Ik was zo kwaad geweest dat ik haar de sleutel afnam, ik wou ze op dat moment niet meer zien. Was dat mijn beste actie? Neen, zeker niet. Ik was buiten mezelf, boos, en ik moest mezelf ook proberen beheersen om dat niet te laten escaleren. Vandaar ook dat ik even naar buiten liep.

The day after (26/9/2012):  een werkdag voor mij, zij moest niet werken. Ik probeerde me uit te leven in mijn werk, maar dat lukte niet altijd. Kon me moeilijk concentreren. De berichten tussendoor zijn daar getuige van. Die gingen over praktische zaken, en tegelijk over wanhoop en spijt. Maar die spijt kwam voor mij op dat moment echt te laat. We waren daarover al weken, ja maanden aan het praten. ik vertelde haar wat ik voelde, wat ik merkte, wat ik zag,..en het werd steeds ontkend. En nu, toen het echt uit kwam, is er plots toch spijt?... Waar plaats ik dat?  

Ze was naar K__ getrokken, die haar met open armen opving. Nochtans was dat diegene die ze als alibi had gebruikt in januari 2012 (bij Rood licht 1, de eerste scheve schaats). Ik heb K__ nadien bedankt, dat ze E__ opving, ondanks alles.

E__ ondernam actie door haar ex in te lichten om terug haar intrek te kunnen nemen in de woning uit de echtscheiding, die op dat moment leeg stond, en nog steeds niet te koop stond zelfs (groeiende onenigheid tussen die 2 nog over de vereffening-verdeling uit hun scheiding van 2010). Ze wou al langer proberen dat huis over te kopen. Ik had, en heb nog steeds daar een paar bedenkingen bij. In dat huis was WEL één en ander gebeurd. Er was partnergeweld geweest, meer dan eens, zelfs onder de ogen van hun kinderen. En dat dat bij haar kinderen sporen had nagelaten, dat was ook meer dan duidelijk. Toch wou ze daar gaan wonen. Voor haar buren? Ja, dat kan ik begrijpen. Maar daar kleefde wel e.e.a. aan de muren binnen dat huis hoor. Dat kon ik niet rijmen met het feit dat ze ettelijke keren, toen ze bij mij inwoonde, allusie maakte op het feit dat dat in mijn huis het geval was. Ellenlange discussie hadden we daar over. volgens mijn bescheiden mening was haar gevoel daarover louter een projectie van haar eigen situatie op mijn huis. Voor mij hing en hangt er hier niks meer van het verleden, ook niet voor mijn kinderen. En moest dat op de ene of de andere manier zo zijn, dan woonde ik hier al lang niet meer. Dan meen ik echt, dan was ik weg.

E__ nam nu zelf actie om een psychologe op te zoeken. En dat was goed: nu deed ze het omdat ze zelf vond dat het nodig was, niet omdat ik het haar zei dat het nodig was (een wezenlijk verschil, voordien deed ze het omwille van mij, nu deed ze het, hopelijk, helemaal voor haarzelf).

Ze postte op facebook dat ze haar woonplaats wijzigde naar Niel. Dat kwam dus bij iedereen als post op zijn nieuwsberichten, ook bij mijn 2 oudste kinderen. Die wisten voor de rest uiteraard nog van niks (ze waren die week bij hun mama). Daarom maakte ik me zo kwaad over het posten van haar verhuisplannen. De verwijzing die ze maakte naar januari, was in mijn ogen onterecht. Ik maakte toen gewoon mijn status onzichtbaar (daarvoor stond er "in relatie met E__", maar nu was dat gewoon onzichtbaar voor wie op mijn profiel zou gaan kijken).  Zo iets wordt ook bij niemand in de nieuwsberichten gepost. En, met uitzondering van 1 iemand, die ook het verhaal van dichtbij had gevolgd, had dat niemand gezien.

27/9: Ik had mijn wonden gelikt, en nam het voortouw om de verhuis en herinrichting van haar huis tot een goed einde te brengen, voor het einde van het weekend, want dan zouden haar kinderen naar daar worden gebracht, en dat liefst in een huis dat wat in orde was. Voor mezelf moest ik zorgen dat het voor vrijdag, als mijn kinderen zouden toekomen, hier geen ravage was. En ook ik moest op dat moment pas mijn kinderen inlichten, want die wisten (voor zover ze facebook niet grondig lazen) van niks. Mijn email van 27/9 spreekt voor zich.

Uit de berichten: Ze vond haar eerste bezoek aan de nieuwe psychologe zwaar... tja. Ze had haar problemen ook al jaren weggewuifd. Niet moeilijk dat het zwaar is als dat naar boven komt. Al die maanden daarvoor ben ik blijven zeggen dat ze verre van klaar was met haar "werk" (nvdr: het verwerken van het verleden, zodat je verder kan), maar daar wou ze toen niet van horen.

"GPS geeft als thuis Kontich", het voelde nu ook echt zo.... Ja lap. Na 2 jaar van haar te horen dat ze zich hier nooit zou kunnen thuis voelen, krijgen we plots dit. Niet te begrijpen....   Was de "kronkel" nu toch plots "opgelost"? Nu het niet meer nodig was? Was dit een opmerking uit wanhoop? Ik kan het nog niet goed plaatsen. Maar het doet er ook niet meer toe.

Haar e-mail van 1/10/2012, en de e-mails naar elkaar op 4/10 spreken boekdelen....  het berouw en de pijn waren duidelijk. Het was nog niet helemaal dood, en dat liet me voorzichtig de opening, ondanks alles, ondanks de afschuw, om het niet zonder meer dood te steken, en toch nog de opening te laten voor wat misschien nog wel kon....