook werkelijk niks kon. Ik probeerde haar te steunen waar ik kon.

.....