verslag van (o.m.) onze pogingen tot een, na vele jaren onderbreking, "comeback"; verslag van een gedeelde passie, naast onze allergrootste passie, onze mannen Aron en Tomas! verslag van pijn, ontgoocheling, slaaptekort, ongeduld maar ook (af en toe) kleine succesjes, plezier, gezelligheid, spanning, nieuwe ervaringen, grenzen verleggen, enz. (een soap...)
vroegere berichten op http://www.blogweb.be/kurtheidi
15-01-2012
Miserie (afl. 389)
De eerste week van de kerstvakantie terug goed kunnen trainen. Geen taekwondo, dus wat meer mogelijkheden om de nodige kilometertjes af te malen. Enkele leuke trainingen op Atla meegemaakt, en het ging goed.
De tweede week, na nieuwjaar, heel wat minder. Snipverkouden geraakt, het ging van geen kanten om nog wat te trainen. Tijdens de tweede week van het jaar is er nog een stevige bronchitis bij gekomen, en daar ben ik nu nog niet vanaf. Hoestenhoestenhoesten voor kapot, frustrerend is dat. Ondertussen al meer dan drie dagen aan de antibiotica, en veel verbetering is er nog niet te merken. Ik hoop dat de medicatie alsnog aanslaat, anders kan ik terug naar de dokter trekken. En zo heb ik op twee weken tijd twee korte duurloopjes achter de kiezen. En dan te weten dat ik me heb ingeschreven voor de geplande 50 km van Stichting Ultraloop Stein op 14 juli, en terug een marathon wil gaan lopen in Gilze einde maart. Tja...
Hopelijk raak ik volgende week terug aan het trainen, want het ziet er anders slecht uit. Goed nieuws is wel dat ik tijdens deze desastreuze weken niets meer heb gevoeld van een ontsteking , maar dat is tussen al dat gehoest eigenlijk maar een schrale troost. Ook niet fijn als je al die enthousiaste wedstrijdverslagen leest . Fijn voor de loopmaatjes, maar als ik geen wedstrijden meer gelopen krijg, zijn er binnenkort ook geen loopmaatjes meer ... Wél fijn is dat ik mijn huisgenoten heb begeleid naar de taekwondo-trainingen, dat ze er alledrie de nodige fun hebben beleefd, en dat we volgend weekend gaan proberen te genieten van het Belgisch Kampioenschap dat Poom in Eisden organiseert.
Kerstmis was best gezellig. Alleen was het onvermijdelijke eten/drinken er weer bij, en dat was natuurlijk weer minder (alhoewel keilekker). Tegenwoordig durf ik niet meer op de weegschaal te gaan staan, zo erg is het geworden.
Vandaag dan maar nog eens de loopschoenen aangetrokken voor anderhalf uur getaffel in de lichte regen. Zeer moeizaam in het begin, maar naar het eind beter en beter. Was heel content op het einde, heb er ook echt van kunnen genieten. En onderweg beginnen dan weer allerlei dromen zich een weg naar mijn gek hoofd te banen: toch weer marathons, en misschien zelfs ultralopen. Tja, verstand komt met de jaren zeker?
Feit is dat ik een doel nodig heb om naartoe te kunnen werken. Gewoon zomaar wat sporten voor de fun en de gezondheid is, jammer genoeg, niet aan mij besteed. Daarom dan nog maar eens opnieuw plannen voor de lange afstand. Gilze op 25 maart?
Voorwaarden: de ontsteking in mijn rechterbil die zich jammer genoeg weer komt openbaren, moet opnieuw verdwijnen, de last aan mijn achillespezen moet verminderen, de opbouw/training moet goed zijn, en vooral: die weegschaal moet drastisch terug naar beneden! We gaan er voor!
Heidi is ook na een lange periode van inactiviteit, enorme en langdurige last van de luchtwegen, net op dit moment terug aan het lopen geraakt. Seffens als ze terug thuis komt, gaan we wat taekwondo-oefeningen doen. Want de kerstman heeft voor mij een stoot- en trapkussen gebracht! Fun !
Jammer genoeg geen kerstrun in As dit jaar. De weegschaal zegt nog altijd tussen 82 en 83 kg, ik heb me voorgenomen geen wedstrijden te lopen zolang die niet terug onder 80 staat. Het trainen op zich gaat goed. Vorige weken wat meer gelopen, deze week weer wat minder. Het moet ook altijd praktisch mogelijk zijn, en deze week is dat moeilijk. Ben nog altijd 6 weken per week aan het sporten, en daar ben ik al heel blij mee. Maandag langere tijd thuis op de crosstrainer, dinsdag tempoloop bij Atla (op m'n eentje ), woensdag taekwondo, donderdag een pittig partijtje squash tegen Filip, vandaag ga ik fitnessen (vooral loopband) en morgen taekwondo en misschien ook nog wat lopen, we zullen zien. En dan komen we misschien wel aan 7 deze week. Ikke gene sportman meer ?
Echt goed kende ik hem niet. Ik wist dat hij een drietal jaren geleden zijn vrouw had verloren, en had af en toe met hem een praatje, meestal ter gelegenheid van een wedstrijd. In de Champignonloop vochten we vorig jaar nog een mooi duel uit. Zie foto.
Vorige week heeft Frans besloten om uit het leven te stappen.Dat stelde ik vast zondagmorgen bij het doornemen van de overlijdensberichten in de krant. En schrok enorm. Ik wist wel dat hij ondertussen met lopen was gestopt, ik herinner me iets van een slechte ervaring op de marathon van Chicago (waar hij met Rene Meertens naartoe was gegaan) en dat zijn vrouw hem was voorgegaan, maar het blijft toch verschrikken. En het zet je opnieuw met beide voeten op de grond. Frans heeft op de marathon dingen gepresteerd die ik waarschijnlijk nooit zal presteren. Maar dat is het dan ook. Hij is er niet meer. En that's it. Adieu Frans, hopelijk heb je nu rust gevonden.
Gezondheid/ontsteking is steeds beter en beter, de conditie dus ook. Nu al verschillende weken 6maal aan het sporten. Heel afwisselende sporten, maar dat maakt het ook wel plezant. Na 5 jaar alleen maar lopen, mag er ook wel eens iets anders worden gedaan, al wil ik zeker blijven lopen. Vorige week en vanavond een stevige duurloop met de Atla-groep gemaakt, en het gaat duidelijk beter. Vandaag vooral samen met Nikki gelopen, die volop aan het revalideren is. Als hij terug voluit kan gaan, kan ik hem niet volgen, vandaag ging het wel, en dat is natuurlijk wel plezant. Zolang het duurt . Voor de rest is deze week vooral taekwondo en squash geprogrammeerd, misschien nog een keertje lopen, en dan zitten we opnieuw aan 6 keer. Mooi zo. Wat wedstrijden betreft, misschien in As de 5 km meedoen voor de fun, ofwel met oudjaar in Weert, maar ook maar de 5 km, meer zit er voorlopig niet in. Zorgen dat we tegen de cross in hometown Rekem, eind februari, niet door de mand vallen . Gewoon: heerlijk sporten! Meer moet dat voorlopig niet zijn.
Als klein mannetje hoorde ik het bijna dagelijks als mensen tegen mijn pa zeiden: "dat is toch een struis manneke...". Hatelijk vond ik dat. Niet dat ik moddervet was, maar steviger dan wat toendertijd algemeen gangbaar was, was ik zeker. Pas met de puberteit is dat stilletjes aan verminderd, tot de proporties van een "echte atleet" rond mijn 25ste. Toen ik effe later stopte met de atleet uit te hangen, ging het de volgende 10 jaar stelselmatig achteruit. Elk jaar kwam daar zowat 3 kg bij.Tot ik in 1996 terug begon te lopen, en de kilo's er, zeker in het begin, vanaf vlogen. Van 103 kg terug tot zowat 77 kg. Nog ietske teveel om terug op hetzelfde niveau als vroeger te geraken, maar ik was er toch al content mee. Tot er de afgelopen maanden van veel trainen niet veel in huis kwam, en den deze weer uit pure frustratie veel rotzooi begon te vreten. Resultaat: 82 kg op de teller. De laatste weken 6x/week gesport, maar slechts een tweetal keren gelopen. Alhoewel de andere sporten soms best pittig zijn, zoals squash, fitness en taekwondo, verbruik je daarmee duidelijk niet zoveel als met lopen. Tijd dus om terug wat meer kilometertjes te gaan afhaspelen, en hopelijk morgen terug naar de Atla-training te trekken. Want dat is nog altijd het meest motiverend, jezelf meten met anderen. En proberen om achteraf de Duveltjes te vermijden .
Ondertussen al heel wat beterschap. De ontsteking in mijn bil komt af en toe nog eens effe opzetten, maar het is heel wat beter. Afgelopen week toch weer het een en ander gedaan, het is al weken beter: maandag korte souplesseloop, dinsdag korte souplesseloop, woensdag taekwondo, donderdag squash (35' tegen een toch wel hoog tempo), vrijdag tempoloop, zaterdag/vandaag fitness. Ben blij dat we terug zoveel kunnen doen. Ook Heidi is terug wat meer aan het sporten, en de kids gaan graag mee naar tkd en fitness, zo komen ze ook eens uit de zetel. Ook fijn dat we die dingen samen kunnen doen, toch wel een grote meerwaarde.
Vorige week zijn we ook eens met een aantal ouders en kinderen naar de Winning gegaan, waar den deze nogal wat tripel Karmeliet achterover heeft geslagen (heerlijk bier ), zijn we naar Herfstkriebels in Bokrijk geweest waar we uitgebreid kennis hebben kunnen maken met de kunstjes van een van de huidige tienerbands, Bandits, die eigenlijk wel best goed waren. En is het al geruime tijd prachtig weer, genieten is de boodschap. Over een weekje kan het totaal anders zijn.
Fotootje van de kids in de Winning, waar ze alweer de nodige gezonde voeding binnen kregen .
Seffens met Aron naar de taekwondo. Tomas is ziek en Heidi heeft last van haar buikspieren. Die hebben de laatste weken ook heel wat te verduren gekregen . De conditie is terug een beetje stijgende. Maandag gelopen, dinsdag naar Atla geweest, woensdag taekwondo, donderdag een hele stevige wandeling gemaakt, seffens tk en in het weekend nog wat proberen te doen.
De locatie van de ontsteking was blijkbaar opgeschoven . Zat/zit nu achterin de bil. Ik was héél moedeloos aan het worden. De laatste dagen is het echter terug beter, sinds dinsdag, toevallig of niet, terug met Asics aan het lopen. Houden zo.
Nu is het weer eens iets anders . Woensdag moest ik gek genoeg effe sparren met Sylvain. We hadden dat allebei nog nooit gedaan, hadden dat totaal niet verwacht, droegen geen bescherming, enz. Met alle gevolgen vandien. Sylvain's achterwaartste stamp lukte opeens wél, terwijl het daarvoor bij het oefenen totaal niet lukte, en hij raakte me tweemaal met volle kracht, eenmaal op mijn linkerhand en vooral op de middenvinger. Die nu enorm is opgezwollen. De pijn is wat minder, maar ik krijg hem niet meer gebogen of gestrekt, en zal een van dees maar eens naar een dokter trekken . Seffens toch trainen, maar dan zonder te slaan!
Afgelopen week terug wat meer gedaan dan de maanden ervoor. Dinsdag gelopen, woensdag taekwondo, donderdag squash, vrijdag taekwondo, zaterdag fitness. Afgelopen maandag dan de laatste sessie bij Muriel, bedankt om me zo te "vertroetelen"... Maandag en dinsdag dan gaan lopen, dinsdag op Atla-training gemerkt dat er van een conditie nauwelijks nog sprake is . Woensdag taekwondo, seffens Atla-training, waar ik waarschijnlijk nog meer met mijn dikke neus op de feiten wordt geduwd . Morgen dan squash én taekwondo, zaterdag waarschijnlijk fitness, en dan kun je wel van een reactivatie spreken. De ontsteking in kwestie is verleden tijd, maar ik voel toch nog altijd vanalles in de buurt. Hoop dat dat geen slechte tekenen zijn. Probeer me zo goed mogelijk te verzorgen, en de nodige lenigheidsoefeningen te blijven doen, ook zeer belangrijk voor taekwondo. Heup en hamstrings zijn ondertussen heel wat soepeler, maar nog niets vergeleken met iemand die jaren aan taekwondo heeft gedaan, dat is gewoonweg fenomenaal bij sommigen. En het zal zeker geen kwaad kunnen met het oog op het lopen. Gisteren waren we trouwens met drie van de familie bij de taekwondo. Heidi was van wacht, en moest ook naar het condoleren van een sterfgeval bij het personeel. Begon onze kleinste, Tomas, ook opeens mee te doen. Van een verrassing gesproken. Hij heeft de ganse sessie meegedaan, en had er heel veel lol in. Fijn!
Enkele typische momenten uit ons afgelopen weekendje Oostende: Op een terras samen met Miet en Roger en met een dikke Duvel voor ons, en dan tante Nelly die daar opeens voor me staat. Blijken André en zij in het hotel boven het terras te logeren. André die de marathon, de allereerste marathon van Oostende, loopt op zondagmorgen.
Storm, felle storm op zaterdag. De kids die zich daarmee, met de wind, rot amuseren... Voor mij de aanleiding tot de onmiddellijke aankoop van een dikke winterjas .
Oostende zelf. Nooit echt geweest, tenzij misschien als kind op de Mercator. Zeer interessante stad, is bijkomende verkenningen waard.
We mochten iemands appartement gebruiken. Tiptop in orde, volledig en mooi gerenoveerd, en gelegen in een zeer interessante buurt. Waar de vele volkscafés 's morgens om 8 uur al open zijn, maar waar je, als je de hoek omdraait, opeens in een villabuurt terecht komt. Sjiek.
Het water, altijd maar weer dat water. Dat toch altijd een beetje een magische invloed op ons uitoefent.
De start van de marathon, en toch efkes de pijn aan het hartje in de zin van "verdomme, normaal was ik hierbij geweest". 't Was toch heel mooi. André heeft het trouwens prima gedaan.
De frieten van frituur Petit Paris op het kruispunt aldaar. Fantastisch! Ons aangeraden door een bepaalde sympathieke dame uit Diepenbeek. Blijkbaar gebakken in palmolie. Zeer lekker.
De kermis/foor in hartje toeristisch Oostende. De fonkelende oogjes van Aron en Tomas. Alleen jammer dat ze niet mee het spookhuis in wilden (gelukkig maar ).
De wandelingen met de kids tussen appartement en auto, om onze spullen terug in de voiture te krijgen. Heel tof. Terwijl Heidi aan het zwoegen was met de poets .
Enorm levendig stadje. Een aparte mix. Vele herbezoeken waard. Hopelijk zal de volgende over niet al te lange tijd zijn!
Enkele weken geleden bleek Aron opeens interesse te hebben voor taekwondo. Dus wij naar een les van het clubje van Rekem toe. De les viel best mee, maar toen Aron de week erop ziek was, we met nog een aantal vragen zaten, en ik de dames-lesgeefsters wilde contacteren, ik nergens een teln° terug vond, heb ik dagenlang de nodige mails gestuurd, en hen op facebook gecontacteerd, zelfs op momenten dat ze online waren. Resultaat: noppes, nada. Totaal geen reactie.
Na een dagje of vier was ik dat beu, en zijn we dus elders gaan kijken. En zo uitgekomen bij de club van Maasmechelen, Poom. En wie deed mee aan de training? Niet alleen ik en Aron, maar ook Heidi. Zelfs onze Tomas had zich klaargemaakt, maar eenmaal ter plaatse bleek de schroom voor het onbekende toch nog wat te groot. En we hebben ons geamuseerd. Heel anders toch dan de trainingen van die van Rekem. De opwarming bleek best pittig, en we hebben ons goed kunnen uitleven met de nodige slagen en stampen . Was voor ons allemaal wel nodig na toch wel een rotperiode.
Ikzelf had gisteren ook groen licht gekregen van kine Muriel om nog eens te gaan joggen. Joggen dus. Niet trainen op snelheid en explosiviteit, wat bij een tk-training toch wel gebeurt . Ik voel dus nog wel het nodige, straks proberen een halfuurtje rustig te joggen, en dan zien we wel. Feit is dat het dankzij Muriel toch wel flink is verbeterd. Dit weekend kunnen we niet naar de taekwondo-trainingen trekken, maar we zijn alledrie gemotiveerd om er vanaf volgende week weer een flinke lap op te geven !
En het vervolg op het vorige is opnieuw niet zo goed. 's Zondags moeten omdraaien na tien minuten. Ontsteking volle bak terug. Maandag en dinsdag terug naar Gaby, maar die wist het ook niet zo goed. 's Vrijdags was Muriel dan terug, en bleek dat de behandeling misschien toch niet de juiste is geweest. Eindelijk duidelijkheid over de blessure, dankzij Muriel: ontsteking van de adductoren van de heupkop, met uitstraling naar de bil en naar de knie. Na de eerste behandeling van Muriel was de bil geen probleem meer. 's Zondag de kids proberen te volgen op de kidsrun van de Maasrun. Voelde het toch wel enorm. Vandaag maandag de tweede behandeling van Muriel, en ik voel echt wel beterschap. Ondertussen terug naar Francis Tordeur voor een nieuw voorschrift voor kine, want de vorige reeks is ondertussen volledig op. En is jammer genoeg niet zo efficîënt gebruikt. Met terug enkele weken medicatie, moet het mogelijk zijn om over enkele weken terug heel voorzichtig aan op te bouwen. En dit keer geduldig te zijn.
Ondertussen met Aron aan taekwondo begonnen. Is een heel rustig klasje van een clubje van Rekem, maar de lessen worden nu in Smeermaas gegeven. Eenmaal per week, heel chilled, en niet te inspannend. Ideaal om een keertje per week iets anders te doen. En reuze-interessant.
En ook een goede oefening voor de lenigheid, want dat heb je daarvoor echt wel nodig. En lenigheid, dat blijkt een groot probleem te zijn. Gaby heeft mijn heup en hamstrings en onderrug terug heel wat soepeler gekregen, nu ga ik proberen om dat nog wat te verbeteren, en ditmaal te behouden. Want het is toch echt wel belangrijk, en een voordeel als je over de nodige lenigheid beschikt.
En zo zijn we, na een zeer hectische periode, weer in opbouw. Heidi gaat, na wat je een werkongeval kunt noemen, volgende week terug werken, en zal, als de gezondheid het toelaat, ook terug gaan sporten. Aron en Tomas hebben aan de kidsrun meegedaan. Ze gaan nu ook beiden mee fitnessen op zaterdag, en Aron amuseert zich op taekwondo. We worden weer actief. Maar goed ook, want de weegschaal begint weer onnozel te doen ...
Doordat ik eindelijk naar de kine ben getrokken, en dit nogal intens is, is de Maasrun geen optie meer. Doodjammer natuurlijk. Hopelijk komt het trio erna, de Passereljogging, gevolgd door Oostende Marathon en de Ekiden, niet in het gedrang. Normaal moet dat mogelijk zijn. Maar dat zal sowieso ook "gene vette" worden. Tussen de sessies door mag ik af en toe wel lopen, foefel ik een beetje met de intensiteit , maar het is toch niet makkelijk doordat de behandeling toch wel tot de nodige ongemakken leidt. Maar de heup, de hamstrings en de onderrug beginnen duidelijk terug los te komen. Ongelooflijk dat ik in zo'n staat zo'n lastige marathon als Gaia heb kunnen afwerken. Gaby, die in de praktijk van Muriel Bagi in Maasmechelen werkt, heeft al ongelooflijk werk geleverd. Jammer genoeg is dinsdag haar laatste dag, maar ik hoop dat Muriel tijdens de laatste sessies niet veel werk meer aan me gaat hebben.
Ondertussen hier thuis de nodige shit meegemaakt. In zo'n situaties leer je je vrienden kennen. En mooie reacties van mensen waarvan je het niet verwachtte, jammer genoeg soms ook geen reacties van mensen waarvan je het wel verwachtte. Het zij zo. Het maakt sommige dingen alleen maar makkelijker en duidelijker, ook wat het lopen betreft. Sommige voorzetten hoeven alleen maar te worden binnengesjot, maar als bepaalde mensen steeds maar blijven missen, alleen voor doel en zonder keeper voor zich, dan kun je beter geen voorzetten meer geven en zelf proberen te scoren. Genoeg geraaskald, het voorgaande zal gene mens begrijpen .
Morgen nog eens proberen te lopen, maar dat zal niet simpel zijn, Gaby heeft vanalles bij me geforceerd, dat was natuurlijk de bedoeling. Zo vrijdagavond nog een lange duurloop afgelegd van 2u13', maar dat is niet simpel als je enorme pijnlijke plekken hebt. Vandaag met onze Tomas gaan fitnessen, maar hij heeft als 6-jarige meer kunnen doen dan mij, want echt àlles zat vast. Ik zal mijn best moeten doen om hem op de kidsrun van de Maasrun te kunnen volgen .
Manmanman, wat een zware wedstrijd was me dat in Gaia Park. Achteraf ook moeten voelen. Zondag en maandag sowieso niet kunnen lopen, alleen maandag wat gaan fietsen. Dinsdagavond dan wat gaan lopen, maar blijkbaar wat te vroeg. Een verrekkingske opgelopen in de linkerbil. Donderdag nog geen beterschap. Zaterdag met femme en kids gaan fitnessen, dat was een eeuwigheid geleden. En vandaag blijkt dat ik op sommige toestellen wat te ver ben gegaan , heb enorme last van mijn rechterbil en van krampen in het rechterbeen.
Nu, volgende week zal die Spielerei wel wat zijn afgelopen, en kunnen we terug verdergaan, met... de voorbereiding op Oostende! Daar wordt op 9 oktober voor de eerste maal een marathon gelopen, en we gaan van de gelegenheid gebruik maken om Oostende eens te leren kennen, en dit vanuit iemands appartement dat vlakbij start en aankomst zou liggen.
Jo Schoonbroodt was deze week nog aan het polsen om deel te nemen aan Meerssen Marathon. Heel wat deelnemers daar aan de nevenwedstrijden, de 5/10 en vooral de 26 km, gek genoeg is de belangstelling voor de marathon heel wat minder. Nu, Jo, ik zou héél graag deelnemen, maar als ge zoudt voelen wat ik nu voel, is dat zondag uitgesloten . Lijkt me wat te veel van het goede, anders: heel graag. Volgend jaar moet dat er zeker van komen. En de wedstrijd zàl volgend jaar doorgaan, daar ben ik van overtuigd. Mich is me nu aan het overtuigen om de 26 km mee te doen. Dat zou eventueel nog kunnen misschien, maar ideaal was om aan de aflossingsmarathon mee te doen. Maar dat hoeft nu niet meer.
In elk geval zijn we weer vertrokken, en hoop ik volgende week, hopelijk blessurevrij, weer te kunnen opbouwen, niet alleen naar Oostende maar ook naar andere wedstrijden toe zoals de Maasrun en de Passereljogging, waar ik hoop dit jaar hetzelfde beeldje te kunnen krijgen als de voorgaande twee jaren .
Ter plaatse, in het mooie Gaia Park, werden we bij de start verwelkomd door de commentator wiens naam ik niet meer ken, maar die bijna altijd acte de présence geeft bij de Zuid-Limburgse wedstrijden. En dan weet je genoeg lachen, gibberen, het kan niet meer op. Bij de start eerst een gezamenlijke versie van het Limburgse volkslied, begeleid door een dame met een hemelse stem, mooi weertje, en de start kon toch al niet meer stuk.
De wedstrijd zelf dan. Heel voorzichtig in het pak gestart. Gelukkig maar, want het parcours is niet van de poes. Voortdurend op en af, draaien en keren, zeer zwaar. Maar het ging redelijk goed. Tot halfweg, toen voelde ik de krachten al wat wegvloeien. En toen begon de miserie. 6 ronden (van de 22) voor het einde gingen opeens de hemelsluizen open, en hoe met de nodige donder en bliksem, toch wel heavy. Ben op één ronde tijd volledig maar dan ook volledig doorweekt geraakt . De wedstrijd werd dan ook gestaakt, een uurtje lang moesten we schuilen in een van de restaurants. En den deze was volledig op, volledig leeg en verzuurd en onderkoeld, en niet meer van plan nog te vertrekken... Tot de gekke commentator nog eens kwam piepen, ik ondanks hevige ..tsneigingen toch erin slaagde twee repen naar binnen te spelen, en toen zoiets had van: what the fuck, al moet ik door de modder kruipen, we zullen aankomen.
Het tweede vertrek gebeurde terug in de stortregen, er was toch al geen onweer meer. Maar ondertussen was het pikdonker geworden, en waren we verplicht met de hoofdlampen te gaan lopen, die iedereen zich had moeten aanschaffen. Daardoor werd het ook nog eens gevaarlijk. De vele plassen zag je bijna nooit, uitsteeksels idem dito, het was vertrouwen op de ervaring van de vorige ronden en op degene die voor je liep. Bij het vertrek had ik effe zoiets van "wat is me dat?" omdat alle spieren en gewrichten schreeuwden van "stop STOP", maar na enkele honderden meters in de strontregen ging het weer, en was ik meer dan vastbesloten om te eindigen. Dus: na nog eens 5 rondjes in de duistere nattigheid, en eigenlijk nog een goede laatste ronde, kwam ik kapot maar zo fier als een gieter over de streep, maar waar ik me zo snel mogelijk wegmaakte richting Gaia Camp, waar een heerlijk warme douche stond te wachten, maar niet zonder eerst nog eens verder zeiknat te worden en de nodige diepe plassen te ontmoeten. Daarna op het gemakje terug naar huis, maar met de radiatoren in de auto volop aan, want het rillen stopte niet meer. Hopelijk wreekt zich dit niet over enkele dagen. Maar de voldoening nemen ze me nooit meer af. O ja, de tijden zijn nog niet gekend, maar een PR zal het zeker niet zijn geworden . Maar dit is me meer dan een overwinning waard!
(2 laatste foto's van Iwan Theunissen, Iwan merci voor de aanmoedigingen, ze waren nodig! maar waar was je tijdens, en na, het onweer???)
Morgen is het zover. Na bijna drie maanden nog eens een wedstrijd. Al zal het de eerste maal zijn dat ik een wedstrijd niet echt als een wedstrijd opneem. Want excuses op voorhand zijn er al voldoende: véél te weinig voorbereiding (een drietal weken, en dan nog), lang gekwetst (eigenlijk nog altijd wat last van blessure op overgang bil en vooral onderrug, een enorm verlies van conditie), wat kilootjes erbij tijdens de vakantie (ondertussen een héél klein beetje terug af), zwaar parcours (bijna 22 rondjes doorheen het Gaia Park, helling, diverse ondergrond), mogelijk regen en/of onweer en misschien zelfs een gedeelte in de duisternis (we zijn verplicht een hoofdlamp te voorzien ).
DUS: het zal eerder in de richting van de 4 dan van de 3 uur uitdraaien. Maar maakt niets uit. Als het maar fun is, en ik de wedstrijd min of meer vlot en blessurevrij kan uitlopen. 'k Kijk er in elk geval geweldig naar uit.
Ondertussen is de schoolvakantie bijna afgelopen. Maar Tomas vind het niet zo erg, want... hij zal zijn vriendinnetje Elin terug zien . Deze week was er ook minder prettig nieuws. Ons hondje Lara, 14 jaar oud, zo goed als blind en doof, en dementerend, was er in geslaagd op hoogst merkwaardige en totaal onbekende manier weg te lopen tijdens het onweer van maandag op dinsdag. Dinsdagnamiddag kon ze gelukkig terug gevonden worden, na een tip van een collega van Heidi. Heel lieve mensen in de buurt van het OPZ hadden haar gevangen en opgevangen. 's Anderendaags bleek haar toestand echter zo slecht dat we haar hebben moeten laten inslapen. Triest, maar tegelijkertijd zijn we gelukkig dat we nog afscheid van haar hebben kunnen nemen. Zo'n beestje maakt na 14 jaren toch deel uit van het gezin, de kinderen zijn er groot mee geworden.
Erg, maar eigenlijk bijna belachelijk vergeleken met het onheil dat de familie Bastings van Grûmme deze week heeft getroffen. Heel onverwacht, al had ze regelmatig met de nodige miserie af te rekenen, is Jossie, de echtgenote van Johan, gestorven. We kennen haar als een heel lieve, stille maar zeer toegewijde en betrokken madame. We leven dan ook mee met Johan en de kinderen, en wensen hen veel sterkte toe.
Ondertussen weer heel wat beter. Alleen de onderrug die na looptrainingen zeer vervelend doet, blijkbaar een soort van compensatie. Gelukkig heeft Francis Tordeur me op de goede weg geholpen, nu hopen dat het in positieve richting blijft evolueren. Ondertussen al enkele intervaltraininkjes en tempolopen op mijn eentje gedaan. Ook enkele langere duurlopen, ruim onvoldoende als marathonvoorbereiding, maar ben al blij dat ik terug min of meer (voor mijn doen) "normaal" aan het lopen ben. Volgende week hopelijk ook terug naar Atla. Als ik geblesseerd ben, ben ik niet zo geneigd om daar naartoe te gaan. Stom van mij natuurlijk. Maar gek genoeg heb ik nog andere gebreken .
Ondertussen is ook Heidi terug aan het sporten geraakt. En zijn onze twee kids, tussen het nintendo-en door, zinnens om aan de kidsrun van de Maasrun mee te doen. We zijn terug een sportief familietje aan het worden!
Ondertussen hebben Els en Ghislain ook de Dodentocht opnieuw uitgelopen. Uitdagingen die me ook wel iets zeggen. Al schrikken ze me tegelijkertijd ook enorm af. Maar als ik het niet uitprobeer, zal ik ook nooit weten of het wel iets voor me is. Tegelijkertijd weet ik niet goed wat met Jos' schema's, die overigens top zijn, te doen. Langs de ene kant wordt het me medisch gezien eigenlijk min of meer afgeraden om op die manier nog verder te lopen, langs de andere kant is het natuurlijk een trainingsmethode die zijn verdiensten heeft. Maar ook moeten we eindelijk komaf maken met het obsessioneel volgen van welk schema dan ook. Dat heeft in het verleden hier ten huize Claesen al voor genoeg miserie gezorgd. Jaren na datum heeft Heidi nog altijd bepaalde tekorten (o.a. ijzer), te verklaren door een lange periode volledig overtraind te zijn geweest. Lichamelijk niet vol te houden, met een enorme weerslag als gevolg, maar de mentale gevolgen zijn vaak nog erger, want door op die manier tewerk te gaan kan het in veel gevallen leiden tot een volledige afkeer van onze loopsport, die toch een van de mooiste sporten om te beoefenen blijft. En dat is gewoonweg een doodzonde.
Ondertussen gaat het heel wat beter. Ben daar ook blij om. De heup zaagt bijna niet meer, zelfs geschrankt lopen lukt nu min of meer. Alleen de rechterachillespees blijft wat haperen, maar is toch ook heel wat beter. Resultaat van medicatie en aangepaste oefeningen. Over een vijftal dagen wordt de medicatie afgebouwd, en dan hopen maar dat het ontstekingswerende resultaat groter is dan het pijnstillende effect. Anders staan we terug bij af.
De plannen voor Gaia Park Marathon zijn niet veranderd. Ik wil dat niet missen, zeker niet omdat de combinatie met een bezoekje aan de zoo voor Ehefrau en kids mogelijk is, en het een zéér uniek evenement is. Zal hierna nooit meer worden georganiseerd.
Daarom zal ik (als alles goed komt) voor de allereerste keer aan een wedstrijd meedoen puur voor de fun, zonder oog voor het resultaat. Gewoon min of meer vlot én blessurevrij aankomen, zonder te moeten forceren, is het streefdoel. Ook al omdat een grondige marathonvoorbereiding er niet inzit .
De afgelopen 9 dagen hebben we in de Pfalz doorgebracht, in het prachtige Bad Dürkheim, aan de Deutsche Weinstrasse, het hart van de Riesling en de Dornfelder. Magnifiek, ontspannend, geweldig hotel, alles erop en eraan, behalve ... na 1 keer lopen ging het niet meer . Gedaan, Schluss. Heb dan de rest van deze prachtige vakantie doorgebracht met, behalve heerlijk en veel eten en drinken, met dagelijks zwemmen . Niet echt mijn favoriete bezigheid, maar op het eind bleek dat ik misschien nog nooit zo goed heb gezwommen. Af en toe ging ik zelfs vooruit!
Vandaag maar naar de sportarts getrokken voor een definitieve diagnose: i.p.v. bursitis, wat ik dacht dat het was, blijkt het een hardnekkige peesontsteking te zijn aan de heup én aan de achillespezen. Daarom dat ijs en voltaren geen soelaas brachten, de pezen zitten onder een dikke band spieren. Nutteloos was dat dus, daarom sloeg het ook niet aan. Over dit gedeelte van het verhaal was ik tevreden.
Het ander gedeelte van het verhaal vind ik minder leuk. Maar eigenlijk had ik het ook zien aankomen: in een "best of" scenario is het gedaan met zwaar intervallen, korte wedstrijdjes, al dan niet op de piste. Omdat vooral mijn linker achillespees het heel slecht doet. En cortisone en operaties slechts een noodoplossing zijn, en het altijd een zwakke plek zal blijven. Dus omscholen tot een échte afstandsloper, of er gewoon helemaal mee stoppen. Ook de combinatie met mijn (al dan niet) hartproblemen uit het verleden draagt ertoe bij dat een omscholing zich opdringt, en dat het langere werk (misschien) de enige haalbare optie blijkt. Jammer, omdat vooral de wedstrijden over 5 en 10 km, en misschien nog iets korter, me best blijken te liggen. De komende weken staat me heel wat denkwerk te wachten. Verdomme toch.
Maar misschien is het een geluk bij een ongeluk. In de Pfalz heb ik terug leren genieten, i.p.v. die dwanggedachten die af en toe toch opnieuw kwamen opzetten (ik moetmoetmoet vandaag zoveel km's in die tijd op dat parcours afwerken enz.). Want draai of keer het gelijk je wil, voorop moeten nog altijd het genieten en de gezondheid staan. Maar dat dreigen we af en toe wel eens te vergeten...
, maar dat is tussen al dat gehoest eigenlijk maar een schrale troost. Ook niet fijn als je al die enthousiaste wedstrijdverslagen leest 
. Voor de rest is deze week vooral taekwondo en squash geprogrammeerd, misschien nog een keertje lopen, en dan zitten we opnieuw aan 6 keer. Mooi zo. Wat wedstrijden betreft, misschien in As de 5 km meedoen voor de fun, ofwel met oudjaar in Weert, maar ook maar de 5 km, meer zit er voorlopig niet in. Zorgen dat we tegen de cross in hometown Rekem, eind februari, niet door de mand vallen 
), zijn we naar Herfstkriebels in Bokrijk geweest waar we uitgebreid kennis hebben kunnen maken met de kunstjes van een van de huidige tienerbands, Bandits, die eigenlijk wel best goed waren. En is het al geruime tijd prachtig weer, genieten is de boodschap. Over een weekje kan het totaal anders zijn.
. Zat/zit nu achterin de bil. Ik was héél moedeloos aan het worden. De laatste dagen is het echter terug beter, sinds dinsdag, toevallig of niet, terug met Asics aan het lopen. Houden zo.
. Woensdag taekwondo, seffens Atla-training, waar ik waarschijnlijk nog meer met mijn dikke neus op de feiten wordt geduwd 
...
, maar het is toch niet makkelijk doordat de behandeling toch wel tot de nodige ongemakken leidt. Maar de heup, de hamstrings en de onderrug beginnen duidelijk terug los te komen. Ongelooflijk dat ik in zo'n staat zo'n lastige marathon als Gaia heb kunnen afwerken. Gaby, die in de praktijk van Muriel Bagi in Maasmechelen werkt, heeft al ongelooflijk werk geleverd. Jammer genoeg is dinsdag haar laatste dag, maar ik hoop dat Muriel tijdens de laatste sessies niet veel werk meer aan me gaat hebben.
lachen, gibberen, het kan niet meer op. Bij de start eerst een gezamenlijke versie van het Limburgse volkslied, begeleid door een dame met een hemelse stem, mooi weertje, en de start kon toch al niet meer stuk.
