of hoe je vooral zelf veel last hebt als er herhaaldelijk misbruik van je goedheid wordt gemaakt
loyaliteit, overgave en commitment zijn mooie eigenschappen. Maar ze komen je duur te staan als er te veel (mis-)/gebruik van wordt gemaakt, en je die ook niet zelf in voldoende mate mag ontvangen. Niet simpel om die balans te maken, zeker niet als het spel van de liefde niet eerlijk wordt gespeeld.
Herinner u het verhaal van 20/2/2014 over LinkedIn, professionele netwerk site.
Plots werd ze daar "lid" van, wat op zich aan te bevelen is. Als één van haar "contacts" werd ik daar per email door LinkedIn van op de hoogte gebracht. Ik stuur haar dus een beleefd verzoek om te connecteren.
Geen woord erover van haar, en ook geen aanvaarding van de connectie, dat schreef ik al
Een paar weken geleden, merk ik wel dat ze mijn LinkedIn profiel heeft bezocht. Why? Leave it.
Vandaag krijg ik van mijn jongste (10), de vraag of ik even mee wil kijken in haar gmail. Ze snapt iets niet, en wil het me laten zien:
Ze kreeg van E_ een uitnodiging om te connecteren op LinkedIn ???? Mijn mond viel lichtjes open: Een kind van 10 uitnodigen voor een professionele netwerksite ??
Datzelfde kind dat je nog geen maand geleden in de kou liet staan aan de kerk, omdat ze graag een pakje en een kaartje aan je communikantjes wou afgeven? Haar daar voor paal laten staan en een vluchtroute nemen heeft haar wel geraakt. Maar dat zal je wel niet begrepen hebben. En geen nood, ik stond op afstand, en was ook van plan om daar te blijven. Er zijn mensen die dat weten en beseffen. Sommigen blijkbaar niet.
Zalig zij die niet beseffen wat ze kinderen aan doen zeker?
Tip: Er bestaan een pak tips & tricks om LinkedIn slim te gebruiken. Ze zijn gratis.
"Vrouwen voelen zich minder schuldig na vreemdgaan dan mannen !
The Global Sex Survey van AshleyMadison.com, ondervroeg een kleine 75.000 leden, waarvan 59% mannen en 41% vrouwen. De gemiddelde leeftijd was wereldwijd 40 jaar bij de heren en 33,5 jaar bij de dames. Een serieuze steekproef dus.
Wereldwijd zeggen 18,5% van de mannen zich slecht te voelen over hun overspelige gedrag. Vrouwen hebben er minder moeite mee. Een kleine 7,6% kan de partner niet meer in de ogen kijken na een slippertje. De Nederlanders bijvoorbeeld zijn wat schuldbewuster: 22% van de mannen en 14% van de vrouwen heeft knagende gevoelens na vreemdgaan. Maar het verschil tussen vrouwen en mannen blijft aanzienlijk.
Meest voorkomende reden voor overspel wereldwijd is een gebrek aan seks. Bij 56% van de mannen gaat het hierom en bij 40% van de vrouwen. Spanning en gebrek aan intimiteit is bij mannen en vrouwen de nummer twee en drie om het eens buitenshuis te zoeken. Overigens is wereldwijd gebrek aan intimiteit voor vrouwen een hele grote reden."
Lotgenoot: "".... een goeie sessie gehad bij de therapeute. Goed maar eigenlijk ook beangstigend. Om te beginnen ben ik niet zot aan het worden .
Het blijft me bezig houden waarom ik het zo moeilijk heb om het te verwerken en begin de reden bij mezelf te zoeken maar dat is blijkbaar niet nodig.
Volgens haar (nvdr: de therapeute) is het heel normaal omdat ik nog steeds op mijn hoede moet zijn. Mijn vrouw kan niet overweg met gevoelens. wat ze voelt kan ze niet verklaren laat staan erover praten. Dit is net wat ik nodig heb. Er kunnen over praten. Dit gebeurd heel weinig en als er iets over gezegd word zit het vol tegenstrijdigheden en klopt niet met zaken die ik ontdekt heb. Dit maakt het voor mij moeilijk omdat ik me niet kan inbeelden dat je niet kan zeggen wat je voelt. Zelf ben ik blijkbaar heel goed instaat om te voelen en te vertellen wat ik voel waardoor ik me niet kan voorstellen dat er mensen zijn die dat niet kunnen.
Het grootste probleem in dit verhaal is wanneer ze niet leert voelen, leert plaatsen van die gevoelens en er leert over spreken dat ik me aan nog bedrog mag verwachten. Dit zijn de woorden van de therapeute niet die van mij.
Toen ze vroeg of ik kon genieten van mijn vrouw heb ik in alle eerlijkheid geantwoord van wel maar dat ik toch een zekere afstand bewaar. Dat ik me niet meer durf geven zoals vroeger. Volgens haar was dat een heel normale en gezonde reactie. Vooral omdat ik ergens weet dat deze hel me nog eens te wachten staat alleen wil ik er niet aan toegeven, kan ik het niet geloven en hoop ik elke dag dat het zo niet is. De therapeute vergeleek het een beetje met borstkanker. Je kan genezen verklaard worden maar dan heb je een periode van 5 jaar waarin je makkelijker kan hervallen.
Volgens haar is dit bij mijn vrouw iets gelijkaardig. Er is een grotere kans dat ze het nog zal doen. Gaat ze het nog doen dat weten we niet zeker maar de kans is groter dan bij iemand die wel beter overweg kan met haar gevoelens. Stof tot nadenken dus. Wacht ik af tot ik nog eens bedrogen word? Neem ik het risico of kies ik resoluut voor mijn eigen geluk en begin ik nu aan een nieuw leven met hopelijk op termijn een nieuwe vrouw die me graag ziet en me niet bedriegt.""
Tot daar de ervaring van een lotgenoot die stilaan aan het grote kruispunt aankomt...
Ik geef hem voorzichtig advies voor overleg met zijn vrouw, voor voorzichtigheid, niet te snel handelen, af en toe eens volledig ontspannen, zo ver gaan als hij zelf aankan, maar niet zover dat hij zichzelf helemaal opbrandt.... Ondertussen even terugkoppelen naar mezelf ook, die ervaring van de lotgenoot. Want op den duur vraag je je inderdaad soms bij jezelf af of het aan jezelf ligt... NOT !
L: "" Zo herkenbaar. Je wil het niet weten. Voer om mee te nemen naar de gezamelijke sessies. Ze mag en zal het weten.
Of ze het al dan niet zal kunnen, zal ze toch niet kunnen faken, of toch niet lang volhouden alleszins. Hou je ogen en oren goed open. Watch and learn. Maar je bent gefocust, en dat is goed.
Zorg tegelijkertijd dat je wat tijd inbouwt om te onspannen, om alles even te lossen, anders geraak je nog overspannen...
Ik maakte ooit de keuze om het toch nog eens te proberen, tegen beter weten in, maar het heeft niet lang geduurd voor het me absoluut duidelijk werd.
Het is allemaal heel dubbel hoor: lang genoeg ervoor vechten, en alles willen geven, maar tegelijk ook beseffen dat, als je echt tot helemaal op het einde volhoudt, er dan zoveel pijn en emoties zullen zijn als het toch niet lukt, dat het samen om een verstandige en rustige manier afspraken maken, helemaal niet meer lukt.
De extra pijn in mijn beleving bestond er dan nog in dat vooral zij dit niet aan kon. Ontkenning, niks toegeven, vastklampen aan die andere strohalm, niks meer kunnen bespreken of regelen samen, niks praktiche afspraken, geen rekening houden met hoe en wat met de kinderen (we hadden gelukkig geen gemeenschappelijke kinderen), .... Dat maakte mij even flink boos, maar dat ging nogal snel over in een gelaten desillusie.... die werd hier ook net beschreven: Hoe is het in godsnaam mogelijk dat iemand zo kan bestaan..... tja. Het kan dus. Het is ziek, maar het bestaat.
Veel sterkte ! Je weet wat er van haar kant moet gebeuren. Geef het nog zolang het draagbaar voor je is, maar laat je niet volledig opbranden omdat dat bij haar niet lukt. Daar heb je straks dan alleen maar de last van. Extra levenswijsheid ga je er niet echt meer uit putten. Eingelijk weet je al wat je moet weten. ""
Iemand die je echt diep graag ziet, die haalt het niet in zijn hoofd om je te beliegen en te bedriegen! Die deelt maar wat graag de dingen met jou die zij of hij beleeft en bezighoudt. Dat is nu net wat je allebei met elkaar moet kunnen, en het maakt je relatie zoveel dieper en meer waardevol.
Wie dat achterwege laat in een relatie, brengt die willens nillens in moeilijkheden. Daarvan komt, van kwaad naar erger: van oppervlakkigheid en sleur, over verminderen van interesse in elkaar of naast elkaar beginnen leven, en dat gaat verder in het uithollen en doodbloeden van wat er was.
Ik bijna alle gevallen die ik ondertussen ken waarbij een partner is vreemdgegaan, blijkt achteraf eigenlijk pas hoeveel die heeft achtergehouden en verzwegen, en ook meestal over echt wezenlijke dingen heeft gelogen.... En voor de duidelijkheid: ik heb hier niet om een "leugentje om bestwil", met enkel de goede intentie om iemand onnodig verdriet te besparen bijvoorbeeld.
En de partner die het goed meent, en het bovenstaande wel ter harte neemt, die ziet dit helaas meestal pas vrij laat in. Naief, of goedgelovig? Oh nee, daar gaan we meestal dan zelf uit de bocht met onze gedachten! Laat dit a.u.b. niet toe!
We beginnen dat dikwijls achteraf spontaan te denken, en niet weinig wordt dit eigenlijk ook subtiel (of soms minder subtiel) gevoed door de partner die het er niet zo nauw mee neemt.
Dus wat gouden tips voor wie nog in het begin van een moeilijke periode zit, wie al dan niet zware vermoedens heeft, of voor wie al volop in de tweestrijd zit om door te gaan of te stoppen:
* Laat ten allen tijde zelf weten wat je voelt, wat je raakt, wat je pijn doet, en ook waar je blij om bent.
* Kijk en voel op dat moment heel goed hoe je partner daarop reageert:
- Ofwel minimaliseren, lastig om het er over te hebben, wegduwen, ontkenning, weglachen, vooral met zichzelf inzitten, over tot de orde v/d dag ...?
- Ofwel is er oprecht berouw, een diepe ommekeer, veel verdriet, de eigen wil om hieraan te werken, hulp te zoeken, ...?
Neem van me aan dat dit niet makkelijk is om dit zelf te willen/kunnen zien. Soms ben je te veel benomen door je eigen verdriet. Je gelooft zelf nog te veel in je partner, en je liefde houdt je zo nog een beetje blind voor wat je eigenlijk wel kan zien. De tweestrijd tussen de wil om verder te gaan om al wat goed is, en te stoppen omwille van wat eigenlijk niet te tolereren is.... die is hartverscheurend. Spreek die tweestrijd uit tegen je partner. Als die het écht begrijpt...
Ga nooit over 1 nacht ijs met je eigen beslissing om door te gaan of te stoppen.
Zit je hierover constant te twijfelen: schaam je niet om een therapeut of psycholoog te raadplegen: die kan je echt wel gebruiken.
Wil je het voor jezelf helder maken, en zie je door het bos de bomen niet meer, kan ik je het boek "Scheiden of blijven" van M. Kirschenbaum aanraden. Die legt je een hoop vragen voor over heldere thema's, gebaseerd op vele mensen die ons voorgingen in dit dilemma, en achteraf terugkijken of ze nu vinden of ze al dan niet de juiste beslissing hebben genomen.
Ik wens jullie allen een leven vol welgemeende liefde, die iedereen verdient. Een leven zonder leugens en bedrog.
Gisteren echt volop genoten met de kinderen, en vandaag doen we dat over.
Nochtans enkele keren een minder leuke ontmoeting met de ex, die het weer niet kon laten zo veel mogelijk de kinderen naar haar hand te zetten, maar dat kleurde verder de dag niet.
Den oudste liep verdienstelijke loopwedstrijden in zijn eerste kampioenschap, en hij mocht zelfs in de finale meestrijden. :D Super dagje!
Vandaag een rustig aan dagje, luieren,
Fysiek moet ik wat bekomen van een licht ongevalletje einde vorige week. De tijd nemen om het lijf wat te laten herstellen tijdens ons luilekker dagje is dus een mooi plan voor iedereen <3
Emotionele sporen van de afgelopen periode, zijn er, of ik het nu wil of niet, toch nog wel een beetje. Ik heb het geheel, mede door de blog, voor mezelf een plaats kunnen geven, en ik ga ondertussen echt wel verder. Dat was al duidelijk.
Maar in de contacten die ik wel eens heb, waar dit ook wel eens een onderwerp wordt (oh nee, ik verstop niks over mijn verleden, dat is en blijft een stukje van mezelf dat de andere mag kennen), merk ik wel dat daar nog een beetje emotionele lading aan zit. Eigenlijk is het ook niet echt verwonderlijk dat dat gebeurt, het is tenslotte ook nog maar een paar maanden geleden dat dit een finale wending nam. Dat ook op je gesprekspartner overkomt waartegen je dat vertelt is dus niet meer dan logisch. Gelukkig is het steeds bij mensen die daarmee goed kunnen omgaan, en waar je daar open over mee kan praten :) . En geloof me vrij: dat is voor mij een enorme verademing! Gewoon een heel open gesprek, waarbij je gesprekspartner duidelijk niets achterhoudt of met leugens ligt te omkleden. Dat zijn het soort gesprekken waar ik al zo lang op hoopte, en die doen met het beste verhopen op de toekomst. Het kan dus echt wel :)
Een zekere mate van voorzichtigheid heeft zich in mij genesteld. Het gebeurde zal daar zeker niet vreemd aan zijn, en dat wordt ook opgemerkt. Gelukkig wordt meestal ook dat goed begrepen als het kan gekaderd worden in het verhaal. En ook hier kijk ik in hoofdzaak positief tegenaan. Met een gezonde voorzichtigheid is helemaal niks mis. Wel integendeel. Ik heb mijn portie ondertussen wel gehad. De gezonde voorzichtigheid zal me wel mee willen behoeden dat het opnieuw zou gebeuren... Hoewel je die zekerheid nooit hebt uiteraard :) De gezonde voorzichtigheid zal de kans op een rustige evenwichtige relatie op termijn alleen maar ten goede komen. Het mag nu wel eens....
Gisteren in uitgesteld relais mijn verjaardag eens uitbundig gevierd met een hele resem mensen die er graag bij waren. Dat was echt lang geleden, en het heeft me enorm deugd gedaan. Heb er echt van genoten. x
Partners die vreemdgaan, gedragen zich ook vreemd. Vaak ga je dat instinctief aanvoelen maar weet je het niet zeker. En je wil natuurlijk niemand beschuldigen van iets dat hij of zij niet heeft gedaan. Twijfel je nog of je intuïtie klopt? Dan heb je misschien iets aan deze typische signalen dat je partner vreemdgaat.
Je partner reageert geprikkeld en zenuwachtig.
Je partner toont nog weinig interesse in jou maar wel in je uurrooster: Wanneer ben je thuis? Wanneer vertrek je?
Je partner is vaak in gedachten verzonken, ziet er niet meer zo gelukkig uit en er vallen vaker ongemakkelijke stiltes.
Je partner verontschuldigt zich vaak om te telefoneren en verlaat de kamer.
Je partner verwijdert al zijn smsjes meteen nadat hij of zij ze heeft gelezen.
Je partner schrikt vaak op als je in de buurt bent en sluit vaak haastig vensters af op zijn computer wanneer je binnenkomt.
Je partner is veel vaker onbereikbaar als je probeert te bellen en zijn of haar gsm is op de vreemdste momenten uitgeschakeld.
Je partner neemt vaak de telefoon niet op wanneer hij of zij wordt opgebeld en jij in de buurt bent.
Je partner is opvallend meer met zijn uiterlijk bezig. Hij of zij spendeert meer tijd in de badkamer, koopt vaker nieuwe kleren, gaat vaker naar de kapper en springt in de douche zodra hij of zij thuiskomt.
Je partner spreekt vaker af met vrienden of vriendinnen dan voorheen.
Je partner doet plots veel moeilijker over het doorgeven van zijn of haar wachtwoorden, praat niet meer spontaan over zijn of haar dag of over hoe hij of zij zich voelt.
Je partner spendeert uren in de fitness of sportclub maar blijft dezelfde lichaamsbouw behouden.
Je partner is op de vreemdste tijdstippen weg van huis naar vage locaties of evenementen: meetings of afspraken of op het werk.
Je partner heeft meer contant geld op zak dan anders.
Je partner geeft vaker kritiek op jou, ook in het bijzijn van anderen: over je uiterlijk, je typische maniertjes, je kledij, etc
Je partner ruikt vaak naar een onbekend parfum of een onbekende aftershave
Je partner moet plots veel overwerken maar als je hem op het werk probeert te bellen, is hij altijd al naar huis vertrokken.
Je partner zijn of haar prestaties in bed zijn een pak minder.
Je partner doet vreemde suggesties in bed en wil veranderingen doorvoeren in jullie seksleven.
Je partner zit met een geslachtsziekte en het komt niet van jou!
Als je deze situaties herkent, wil dat natuurlijk nog niet meteen zeggen dat je partner vreemdgaat of van plan is om vreemd te gaan. Als hij of zij terloops vermeldt dat vreemdgaan niet per se het einde van een relatie hoeft te betekenen of hij of zij praat over voorbeelden van bedrieglijke situaties die een vriend of vriendin zijn overkomen, dan moet je toch op je hoede zijn
Natuurlijk hoeft overspel niet per se het einde van je relatie te betekenen
Het kan enorm deugd doen. Er even tussenuit met mijn tieners. Zalige momenten beleefd. Het is geen hoogzomer en het is wat fris, maar de hele tijd droog, en af en toen een zonnetje.... zalig. Fietsen, zwemmen, tochtje, lekker eten, zwemmen, pintje drinken, . .... batterijtjes zullen straks helemaal opgeladen zijn.
Een maand geleden beleefde ik een rotte avond. In zowat alle opzichten.
Op 2 maart had ik gezegd dat het helemaal gedaan was, en ben ik daar vertrokken met ook een rot gevoel. Het was de derde keer. En dit keer nog lager dan ervoor. Nu zelfs geen spijt, niks sorry, geen vraag om verder wat dan ook, niks emotie, alleen maar boosheid bij haar. Boos op mij? Zo kwam het wel degelijk over. Boos op haarzelf moest ze zijn, verdorie.
Hoe dan ook: na een week wachten (tot haar kinderen weg waren) wou ik zondagavond 9/3 met haar gaan praten over hoe alles stop te zetten, hoe verder met de kinderen, familie en vrienden om te gaan. Want er waren al tekenen genoeg dat dit volledig de verkeerde kant uit ging. Het is niet omdat je de relatie beëindigt, dat er niet een beetje fair play meer mag zijn voor elkaar, en voor de buitenwereld. Heb ik me weer vergist, zeg...
Alleszins: in zowat alle opzichten was ik beter die zondagavond niet naar daar gereden. Met de beste bedoelingen naar ginder, maar o zo fout afgelopen....
Vanavond denk ik er wel aan terug, maar niet meer zoals de afgelopen maand. Ik weet nog goed wat ik voelde, maar ik kan, met al dat schrijven, waar ik me nu vanavond ook weer even op toe leg, wel zeggen dat het me wel gaat.
Heb nog wat andere dingen ten doen ook, maar dit zet ik wel verder. Ik maak dus even een sprong in het verhaal naar de periode van een maand geleden. Rood licht nummer 3. Donkerrood.
Krijg ik vandaag net een mail op het werk: Ze doen het ervoor zeker? Ik schrijf me alvast niet in. Heb al genoeg tentakels dat ik het zo ook wel merk....
Geachte
heer ........,
Elke
werkdag vult zich met kleine en grote leugens. Soms onschuldig, soms pertinent
bedrog of keiharde manipulatie. U neemt uw beslissingen gebaseerd op wat u
hoort en zelden op wat u ziet. Weten of uw gesprekspartner de waarheid spreekt,
is een absolute must.
Daarom
organiseert het IFBD op 14
mei 2014 te Antwerpen deze unieke workshop "Ik
weet dat u liegt" (klik
op de titel en raadpleeg het detailprogramma). Door het grote
succes (intussen werd de training reeds 22 keer gegeven en door meer dan 400
professionals bijgewoond) en de hoge waardering (gemiddeld 9.2 op 10) plannen
wij dit voorjaar nog een extra sessie in.
U beslist
op basis van wat "gezegd" en "verteld" wordt en moet zo de
waarheidsgetrouwheid bepalen van uw gesprekspartner:
Heeft
die sollicitant wel echt die ervaring die hij/zij beweert te hebben?
Is
dit echt de beste prijs die u van uw leverancier kunt krijgen?
Is
wat uw medewerker, klant of leverancier u vertelt echt zo gebeurd?
Wie
vertelt nu de waarheid in een conflict?
Is
het een handige smoes of toch de waarheid?
Het
herkennen van liegsporen aan de hand van micro-expressie is een unieke skill,
tot voor kort het privilege van FBI en CIA. Deze training leert u echter hoe u
als professional gezichtsexpressies leest en interpreteert, hoe u cognitieve en
emotionele liegsporen herkent en zo uw beslissingen beter onderbouwt. U krijgt
bovendien toegang tot een exclusieve webtool, eveneens gebruikt door de CIA bij
de training van hun agenten.
Voor het eerst sinds begin maart had ik een weekend (zonder kinderen) zonder noemenswaardige terugval. Het zat goeg gevuld, deed leuke dingen, ook al waren die alleen, maar het belangrijkste is dat ik me heb geamuseerd. Heb ook veel in de tuin gewerkt, in huis, en in de verbouwing bij mijn zus, die alles moet klaarstomen om binnenkort te verhuizen. Tandje bijgestoken dus ;). Een etentje, pintje gedronken op een evenement, wat van de zon genoten, en nu nog een warm bad (instead of a quick shower)...
Af en toe komen me nog wel wat verhalen ten ore, maar ik merk bij mezelf dat ze me minder beginnen raken. Het afschrijven begint stilaan zijn vruchten af te werpen. Het raakt me soms nog wel, maar het is meer gelaten. Een gevoel van jammer dat het niet mocht zijn, maar er was toch niks aan te doen. Living in a lie, is not my cup of tea. Ik ben wie ik ben, en ik heb ook graag dat anderen ook gewoon zichzelf zijn. Doe-alsoffers kan ik best missen. Die vallen toch door de mand (al kan het wel eens langer duren ;) ).
Het is misschien raar, maar langs de andere kant ook niet: mede door erover te praten, komen er af en toe ook wel andere dingen boven, die ik nog niet wist. Mensen zwijgen daar uiteraard dikwijls liever over, omdat ze ze zich begrijpelijkerwijs niet willen mengen in de interne keuken van een koppel. Dat is dus de kant "logisch". Ze voelen zich nu vrij om het te vertellen, omdat het gegeven "koppel" nu toch niet meer speelt. Soit, die verhalen mogen maar een bevestiging zijn van wat ik nu ondertussen toch al wist. Langs de andere kant is het toch wel een beetje "raar", omdat ik toch vind dat je onder vrienden wel eens een opmerking mag of kan maken, of iets vragen over iets wat je opvalt of wat je een beetje raar vind. Zolang je die opmerking of vraag maar omzichtig uit, kan daar eigenlijk weinig fout mee zijn.
Straks, of één dezer, probeer ik het verhaal ook nog verder aan te vullen... hoe ging het verder....
Vannacht maar ca 1,5 uur geslapen. Heb onder meer doorgewerkt aan mijn verhaal hier, en ik werd ook niet echt moe.
Normaal kom ik met 5 à 6 uur per nacht wel toe, maar dit was wel echt te weinig. Mijn slaap- en eetpatronen zijn nog niet wat ze zouden moeten zijn. Het heeft me allemaal dieper geraakt dan ik zelf had ingeschat... Te lang volhouden heeft zo zijn prijs....
Vandaag tot nog toe alles redelijk OK, maar mogelijk straks in de vooravond wel een dipje ;)
Het is vandaag exact een maand geleden, dat ik bij haar letterlijk en figuurlijk de deur heb dichtgetrokken, en haar heb gezegd dat het nu wel definitief voorbij is.
Als er, ondanks alles, nog iemand moeite deed in die periode van een maand om toch nog te praten, wat praktische zaken te regelen, te praten over hoe omgaan met onze kinderen, familie en gemeenschappelijke vrienden, dan ben ik het. Van de andere kant: vooral stilte, ontkenning, instandhouden van leugens, verzwijgen van eigen misstappen, ....en zelfs nog meer dan dat (volgt later) Ik contacteer haar al een paar weken niet meer. Mijn goed bedoelde pogingen om de pijn voor iedereen te milderen, worden alleen maar tegen me gebruikt. Ik wordt er ziek van.
Wat ik nog doe nu is voor mezelf, voor mijn kinderen, mijn familie en mijn echte vrienden.
Begin maart 2014 zette ik definitief een punt achter een relatie van 3,5 jaar met mijn vriendin E__.
Haar manieren van bedriegen, maar vooral al de leugens er rond werden me te machtig.
Ik heb daardoor een moeilijke tijd achter de rug, en wekenlang voelde ik me regelmatig rotslecht en heb ik nog wel eens een terugval. Vooral in de week dat ik zonder mijn 3 schatten van kinderen zit, valt met het alleen zijn soms moeilijk. (In 2010 ben ik gescheiden, en sindsdien heb ik week om week - uitzonderingen niet te na gesproken - de kinderen bij mij, vandaar)
Waarom begin ik dan een maand later pas een dagboek-blog? Wel dat probeer ik in dit eerste bericht wat te kaderen. Verder volgt in flashbacks de historiek die ik in onze relatie mocht beleven. Met ups en downs, zoals het hoort dus, hoor ik je al zeggen.. Wel, we zullen zien... : De inhoud laat ik jullie verder ontdekken, en wordt ook regelmatig verder aangevuld.
Waarom deze blog dus:
Ik kan het hier rustig van me afschrijven, en ik zie verder wel aan wie ik deze blog toevertrouw, zonder de toevallige passanten hier uiteraard, of de mensen die gericht op zoek zijn naar zulke ervaringen.
Dat afschrijven heb ik ook echt dringend nodig, noem het gerust mijn schrijftherapie. Ik praat er ook wel eens over, maar dat gaat niet altijd en overal. Gewoon omdat er soms geen tijd is, er kinderen in de buurt zijn, dit niet altijd pas valt,... en uiteraard omdat er ook nog wel wat anders in het leven dan dat. Ik wil vooral verder, tabula rase, een schone lei, en een nieuw verhaal schrijven. Er zijn momenten geweest de afgelopen weken dat ik het leven echt beu was. Zware zwarte dagen. Dit mag dan ook maar het testament zijn van mijn voorbije 3,5 jaar. Ik heb alles gegeven in mijn relatie, te veel waarschijnlijk, dikwijls meer dan je eigenlijk kan verwachten, maar het werd een aantal keren op een lelijke manier de nek omgewrongen. Die pijn, het onbegrip en de oningevulde vraag waarom, de "verloren tijd", soms het twijfelen aan jezelf, ... je gooit het niet zomaar van je af.
Ik heb een hoog eerlijkheidsgevoel - dat zal een rode draad zijn in dit verhaal - en dat wordt de laatste tijd op een zeer unfaire manier geweld aangedaan. Er wordt me wel eens gezegd: "let it be", en dat is voor mij ook van toepassing op de verbroken relatie. Maar tegen leugens en oneerlijkheid trek ik ten strijde. Dat raakt me in het diepste van mijn vezels, het tast me zwaar in het kruis. Bij deze leg ik gewoon het hele verhaal hier neer. Zoals het is gelopen, met een aantal wezenlijke details die ik me nog herinner, en waarover ik zelfs nog gesprekken kan weergeven. Die zeggen dikwijls veel meer dan een eigen omschrijving. En ja, ik heb een redelijk goed en vooral visueel geheugen, dat komt misschien nog wel een paar keren terug in het verhaal.
Het mag ook als tegenwicht gelden voor de leugens en het stilzwijgen dat nog wordt gecultiveerd. Wie nu nog steeds alleen maar in de leugens en het stilzwijgen wil mee heulen, zou beter eens de moeite nemen om e.e.a. in vraag te stellen, of ook het andere verhaal te aanhoren. Zou dat echt zoveel moed vragen? Misschien geloven sommigen liever in de leugen, omdat dat, neem ik aan, gemakkelijk is, of minder pijnlijk, wat vrolijker ook, ...? Wel. Ze mogen (niet moeten) het wat mij betreft op termijn allemaal lezen of horen. Uiteraard mag iedereen er van denken wat zij/hij wil. Noem me maar een kruisvaarder of zo. Tegen oneerlijkheid ga ik tegenin. Mijn motto: "De waarheid haalt vroeg of laat de leugen wel in". Wel, ik help de waarheid waar ik kan :) Ik ben ook zelf niet te beroerd om van mezelf weer te geven wat ik misschien beter anders had gedaan, of gewoon niet gedaan. Kon iedereen dat maar....
En last but nog least: misschien is het verhaal voor sommigen herkenbaar. Zie je gelijkaardige tekens, of ben je gewoon op zoek naar informatie over een van de onderwerpen. Een gewaarschuwd man of vrouw is er twee waard.... Uiteraard is iedere situatie en iedere persoon anders, dus je kan dit verhaal niet zomaar enten op iemand anders, of een andere situatie. Ik zal je wel vertellen wie je beste raadgever is, en wie het beste weet wat er aan de hand is en hoe het verder moet: dat ben JIJ ZELF. Volg je hart, maar reageer niet te snel, en laat ook je verstand nog even zijn werk doen. Zit je in een gelijkaardige situatie: zoek jezelf professionele hulp, want dat kan je hierin echt best gebruiken. Zo iets is niet simpel om dragen, dus laat je daarin bijstaan. Maar tegelijk: blijf met elkaar praten. Zeg haar/hem wat je stoort, wat je raakt, wat je goed vindt, waar je van houdt, wat je verder niet meer wil, ... Dan kan je jezelf nadien alleszins niet verwijten dat je niet je best hebt gedaan.
Ik las hier een gelijkaardige verhalen, ook op andere sites, en het gaf me de moed om dit ook te doen, nadat ik dus eerder al het advies kreeg om het van me af te schrijven. Bij mij werkt het alleszins. Ondertussen zijn er nog meer verhalen bekend, en ze blijven komen...
Hopelijk blijft mijn verhaal hier wat helder en vlot te volgen. Als je iets niet begrijpt, of je wil verduidelijking: reageren kan hoor;). Het zal uiteraard grotendeels gebaseerd zijn op flash-backs. Maar ik zal proberen die zo duidelijk mogelijk te kaderen. Mijn verhaal hier zal ook mijn belevingen en ervaringen vanaf vandaag en morgen bevatten. Hoe het me gaat, hoe ik nu en straks met dit alles nog om ga....
Dit bericht blijft steeds bovenaan staan. De andere berichten zal je hieronder terugvinden, of in het archief. De oudste berichten beginnen onderaan, dus daar start het verhaal. Links bovenaan vind je titels en het archief per week waarop het betrekking heeft. Helemaal onderaan vind je ook nog navigatiepijlen vooruit of achteruit.
Tenslotte verplicht ik niemand om dit te lezen. Je mag het lezen, maar het moet niet. Wil je dit niet, of kom je op een punt dat je 't niet meer wil weten, klik dan weg naar een vrolijker stukje van het internet ;) Amusement genoeg. Het kan zijn dat het wat tegen de borst stoot, dat je het te openhartig vindt, dat je vindt dat dit niet kan. Jammer. Ik schrijf dit voor mezelf, en voor de mensen die er nog wat aan kunnen hebben.
Don't talk behind my back, if you have a problem with me, bring it to my attention.
Until you have walked in my footsteps, danced in my shoes, or lived in my world for a while: Do not judge me, point your fingers at me, or become experts on my life. Instead, celebrate with me in times of joy and cry with me in times of pain. Only then will we begin to understand each other.
Dit geldt uiteraard evenzeer voor anderen.
Op bezoek geweest bij mijn vriend de politie. Blijkbaar is er een melding gemaakt over mij. Er stonden allerlei verklaringen in, waarbij ik, bij het aanhoren daarvan, als aan de grond genageld stond. Wat mijn deel is neem ik voor mij. Het zoeken op de laptop, en haar tot gesprek bewegen via de auto. Maar niet zoals het is neergelegd he! Da's laag bij de grond. Stalking??? (waarom zou ik?), haar constant liggen bellen (laatste gesprek is van 1/3/2014 !), haar lastig vallen (wel de berichten staan hier, inclusief hun doel), .... Triestig. Als dit de manier is om met de medemens om te gaan.
Over stalking en andere dreigementen gesproken: ook bij het verhaal met haar ex werd hiervoor naar de politie gestapt. Zij het wel met echte klachten. Tot onlangs kende ik daarbij enkel haar verhaal daarin, en dat leek me ook plausibel. Maar... ook daar kan schijn bedriegen. Mensen die het toen van dichtbij en van iets verder konden volgen (toen), hebben ondertussen ook wel de nodige vraagtekens daarbij geplaatst. Er zat in dat geval zeker een basis van waarheid in, maar ook daar is er minstens flinke twijfel over hoeveel er werd overdreven, over wat er allemaal werd bij gelogen, en ook wat er vooral van eigen acties werd verzwegen....
En het woord stalking...: dat nam ze me ooit eerder nog al in de mond. In het kader van gemeenschappelijke vrienden, waarvan toen werd verondersteld dat die het niet konden laten om informatie over haar over te brieven aan haar Ex. De vriendschap werd tot bijna tot een vriespunt herleid. Ik heb toen de handschoen opgenomen, en E__ duidelijk gemaakt dat ze er misschien beter eens een goed gesprek zou kunnen mee hebben. Daarvan geraakte ze overtuigd, maar ze was er tegelijk ook zo bang van. Toen hij haar een paar keer contacteerde om een afspraak daarvoor te maken vertrouwde ze me letterlijk toe "dat hij haar stalkte". Ja hallo??? Hoe ver kan je gaan met overdrijven?? Ik ben toen zo vrij geweest om voor te stellen om als 2 koppels af te spreken, zodat ik het gesprek wat mee in goede banen kon proberen leiden. En zo geschiedde. De vriendschap, die eigenlijk onderkoeld was, is nadien toch terug wat kunnen ontdooien. Met de nodige voorzichtigheid, maar toch. Er werd toch weer terug normaal gedaan. In zo verre zelfs dat ze daar onlangs nog terecht kon voor tijdelijke woonst ..... Ook in dit verhaal schiet van dankbaarheid duidelijk nog weinig over. Over zoiets zijn mensen soms blijkbaar heel kort van geheugen....
Van een melding wordt je door de politiediensten niet noodzakelijk op de hoogte gebracht. Zij heeft me ook niet op de hoogte gebracht. Maar ik mocht het wel op de straatstenen vernemen. Bijzonder leuk moet ik zeggen. Kon in echt nog gebruiken, dit. Kan niet echt zeggen dat ik dankbaar ben om deze actie. Op deze basis is er geen enkele communicatie meer mogelijk wat mij betreft. Je kan ook echt veeeel te ver gaan met leugens over anderen en over jezelf. Wel, dit is wat mij betreft de overtreffende trap.
L:. Leuk nr op Q Mss binnenkort eens tijd maken voor een
rustig gesprek?
E: Nr vaak gehoord. Gesprek kan alleen als er gestopt w met
volgen, tel, facebook laster
L: Ik ook. Ik volg niet, was er alleen zondag en je weet
waarom. Ik heb je niet gebeld. Fb bevat naast veel andere dingen mijn
verdriet en wat ik beleef. Je sneed me trouwens af. Ik vraag al 2
weken om te praten, ondanks alles wat je me aandeed. Laster? Neen.
Waarheid vs leugens en stilzwijgen. Ja. En wat doe jij?
E: Als jij rondvertelt dat er zondag een vent in mijn bed ligt
dan is dat leugen. Zo w er n gepraat
L:. Ik neem geen lessen van jou in leugens. Erken openlijk
jouw eigen leugens en praat er met mij over zonder verdere leugens
over mij de wereld in te sturen of aanhangig te maken. Da s ook een
basis om te praten. L
L:. Hoe dan ook. Uitpraten zonder boosheid en leugens zou veel
kunnen helpen. Ik blijf er af en toe naar vragen, maar neem mss zelf
initiatief
E. Eerst boosheid en fb verhalen weg. Eerst wat rust. Niet
zoals zondag
L: Boosheid is al lang weg. Die was van dat moment en dat
weet jij ook. Alle leugens en verzwijgen weg is de kern. De waarheid
haalt de leugen toch in.
E: Het is iets ts ons en niet voor ganse omgeving en nog
minder voor fb. Eerst dat aanpakken
L: Voor mij was het strikt tss ons, voor jou niet. Ganse
omgeving is overdreven. Enkel mijn (nvdr: kleine kring dichte vrienden) vrienden zien wat, nt publiek. Gn
leugens, mr nog slechts een fractie van de waarheid is gedeeld. Dat
weet je wel. Straf dat je alleen jezelf als slachtoffer kan zien. En
verzwijg je ook fijntjes een klacht?
L: . En nu? Terug het stilzwijgen en alles laten rotten? Denk
niet dat daar iemand mee gebaat is. Ik deed al wat ondertussen om het
minder scherp te maken. Jij?
E: . Nogmaals, niet op deze manier
L: Bedoelende?
E: Nog steeds hetzelfde. FB, laster,...
L: ?? Dan moet je me maar eens uitleggen welke laster er
is. En wat er met fb mis is. En weerom geen woord over wat er over
mij rondgaat. Dat moet ook stoppen.
Na 17/3 heb ik me dan ook voorgenomen om niet meer te ageren. Let is be. Het kwaad wat ik had verwacht is ondertussen toch al grotendeels geschied. Buiten het feit dat het heel jammer is dat je geliefde het dagelijks brood opgeeft voor fastfood, vind ik het vooral jammer de manier waarop het is beëindigd. Af en toe heb ik er nog last van, zeker wel eens op een eenzaam moment, maar ook dat betert. Het schrijven heeft me duidelijk goed gedaan, en ik ben dan ook blij dat ik die raad heb opgevolgd. Ik kan het nu gewoon spijtig vinden, zonder dat het me nog echt diep raakt, ik sta recht in mijn schoenen, en mijn schuldgevoel dat me werd aangepraat over het feit dat ik haar in 2012 de deur had gewezen, is bij deze ook helemaal weg. Het enige waar ik nog spijt van heb is dat ik het zo lang heb vol gehouden. Had er beter sneller het mes in gezet, dan had ik alleszins geen spijt moeten hebben dat ik mezelf op 9/3 zo heb laten opjutten. Maar ja, achteraf is het natuurlijk makkelijk praten....
E__, Ik
heb geen enkel ander voorstel van jou mogen ontvangen, en vorige week
maakte je me ook heel duidelijk dat dat niet ging gebeuren.
Behoudens
een vergissing van mijn kant, heb ik nog geen storting op mijn
rekening mogen ontvangen. Indien
je storting deze mail mocht gekruisd hebben, gelieve me dan even te
willen verwittigen. Indien
niet, mag ik je er op attent maken dat je uitdagende houding, het
verspreiden van leugenachtige beweringen over mijn persoon onder het
totale stilzwijgen van je eigen leugens, me mijn goodwill doen
terugnemen over de voorschotbetaling die ik deed voor het stapelbed.
Met
aandrang verzoek ik je hierbij dan ook overschrijving binnen de week
uit te voeren voor __,__ op mijn rekeningnummer ___-_______-__. L__
(nvdr: ik had ooit een flink bedrag voorschot betaald voor een stapelbed dat ik ging halen en opbouwen, terwijl E___ op uitstap was met haar werk naar Spanje. Zie de uitleg daarvoor in de periode van rood licht 1. Het voorschot had ik nooit teruggekregen, het bed bleef uiteraard wel bij haar.)
Lotgenoot: "".... een goeie sessie gehad bij de therapeute. Goed maar eigenlijk ook beangstigend. Om te beginnen ben ik niet zot aan het worden 
.
