|
We gingen hard, wij twee. We praatten urenlang samen, deden leuke dingen samen, waren meer en meer bij elkaar, en sliepen ook meer en meer samen. In de dagen dat we (of één van beiden) kinderen hadden, hadden we zowat elke avond contact met elkaar, chatten en/of bellen. Het werd een vaste gewoonte. En, aangezien het zo goed liep, en ik ook niet hou van heimelijk gedoe, stelde ik na een tijdje voor om ook onze kinderen in te lichten. Niet zonder risico, want in het begin was mijn scheidingsovereenkomst nog niet ondertekend. En met haar ex liep het al helemaal voor geen meter. De ex van E__ (die ze steevast "de voze" of "de klootzak" noemt), ging tijdens hun huwelijk al jaren vreemd, en dat was iets waar ze van walgde. Het trof wel dat ze mij dan tegenkwam, want ik krijg daar ook de weubbes van. Ik mag er niet aan denken hoe zo iemand zijn leven leidt: constant moeten liegen en verzwijgen, opletten wat je tegen wie zegt,... pfff, ik zie niet in wat je daar plezierig kan aan vinden. In wat voor een leven leeft je dan? Nee hoor, geef mij maar een old-fashioned one2one relatie, waar ik me voor de volle 100% kan geven, en 200% als het moet ook. Dat is ook waarom het volgens mij zo echt klikte tussen ons, in het begin. We praatten daar uren over, en het was ook heel duidelijk dat dit dingen waren die voor haar ook niet konden. Uiteraard. Ze onderging het jaren....
We spraken dus veel over onze echtscheidingen, maar uiteraard ook over het werk, over elkaars familie, vrienden, en uiteraard en vooral: over de kinderen. Ik maakte ook aanstalten om echt kennis te maken met elkaars kinderen, en dat gebeurde, en liep eigenlijk wel vrij vlot. Het moet gezegd dat het contact tussen mij en haar kinderen wel vlotter verliep dan tussen E__ en mijn kinderen. En dat was misschien ook wel logisch. Haar kinderen waren kleuters en begin eerste leerjaar. Ik had al 2 tieners, en nog eentje in de lagere school. Bovendien was er tussen E__ en mezelf ook wel een verschil, in zo verre: ik kom uit een warm nest, zoals ze zeggen. Wat ik van haar hoorde uit haar jeugdjaren, was allerminst een warm nest te noemen. Een wat moeilijkere jeugd in de Westhoek, met een paar familiedrama's, vader op jeugdige leeftijd verloren, en het feit dat je over gevoelens gewoon niet kon en mocht praten.... Erg wel. (noot: ik wist er wel wat van, maar veel van deze informatie kwam pas later boven, maar daarover verder meer) Maar dat schepte op zich ook wel een hechte band tussen E__ en mezelf. Zij voelde voor het eerst dat zij ook kon leven in een warm nest, nu eindelijk, bij mij. Samen met de kinderen. "Gij zijt het beste wat me kon overkomen", en "waar heb ik dit verdiend" waren regelmatig zinnen die uit haar mond te horen waren. Ik vond het uiteraard wel vleiend, ik was zelf ook vragende partij voor dat "warm nest". Voor de rust en een gelukkig leven voor mijzelf, voor E__ en voor die 6 kinderen die toch al een scheiding hadden moeten doormaken.
November 2010 ondernamen E__ en ik de trip van ons leven: naar het zalig warme Athene. Smoorverliefd, en zalige dingen gedaan ginder :) Op een heel speciale plek, met een historische betekenis, sprak ik haar aan. Ze wist niet wat er ging komen. Ik vroeg haar of, als we de grote hinderpalen hadden opgeruimd, ze met mij zou willen trouwen... Ik kreeg zonder aarzelen een volmondig ja. Tranen van geluk. We hebben daar lang gekust en de omhelzing leek zelfs nooit te zullen stoppen.
Bemerkingen: ik had het in mijn verklaring in Anthene op de Pnyx over "grote hinderpalen opruimen". Ik moet toegeven dat ik die toen nog niet volledig kon ischatten. Dat er nog wat verleden moest worden verwerkt had ik al we gezien, maar hoe die en hoe ver dat ging...kon ik toen nog niet inschatten.
De Pnyx is een bijzondere historische plaats in het antieke Athene (ca jaar -500). het ziet er uit als een gewone heuvel, met zicht op de akropolis, maar op die plek is de basis voor de democratie gelegd. Het volk mocht er vrij het woord nemen, zijn gedacht zeggen, en daarna werden er beslissingen genomen. Ze kreeg van mij ook die volledige uitleg bij die plaats nadien, om duidelijk te maken waarom ik mijn verklaring daar aflegde. Evenwaardigheid, en alles tegen elkaar kunnen zeggen.... is van het grootste belang.... Zal verder blijken dat ze nooit zo ver is gekomen dat ze dat volledig begreep of wou/kon inzien helaas;
Maar, toch waren er wat aanwijzingen af en toe dat er wat schortte:
|
