Email: 27/9/2012 L aan E+vrienden+familie: Moeilijke dagen – ondersteuning kinderen.

Hartelijk dankt voor jullie berichtjes. Een teken dat het jullie raakt, en dat je erom geeft.

Het zijn moeilijke dagen, en er komen er ongetwijfeld nog.

Ik probeer nu dag en nacht mee te werken om de verhuis tijdig te doen lukken.

Da's het minste wat we nu kunnen doen voor de kinderen.

Morgen zijn Lxxx, Hxxx en Mxxx hier. (nvdr: 3 kinderen van L__) Zondag komen Rxxx, Sxxx en Nxxx aan in Niel. (nvdr: 3 kinderen van E__)

Voor hen is het helaas weerom aanpassen, en zoeken.... 

Misschien komen er (lastige) vragen, of misschien klapt er één dicht.

Ik heb er goede hoop op dat iedereen de kalmte kan bewaren, en hen de nodige steun kan geven, 

zonder te vervallen in verwoordingen die het hen nog moeilijker zouden maken, of zouden verwarren.

Veel kinderen krijgen schuldgevoelens, omdat ze denken dat ze (mee) verantwoordelijke zijn voor wat gebeurt,

ook al is dit helemaal niet waar. Deze spit is een zuiver partner-probleem en heeft niets te zien met onze rol als moeder resp. vader van de kinderen.

Belangrijk is met hen vooruit te kijken: hoe gaat de dag er uit zien, waar wonen ze, wat blijft hetzelfde,...

Als een koppel ruzie heeft en er geen vertrouwen meer is in elkaar,

als ze elkaar heel erg pijn hebben gedaan, en het valt echt niet zo meer goed te maken,

dan is het echt wel best dat ze niet meer samen blijven wonen, als ze niet echt meer van elkaar kunnen houden.

Dat geeft enkel nog meer ruzie, en dat is helemaal niet leuk voor hen, maar vooral ook niet leuk voor hun kinderen.

Maar zowel de ene als de andere zal de (alle) kinderen toch graag blijven zien! Dat verandert niet.

Aan ons en aan jullie wil ik vragen om hier mee werk van te maken, zonder ook maar in enige vorm denigrerend te zijn over één van ons beiden, of allebei.

Ik wil jullie daar reeds vooraf voor bedanken

26-09-12 woensdag (daags na de escalatie)

E__: Mag ik vanaf 8.30h in je huis?

L__: Het was ons huis. Wat heb je nodig?

E__: Ik hoop nog steeds dat het ons blijft. Ik wil hulp zoeken en gerief verzamelen voor deze nacht, logement zoeken

L__: Hoop is wat laat, zowel als hulp. Ons, wat is dat? En met hoeveel man? Gerief kan straks. Laat mr weten wat je nodig hebt. Er staat al wat in garage

E__: Ik wil nog steeds voor ons vechten, ik zie je graag. Ik zoek hulp voor mezelf

L__: Rijkelijk laat, niet? Voor bedrog kan hulp mss op termijn nog helpen, maar voor het liegen???? Denk daar zelf maar eens over na! Hoe kun je daar nog op bouwen?

E__: Ik weet dat ik je pijn gedaan heb maar wil vechten voor ons, er is liefde ts ons. De hulp zoek ik toch. Mag ik $$$$ lijst komen afprinten voor deze avond

L__: Heb ik die flm al ns nt gezien? Printen kan straks nog. Normaal ben ik op tijd.

E__: En toch wil ik vechten! Wanneer mag ik dan komen?

L__: Er staat al wat in de garage. Ik laat wel weten wanneer ik vertrek

L__: Heb je al wat gevonden? Maak n lijst op van wat je allemaal denkt nodig te hebben.

E__: Ik heb al nr 3 psychologen gebeld en wacht nu tot 1 terugbelt. Ik ben nu bij K__ maar voor vanavond nog geen concreet plan. Moet ik definitief verdwijnen uit jou huis en leven?

E__: Heb met advocate gebeld en ik mag proberen sleutel van niel te halen, zij brengt tegenpartij (nvdr: ex) op de hoogte. Morgen afspraak met bank of ik huis kan kopen. (nvdr: het huis uit de scheiding met ex) Ik hoop dat niks van dit nodig is

27-09-12 donderdag

L__: Moest dat nu per se al op Facebook??? Bedankt voor de discretie!!! Hxxx en Mxxx zitten wel op FB... (nvdr: oudste kinderen van L__)

E__: Dat deed je toen toch zelf ook (nvdr: verwijzing naar januari 2012)

L__: Helemaal niet! Ik maakte enkel relatie onzichtbaar! Dat werd bewust niet gepost! Enkel wie wat wist had het gezien

E__: Dat had ik trouwens nu ook gedaan. Niemand let daar op. Heb je van mij n post daarover gezien? K zal het vrijdag wek merken aan de pubers.

L__: veel succes morgen bij de bank en bij de notaris. Als je wil, laat wat weten. Goede raad geef ik altijd aan vrienden. Ik laat de deur op n kier in dat verband. Aan jou om ze te openen, of dicht te slaan.

E__: Bank was goed en minder goed. Rij nu nr jou thuis.

L__: Hoe bedoel je minder goed? Ok als ik vanmiddag heen en weer kom, dan moet het straks mss nt meer? Lxxx en Sxxx komen straks wss ook helpen. (nvdr: met verhuizen van alle meubels en spullen van E__ uit het huis van L__ naar het nog te vereffenen huis uit echtscheiding)

L__: Onze Jxx komt straks ook helpen. Ik even je moeder gebeld enkel om de spraakverwarring 'gebeld naar' uit te leggen. Zal nu wel minder boos zijn.

E__: Vertel straks maar even, het is zo zwaar maar dat mag ik jou n zeggen. Ik mis je

L__: Dat mag je wel zeggen.! Hou vrienden rondom u die je onvoorwaardelijk steunen maar je ook n klets om de oren durven geven. Werk eraan met prof hulp en verander echt. Doe het vr een stabiel leven, en je eigen gemoedsrust. Pas dan ken je de ware betekenis van de bedoeling... zonder ook mr enige behoefte aan enige vorm van avontuurtje. Dit is nu ns een sms om te bewaren ipv deleten zie!

L__: Een stabiel leven voor je kindjes.. moest dat zijn....

E__: Dank je wel en ik wil je in onze vrije week , raar nu, zeker zien. Deze week wacht ik even af op reactie kids en of ik het al kan.

L__: Denk eerst aan vrijdag en zondag. Deadline. En overeenkomen wat we tegen de kinderen vertellen en hoe. Dan n week quality time met de kids. Al geweest? (nvdr: vrijdag komen kinderen van L__ terug thuis na een week bij hun mama, zondag komen de kinderen van E__ thuis na een week bij hun papa).

E__: Psychologe heel zwaar, ook al. Ik moet moet moet rust vinden dat is wat mij parten speelt. Maar ik wil rust met jou! Laat mij maar doen, gaat even helemaal niet meer.

L__: Ja manneke! Hoeveel keer heb ik je gezegd dat je hulp moest zoeken... t was en is echt wel nodig. Maar nu eerst: doorwerken tot zondag.

E__: Rust is niet fysieke rust, maar soit. Neemt niet weg dat mijn gevoel leeg en heel pijnlijk is

L__: Weet ik wel, x 2

28-09-12 vrijdag

L__: Ironie: een zakdoek onder je kussen uiteraard...

E__: Al klinkt het raar, ik hoop dat het je even doet glimlachen.

L__: Stuur alle dingen oog even in sms, ben t al vergeten....

E__: kussen, dons, fototoestel, mand in kast fototoestel

L__: Pfff. Relatieve rust. Traantjes gedroogd. Besef moet nog komen. Mxxx was t eerst en t meest emotioneel. Toch ben ik blij vr hem dat m t kon.... kapot

E__: Geef Mxxx een knuffel, we werden net vrienden. De meisjes een kus. Het doet hier ook pijn, ik zal ze missen. Ik laat weten als ik thuis ben en dan kun je nog bellen als je wil

E__: Ben onderweg

L__: Was t maar waar...

E__: Gps geeft als thuis kontich, voelt vreemd dat na al die tijd het ook zo voelde echt

L__: Klinkt heel raar! Heb 2 jaar steeds anders gehoord en gevoeld.

einde september 2012, we zouden het laatste weekend samen, met een vereniging waar ik in het bestuur zat, een leuke groepsreis doen naar Amsterdam. Alles was geregeld. Ik had normaal mijn kinderen dat weekend, maar zorgde voor opvang, zodat we dit toch konden meemaken. Het zou een goed gevuld weekend worden: culinair (kan dat wel in Holland? ;)  ), maar ook musea, een boottochtje, fietsen met tandems door de stad, leuke cafeetjes, en ... een gegidste wandeling langs de walletjes stond ook op het programma uiteraard. De ironie wil dat de subtitel van het weekend inhield "koekeloeren bij de hoeren"....

In een onbewaakt moment, ze moest even weg en ze had haar facebook vergeten sluiten, dus die stond nog open, zag ik een wel heel pikant, zeg maar gerust pornografisch getint chatgesprek open springen "ping" met een zekere Ba_t. Een zekere? .. Nee hoor, het was geen onbekende: het was die dekselse jacuzzi-man!! De bubbelbad boy! Ik kon mijn ogen niet geloven! Dit was toch niet waar zeker! Dit was geen gewone vuile praat, dit was elkaar opgeilen ! Ze spraken blijkbaar een soort code af, om er zeker van te zijn dat het wel veilig was om vrij met elkaar te chatten "....", en ze hadden ook afgesproken ook nog om zeker alles te wissen!  Waarom?  Ik las verder...  over wat ze al of niet van kleding aan hadden..... en het werd erger en erger..... "Ik ben al helemaal nat geworden".... en hij over "afwisselend zacht erin en eruit en dan weer hard en diep stoten".... Ik stond perplex. Eigenlijk was ik blij dat ik neerzat toen ik dat zag, of ik had er gelegen, denk ik. Voor de tweede keer op rij verging mijn wereld. De grond zakte onder mijn voeten weg.... terwijl ik verder las in dit onvoorstelbare gesprek.  Walgelijk.

Wat een situatie! Dit was dus de bange haas die wegdook, maar daar kon zij toch niks aan doen???? je, deuuu!!!

Dit was dus de man waarmee ze in de nazomer van 2010 rustig mee in een bubbelbad zat, zonder meer, ze kende hem gewoon van aan de schoolpoort????  Maak dat de ganzen wijs!!!

En hij werd met naam en toenaam genoemd in het vonnis van haar (v)echtscheiding, als zou zij toen zeker iets met hem hebben gehad (er zaten zelfs afdrukken bij van wat ze tegen elkaar zouden geschreven hebben in berichten. Die heb ik niet allemaal gezien, maar dat hoeft nu ook niet meer). Haar argument steeds: Bij hem vond ik troost en begrip...   Jaja, zeker wel. Maar nog wat anders ook duidelijk. Maar dat was uiteraard voor ze mij leerde kennen. Geen probleem dus. Maar wat met het liegen daarover dan?  Niks aan de hand?

Ik had er even genoeg van. Ben naar buiten een luchtje gaan scheppen. Mijn maag was gekrompen zodat ik dacht dat ik moest braken. Maar ik heb mezelf tot kalmte aangemaand.  Gelukkig waren er toen geen kinderen. En ik deed wat ik vond wat ik moest doen:

Nee, ik wreef er haar niet met haar neus in. Maar ik vroeg haar, zoals ik de laatste tijd daarvoor al wel meer deed: waar ben je eigenlijk mee bezig? Want ik had alweer zoveel tekenen dat ze met van alles bezig was dat niet deugde. En u raadt het antwoord al: er was niks hoor. Ik zag spoken. Maar nu wist ik het uiteraard wel helemaal zeker!... En nu liet ik niet meer los. Ik zei dat ik er schoon genoeg van had van al dat naast de pot pissen, maar vooral van al dat liegen, dat steeds maar erger werd. Nadat ze eerst vooral heel stil was, werd ze dan nog zelf kwaad ook. Toen was het voor mij helemaal genoeg.  Ik wees haar het gat van de timmerman. " Wij wonen vanaf nu hier niet meer samen!"  Eerst daagde het duidelijk nog niet dat ik dat meende, maar toen ze zag dat ik dat wel meende, sloeg het helemaal om. Van "dat meen je niet" , over "ik heb helemaal geen relatie met iemand anders"  (dat was ook het onderwerp niet, ik vraag me af waarom ze die opmerking maakte?, misschien was er dan toch nog wel wat meer, maar dat doet er nu niet meer toe), tot uiteindelijk smeken om te mogen blijven, en "maar ik zie je graag", en "ik wil niet weg",....  Maar ik kon dit niet meer houden. Ik vroeg haar om de nodige spullen voor een paar dagen te pakken, en de rest zouden we nadien wel regelen, nu moest ze onder mijn ogen vandaan, en liefst zo snel mogelijk. Ik was te boos om hierover nog verder te debatteren, dit had op dat moment geen zin.  Ik nam de sleutel van mijn huis van haar sleutelbos, moest haar nog een paar keer van me af houden omdat ze me aanklampte, maar ik walgde daar op dat moment van. Toen dacht ik alleen maar: "zo snel als mogelijk weg, en stop met liegen".  Ik was er kapot van. Ben naar buiten gelopen, de straat uit wou ik. Eerst liep ze achter me aan, nadien met de auto. Ze vroeg om in te stappen. Snapte ze dan niet dat dit geen zin had? Ik wou alleen maar weg, zij weg, ik weg,....  Ben terug naar huis gestapt.

Ze is half boos, half wenend vertrokken. Ik bleef op dezelfde manier achter. Kapot van verdriet, de woede had ik uit mijn benen gestapt...