verslag van (o.m.) onze pogingen tot een, na vele jaren onderbreking, "comeback"; verslag van een gedeelde passie, naast onze allergrootste passie, onze mannen Aron en Tomas! verslag van pijn, ontgoocheling, slaaptekort, ongeduld maar ook (af en toe) kleine succesjes, plezier, gezelligheid, spanning, nieuwe ervaringen, grenzen verleggen, enz. (een soap...)
vroegere berichten op http://www.blogweb.be/kurtheidi
28-08-2011
Gaia Park: totale waanzin
Ter plaatse, in het mooie Gaia Park, werden we bij de start verwelkomd door de commentator wiens naam ik niet meer ken, maar die bijna altijd acte de présence geeft bij de Zuid-Limburgse wedstrijden. En dan weet je genoeg lachen, gibberen, het kan niet meer op. Bij de start eerst een gezamenlijke versie van het Limburgse volkslied, begeleid door een dame met een hemelse stem, mooi weertje, en de start kon toch al niet meer stuk.
De wedstrijd zelf dan. Heel voorzichtig in het pak gestart. Gelukkig maar, want het parcours is niet van de poes. Voortdurend op en af, draaien en keren, zeer zwaar. Maar het ging redelijk goed. Tot halfweg, toen voelde ik de krachten al wat wegvloeien. En toen begon de miserie. 6 ronden (van de 22) voor het einde gingen opeens de hemelsluizen open, en hoe met de nodige donder en bliksem, toch wel heavy. Ben op één ronde tijd volledig maar dan ook volledig doorweekt geraakt . De wedstrijd werd dan ook gestaakt, een uurtje lang moesten we schuilen in een van de restaurants. En den deze was volledig op, volledig leeg en verzuurd en onderkoeld, en niet meer van plan nog te vertrekken... Tot de gekke commentator nog eens kwam piepen, ik ondanks hevige ..tsneigingen toch erin slaagde twee repen naar binnen te spelen, en toen zoiets had van: what the fuck, al moet ik door de modder kruipen, we zullen aankomen.
Het tweede vertrek gebeurde terug in de stortregen, er was toch al geen onweer meer. Maar ondertussen was het pikdonker geworden, en waren we verplicht met de hoofdlampen te gaan lopen, die iedereen zich had moeten aanschaffen. Daardoor werd het ook nog eens gevaarlijk. De vele plassen zag je bijna nooit, uitsteeksels idem dito, het was vertrouwen op de ervaring van de vorige ronden en op degene die voor je liep. Bij het vertrek had ik effe zoiets van "wat is me dat?" omdat alle spieren en gewrichten schreeuwden van "stop STOP", maar na enkele honderden meters in de strontregen ging het weer, en was ik meer dan vastbesloten om te eindigen. Dus: na nog eens 5 rondjes in de duistere nattigheid, en eigenlijk nog een goede laatste ronde, kwam ik kapot maar zo fier als een gieter over de streep, maar waar ik me zo snel mogelijk wegmaakte richting Gaia Camp, waar een heerlijk warme douche stond te wachten, maar niet zonder eerst nog eens verder zeiknat te worden en de nodige diepe plassen te ontmoeten. Daarna op het gemakje terug naar huis, maar met de radiatoren in de auto volop aan, want het rillen stopte niet meer. Hopelijk wreekt zich dit niet over enkele dagen. Maar de voldoening nemen ze me nooit meer af. O ja, de tijden zijn nog niet gekend, maar een PR zal het zeker niet zijn geworden . Maar dit is me meer dan een overwinning waard!
(2 laatste foto's van Iwan Theunissen, Iwan merci voor de aanmoedigingen, ze waren nodig! maar waar was je tijdens, en na, het onweer???)
Morgen is het zover. Na bijna drie maanden nog eens een wedstrijd. Al zal het de eerste maal zijn dat ik een wedstrijd niet echt als een wedstrijd opneem. Want excuses op voorhand zijn er al voldoende: véél te weinig voorbereiding (een drietal weken, en dan nog), lang gekwetst (eigenlijk nog altijd wat last van blessure op overgang bil en vooral onderrug, een enorm verlies van conditie), wat kilootjes erbij tijdens de vakantie (ondertussen een héél klein beetje terug af), zwaar parcours (bijna 22 rondjes doorheen het Gaia Park, helling, diverse ondergrond), mogelijk regen en/of onweer en misschien zelfs een gedeelte in de duisternis (we zijn verplicht een hoofdlamp te voorzien ).
DUS: het zal eerder in de richting van de 4 dan van de 3 uur uitdraaien. Maar maakt niets uit. Als het maar fun is, en ik de wedstrijd min of meer vlot en blessurevrij kan uitlopen. 'k Kijk er in elk geval geweldig naar uit.
Ondertussen is de schoolvakantie bijna afgelopen. Maar Tomas vind het niet zo erg, want... hij zal zijn vriendinnetje Elin terug zien . Deze week was er ook minder prettig nieuws. Ons hondje Lara, 14 jaar oud, zo goed als blind en doof, en dementerend, was er in geslaagd op hoogst merkwaardige en totaal onbekende manier weg te lopen tijdens het onweer van maandag op dinsdag. Dinsdagnamiddag kon ze gelukkig terug gevonden worden, na een tip van een collega van Heidi. Heel lieve mensen in de buurt van het OPZ hadden haar gevangen en opgevangen. 's Anderendaags bleek haar toestand echter zo slecht dat we haar hebben moeten laten inslapen. Triest, maar tegelijkertijd zijn we gelukkig dat we nog afscheid van haar hebben kunnen nemen. Zo'n beestje maakt na 14 jaren toch deel uit van het gezin, de kinderen zijn er groot mee geworden.
Erg, maar eigenlijk bijna belachelijk vergeleken met het onheil dat de familie Bastings van Grûmme deze week heeft getroffen. Heel onverwacht, al had ze regelmatig met de nodige miserie af te rekenen, is Jossie, de echtgenote van Johan, gestorven. We kennen haar als een heel lieve, stille maar zeer toegewijde en betrokken madame. We leven dan ook mee met Johan en de kinderen, en wensen hen veel sterkte toe.
Ondertussen weer heel wat beter. Alleen de onderrug die na looptrainingen zeer vervelend doet, blijkbaar een soort van compensatie. Gelukkig heeft Francis Tordeur me op de goede weg geholpen, nu hopen dat het in positieve richting blijft evolueren. Ondertussen al enkele intervaltraininkjes en tempolopen op mijn eentje gedaan. Ook enkele langere duurlopen, ruim onvoldoende als marathonvoorbereiding, maar ben al blij dat ik terug min of meer (voor mijn doen) "normaal" aan het lopen ben. Volgende week hopelijk ook terug naar Atla. Als ik geblesseerd ben, ben ik niet zo geneigd om daar naartoe te gaan. Stom van mij natuurlijk. Maar gek genoeg heb ik nog andere gebreken .
Ondertussen is ook Heidi terug aan het sporten geraakt. En zijn onze twee kids, tussen het nintendo-en door, zinnens om aan de kidsrun van de Maasrun mee te doen. We zijn terug een sportief familietje aan het worden!
Ondertussen hebben Els en Ghislain ook de Dodentocht opnieuw uitgelopen. Uitdagingen die me ook wel iets zeggen. Al schrikken ze me tegelijkertijd ook enorm af. Maar als ik het niet uitprobeer, zal ik ook nooit weten of het wel iets voor me is. Tegelijkertijd weet ik niet goed wat met Jos' schema's, die overigens top zijn, te doen. Langs de ene kant wordt het me medisch gezien eigenlijk min of meer afgeraden om op die manier nog verder te lopen, langs de andere kant is het natuurlijk een trainingsmethode die zijn verdiensten heeft. Maar ook moeten we eindelijk komaf maken met het obsessioneel volgen van welk schema dan ook. Dat heeft in het verleden hier ten huize Claesen al voor genoeg miserie gezorgd. Jaren na datum heeft Heidi nog altijd bepaalde tekorten (o.a. ijzer), te verklaren door een lange periode volledig overtraind te zijn geweest. Lichamelijk niet vol te houden, met een enorme weerslag als gevolg, maar de mentale gevolgen zijn vaak nog erger, want door op die manier tewerk te gaan kan het in veel gevallen leiden tot een volledige afkeer van onze loopsport, die toch een van de mooiste sporten om te beoefenen blijft. En dat is gewoonweg een doodzonde.
Ondertussen gaat het heel wat beter. Ben daar ook blij om. De heup zaagt bijna niet meer, zelfs geschrankt lopen lukt nu min of meer. Alleen de rechterachillespees blijft wat haperen, maar is toch ook heel wat beter. Resultaat van medicatie en aangepaste oefeningen. Over een vijftal dagen wordt de medicatie afgebouwd, en dan hopen maar dat het ontstekingswerende resultaat groter is dan het pijnstillende effect. Anders staan we terug bij af.
De plannen voor Gaia Park Marathon zijn niet veranderd. Ik wil dat niet missen, zeker niet omdat de combinatie met een bezoekje aan de zoo voor Ehefrau en kids mogelijk is, en het een zéér uniek evenement is. Zal hierna nooit meer worden georganiseerd.
Daarom zal ik (als alles goed komt) voor de allereerste keer aan een wedstrijd meedoen puur voor de fun, zonder oog voor het resultaat. Gewoon min of meer vlot én blessurevrij aankomen, zonder te moeten forceren, is het streefdoel. Ook al omdat een grondige marathonvoorbereiding er niet inzit .
lachen, gibberen, het kan niet meer op. Bij de start eerst een gezamenlijke versie van het Limburgse volkslied, begeleid door een dame met een hemelse stem, mooi weertje, en de start kon toch al niet meer stuk.
met de nodige donder en bliksem, toch wel heavy. Ben op één ronde tijd volledig maar dan ook volledig doorweekt geraakt 
en de nodige diepe plassen te ontmoeten. Daarna op het gemakje terug naar huis, maar met de radiatoren in de auto volop aan, want het rillen stopte niet meer. Hopelijk wreekt zich dit niet over enkele dagen. Maar de voldoening nemen ze me nooit meer af. O ja, de tijden zijn nog niet gekend, maar een PR zal het zeker niet zijn geworden 
. Maar dit is me meer dan een overwinning waard!
). 
door, zinnens om aan de kidsrun van de Maasrun mee te doen. We zijn terug een sportief familietje aan het worden!
