of hoe je vooral zelf veel last hebt als er herhaaldelijk misbruik van je goedheid wordt gemaakt
loyaliteit, overgave en commitment zijn mooie eigenschappen. Maar ze komen je duur te staan als er te veel (mis-)/gebruik van wordt gemaakt, en je die ook niet zelf in voldoende mate mag ontvangen. Niet simpel om die balans te maken, zeker niet als het spel van de liefde niet eerlijk wordt gespeeld.
Begin maart 2014 zette ik definitief een punt achter een relatie van 3,5 jaar met mijn vriendin E__.
Haar manieren van bedriegen, maar vooral al de leugens er rond werden me te machtig.
Ik heb daardoor een moeilijke tijd achter de rug, en wekenlang voelde ik me regelmatig rotslecht en heb ik nog wel eens een terugval. Vooral in de week dat ik zonder mijn 3 schatten van kinderen zit, valt met het alleen zijn soms moeilijk. (In 2010 ben ik gescheiden, en sindsdien heb ik week om week - uitzonderingen niet te na gesproken - de kinderen bij mij, vandaar)
Waarom begin ik dan een maand later pas een dagboek-blog? Wel dat probeer ik in dit eerste bericht wat te kaderen. Verder volgt in flashbacks de historiek die ik in onze relatie mocht beleven. Met ups en downs, zoals het hoort dus, hoor ik je al zeggen.. Wel, we zullen zien... : De inhoud laat ik jullie verder ontdekken, en wordt ook regelmatig verder aangevuld.
Waarom deze blog dus:
Ik kan het hier rustig van me afschrijven, en ik zie verder wel aan wie ik deze blog toevertrouw, zonder de toevallige passanten hier uiteraard, of de mensen die gericht op zoek zijn naar zulke ervaringen.
Dat afschrijven heb ik ook echt dringend nodig, noem het gerust mijn schrijftherapie. Ik praat er ook wel eens over, maar dat gaat niet altijd en overal. Gewoon omdat er soms geen tijd is, er kinderen in de buurt zijn, dit niet altijd pas valt,... en uiteraard omdat er ook nog wel wat anders in het leven dan dat. Ik wil vooral verder, tabula rase, een schone lei, en een nieuw verhaal schrijven. Er zijn momenten geweest de afgelopen weken dat ik het leven echt beu was. Zware zwarte dagen. Dit mag dan ook maar het testament zijn van mijn voorbije 3,5 jaar. Ik heb alles gegeven in mijn relatie, te veel waarschijnlijk, dikwijls meer dan je eigenlijk kan verwachten, maar het werd een aantal keren op een lelijke manier de nek omgewrongen. Die pijn, het onbegrip en de oningevulde vraag waarom, de "verloren tijd", soms het twijfelen aan jezelf, ... je gooit het niet zomaar van je af.
Ik heb een hoog eerlijkheidsgevoel - dat zal een rode draad zijn in dit verhaal - en dat wordt de laatste tijd op een zeer unfaire manier geweld aangedaan. Er wordt me wel eens gezegd: "let it be", en dat is voor mij ook van toepassing op de verbroken relatie. Maar tegen leugens en oneerlijkheid trek ik ten strijde. Dat raakt me in het diepste van mijn vezels, het tast me zwaar in het kruis. Bij deze leg ik gewoon het hele verhaal hier neer. Zoals het is gelopen, met een aantal wezenlijke details die ik me nog herinner, en waarover ik zelfs nog gesprekken kan weergeven. Die zeggen dikwijls veel meer dan een eigen omschrijving. En ja, ik heb een redelijk goed en vooral visueel geheugen, dat komt misschien nog wel een paar keren terug in het verhaal.
Het mag ook als tegenwicht gelden voor de leugens en het stilzwijgen dat nog wordt gecultiveerd. Wie nu nog steeds alleen maar in de leugens en het stilzwijgen wil mee heulen, zou beter eens de moeite nemen om e.e.a. in vraag te stellen, of ook het andere verhaal te aanhoren. Zou dat echt zoveel moed vragen? Misschien geloven sommigen liever in de leugen, omdat dat, neem ik aan, gemakkelijk is, of minder pijnlijk, wat vrolijker ook, ...? Wel. Ze mogen (niet moeten) het wat mij betreft op termijn allemaal lezen of horen. Uiteraard mag iedereen er van denken wat zij/hij wil. Noem me maar een kruisvaarder of zo. Tegen oneerlijkheid ga ik tegenin. Mijn motto: "De waarheid haalt vroeg of laat de leugen wel in". Wel, ik help de waarheid waar ik kan :) Ik ben ook zelf niet te beroerd om van mezelf weer te geven wat ik misschien beter anders had gedaan, of gewoon niet gedaan. Kon iedereen dat maar....
En last but nog least: misschien is het verhaal voor sommigen herkenbaar. Zie je gelijkaardige tekens, of ben je gewoon op zoek naar informatie over een van de onderwerpen. Een gewaarschuwd man of vrouw is er twee waard.... Uiteraard is iedere situatie en iedere persoon anders, dus je kan dit verhaal niet zomaar enten op iemand anders, of een andere situatie. Ik zal je wel vertellen wie je beste raadgever is, en wie het beste weet wat er aan de hand is en hoe het verder moet: dat ben JIJ ZELF. Volg je hart, maar reageer niet te snel, en laat ook je verstand nog even zijn werk doen. Zit je in een gelijkaardige situatie: zoek jezelf professionele hulp, want dat kan je hierin echt best gebruiken. Zo iets is niet simpel om dragen, dus laat je daarin bijstaan. Maar tegelijk: blijf met elkaar praten. Zeg haar/hem wat je stoort, wat je raakt, wat je goed vindt, waar je van houdt, wat je verder niet meer wil, ... Dan kan je jezelf nadien alleszins niet verwijten dat je niet je best hebt gedaan.
Ik las hier een gelijkaardige verhalen, ook op andere sites, en het gaf me de moed om dit ook te doen, nadat ik dus eerder al het advies kreeg om het van me af te schrijven. Bij mij werkt het alleszins. Ondertussen zijn er nog meer verhalen bekend, en ze blijven komen...
Hopelijk blijft mijn verhaal hier wat helder en vlot te volgen. Als je iets niet begrijpt, of je wil verduidelijking: reageren kan hoor;). Het zal uiteraard grotendeels gebaseerd zijn op flash-backs. Maar ik zal proberen die zo duidelijk mogelijk te kaderen. Mijn verhaal hier zal ook mijn belevingen en ervaringen vanaf vandaag en morgen bevatten. Hoe het me gaat, hoe ik nu en straks met dit alles nog om ga....
Dit bericht blijft steeds bovenaan staan. De andere berichten zal je hieronder terugvinden, of in het archief. De oudste berichten beginnen onderaan, dus daar start het verhaal. Links bovenaan vind je titels en het archief per week waarop het betrekking heeft. Helemaal onderaan vind je ook nog navigatiepijlen vooruit of achteruit.
Tenslotte verplicht ik niemand om dit te lezen. Je mag het lezen, maar het moet niet. Wil je dit niet, of kom je op een punt dat je 't niet meer wil weten, klik dan weg naar een vrolijker stukje van het internet ;) Amusement genoeg. Het kan zijn dat het wat tegen de borst stoot, dat je het te openhartig vindt, dat je vindt dat dit niet kan. Jammer. Ik schrijf dit voor mezelf, en voor de mensen die er nog wat aan kunnen hebben.
Voor het eerst sinds begin maart had ik een weekend (zonder kinderen) zonder noemenswaardige terugval. Het zat goeg gevuld, deed leuke dingen, ook al waren die alleen, maar het belangrijkste is dat ik me heb geamuseerd. Heb ook veel in de tuin gewerkt, in huis, en in de verbouwing bij mijn zus, die alles moet klaarstomen om binnenkort te verhuizen. Tandje bijgestoken dus ;). Een etentje, pintje gedronken op een evenement, wat van de zon genoten, en nu nog een warm bad (instead of a quick shower)...
Af en toe komen me nog wel wat verhalen ten ore, maar ik merk bij mezelf dat ze me minder beginnen raken. Het afschrijven begint stilaan zijn vruchten af te werpen. Het raakt me soms nog wel, maar het is meer gelaten. Een gevoel van jammer dat het niet mocht zijn, maar er was toch niks aan te doen. Living in a lie, is not my cup of tea. Ik ben wie ik ben, en ik heb ook graag dat anderen ook gewoon zichzelf zijn. Doe-alsoffers kan ik best missen. Die vallen toch door de mand (al kan het wel eens langer duren ;) ).
Het is misschien raar, maar langs de andere kant ook niet: mede door erover te praten, komen er af en toe ook wel andere dingen boven, die ik nog niet wist. Mensen zwijgen daar uiteraard dikwijls liever over, omdat ze ze zich begrijpelijkerwijs niet willen mengen in de interne keuken van een koppel. Dat is dus de kant "logisch". Ze voelen zich nu vrij om het te vertellen, omdat het gegeven "koppel" nu toch niet meer speelt. Soit, die verhalen mogen maar een bevestiging zijn van wat ik nu ondertussen toch al wist. Langs de andere kant is het toch wel een beetje "raar", omdat ik toch vind dat je onder vrienden wel eens een opmerking mag of kan maken, of iets vragen over iets wat je opvalt of wat je een beetje raar vind. Zolang je die opmerking of vraag maar omzichtig uit, kan daar eigenlijk weinig fout mee zijn.
Straks, of één dezer, probeer ik het verhaal ook nog verder aan te vullen... hoe ging het verder....
Vannacht maar ca 1,5 uur geslapen. Heb onder meer doorgewerkt aan mijn verhaal hier, en ik werd ook niet echt moe.
Normaal kom ik met 5 à 6 uur per nacht wel toe, maar dit was wel echt te weinig. Mijn slaap- en eetpatronen zijn nog niet wat ze zouden moeten zijn. Het heeft me allemaal dieper geraakt dan ik zelf had ingeschat... Te lang volhouden heeft zo zijn prijs....
Vandaag tot nog toe alles redelijk OK, maar mogelijk straks in de vooravond wel een dipje ;)
Het is vandaag exact een maand geleden, dat ik bij haar letterlijk en figuurlijk de deur heb dichtgetrokken, en haar heb gezegd dat het nu wel definitief voorbij is.
Als er, ondanks alles, nog iemand moeite deed in die periode van een maand om toch nog te praten, wat praktische zaken te regelen, te praten over hoe omgaan met onze kinderen, familie en gemeenschappelijke vrienden, dan ben ik het. Van de andere kant: vooral stilte, ontkenning, instandhouden van leugens, verzwijgen van eigen misstappen, ....en zelfs nog meer dan dat (volgt later) Ik contacteer haar al een paar weken niet meer. Mijn goed bedoelde pogingen om de pijn voor iedereen te milderen, worden alleen maar tegen me gebruikt. Ik wordt er ziek van.
Wat ik nog doe nu is voor mezelf, voor mijn kinderen, mijn familie en mijn echte vrienden.
