verslag van (o.m.) onze pogingen tot een, na vele jaren onderbreking, "comeback"; verslag van een gedeelde passie, naast onze allergrootste passie, onze mannen Aron en Tomas! verslag van pijn, ontgoocheling, slaaptekort, ongeduld maar ook (af en toe) kleine succesjes, plezier, gezelligheid, spanning, nieuwe ervaringen, grenzen verleggen, enz. (een soap...)
vroegere berichten op http://www.blogweb.be/kurtheidi
17-09-2011
Geen Maasrun
Doordat ik eindelijk naar de kine ben getrokken, en dit nogal intens is, is de Maasrun geen optie meer. Doodjammer natuurlijk. Hopelijk komt het trio erna, de Passereljogging, gevolgd door Oostende Marathon en de Ekiden, niet in het gedrang. Normaal moet dat mogelijk zijn. Maar dat zal sowieso ook "gene vette" worden. Tussen de sessies door mag ik af en toe wel lopen, foefel ik een beetje met de intensiteit , maar het is toch niet makkelijk doordat de behandeling toch wel tot de nodige ongemakken leidt. Maar de heup, de hamstrings en de onderrug beginnen duidelijk terug los te komen. Ongelooflijk dat ik in zo'n staat zo'n lastige marathon als Gaia heb kunnen afwerken. Gaby, die in de praktijk van Muriel Bagi in Maasmechelen werkt, heeft al ongelooflijk werk geleverd. Jammer genoeg is dinsdag haar laatste dag, maar ik hoop dat Muriel tijdens de laatste sessies niet veel werk meer aan me gaat hebben.
Ondertussen hier thuis de nodige shit meegemaakt. In zo'n situaties leer je je vrienden kennen. En mooie reacties van mensen waarvan je het niet verwachtte, jammer genoeg soms ook geen reacties van mensen waarvan je het wel verwachtte. Het zij zo. Het maakt sommige dingen alleen maar makkelijker en duidelijker, ook wat het lopen betreft. Sommige voorzetten hoeven alleen maar te worden binnengesjot, maar als bepaalde mensen steeds maar blijven missen, alleen voor doel en zonder keeper voor zich, dan kun je beter geen voorzetten meer geven en zelf proberen te scoren. Genoeg geraaskald, het voorgaande zal gene mens begrijpen .
Morgen nog eens proberen te lopen, maar dat zal niet simpel zijn, Gaby heeft vanalles bij me geforceerd, dat was natuurlijk de bedoeling. Zo vrijdagavond nog een lange duurloop afgelegd van 2u13', maar dat is niet simpel als je enorme pijnlijke plekken hebt. Vandaag met onze Tomas gaan fitnessen, maar hij heeft als 6-jarige meer kunnen doen dan mij, want echt àlles zat vast. Ik zal mijn best moeten doen om hem op de kidsrun van de Maasrun te kunnen volgen .
Manmanman, wat een zware wedstrijd was me dat in Gaia Park. Achteraf ook moeten voelen. Zondag en maandag sowieso niet kunnen lopen, alleen maandag wat gaan fietsen. Dinsdagavond dan wat gaan lopen, maar blijkbaar wat te vroeg. Een verrekkingske opgelopen in de linkerbil. Donderdag nog geen beterschap. Zaterdag met femme en kids gaan fitnessen, dat was een eeuwigheid geleden. En vandaag blijkt dat ik op sommige toestellen wat te ver ben gegaan , heb enorme last van mijn rechterbil en van krampen in het rechterbeen.
Nu, volgende week zal die Spielerei wel wat zijn afgelopen, en kunnen we terug verdergaan, met... de voorbereiding op Oostende! Daar wordt op 9 oktober voor de eerste maal een marathon gelopen, en we gaan van de gelegenheid gebruik maken om Oostende eens te leren kennen, en dit vanuit iemands appartement dat vlakbij start en aankomst zou liggen.
Jo Schoonbroodt was deze week nog aan het polsen om deel te nemen aan Meerssen Marathon. Heel wat deelnemers daar aan de nevenwedstrijden, de 5/10 en vooral de 26 km, gek genoeg is de belangstelling voor de marathon heel wat minder. Nu, Jo, ik zou héél graag deelnemen, maar als ge zoudt voelen wat ik nu voel, is dat zondag uitgesloten . Lijkt me wat te veel van het goede, anders: heel graag. Volgend jaar moet dat er zeker van komen. En de wedstrijd zàl volgend jaar doorgaan, daar ben ik van overtuigd. Mich is me nu aan het overtuigen om de 26 km mee te doen. Dat zou eventueel nog kunnen misschien, maar ideaal was om aan de aflossingsmarathon mee te doen. Maar dat hoeft nu niet meer.
In elk geval zijn we weer vertrokken, en hoop ik volgende week, hopelijk blessurevrij, weer te kunnen opbouwen, niet alleen naar Oostende maar ook naar andere wedstrijden toe zoals de Maasrun en de Passereljogging, waar ik hoop dit jaar hetzelfde beeldje te kunnen krijgen als de voorgaande twee jaren .
Ter plaatse, in het mooie Gaia Park, werden we bij de start verwelkomd door de commentator wiens naam ik niet meer ken, maar die bijna altijd acte de présence geeft bij de Zuid-Limburgse wedstrijden. En dan weet je genoeg lachen, gibberen, het kan niet meer op. Bij de start eerst een gezamenlijke versie van het Limburgse volkslied, begeleid door een dame met een hemelse stem, mooi weertje, en de start kon toch al niet meer stuk.
De wedstrijd zelf dan. Heel voorzichtig in het pak gestart. Gelukkig maar, want het parcours is niet van de poes. Voortdurend op en af, draaien en keren, zeer zwaar. Maar het ging redelijk goed. Tot halfweg, toen voelde ik de krachten al wat wegvloeien. En toen begon de miserie. 6 ronden (van de 22) voor het einde gingen opeens de hemelsluizen open, en hoe met de nodige donder en bliksem, toch wel heavy. Ben op één ronde tijd volledig maar dan ook volledig doorweekt geraakt . De wedstrijd werd dan ook gestaakt, een uurtje lang moesten we schuilen in een van de restaurants. En den deze was volledig op, volledig leeg en verzuurd en onderkoeld, en niet meer van plan nog te vertrekken... Tot de gekke commentator nog eens kwam piepen, ik ondanks hevige ..tsneigingen toch erin slaagde twee repen naar binnen te spelen, en toen zoiets had van: what the fuck, al moet ik door de modder kruipen, we zullen aankomen.
Het tweede vertrek gebeurde terug in de stortregen, er was toch al geen onweer meer. Maar ondertussen was het pikdonker geworden, en waren we verplicht met de hoofdlampen te gaan lopen, die iedereen zich had moeten aanschaffen. Daardoor werd het ook nog eens gevaarlijk. De vele plassen zag je bijna nooit, uitsteeksels idem dito, het was vertrouwen op de ervaring van de vorige ronden en op degene die voor je liep. Bij het vertrek had ik effe zoiets van "wat is me dat?" omdat alle spieren en gewrichten schreeuwden van "stop STOP", maar na enkele honderden meters in de strontregen ging het weer, en was ik meer dan vastbesloten om te eindigen. Dus: na nog eens 5 rondjes in de duistere nattigheid, en eigenlijk nog een goede laatste ronde, kwam ik kapot maar zo fier als een gieter over de streep, maar waar ik me zo snel mogelijk wegmaakte richting Gaia Camp, waar een heerlijk warme douche stond te wachten, maar niet zonder eerst nog eens verder zeiknat te worden en de nodige diepe plassen te ontmoeten. Daarna op het gemakje terug naar huis, maar met de radiatoren in de auto volop aan, want het rillen stopte niet meer. Hopelijk wreekt zich dit niet over enkele dagen. Maar de voldoening nemen ze me nooit meer af. O ja, de tijden zijn nog niet gekend, maar een PR zal het zeker niet zijn geworden . Maar dit is me meer dan een overwinning waard!
(2 laatste foto's van Iwan Theunissen, Iwan merci voor de aanmoedigingen, ze waren nodig! maar waar was je tijdens, en na, het onweer???)
Morgen is het zover. Na bijna drie maanden nog eens een wedstrijd. Al zal het de eerste maal zijn dat ik een wedstrijd niet echt als een wedstrijd opneem. Want excuses op voorhand zijn er al voldoende: véél te weinig voorbereiding (een drietal weken, en dan nog), lang gekwetst (eigenlijk nog altijd wat last van blessure op overgang bil en vooral onderrug, een enorm verlies van conditie), wat kilootjes erbij tijdens de vakantie (ondertussen een héél klein beetje terug af), zwaar parcours (bijna 22 rondjes doorheen het Gaia Park, helling, diverse ondergrond), mogelijk regen en/of onweer en misschien zelfs een gedeelte in de duisternis (we zijn verplicht een hoofdlamp te voorzien ).
DUS: het zal eerder in de richting van de 4 dan van de 3 uur uitdraaien. Maar maakt niets uit. Als het maar fun is, en ik de wedstrijd min of meer vlot en blessurevrij kan uitlopen. 'k Kijk er in elk geval geweldig naar uit.
Ondertussen is de schoolvakantie bijna afgelopen. Maar Tomas vind het niet zo erg, want... hij zal zijn vriendinnetje Elin terug zien . Deze week was er ook minder prettig nieuws. Ons hondje Lara, 14 jaar oud, zo goed als blind en doof, en dementerend, was er in geslaagd op hoogst merkwaardige en totaal onbekende manier weg te lopen tijdens het onweer van maandag op dinsdag. Dinsdagnamiddag kon ze gelukkig terug gevonden worden, na een tip van een collega van Heidi. Heel lieve mensen in de buurt van het OPZ hadden haar gevangen en opgevangen. 's Anderendaags bleek haar toestand echter zo slecht dat we haar hebben moeten laten inslapen. Triest, maar tegelijkertijd zijn we gelukkig dat we nog afscheid van haar hebben kunnen nemen. Zo'n beestje maakt na 14 jaren toch deel uit van het gezin, de kinderen zijn er groot mee geworden.
Erg, maar eigenlijk bijna belachelijk vergeleken met het onheil dat de familie Bastings van Grûmme deze week heeft getroffen. Heel onverwacht, al had ze regelmatig met de nodige miserie af te rekenen, is Jossie, de echtgenote van Johan, gestorven. We kennen haar als een heel lieve, stille maar zeer toegewijde en betrokken madame. We leven dan ook mee met Johan en de kinderen, en wensen hen veel sterkte toe.
Ondertussen weer heel wat beter. Alleen de onderrug die na looptrainingen zeer vervelend doet, blijkbaar een soort van compensatie. Gelukkig heeft Francis Tordeur me op de goede weg geholpen, nu hopen dat het in positieve richting blijft evolueren. Ondertussen al enkele intervaltraininkjes en tempolopen op mijn eentje gedaan. Ook enkele langere duurlopen, ruim onvoldoende als marathonvoorbereiding, maar ben al blij dat ik terug min of meer (voor mijn doen) "normaal" aan het lopen ben. Volgende week hopelijk ook terug naar Atla. Als ik geblesseerd ben, ben ik niet zo geneigd om daar naartoe te gaan. Stom van mij natuurlijk. Maar gek genoeg heb ik nog andere gebreken .
Ondertussen is ook Heidi terug aan het sporten geraakt. En zijn onze twee kids, tussen het nintendo-en door, zinnens om aan de kidsrun van de Maasrun mee te doen. We zijn terug een sportief familietje aan het worden!
Ondertussen hebben Els en Ghislain ook de Dodentocht opnieuw uitgelopen. Uitdagingen die me ook wel iets zeggen. Al schrikken ze me tegelijkertijd ook enorm af. Maar als ik het niet uitprobeer, zal ik ook nooit weten of het wel iets voor me is. Tegelijkertijd weet ik niet goed wat met Jos' schema's, die overigens top zijn, te doen. Langs de ene kant wordt het me medisch gezien eigenlijk min of meer afgeraden om op die manier nog verder te lopen, langs de andere kant is het natuurlijk een trainingsmethode die zijn verdiensten heeft. Maar ook moeten we eindelijk komaf maken met het obsessioneel volgen van welk schema dan ook. Dat heeft in het verleden hier ten huize Claesen al voor genoeg miserie gezorgd. Jaren na datum heeft Heidi nog altijd bepaalde tekorten (o.a. ijzer), te verklaren door een lange periode volledig overtraind te zijn geweest. Lichamelijk niet vol te houden, met een enorme weerslag als gevolg, maar de mentale gevolgen zijn vaak nog erger, want door op die manier tewerk te gaan kan het in veel gevallen leiden tot een volledige afkeer van onze loopsport, die toch een van de mooiste sporten om te beoefenen blijft. En dat is gewoonweg een doodzonde.
Ondertussen gaat het heel wat beter. Ben daar ook blij om. De heup zaagt bijna niet meer, zelfs geschrankt lopen lukt nu min of meer. Alleen de rechterachillespees blijft wat haperen, maar is toch ook heel wat beter. Resultaat van medicatie en aangepaste oefeningen. Over een vijftal dagen wordt de medicatie afgebouwd, en dan hopen maar dat het ontstekingswerende resultaat groter is dan het pijnstillende effect. Anders staan we terug bij af.
De plannen voor Gaia Park Marathon zijn niet veranderd. Ik wil dat niet missen, zeker niet omdat de combinatie met een bezoekje aan de zoo voor Ehefrau en kids mogelijk is, en het een zéér uniek evenement is. Zal hierna nooit meer worden georganiseerd.
Daarom zal ik (als alles goed komt) voor de allereerste keer aan een wedstrijd meedoen puur voor de fun, zonder oog voor het resultaat. Gewoon min of meer vlot én blessurevrij aankomen, zonder te moeten forceren, is het streefdoel. Ook al omdat een grondige marathonvoorbereiding er niet inzit .
De afgelopen 9 dagen hebben we in de Pfalz doorgebracht, in het prachtige Bad Dürkheim, aan de Deutsche Weinstrasse, het hart van de Riesling en de Dornfelder. Magnifiek, ontspannend, geweldig hotel, alles erop en eraan, behalve ... na 1 keer lopen ging het niet meer . Gedaan, Schluss. Heb dan de rest van deze prachtige vakantie doorgebracht met, behalve heerlijk en veel eten en drinken, met dagelijks zwemmen . Niet echt mijn favoriete bezigheid, maar op het eind bleek dat ik misschien nog nooit zo goed heb gezwommen. Af en toe ging ik zelfs vooruit!
Vandaag maar naar de sportarts getrokken voor een definitieve diagnose: i.p.v. bursitis, wat ik dacht dat het was, blijkt het een hardnekkige peesontsteking te zijn aan de heup én aan de achillespezen. Daarom dat ijs en voltaren geen soelaas brachten, de pezen zitten onder een dikke band spieren. Nutteloos was dat dus, daarom sloeg het ook niet aan. Over dit gedeelte van het verhaal was ik tevreden.
Het ander gedeelte van het verhaal vind ik minder leuk. Maar eigenlijk had ik het ook zien aankomen: in een "best of" scenario is het gedaan met zwaar intervallen, korte wedstrijdjes, al dan niet op de piste. Omdat vooral mijn linker achillespees het heel slecht doet. En cortisone en operaties slechts een noodoplossing zijn, en het altijd een zwakke plek zal blijven. Dus omscholen tot een échte afstandsloper, of er gewoon helemaal mee stoppen. Ook de combinatie met mijn (al dan niet) hartproblemen uit het verleden draagt ertoe bij dat een omscholing zich opdringt, en dat het langere werk (misschien) de enige haalbare optie blijkt. Jammer, omdat vooral de wedstrijden over 5 en 10 km, en misschien nog iets korter, me best blijken te liggen. De komende weken staat me heel wat denkwerk te wachten. Verdomme toch.
Maar misschien is het een geluk bij een ongeluk. In de Pfalz heb ik terug leren genieten, i.p.v. die dwanggedachten die af en toe toch opnieuw kwamen opzetten (ik moetmoetmoet vandaag zoveel km's in die tijd op dat parcours afwerken enz.). Want draai of keer het gelijk je wil, voorop moeten nog altijd het genieten en de gezondheid staan. Maar dat dreigen we af en toe wel eens te vergeten...
Aan de "wederopbouw" begonnen. Gisteren was daarbij een cruciale trainingsavond, de goesting was helemaal weg, de conditie ook zowat helemaal, maar mezelf toch geforceerd om naar Lanaken te trekken, en achteraf was ik daar heel blij om. Tweemaal 15' in de heuvels, en het korte draaien en keren op een zanderige ondergrond en de steile afdalingen deden geen goed aan mijn heup, achteraf zat er precies vanalles vast. De eerste herhaling was een ramp, ik raakte niet vooruit. De tweede herhaling ging gek genoeg heel wat beter, kon toch min of meer aanpikken bij een leuk groepje. De dag erna voelt alles toch redelijk goed. Morgen terug naar Lanaken, maar ik ga (proberen om) de vooropgestelde 3000m-testloop niet mee te doen, maar in de plaats ervan er een goede training met wat extensieve versnellingen van te maken, en er hopelijk zonder al te veel pijn gewoon van te genieten, en dan zien we wel weer. Ondertussen is de conditie grotendeels weg, zijn er door allerlei feesten enkele kilootjes bijgekomen, maar hopelijk zijn we terug op de goede weg, alleen het lijf moet nog meewillen . Want... eind augustus staat eigenlijk nog altijd de unieke marathon in Gaia Park op het programma, 22 rondjes tussen de beestjes op een zeer wisselend en heuvelachtig parcours. Genieten staat voorop, gewoon vlot kunnen uitlopen zou al een groot succes zijn.
Net nu de mooiste wedstrijden van het jaar eraan komen, lig ik in de lappenmand. Voor het grootste deel mijn eigen domme fout want i.p.v. na Heusden-Zolders 33 km het effe rustig aan te doen, ook al omdat de heup na de wedstrijd niet echt goed voelde, was ik twee dagen later alweer aan het intervallen. De pijn en het ongemak gingen natuurlijk niet weg, maar daar trok den deze zich niets van aan. Totdat het na het weekend van de interclub (4 wedstrijden op 8 dagen tijd) en Munster echt totaal niet meer ging. De ontsteking die tussen rechterbil en bovenbeen zat, heeft zich nu goed gevestigd in de bil, en is nu verder gegaan richting onderrug. Bovendien zijn mijn beide achillespezen tegenwoordig enorm ontstoken. Zit weinig meer op nu dan EINDELIJK te rusten, ijs te leggen en ontstekingsremmers te smeren. Eigen schuld, dikke bult zeggen ze dan, maar zo vlak voor Bilzen is het wel héél jammer. De Bufferrun en/of Aterstoase heb ik al moeten missen, dat zal me leren . Hopelijk binnenkort beter nieuws, wanneer zal ik eens mijn verstand gaan gebruiken...
Na de interclub enorme, maar dan ook enorme last van mijn heup gehad. Zat volledig vast, dan maar eindelijk met het nodige ijs en ontstekingsremmers (en wat relatieve rust) begonnen. In de loop van de week ging het iets minder slecht, zodat "Minster" niet in het water dreigde te vallen. Maar gezien de omstandigheden nam ik de wedstrijd niet al te serieus op. Ik zou wel zien, en er het beste van maken, ondanks het ambetante gevoel in de heup, of eigenlijk is het de rechterbil.
De dag zelf vielen er de nodige regenbuien, ter plaatse de nodige gezelligheid en veel bekende gezichten. Typisch voor Minster: allerlei mensen die me aanspreken over pa maar die ik eigenlijk niet (meer) ken. De benen voelden niet zo geweldig, maar toch beter dan de weken ervoor, want dat was pas erg. De heup/bil zou pas na de wedstrijd terug opstelen .
Redelijk rustig gestart. Op kop een groepje van 6, die me net iets te snel gingen. Of was ik te voorzichtig? Een felle wind speelde ons parten, en vooral het stuk in het Munsters Bos was niet plezant. Heel nat, en daardoor spekglad voor de wedstrijdschoentjes. Gewoon kwestie om overeind te blijven, maar natuurlijk niet bevorderlijk voor de snelheid. Uiteindelijk bijna de ganse wedstrijd met een loper van Tongeren samen gelopen, die op het einde volledig brak, en ben op enkele secondjes geëindigd van Rob Bobbaers, een talentvolle triathleet. De tijd was niet goed, maar gezien de omstandigheden viel het nog mee.
Achteraf weer last van de heup, maar de Keizer Kareltjes maakten veel goed. Op naar de volgende, misschien nog proberen om ergens een pistewedstrijd mee te pikken, want de Buffelrun ga ik waarschijnlijk niet halen. Merci Gilbert voor de foto's!
Na de 1500m 's zaterdags, 's woensdags tijd voor een 5000m, 's zondags interclub masters met een 5000m en (onverwacht) nog een 400m... Verslag woensdag Tijd voor een 5000m voor eigen publiek, onder ideale omstandigheden (temperatuur, windstil). Dus hoopte ik op een tijd, zeker onder de 17'26" van bijna twee jaar geleden. Maar eens te meer ging het voor eigen publiek mis: 17'46". Hoe dat komt? Ik zou het verdomme niet weten. En ook nog een idioot die me enorm hinderde onderweg, en uiteindelijk gediskwalificeerd werd, al was ik daar "vet" mee. Heb het daar effe moeilijk mee gehad. Maar zoals gewoonlijk was ik 's anderendaags weer vol moed om er weer tegenaan te gaan. Jammer dat dit altijd voor eigen volk moet gebeuren. Verslag zondag Dit jaar nog eens geselecteerd voor een interclub, bij de masters dan welteverstaan. Doordat allerlei schoon volk niet meer beschikbaar is, moest ik de 5000m gaan lopen. Heel wat minder fraaie omstandigheden dan woensdag, het was enorm benauwd al regende het lichtjes tijdens de wedstrijd, maar toch slechts een handvol seconden langzamer dan woensdag, 'k kon net niet een atleet van de Westhoek volgen, Gino Van Geyte en Peter Devocht waren al wat langer ribbedebie. Nu, wat misschien toch wel een beetje meespeelde, was dat ik kort voor de 5000m had gehoord dat ik ook nog diende op te draven voor de 400m. Nu, geen probleem, maar tegen die spurtbommen was het nog heel andere koek. 'k Was samen met Marc Heymans de enige zonder spikes (toch wel nodig in de zompige bochten), maar wat ging het goed... de eerste 300m . Toen was de hel opeens daar . 'k Dacht dat ik al veel had meegemaakt en gevoeld, maar wat ik toen voelde, dat wil ik niemand aandoen haha. Nu, toch wel blij dat ik het gedaan heb, we eindigden trouwens derde (de vrouwen eerste, naar eerste afdeling !), met zo'n vertimmerde ploeg een prachtresultaat. En 't was heel fijn om mee te maken. Hopelijk volgend jaar opnieuw, maar dan zal ik ook een tandje moeten bijsteken.
Na de wedstrijden zat mijn heup helemààl vast . Tijd dus voor een weekje relatieve rust, met veel ijs en ontstekingswerende zalfjes. Hopelijk zijn we dan terug fris voor... Minster! Foto's (Peter Brouwers) volgen straks.
In de reeks "je bent al een jaartje ouder, en toch wil je nog wat" trokken we zaterdag met Niky en Willy naar Genk om daar aan een 1500m deel te nemen? 1500m, what the fuck? Inderdaad, eigenlijk niets voor mij, maar in het kader van de 5000m, en daar had Jos meer dan gelijk in, was dit het ideale opwarmertje. Op voorhand: niet goed. Slechte benen, moe, last van mijn darmen, enzovoorts. En een fucking wind die de laatste rechte lijn zeer zwaar maakte. Het zag er dus op voorhand niet zo goed uit. In de wedstrijd, en met toch wel wat tegengoesting aan begonnen, alle miserie opzijgezet bij de start, en véél te snel vertrokken. In de slipstream van o.a. Kurt Schaillee en Kris Jacobs, na 300m in 52" doorgekomen. Veel te snel natuurlijk, en dat besef had ik ook al snel. Toen een gaatje op Kurt S gelaten, en dat gaatje is eigenlijk nooit groot geworden. Tot mijn eigen verbazing. De laatste ronde, en vooral de laatste 100m ben ik wel volledig verzopen, wat duidt op een slechte dosering, om te eindigen in 4'48"13, zo'n 8 seconden boven de tijd die ik had willen lopen. Nu, iedereen liep zeker een vijftal seconden boven de tijd die ie had willen lopen (behalve Niky die toch wel een superprestatie neerzette), en gezien de andere miserie mag ik toch wel content zijn, maar de volgende keer dat ik zoiets raars loop, wil ik toch wel in de buurt van die 4'40" geraken, dat moet er binnenkort toch ergens inzitten. Dus: ik maak al plannen voor een volgende 1500m, de wonderen zijn de wereld nog niet uit . Nu hopen op een goede 5000m volgende woensdag voor eigen volk, hopelijk een verbetering van de 17'26" van eind 2009, dat moet er toch wel inzitten. Hopelijk beter uitgerust, met soepele benen, en zonder dat de darmen liggen op te spelen, want dat is niet zo prettig. Anders heb ik er nooit last van, 'k moet ergens iets verkeerds hebben binnengespeeld.
Vandaag in Zonhoven naar de Lentejogging gegaan. Eigenlijk bij gebrek aan beter. De verschrikkelijk zware maar o zo mooie Geuldalloop heeft dit jaar geen korte afstand meer. En de Heideloop in Landgraaf is morgen, maar ik heb beloofd om wat mee te helpen op Supervlieg in Maasmechelen, is ook leuk voor de kinderen. Dus Zonhoven maar, voor de 6 km, heb daar mooie herinneringen aan van vorig jaar, ondanks het echte rotparcours. Constant draaien en keren, finse piste dus zware ondergrond, liefst 9x een 180°-bocht op 6 km, enkele keren (ook al door gedubbelden) volledig stilgestaan, en de wind vandaag was ook niet van de poes. Bovendien wat ziekjes geraakt, waarschijnlijk door donderdag in Leuven wat te schaars gekleed te hebben rondgelopen.
De wedstrijd dan. Zeer snelle start van natuurlijk vooral jonge gasten, waarvan ik de meesten beetje bij beetje kon oprapen. Twee jongens, waaronder Van der Have (een goede scholier of junior) kon ik niet meer bijbenen, bovendien passeerde rond km 3 een zwarte medemens, naderhand te horen een Ethiopische asielzoeker, die de twee voor mij ook nog te grazen kon nemen. Tijd was iets minder dan vorig jaar, parcours was wel niet helemaal hetzelfde. Toch min of meer content, zeker toen ik mijn bon mocht gaan afhalen en rechtstreeks naar Melo Sport trok . Waar de bon goed was voor iets minder dan de helft van een nieuw loopshirt .
Iwan Theunisse heeft me volgende foto doorgestuurd van het podium van de 5 km in Beek. Het moest weer lukken dat de nummers 2 en 3 niet kwamen opdagen, ik dus helemaal zielig en alleen dat podium moest opkruipen, om aldaar mijn onzichtbare podiumgenoten toch maar eens goed vast te pakken!
Straks naar Beek voor de tweede Queensrun. Ga proberen om te vlammen op de 5 km, maar ben nogal suf doordat ik twee nachten heel slecht heb geslapen. Stress, weet je wel. Niet te doen. Moet het wat rustiger aan gaan doen, en wat tot rust komen. Toch maar naar Beek straks, want wat is het alternatief? Heg verder scheren ? Gras maaien? Het wordt dus Beek, waar waarschijnlijk weer een markt vol met zatte Nederlanders staat te wachten, zeker nu de queen vandaag in Thorn en ik dacht in Heerlen op bezoek was. Stapelzot op dat koningshuis zijn ze daar nog altijd, voor mij onvoorstelbaar, maar gisteren met die trouw in London was het nog een beetje gekker. Georchestreerde romantiek heette dat. Ik denk dan vooral aan al diegenen die hier al weer wat beter van worden. Tja. Verslag Warm, felle wind, niet al te veel deelnemers, en een parcours dat toch niet vlak te noemen is (dixit website). Had voor het vertrek nog een halfuurtje in de zetel kunnen dutten. Dan maar naar Beek vertrokken om er het beste van te maken. T/p ondermeer Patrick Delait, Steven Heemskerk e.a. tegen het lijf gelopen. Ik hoop by the way dat het feit dat Steven naar Lokeren-RC Genk gaat kijken geen ongeluk zal brengen... Verschroeiende start, in zowat tiende plaats vertrokken, en dan wat plaatsjes kunnen opschuiven. Vooral in het gezelschap van alweer Ludi Claassen gelopen, die nog heel wat sterker bleek dan maandag. Ik kon amper bij hem in de buurt blijven. Het was echt voortdurend "pitsen". In de eindspurt heb ik hem dan ook net laten voorgaan, hij had ook alle werk gedaan onderweg. Zodat ik in totaal 6de eindigde en 1ste master . Na onze wedstrijd nog naar de 10 km.-wedstrijd gekeken samen met Steven (die knap 2de eindigde), om daarna ons prijsje af te halen. Wel nogal dom dat ik helemaal alleen op het podium diende te gaan staan , al zorgde de ceremonie met het nodige gekus voor wat compensatie . Over de tijd content: gezien de omstandigheden is 3'32"/km behoorlijk goed. In het kader van een serieuze verbetering van mijn mastertijden op 5000 en 10000m, dat zou dit seizoen geen probleem mogen zijn als ik zo blijf verderdoen.
Gisteren naar het mooie Oirsbeek bij Schinnen voor de Peter Rusmanloop, een wedstrijd ter nagedachtenis aan de echtgenoot van Wilma. Ik voelde me totaal niet fris, kon ook niet na alle toestanden op het werk en alweer een chronisch gebrek aan slaap, naast alle andere ongemakken zoals de heup die nog altijd moeilijk blijft doen. Maar het mooie weer heeft me over de streep getrokken om toch maar de 5,5 km te gaan meedoen. Aan de start heel wat schoon volk, ondermeer enkele Marokkanen. Direct na het vertrek een ongelooflijk lange en steile helling, en daarna steeds op en af. Alweer niet mijn ding dus, maar opnieuw enorm mooi. Verschroeiende start zoals gedacht. Heb me niet laten gekmaken, en ben in mijn eigen tempo naar boven getrokken. Was al meer dan zwaar genoeg. Op het einde van de helling dan aan een lange inhaalrace begonnen, want veel van die jonge mannekes hadden serieus op hun adem getrapt. Ondermeer een gisteren beresterke Ludi Claassen na zowat 3 km kunnen remonteren. Bart Pepels zag ik steeds dichterbij komen, maar dat bleek net te laat. Temeer omdat ik niet wist dat we vlakbij de aankomst passeerden, waar er heel veel volk stond, en ik niet wist dat we daar nog zowat 400m verder moesten lopen. Ben gestopt, gelukkig riep toen iemand dat ik nog verder moest lopen, maar was toen al kapot, had me daar op gefocust, maar wist de lopers achter me nog achter me te houden. Had voor me echter nog enkelen in het vizier, dit bleek niet meer haalbaar. Achteraf op deze manier een bijna-zekere podiumplaats bij de masters gemist. Jammer maar helaas. Zal me volgend jaar niet meer gebeuren . 3'41"/km ondanks het keizware parcours en de problemen op het einde. Ben daarover zeker content, ook omdat er nog veel meer inzit. Denk dat de andere manier van trainen hier heel wat mee te maken heeft. Ere wie ere toekomst, Jos .Nu nog wat kilootjes kwijtspelen en meer rust (ik herhaal mezelf voortdurend ), dan zit er nog héél wat meer in. Maar eerst maar eens verhuist raken op het werk, nog een aantal keren richting Leuven trekken, paper maken, de laatste maanden van Heidi in Leuven, en dan kunnen we begin juli hopelijk aan een nieuw en rustiger hoofdstuk van ons leventje beginnen .
Morgen voor het eerst de Treechloop onder handen nemen. Lijkt geen gemakkelijke opdracht te gaan worden met vooral tussen km 3 en 4 het nodige vuurwerk. Heb al de nodige excuses achter de hand mocht het wat minder goed gaan : heel zware werkweek (o.a. vrijdag de ganse dag verhuisd), nog altijd blessure aan rechterbil (slecht verzorgd), me gisteren vrijdag in de Preekstoel wat laten gaan , en nog wat naweeën van de training van donderdag (allemaal de schuld van Jos ), enzovoorts enzoverder. Maar de benen voelden toch goed daarstraks bij het loslopen, dus we zien wel. We zijn inderdaad bijna verhuisd op het werk, nu nog de nodige aansluitingen voorzien, en we kunnen volle bak van leer trekken tegen alle elementen die de leefbaarheid in MM (en misschien ook Lanaken) schade berokkenen... Een heel grote uitdaging. Maar eerst die uitdaging van morgen maar eens aanpakken, ben benieuwd. Verslag What a beautiful day! Prachtig weertje, mooie locatie, en onderweg zou blijken dat het gewoonweg nog prachtiger zou worden. Ben van plan daar af en toe eens te gaan trainen, da's genieten tot en met, kan niet anders. Ter plaatse kwamen ook net Willy en Michaël er aan. Omdat ze nogal supersupersuperzenuwachtig waren, allebei, geprobeerd ze maar effe te kalmeren. Is nauwelijks gelukt . Benen voelden nog altijd goed, een hele bende bij de start met daarbij de onvermijdelijke Jo Schoonbroodt die weer bijna blessurevrij lijkt. Mooie vlotte start, verder de Maasboulevard af richting Visé, om na drie kilometer de hoogte op te zoeken. En wat voor hoogte. Heb bergop vooral op souplesse gelopen, heb goed gedoseerd, ben goed gefinisht, en dacht goed bezig te zijn, tot ik daarnet de uitslag zag. Atleten die niet zo lang geleden nog achter me finishten bij vlakkere wedstrijden, eindigen nu minuten voor me . Blijkt nog maar eens dat ik niet gemaakt ben voor die hoogten, een liefst volledig vlakke wedstrijd zonder bochten, da's mijn ding. Alleen zijn die wedstrijden niet zo mooi als vandaag, want het uitzicht was bijwijlen gewoonweg indrukwekkend. Ondanks de inspanningen was het af en toe kicken tot en met. Prachtig prachtig prachtig. Toen die Nederlanders achteraf ook nog eens onder de indruk bleken van Philip Gilbert, en er La Chouffe te verkrijgen was (al heb ik daarvoor bij Michaël tijdelijk wat moeten bietsen omdat ik niet zeker was nog over voldoende centen te beschikken), was mijn dag toch meer dan geslaagd! Hier een fotootje met die twee opgefokte gevallen:
, maar het is toch niet makkelijk doordat de behandeling toch wel tot de nodige ongemakken leidt. Maar de heup, de hamstrings en de onderrug beginnen duidelijk terug los te komen. Ongelooflijk dat ik in zo'n staat zo'n lastige marathon als Gaia heb kunnen afwerken. Gaby, die in de praktijk van Muriel Bagi in Maasmechelen werkt, heeft al ongelooflijk werk geleverd. Jammer genoeg is dinsdag haar laatste dag, maar ik hoop dat Muriel tijdens de laatste sessies niet veel werk meer aan me gaat hebben.
. Lijkt me wat te veel van het goede, anders: heel graag. Volgend jaar moet dat er zeker van komen. En de wedstrijd zàl volgend jaar doorgaan, daar ben ik van overtuigd. Mich is me nu aan het overtuigen om de 26 km mee te doen. Dat zou eventueel nog kunnen misschien, maar ideaal was om aan de aflossingsmarathon mee te doen. Maar dat hoeft nu niet meer.
.
lachen, gibberen, het kan niet meer op. Bij de start eerst een gezamenlijke versie van het Limburgse volkslied, begeleid door een dame met een hemelse stem, mooi weertje, en de start kon toch al niet meer stuk.
en de nodige diepe plassen te ontmoeten. Daarna op het gemakje terug naar huis, maar met de radiatoren in de auto volop aan, want het rillen stopte niet meer. Hopelijk wreekt zich dit niet over enkele dagen. Maar de voldoening nemen ze me nooit meer af. O ja, de tijden zijn nog niet gekend, maar een PR zal het zeker niet zijn geworden 
door, zinnens om aan de kidsrun van de Maasrun mee te doen. We zijn terug een sportief familietje aan het worden!
. 
. 'k Dacht dat ik al veel had meegemaakt en gevoeld, maar wat ik toen voelde, dat wil ik niemand aandoen haha. Nu, toch wel blij dat ik het gedaan heb, we eindigden trouwens derde (de vrouwen eerste, naar eerste afdeling !), met zo'n vertimmerde ploeg een prachtresultaat. En 't was heel fijn om mee te maken. Hopelijk volgend jaar opnieuw, maar dan zal ik ook een tandje moeten bijsteken.
.
Morgen voor het eerst de Treechloop onder handen nemen. Lijkt geen gemakkelijke opdracht te gaan worden met vooral tussen km 3 en 4 het nodige vuurwerk. Heb al de nodige excuses achter de hand mocht het wat minder goed gaan 
. Blijkt nog maar eens dat ik niet gemaakt ben voor die hoogten, een liefst volledig vlakke wedstrijd zonder bochten, da's mijn ding. Alleen zijn die wedstrijden niet zo mooi als vandaag, want het uitzicht was bijwijlen gewoonweg indrukwekkend. Ondanks de inspanningen was het af en toe kicken tot en met. Prachtig prachtig prachtig. Toen die Nederlanders achteraf ook nog eens onder de indruk bleken van Philip Gilbert, en er La Chouffe te verkrijgen was (al heb ik daarvoor bij Michaël tijdelijk wat moeten bietsen omdat ik niet zeker was nog over voldoende centen te beschikken), was mijn dag toch meer dan geslaagd! Hier een fotootje met die twee opgefokte gevallen: 
