verslag van (o.m.) onze pogingen tot een, na vele jaren onderbreking, "comeback"; verslag van een gedeelde passie, naast onze allergrootste passie, onze mannen Aron en Tomas! verslag van pijn, ontgoocheling, slaaptekort, ongeduld maar ook (af en toe) kleine succesjes, plezier, gezelligheid, spanning, nieuwe ervaringen, grenzen verleggen, enz. (een soap...)
vroegere berichten op http://www.blogweb.be/kurtheidi
Vandaag naar Ell. Beide achillespezen zijn zeker nog niet in orde, en het was een eeuwigheid geleden dat ik nog een wedstrijd had gelopen, maar het uitgangspunt was: gewoon vlot uitlopen, liefst zonder al te veel pijn. En dat is dus gelukt! Met Bert naar Ell vertrokken, waar we naast clubgenoten Dorine, Thea, Els ook een hele rits bekenden tegenkwamen zoals de meute van Maasmechelen, Lode, Patrick Delait, e.v.a. Heel fijn. Daarnaast moest er ook gelopen worden... Het was een hele bende die op een smal veldwegje richting andere smalle veldwegjes vertrok, en den deze had zich toch alweer op de eerste rij genesteld zeker . De halve marathon vertrok samen met de kortere afstanden, al waren het vooral atleten die aan de halve marathon deelnamen. Ik zag, na een redelijk rustige start, Patrick samen met Iwan Theunisse en Lode (12,7 km) ribbedebie gaan. Daar achter was het redelijk aan elkaar gewaagd. Tussen km 15 en 19 kon ik er nog enkele remonteren, om dan de kraan helemaal open te draaien, en er nog twee op te rapen. Tot km 19 eigenlijk ook redelijk ontspannen kunnen lopen, alleen had ik wat last van de koude. Eindtijd 1u24', voortdurend rond de 4'/km gelopen. Niet slecht gezien de voorgeschiedenis. Geeft natuurlijk wel een goed gevoel, na weken op de sukkel te zijn geweest, de nodige bijkomende kilootjes te hebben verzameld, zéér gedemotiveerd te zijn geweest, maar nu lijkt de trein terug vertrokken. Het kan de komende tijd alleen maar verbeteren. Als tenminste die fucking pezen een beetje willen meewerken...
Geen bergloop in Weert vandaag. Jammer, maar het zit er echt niet in. De rechterhiel is wreed ambetant, is waarschijnlijk te wijten aan overcompensatie voor de miserie aan de linkerachillespees. Ben moe, zowel fysiek als mentaal. Zijn deze week thuis nogal bezig geweest: verhuizen van alle spullen van de woonkamer naar de veranda, verhuizen van de eetkamer die ze kwamen ophalen en die ik mee heb helpen verplaatsen (marmer is lelijk én keizwaar...), brengen en installatie van de nieuwe meubeltjes, terug inladen, sorteren en nog eens sorteren, opruimen, enz. En toch wel heel wat min of meer slapeloze nachten door 't werk, alhoewel het vooral positieve problemen zijn die de revue passeren, maar het blijven problemen. Gek genoeg schieten me 's nachts vaak mogelijke oplossingen door het gepijnigde hoofd, en is de slaap dan nog ver te zoeken . Nu, ik hoop dat alles zich terug wat gaat stabiliseren nu, en ook die blessuretjes langzaam zullen oprotten, en dan hoop ik terug mijn rentree te kunnen maken volgende week in Ell. Misschien al direct op de halve marathon, maar dat zal dan toch vooral zijn om wat weerstand op te doen, als een goede doorgedreven training. Ga dat vanmiddag ook nog doen, hoop toch een 40'-tal minuten in D3 te kunnen lopen, na een goede opbouw in D1-D2, en dan nog wat cooling-down. Hoop dat de blessure niet erger wordt, want dan wordt het weer miseriemiseriemiserie... Heidi is deze week 3 keren naar Leuven moeten trekken. De leerstof zal zeker verwerkt kunnen worden, denk ik, alleen stellen zich nu problemen rond haar masterproef/thesis, problemen volledig inherent aan haarzelf. Waardoor ze in tijdsnood dreigt te raken. Het is allemaal niet eerlijk verdeeld in de wereld, meer kan ik daar niet over zeggen . Aron heeft maandag zijn eerste grote toets, in tegenstelling tot Heidi moet ik af en toe achter zijn veren zitten, want hij neemt het allemaal wat te gemakkelijk op. Maar ja, van wie zou hij dat kunnen hebben???
Amai, wat was me dat afgelopen (verlengd) weekend. Echt geen weer om een hond laat staan een verzopen loper door te jagen. Toch nog redelijk kunnen trainen, met enkele pittige trainingen, zoals dinsdag (3x snel in de wijk in Lanaken) en donderdagMORGEN (2x1000/800/600/400m). Vooral donderdag, net voor het noodweer begon, was de moeite. Interval 's morgensvroeg is echt wel (nog) zwaarder dan meestal 's avonds. Daarna begon de miserie, daardoor enkel vrijdag nog een duurloopje (zeikzeikzeiknat geworden) en zaterdag dan maar de fucking crosstrainer opgeklommen. Maar maandag was het dan weer tijd voor een langere duurloop (1u38') in het bos, waar het soms, door het beperkte zicht door het dikke bladerdek, soms meer zwemmen dan lopen was. Hopelijk is het ergste nu geleden, zodat we nog eens een wedstrijdje kunnen gaan doen. Ben er eigenlijk nog lang niet klaar voor, vooral door een gebrek aan weerstand en enkele extra kilootjes, maar waarschijnlijk ga ik zaterdag toch naar Weert toe, voor de zeer heavy Mizuno bergloop. 12 zware hellingen (ultrasteil, vooral verschrikkelijke afdalingen) verspreid over 10 km, afzien van begin tot einde. That's the way we like it, oh yeah .
De pees is goed hersteld, alleen heb ik nu een ontsteking aan beide achillespezen , doet me denken aan vroegere tijden. Nu, de pees zelf is terug soepel, dus dat is goed nieuws. En met die ontsteking, tja, daar is wel mee te lopen, alleen moet ik het zo goed mogelijk verzorgen. Deze week terug goed beginnen trainen, met op maandag 3x10' extensief, woensdag 3x5' extensief, donderdag 8x600m en zaterdag 5x4', dinsdag/vrijdag beetje duurlopen. Was zwaar. Vooral donderdag afgezien, de eerste herhalingen waren een ramp, ik durfde ook niet goed doorlopen, maar beetje bij beetje ging het sneller. De eerste was tegen 2'16" of zoiets, de laatste zat ik al dik onder 2'. De versnellingen gisteren op mijn eentje gingen ook goed, dus ik ben alweer een beetje verder uit het dal geklauterd .
Vandaag een rustdag, vanaf morgen weer een reeksje van een achttal dagen training vooropstellen, en als dat goed gaat, dan gaat de pees (haha) er terug wat vanaf (haha) en kunnen we stilaan terug aan wedstrijden beginnen denken. Op ons werk is het op beide plaatsen momenteel een beetje kwestie van overleven, Heidi moet nog een hele hoop lessen volgen eer ze in januari partieels zal afleggen. En ondertussen maar bricoleren aan haar masterproef/thesis. Maar dat komt wel in orde. Ze zal vanaf juli volgend jaar niet meer weten hoe ze haar tijd moet gaan invullen .
Typisch aan "mid-life" is dat je het extreem druk hebt blijkbaar. Heidi die voltijds werkt én voltijds studeert, onze twee nog jonge kids, een huishouden met alles erop en eraan, en den deze die opeens een andere job krijgt aangeboden. Waardoor ik drie weken lang 's nachts weinig ogen heb dichtgedaan, maar dan uiteindelijk toch een beslissing heb genomen, want ik kon het niet weigeren. Op de loonbrief zal er niet meer komen te staan, maar de inhoud spreekt me ongelooflijk aan, dat hebben de vraagstellers ook zeer goed beseft . Maar nu is het dus ook op het werk nog extremer druk, aangezien ik ook een beetje op twee stoelen aan het balanceren ben. Op de ene stoel volle bak inwerken (deze week verlof, maar heb een heel aantal fardes met info mee om door te nemen, en er zijn al een aantal vergaderingen gepland), op de andere stoel vanalles afwerken, wat des te moeilijker is aangezien er (nog) geen opvolger is. Dat komt er dus ook nog eens bij, en dan zou een mens nog wat tijd voor zichzelf moeten vrijmaken ?
Toch zal dat gebeuren, want de kwetsuur lijkt me bijna achter de rug. Straks een 70' proberen te duurlopen, met daarin toch een aantal rustig-extensieve versnellingen. Ben eens benieuwd hoe the body zal reageren. De achillespees is nog een heel klein beetje opgezwollen, maar de pijn en zelfs het trekkende gevoel zijn volledig weg. Vervelend is wel dat ik opeens last heb van een streek waar ik nog nooit last heb gehad, de linker-quadriceps, lijkt me ook licht ontstoken. Probeer me zo goed mogelijk te verzorgen, en geleidelijk aan op te bouwen. Hopelijk is het over enkele weekjes definitief achter de rug. Zal dan terug wat meer verstevigingsoefeningen blijven doen, want blijkbaar heb ik dat wel nodig. Ook opmerkelijk is dat mijn hartslag met een tiental tellen is gestegen. Zou dat al te maken kunnen hebben met het verlies aan conditie? Bovendien zijn er enkele kg'tjes bijgekomen op de weegschaal. Die zullen vanaf NU als sneeuw voor de zon verdwijnen .
Wat ben ik blij dat onze huisarts absoluut niets van sportblessures kent . Die minimaal 3 maanden niet kunnen lopen is herleid tot zowat een week . Na enkele dagen ben ik met verstevigingsoefeningen begonnen, en dat ging al direct heel goed. 's Zaterdags een uur op de crosstrainer zonder problemen. 's Maandags dan heel rustig 40' gaan joggen. Het "trekt" natuurlijk nog wel, maar pijn doet het absoluut niet meer, ook niet na het volledig afbouwen van de ontstekingsremmers. Woensdag en vrijdag dan terug wat gaan duurlopen, en het "trekken" is er nog, maar het gaat beter en beter. Natuurlijk wachten tot dit volledig weg is, eer we terug "fatsoenlijk" kunnen trainen, maar op deze manier kan ik de conditie toch wat onderhouden, tesamen met de nodige oefeningen, en daar ben ik al héél content mee.
In bijlage een interviewtje dat ik en Els Aelbers voor ons personeelsblad (Gemeintekâl) hebben afgelegd over, jawel, het lopen. Lach vooral met mijn uitspraak over vroegere achillespeesproblemen en hoe deze uit te sluiten. De dag erop had ik prijs .
Enkele fotootjes van Geilenkirchen-Gillrath, waar het op het eind altijd pijnlijk is, en deze keer Carel een zelfs ergere grimas op zijn face heeft dan ik. Of toch niet? Ook een fotootje van achteraf, want dan staat alles in het teken van spijs en drank. En Deutsche Kuchen!
Ondertussen lijkt de achillespees-kwetsuur toch de goeie kant uit te gaan. Zondag en vooral maandag had ik er enorm de pest van in. De zwelling is door een overdaad aan ontstekingsremmers fel verminderd, de pijn is zo goed als weg, ik strompel niet fel meer (was zondag en maandag wel echt heel erg, had beter krukken aangeschaft) en ik kan al wat verstevigingsoefeningen doen. Ik denk dat het een groot geluk is dat de kuiten en daardoor ook de achillespees op voorhand al verstevigd waren, want ik doe sinds een jaar allerlei stabilisatie- en verstevigingsoefeningen. Is nodig als je een jaartje ouder wordt, en vanalles heeft de neiging om te beginnen hangen . En hopelijk wordt nog maar eens bevestigd dat huisdokters echt geen sikkepit afweten van sport .
Woensdag samen met Els over ons "geloop" een interviewtje afgelegd voor ons personeelsmagazine. En ondermeer verteld dat ik al vele jaren geen last meer van de achillespezen heb gehad, sinds ik aangepast schoeisel draag. Sinds donderdag enorme last van de linkerachillespees , ongelooflijk gewoon, ook zonder een bepaalde aanleiding. Nu zaterdag is het min of meer draaglijk, ga dus morgenvroeg met Carel naar de volgende wedstrijd van de Rureifelcup. Deze week niet ziekjes , kan geen goed teken zijn . En dan twee weekjes rust, met enkel af en toe een beetje loslopen, en misschien ook eens een pintje meer. Geloof het of niet, maar dat wordt moeilijk. Het vertrek in Geilenkirchen morgen is gelegen in de Bergstraβe, dat belooft alweer. Verslag De benaming Bergstraße leek ter plaatse nergens op te slaan, het bleek een afwisselend parcours doch niet echt keizwaar. Met Carel mooi op tijd daar geraakt, is ook helemaal niet ver, een halfuurtje vanuit Rekem. En terug heel wat bekende gezichten die ik me herinnerde van de wedstrijd in Würselen. Bij het inlopen voelde de linkerachillespees redelijk gevoelig, doch het was doenbaar. Ik hoopte het er een beetje uit te lopen. En denkende dat het een onsteking was, dat het met lopen vanzelf zou weggaan.
Niet dus. Redelijk rustige start, zelfs effe op kop gelopen, en daarna met een groepje van een tiental atleten op kop. Het voelde redelijk goed allemaal, de conditie is er uiteindelijk toch wel gekomen. Maar na 3 à 4 km begon die achillespees meer en meer op te spelen. Ondertussen was ik opgerukt naar een 6de positie, en werd het na halfweg een zeer pijnlijke bedoening. Kon de linkervoet ook niet meer helemaal afrollen. De laatste kilometers waren een hel, heb enorm veel pijn gehad. Er kwam nog iemand terug uit de achtergrond. Probeerde me te verschalken, maar ik liet me niet doen. Door het duel vergat ik de pijn een beetje, doordat we op het scherpst van de snee aan het strijden waren. We hadden op voorhand de laatste km verkend, dus we wisten wat er ons stond te wachten. Door de licht dalende laatste km kon ik de grote plateau opzetten, en bleek ik iets sneller dan mijn compagnon te zijn. En strandde ik op enkele metertjes van de 5de (ben 2de M40 geworden).
Toen begon de miserie pas echt. Net na aankomst kon ik enkel nog een beetje strompelen. De linkerachillespees voelt als een blok, is enorm pijnlijk. Na het douchen, met Carel nog wat lekkere Duitse Kuchen en Bratwurst verorberd, met een Bit erbij. 't Is bij die Duitse wedstrijden echt wel enorm gezellig. Na de terugrit thuis direct ijs op de achillespees, MAAR: er geen rekening mee gehouden dat de temperatuur van het icepack wel enorm laag was, met als gevolg: niet alleen een kanjer van een blessure maar ook de achillespees verbrand . En geen ontsteking, daarvoor is de blessure veel te plots gekomen, en verdwijnt de pijn ook niet na "warmlopen". Conclusie: het begin van een korte rustperiode is begonnen met waarschijnlijk een scheur aan de achillespees... Ga subiet wat google-en en zo snel mogelijk proberen deskundig advies in te winnen. Maar het ziet er niet al te goed uit.
Morgenvroeg naar de Passerelloop in Vucht. Voel me wel niet okay, keelpijn en zeer suf, heb vandaag ook overdag redelijk wat geslapen. Maar ben ook gaan loslopen, en dat voelde wel goed. Ga na een eerste en twee tweede plaatsen in de korte loop, morgen de langere afstand (8,4 km) afwerken, als laatste voorbereiding op Geilenkirchen volgende week, en dat zal waarschijnlijk de laatste wedstrijd deze maand worden, want het wordt tijd om enkele weken wat te rusten. En Kortessem afwerken na een avondje/nachtje stappen in Hever/Boortmeerbeek, nee, dat zie ik niet (meer) zitten. Heb net gezien dat ook een revaliderende Rudi Smeets morgen van de partij zal zijn. Ondanks zijn waarschijnlijk wat mindere conditie momenteel zal een eerste plaats er dit jaar waarschijnlijk al niet meer inzitten. Maar dat maakt ook niets uit, ik probeer er gewoon een mooi wedstrijdje van te maken, als de gezondheid het tenminste toelaat. Verslag De dag zelf niet echt een verbetering van de gezondheid, voelde me nogal sufjes, met veel moeite uit bed geraakt. Ter plaatse, in het ochtendzonnetje, direct verwelkomd door ex-collega Raf Habets die bovenop het dak van zijn nieuwe woning bezig was en door Freddie en Gaëtane van de plaatselijke organisatie, die zoals elk jaar een pluimpje verdient. Dit jaar ingeschreven voor de langere afstand. Mijn bijna-naamgenoot uit Stein, waarvan ik maar niet de naam kan onthouden , was er ook opnieuw, maar hij zou terug de korte afstand aanpakken. Een aantal clubgenoten en vooral vele bekenden daar. Rudi Smeets had slecht nieuws: hij heeft artrose aan zijn heup en zou eigenlijk niet meer mogen lopen. Verschrikkelijk vind ik dat. Hij onderhoudt nu de conditie met vooral fietsen en zwemmen. Zeer jammer, een groot verlies toch voor onze sport. Hopelijk vindt hij een mooi alternatief in een andere sport waarin hij evenzeer kan uitblinken. De start dan. Direct het initiatief genomen, kan dat blijkbaar niet laten... In eerste instantie mijne maat uit Stein erbij, iets verder gevolgd door ondermeer clubgenoot Carlo Porco en jawel Rudi Smeets. Na iets meer dan een km ben ik er dan alleen van onderdoor gemuist, en heb niemand meer teruggezien. Ben eigenlijk met een reuzevoorsprong gefinisht, daarbij vakkundig geleid door een van de begeleidende fietsers, waarvoor mijn grote dank. Heb onderweg toch serieus afgezien. De benen waren best goed, maar vanbinnen voelde er iets niet goed. Ben dus wel blij dat ik me niet volledig heb moeten geven, want dat had verkeerd kunnen aflopen. Nu, 's avonds, is het terug heel wat beter. Is waarschijnlijk een petieterig virusje geweest, zoals onze Tomas in de week ook heeft gehad. Al bij al content om nog eens te kunnen winnen!
Enkele fotootjes van de Maasrun van gisteren, met dank aan Tom en Peter. De aankomstfoto is pas écht interessant in de grote versie, als je de reacties van de toeschouwers ziet .
Seffens hier de Rijksweg oversteken, en dan al joggend naar het vertrek van de Maasrun in Oud-Rekem. Heb er wel zin in, het weer is goed, en de benen voelen goed. Wil in elk geval terug een stuk beter doen dan vorig jaar. Door de verhoging van het prijzengeld worden heel wat toppers aan de start verwacht, al zijn er vandaag in de buurt heel wat wedstrijden, o.a. in Mesjtreech. Ook heeft de organisatie (gemeente+Atla) een aantal aanpassingen aan het concept verricht, ben benieuwd of dit tot verbeteringen zal leiden. Voor de Atla-ers is dit natuurlijk een van de belangrijkste wedstrijden van het seizoen, en zijn de aanmoedigingen onderweg van al dan niet bekenden bij momenten echt wel overweldigend. Al heeft dit soms al tot gevolg gehad dat je veel te snel in het rood geraakt, en onderweg ergens crasht . Verslag Bij de start héél veel bekende gezichten, ook enkele oude bekenden, zoals Patrick Clerx, oude collega van de politie, waar ik heel graag mee te doen had. Van spanning geen sprake, net voor de start was ik nog altijd mijn oude flauwe plezante zelf . Toen ik nog maar eens te snel was gestart en de wind recht op kop bleek te staan, vooral langs het kanaal, wist ik dat een goede tijd er al niet inzat. Vanaf zowat km 4 heb ik me dan maar geconcentreerd op Kris Nicolaes, die ik denk ik nog nooit had kunnen kloppen. Ondertussen was het treintje Soccol al voorbijgedenderd, ongelooflijk gewoon. Frank moet zich geen zorgen maken, volgende week in Breda gaat ze een toptijd lopen in haar eerste halve marathon. Rond km 8, op het einde van de klim van de Heuvelstraat, uiteindelijk bij Kris geraakt, en in diens kielzog gebleven, ook al om effe uit de wind te blijven (heb daarvoor steeds alleen gelopen), en in het Uilenstraatje kon ik me niet meer bedwingen, en heb dan maar een demarrage geplaatst. Kris klampte aan tot aan de Stationsstraat, toen begaf hij helemaal. En kon ik het nog redelijk ontspannen afmaken. In dezelfde tijd als vorig jaar, maar gezien de omstandigheden was het toch weer een klein stapje vooruit. Nu verder met Vucht (nog een echte jogging zonder tijdsopname), Haaasselt, en waarschijnlijk ook nog Kortessem. En dan een korte rustperiode om er daarna weer in te vliegen met uitdagingen zoals Enci bergloop, Mescherbergloop, enz. als het maar niet te gemakkelijk is
Enkele fotootjes van Würselen (met dank aan Robert Willems) genomen door huisfotograaf Peter, een opmerkelijk persoon die blijkbaar bij elke manche van de Rureifelcup zijn ding doet. Let op de opeenvolging van grimassen genomen tijdens de laatste korte maar pijnlijke beklimming net voor de aankomst...
We hoeven geen honderden kilometers ver te rijden om steile hellingen te vinden. Ofwel richting zuiden ofwel richting oosten vinden we al heel snel onze gading. Vandaag in Würselen, in het hinterland van Aken, "Aachener Land". Helling op, helling af, de ene al wat langer of steiler dan de andere, enkel de eerste kilometer was een beetje vlak.
Opvallend: zowat alle deelnemers met truitjes van een of andere Duitse club, op enkele Nederlanders van STB Landgraaf na. Een hele meute zwarthemden van Alemannia Aachen, de rest van allerlei clubjes uit de buurt. Nauwelijks iemand te vinden zonder clubtruitje, merkwaardig toch.
Een redelijk rustige start. Effe later snapte ik waarom, het was duidelijk kwestie om wat energie te sparen. Want toen begon het: op en af, op en af, op en af. Het begon na een tijdje bijna saai te worden . Meestal rond de tiende plaats gelopen. Opvallend: bergop had ik het steeds moeilijk, bergaf en op de iets vlakkere stukken kon ik makkelijk mee. Op het laatst begon de achtste plaats mogelijk te worden en heb ik me daar volledig op gericht, omdat we met een vijftal nog voor die achtste plaats in aanmerking kwamen. Omdat de laatste kilometer, op een heuvel net voor de aankomst na, redelijk te doen was, ben ik ook eerste van dat groepje geworden. Maar... daardoor had ik niet gezien dat twee lopers voor ons ook nog zéér dichtbij waren, en slechts enkele secondjes voor me de finish zijn gepasseerd. Jammer, op deze manier een podiumplaats en misschien zelfs een tweede plaats bij de M40 (nu vierde) misgelopen. Zou vorig jaar met deze tijd (38'52" over 10,4 km miserie) zowat derde algemeen zijn geworden, nu achtste. Maar op zich was het een leuke ervaring, zeker voor herhaling vatbaar. Mooie organisatie, geen dikke prijzen maar de gezelligheid/Gemütlichkeit en het meer dan uitdagende parcours maakten veel goed.
Heb aan Chris Wouters toestemming gevraagd om een van zijn foto's van de meeting van Tessenderlo te gebruiken. Heb nog geen antwoord ontvangen, maar hopelijk mag het, want hier zijn ze: de absolute sterren van de meeting van vorige week, Peter Devocht en luxehaas Stefan Van de Broek. Volgende zaterdag naar Würselen voor de Stadtgartenlauf. Vooral zondag waren er allerlei mooie alternatieven zoals Alken, maar wegens gebrek aan kinderopvang en Heidi's tweede wachtdienst was dat niet mogelijk. Heb totaal geen idee van het parcours in Würselen, weet alleen dat het 10,4 km lang is. Hopelijk een goede voorbereiding op de Maasrun, nu het opnieuw in stijgende lijn aan het gaan is.
Morgen waarschijnlijk naar Tessenderlo voor een nieuwe 10000m. Kwestie om die vorige door te spoelen. Voel me nog altijd niet 100%, moe en wat ziekjes (Tomas is ook net ziek geweest), maar dat deert niet, hopelijk zullen de revanchegevoelens overheersen, en kan ik toch wat secondjes afknabbelen van de schande van Loaneke. Indien niet, dan is er meer aan de hand, en zullen we op een andere manier moeten ingrijpen. Niet meer kunnen drinken, nu ook nog niet meer kunnen lopen ? Verslag Gene zever, dat was mijn leuze op voorhand. Want, alwéér, voelde ik me niet kiplekker. Ter plaatse was het al direct een ramp om ergens een parkeerplaats te vinden: tegelijkertijd atletiek-meeting, voetbalwedstrijd, fitness en weet ik wat daar nog allemaal doorgaat. Weinig bekenden, ik heb Annie Munten gezien, maar zij mij blijkbaar niet. Ik heb wel ergens iets gehoord van een BR op de mijl, kan dat? Proficiat Annie! Na een gesprekje met Jan Smeets die ook de mijl had gelopen, me klaargemaakt voor wat een legendarische wedstrijd beloofde te worden. Peter Devocht had namelijk een aanval op het wereldrecord (+50) aangekondigd, net op de dag dat hij 50 werd! Hij zou hierbij worden gegangmaakt door Stefan Vandenbroek. Voor de rest weinig bekenden, enkel Luc Hermans die naast me van start ging. Sterke bezetting, in tegenstelling tot in Lanaken waar het verschil tussen eerste (Frank) en laatste een half uur was. Snelle start, met dadelijk een groepje van vier weg. Daarachter, tot mijn grote verbazing, ikzelf met een viertal achter me. Eerste rondje 78", eerste kilometer 3'28". Toen staken die gasten achter me stilletjes voorbij, en kwam Luc bij me terecht. Om even later te versnellen, enkele tientallen meters op me te nemen, maar later zou hij terugvallen. Ondertussen kwamen een aantal snelle dames terug, en konden we lang een mooi groepje vormen. Alleen de gangmakers van deze madammen waren wel zéér ambetant, het was voortdurend oppassen. Ook vervelend: de wind in de laatste bocht, en het treintje Vandebroek/Devocht die ons driemaal zijn gepasseerd. Vandebroek had iedereen op voorhand gevraagd om plaats te maken als ze zouden passeren. Geen probleem, maar zo verlies je telkens wel een aantal meters he. De tussentijden waren toch wat sneller dan in Lanaken, en ze bleven gelukkig ook constant. Zo kon ik de laatste rondes nog wat versnellen en volledig verzuurd (natuurlijk, zo hoort het!) eindigen in 36'33". Nog niet waar ik op had gehoopt, maar toch een flinke verbetering, zeker gezien de omstandigheden, t.o.v. Lanaken. Het gaat dus weer vooruit. Nu nog enkele weken naar de Maasrun toe werken, en wat uitbollen met wat minder belangrijke wedstrijden. Of misschien toch nog ergens een pistewedstrijd opzoeken? Ik kijk eigenlijk nu al uit naar volgende zomer, die 35' moet er eindelijk eens van komen.
Als er iets is gebleken dit weekend, is dat ik totaal niet meer kan drinken... Zaterdagmorgen een klein katertje van vrijdagavond met de oud-collega's een duvel enwat pintjes, en zaterdag op het trouwfeest van Marc en Tamara nauwelijks iets kunnen drinken. Terwijl de wijn nochtans éxcéllént was. Jammer eigenlijk .
Maar: Marc is van straat geraakt! Dat is toch wel het belangrijkste. Zaterdag waren An en Geert ons komen uithalen om naar Vivendum in Dilsen te trekken, waar het feest zou doorgaan. Het werd, ondanks dat ik maar weinig alcohol binnenkreeg, een zeer fijne avond. Het eten van de Vivendum mag er dan ook meer dan zijn. Het was alleszins reuzegezellig. De avond hebbenwe naderhand nog een beetjeverdergezet in de Preekstoel (waar we op groot scherm Wickmayer hebben zien winnen vanPatty Schnyder na een ongelooflijke thriller)en bij ons thuis voor een goede degustief. Al kreeg ik die ook niet binnen .
Toch al bij al ook goed getraind. Donderdag een keiharde weerstandstraining. Zaterdag langere duurloop, vandaag zondag, na een korte nacht, 10x1', maar al bij al ging het vrij goed. Wat trainen betreft is mijne frank weer eens gevallen. Heb de laatste maanden héél weinig korte interval gedaan, en ga daar terug wat meer aandacht aan besteden. Terug streven naar een mooi evenwicht tussen de verschillende trainingsvormen. En vooral: zoveel mogelijk (relatieve) rust.
Voel dat mijn bobijntje een beetje (veel) af is geraakt. Dat was zaterdag wel te merken. Ga nu terug wat proberen te recuperen (door wat meer te slapen bv. ), en las een periode van relatieve rust in: wel bezig blijven, maar wat rustiger aan, met ook wat minder wedstrijden. Volgend weekend sowieso niks (trouwfeest maatje Marc), de week erop de tweemijlswedstrijd in Kortessem (Haspengouwse mijlen, in tijdritsysteem), dan waarschijnlijk Würselen (10,4 km) en (natuurlijk) de Maasrun. Of toch ook nog de 10000m in Tessenderlo op 8 september, in het teken van de revanche ? Dreigt nachtwerk te worden, dus waarschijnlijk/hopelijk niet. Na de Passerelloop en Kortessem gaat de riem helemaal af voor enkele weken. Dan volgt de voorbereiding op de winter met vooral nadruk op langere wedstrijden en misschien wel een marathonvoorbereiding. Eens gek, altijd gek.
. De halve marathon vertrok samen met de kortere afstanden, al waren het vooral atleten die aan de halve marathon deelnamen. Ik zag, na een redelijk rustige start, Patrick samen met Iwan Theunisse en Lode (12,7 km) ribbedebie gaan. Daar achter was het redelijk aan elkaar gewaagd. Tussen km 15 en 19 kon ik er nog enkele remonteren, om dan de kraan helemaal open te draaien, en er nog twee op te rapen. Tot km 19 eigenlijk ook redelijk ontspannen kunnen lopen, alleen had ik wat last van de koude. Eindtijd 1u24', voortdurend rond de 4'/km gelopen. Niet slecht gezien de voorgeschiedenis. Geeft natuurlijk wel een goed gevoel, na weken op de sukkel te zijn geweest, de nodige bijkomende kilootjes te hebben verzameld, zéér gedemotiveerd te zijn geweest, maar nu lijkt de trein terug vertrokken. Het kan de komende tijd alleen maar verbeteren. Als tenminste die fucking pezen een beetje willen meewerken...
. Nu, ik hoop dat alles zich terug wat gaat stabiliseren nu, en ook die blessuretjes langzaam zullen oprotten, en dan hoop ik terug mijn rentree te kunnen maken volgende week in Ell. Misschien al direct op de halve marathon, maar dat zal dan toch vooral zijn om wat weerstand op te doen, als een goede doorgedreven training. Ga dat vanmiddag ook nog doen, hoop toch een 40'-tal minuten in D3 te kunnen lopen, na een goede opbouw in D1-D2, en dan nog wat cooling-down. Hoop dat de blessure niet erger wordt, want dan wordt het weer miseriemiseriemiserie... 
. Aron heeft maandag zijn eerste grote toets, in tegenstelling tot Heidi moet ik af en toe achter zijn veren zitten, want hij neemt het allemaal wat te gemakkelijk op. Maar ja, van wie zou hij dat kunnen hebben???
.
, doet me denken aan vroegere tijden. Nu, de pees zelf is terug soepel, dus dat is goed nieuws. En met die ontsteking, tja, daar is wel mee te lopen, alleen moet ik het zo goed mogelijk verzorgen.
.
.
?
.
. Die minimaal 3 maanden niet kunnen lopen is herleid tot zowat een week 
. En geen ontsteking, daarvoor is de blessure veel te plots gekomen, en verdwijnt de pijn ook niet na "warmlopen". Conclusie: het begin van een korte rustperiode is begonnen met waarschijnlijk een scheur aan de achillespees... Ga subiet wat google-en en zo snel mogelijk proberen deskundig advies in te winnen. Maar het ziet er niet al te goed uit.
.
