SMS berichten 9/3/2014

L: Hoe was de wissel?

L: Hoor het mss later wel. ...

Geen reactie op deze 2 sms-berichten... Vond ik heel jammer.   Ik wachtte nu ook al een week om even op een rustige manier te kunnen praten. Geen relatie meer, een punt er achter, maar wel even wat praktische afspraken maken over hoe er verder mee om te gaan.  Wie moet nog wat aan wie, hoe gaan we verder om met de kinderen, met vrienden en familie, ....  Hopelijk kon dat nu rustig.  Maar ja, dan moet er wel contact zijn he...;  Ondertussen had ik grote kuis gedaan in huis, om mijn zinnen te verzetten, en de lente/paas decoratie een plek gegeven, en die ook wat aangevuld.  bij de lenteschoonmaak ben ik een autosleutel tegen gekomen, waarvan ik aannam, gezien het merk, dat dat de reservesleutel van E__ zou zijn. Die moet daar dus nog gelegen hebben van in 2012. Kan ik dus maar best terugbezorgen.

Foute inschatting van mij:  ik stap in de auto, en ik rij er naartoe....  Als ik toen wist wat ik nu weet: dan was ik niet gegaan.......   De avond was al een stukje gevorderd als ik naar daar rijdt.  Ik wil aanbellen, maar ik hoor de stem van E__ en ook een mannenstem. Ik wacht even met aanbellen, want de stemmen gaan de gang in .... naar boven......  Ik belde aan, nog eens, tot 4 keer toe, met tussenpozen van een paar minuten denk ik. De bel gaat geweldig, je hoort ze zelfs tot buiten, en ze bleef gelukkig ook niet "plakken", want dat gebeurde daar regelmatig. Geen reactie, er werd niet open gedaan. De tV bleef beneden vrolijk verder spelen......

Als ik toen wist ......   Ik sta daar dus, met de beste bedoelingen om te praten, na een week wachten en op mijn kin kloppen, met de reservesleutel van haar auto in de hand, en mezelf belovende van niet boos te worden.....   en dan hoor je er 2 naar boven gaan..... waarschijnlijk om een postzegelverzameling te vergelijken, of de boekhouding na te kijken, ... of zo.... nemen we maar aan.   Maar ik was wel serieus teleurgesteld....   Terug naar huis, of wachten....   Als ik toen wist.....

Ik nam me voor om te wachten tot ze toch terug alleen was. Ik had geen zin in een extra confrontatie met weet ik veel wie. Ook hier, achteraf gezien, beter niet gedaan dus. Was gewoon beter naar huis gereden, en in mijn bed gekropen.  Neen, dus.  Een aantal uren gewacht in de auto, tot er, nam ik aan niemand meer was.  Het was middernacht voorbij toen er terug beweging kwam.  Ik zal E__ door het raam, en zij zag mij ook.  Begaf me naar de voordeur, maar ze deed niet open. Geënerveerd als ik was, heb ik dan gedaan wat ik beter niet had gedaan: ik ben in haar auto gekropen, die schuin over de deur stond, en die ze dus duidelijk vanuit het raam kon zien, om haar uit de dagen, en toch tot een gesprek te kunnen komen.  Volledig verkeerd van mij, ik was beter al lang daarvoor naar huis gereden.  Maar mijn actie resulteerde wel: ze kwam naar buiten, en ze trok blijkbaar ook een foto van mij bij de auto. Daar raakte ik maar weinig van onder de indruk eigenlijk. Er ontstond een korte woordenwisseling. En een boerenhandel-koewissel:  ik wou met haar praten, en zij wou haar autosleutel.  Wel, ze heeft haar autosleutel gekregen onder de belofte dat we zouden praten.  Ik gaf haar de sleutel, en we gingen naar binnen.  Ik ben bewust niet verder geweest dan de gang beneden. Hoewel ze me, na herhaalde ontkenning dat daar ook maar iemand de boekhouding was komen nakijken, uitdaagde om overal in huis naar "nen boekhouder" of naar "sporen van boekhoudactiviteiten" te gaan zoeken.  Daar ben ik niet op ingegaan, waarom ook, daarvoor kwam ik niet. Wel heb ik haar daarover even de levieten gelezen. Of ze vond dat dit normaal was? Ze wist dat ik zat te wachten om te praten, en ze wist dat ik zou wachten tot haar kinderen weg waren,, en dan zoiets?  Ja, ik was zeker niet goed gezind, dat mag duidelijk zijn....

Soit, ze had haar sleutel, maar het beloofde gesprek kwam er niet.  Ze zei gewoon niks.  Geen sorry, niks over de kinderen, niks over nog wat te regelen, geen tekenen van berouw, laat staan enige vorm van erkenning, geen afspraken over hoe verder omgaan met, .... niks van dat alles. Stoicijns de lippen op elkaar. Toch zeker die die kunnen spreken.:s.  Ik kwam mijn belofte (de sleutel) direct na, maar een "gesprek" heb ik niet gekregen.  En dat maakte me alleen maar minder goed gezind.  Ze zal het dan wel een tirade of een monoloog noemen waarschijnlijk. Wel, ik had gehoopt dat ze toch iets zou hebben gezegd. Ik heb vragen genoeg gesteld, maar daar kwam niks antwoord op. Niks. Tirade zal het ook wel niet geweest zijn, ik heb geen buren gezien of gehoord, laat staan politie. Ik heb E__ ook met geen vinger aangeraakt, dat zou ik nooit doen. Heb ik iets stuk gemaakt? Neen. Heb ik wat ontvreemd of toegevoegd, aan haar huis, haar auto, weet ik wat? Neen.  Allemaal cowboyverhalen nadien die er alleen maar op uit zijn om me zwart te maken....  Uiteindelijk ben ik op haar vraag vertrokken.  Ze heeft het toch zo'n 1 à 2 uur volgehouden om echt helemaal niks te zeggen.  Echt straf.  En ik was alleen maar een desillusie rijker.  Hoe kan je in godsnaam gewoon niet praten!?  Moet dan gewoon echt alles kapot?  Niet alleen een relatie, maar ook alles wat daar ook maar heeft rondgehangen?  Kinderen zijn van geen tel? Wat praktische zaken die beter geregeld zouden zijn, alleen maar meer en meer onderwerp van modder gooierij laten worden?   Mij gewoon verder blijven uitdagen met leugens en stilzwijgen, goed wetende dat ik dat niet zo maar mijn naam zou gaan laten bekladden? Een gesprek over de centen? ....    Het is blijkbaar allemaal nodig om daar een loopgravenoorlog over te laten woeden... Komt het door de afkomst van de Westhoek? Die zouden net beter moeten weten.  Het heeft daar alleen maar 5 jaar ellende en heeeeel veel slachtoffers gebracht. Maar heeft het daar wat opgeleverd?  Niks.  Wel, hier ook niet.  Niks, alleen maar doffe ellende, als gevolg van niet kunnen en/of willen communiceren.

Eerst alles doodmaken door niet communiceren, ondanks dat je weet dat je je relatie in gevaar brengt.  En dan niet communiceren om er voor te proberen zorgen, dat als de relatie dan toch moet gestopt worden, van dat dan op een deftige manier te proberen doen.....   Ik zal dit waarschijnlijk nooit volledig verstaan. Zal wel aan mij liggen zeker....

Soit, ik heb hier mijn hart en ziel bloot gelegd. Zet mezelf hier letterlijk volledig bloot.  Zeg ook onomwonden wat ik zelf  beter niet had gedaan, wat ik misschien beter had gekund,...  waardoor ik het voor mezelf wel moeilijk zou kunnen maken.  Maar.... zoals al meermaals gezegd: eerlijkheid duurt het langst, en de waarheid haalt de leugen wel in....  Wel:  hier ligt ze se!   Ik schreef ze neer, onverbloemd, voor eender wie, inclusief mezelf !  Ik daag eenieder, die hierop enige vorm van kritiek zou willen uiten, om voor zichzelf na te gaan hoe ver hij/zij zelf zou willen gaan om eerst zijn relatie te proberen uitbouwen en bestendigen, dan ervoor te vechten (in de goeie zin van het woord) om ze niet in gevaar te laten brengen, en uiteindelijk, om te proberen om ze op een zo net mogelijke manier neer te leggen als blijkt dat het niet meer levensvatbaar is....

Wel, ik heb voor die 3 gestreden, en ik heb er heel veel energie in gestoken.  Wat te veel zo bleek achteraf, want ik heb een paar weken heel diep gezeten. Gelukkig is dat nu weg, en hopelijk komt dat ook niet meer terug.  Te veel energie en moeite er in gestoken: ja, inderdaad, maar dat was volledig mijn eigen keuze. Dat is den aard van het beestje zoals ze zeggen.  En dienen aard zal niet echt veranderen.  De scherpe kantjes zullen er misschien wel af gaan, dat wel. Maar aan de basis ben ik nog steeds dezelfde.  Ik ga niet meer zo lang doorgaan, dat voelde ik nu de laatste keer al. Ik zal ook nog sneller merken en  inpikken op iets dat me niet OK lijkt.  Ik ga ook geen moeilijke situatie meer uit de weg. Ik pak ze aan om ze niet te laten verrotten.  Rottigheid genoeg gezien voor een tijdje nu.

SMS berichten 8/3/2014

L: Poging 4....

E: Niet nu      (en dat kon ik begrijpen, want ze had haar kinderen op dat moment nog bij haar..., ik zou wachten tot ze zondag vertrokken )

L: Mss later dan eens als het kan. Kan nuttig zijn. Ik hoor wel van jou wanneer het gaat.  Ik stuur alleen vandaag nog wel een mail.

Email 8/3/2014 van mezelf, aan E__ en enkele vrienden:  The long and winding road....

Lieve pennevriendjes van weleer, vrienden van toen, van nu en van straks,

We schrijven ongeveer anderhalf jaar later. En ik die dacht dat ik toen een moeilijke brief stuurde.... Je wil niet weten hoe lastig deze is. Ik had het jullie dit liever allemaal persoonlijk verteld, maar dit is praktisch onmogelijk om dat voor iedereen op dezelfde manier en op hetzelfde moment te doen, laat staan om dit ook tegelijk aan E__ te laten weten. De inhoud heeft ze al langer, en dat dit er aan zat te komen, weet ze ook wel. Er is echter compleet geen communicatie meer. Jammer.

Ongetwijfeld hebben jullie al vernomen dat er nu wel effectief een dikke streep onder E__ en L__ is getrokken. Geen jojo bewegingen meer, want ik kan begrijpen dat het op den duur op de never ending story, of gewoon de story, of thuis of andere familie-soap begon te lijken. Ik kan u bevestigen dat dit het laatste seizoen was. Nee H$$$, nee L$$$, helaas niet het feest waarop jullie hadden gehoopt.

Na een heel koele (voor mij en ik neem aan ook voor haar, een eenzame), los-van-elkaar-periode, oktober-december, wat mij betreft om allebei eens goed na te denken en te bezinnen (ik liet de hele tijd "de deur op een kier"), waren wij, na een rustige opbouw in december, begin januari terug voorzichtig en in stilte van start gegaan, met de nodige voorzichtigheid, gezien het al een paar keer fout afliep. De wijze woorden van M$$$ indachtig, misschien was het daarvoor eerder gewoon veel te vroeg... We hebben er bewust voor gekozen om dat voor ons te houden, vooral op E__ haar vraag, om te kijken wat het gaf zonder te veel interferentie van buitenaf. Voor mij was dat alleszins de enige reden van die stilte... Een uil is geen kieken, dus wie ogen in zijn kop heeft, had met de verhuis, of op een ander moment al wel kunnen zien dat er wel weer terug wat was... Ik hield me enkel om die reden op de vlakte.

Opnieuw denk ik vandaag dat E__, en vooral Nxxx, Sxxx en Rxxx, nu jullie steun en hulp zeker kunnen gebruiken, en ik ben ervan overtuigd dat jullie die rol ook zullen blijven opnemen. Ik ben niet haatdragend, ook al ziet E__ dat op dit moment wel zo. En ik kan zelfs een stukje verstaan waarom dat dit in haar gedachtegang zo lijkt. Niets is minder waar.  Dit bericht heeft op geen enkele wijze de bedoeling om met modder te gooien, zwart te maken, om eender welke relatie te verzuren, dwingende keuzes te maken, of wat dan ook voor slechts. Hij dient voor mij twee doelen die me deze week flink verscheurden:

• *De waarheid en eerlijkheid laten zegevieren, want er is al genoeg gelogen en vooral verzwegen. Daar kan ik niet tegen. Het is wat het is. Benoem het, aanvaardt het, en dan kan ook iedereen verder. En het hele verhaal graag. as it is.
• *Geen onnodige bruggen opblazen met mensen die me nauw aan het hart liggen. Jullie dus allemaal. En inderdaad: Els staat er ook bij.

Ik heb bewust dagenlang gewacht dus met dit bericht, opdat voor iedereen, zeker voor "ons", de rust wat zou zijn weergekeerd, en ik dit in alle evenwicht en zonder overladen emoties kon weergeven. Ettelijke keren nagelezen. Ik hoop dus ook dat dit bij eenieder zo kan binnenkomen.

Ik heb de afgelopen jaren mijn brede schouders mee onder een zwaar kruis gestoken, uit pure liefde, in het begin onbewust, nadien bewust, waarbij ik me steeds voornam ons naar een gelukkige oude dag te kunnen leiden, in een rustig, warm en liefdevol nest, wat iedereen verdient. Omdat we mekaar graag zagen, en wat mij betreft au fond nog, en ook elkaars kinderen. Spontaan denk ik aan B$$$'s levenswijsheid "ge moet een ander zijn problemen niet de uwe maken". Helemaal mee eens, maar trek je die lijn ook strikt door met je levenspartner, vraag ik me even luidop af....  Wel, in die relatie ik niet ... Ik ga ervoor, met hart en ziel, en als er problemen opduiken, dan spring ik in de bres. Voor mij hoort dat zo in een liefdesrelatie. In goede en kwade dagen, er samen voor gaan. Of daar nu een ring of een contract aan vast hangt of niet. Liefde is een werkwoord.

Ik schreef haar afgelopen zondag 2 pure en ongezouten limericks over onze laatste jaren. Daarop krijg ik vooral, en nu alleen nog stilzwijgen. Eén hadden jullie ongetwijfeld al gevonden. De andere nog niet:

Die ooit mijn verloofde uit Niel, van haar ex veelwijverij op haar ziel, ik zag haar diep graag, maar nu krimpt weer mijn maag: bedriegen kan ze bij haarzelf toch wel zien

Een Kontichse man hoorde zijn vrouw, liegen over vermeende ontrouw, toen begon hij te zoeken, dat bracht hem tot vloeken, want hij vond wat hij niet vinden wou

Puur en ongezouten zal het zeker zijn... Mijn excuses daarvoor, maar toch... Ik maakte er mee mijn probleem van, want ik zat er middenin. Maar het aanpakken en veranderen, dat moet E__ zelf doen. Dit kon voor mij niet meer blijven duren. Lees de limericks anders maar 3 keer, niet omdat ze zo moeilijk of onduidelijk zijn, maar wel om het 3 keer door te maken, want dat deden wij de afgelopen 2 jaar. En ik weet meer dan jullie denken, dat dit moeilijk te vatten is, al 2 jaar lang, te meer omdat daar nooit veel is over gezegd. En omdat het niet helemaal zal overeenstemmen met wat je voor de rest ziet. En ja hoor, veel van de rest was er. Liefde en passie, aandacht voor de kinderen, werken en genieten, ..... weet niet wat er buiten te zoeken was.

En V$$$, ik begrijp het heus, als je daar nooit hebt gestaan, wordt je wss niet achterdochtig. Stel je voor dat je je partner plots "anders" ziet doen, je merkt aan alles dat er iets niet pluis is, en dat er wat wordt achtergehouden, je spreekt die daarover aan, het wordt ontkend in alle toonaarden, maar je merkt het opnieuw. Dat gaat zo wekenlang door.... tot je begint te twijfelen aan jezelf. Je weet wat je allemaal ziet, hoort, voelt, .. maar je twijfelt ook aan jezelf (tegen beter weten in) omdat het je geliefde is, en die zou toch niet tegen je liegen.... Het wordt zo flagrant, dat je voor de verscheurende keuze komt om ermee te stoppen, of door te gaan. Wel vrienden, ik ben van het volhardende type. Velen zouden het waarschijnlijk opgeven. Ik deed dat niet. Ik zocht manieren om de duidelijkheid te krijgen die er moest zijn, en die kwam er. "dat bracht hem tot vloeken, want hij vond wat hij niet vinden wou". Helaas.. ik ben licht hoogsensitief, daar kan ik ook niet aan doen (zoek op HSP. Gelukkig niet in die mate dat ik daar "last" van heb. Mensen die dat in ergere mate hebben, kunnen moeilijk tegen lawaai of drukke beelden, hebben meer kans op migraine, trekken zich regelmatig terug in stilte.) Ik heb het in deze situatie wel degelijk mogen ondervinden.... En verder... ik maakte van wat ik vond geen misbruik, smijt en smeet het niet op straat, maar ging de confrontatie aan, op zoek naar berouw en spijt, naar verdriet over pijn, maar vooral naar verandering en vergeving, respect, en het verbeterd en dieper verderzetten van de liefde als dat kan. Ik moet helaas vaststellen dat dat laatste niet mogelijk is, gezien er enkel boosheid, ontkenning, afstrijden,.. op zijn gevolgd. Dat is er voor mij volledig over.... na keer 3.

De wijsheid van B$$$ indachtig, moet ik dit nu van me af, zeker ten overstaan van die mensen waarom ik geef. Het is niet "meer" mijn probleem. Mijn schouders zijn er vanonder als partner. Maar voor mezelf wil ik niet dat enkel een verhaal van "mijn zoeken en mijn vinden" bij jullie wordt gedeeld, en de rest maar fijntjes wordt verzwegen of ontkend. Dat kan voor mij niet. Ik ben er niet fier op, op dat zoeken en vinden, maar ik weet waarom ik het deed, en ik weet hoe ik er mee omging. Overtuigd om het toch nog te kunnen keren... helaas. En bovenal: ik maak niet kenbaar wat ik vond die keren... maar het was way out of line. Maar soit, voor mij gaat het zand erover. De wonde geneest wel stilaan. En ik heb, door wat ik net heb beschreven, het grootste deel van mijn rouwproces al doorgemaakt in de beschreven strijd. Het geeft maar aan wie ik ben, en E__ weet dat. De kruik gaat zolang te water tot ze barst. Ik omschrijf het meestal zo: ik heb een sterke rekker (type grootvaders brooddoos, of de ring van de steriliseerbokaal), die veel veerkracht aankan, maar trek hem niet volledig over, want dan springt hij, en is hij niet meer te maken.

Opnieuw stel ik dat te trekken levenslessen verder zullen uitmaken of wij (E__ en ik), maar ik bedoel ook wij allemaal, nog verder een goeie vriendschapsband kunnen aanhouden. Vandaag is dat misschien wat vroeg om daarover uitspraak te doen. Ik zie bij E__ nu vooral vermijding, negeren, kwaadheid, stilte... hopelijk ebt dat weg, en kan het komen tot aanvaarding, verwerking, en op weg naar beter. En excuus hoop ik al niet meer op. Een liefdesrelatie is niet meer mogelijk, vriendschap misschien wel, na het voorgaande... Hoewel... nadat eerder Nxxx Sxxx en Rxxx "ontvriend" werden, is E__ zelf ook niet langer meer bevriend stel ik vast... Nochtans spraken zowel Nxxx als Sxxx mij vorige week spontaan zelf aan via fb chat. Dat was al een eeuwigheid geleden. Kinderen zijn slimmer dan we denken...

Opnieuw hoop ik ook dat wij ex-bijna-buren-geweest en gemeenschappelijke goeie vrienden, ook verder contact houden, hoewel dat uiteraard vanaf heden iets minder frequent en/of niet altijd evident zal zijn. Veel zal afhangen van het voorvermelde mogelijkheid tot vriendschapsband uiteraard, maar ook van hoe dit bij jullie binnenkomt. Ik wil niet in de weg lopen, of ten koste gaan van de jarenlange band met E__ en de kinderen, niet in het minste van peter- en meterschap. Ik maak me geen illusies, vraag geen keuzes, oordeel of veroordeling. Dat is geenszins mijn intentie.  Dus ik verneem straks wel van jullie wat er kan. Weet, ik sta er voor open. Graag.

Dit was moeilijk om brengen, maar ik vond dat ik het moest doen. Het roert me zeer, en ik neem aan dat het jullie ook zal bewegen. Ik zal wel zien en ervaren wat het in de toekomst teweeg brengt.   Groetjes, en tot in den draai.    L__

PS: Als het onderwerp geld ter sprake mocht komen, vraag je ook maar volledige openheid. Dat laat ik nu maar even aan anderen. Ik ben een man met een hart en ik vroeg om zelfs daar nog over te praten. Dat kan blijbaar niet meer. So be it.

Email 6/3/2014 van mi

E__ ,    Uw aanbetalingen: totaal: -------- € :    Kosten: totaal: -------- € :       …….

werkuren voor verbouwingen: 24/1-1/3, bewust onderschat: ca ---- u à ---- €: = --------- €    belachelijk laag gunsttarief zonder factuur, vraag maar na, zeker voor weekend en nacht.   de verhuis, het mee kiezen en aanhalen van materialen, en afval storten, heb ik uiteraard niet meegerekend    verder hoop ik dat je niet vergeet dat ik de aankoopprijzen overal plat heb onderhandeld waar mogelijk, omdat je budget beperkt is.   Aanbetalingen - kosten = -------- € - -------- € = - ---- €

Ik herinner je nog wel aan de te herstellen schade aan mijn schuifraam tijdens één van je woede-uitbarstingen, die je op jou ging nemen: die raam ik op ca ----€. Ik vroeg een schadebestek op, maar kreeg deze tot op heden nog niet ontvangen.  Graag nog te vergoeden dus op mijn zichtrekening: ---- € Ik sta open voor enig ander redelijk voorstel. Met mij valt te praten. Hoeft niet nu, het kan ook later. Maar ik wil het wel geregeld, zodat het niet blijft hangen.

Liet ik voorlopig buiten beschouwing:

• mijn voorschotbetaling 16/1/2012 (terwijl je je in Madrid zat te mijmeren over je eerste bedrog dat uitkwam) …. voor stapelbed Sxxxx & Rxxx dat ik nooit terugkreeg: ---- €
• mijn kapotgedraaide boormachine ------- in je badkamermuren: ca -- €?
• de materialen die ik van mezelf gebruikte en zijn verwerkt ter plaatse: niet te bepalen.
• de kosten voor hestel van de 3 scheuren in mijn hart: priceless, en ook in geen enkel opzicht maar enige vorm van berouw die je daarover kan tonen.

Hoe het al dan niet contact verder verloopt, wat je wel en vooral wat je verzwijgt ten velde, en hoe je met dit voorstel omgaat, zal waarschijnlijk wel van invloed zijn op mijn gedrag.  Het ligt nog te gevoelig, maar het betert me stilaan wel. Jij wil dit snel, dus ik stuurde je het zo snel als mogelijk.   Voor mezelf is het even op adem komen, letterlijk en figuurlijk. Heroriënteren in mijn leven zal ik straks voor de tweede keer bekijken. Denk dat het iets meer dan 3,5 jaar geleden is...   Op 1/9/2010 stal je mijn hart, op 1/3/2014 gaf je me bij volle bewustzijn de doodsteek, daags na mijn knieval.   Mvg,   L__

SMS berichten 6/3/2014

E: Ik wens je veel succes met mijn centen, met ___euro kun je al wat doen.    Ook tof dat je alle lijm en lint meenam     Veel succes ook met lobbywerk

L: ??? Is dat het?    Welke lijm welk lint?    Lobby werk? ??

L: Zoals verwacht gn antwoord.   Ik heb niks lijm mee. Tegellijm staat in de gang. Rolmechanisme badkamer is al vervangen, rollint behouden. Nog goed en mocht niks kosten.   Niks lobbyen, last van je leugens? Jouw problemen heb ik jaren mee gedragen, nu niet meer. Ik gooi ze af, vertel de volledige waarheid aan wie ik dat nuttig acht voor mezelf. Zonder rancune. Kijk jij maar wat je zelf doet en laat. Zal je al werk genoeg mee hebben.

L: Stoor ik je?

L: Wou gewoon eens een rustig contact. .. mss later

Chat  van 5/3/2014 naar elkaar:

L:   (nvdr: post van E__ op facebook, maar die kreeg ik niet rechtstreeks, alleen onrechtstreeks te zien: werd me doorgestuurd, met de vraag wat er aan de hand was)

Denk niet te veel aan degene die je stress bezorgen.

Wees dankbaar voor degene die je een glimlach bezorgen

Dat je me afblokt en afschermt, zal wel een reactie zijn op mijn zoeken naar bevestiging van wat ik eigenlijk al wist. Maar laat het evenzeer een antwoord zijn op mijn vraag om me te laten weten op welk soort vriendschap nog mogelijk is. Dat je me klootzak noemde bij het vertrek zal daar ook wel bij horen.

Ik zal jou vertellen waar je stress vandaan komt: van je eigen leugens, en van het feit dat die je blijven inhalen. Wat je zocht is gemoedsrust, maar je doet er zelf alles aan om die niet te vinden. Zoveel gemiste kansen.... En morgen nog... de waarheid haalt de leugen wel in. Daar kan je nooit buiten.

Dankbaarheid voor de glimlachen of beter is me blijkbaar ook niet gegund. Jammer.  Ik neem de mooie en leuke herinneringen mee, en die laat ik ook zien. Jij duwt ze weg, en gaat vlug voor oppervlakkig wat anders.

Ondanks alles wens ik je ooit het echte geluk. Niet in het minst voor je kinderen.  Want die zie ik ook zielsgraag, zij kunnen er niks aan doen, maar zijn weeral de voornaamste dupe van de historie.    Grtjs,   L__

E:  zolang je mij openbaar en prive blijft zwart maken kan er geen vriendschap zijn.  Je bereikte je doel, ik ben afval en iedereen kent het verhaal nu en leverde de nodige commentaren.  Stop ermee voor mijn kids het te lezen krijgen, want ook dit gebeurt.  

Kun je ervoor zorgen dat mijn zuurverdiende centen teruggestort worden zodat ik ervoor kan zorgen dat mijn kinderen op zijn minst een deftige woonst kunnen krijgen.  En wat er bij mij gepost w, dat zette ik er niet op, dat is weer zo een of ander ding waar ik waarschijnlijk ooit eens op kliktte   E__

L:  Er is een hemelsbreed verschil tussen zwart maken en de ingehouden waarheid van de afgelopen periode vertellen aan wie het wil weten.  En wees gerust: ik vertel ook de dingen van mezelf waarop ik niet fier ben. Kan jij dat?  Ik zal maar hopen dat je ooit het verschil zal begrijpen, en dat je ook ooit zo eerlijk kan zijn.

Vriendschap, dat moet je verdienen. Als wat je net schreef je enige visie is die je hebt, en je kan mij geen andere visie tonen,  als dit het enige is in de afgelopen dagen dat ik mag (terug)krijgen, dan is het maar magertjes, niet?  Als het daarbij blijft, dan ben je mijn vriendschap niet waard.  Wat weet jij over mijn doelen? Blijkbaar weinig, dat leest zich hier. Ik slik, ik kom in het reine, ik leef, en ik ga verder, op zoek naar geluk.  En over zwartmaken en afval... 't is maar wat je (alleen) wil zien zeker?  Denk eerst voor jezelf maar eens na wat jij rondvertelt, en vooral wat je daarbij verzwijgt, achterhoudt en liegt, voor je je een oordeel over mij velt.  Zwartmaken en kleineren is niet mijn doel, maar dat je het lastig hebt met het evenwicht, en de waarheid, da's duidelijk.  Toch zal die er zijn. De waarheid haalt de leugen in, zoals ik zei. Je oogst alleen wat je gezaaid hebt.

Ik nam jouw probleem de afgelopen jaar mee op mijn schouders, tegen beter weten in, omdat ik je graag zag.  Wel, nu gaat dat probleem er af. Het is niet langer het mijne. Ik moet het kwijt. En tegelijk ga ik verder.  Als je daar een probleem mee hebt, dan is dat heel spijtig. Misschien had je je dit eerder moeten bedenken.  Jij noemt mij kootzak. Moet jij weten. Ik beschimp jou niet, daar schep ik geen plezier in.  

Over je kinderen: da's emotionele chantage! Ik zie die graag, dat weten ze, en jij ook.  Maar ook zij hebben eigenlijk recht op waarheid en oprechtheid. Dat geldt evengoed voor mijn kinderen. We zouden daar als ouder een voorbeeldfunctie mogen in zijn.  Dat ik gewoon plots zonder zeggen er niet meer ben is wel fair? En welke leugens zullen zij te horen krijgen? En vooral: wat krijgen ze zeker niet te horen?  En die leeftijdsbeperking op facebook heeft zo zijn redenen trouwens. Dat jij ze er op jonge leeftijd op toe laat, dat is jouw keuze.  't Is maar de vraag of ze daarvoor al lang niet meer wisten dan jij je kan indenken. Kinderen zijn niet van gisteren hé.

Ik heb me kapot gewerkt en meer gegeven dan wat normaal kan geacht worden.  En in dat kader is je opmerking over "een deftige woonst" dan ook zeker volledig misplaatst.  En over je post: da's een belachelijke uitleg, dat weet je best zelf ook. "ooit eens op geklikt" pfff. Leef maar gerust verder in je leugen.  En ondanks alles wat jij blijkbaar denkt... ik meen het nog steeds goed, voor iedereen. Dat zal nooit veranderen.   L__

E:  je kunt het me moeilijk kwalijk nemen dat ik nu de communicatie naar jou beperk.  Wat de kinderen betreft, idem.  En je mag over alles je mening hebben.  Mag ik aub antwoord op mijn vraag of ik mijn centen terugkrijg en wanneer.

L:  Ik neem jou maar 2 dingen kwalijk. De leugens (incl verzwijgen) en het bedrog. Niet meer en niet minder.  Ook weinig woorden hier dan.  Jij mag ook jouw mening hebben, altijd al, en nu ook. Iedereen trouwens.  Je kreeg al antwoord op je vraag, ben er nog mee bezig  

Je kreeg een kortingsbon -15% Brico Plan-it van mij, die is meer waard dan kortingkaart. Ik gaf je ook gamma-kaart.  Kortingkaart is de mijne, ik laat ze terug op mijn naam zetten, ik heb die ook nog nodig.  Wil wel onderhandelen over een kaart voor jou, maar dat zal nu wel niet lukken.

E:  Kortingsbon vervallen  Centen is gewoon overschrijven   Kaart is belachelijk maar doe maar

L:  Er komen nog bonnen. Rest lees je blijkbaar niet.  Ik moet mijn kosten nog narekenen.  Kaart nt belachelijk: je kreeg maximale korting omdat ik daarvoor al zoveel had afgenomen. Stank voor dank. En de uitgestoken hand kap je weeral af. Mijn voorstel om te onderhandelen geldt bij deze niet meer.

L:   En naar het goede voorbeeld van een van jouw goede vrienden, heb ik er zelfs een paar limericks voor veil.  Daarin neem ik de situatie op de korrel, en wat mij betreft mag iedereen het weten. En geen nood: ik vergeet mezelf niet, op het zoeken ben ik echt niet fier. Maar waar veel rook is, is vuur. Zonder rook was ik nooit gaan zoeken. Wie vrij van zonde is, werpe de eerste steen. Ik
deel ze eerst hier, dan gaan ze 't publiek in:

Die ooit mijn verloofde uit Niel, van haar ex veelwijverij op haar ziel, ik zag haar diep graag, maar nu krimpt weer mijn maag: bedriegen kan ze bij haarzelf toch wel zien

Een Kontichse man hoorde zijn vrouw, liegen over vermeende ontrouw, toen begon hij te zoeken, dat bracht hem tot vloeken, want hij vond wat hij niet vinden wou

Oh, en nog wat: als ik dan toch een ziekelijke spion of controleur zou zijn: zeker alles checken he: ingebouwde camera's en microfoons in je huis, kijkgaten in je tuinmuren, vliegende drones boven je tuin, sattelietcontrole, een app op je gsm die je vertelt waar ja altijd bent, afluisterappartuur op je telefoon, een track & trace op je auto,... allemaal nakijken.    En als je daarmee klaar bent, en weet wat voor een grote crimineel ik ben, ga dan zelf maar je afspraken, emails, sms-en, telefoons, ontmoetingen, chatberichten,... eens optellen die niet deugden en dat terwijl je met iemand in een relatie was   (en ik bedoel niet alleen met mezelf)

Ik zal je je zoekwerk naar mijn crimi wat vereenvoudigen: ik ben gene crimineel, dus er valt verder niks te vinden. Valt tegen zeker? Stop het maar in de doofpot hoe dat gekomen is. Maar als je even nadenkt, dan weet je dat het klopt, zoals het vermeld is in de limerick. Er zit wat ziekelijks in je geest, waardoor je steeds maar spannende vreemdgaan avontuurtjes wil opzoeken. Met woorden heb je het meermaals afgezworen, maar je blijft even ziek, want je doet gewoon verder. Steeds geraffineerder, dat wel, maar ik had het telkens gezien, en eigenlijk weet je dat, want ik zei het je ook elke keer. En na die volhardende ontkenning, die o zo overduidelijk gelogen was, zocht ik een middel dat me kon bevestigen of ik nu spoken zag of niet. Helaas pindakaas, het waren nooit spoken. Mijn gevoel zat keer op keer juist. En dan nog: wat denk je dat het gros van de partners die dit meemaken zouden doen? Uiteraard: cutt off, direct gedaan, klinkende ambras, en smijt ze/hem buiten uit je leven. Deed ik dat? Neen, ik bleef je confronteren, omdat ik je graag zag, omdat ik wilde dat je je liefde (ja die was er wel voor mij) niet zou vergooien voor een stom avontuurtje. Of dat je door op 2 paarden te wedden, plots zonder paard zou komen te staan,... En nog kwam je niet uit je tent, hoewel ik je dikwijls genoeg, tot treurens toe zei: kom er zelf mee, laat me er niet achter komen.... m.a.w.: JE WIST DAT IK AAN HET ZOEKEN WAS!!! En dan nog ontkennen, leugen over leugen over leugen. En zelfs als die wordt blootgelegd, kan je het nog niet over je lippen krijgen. Bedenkelijk. Ah, nee, dan ben ik nu plots de ziekelijke crimineel. Belachelijk. Heb ik ooit iets naar buiten gebracht? Heb ik er een "zaak" van gemaakt, smeet ik het tegen je oren? Neen liefje, niks van dat alles. Ik gebruikte het enkel op alle mogelijke manieren om ons op het juiste pad te krijgen. Omdat ik je graag zag (inderdaad, nu is het verleden tijd). Maar blijkbaar mocht niks helpen. Helaas. Ik heb je graag gezien, altijd, zelfs in de lastigste dagen, veel minder als je echt furieus, grof of razend werd (ik bestempelde dat met te zeggen dat ik je toen niet zo graag zag, TOEN, op dat moment dus). Jammer dat het zo ver kan komen, en dat je het zo ver wil laten gaan, echt, dit is gewoon niet normaal. Ik geef me gewonnen, hier kan ik niet tegenop. Sterker nog: hier wil ik niet mee verder. En aangezien dit de derde keer is, all the way, over maanden lange perioden, is het wel welletjes geweest. Finito. Zonder kier, zonder deur.

Ik zal je zoekwerk naar jouw eigen afspraakjes, berichten, chat, e.a. ook sterk vereenvoudigen: je gaat waarschiijnlijk gewoon zo goed als niks meer terugvinden. Ah, nee. Sinds die eerste keer doe je niks anders dan alles wissen. Angst voor jezelf, en de boeman (ik dus), die eigenlijk gewoon iemand is die je graag zag, en je van het slecht pad wou weghouden op de zachtste manier die er te bewandelen was. Ook ziekelijk, die manieren van wissen. En dan alles moeten onthouden wanneer je wat tegen wie zei, en wat er daarop kan volgen en niet.... daar moet je volgens mij verschrikkelijk moe van worden, niet? Is dat mss de reden dat je zoveel slaap nodig hebt? Is het daarom dat je wel eens wat vergeet? Is het daarom dat je soms zelf niet doorhebt dat je iets vertelt wat niet klopt met wat je daarvoor vertelde? Is het daarom dat het zo opvalt dat je hele houding, intonatie, beweging met handen en gelaat, ... zo opvallend afwijkt van wat je zegt als je staat te liegen, omdat je zo hard moet denken om geen fouten te maken?.... Ziekelijk.

Je ging naar de psycholoog om daaraan te werken, en je was op een bepaald moment klaar zei je. Nu moest je het zelf doen. Wel, ik ben geen dokter, geen specialist of wat ook, maar ik geef je wel op een briefje: het is geen haar verbeterd op het hier beschreven vlak, wel integendeel. Je probeert het alleen veel beter te verstoppen, maar dat lukt toch niet. Komt altijd uit helaas. Vroeger of later komt het altijd uit.

Bedankt om het niet te laten lukken. Jammer van al de moeite en goeie bedoelingen van iedereen die er bij betrokken is van dichtbij, en wiens levens je ook maar mee ligt te infecteren met je ziekelijke gedrag: in de eerste plaats je kinderen, mij, mijn kinderen. En verder straks ook je vrienden en je familie.... want neem maar van mij aan, ook daar zal het wel eens dagen

Ik had de beste bedoelingen, omdat ik je graag zag, tot gisteren. Toen was het er echt over. Duidenden druppels in de emmer, het liep over de rand. Gedaan.

In mijn ogen kan je 2 dingen doen:

Meest waarschijnlijk ga je alles van je afwentelen, ontkennen, en alle lelijke dingen in mijn schoenen schuiven. Da's het gemakkelijkste he. Kan je vrolijk je vertrouwde leugenleventje verderzetten, en je bent er vanaf. En je vrienden zullen je krokodillentranen wel mee opvangen. Jij comfortabel getroost gevoel, en zij allemaal het goeie gevoel van jou geholpen te hebben...; wel, ze moesten eens weten. En weet je wat: ze zullen het weten! Als ik nog maar het minste vaststel dat het die richting opgaat, zullen ze het allemaal weten, stuk voor stuk.

Optie 2 is dat je bekent, naar mij, en naar hen, dat je volledig fout bezig was. Dan ben ik gewoon stil uit je leven verdwenen. Weg. Een verderzetting (maar dat is mijn ding niet meer) zou kunnen zijn dat je dit eindelijk voor jezelf eens zou kunnen aanpakken en dat veranderen. Maar dat je die stap uit eigen beweging gaat zetten, die kans acht ik klein. Dan had je het eerder al gedaan.

Ik zal het snel genoeg merken aan de stiltes, horen aan de roddels, vernemen via gerichte vragen en commentaren. En ik beloof je streng maar rechtvaardig dat ik al jouw leugens niet ga opeten. Het zijn de jouwe, niet de mijne. Je gaat niet weten waar je het hebt, want dat ga ik niet toelaten. In geen geval. Wil je dit zien als een dreigement (waarschijnlijk wel), dan is dat spijtig. Ik zie het niet zo. Het is een belofte. Je hebt het volledig zelf in de hand. Ga je verder in de leugen, dan zal ik die platkloppen met de keiharde waarheid

Of leer je uitendelijk erkennen en toegeven dat je volledig ontspoort. Dan zijn er ongetwijfeld mensen die jou zullen bijstaan en helpen. Ik heb dat nu jaren geprobeerd, maar je stak telkens een mes in mijne rug, dus ik zal er niet meer staan. Maar je gaat wel altijd een plaatsje in mijn hart blijven innemen, ik neem de mooie herinneringen mee, en je zal van mij geen last meer hebben. Tweede nacht op rij weinig slaap voor mij, maar dat zal wel beteren. Ik ben een gevoelsmens, en dat weet je, zal eventjes duren, maar ik redt me wel. Als je me bestookt met berichten tijdens de werkuren, ga ik je verwijderen. Ik heb al te veel tijd tussendoor gespendeerd aan onze relatie die we hadden. Nu er geen meer is wil ik hier tijdens de uren niks over horen of lezen. 's morgens vroeg, 's avonds maakt het me niet uit.

Slaapwel