einde september 2012, we zouden het laatste weekend samen, met een vereniging waar ik in het bestuur zat, een leuke groepsreis doen naar Amsterdam. Alles was geregeld. Ik had normaal mijn kinderen dat weekend, maar zorgde voor opvang, zodat we dit toch konden meemaken. Het zou een goed gevuld weekend worden: culinair (kan dat wel in Holland? ;)  ), maar ook musea, een boottochtje, fietsen met tandems door de stad, leuke cafeetjes, en ... een gegidste wandeling langs de walletjes stond ook op het programma uiteraard. De ironie wil dat de subtitel van het weekend inhield "koekeloeren bij de hoeren"....

In een onbewaakt moment, ze moest even weg en ze had haar facebook vergeten sluiten, dus die stond nog open, zag ik een wel heel pikant, zeg maar gerust pornografisch getint chatgesprek open springen "ping" met een zekere Ba_t. Een zekere? .. Nee hoor, het was geen onbekende: het was die dekselse jacuzzi-man!! De bubbelbad boy! Ik kon mijn ogen niet geloven! Dit was toch niet waar zeker! Dit was geen gewone vuile praat, dit was elkaar opgeilen ! Ze spraken blijkbaar een soort code af, om er zeker van te zijn dat het wel veilig was om vrij met elkaar te chatten "....", en ze hadden ook afgesproken ook nog om zeker alles te wissen!  Waarom?  Ik las verder...  over wat ze al of niet van kleding aan hadden..... en het werd erger en erger..... "Ik ben al helemaal nat geworden".... en hij over "afwisselend zacht erin en eruit en dan weer hard en diep stoten".... Ik stond perplex. Eigenlijk was ik blij dat ik neerzat toen ik dat zag, of ik had er gelegen, denk ik. Voor de tweede keer op rij verging mijn wereld. De grond zakte onder mijn voeten weg.... terwijl ik verder las in dit onvoorstelbare gesprek.  Walgelijk.

Wat een situatie! Dit was dus de bange haas die wegdook, maar daar kon zij toch niks aan doen???? je, deuuu!!!

Dit was dus de man waarmee ze in de nazomer van 2010 rustig mee in een bubbelbad zat, zonder meer, ze kende hem gewoon van aan de schoolpoort????  Maak dat de ganzen wijs!!!

En hij werd met naam en toenaam genoemd in het vonnis van haar (v)echtscheiding, als zou zij toen zeker iets met hem hebben gehad (er zaten zelfs afdrukken bij van wat ze tegen elkaar zouden geschreven hebben in berichten. Die heb ik niet allemaal gezien, maar dat hoeft nu ook niet meer). Haar argument steeds: Bij hem vond ik troost en begrip...   Jaja, zeker wel. Maar nog wat anders ook duidelijk. Maar dat was uiteraard voor ze mij leerde kennen. Geen probleem dus. Maar wat met het liegen daarover dan?  Niks aan de hand?

Ik had er even genoeg van. Ben naar buiten een luchtje gaan scheppen. Mijn maag was gekrompen zodat ik dacht dat ik moest braken. Maar ik heb mezelf tot kalmte aangemaand.  Gelukkig waren er toen geen kinderen. En ik deed wat ik vond wat ik moest doen:

Nee, ik wreef er haar niet met haar neus in. Maar ik vroeg haar, zoals ik de laatste tijd daarvoor al wel meer deed: waar ben je eigenlijk mee bezig? Want ik had alweer zoveel tekenen dat ze met van alles bezig was dat niet deugde. En u raadt het antwoord al: er was niks hoor. Ik zag spoken. Maar nu wist ik het uiteraard wel helemaal zeker!... En nu liet ik niet meer los. Ik zei dat ik er schoon genoeg van had van al dat naast de pot pissen, maar vooral van al dat liegen, dat steeds maar erger werd. Nadat ze eerst vooral heel stil was, werd ze dan nog zelf kwaad ook. Toen was het voor mij helemaal genoeg.  Ik wees haar het gat van de timmerman. " Wij wonen vanaf nu hier niet meer samen!"  Eerst daagde het duidelijk nog niet dat ik dat meende, maar toen ze zag dat ik dat wel meende, sloeg het helemaal om. Van "dat meen je niet" , over "ik heb helemaal geen relatie met iemand anders"  (dat was ook het onderwerp niet, ik vraag me af waarom ze die opmerking maakte?, misschien was er dan toch nog wel wat meer, maar dat doet er nu niet meer toe), tot uiteindelijk smeken om te mogen blijven, en "maar ik zie je graag", en "ik wil niet weg",....  Maar ik kon dit niet meer houden. Ik vroeg haar om de nodige spullen voor een paar dagen te pakken, en de rest zouden we nadien wel regelen, nu moest ze onder mijn ogen vandaan, en liefst zo snel mogelijk. Ik was te boos om hierover nog verder te debatteren, dit had op dat moment geen zin.  Ik nam de sleutel van mijn huis van haar sleutelbos, moest haar nog een paar keer van me af houden omdat ze me aanklampte, maar ik walgde daar op dat moment van. Toen dacht ik alleen maar: "zo snel als mogelijk weg, en stop met liegen".  Ik was er kapot van. Ben naar buiten gelopen, de straat uit wou ik. Eerst liep ze achter me aan, nadien met de auto. Ze vroeg om in te stappen. Snapte ze dan niet dat dit geen zin had? Ik wou alleen maar weg, zij weg, ik weg,....  Ben terug naar huis gestapt.

Ze is half boos, half wenend vertrokken. Ik bleef op dezelfde manier achter. Kapot van verdriet, de woede had ik uit mijn benen gestapt...