L: We zullen het doen zoals eerder deze week: ieder om de beurt vertelt een van zijn dromen... jij begint deze keer.

E: ik droom van een rustig (in de zin van geen grote problemen) gezin, ons gezin, in ons huisje. Gewoon harmonieus samen, gewoon. is dat te eenvoudig?  mss maar dat is wat ik echt wil, gelukkig samenzijn.  Saai maar echt wat ik wil.  en saai is in dit geval niet negatief bedoelt. Geen wilde dingen en zo, uitspattingen. gewoon gelukkig samen.

L: ik zie het volgende: RUSTIG: ik weet wat je bedoelt, maar dat zal ten eerste nog even heel moeilijk zijn he, dat weet je zelf ook wel. Kijk naar de afgelopen weken, gene kak zeker (pardon my french)...  En nadien, met 6 kids, zul je altijd wel minstens éne hebben die de nodige problemen binnen gooit. Nog minstens 10 jaar puberale hormonenstoten die het kot op stelten zullen zetten. En ja, dat zal gebeuren... en dan moet je echt wel heel sterk zijn om dat het hoofd te bieden.   Wil het niet negatiever laten klinken dan nodig, maar we moeten daar ook niet flauw over doen. Er zijn genoeg mensen met pubers, maar hoeveel zijn er die er 6 doorheen loodsen?  Velen worden al half zot als ze er 1 of 2 hebben...

L: Ik zie een gezin, direct hernomen als ons gezin, en je weet dat dat ook wel mijn droom nog is, al was die een paar keer heeeeel ver weg.

E: dat weet ik wel maar met rustig bedoel ik rust ts ons, elkaar aanvoelen.  sorry ik laat jou droom vertellen

L: En dan zie ik ons huisje, zeg maar ons huis, anders kom je weer kamers te kort   en zit het er al direct bovenarms op... Ik dacht er ook al direct bij: het blijft toch nog altijd echt wel een teer punt he

E: het wordt dus tijd dat het nu voor de rest van mijn leven is. voila

L: Dat zeiden wel al helemaal in het begin, remember...  (nvdr: 2010)

E: ja

L: Nadien smaakte dacht bij mij echt heel wrang steeds toen ik er aan dacht

E: en toch was het gemeend. alleen toen wist ik nog niet waar ik in zat. ik bedoel in mijn hoofd. dat kon ik toen niet inschatten. en oke, ik weet nog niet wat de toekomst brengt. maar ik weet nu waar de gevaren liggen. en dat ik die niet moet wegduwen maar bespreken. en dat w een uitdaging, maar ene die ik wil aangaan. en dat het niet steeds makkelijk zal zijn dat weet ik

L:  Dat maak met lang de ene kant heel blij dat dat gemeend was, en dat voelde toen ook echt wel goed aan. Anders had ik nooit gevraagd wat ik je vroeg (en ja, ik ben dat niet vergeten)  Maar langs de andere kant maakt het me dat ook wel bijzonder moeilijk. Nu zal het anders zijn, nu ken je de gevaren,

L: da's grotendeels waar, maar dat roept bij mij op dit moment toch nog direct zo gemengde gevoelens op... dat weet je  Ik zie wat er veranderd is, ik voel dat e.e.a. flink is omgekeerd, maar ik zit tegelijk toch ook nog zo vol twijfel of dit allemaal toch en zo knip knip kan omdraaien... ik hoop dat je weet wat ik bedoel

E: het probleem erkennen daar worstel ik al een tijdje mee, er was al een tijd een erkenning van het probleem dat wist je, dat was het moeilijkste voor mij denk ik. Het aanpakken is ook moeilijk maar anders. erkennen van een probleem is moeilijk omdat je weet dat je dat in de problmeen brengt en je jezelf niet verder kunt wegstoppen  ik wou ook geen probleem hebben ,dat wil niemand   snap je?

L: deels, maar niet helemaal. Je had een probleem, en je kon ervan af... Ik kende het probleem niet helemaal, had wel vermoedens, maar wist dat uiteraard niet helemaal of zeker, dus ik besloot om je uit je tent te lokken.  Je kroop toen weg (in je schulp), terwijl ik steeds meer zag dat het er uit moest.  Ik bleef het dan ook telkens opnieuw vragen

E: dat was het worstelen ts probleem erkennen of kop in het zand steken

L: ja, dat heb er denk ik toen wel ongeveer elke keer bij gezegd, niet? En dan komt eigenlijk het moeilijkste van al

E: ja maar het is iets dat ik zelf moest doen. ik moest het toch zelf doen, jij hebt het geforceerd wat uiteindelijk goed was

L: We zijn dan jan/feb door een hoop tranen gegaan, met eigenlijk ook wel een duidelijk besef dat het niet kon, met spijt, met verdriet, ook grotendeels al met het inzicht wat je nu hebt, want dat kwam toen ook al naar boven, niet? En toch stonden we er in september terug. Opnieuw. En dan is de vraag hoe ik daar nu meer verder moet. Vandaar mijn twijfel toch nog altijd ergens

E: dat is zo, het echte worstelen is pas na januari begonnen

L: het begin van erkenning was er begin februari

E: en dat heeft tijd nodig gehad

L: We hebben daar over gesproken.

E: februari is na januari

L: Je ging er ergens voor naartoe. en nadien spraken we erover. We gingen er ook samen naartoe. Weet je nog wat er toen allemaal is gezegd

E: toen zat ik nog niet zover als dat ik nu zit

L: tja, maar je was al wel een stuk op weg, maar je liet dan plots de weg voor wat het was, en dat heb ik nooit goed begrepen, nu nog niet

E: ik denk toch niet dat ik dan al zover was. dat ik het erkende

L: Als ik er dan zelf over begon, kwam er steeds als reactie dat het "oude wonden" opreten geen zin had. De wonde was nog heel vers

E: wel wat ik had gedaan maar dat ik echt een probleem had met mijn volledige verleden, nee, dat is pas erna gekomen. allez. toen is alles beginnen bovenkomen, van ons $$$$$$ en wat ik met den voze meemaekte drong toen mss pas echt door. dat heeft wat tijd gevraagd om alles boven te krijgen, zeg maar, en te beseffen, ik heb echt teveel meegemaakt om te dragen en ik moet niet meer vluchten. als ik nog iemand wil zijn dan moet ik nu iets doen. vertel ik het goed?  Ik vind het zelf niet zo duidelijk maar krijg het niet anders verwoord

L: het is duidelijk genoeg, maar het proces dat je beschrijft is van de eerst weken na de eerste crash in januari. Begin van het jaar dus. Dat was het besef, en het (begin van) erkennen. Dat was er toen al. Je stortte begin februari al het verhaal van vroeger bij jullie thuis eruit, wat je meemaakte, en hoe het je raakte, ook dus duidelijk nu nog.  Dat was toen al gekend.Maar wat is daar al die maanden lang daar dan mee gebeurd? Jij wist dat er wat mee moest gebeuren, het was niet goed. En ik zag dat het niet meer vooruit ging, ik kaartte het regelmatig terug aan, maar ik stootte telkens op een block

E: het 'echt beslissen' van aanpakken of kop in het zand. Daar wostelde ik mee en het afblokken was omdat ik er zelf nog niet uitwas

L: Ik geraakte er zelf grotendeels mee vast in "ons " verhaal. Veel vooruitgang was er in die periode idd niet meer, toch?

E: ik wou wel maar de wil om het zware werk te doorstaan was te zwaar, er is ook zoveel   het was heel zwaar wostelen en dat vroeg tijd

L: Da's allemaal knap, maar waar liet mij dat in tussentijd?  En wat heeft dat bij mij aangericht? Heb je daar een idee van?

E: ik weet het en ja ik voel mij daar ook schuldig over, dat komt er ook bij en niet alleen jou maar ons allemaal, ik weet het

L: Aan dat schuldgevoel hebben we geneen van al nu nog veel. En dat bedoel ik niet in negatieve zien, maar wel als: het is nu eenmaal gebeurd, maar het blijft voor mij nog wel meespelen in wat ik nu voel en denk...  Dat verklaart dus de "twijfel"  Over wat als het straks weer even wat minder gaat.  Wat als er een tijd niet meer wordt over gesproken

E: maar straks zal ik niet meer zijn wie ik het laatste half jaar-jaar was. maar het is ook niet de bedoeling dat we de rest van ons leven daar over spreken he. we blijven wel de rest van ons leven praten, dat is de bedoeling maar niet over dit onderwerk tenzij het nodig is. maar met de jaren zou dat toch moeten wegebben

L: Als dat niet het geval is, zou dat een heel slecht teken zijn, idd. Ondertussen zijn we nog lang niet zo ver  Wat bedoel je dan wel? Je zit al verschillende keren te zeggen dat we het daar niet te lang mogen over blijven hebben... dat klinkt als ontwijken bij mij

E: dat we niet moeten, blijven praten, maar het zal gaandeweg niet steeds meer daarover moeten gaan .  allee lap. nee

L: Ik wil het daar zelf ook niet te veel of te lang over hebben, maar als je 't mij vraagt, toch liever ietske te lang dan ietske te kort.

E: wil jij de rest van je leven blijven praten over mijn misstappen? Mij telkens daarover aanspreken? ik weet heus wel dat ik daar de eerste jaren niet vrij gesteld van zal zijn. en ik zal heus ook zelf praten als ik het nodig vind. echt wel.  Maar als ik het na een tijd ook echt niet meer nodig acht dan is dat geen ontwijken. En ik bedoel niet na een maand, of 2 maanden of een half jaar, ...

L: Dat heb je niet helemaal juist. je zal in je voorlaatste zin de "ik" moeten vervangen door "wij".

E: ik bedoel ook over mezelf, ik kan niet in jou plaats denken

L: Want het is niet omdat jij dat niet meer nodig acht, en ik op dat misschien nog wel, dat het er niet meer over hoeft te gaan. Dan zitten we in een situatie die ik vergelijk met die van de vorige maanden, en dat wil ik niet meer